หลังจากที่ตัวเขาสิ้นอายุขัยจากโลกเดิม ก็ถูกส่งให้ไปเกิดใหม่ในโลกแฟนตาซี แห่งดาบและเวทมนตร์ แต่ตัวเขาดันไม่มีพลังเวทเนี่ยสิ แต่พระเจ้าก็ใจดีให้ความสามารถสุดโกงกับเขามา
ชาย-ชาย,แฟนตาซี,ผจญภัย,18+,boy love ,ฮาเร็มชาย,ฮาเร็ม,ปีศาจ,เวทมนตร์,เกิดใหม่ ,ต่างโลก,ผจญภัย,แฟนตาซี,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
บทที่ 8
ทาเนียออกมากมาเดินเล่นรอบ ๆ เมือง ระหว่างรอให้เอ็ทเวิร์ดเลิกงานซึ่งก็อีกหลายชั่วโมง ร่างเล็กเดินเข้าไปตามร้านขายอุปกรณ์และร้านขายสมุนไพรเพื่อเอาไว้ใช้คราฟโพชั่น และก็ได้ของที่พอเอาไปใช้การได้มาหลายชิ้น หลังจากนั้นตัวเขาก็ไปช่วยงานพวกซิสเตอร์ที่โบสถ์ ตอบแทนที่ให้เขาค้างเมื่อคืน พอถึงตอนเย็นซิสเตอร์เรเดียร์กับโรสก็ชวนให้เขาอยู่ทานมื้อเย็นด้วยกัน แต่เพราะวันนี้เขาจะไปค้างกับคุณเอ็ทเวิร์ดก็เลยปฏิเสธ
หลังจากที่ออกจากโบสถ์มาแล้ว ทาเนียก็แวะซื้อวัตถุดิบที่จะทำอาหารเย็นวันนี้ด้วย และไปหาร่างสูงที่กิลด์นักผจญภัย ซึ่งเอ็ทเวิร์ดก็กำลังออกมาพอดี เมื่อร่างสูงเห็นเขาจึงได้เดินเข้ามาหา
“เดี๋ยวฉันขอแวะซื้ออาหารก่อนนะ ที่บ้านของฉันไม่เหลือแล้วน่ะ” เอ็ทเวิร์ดบอกกับเด็กหนุ่ม ขนมปังกับพวกอาหารสำเร็จรูปที่บ้านของเขาพึ่งจะหมดไป เพราะเขาทำอาหารไม่เป็นก็เลยต้องซื้อของพวกนี้มาตุนเอาไว้ ที่ผ่านมาถ้าอยากทานอาหารปรุงสดก็ต้องไปซื้อทานที่ร้านอาหาร
“ไม่ต้องหรอกครับคุณเอ็ท ผมซื้อมาแล้วล่ะมีส่วนของคุณด้วย” ทาเนียยิ้มและเอ่ยกับร่างสูง
“งั้นเหรอ แล้ว…..” เอ็ทเวิร์ดมองหาของที่คนเด็กกว่าบอกว่าซื้อมา เพื่อที่จะช่วยถือ
“ของที่ซื้อมาผมเอาเก็บไว้ในไอเท็มบล็อกน่ะครับ” ทาเนียตอบ ข้อสงสัยของร่างสูง
“อ่า จริงด้วย” เอ็ทเวิร์ดพึ่งนึกขึ้นได้ ว่าเด็กหนุ่มมีความสามารถเหมือนกระเป๋าเวทมนตร์ที่สามารถเก็บสิ่งของเข้าไปได้
“ไปกันเถอะ” กิลด์มาสเตอร์จึงเดินนำร่างเล็กไปที่บ้านของตน
✣✣✣✣
บ้านของเอ็ทเวิร์ดอยู่ห่างจากกิลด์นักผจญภัยที่เป็นที่ทำงาน ประมาณสองตรอก เป็นบ้านอิฐแดงชั้นเดียวขนาดปานกลาง กิลด์มาสเตอร์เดินไปเปิดประตูบ้าน ก่อนผายมือเชิญให้นักผจญภัยหน้าใหม่ของกิลด์ตัวเองเข้าไป
