❝ทุกคืนที่ฉันมีเซ็กซ์กับเขา บางวันเห็นไฝที่คอ บางวันเห็นไฝที่อก บางวันเห็นไฝที่หลัง นี่ฉันมีสามีสามร่างรึไงนะ เอ๊ะ...หรือนั่น! ไม่ใช่แฟนของฉัน !!❞
ระทึกขวัญ,ดราม่า,สืบสวนสอบสวน,รัก,อาชญากรรม,พล็อตสร้างกระแส,ลวงรักสลับสามี,มาเฟียโหด,มาเฟีย,รักดุเดือด,ต่อสู้,แก้แค้น,หึงโหด,พระเอกคลั่งรัก,นางเอกน่าสงสาร,นางเอกฉลาด,สู้ชีวิต,ดราม่า,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
❝ทุกคืนที่ฉันมีเซ็กซ์กับเขา บางวันเห็นไฝที่คอ บางวันเห็นไฝที่อก บางวันเห็นไฝที่หลัง นี่ฉันมีสามีสามร่างรึไงนะ เอ๊ะ...หรือนั่น! ไม่ใช่แฟนของฉัน !!❞
ผู้แต่ง
MAEWDAMTONEDARK
เรื่องย่อ
#ลวงรักสลับสามี
ตอนหลัก 30 ตอน
ตอนพิเศษ 2 ตอน
โหด - มันส์ - บู๊ระห่ำ - ล่าท้านรก - ทลายแก๊งมาเฟีย
ลวงรักสลับสามี Or คลิกเลย
.....
🤍 อัปเดตทุกวันเวลา 17:00 น. 🖤
.....
แนะนำตัวละคร
ชื่อจริง : วินเซนโซ ((Vincenzo)
นามสกุล : แมนนาโร (Mannaro)
ชื่อเล่น : วูล์ฟ
ประวัติ : หนุ่มดวงตาสีน้ำข้าวชาวอิตาลีอายุ 31 ปี เป็นนักธุรกิจและนักลงทุนด้านอสังหาริมทรัพย์ทั้งในประเทศไทยและประเทศอิตาลี มีทรัพย์สมบัติและมรดกตกทอดจากตระกูลแมนนาโรมากมาย ทำให้เขากลายเป็นเศรษฐีที่รวยมากที่สุดของประเทศอิตาลี
ครอบครัว : ความลับ
------------
ชื่อจริง : รสริน (Rossarin)
นามสกุล : แมนนาโร (Mannaro)
ชื่อเล่น : บัว
ประวัติ : หญิงสาวชาวไทยอายุ 23 ปี พึ่งเรียนจบมหา'ลัย
ครอบครัว : สูญเสียพ่อแม่ตั้งแต่ยังเด็กจากอุบัติเหตุรถคว่ำ ถูกคุณน้าแท้ ๆ ไล่ให้ไปอยู่สถานที่เลี้ยงเด็กกำพร้า ทำให้เธอต้องสู้ชีวิตปากกัดตีนถีบนับแต่นั้น
------------
เรื่องย่อ
หลังจาก 'บัว' แต่งงานและย้ายเข้ามาอยู่ในคฤหาสน์ของ 'วูล์ฟ'
หญิงสาวกลับพบความลับบางอย่างเข้าโดยบังเอิญ จากนั้นสามีก็เริ่มมีท่าทีเปลี่ยนไป
บางวันก็แสนดี
บางวันกลับแสนร้าย
ไม่เหมือนคนเดิมที่เธอเคยรู้จัก!
ทุกคืนที่มีเซ็กซ์กับเขา ดูเหมือนเธอจะพบตำแหน่งไฝไม่เคยอยู่ที่เดิม ราวกับเธอนั้นมีสามีถึงสามร่าง ความสงสัยทำให้เธอเริ่มต้นสืบหาความจริง
ทว่ายิ่งเธอถลำลึกลงไป เธอกลับยิ่งพบความลับของสามีมากขึ้นเรื่อย ๆ
และนั่นคือจุดเริ่มต้นของหายนะ!
บทนำ
“ชอบไหม?”
“ชอบสิคะ แฟนบัวเก่งเรื่องนี้ที่สุดเลยแต่บัวคงจะชอบกว่านี้ ถ้าพี่วูล์ฟทำมากกว่าออรัลเซ็กซ์”
...
