ไม่น่าเชื่อว่าระหว่างที่เธอไม่อยู่ไทยนานหลายปี จะทำให้น้องสาวของเธอได้รับความเจ็บปวดมากมายจากคนที่ขึ้นชื่อว่า ‘แฟน’ การกลับมาของเธอนั้น ทำให้น้องสาวหลุดพ้นจากความเจ็บปวดและการหักหลัง และหลายสิ่งที่เธอเปลี่ยนมัน เรื่องเลวร้ายมันจะตกอยู่ที่น้องสาวของเธออยู่เสมอ แต่เธอก็คอยแก้ไขสถานการณ์ ตามแก้แค้นทุกคนที่ทำร้ายตนและน้องสาว
ดราม่า,ชาย-หญิง,ยุคปัจจุบัน,ไทย,รัก,โรมานซ์,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ลูกสาวมาเฟีย
ไม่น่าเชื่อว่าระหว่างที่เธอไม่อยู่ไทยนานหลายปี จะทำให้น้องสาวของเธอได้รับความเจ็บปวดมากมายจากคนที่ขึ้นชื่อว่า ‘แฟน’ การกลับมาของเธอนั้น ทำให้น้องสาวหลุดพ้นจากความเจ็บปวดและการหักหลัง และหลายสิ่งที่เธอเปลี่ยนมัน เรื่องเลวร้ายมันจะตกอยู่ที่น้องสาวของเธออยู่เสมอ แต่เธอก็คอยแก้ไขสถานการณ์ ตามแก้แค้นทุกคนที่ทำร้ายตนและน้องสาว
พวกเธอสงบลง และยอมนั่งรถไปด้วยกัน
ฉันนั่งข้างคนขับ ส่วนพวกเธอนั่งข้างหลัง
“เรื่องนั้นจะเอายังไง"
“เดี๋ยวฉันพูดเอง นายไม่ต้องยุ่ง"
“แต่ฉัน.."
“จากวันนี้เราก็เจอกันให้น้อยลงดีกว่า ไม่จำเป็นก็ไม่ต้องมาเจอ ฉันเบื่อที่จะเจออะไรแบบนี้แล้ว"
“หึ! เสียใจด้วยนะ แต่เรามีงานที่ต้องช่วยดูแลอีก คงเป็นแบบนั้นไม่ได้หรอก"
ฉันไม่น่ามารู้จักไอ้บ้านี่เลย แถมยังต้องหมั้นกันด้วย ถ้าขืนแต่งงานด้วย มีหวังเป็นบ้าพอดี
“เรื่องนั้น คือเรื่องไหนหรอคะ พี่คราม"
“ไม่มีอะไร"
“แต่หนูอยากรู้นิ่คะ"
“พี่ไม่จำเป็นต้องบอกเธอ มันคืองานของครอบครัวพี่กับน้ำอุ่น" จะว่าไป ก็ปากร้ายใช้ได้นะเนี่ย หมอนี่ วันนั้นยังปกป้องกันอยู่เลย
“ไปส่งฉันก่อนนะ ฉันเหนื่อยมาก อยากพัก" เพราะตลอดทาง2คนนั้นก็ทะเลาะกันไม่หยุด
แต่สิ่งที่เขาทำคือ ไปส่งแอน และลูกหมีก่อน ถึงตรงไปที่บ้านฉัน
“ฉันไม่อยากนั่งฟังเมียๆ นายทะเลาะกัน คงไม่ได้โง่ ที่จะไม่รู้ว่าฉันอยากลงก่อนเพราะอะไร"
“ช่วยไม่ได้ เธอยอมให้2คนนั้นขึ้นมาเอง"
“นี่! แล้วจะให้ยืนรอพวกเธอทะเลาะกันเสร็จก่อนค่อยกลับรึไง บ้าป้ะ ไม่ได้กลับกันพอดี"
ยัยแอนอะไรนั่นแทบจะตบลูกหมีเข้าไปแล้ว ถ้าจะไม่พูดแบบนั้น กว่าจะตบกันเสร็จฉันไม่ได้กลับกันพอดี
“น..นี่! จะไปไหน!"
“..."
เขาเปลี่ยนเส้นทางที่ไม่ใช่ทางกลับบ้านของฉัน
“นี่นาย!! จอดเดี๋ยวนี้เลยนะ ฉันกลับเองก็ได้!!"
“ก็จะพากลับนี่ไง"
“แต่นี่ไม่ใช่ทางกลับบ้านฉันนะยะ!! จอด!!"
เอี๊ยดดด
เขาเบรครถกระทันหัน ที่หน้าคอนโดแห่งหนึ่ง
“ถึงแล้ว"
“ถึงบ้าถึงบออะไร แล้วที่นี่ที่ไหน"
“คอนโดฉัน" พูดจบ เขาก็ลงจากรถและเดินมาจะเปิดประตูรถให้ฉัน
แต่ฉันไม่รอหรอกนะ ฉันเปิดประตูและวิ่งออกไปทันทีที่เขากำลังจะลงจากรถ
‘วิ่งลำบากชิปเป๋งง'
หมับบ
ฉันใส่รองเท้าส้นสูงมา ฉันจึงถอดรองเท้าก่อนจะถือมันแลออกวิ่งอีกครั้ง
“หึ! ไม่รอดหรอก มานี่!!"
“ไอ้บ้า!! ปล่อยนะ!!" และเขาลากฉันไปที่คอนโดได้โดยการอุ้มฉันในท่าเจ้าหญิง และกดลิฟต์ไปที่ชั้น25
“ปล่อยนะ!! พาฉันมาที่นี่ทำไม!"
“ก็ทำตามข้อตกลงไงครับ คุณคู่หมั้น"
“ร..รึว่า.."
