ไม่น่าเชื่อว่าระหว่างที่เธอไม่อยู่ไทยนานหลายปี จะทำให้น้องสาวของเธอได้รับความเจ็บปวดมากมายจากคนที่ขึ้นชื่อว่า ‘แฟน’ การกลับมาของเธอนั้น ทำให้น้องสาวหลุดพ้นจากความเจ็บปวดและการหักหลัง และหลายสิ่งที่เธอเปลี่ยนมัน เรื่องเลวร้ายมันจะตกอยู่ที่น้องสาวของเธออยู่เสมอ แต่เธอก็คอยแก้ไขสถานการณ์ ตามแก้แค้นทุกคนที่ทำร้ายตนและน้องสาว
ดราม่า,ชาย-หญิง,ยุคปัจจุบัน,ไทย,รัก,โรมานซ์,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ลูกสาวมาเฟีย
ไม่น่าเชื่อว่าระหว่างที่เธอไม่อยู่ไทยนานหลายปี จะทำให้น้องสาวของเธอได้รับความเจ็บปวดมากมายจากคนที่ขึ้นชื่อว่า ‘แฟน’ การกลับมาของเธอนั้น ทำให้น้องสาวหลุดพ้นจากความเจ็บปวดและการหักหลัง และหลายสิ่งที่เธอเปลี่ยนมัน เรื่องเลวร้ายมันจะตกอยู่ที่น้องสาวของเธออยู่เสมอ แต่เธอก็คอยแก้ไขสถานการณ์ ตามแก้แค้นทุกคนที่ทำร้ายตนและน้องสาว
วันต่อมา
ที่บ้านตระกลู พิพัฒน์ชัย
ก๊อกๆๆ
แอดด
“ว่า"
“พี่ครามมาหาค่ะ"
ฉันที่ตื่นไปออกกำลังกายตั้งแต่เช้าและเพิ่งจะอาบน้ำเสร็จ ก็มีเรื่องให้ปวดหัวตั้งแต่เช้า
ฉันเดินตามใสลงไปที่ห้องนั่งเล่น
“ว่า"
“อะ"
ครามยื่นโทรศัพท์มาให้ฉัน
ไอ้บ้านี่ ซื้อโทรศัพท์ให้ฉันเลยหรอ
“ฉันเมมเบอร์แล้วก็เพิ่มไลน์ไว้แล้ว อีกอย่างวันนี้เธอต้องไปเจอพ่อกับแม่ฉัน"
“งั้น รอแปป" ฉันเดินกลับไปแต่งหน้าแบบอ่อนๆ และชุดแนวลูกคุณหนูหน่อยๆ ถ้าใส่แบบที่ใส่ประจำคงไม่เหมาะ
“นึกว่าจะให้นั่งรอไปถึงพรุงนี้"
“ไอ้บ้า ฉันไปแปปเดี๋ยวเองเถอะ"
ฉันเดินออกมาและขึ้นไปนั่งในรถสปอร์ตคันหรูข้างคนขับ
“อาร์ต.."
“ไม่ต้องพาลูกน้องเธอไป"
“แล้วฉันจะกลับยังไง"
“เธอต้องอยู่กับฉันทั้งวัน"
บ้าไปแล้วว ถ้าต้องอยู่กับไอ้บ้านี่ทั้งวัน มีหวังตายแน่
กึก
บรื้นนน
‘วร้ายย'
ฉันกำลังจะเปิดประตูรถลงไป แต่เขาดันล็อคประตูและขับรถออกไปเลย
“นี่! หยุดรถเลยนะ! ฉันจะไปกับอาร์ต!!"
“หึ! หยุดก็บ้าแล้ว" ในเมื่อไม่มีทางอื่น ก็คงต้องทนนั่งไปกับเขา
“นั่งเล่นแต่โทรศัพท์"
“..."
“ตื่นเต้นไหม จะได้เจอพ่อแม่คู่หมั้นครั้งแรก"
“..."