“บัวว่าบัวพร้อมแล้วค่ะ”
“แน่ใจแล้วหรอ?”
“แน่สิ บัวเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าการมีเซ็กซ์ครั้งแรกจะรู้สึกยังไง”
“ถ้าบัวต้องการ พี่ก็ตามใจอยู่แล้ว แต่เราจะมีอะไรกันหลังแต่งงานนะ”
“ห้ะ!?”
ฉันเผลออุทานร้องเสียงหลงและอาจจะร้องดังมากกว่าตอนครางเสียอีก
“รสริน แต่งงานกับพี่ไหมครับ?”
ช่องทางการติดตามแมวดำโทนดาร์ก
Twitter @MaewDamToneDark or Click
Fanpage : MaewDamToneDark or Click
“คุณนายแมนนาโรจะรับอะไรทานเพิ่มอีกไหมครับ” มาริโอ้เอ่ยถามขณะที่รินน้ำส้มคั้นให้กับฉัน
“ไม่แล้วค่ะ ขอบคุณนะคะ” ฉันตอบพลางส่ายหัว
ทว่ากลับนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ “รบกวนคุณมาริโอ้ช่วยเรียกฉันว่าบัวได้ไหมคะ ฉันชอบให้เรียกชื่อเล่นมากกว่าค่ะ ยังไงฝากบอกทุกคนในบ้านหลังนี้ด้วยนะคะ”
“ได้ครับ” มาริโอ้พยักหน้ารับคำสั่ง
“แล้วเรื่องเมื่อคืนเป็นอย่างไรบ้างคะ ตอนนี้จับตัวคนร้ายที่บุกรุกเข้ามาได้ไหม?”
“เรื่องคนร้ายทางเรากำลังพยายามสืบอยู่ครับ ส่วนเรื่องสัญญาณอินเทอร์เน็ตที่ใช้งานไม่ได้ในห้องครัว ผมแก้ไขให้แล้วนะครับ ไม่ต้องห่วงนะครับคุณบัว ผมจะไม่ยอมให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีก” มาริโอ้พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
เมื่อพูดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน ฉันก็เริ่มกลับมาปวดหัวตุ้บจนต้องนวดขมับอีกครั้ง ไม่รู้ว่าทำไมพักนี้ชีวิตฉันถึงได้เจอแต่เรื่อง...หรือฉันจะไม่ถูกชะตากับเกาะแห่งนี้กันนะ
ตอนที่ฉันเห็นเลือดที่นิ้วชี้ของวูล์ฟ ฉันกลับเผลอคิดกล่าวหาว่าวูล์ฟจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับกล้องวงจรปิดและเงาประหลาดนั่น
ทว่าฉันกลับเข้าใจเขาผิด
ความจริงแล้ว…วูล์ฟเผลอสะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึกแล้วพบว่าฉันไม่ได้นอนอยู่ในห้อง เขาจึงออกตามหาฉันจนกระทั่งเดินเข้าไปในครัวแล้วเห็นกาต้มน้ำที่กำลังเดือดระอุ เนื่องจากฉันลืมไปเสียสนิทเพราะมัวแต่ตามหาสัญญาณอินเทอร์เน็ต
วูล์ฟจึงรีบไปหยิบกาต้มน้ำออกจากเตาแต่เพราะความร้อนที่สูงเกินไปทำให้วูล์ฟถูกไอน้ำสัมผัสผิวมือ โดยเฉพาะนิ้วชี้ที่เผลอแตะด้ามจับของกาต้มน้ำจนเกิดรอยแดงและมีแผลพุพอง ยังไม่ทันได้หายามาทาแผล เขากลับได้ยินเสียงของฉันตะโกนดังออกมาจากนอกห้องครัวจึงรีบตามไปดูฉันที่ห้องรับประทานอาหาร
