ไม่น่าเชื่อว่าระหว่างที่เธอไม่อยู่ไทยนานหลายปี จะทำให้น้องสาวของเธอได้รับความเจ็บปวดมากมายจากคนที่ขึ้นชื่อว่า ‘แฟน’ การกลับมาของเธอนั้น ทำให้น้องสาวหลุดพ้นจากความเจ็บปวดและการหักหลัง และหลายสิ่งที่เธอเปลี่ยนมัน เรื่องเลวร้ายมันจะตกอยู่ที่น้องสาวของเธออยู่เสมอ แต่เธอก็คอยแก้ไขสถานการณ์ ตามแก้แค้นทุกคนที่ทำร้ายตนและน้องสาว
ดราม่า,ชาย-หญิง,ยุคปัจจุบัน,ไทย,รัก,โรมานซ์,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ลูกสาวมาเฟีย
ไม่น่าเชื่อว่าระหว่างที่เธอไม่อยู่ไทยนานหลายปี จะทำให้น้องสาวของเธอได้รับความเจ็บปวดมากมายจากคนที่ขึ้นชื่อว่า ‘แฟน’ การกลับมาของเธอนั้น ทำให้น้องสาวหลุดพ้นจากความเจ็บปวดและการหักหลัง และหลายสิ่งที่เธอเปลี่ยนมัน เรื่องเลวร้ายมันจะตกอยู่ที่น้องสาวของเธออยู่เสมอ แต่เธอก็คอยแก้ไขสถานการณ์ ตามแก้แค้นทุกคนที่ทำร้ายตนและน้องสาว
น้ำอุ่น Talk
ฉันไม่รู้เลย ว่าฉันเป็นอะไiwป ฉันไม่อยากเจอหน้าเขา ไม่อยากได้ยินเสียง แต่ถ้าฉันเสียเขาไปจริงๆ ฉันก็คงอยู่ไม่ได้เหมือนกัน เพราะอะไรกัน คนๆนี้ถึงได้อยู่ในหัวฉันตลอดเวลา
“อย่ายกเลิกงานหมั้นเลยนะ"
ฉันอยากจะตอบตกลงไม่ยกเลิกไปทันที แต่ถ้ามีผู้หญิงคนอื่นเกิดท้องกับเขาขึ้นมาจริงๆ ฉันจะอยู่ยังไง ถ้าวันนั้นฉันแต่งงานกับเขาไปแล้ว
“เรื่องจ๋า.. จ.. จะเอายังไง"
ให้ตายเถอะ ทำไมน้ำตาถึงได้ไหลออกมาไม่หยุดแบบนี้
“โอ๋ๆ ไม่ร้องนะคะ ผมจะไปคุยกับพ่อเธอ และจะไม่ทำพลาดอีกแล้ว ผมสัญญา"
ครามลูกหัวฉันเบาๆ และยื่นนิ้วก้อยมาให้เพื่อจะสัญญา
“ฮึก.."
ฉันเช็ดน้ำตาและเกี่ยวก้อยสัญญากับเขาไป เพราะอะไรงั้นหรอ
ฉันเองก็ไม่รู้ แค่อยากลองเชื่อใจเขาดู
“อีก2วัน ผมจะไปคุยกับสุพจน์ ผมอยากให้คุณไปด้วย อีก3วัน พ่อกับแม่เราจะกลับมาแล้ว ผมไม่อยากให้เกิดปัญหาอะไรอีกแล้ว"
“อืม ก็ได้"
เขาพุ่งตัวเข้ามากอดฉันไว้แน่น มันอบอุ่นมาก แบบไม่เคยเป็นมาก่อน
หรือว่าฉัน.. ชอบเขาไปแล้วจริงๆ
2วันต่อมา
ทั้งคู่ไปที่ร้านอาหารร้านเดิม และที่เดิมที่นัดกับสุพจน์กับจ๋าครั้งก่อน
“ว่าไงครับ นัดผมมามีอะไร"
ไม่รู้ว่าจ๋าบอกเรื่องที่ครามรู้ว่าลูกในท้องไม่ใช่ลูกของเขาไปแล้วรึยัง แต่สุพจน์ก็ยังตีหน้าซื่อ
“ผมว่า คุณน่าจะรู้ว่าลูกในท้องเธอ ไม่ใช่ลูกของผม"
“เอาอะไรมาพูด ไม่มีหลักฐานมายืนยันชัดเจน จะให้ผมเชื่อได้ยังไงว่าคำพูดของคุณมันเชื่อได้"
“หึ! ถ้ายังทำไม่รู้ไม่ชี้ต่อไป อย่าหาว่าผมไม่เตือน"
เสียงที่เรียบนิ่ง ทำให้สุพจน์เริ่มเหงื่อตก เพราะพูดอะไรต่อไปได้ ด้วยชื่อเสียง อิทธิพลต่างๆ ก็มีไม่เท่าคราม สุพจน์จึงยอมถอย
ก่อนออกมาจากร้าน ฉันกับครามได้ยินเสียงกร่นด่าและร้องไห้ของพวกเขาดังออกมา
ฉันดีใจมาก ที่เรื่องทั้งหมดจบลงแบบนี้ และเธอไม่ได้ตั้งท้องลูกของคราม ไม่งั้น ฉันคงทำใจไม่ได้จริงๆ
“ไปดูความเรียบร้อยของสถานที่ก่อนนะ ฉันไม่อยากให้มีอะไรผิดพลาด"
“ได้เลยครับ" ฉันบอกเขาที่กำลังขับรถออกไป
พอถึงโรงแรมที่จัดงาน เราก็เขาไปเช็คความเรียบร้อย ทุกอย่างพร้อมหมดแล้ว เหมือนแค่รอพ่อกับแม่เรากลับมา ทุกอย่างก็จะสมบูรณ์..