คนบ้า ฉันไม่ได้ชอบนายสักหน่อยจะตื่นเต้นทำไม
“ถ้ายังไม่ตอบ ฉันจะ.."
“อะไรเล่า! ก็ไม่มีอะไรจะคุย"
ยังไม่ล้มเลิกความตั้งใจที่จะกินฉันอีกหรอ
“เธอนี่มันเอาใจยากจริงๆ"
“ก็ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้นแหละ"
เรานั่งเงียบตลอดทาง มีแค่เสียงเพลงบนรถที่ดังอยู่จนถึงปลายทาง
เราเดินเข้าไปในบ้าน และตรงไปที่ห้องนั่งเล่น ซึ่งมีพ่อกับแม่ของครามนั่งอยู่
“สวัสดีค่ะ"
“จ้ะ หนูน้ำอุ่นใช่ไหม"
“ค่ะ" ฉันยกมือไหว้และส่งยิ้มไปให้หญิงวัยกลางคนตรงหน้า
ก็ไม่รู้ว่าหมอนั่นเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟังรึยัง แต่ยังไงพวกท่านก็คงรู้อยู่ดี
“ตาครามเล่าให้แม่ฟังหมดแล้ว ไม่ต้องกลัวนะ" ก็ดี ไม่ต้องเสแสร้ง
“แล้วทำไมถึงยอมหมั้นแทนน้องสาวหล่ะ" คนที่ดูเกรงขามที่สุดในบ้าน พูดขึ้น
“หนูคิดว่า น้องหนูต้องเจอคนที่ดีกว่านี้ค่ะ"
“นี่เธอ"
“แล้วในสายตาหนูอุ่น ตาครามเป็นคนยังไงหล่ะจ้ะ"
“แม่ครับ!!"
หึ ได้สิ่คะ เดี๋ยวหนูจะตอบให้
“ครามเขาผู้หญิงเยอะค่ะ น้องสาวหนูเป็นคนน่ารัก ไม่สู้คน คงคุมไม่อยู่ หนูไม่อยากให้น้องต้องมานั่งเสียใจ ถึงคนอื่นจะมองว่าเขาดูเพอร์เฟค อยากได้เขากันทุกคน แต่สำหรับหนูไม่ใช่เลย เขาแค่ผู้ชายเจ้าชู้คนนึ่ง"
“หึ! ดี งั้นพ่อจะรอดูวันที่อุ่นได้เป็นสะใภ้บ้านเรา5555" ดูเหมือน พ่อกับแม่เขา จะยอมรับเรา
เรานั่งคุยกัน ส่วนใหญ่จะเป็นเรื่องงาน เรื่องธุรกิจ และอีเว้นท์ต่อๆ ไปที่จะจัดร่วมกัน
“ตาคราม พาน้องกลับได้แล้วนะ นี่ก็สายแล้ว พาน้องไปกินข้าวและไปส่งที่บ้านด้วยหล่ะ"
“ครับ"
“งั้นหนูกลับก่อนนะคะ สวัสดีค่ะ" ฉันเดินออกมาขึ้นรถเขา
“หิวไหม"
“อืม"
“อยากกินอะไรหล่ะ"
“อะไรก็ได้ แถวๆ นี้แหละ ค่อยไปส่งฉันก็ได้"
ตั้งแต่เช้ายังไม่ได้กินอะไรเลย นี่ก็เที่ยงแล้ว ถ้าไม่กิน กว่าจะถึงบ้านหิวตายกันพอดี
“ได้"
เขาพาฉันไปที่ร้านอาหารในห้างแห่งหนึ่ง
ฉันสั่งกับข้าวมาประมาณนึ่ง
“กินหมดหรอ"
“ก็มันหิวนี่ ฉันยังไม่กินอะไรตั้งแต่เช้าเลยนะ"
“ทำไมไม่บอก"
“ก็ใครจะไปรู้ว่าจะคุยนานขนาดนั้น"
“หึ! ดูพ่อกับแม่ฉันชอบเธอมากเลยนะ" ฉันยักไหล่เบาๆ ก็มันแหง ฉันไม่ใช่ผู้หญิงพวกนั้นของนายนะ
‘อาหารได้แล้วค่ะ'
นั่งรอสักพัก อาหารก็มาเสิร์ฟ
“อะ อร่อยนะ ลองดู"
“ขอบใจ"
เขาตักอาหารให้ฉัน
เรานั่งกินไปได้สักพัก
“ครามคะ" ใครอีกเนี่ยยย
ผู้หญิงไม่คุ้นหน้า เดินเข้ามานั่งข้างเขา
“ล..ลูกหมี"
“แล้ว นี่.."