ด้วยความมืดสลัวฉันจึงเผลอเข้าใจผิดคิดว่าเป็นรอยเลือด เรื่องราวก็มีเพียงแค่นั้น
ถึงอย่างนั้นวูล์ฟกลับไม่สบายใจเมื่อเห็นว่ามีคนบุกรุกเข้ามา อีกทั้งยังพยายามนำกล้องวงจรปิดมาติดที่คฤหาสน์ของเขา ทำให้วูล์ฟเรียกทุกคนในบ้านมาช่วยกันค้นหากล้องวงจรปิดตัวอื่นและพยายามสืบหาเบาะแสต่าง ๆ เพื่อตามหาตัวคนร้าย
ทว่ากลับไม่พบกล้องตัวอื่นที่ซุกซ่อนเอาไว้ รวมถึงยังคงไม่พบเบาะแสอะไรเพิ่มเติมแถมกล้องที่ฉันเจอดันไม่มีเม็มโมรีการ์ด ฉันคิดว่าคนร้ายคงไหวตัวทันแล้วนำติดตัวไปด้วย
ทางวูล์ฟเองก็ไม่มีกล้องวงจรปิดไว้ตรวจสอบ โดยปกติที่เกาะแห่งนี้ มาริโอ้จะเป็นคนดูแลและจัดการทุกอย่าง นั่นกลับยิ่งทำให้ฝ่ายของเราเสียเปรียบ
วูล์ฟบอกกับฉันว่าเขาไม่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้มาก่อนเพราะที่นี่เป็นเกาะส่วนตัวของเขา แต่อาจจะเกิดขึ้นได้เพราะเกาะมีขนาดใหญ่ มาริโอ้คงจะตรวจสอบได้ไม่ทั่วถึงทำให้มีพวกไม่หวังดีแอบลักลอบเข้ามาพร้อมกับพวกคนงานบนเรือที่ต้องคอยขนเสบียงเข้ามาในเกาะ
วูล์ฟจึงขอให้ฉันกลับขึ้นไปพักผ่อนที่ห้อง ในขณะที่เขาเริ่มต้นเรียกทุกคนมาพบอีกครั้งเพื่อเปลี่ยนระบบการจัดการและออกคำสั่งใหม่เพื่อป้องกันไม่ให้คนแปลกหน้าหรือผู้ที่ไม่เกี่ยวข้องแอบลักลอบเข้ามาในเกาะนี้ได้อีกทำให้เขายุ่งตลอดทั้งคืนจนไม่ได้หลับไม่ได้นอน
เมื่อฉันตื่นขึ้นมากลับได้รับข่าวจากมาริโอ้ เรื่องที่วูล์ฟจำเป็นต้องรีบเดินทางไปประเทศอิตาลีตั้งแต่ฟ้ายังไม่ทันรุ่งสางเพราะมีธุระสำคัญเกี่ยวกับธุรกิจของเขาที่ต้องจัดการ กลายเป็นว่าวันนี้ฉันเลยว่างมากกว่าทุกวันและไม่รู้จะทำอะไร
ระหว่างที่รอวูล์ฟกลับมา ฉันตัดสินใจมานอนอาบแดดในชุดบิคีนีตัวจิ๋วสีส้มอยู่ที่บริเวณโขดหินริมชายหาดส่วนตัวที่ด้านหลังของคฤหาสน์ โดยมีทิวทัศน์เป็นท้องทะเลสีฟ้าครามและภูเขาสีเขียวขจีล้อมรอบ
ที่นี่ดูสวยงามและเงียบสงบ กลิ่นทะเลยามเช้าที่ลอยโชยมาตามสายลมพร้อมเสียงเกลียวคลื่นที่คอยซัดเข้ามากระทบชายฝั่งอยู่เป็นระลอกจนเกิดเป็นเสียงซู่ซ่า ฉันฟังแล้วรู้สึกเหมือนเป็นเสียงดนตรีที่แสนไพเราะและถูกทะเลกำลังขับกล่อมให้ชวนหลงใหล
นี่ถือเป็นวันแรกที่อยู่บนเกาะแห่งนี้แล้วฉันได้พักผ่อน
จริง ๆ อย่างน้อยก็มีเรื่องดีให้ชื่นใจบ้างละ
