ถ้าเขาได้ตัดสินใจไปแล้วว่าเธอคือคนนั้น...ตราบใดที่เขายังหายใจใครก็ห้ามแตะเธอ
วัยว้าวุ่น,รัก,ชาย-หญิง,ไทย,รักวัยรุ่น,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เกียร์รักมาเฟียร้าย
ถ้าเขาได้ตัดสินใจไปแล้วว่าเธอคือคนนั้น...ตราบใดที่เขายังหายใจใครก็ห้ามแตะเธอ
นิลนนท์ ราฟ หรือ คุณคีย์
ปี 3 วิศวะไฟฟ้า ทายาทของบริษัทผลิตสายเคเบิลรายใหญ่ที่สุดในเอเซีย
และผู้สืบทอดความมืดดำของโลกอีกใบที่น้อยคนนักจะรู้จัก
.
.
.
อาญาเรศ ธิติพันธ์ หรือ ออญ่า
ปี 2 สื่อสาร ทายาทคนเดียวของนักธุรกิจสิ่งพิมพ์ผู้ล่วงลับ
แม้เธอจะมีทุกอย่างแต่ชีวิตที่เหลือตัวคนเดียวมันไม่ง่ายเอาเสียเลย
"แล้วที่ห้อง?"
"พี่เป็นคนไปส่งเอง"
ถ้วยชาในมือแทบจะร่วงยังดีที่มันได้ตักของเธอรองรับไว้ เขาเข้าไปในคอนโดเธอได้อย่างไรกันแล้วเพื่อนที่เหลือล่ะ คิดได้แบบนั้นออญ่าก็รีบวางถ้วยชาลงบนโต๊ะแล้วก็เปิดหน้าจอมือถือเข้าไปในแอพหาข้อความ ปรากฏว่ามีข้อความของบูลว่าตื่นแล้วให้โทรหาด่วนที่สุดอยู่ เธออยากจะโทรหาเพื่อนเสียตอนนี้เลยแต่ติดที่ว่าจะคุยยังไงในเมื่อคนตรงหน้ายังนั่งจิบชาสบายอารมณ์ ท่าทางของเขามันดูดีไปเสียหมดจนเธอหมั่นไส้ "คนบ้า" เป็นอีกครั้งที่เธองุบงิบด้วยความไม่พอใจ ใครที่ไหนจะพอใจกับคนที่เข้าห้องคนอื่นทั้งที่ไม่ได้รู้จักกัน ในใจเธอยังพ่วงคำว่าโรคจิตเข้าไปด้วยอีกคำ
"พี่เข้าได้ไง?"
"คีย์การ์ดในกระเป๋า...ถามอะไรไม่คิด"
"แล้วพี่จะไปส่งเราทำไม"
"นั่นสินะ...ทำไม"
"พี่โรคจิตรึเปล่าเนี้ย"
"เมื่อคืนใครกันที่ทิ้งตัวใส่ก่อน...ถ้าไม่อุ้มไว้คงได้ลงไปกองกับพื้น"
ภาพที่สามวนกลับเข้ามาในหัวออญ่าช้า ๆ เธอจำได้เหมือนว่าเธอรู้สึกมึนมาก ยืนกอดคอกับพริกหวานเซไปเซมาแล้วหลังก็ชนเข้ากับใครบางคนเข้า เหมือนปากอยากจะขอโทษแต่พอเงยหน้าหันไปมองภาพก็ตัดเลย แต่มันก็ไม่สมเหตุสมผลสักนิดที่เขาเป็นคนพาเธอกลับห้อง แถมยังส่งถึงเตียงด้วย ส่วนปีกนางฟ้าที่วางอยู่ตรงปลายเตียงก็ไม่รู้ว่าเป็นเขาหรือเปล่าที่ถอดให้ ถ้าเป็นแบบนั้นก็แสดงว่าเขาสัมผัสเธอมากว่าแก้มนิ่ม ๆ ของเธอแล้วสิ แต่เธอจะไม่ถามออกไปหรอกนะเพราะแค่นี้เธอก็ไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ไหนแล้ว แต่ในเมื่อจะสู้กับคนบ้าโรคจิตก็ต้องสู้สุดตัวแม้โอกาสชนะจะริบหรี่มากก็ตามที
"แต่พี่ก็ไม่ควรเข้าห้องเรา...ห้องญ่าน่ะ เพื่อนญ่าก็มีพี่ไม่เห็นต้องมาวุ่นวาย"
"..."
"ญ่าขอตัวค่ะ"
"..."
