ถ้าเขาได้ตัดสินใจไปแล้วว่าเธอคือคนนั้น...ตราบใดที่เขายังหายใจใครก็ห้ามแตะเธอ
วัยว้าวุ่น,รัก,ชาย-หญิง,ไทย,รักวัยรุ่น,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เกียร์รักมาเฟียร้าย
ถ้าเขาได้ตัดสินใจไปแล้วว่าเธอคือคนนั้น...ตราบใดที่เขายังหายใจใครก็ห้ามแตะเธอ
นิลนนท์ ราฟ หรือ คุณคีย์
ปี 3 วิศวะไฟฟ้า ทายาทของบริษัทผลิตสายเคเบิลรายใหญ่ที่สุดในเอเซีย
และผู้สืบทอดความมืดดำของโลกอีกใบที่น้อยคนนักจะรู้จัก
.
.
.
อาญาเรศ ธิติพันธ์ หรือ ออญ่า
ปี 2 สื่อสาร ทายาทคนเดียวของนักธุรกิจสิ่งพิมพ์ผู้ล่วงลับ
แม้เธอจะมีทุกอย่างแต่ชีวิตที่เหลือตัวคนเดียวมันไม่ง่ายเอาเสียเลย
ภายใต้แสงไฟและเสียงเพลงที่ช้าลง ออญ่าที่ยังคงยิ้มหวานกอดคอกับพริกหวานด้วยความเมา เอาจริง ๆ พวกเธอชอบมากที่ได้เมาเต็มที่โดยไม่มีผู้ชายหื่นกามมาวุ่นวาย บลูกับเลย์ที่ปกติดื่มเป็นน้ำอยู่แล้วเลยไม่ได้รู้สึกอะไร นั่นทำให้ทั้งคู่ยังมีสติแทบจะเต็มร้อยตอนที่เห็นร่างสูงทั้งสามเดินฝ่าฝูงกระทิง แรด เข้ามายังโต๊ะของพวกเขา ภาพเทพบุตรที่มีแต่คนหันมองคือกลุ่มรุ่นพี่สุดแสนเพอร์เฟคของ KMTT ทั้งสามก้าวมายืนหยุดด้านหลังของนางฟ้าตัวน้อยทั้งสอง คนแรกรุ่นพี่อิลราช คนถัดมารุ่นพี่เผ่าพล พวกเขาไม่ได้ยืนแนบชิดจนเกินควร มีแค่คนเดียวคือรุ่นพี่นิลนนท์หรือรุ่นพี่คุณคีย์แต่ชื่อเล่นของเขาไม่ได้รับการอนุญาตให้ใครที่ไหนมาเรียก ทั้งมหาลัยเลยเรียกพวกเขาด้วยชื่อจริง ส่วนชื่อเล่นไว้เรียกลับหลังกัน
"พี่มาพาออญ่ากลับ"
"ห๊ะ/อะไรนะ"
"..."
"ออญ่าจะกลับกับรุ่นพี่...เดี๋ยวนะไปรู้จักกันตอนไหน?"
บูลพูดเรื่องที่คิดออกมาทันที ถึงจะเป็นรุ่นพี่นิลนนท์แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องที่พวกเขาจะปล่อยเพื่อนตัวน้อยไปให้ เพราะพวกเขาไม่เคยรู้เรื่องเลยว่าทั้งสองรู้จักสนิทสนมกันถึงขั้นมารับกลับบ้าน สายตาทั้งคู่หันมองไปที่รุ่นพี่อีกสองคนสลับไปมาอยู่หลายครั้ง
"เดี๋ยวผมจัดการเรื่องค่าเหล้าให้ครับ"
"..."
เป็นดลที่เข้ามาแทรกกลาง ส่วนเต้ก็ยืนประกบอีกฝั่ง ด้านนางฟ้าพริกหวานที่อยู่ ๆ ก็คอพับไปกับร่างสูงของรุ่นพี่เผ่าพล ซึ่งเขาก็ดูจะไม่ได้ยินดียินร้ายที่จะต้องประคองเธอไว้ในอ้อมแขน ส่วนรุ่นพี่นิลนนท์ก็อุ้มออญ่าออกไปจากโต๊ะแล้ว เหลือไว้แต่รุ่นพี่อิลราชที่ยืนรอฟังว่าบูลกับเลย์มีอะไรจะพูดอีกไหม เพราะเพื่อนของเขาไม่ยอมอยู่พูดคุยด้วยแน่ จะเรียกว่ามาเฟียลักพาตัวผู้หญิงก็คงไม่ผิด แต่ใครจะมีปัญญาห้ามคนแบบคุณคีย์ได้เล่า
"เออ...แต่ว่าออญ่ากับพริกหวาน"
"ไม่เป็นไรหรอกครับแค่มารับกลับบ้าน"
"รุ่นพี่"
"นี่เบอร์พี่นะแอดไลน์มาเดี๋ยวทั้งคู่ถึงที่พักแล้วพี่ไลน์บอก"
"..."
