ไม่น่าเชื่อว่าระหว่างที่เธอไม่อยู่ไทยนานหลายปี จะทำให้น้องสาวของเธอได้รับความเจ็บปวดมากมายจากคนที่ขึ้นชื่อว่า ‘แฟน’ การกลับมาของเธอนั้น ทำให้น้องสาวหลุดพ้นจากความเจ็บปวดและการหักหลัง และหลายสิ่งที่เธอเปลี่ยนมัน เรื่องเลวร้ายมันจะตกอยู่ที่น้องสาวของเธออยู่เสมอ แต่เธอก็คอยแก้ไขสถานการณ์ ตามแก้แค้นทุกคนที่ทำร้ายตนและน้องสาว
ดราม่า,ชาย-หญิง,ยุคปัจจุบัน,ไทย,รัก,โรมานซ์,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ลูกสาวมาเฟีย
ไม่น่าเชื่อว่าระหว่างที่เธอไม่อยู่ไทยนานหลายปี จะทำให้น้องสาวของเธอได้รับความเจ็บปวดมากมายจากคนที่ขึ้นชื่อว่า ‘แฟน’ การกลับมาของเธอนั้น ทำให้น้องสาวหลุดพ้นจากความเจ็บปวดและการหักหลัง และหลายสิ่งที่เธอเปลี่ยนมัน เรื่องเลวร้ายมันจะตกอยู่ที่น้องสาวของเธออยู่เสมอ แต่เธอก็คอยแก้ไขสถานการณ์ ตามแก้แค้นทุกคนที่ทำร้ายตนและน้องสาว
“เฮ้ออ คนบ้า ตัวดี"
“ขอโทษๆ ครั้งหน้าจะไม่ทำแล้ว"
ฟอดดด
เมื่อน้ำอุ่นเห็นตัวเองในกระจกแล้วก็โวยวายใหญ่โต แต่ครามก็ค่อยๆ พูดให้เธอสงบลง
“ฉันออกไปก่อนนะ"
“อืม"
ครามออกมาก่อน โทรหาต้นให้เอาชุดมาให้ และซื้อยาคุมฉุกเฉินมาให้ด้วย
น้ำอุ่นออกมาจากห้องน้ำแล้ว ก็เห็นครามนั่งเล่นมือถืออยู่บนโซฟา
“นี่นาย!"
“ครับ"
“เอาชุดมาไว้ในตู้เสื้อผ้าฉันทำไม!"
“ก็ครั้งหน้าจะได้มีใส่"
“ไม่มีครั้งหน้าหรอกย่ะ!" น้ำอุ่นบ่นเขาไป ก่อนนะหันไปแต่งตัว
เมื่อแต่งตัวเสร็จแล้ว ก็ออกมาแต่งหน้าในห้องนอน
“อะ"
ครามยื่นยาคุมฉุกเฉินให้เธอ
“เอามาจากไหน"
“ให้ต้นมันเอามาให้พร้อมกับชุดฉัน"
“ห้ะ!! ไอ้บ้า มันจะไม่ล้อฉันหรอ แล้วถ้ามันเอาไปบอกคนอื่นล่ะ!"
“มันไม่กล้าหรอก แล้วอีกอย่าง เธอเป็นคู่หมั้นฉัน มันก็เป็นเรื่องปกติ"
‘เฮ้ออ'
เสียงถอนหายใจดังขึ้นอีกครั้ง
“ถอนหายใจบ่อยๆ เดี๋ยวก็แก่หรอก"
“ไอ้บ้า!!" พูดเสร็จ เขาก็เดินออกไปรอเธอที่ห้องทำงานของเธอ โดยที่ไม่ฟังเสียงกร่นด่าของเธอ
แอดดด
กึก
“หึ! กลบรอยหรอ"
น้ำอุ่นใส่เสื้อสายเดี่ยวออกมา และรอยที่คอหายไป เขาจึงแซวเธอ
“ถ้าไม่ปิด ฉันก็ไปไหนไม่ได้พอดี จะไปได้ยัง"
“หึ!"