“เชิญ” เอ็ทเวิร์ดส่งยิ้มกว้างไปให้เด็กหนุ่ม
พอทาเนียเดินนำเข้าไปด้านในเรียบร้อยแล้ว เอ็ทเวิร์ดก็รีบตามเข้าไปไปและปิดประตูลง
“ห้องครัวอยู่ตรงไหนครับคุณเอ็ท” ทาเนียหันมาถามร่างสูงหลังจากที่เดินเข้าถึงห้องนั่งเล่นแล้ว
“นั่น” ชายสูงวัยชี้ไปที่ทางหนึ่งของบ้าน
ร่างเล็กเดินไปตามที่เจ้าของบ้านชี้ แล้วเจอกับห้องครัวที่ดูโล่งไร้ซึ่งวัตถุดิบทำอาหารและเครื่องครัว แม้แต่กระทะสักใบก็ยังไม่มี ทาเนียเห็นแล้วอึ้งเล็กน้อย จนมีเสียงดังขึ้นจากข้างหลัง
“บ้านคนทำอาหารไม่เป็นก็งี้แหละ” เอ็ทเวิร์ดยิ้มเขิน ๆ ใบหน้ามีสีแดงขึ้นมาเล็กน้อย
“ครับ ไม่เป็นไร ผมมีเครื่องครัวอยู่ ยังไงก็ทำอาหารได้อยู่แล้ว” เด็กหนุ่มรับคำพลางเอาของออกจากไอเท็มบล็อกมาวางที่เคาน์เตอร์สำหรับทำอาหาร อย่างน้อยร่างสูงก็ดูแลทำความสะอาดอย่างดีที่ห้องนี้จึงไม่มีฝุ่นเกาะเลย
“งั้นฝากด้วยนะ” เอ็ทเวิร์ดเอ่ยและไปนั่งมองร่างเล็กทำอาหารที่โต๊ะกินข้าว เขาจ้องมองทุกอิริยาบถของคนที่กำลังจดจ่ออยู่กับการทำอาหาร ใบหน้าเล็ก ๆ นั่นช่างดูมีเสน่ห์ตั้งแต่แรกเห็น และมองก็ยิ่งน่าดึงดูดจนละสายตาไม่ได้
“งั้นเดี๋ยวฉันไปซื้อเตาเวทมนตร์ มาไว้แล้วกันนะ”อยู่ ๆเอ็ทเวิร์ดก็เอ่ยขึ้นมา ระหว่างที่ทาเนียกำลังหันเนื้อสัตว์ลงในหม้อ
“คุณเอ็ททำอาหารไม่เป็น จะซื้อมาให้ฝุ่นเกาะเล่นทำไมครับ เอาไว้ตอนคุณจะแต่งงาน ค่อยไปซื้อมาไว้ก็ได้นี่ครับ” ทาเนียพูดโดยที่ไม่หันกลับมามองร่างสูงที่กำลังทำยุ่ง
ง้าววว
ในระหว่างนั้นเจ้าโคลเอ้ก็ตื่นขึ้นมาพอดี และออกมาจากร่างของทาเนีย
“ตื่นแล้วเหรอ รอแป๊บหนึ่งนะเดี๋ยวจะเตรียมอาหารให้” ร่างเล็กยิ้มกล่าวทักเจ้าเหมียวและกลับไปตั้งใจทำอาหารต่อ โคลเอ้จึงเดินเข้าไปเอาหัวถูกับมือที่ถือมีดอยู่ของเจ้านายอย่างออดอ้อนให้สนใจตน
“ไม่ได้นะ ฉันทำอาหารอยู่อย่ากวนสิ” เด็กหนุ่มกลัวเจ้าแมวดำจะได้รับอันตรายจึงพูดดุ ก่อนอุ้มมันว่างลงที่พื้น
เหมียว
โคลเอ้ขานรับเจ้านายเสียงหวานและไปนั่งรออยู่มุมหนึ่งเงียบ ๆ แต่ตัวมันก็โดนชายร่างยักษ์ที่อยู่กับเจ้านายหิ้วคอขึ้นมาจากพื้นอย่างไม่เต็มใจ
แง้ว!!!