ขณะที่ฉันหลับตาพริ้มพลางฟังเสียงคลื่นทะเลขับกล่อม ทว่าฉันกลับรู้สึกอึดอัดเมื่อมีใครบางคนคอยยืนเฝ้าดูแลฉัน
“คุณมาริโอ้มีอะไรก็ไปทำเถอะค่ะ ไม่ต้องเฝ้าหรอกค่ะบัวอยู่คนเดียวได้”
มาริโอ้นิ่งเงียบไปครู่หนึ่งราวกับกำลังครุ่นคิด “ผมคงทำงั้นไม่ได้หรอกครับ ต้องขอโทษที่ทำให้คุณบัวอึดอัดแต่ผมต้องทำตามหน้าที่ อีกอย่างผมยังได้รับคำสั่งให้พาคุณบัวไปเที่ยวชมรอบเกาะระหว่างที่คุณวูล์ฟไม่อยู่ หากคุณบัวอยากไปตอนไหนบอกผมได้เลยนะครับ”
เที่ยวชมรอบเกาะเหรอ? น่าสนใจดี ฉันหันไปยิ้มให้มาริโอ้ก่อนจะตอบ “งั้นไปตอนนี้เลยก็ได้ค่ะ”
•••••
มาริโอ้พาฉันนั่งรถดูทิวทัศน์รอบเกาะอยู่นานกว่าหลายชั่วโมง จากนั้นก็พาฉันแวะลงไปถ่ายรูปและเดินสำรวจพื้นที่บางส่วนซึ่งอยู่อีกฟากของเกาะ ระหว่างที่เดินสำรวจมาริโอ้จะคอยเป็นไกด์นำทางและอธิบายเกี่ยวกับแผนผังของเกาะนี้
แต่เพราะข้อมูลที่เยอะเกินไปทำให้ฉันไม่สามารถจำได้ทั้งหมดจากการฟังเพียงครั้งเดียว ฉันจึงจำในสิ่งที่น่าสนใจเท่านั้น มาริโอ้อธิบายว่าเกาะแห่งนี้ถูกออกแบบให้เป็นเกาะสวรรค์สำหรับคนที่อาศัยอยู่
ดังนั้นภายในเกาะจึงมีหมู่บ้านและผู้คนสัญจรกันขวักไขว่ตลอดเวลา ผู้คนที่อาศัยอยู่ภายในเกาะแห่งนี้คือคนที่ทำงานให้กับตระกูลแมนนาโร โดยทำงานที่ได้รับมอบหมายแลกกับค่าแรง
ซึ่งมีกฎเหล็กสำคัญนั่นคือ
1. ห้ามออกจากเกาะแห่งนี้โดยไม่ได้รับอนุญาต
2. ทุกอย่างภายในเกาะนี้ต้องเก็บเป็นความลับ ห้ามบอกหรือห้ามให้คนนอกรับรู้อย่างเด็ดขาด
แม้จะเป็นกฎข้อบังคับที่เหมือนเป็นการจองจำและขาดอิสระ แต่จากการวิเคราะห์ด้วยสายตา ฉันรู้สึกว่าคนที่นี่ดูเป็นมิตรและมีความสุขดี คงเป็นเพราะไม่ต้องดิ้นรนอะไรก็มีกิน มีใช้
เนื่องจากวูล์ฟไม่ชอบให้เกาะดูเงียบเหงา เขาจึงสร้างร้านอาหาร ร้านค้า และสิ่งอำนวยความสะดวกต่าง ๆ อีกมากมายมาไว้ที่เกาะทั้งหมดแล้ว ทำให้ฉันรู้สึกเหมือนอยู่ในเกาะที่นักท่องเที่ยวชอบไปกัน ซึ่งทุกคนสามารถใช้ของทุกอย่างได้อย่างอิสระโดยไม่ต้องเสียเงินเลยสักบาท ขอเพียงแค่รักษากฎและปฏิบัติหน้าที่ของตัวเองตามที่ได้รับมอบหมายเท่านั้น
แกร๊ก
ฉันหยุดชะงักแล้วรีบหันหน้าไปมองด้านหลังทันควันเมื่อได้ยินเสียงเหมือนกิ่งไม้หักราวกับถูกใครบางคนเหยียบ ขณะที่ฉันกับมาริโอ้กำลังเตรียมเดินกลับไปที่รถ
“คุณมาริโอ้ได้ยินเสียงอะไรแปลก ๆ ไหมคะ”