ครามสบถเสียงในลำคอเบาๆ และลุกขึ้นเดินไปที่ประตู
ทั้งคู่ลงมาที่ลานจอดรถและนั่งรถของครามออกไป
“แล้ว ต้องไปเจอใคร"
“จ๋านัดมา ฉันก็ไม่รู้"
“อะไรนะ! ไม่รู้หรอ"
“ก็จ๋าบอกว่า ถ้าฉันกับเธอไปเจอคนๆ นึ่งวันนี้ เธอจะยอมหายไป"
“นายมันบ้าไปแล้วจริงๆ ฉันจะรอดู ว่ามันจะพูดจริงไหม"
ตั้งแต่เมื่อคืน ไอ้บ้านี่ก็ทำฉันหัวเสียไม่หยุด อยู่ด้วยแล้วปราสาทจะกินจริงๆ
เมื่อถึงร้านอาหารแห่งหนึ่ง ทั้งคู่ก็เข้าไปและบอกชื่อของจ๋าเพื่อไปที่โต๊ะที่จองไว้
เจอจ๋ากับผู้ชายวัยกลางคนนึ่งอยู่ด้วย
“สวัสดีครับ"
“นั่งก่อนสิ่"
ชายคนนั้นรับไหว้และเชิญทั้งคู่ให้นั่งลง
“ผม คราม ธนภัทร พัฒนาสกุล"
“ผม สุพจน์ ปรณัถน์ ยินดีที่ได้รู้จัก"
ครามบอกชื่อและยื่นมือไปให้ชายคนนั้น
ส่วนสุพจน์ก็แนะนำตัวและยื่นมือมาให้เช่นกัน
“แล้วเธอ"
“ฉัน น้ำอุ่น ค่ะ"
น้ำอุ่นยังไม่บอกชื่อไป เพราะยังไม่เชื่อใจคนตรงหน้า
“ผมเป็นพ่อของจ๋า และรู้เรื่องทั้งหมดแล้ว คุณต้องรับผมชอบลูกผม" สุพจน์ไม่รอช้า บอกจุดประสงค์ที่มาในวันนี้ทันที
ครามกำลังจะพูด แต่น้ำอุ่นห้ามไว้ก่อน และพูดเอง
“คุณสุพจน์ คุณรู้ไหมว่าพูดอะไรออกมา"
“รู้สิ่ รู้ว่าคุณครามต้องรับผิดชอบลูกผม ผู้ชายมีเมียหลายคน ก็ไม่เห็นเป็นอะไร"
“ครามอาจจะยอม แต่ฉันไม่ยอมหรอกนะ ผู้หญิงที่เป็นของเล่นของเขา มีเยอะแยะไป แต่ถ้าจะมาตีเสมอฉัน พวกคุณคงคิดผิด"
“555 เธอยังเด็กเกินไปที่จะพูด"
หนอยย
“ผมว่า ผมคงให้จ๋ามาเป็นเมียอีกคนไม่ได้หรอกครับ แต่ถ้าอยากอยู่กับผม ผมไม่ว่า แต่เธอต้องอยู่ในที่ๆ ผมให้ได้ แต่ถ้ารับไม่ได้ ก็หายไปส้ะ"
สุพจน์รู้มาว่าน้ำอุ่นอายุ25 เลยไม่คิดจะฟัง เพราะคิดว่ายังเด็ก ส่วนครามกับจ๋า28 เขาเลยคิดว่า น่าจะคุยกับครามได้มากกว่า
แต่คำตอบที่ได้ ไม่ได้ตรงกับสิ่งที่เขาคิด
“แต่คุณได้จ๋าแล้วนะ คุณทำแบบนี้ไม่ได้!" จ๋าที่ทนไม่ไหว จนพูดขึ้น
“น้ำอุ่นพูดถูกนะ ที่ผมเห็นผู้หญิงเป็นของเล่นมาตลอด และรวมถึงเธอด้วย"
เขาตอนกลับอย่างไม่ไว้หน้าสุพจน์แม้แต่น้อย
“แต่ถ้าพวกคุณทำประโยชน์ให้ผมได้ ผมก็อาจจะคิดใหม่ก็ได้นะ"
“แล้วคุณต้องการอะไร"
สุพจน์ถาม
“ฉันจะแนะนำตัวใหม่แล้วกันนะคะ ฉัน น้ำอุ่น พิพัฒน์ชัย ถ้าคุณทำประโยชน์ได้มากกว่าฉัน ฉันจะถอนหมั้นกับเขา"
ที่น้ำอุ่นกล้าพูดแบบนั้น เพราะไม่เคยได้ยินชื่อของสุพจน์ในแวดวงการเมืองหรือวงการมาเฟีย
“พ..พิพัฒน์ชัย"
เมื่อจ๋ารู้ว่าน้ำอุ่นเป็นลูกสาวตระกูลพิพัฒน์ชัย เธอหน้าซีดลง เพราะรู้ว่าสู้น้ำอุ่นไม่ได้ในด้านผลประโยชน์
“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว พวกเราขอตัวนะครับ"
“เดี๋ยว"
ทั้งคู่กำลังจะลุกออกไป แต่สุพจน์ห้ามไว้ก่อน
“ยังไงก็ตาม คุณต้องรับผิดชอบจ๋า"
“ลูกสาวคุณ เป็นแค่ของเล่นของคราม ฉันจะบอกอะไรให้นะ คนอื่นๆ ได้นอนกับเขาแค่คืนเดียว ก็พอใจแล้ว ถ้าทำประโยชน์อะไรไม่ได้ ก็อย่าหวังสูงนักเลย" น้ำอุ่นที่ทนไม่ไหว จึงตอบกลับไป
“ฉันยอม! ฉันยอมอยู่ในที่ๆ คุณให้ฉันอยู่ แค่ได้อยู่กับคุณ ฉันก็พอใจแล้ว" จ๋าพูดขึ้น และมองไปที่คราม
‘หึ!'
