ไม่น่าเชื่อว่าระหว่างที่เธอไม่อยู่ไทยนานหลายปี จะทำให้น้องสาวของเธอได้รับความเจ็บปวดมากมายจากคนที่ขึ้นชื่อว่า ‘แฟน’ การกลับมาของเธอนั้น ทำให้น้องสาวหลุดพ้นจากความเจ็บปวดและการหักหลัง และหลายสิ่งที่เธอเปลี่ยนมัน เรื่องเลวร้ายมันจะตกอยู่ที่น้องสาวของเธออยู่เสมอ แต่เธอก็คอยแก้ไขสถานการณ์ ตามแก้แค้นทุกคนที่ทำร้ายตนและน้องสาว
ดราม่า,ชาย-หญิง,ยุคปัจจุบัน,ไทย,รัก,โรมานซ์,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ลูกสาวมาเฟีย
ไม่น่าเชื่อว่าระหว่างที่เธอไม่อยู่ไทยนานหลายปี จะทำให้น้องสาวของเธอได้รับความเจ็บปวดมากมายจากคนที่ขึ้นชื่อว่า ‘แฟน’ การกลับมาของเธอนั้น ทำให้น้องสาวหลุดพ้นจากความเจ็บปวดและการหักหลัง และหลายสิ่งที่เธอเปลี่ยนมัน เรื่องเลวร้ายมันจะตกอยู่ที่น้องสาวของเธออยู่เสมอ แต่เธอก็คอยแก้ไขสถานการณ์ ตามแก้แค้นทุกคนที่ทำร้ายตนและน้องสาว
น้ำอุ่น Talk
“ลืมเลย! ต้องกลับไปจริงหรอเนี่ยย"
ฉันนั่งดื่มอยู่ที่เคาน์เตอร์บาร์สักพักเพราะที่โซน VIP คนสนิทของครามนั่งดื่มได้ แต่ฉันก็เพิ่งนึกได้ว่าไม่ได้แลกคอนเทคกับไอหมอนั่น เลยกลับขึ้นไป
“อ้าว นาย เพื่อนครามนิ่"
พอฉันขึ้นมาขึ้น3 ก็เจอเพื่อนไอ้บ้านั่นกำลังเดินมาที่ลิฟต์
“น้ำอุ่น ยังไม่กลับหรอ"
รู้ชื่อฉันด้วยแฮะ
“เพิ่งนึกบางอย่างได้ เลยต้องกลับไปหน่ะ จะว่าไป นายชื่ออะไรหรอ"
“เอก ฉันว่า เธออย่าเพิ่งเข้าไปเลยนะ ไว้มาวันอื่นเถอะ"
“555 ไม่หรอก ถ้าวันอื่นคงโดนไอ้บ้านั่นจับกินพอดี ถึงจะเข้าไปเจอว่ากำลังนัวอยู่กับผู้หญิงก็ไม่ตกใจหรอก555 งั้น ไว้เจอกันใหม่นะ" พูดจบ หญิงสาวก็เดินตรงไปที่ห้องทำงานของร่างสูงทันที
“ด..เดี๋ยวสิ่"
อะไรของเขานะ ก็น่าจะรู้ ว่าฉันกับหมอนั่นไม่ได้เป็นอะไรกัน มีอะไรหรือเปล่านะ
แอดดด
“นี่นาย!"
โห อุตส่าห์พูดเล่น ดันมีจริงสะด้วย ยืนกอดกับผู้หญิงอยู่
“ขอไลน์หน่อยสิ่ ฉันไม่อยากมาบ่อยๆ"
“เธอเป็นใคร" จะให้ฉันตอบว่าอะไรหล่ะเนี่ยย
“เร็วๆ ฉันจะได้ไป"
ฉันยื่นโทรศัพท์ให้กับคนที่กำลังยืนอึ้งอยู่ อะไรของเขากัน
แล้วยัยนี่เป็นอะไรเนี่ย ยืนกอดไอ้บ้านี่มองฉันอยู่ได้
“นี่นาย! ได้ยินไหมเนี่ย"
“อะ อืม"
แกร๊กก
ขณะที่ครามกำลังจะหยิบโทรศัพท์ไป แอนก็ชิงหยิบมันไปก่อน และปาลงพื้นอย่างแรง
ยัยนี่ ฉันอุตส่าห์อยู่เฉยๆ
“กล้าดียังไง! มาปาโทรศัพท์คนอื่นแบบนี้!"