หน้าแปลกที่เขาไม่เอ่ยปากยื้อให้เธออยู่ต่อ เขาไม่ปรายตามองเธอสักนิด จนเป็นเธอเองที่หยุดยืนรอให้เขาพูดอะไรบ้างสักคำ เกือบนาทีที่เขายังคงนั่งเงียบ เธอเลยหันหลังเดินตรงไปที่ประตูยกนิ้วเรียวสแกนเพื่อให้ประตูเปิดออก เธอเดินออกมาไม่หันหลังกลับไปมองเช่นกัน แม้ภายในใจจะรู้สึกหน่วงเล็กน้อย แมวน้อยรีบไปหยิบกระเป๋าเดินกึ่งวิ่งออกจากตึกห้องสมุดไป เธอไปนั่งรอเพื่อนทุกคนที่โต๊ะโรงอาหารใต้ตึกคณะตัวเองหลังจากส่งข้อความเข้ากลุ่มว่าเธอรออยู่ เมื่อทุกคนมาครบก็เริ่มเปิดการสุ่มคุยหัวเรื่องที่ไม่น่าเชื่อของตัวเธอกับเพื่อนทันที
"ดะ เดี๋ยวนะ...มึงเจอรุ่นพี่นิลนนท์ที่ห้องสมุดแต่มึงไม่รู้จักเขา"
"เบา ๆ สิบุ้งกี๋จะแหกปากทำไมเล่า"
"แกไม่รู้จักรุ่นพี่ทั้งสามคนนั้นได้ไงดังมากนะ"
"ตอนนี้ก็รู้จักแล้วไงล่ะ"
"หล่อมากสิตัวจริงอ่ะ"
"..."
หลังจากทุกคนปล่อยให้บุ้งกี๋พูดจนน้ำลายแห้ง ก็ถึงตาบูลกับเลย์บ้างสิ่งที่อยู่ในใจเป็นหมื่นล้านคำ แต่บางคำที่จะพูดก็ลืมไปแล้วแถมตอนนี้เขาทั้งคู่ก็ขอบตาคล้ำเพราะไม่ได้นอน ด้วยความตกใจและกังวลกว่าจะหลับได้ก็เกือบเช้า เลย์สายรับวันนี้เปิดก่อนบูลเพราะคาใจเหลือเกินกับเรื่องที่เกิดขึ้น ทั่วทั้งKMTT มีใครบางจะไม่รู้จักรุ่นพี่ทั้งสาม แต่คนที่เคยเห็นตัวเป็น ๆ ก็มีไม่มากนัก ยิ่งต่างคณะด้วยบอกเลยว่าเจอตัวยากมาก ส่วนที่พริกหวานกับออญ่าจะไม่รู้จักก็ไม่ได้แปลกอะไร เพราะสองคนนี้ไม่ค่อยสนใจคนอื่นอยู่แล้วขนาดผู้ชายมาอ่อยทั้งสองยังไม่มีความตื่นเต้นแบบที่ควรจะเป็น จะให้นางไปสืบส่องเรื่องคนอื่นคือตัดไปได้เลย
"สรุปแกสนิทกับรุ่นพี่?"
"สนิทบ้าอะไรฉันเพิ่งรู้ชื่อเขาเมื่อเช้านี้เอง"
"แกพริกหวานรุ่นพี่เผ่าพลไปส่งแกอ่ะ...รู้ตัวไหม?"
"ฉันนึกว่าพวกแกมาส่ง ตื่นมาก็อาบน้ำออกมาเนี้ยะ"
เสียงอื้ออึงดังขึ้นจนทั้งกลุ่มต้องหยุดปากแล้วหันมองตามเสียง ผู้หญิงเกือบครึ่งโรงอาหารคณะสื่อสารถึงกับต้องเอามือป้องปาก เมื่อเห็นว่าใครเดินมา ร่างสูงสองร่างเดินก้าวเท้ายาว ๆ มาหยุดตรงที่หน้ากลุ่มออญ่า คุณคีย์ยังสวมหน้ากากสีดำเหมือนเช่นเคย เขายื่นบัตรเจ้าหน้าที่ห้องสมุดวางไว้ตรงหน้าแมวน้อยของเขา ดวงตาคู่สวยก็ยังจับจ้องเธอไม่วางตา เขาไม่ได้มองใครอื่นเลยก่อนจะหันหลังกลับเดินจากเธอไป เป็นอีกคนที่เดินตีคู่ที่ยกยิ้มให้ทุกคน รุ่นพี่อิลราชเขาเป็นคนยิ้มเก่งสุดในสามคน อย่างน้อยรอยยิ้มทรงเสน่ห์ก็ละลายความอึดอัดลงไปได้บ้าง
"กูว่านะ"
"ว่า/ว่า/ว่า/ว่า"
"รุ่นพี่ชอบมึงออญ่า"
"ห๊ะ...ตีปากเลยเลย์พูดบ้าอะไร"
"แสดงตัวขนาดนี้ถึงแกจะไม่ยอมรับที่ฉันพูด...แต่แกก็ไม่รอดมือรุ่นพี่ไปได้หรอก"
เพราะสายตาหลายสิบคู่หันมาจ้องที่กลุ่มเธอเป็นตาเดียว ทำให้ทั้งกลุ่มเลยต้องย้ายไปหาร้านข้าวหลังมหาลัยกินแทน ส่วนเรื่องที่เหลือตกลงกันว่าเย็นนี้จะไปคุยกันที่คอนโดบลู เพราะถ้าขืนคุยกันที่มหาลัยน่าจะมีคนได้ยินแล้วเอาไปพูดต่อให้กลายเป็นเรื่องขึ้นมาได้ ถ้าไม่โดนหมายหัวจากพวกผู้หญิงที่ชื่นชอบรุ่นพี่ ก็คงโดนรุ่นพี่นิลนนท์ของบลูกินหัวพวกเธอแทนที่จับกลุ่มนั่งนินทาเรื่องเขา