ใจหนึ่งก็กลัวว่าเพื่อนจะเป็นอะไรไป แต่ใจหนึ่งก็เหมือนจะไว้ใจพวกเขาเพราะรุ่นพี่ทั้งสามไม่เคยมีข่าวเรื่องผู้หญิง หรือแม้แต่ข่าวเสียหายก็ไม่เคยมีถ้าพวกเขาตามมาได้ถึงที่นี่ คงเป็นอะไรที่มีความซับซ้อนเกินกว่าที่เขาสองคนจะรู้...ในตอนนี้
"คุณบลูกับคุณเลย์จะกลับเลยไหมครับ...คุณคีย์สั่งให้ผมขับรถให้ครับ"
"ครับ/กลับครับ"
ไม่มีใครกล้าพูดเรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างนั่งอยู่เบาะหลังรถ โดยมีดลกับเต้นั่งด้านหน้าในชุดสีดำแบบลำลอง พวกเขาไม่ใส่สูทในเวลาปกติจะใส่ก็ต่อเมื่อต้องตามคุณคีย์ไปบริษัท หรืองานพิธีการเท่านั้น แต่ด้วยรูปร่างและท่าทางที่ออกจะน่ากลัวอยู่ในตัว ทำให้บูลกับเลย์กลืนน้ำลายทุกครั้งที่ทั้งคู่หันมามองความเรียบร้อย เมื่อทั้งคู่ลงจากรถและรับกุญแจรถคืนพวกเขารีบเร่งฝีเท้าก้าวเข้าตึก แล้วหยิบมือถือจะกดโทรออกไปหาเพื่อนทั้งสอง แต่ไลน์ก็เด้งมาเสียก่อนเป็นภาพที่ทั้งคู่นอนอยู่บนเตียงภายในห้องตัวเองแล้ว
"มึงอีสองคนนี้ไปรู้จักรุ่นพี่ตอนไหนว่ะ?"
"ถามกูกูจะรู้ไหมล่ะ"
แค่ประตูคอนโดจะเข้าจะออกมันไม่ได้ยากเย็นอะไรเลยสำหรับเขา แมวน้อยขี้เซาเมาน็อกไปตั้งแต่เขาไปยืนช้อนหลังเธอ เขาหลุบมองไปที่เธอเห็นว่าเธอเงยหน้ามองเขาก่อนที่จะอยู่ในสภาวะทิ้งตัว เขาอุ้มเธอขึ้นมาที่ห้องลำพังเพราะเขาไม่อยากให้ใครสัมผัสตัวออญ่า ถึงต้องยอมไปนั่งเฝ้าต่อให้เป็นบลูกับเลย์เขาก็ไม่ชอบให้มาจับมาอุ้มเธอ ก่อนหน้าที่เขาจะเจอเธอเขาไม่รู้ว่ายังไง แต่ตอนนี้ใครหน้าไหนก็ห้ามแตะ ประตูห้องคอนโดถูกปิดลงร่างสูงลงลิฟต์เดินออกมาขึ้นรถที่จอดรออยู่ตรงกลับบ้านของเขา เธอจะเป็นของเขาแน่ในไม่ช้าเพราะฉะนั้นไม่มีความจำเป็นที่เขาจะต้องทำอะไรไม่ให้เกียรติเธอ มีแค่แก้มนิ่ม ๆ ที่เขาถือวิสาสะจับเพียงเล็กน้อยก่อนจะออกมาจากห้องก็แค่นั้น
"กูกำลังกลับ...มึงอยู่ไหน?" เผ่าโทรหาอิลทันทีที่ธุระเสร็จ
"ถึงนานแล้วง่วงด้วยพรุ่งนี้ค่อยคุย" อิลตอบแบบขอไปทีเขาเป็นคนนอนง่ายถ้าถึงเตียงแล้วก็จะง่วงทันที
เผ่าที่ทำหน้าที่หิ้วพริกหวานกลับแทนทุกคน อิลเป็นคนไม่ชอบวุ่นวายกับเด็ก ๆ โดยเฉพาะเด็กสาวในมหาลัย ส่วนเขานั่งมองเพื่อนของออญ่ามาตั้งแต่เข้าคลับ เธอมีลักยิ้มเล็ก ๆ น่ารักเวลายิ้ม เขาเองก็ไม่ได้คิดอะไรมาก แค่มานั่งเป็นเพื่อนตัวเองเฝ้าผู้หญิง แต่พอถึงเวลากลับเขากลับรู้สึกไม่อยากให้การ์ดของเพื่อนมาเป็นคนอุ้มเธอกลับ เขาไม่ได้แปลกใจที่เพื่อนแสนร้ายจะรู้แม้กระทั่งรหัสเข้าคอนโดของเพื่อนออญ่า เพียงแต่คีย์การ์ดของเธออยู่ในกระเป๋าใบจิ๋วอยู่แล้วก็เลยเดินเข้าตึกมาอย่างง่ายดาย