“ฉันขอไปห้องน้ำก่อนนะ"
ฉันเดินออกมาเพื่อไปเข้าห้องน้ำ แต่ก็ต้องหยุดชะงัก เพราะเสียงผู้หญิงที่คุยกับใครบางคนอยู่
‘งั้นก็ดี อีกไม่กี่วันแล้ว อย่าให้พลาด'
‘อย่าให้มันได้ใจไปมากกว่านี้'
2ประโยคที่ไม่เข้าใจ ฉันถึงตัดสินใจเดินเข้าไปดู
เชอร์รี่ ทำไมมาอยู่ที่นี่
“คิดจะทำอะไร"
ฉันเดินเข้าไปถามมัน
“ม..มึง!!"
“ตกใจอะไรหรอ มึงคิดจะทำอะไร!"
ฉันเดินเข้าไปเขย่าตัวมันแรงๆ เพราะมันคงไม่คิดอะไรดีๆแน่
“ป..ปล่อยกู!!"
“มึงคุยกับใคร! คิดจะทำอะไร!" ถ้าคิดจะมาพังงานหมั้น อย่าหวังว่าฉันจะให้มันเกิดขึ้น
‘หยุด ปล่อยเธอส้ะ!'
จู่ๆ ก็มีเสียงผู้ชายดังมาจากข้างหลัง พอฉันหันไป ก็เจอผู้ชายคนหนึ่ง ใส่ชุดสูทสีดำ ชี้ปากกระบอกปืนมาที่ฉัน
หึ! คิดหรอว่าจะขู่ฉันได้
‘กูบอกให้ปล่อยไง!'
ฉันจับยัยเชอร์รี่มาล็อคคอและเอาตัวมันบังฉันไว้
“กล้ายิงมึงก็ยิงมา"
“อีบ้า! ปล่อยกูนะ!! ปล่อย!!"
“หึ! เอาเลย ยิงเลย ถ้ากล้ายิงนายตัวเอง ก็ให้มันรู้ไป"
ทั้งคู่ตกใจที่ฉันรู้ว่าเชอร์รี่เป็นเจ้านายของไอ้ผู้ชายนั่น
แต่มันก็เดาไม่ยาก
“ฉันจะปล่อยมันก็ได้ แต่อีก3วัน ค่อยมาเอาตัวมันไปละกัน หลบไป!"
ฉันคว้าปืนในกระเป๋าออกมาจี้ไปที่เอวยัยเชอร์รี่
“ถ้าไม่หลบ มึงก็เก็บศพเจ้านายมึงไปแล้วกัน!"
“หลบไป! ฉันโอเค" เชอร์รี่บอกลูกน้องให้หลบไป เพราะมันก็ไม่อยากตาย
‘ต.แต่ว่า'
“ถ้าไม่อยากให้ฉันตายก็กลับไป ก็รู้ว่าถ้าแกเป็นอะไรไป ครอบครัวจะอยู่ยังไง ไปส้ะ!"
ผู้ชายคนนั้นยอมลดปืนลง โค้งตัวให้เชอร์รี่เล็กน้อย และเดินออกไป
ฉันโทรหาครามให้มาพาตัวยัยนี่ไปขังไว้
โรงแรมของครามมีห้องลับอยู่ชั้นใต้ดิน จึงไม่ยากเท่าไหร่
ตอนแรกครามก็ไม่อยากจับเธอมาขังไว้ แต่เพราะไม่อยากให้เกิดปัญหาก่อนงานหมั้น จึงต้องทำ
“บอกมาได้ละ มึงคิดจะทำอะไร"
ฉันถามมันอีกครั้ง
“ถึงมึงจะจับกูมา แต่แผนการทุกอย่าก็เริ่มไปหมดแล้ว อย่าหวังว่างานมึงจะราบรื่น ถ้ากูไม่ได้ ก็ไม่มีใครได้!"
“หึ!"
ฉันเดินไปหาครามที่นั่งอยู่โซฟาอีกด้าน ฉันนั่งลงบนตักของเขา เอาแขนคล้องคอเขาและเข้าไปจูบอย่างช้าๆ
“ม..มึงง!! กรี๊ดดดด!!"
“มึงจะไม่มีทางสมหวัง สิ่งที่มึงทำกับน้องกู กูจะเอาคืนเป็นร้อยเท่าพันเท่า ครามเป็นของกู ไม่ใช่มึง!"
พูดเสร็จฉันก็เข้าไปจูบกับครามต่อ ท่ามกลางเสียงกรีดร้องของยัยเชอร์รี่
“เธอกำลังจะทำให้ฉันทนไม่ไหว"
ครามผละจูบออกและค่อยๆลูบเอวฉันไหลไปเรื่อยๆ