น้ำอุ่นสบถเบาๆ ในลำคอ
“ถ้าลูกโอเค พ่อก็จะไม่ว่าอะไร"
ทำไม หมายความว่าไง ตอนแรกยังไม่ยอมอยู่เลย
“คุณสุพจน์ คุณแน่ใจแล้วหรอ ว่าอยากให้ลูกสาวตัวเอง ไปเป็นเมียเก็บคนอื่น" น้ำอุ่นถามเพื่อความแน่ใจ และพูดแทงใจไป
“ถ้าเธอมีความสุข ผมก็ตามใจเธอ"
“หึ! ถ้าแบบนั้น ก็คงไม่ต้องนัดพวกเรามา แค่เธอยอมรับในฐานะตัวเองตั้งแต่แรก คงไม่ต้องยุ่งยาก"
สิ่งที่เธอถาม ทำให้มั่นใจได้อย่างหนึ่ง คือ พวกเขาต้องการจะจับคราม แต่เพราะเธอเป็นพิพัฒน์ชัย พวกเขาจึงถอยไปก้าวหนึ่ง อย่างน้อย ให้จ๋าอยู่ใกล้ๆ คราม คงมีโอกาสมากขึ้น
เมื่อเห็นว่าน้ำอุ่นเริ่มไม่พอใจ ครามจึงพาเธอลุกออกไปทันทีโดยไม่ได้ลาสุพจน์ที่เป็นผู้ใหญ่
สงสัยไหม ว่าทำไมถึงไม่ค่อยมีคนรู้จักฉัน เพราะว่าฉันไม่ค่อยจะออกงานเท่าไหร่ และที่เรื่องที่เป็นคู่หมั้นของหมอนี่ ก็มีคนเคยเห็นหน้าแค่คนที่สนิทกับครอบครัวฉันและเขา ส่วนคนอื่นรู้แค่ว่า ครามหมั้นกับลูกสาวตระกูลพิพัฒน์ชัย
“เฮ้ออ คนบ้า ตัวดี"
“ขอโทษๆ ครั้งหน้าจะไม่ทำแล้ว"
ฟอดดด
เมื่อน้ำอุ่นเห็นตัวเองในกระจกแล้วก็โวยวายใหญ่โต แต่ครามก็ค่อยๆ พูดให้เธอสงบลง
“ฉันออกไปก่อนนะ"
“อืม"
ครามออกมาก่อน โทรหาต้นให้เอาชุดมาให้ และซื้อยาคุมฉุกเฉินมาให้ด้วย
น้ำอุ่นออกมาจากห้องน้ำแล้ว ก็เห็นครามนั่งเล่นมือถืออยู่บนโซฟา
“นี่นาย!"
“ครับ"
“เอาชุดมาไว้ในตู้เสื้อผ้าฉันทำไม!"
“ก็ครั้งหน้าจะได้มีใส่"
“ไม่มีครั้งหน้าหรอกย่ะ!" น้ำอุ่นบ่นเขาไป ก่อนนะหันไปแต่งตัว
เมื่อแต่งตัวเสร็จแล้ว ก็ออกมาแต่งหน้าในห้องนอน
“อะ"
ครามยื่นยาคุมฉุกเฉินให้เธอ
“เอามาจากไหน"
“ให้ต้นมันเอามาให้พร้อมกับชุดฉัน"
“ห้ะ!! ไอ้บ้า มันจะไม่ล้อฉันหรอ แล้วถ้ามันเอาไปบอกคนอื่นล่ะ!"