“เธอก็คงเป็นยัยคนที่ชอบเที่ยวกลางคืน และจะมาจับพี่ครามสิ่นะ ไสหัวไปซะ"
ห้ะ ฉันเนี่ยนะอยากจะจับคนแบบนี้ บ้าไปแล้ว
กึก แกร๊กกกก
แอนใส่รองเท้าส้นสูง เธอใช้ส้นรองเท้าของเธอกระแทกกับหน้าจอโทรศัพท์ของน้ำอุ่น และเหยียบขยี้ซ้ำ พร้อมยิ้มเยาะ
หมับบ เพี๊ยยย
ฉันกระชากแขนมันออกมา และตบเข้าที่หน้ามัน
“น้ำอุ่น!!"
“ทำไม?! เมียนายมาทำกับฉันก่อน"
“ออกไป!" ครามตะหวานใส่น้ำอุ่นเสียงดังพร้อมกับดึงแขนแอนกลับไปหาตน
“เออ! ไปแน่ ก็ไม่ได้อยากอยู่นักหรอก!"
คนนี้แตะไม่ได้ แต่แล้วไง มันหาเรื่องใส่ตัวเอง
“เดี๋ยว"
“อะไรอีก!"
“ขอโทษแอนส้ะ"
“ไม่!"
“ขอโทษแอนเดี๋ยวนี้!!"
“คิดว่าตัวเองเป็นใครวะ ทำไมกูต้องทำตาม"
“น้ำอุ่น!" เขาขึ้นเสียงใส่เธออีกครั้ง แต่น้ำอุ่นยืนกอดอกอย่างไม่กลัว
“เรื่องอะไรกูต้องขอโทษ เมียมึงเริ่มก่อน แหกตาดูดิ่" เธอมองไปที่โทรศัพท์ที่แตกยับ
เพี๊ยย
แอนเดินเข้ามาตบน้ำอุ่นตอนเผลอ
“มึงคิดว่ามึงเป็นใครมาตบกู!!"
“แล้วมึงคิดว่ามึงเป็นใครมาเหยียบโทรศัพท์กู!!"
อีนี่ ใครอีกวะ เพิ่งจะหมดเรื่องเชอร์รี่ ยังมีอีบ้านี่มาอีก
“น้ำอุ่น!"
“อะไร! เรียกอยู่ได้!"
“ขอโทษแอน!"
“บ้าไปแล้วหรอ ฉันทำไมผิดวะ เมียนายหาเรื่องฉันก่อนนะ!"
“บอกให้ขอโทษก็ขอโทษไปสิ่!"
“มีสิทธิ์อะไรมาสั่งไม่ทราบ"
ไม่ได้เป็นอะไรกัน เอาแต่สั่งๆๆ บ้าป้ะ
แอดด
“น้ำอุ่น กลับก่อนเถอะ"
อยู่ๆ เอกก็เปิดประตูเข้ามา เหมือนรู้ว่าจะมีเรื่อง
หมับบ
ฉันกำลังจะเดินออกไป แต่ไอ้บ้านั่นก็จับแขนฉันไว้
“ปล่อย!"
“ขอโทษแอนเดี๋ยวนี้!"
หึ! เรื่องอะไรฉันต้องขอโทษ"
กึก
แกร๊กก
“ถ้าไม่ปล่อย ก็ตายกันมันตรงนี้แหละ!" ฉันหยิบปืนขึ้นมาและจ่อไปที่หัวเขา
ในเมื่อไม่ปล่อย ก็ไปตายด้วยกันเถอะ
“ป..ปืน!! อร้าา"
ยัยแอนนั่นกรี๊ดและกระโดดไปหลบข้างหลัง
หึ! นึกว่าจะเก่ง
“ปล่อยสิ่!"