“นี่น้ำอุ่น คู่หมั้นผม"
จะปัดมาให้มีเรื่ิองกับฉันรึไง
“อย่าพูดบ้าๆ ไม่ต้องโยงมาให้ฉัน"
“หึ! งี้เองสิ่นะ งั้น หมีขอนั่งทานด้วยนะคะ คุณน้ำอุ่น"
น่าเบื่อจริงๆ ทำไมฉันต้องมารู้จักไอ้หมดนี่ด้วยนะ
“ตามสบายเถอะ"
“อุ่น"
“คนของคุณ จัดการเอง" จะให้ฉันไล่ให้หรอ หึ ไม่ใช่กงการอะไรของฉัน
แล้วเธอคนนั้นก็ขอจานเพิ่ม และนั่งกิน นั่งป้อนข้าวป้อนน้ำกับไอ้บ้านั่นจนอิ่ม
“ลูกหมี กลับไปก่อนนะ ผมต้องไปส่งน้ำอุ่น"
“งั้นครามไปส่งหมีด้วยสิ่คะ พอดีว่ารถเสียค่ะ" เธอตีหน้าเศร้าและทำท่าออดอ้อนเขา
“หมี.."
“ไปก็ไปสิ่" ขืนยังยืดเยื้อ ฉันก็ไม่ได้กลับสักที
เราเดินลงมาที่ชั้น VIP ที่หมอนี่จอดรถ
และก็ มีเรื่องน่าเบื่ออีกแล้ว
“พี่คราม"
“แอน มาได้ไง"
ทำไมอยู่กับไอ้บ้านี่ต้องมีแต่เรื่องผู้หญิงตลอดเวลาเลย
“อ๋อ น้องแอนนี่เอง"
“เธอ ลูกหมีหรอ"
“ไอ้อาร์มมาด้วยรึเปล่า"
“หนูมาคนเดียวค่ะ ไปส่งหนูหน่อยสิ่คะ พี่คราม"
‘เฮ้ออ'
ฉันถอนหายใจเบาๆ เพราะมันน่าเบื่อมากก
“ฉันก็จะกลับกับคราม ไปเรียกพี่มารับสิ่ น้องแอน"
“นี่เธอ! คนที่ต้องออกไปคือแก ไม่ใช่ฉัน!"
“คิดว่าเป็นลูกสาวนักธุรกิจแล้วจะทำอะไรก็หรอ อย่าฝันสูงนักนะ ตื่นสักที"
ทำไมฉันต้องมาดูคนทะเลาะกันด้วยวะ
“เลิกเถียงกันสักที งั้นก็กลับด้วยกันหมดนี่แหละ"
ฉันทนไม่ไหว ก็เลยตัดปัญหาให้คือไปด้วยกันหมดนี่แหละ
“อย่ายุ่ง!!"
ทั้งคู่พูดพร้อมกัน
“พี่ว่า พวกเธอให้คนที่บ้านมารับเถอะ พี่ต้องไป.."
“ไม่เอา จะไปด้วย!!"
ทั้งคู่พูดพร้อมกันอีกครั้ง
“ถ้าไม่หยุดเถียงกัน พวกเธอก็กลับกันเอาเอง เลือกมา!"ฉันขึ้นเสียงใส่พวกเธอ ให้เลิกบ้ากันสักที