“มันไม่กล้าหรอก แล้วอีกอย่าง เธอเป็นคู่หมั้นฉัน มันก็เป็นเรื่องปกติ"
‘เฮ้ออ'
เสียงถอนหายใจดังขึ้นอีกครั้ง
“ถอนหายใจบ่อยๆ เดี๋ยวก็แก่หรอก"
“ไอ้บ้า!!" พูดเสร็จ เขาก็เดินออกไปรอเธอที่ห้องทำงานของเธอ โดยที่ไม่ฟังเสียงกร่นด่าของเธอ
แอดดด
กึก
“หึ! กลบรอยหรอ"
น้ำอุ่นใส่เสื้อสายเดี่ยวออกมา และรอยที่คอหายไป เขาจึงแซวเธอ
“ถ้าไม่ปิด ฉันก็ไปไหนไม่ได้พอดี จะไปได้ยัง"
“หึ!"
ครามสบถเสียงในลำคอเบาๆ และลุกขึ้นเดินไปที่ประตู
ทั้งคู่ลงมาที่ลานจอดรถและนั่งรถของครามออกไป
“แล้ว ต้องไปเจอใคร"
“จ๋านัดมา ฉันก็ไม่รู้"
“อะไรนะ! ไม่รู้หรอ"
“ก็จ๋าบอกว่า ถ้าฉันกับเธอไปเจอคนๆ นึ่งวันนี้ เธอจะยอมหายไป"
“นายมันบ้าไปแล้วจริงๆ ฉันจะรอดู ว่ามันจะพูดจริงไหม"
ตั้งแต่เมื่อคืน ไอ้บ้านี่ก็ทำฉันหัวเสียไม่หยุด อยู่ด้วยแล้วปราสาทจะกินจริงๆ
เมื่อถึงร้านอาหารแห่งหนึ่ง ทั้งคู่ก็เข้าไปและบอกชื่อของจ๋าเพื่อไปที่โต๊ะที่จองไว้
เจอจ๋ากับผู้ชายวัยกลางคนนึ่งอยู่ด้วย
“สวัสดีครับ"
“นั่งก่อนสิ่"
ชายคนนั้นรับไหว้และเชิญทั้งคู่ให้นั่งลง
“ผม คราม ธนภัทร พัฒนาสกุล"
“ผม สุพจน์ ปรณัถน์ ยินดีที่ได้รู้จัก"
ครามบอกชื่อและยื่นมือไปให้ชายคนนั้น
ส่วนสุพจน์ก็แนะนำตัวและยื่นมือมาให้เช่นกัน
“แล้วเธอ"
“ฉัน น้ำอุ่น ค่ะ"
น้ำอุ่นยังไม่บอกชื่อไป เพราะยังไม่เชื่อใจคนตรงหน้า
“ผมเป็นพ่อของจ๋า และรู้เรื่องทั้งหมดแล้ว คุณต้องรับผมชอบลูกผม" สุพจน์ไม่รอช้า บอกจุดประสงค์ที่มาในวันนี้ทันที
ครามกำลังจะพูด แต่น้ำอุ่นห้ามไว้ก่อน และพูดเอง
“คุณสุพจน์ คุณรู้ไหมว่าพูดอะไรออกมา"
“รู้สิ่ รู้ว่าคุณครามต้องรับผิดชอบลูกผม ผู้ชายมีเมียหลายคน ก็ไม่เห็นเป็นอะไร"
“ครามอาจจะยอม แต่ฉันไม่ยอมหรอกนะ ผู้หญิงที่เป็นของเล่นของเขา มีเยอะแยะไป แต่ถ้าจะมาตีเสมอฉัน พวกคุณคงคิดผิด"
“555 เธอยังเด็กเกินไปที่จะพูด"
หนอยย
“ผมว่า ผมคงให้จ๋ามาเป็นเมียอีกคนไม่ได้หรอกครับ แต่ถ้าอยากอยู่กับผม ผมไม่ว่า แต่เธอต้องอยู่ในที่ๆ ผมให้ได้ แต่ถ้ารับไม่ได้ ก็หายไปส้ะ"
สุพจน์รู้มาว่าน้ำอุ่นอายุ25 เลยไม่คิดจะฟัง เพราะคิดว่ายังเด็ก ส่วนครามกับจ๋า28 เขาเลยคิดว่า น่าจะคุยกับครามได้มากกว่า
แต่คำตอบที่ได้ ไม่ได้ตรงกับสิ่งที่เขาคิด
“แต่คุณได้จ๋าแล้วนะ คุณทำแบบนี้ไม่ได้!" จ๋าที่ทนไม่ไหว จนพูดขึ้น
“น้ำอุ่นพูดถูกนะ ที่ผมเห็นผู้หญิงเป็นของเล่นมาตลอด และรวมถึงเธอด้วย"