“เชี่ยคราม ปล่อยดิ่วะ มึงอยากตายตรงนี้เหรอ"
อาร์ม ใครอีกเนี่ย
พอเอกพูดแบบนั้น ไอ้บ้านี่ก็ยอมปล่อย ฉันเลยเดินออกมากับเอก
“เฮ้ออ เธอนี่มัน" เขาถอนหายใจอย่างแรงพร้อมส่ายหัวอย่างเอือมระอา
“อะไรอะ ฉันยังไม่ได้ทำอะไรผิดเลยนะ"
“ฉันรุ่นพี่เธอ เรียกพี่ด้วย"
“ห๋าาา ไม่เอาด้วยหรอก ว่าแต่ ยัยนั่น คู่นอนหรอ หวงน่าดู"
“เปล่า แต่แอนชอบไอ้ครามก่อนมันไปเจอเชอร์อีก"
“อ๋อ.. เจ็บใจ มาพังโทรศัพท์กันได้ เหอะ"
ฉันต้องรู้ให้ได้ว่ายัยนี่เป็นใคร ชื่อแอนสิ่นะ จะสืบให้รู้ถึงต้นตระกูลเลยคอยดู!!
“ถ้าไม่อยากเป็นเรื่องใหญ่ แล้วก็ไม่อยากให้ครามมันทะเลาะกับอาร์ม อยู่ห่างๆ แอนไว้"
“แล้วอาร์มนี่ใครหรอ"
“เพื่อนฉัน จำที่ฉันบอกไว้ให้ดี อยู่ห่างๆ แอน"
แล้วเขาก็เดินนำหน้าไป ทำไมวะ ใหญ่มาจากไหนทำไมต้องบอกให้ฉันยอม
“งั้นก็ฝากไปบอกเพื่อนนายด้วยหล่ะ ว่าอย่าให้น้องมาหาเรื่องฉัน!!" ฉันตะโกนตามหลังเขาไป
ฉันไม่สนหรอกว่าจะเป็นใคร แต่ถ้ามาหาเรื่องฉันก่อน มีหรอฉันจะยอม
รู้งี้กลับบ้านไปส้ะดีกว่า ไม่สิ่ กลับผับของฉัน
‘ต้องไปซื้อโทรศัพท์ใหม่อีก เฮ้ออ ไว้ก้อนละกัน'
ฉันตรงไปที่ผับ และไปทำงานต่อ
จะบ้าตาย วันนี้มันวันอะไร มีแต่ปัญหา
“คุณหนูครับ นายบอกให้คุณหนูกลับบ้านตอนนี้ มีเรื่องด่วนครับ" หลังจากที่เธอกลับมาทำงานที่ผับได้พักใหญ่ อาร์ตก็เข้ามาตามเธอให้กลับบ้าน
“กี่โมงแล้ว"
“4ทุ่มครับ"
“โอเค เตรียมรถ"
ฉันกลับบ้านกับอาร์ต จริงๆ ก็อยากอยู่ต่อ แต่ก็เหนื่อยแล้วเหมือนกัน
ฉันเดินเข้ามาในบ้าน และไปที่ห้องนั่งเล่น
เจอคนที่ไม่อยากเจอ..จนได้
ไอ้บ้านี่ มาทำไม
“มาแล้วหรอ ตัวดี" พ่อมองมาที่ฉันพร้อมส่งสัญญาณให้ไปนั่งลงข้างๆ
“มีอะไรคะ"
“ไปทำอะไรไว้หล่ะ"
“ทำงานไงคะ"
ถามแปลกๆ นะพ่อเนี่ย วันๆ ฉันก็ทำแต่งาน จะให้ไปทำอะไรได้
“ไปตบลูกคุณจักรมาใช่ไหม!"
จักร ใครอีกเนี่ยย
“ไม่รู้จัก"
“แอนไง"
“เงียบปากไป ฉันไม่ได้เริ่มก่อน ฉันไม่ผิด" ไอ้บ้านี่ มาฟ้องพ่อฉันหรอ มันจะมากไปแล้ว
ก็ฉันไม่ผิด จะเอาอะไรนักหนา
“น้ำอุ่น! ขอโทษพี่เขาส้ะ!"
อะไรๆ ก็ขอโทษ ก็ฉันไม่ผิดจะขอโทษทำไม
“หนูไม่ผิด! เมียหมอนี่มาพังโทรศัพท์หนูก่อน ทำไมหนูต้องยอมโดนกระทำอยู่ฝ่ายเดียว เลิกบอกให้ขอโทษสักที!!!" พูดจบ น้ำอุ่นก็ลุกออกไปทันที