มาริโอ้หยุดก้าวเท้าเพื่อเงี่ยหูฟังและกวาดสายตาสำรวจมองโดยรอบ “ผมไม่ได้ยินอะไรเลยนะครับ”
แปลกจัง ฉันมั่นใจว่าฉันได้ยินเสียงนั้นจริง ๆ
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะสงสัยบัวจะหูฝาดไปเอง เรารีบกลับกันเถอะค่ะตอนนี้ก็ใกล้จะค่ำแล้ว”
ถึงแม้ฉันจะยังเคลือบแคลงใจแต่เพราะตอนนี้พระอาทิตย์เตรียมจะลาลับจากท้องฟ้าแล้ว ฉันจึงเลือกที่จะปล่อยผ่านแล้วรีบจ้ำเท้าขึ้นรถทันที
•••••
เมื่อดวงตะวันลาลับจากท้องนภา เวลากลับดำเนินให้ค่ำคืนนี้ผ่านพ้นไปอย่างช้า ๆ กว่าที่ฉันจะข่มตานอนหลับเพียงลำพังก็ใช้เวลานานมากกว่าปกติ ฉันไม่รู้จะระบายความเหงาและความคิดถึงนี้ออกมาอย่างไรจึงทำได้เพียงพ่นลมหายใจอุ่นออกมาแรง ๆ หนึ่งครั้ง
ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่วูล์ฟจะกลับมา ดูท่าเขาคงจะยุ่งน่าดูเพราะขนาดตอนนี้ก็ยังไม่ตอบข้อความของฉันเลยแต่ฉันเข้าใจในการกระทำของเขานะ ทุกครั้งที่วูล์ฟต้องไปทำธุระเกี่ยวกับธุรกิจเขาจะเป็นอย่างนี้เสมอ ถึงอย่างนั้นวูล์ฟก็ไม่เคยมีใครคนอื่นหรือทำให้ฉันเสียใจ
คิดถึงเหลือเกิน
คิดถึงเซ็กซ์ของเราคืนนั้นด้วย
อยากลูบตรงนั้นของเขาและทำอีกจัง
•••••
“อรุณสวัสดิ์ครับคุณนายแมนนาโร”
เสียงเปิดม่านหน้าต่างดังขึ้นพร้อมกับแสงแดดยามเช้าที่สาดส่องกระทบเข้ามาจนแยงตา ฉันที่ยังนอนอยู่บนเตียงต้องรีบหรี่ตาลงเพื่อปรับสายตาให้คุ้นชินด้วยความรู้สึกที่ยังงัวเงียอยู่
“คุณมาริโอ้เข้ามาในห้องฉันเวลานี้ทำไมคะ”
ฉันรีบเอ็ดอึงพลางดึงผ้าห่มมาคลุมกายเล็กที่สวมเพียงชุดนอนลายลูกไม้เนื้อผ้าบางสีขาวแถมยังโนบราอีก ฉันแอบขมวดคิ้วพลางทำหน้าบูดบึ้งอย่างไม่สบอารมณ์ ดูเหมือนครั้งนี้มาริโอ้กำลังล้ำเส้นฉันมากเกินไป เรื่องที่เขานั้นเข้ามาในห้องโดยพลการแถมยังเปิดม่านหน้าต่างอย่างเสียมารยาทกับฉัน
ไม่รู้ว่าแสงแดดที่กระทบเข้ามาภายในห้องจะทำให้มาริโอ้เห็นสัดส่วนตรงไหนไปแล้วบ้าง ฉันบ่นอุบอิบอยู่พักใหญ่แต่พอสายตาของฉันเริ่มปรับสภาพได้แล้ว ฉันกลับพบว่าไม่ใช่มาริโอ้ที่เข้าห้องของฉัน แต่เป็น…
“พี่วูล์ฟ!” ปากเรียวสวยรีบฉีกยิ้มกว้างจนแก้มแทบปริ “พี่วูล์ฟกลับมาแล้ว”
ฉันดีใจจนเริ่มไม่อยู่นิ่งก่อนจะลุกขึ้นยืนและกระโดดกอดสามีด้วยความคิดถึงหลังจากที่ไม่ได้เจอกันสามวัน
สามวัน!?
ปกติวูล์ฟจะอยู่เคลียร์ธุระอย่างน้อยหนึ่งสัปดาห์หนิแล้วทำไมครั้งนี้เขาต้องรีบกลับขนาดนี้กันนะ