เขาตอนกลับอย่างไม่ไว้หน้าสุพจน์แม้แต่น้อย
“แต่ถ้าพวกคุณทำประโยชน์ให้ผมได้ ผมก็อาจจะคิดใหม่ก็ได้นะ"
“แล้วคุณต้องการอะไร"
สุพจน์ถาม
“ฉันจะแนะนำตัวใหม่แล้วกันนะคะ ฉัน น้ำอุ่น พิพัฒน์ชัย ถ้าคุณทำประโยชน์ได้มากกว่าฉัน ฉันจะถอนหมั้นกับเขา"
ที่น้ำอุ่นกล้าพูดแบบนั้น เพราะไม่เคยได้ยินชื่อของสุพจน์ในแวดวงการเมืองหรือวงการมาเฟีย
“พ..พิพัฒน์ชัย"
เมื่อจ๋ารู้ว่าน้ำอุ่นเป็นลูกสาวตระกูลพิพัฒน์ชัย เธอหน้าซีดลง เพราะรู้ว่าสู้น้ำอุ่นไม่ได้ในด้านผลประโยชน์
“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว พวกเราขอตัวนะครับ"
“เดี๋ยว"
ทั้งคู่กำลังจะลุกออกไป แต่สุพจน์ห้ามไว้ก่อน
“ยังไงก็ตาม คุณต้องรับผิดชอบจ๋า"
“ลูกสาวคุณ เป็นแค่ของเล่นของคราม ฉันจะบอกอะไรให้นะ คนอื่นๆ ได้นอนกับเขาแค่คืนเดียว ก็พอใจแล้ว ถ้าทำประโยชน์อะไรไม่ได้ ก็อย่าหวังสูงนักเลย" น้ำอุ่นที่ทนไม่ไหว จึงตอบกลับไป
“ฉันยอม! ฉันยอมอยู่ในที่ๆ คุณให้ฉันอยู่ แค่ได้อยู่กับคุณ ฉันก็พอใจแล้ว" จ๋าพูดขึ้น และมองไปที่คราม
‘หึ!'
น้ำอุ่นสบถเบาๆ ในลำคอ
“ถ้าลูกโอเค พ่อก็จะไม่ว่าอะไร"
ทำไม หมายความว่าไง ตอนแรกยังไม่ยอมอยู่เลย
“คุณสุพจน์ คุณแน่ใจแล้วหรอ ว่าอยากให้ลูกสาวตัวเอง ไปเป็นเมียเก็บคนอื่น" น้ำอุ่นถามเพื่อความแน่ใจ และพูดแทงใจไป
“ถ้าเธอมีความสุข ผมก็ตามใจเธอ"
“หึ! ถ้าแบบนั้น ก็คงไม่ต้องนัดพวกเรามา แค่เธอยอมรับในฐานะตัวเองตั้งแต่แรก คงไม่ต้องยุ่งยาก"
สิ่งที่เธอถาม ทำให้มั่นใจได้อย่างหนึ่ง คือ พวกเขาต้องการจะจับคราม แต่เพราะเธอเป็นพิพัฒน์ชัย พวกเขาจึงถอยไปก้าวหนึ่ง อย่างน้อย ให้จ๋าอยู่ใกล้ๆ คราม คงมีโอกาสมากขึ้น
เมื่อเห็นว่าน้ำอุ่นเริ่มไม่พอใจ ครามจึงพาเธอลุกออกไปทันทีโดยไม่ได้ลาสุพจน์ที่เป็นผู้ใหญ่
สงสัยไหม ว่าทำไมถึงไม่ค่อยมีคนรู้จักฉัน เพราะว่าฉันไม่ค่อยจะออกงานเท่าไหร่ และที่เรื่องที่เป็นคู่หมั้นของหมอนี่ ก็มีคนเคยเห็นหน้าแค่คนที่สนิทกับครอบครัวฉันและเขา ส่วนคนอื่นรู้แค่ว่า ครามหมั้นกับลูกสาวตระกูลพิพัฒน์ชัย
.
เดินทางมาถึงครึ่งเรื่องแน้ว คอมเมนต์คอมใจติชมกันได้นะคะ
อ่านทั้งเล่มพร้อมตอนพิเศษได้ที่
https://www.mebmarket.com/web/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NzoiNzAxMDIzMyI7czo3OiJib29rX2lkIjtzOjY6IjI5NzE1NyI7fQ