ติ๊งง
2501
แกร๊ก แอดด
กึกก
“ปล่อยนะ!!"
“พูดแล้วก็ทำตามคำพูดด้วยสิ่ครับ"
“พูดหรอ พูดอะไร"
“ถ้ายืนยันเรื่องหมั้นได้แล้ว จะยอม.."
บ้าเอ้ย ยังจำได้หรอเนี่ย
“ไม่เห็นเคยพูด"
“หึ!"
ครามดันตัวน้ำอุ่นติดประตู และเชยคางขึ้นช้าๆ
“ขอได้ไหมคะ"
คำพูดที่ดูอ่อนโยน แต่แฝงไปด้วยความเจ้าเล่ห์
ครามค่อยๆ ขยับหน้าเข้าไปใกล้ๆ เพื่อจูบเธอ
“จัดงานหมั้นก่อน ฉันจะยอม"
“หึ! เล่นลิ้น"
“ป..เปล่านะ ครั้งนี้ฉันพูดจริงๆ"
“ถึงเธอท้องตอนนี้ ฉันก็ต้องแต่งงานกับเธออยู่ดี"
“ด..เดี๋ยว!!"
เขาดึงแขนเธอไปที่ห้องนอน
ตุบบ
เขาผลักเธอลงที่เตียง และขึ้นคร่อมเอาไว้
“ไม่เป็นไรหรอก ไม่ต้องกลัวนะคะ"
หมอนี่ รู้ได้ไงว่าฉัน..
“พูดบ้าๆ ฉันไม่ได้กลัว แค่ไม่อยากให้คนอย่างนายเก็บแต้มเพิ่มไปมากกว่านี้ต่างหาก!!"
“ปากเก่ง งั้นตอนทำก็เก่งให้เหมือนปากหน่อยแล้วกัน"
“หยุดนะ!!"
ครามที่กำลังจะจูบเธอชะงัก
“ครั้งแรกของฉัน ฉันไม่อยากโดนข่มขืนหรอกนะ!"
“น..นี่เธอ หรือว่า.." แค่พูดไปแบบนั้นเองหรอ ไอ้บ้านี่
“รึที่บอกว่า รอจัดงานหมั้นก่อน.. ก็เพราะ.."
ครามลุกออกไปนั่งหย่อนขาที่ข้างเตียง
“ขอโทษนะ"
ความจริง ถึงครามจะเป็นคนแบบนั้น แต่ถ้าเป็นครั้งแรกและอีกฝ่ายไม่ยอม ก็ไม่อยากบังคับ
“นี่นาย.."
อีตาบ้า ทำไมไม่ทำต่อ เห็นแบบนี้ ก็ยังมีคุณธรรมอยู่บ้างนะเนี่ย
ครามนั่งกุมขมับเพราะเกือบจะพรากพรหมจรรย์ของผู้หญิงที่ไม่ยินยอม ที่ผ่านมา ถึงจะเคยบ้าง แต่ที่ผ่านมาทุกคนยอมให้เขา
“งั้น มัดจำไว้ก่อนก็ได้"
น้ำอุ่นขยับไปให้ใกล้เขาอีก ประคองหน้าเขาขึ้นมา และจูบเบาๆ
เธอกำลังจะถอนจูบ แต่ครามกลับประคองหน้าเธอไว้ และจูบอย่างดูดดื่ม น้ำอุ่นยอมเพราะเห็นท่าทางเคร่งเครียดของเขา
และจูบของเขาทำให้เธอเคลิบเคลิ้ม จนยอมให้เขาสอดลิ้นเข้ามาหยอกล้อกับลิ้นของเธออยู่พักใหญ่
จ้วบบ
“พ..พอแล้ว"
“หวานจัง.."
ครามค่อยๆ ดันเธอลงแนบกับเตียงอีกครั้ง และกำลังจะขยำหน้าอกเธอ เธอจึงต้องเบรคเขาไว้ก่อน
“แค่นี้พอ ไว้จัดงานแล้ว ฉันจะให้นะ"
“อืม ขอบคุณนะ ขอโทษด้วย"
จูบแรกของฉัน ทำไมฉันยอมให้เขากันนะ
ครามไปส่งน้ำอุ่นที่บ้าน เธอก็ยอมให้เขามาคุยกับพ่อแม่เธอเรื่องงานหมั้นด้วย
“ถ้าโอเคทั้ง2ฝ่ายแล้ว จะจัดวันไหนล่ะ"
“พ่อแม่ผมบอกว่า อีก2เดือนครับ ส่วนรายละเอียดต่างๆ คงต้องหาเวลาให้คุณอากับพ่อแม่ผมมาคุยปรึกษากันแล้วหล่ะครับ"
“งั้นดีเลย จะได้คุยเรื่องส่งของไปลงที่เกาะด้วย หลังจากได้ตกลงวันกันแล้ว ค่อยสั่งของไปลงก็แล้วกันนะ"
“ครับ"
“ครามลูก อยู่ทานข้าวด้วยกันก่อนนะ ค่อยกลับ"
“คือผม.."
“แม่ฉันอุตส่าห์ชวนก็กินๆ ไปเถอะน่า"
“งั้น ก็ได้ครับ"
“งั้นรออีกแปปนะจ้ะ ไปรอที่ห้องอาหารกันเถอะ"
พวกเราไปที่ห้องอาหาร รอแม่บ้านยกอาหารมาให้
“ต่อไปนี้เรียกพ่อกับแม่นะจ้ะ"
“ค..ครับ"
เรานั่งกินข้าวกันไป คุยกันไป จนกินเสร็จ ครามก็ขอตัวกลับไปทำงานต่อ