เจ้าเหมียวร้องเสียงดังด้วยความโกรธและดิ้นไปมาให้หลุดจากมือของคนตัวใหญ่
(กล้าดียังไงเอามือสกปรกมาจับตัวฉัน ห๊ะ!!!) ท่าทางของเจ้าโคลเอ้บ่งบอกเช่นนั้น
เอ็ทเวิร์ดหิ้วแมวของร่างเล็กออกมานอกห้องครัวและวางมันที่พื้นอย่างรำคาญ
“ไปเดินสำรวจในบ้านก่อนไป ไว้ทาเนียเขาเตรียมอาหารให้แกเสร็จแล้วจะเรียก” ร่างสูงสะบัดมือไล่เจ้าโคลเอ้อย่างไม่แยแส
ง้าว ╬ Ò ‸ Ó
เจ้าแมวดำ ร้องเสียงโกรธเกรี้ยวและแยกเขี้ยวขู่ แต่เอ็ทเวิร์ดก็ไม่ใส่ใจและเดินกลับไปในครัว ทำให้เจ้าแมวดำหงุดหงิดยิ่งกว่าเดิม
(คอยดูนะ ฉันจะฝนเล็บกับเฟอร์นิเจอร์ในบ้านให้เละเลย!!!) แล้วเจ้าโคลเอ้ก็เริ่มเดินหาเป้าหมายแรก ที่จะใช้ระบายอารมณ์
ร่างสูงกลับนั่งที่เดิมและลอบมองทาเนียต่อ ก่อนจะเริ่มทำเนียนถามเรื่องของเด็กหนุ่มขึ้นมา
“แล้วเธอล่ะ เคยคิดเรื่องแต่งงานหรือลงหลักปักฐานที่ไหนบ้างรึเปล่า”
ทาเนียหันมามองหน้าคนถามนิ่ง ๆ อยู่ครู่หนึ่งก่อนกลับไปสนใจหมูทงคัตสึในกระทะต่อ พอเห็นปฏิกิริยาเช่นนี้ เอ็ทเวิร์ดก็แอบเหงื่อตก นี่เขารุกแรงเกินไปอย่างนั้นหรือ แต่ในที่สุดเด็กหนุ่มก็เอ่ยออกมา
“ตอนนี้ยังหรอกครับ ผมอยากเดินทางไปหลาย ๆที่ อยากไปเห็นอะไรหลาย ๆอย่าง ยังไม่พร้อมมีครอบครัวหรอกครับ”
ร่างสูงพยักหน้าเข้าใจ เมื่อก่อนเขาก็เคยมีความคิดแบบนี้แหละ ถึงได้เข้ามาเป็นนักผจญภัยและจากนั้นก็ได้ออกเดินทางไปทั่วทั้งทวีปนี้ แต่พอเริ่มอายุเยอะขึ้น ก็เริ่มตระหนักได้ว่าตัวเองควรเริ่มสร้างครอบครัวได้แล้วสักที ตัวเขาเลยตอบรับคำเชิญของผู้มีอำนาจในกิลด์นักผจญภัย และได้มาเป็นกิลด์มาสเตอร์ที่เมืองลูซนี้ พร้อมทั้งหาคอยหาคนที่คู่ชีวิตไปด้วย ซึ่งทำให้เขาพบความจริงที่น่าเศร้าอีกเรื่อง นั่นคือตัวของเขานั้นเลยวะยที่จะแต่งงานมาไกลมาแล้ว คนรุ่นเดียวแต่งงานมีครอบครัวไปกันหมดแล้ว ที่ยังเหลืออยู่ก็ไม่ถูกใจเขา เลยต้องอยู่โสดมาจนถึงตอนนี้ แต่พอมาเจอคนที่ถูกใจดันมีปัญหาที่อีกฝ่ายอายุคราวลูกนี่สิ ร่างสูงมองไปที่ทาเนียและถอนหายใจยาว ๆ ออกมา
(เอาวะ คงต้องลองสู้ดูก่อน) เอ็ทเวิร์ดให้กำลังใจตัวเอง
“แต่ลองหา ๆ ไว้บางก็ดีนะ ถ้ารอจะมาหาตอนอายุมาก ๆ แล้วจะลำบาก” กิลด์มาสเตอร์ทำทีเป็นเอ่ยเตือนอย่างหวังดี
“เอาไว้ ผมจะหาระหว่างเดินทางแล้วกันครับ” ทาเนียเอ่ยตอบ ทำให้คนฟังขมวดคิ้วจนเป็นปมก่อนจะรีบปรับสีหน้าและถามต่อไปว่า
“แล้วเธอชอบคนแบบไหนเหรอ เพื่อฉันพอมีแนะนำให้เธอได้บ้าง” ร่างสูงลองหยั่งเชิงถามดู
“ไม่มีตายตัวนะครับ แค่อยู่ด้วยกันแล้วสบายใจก็พอแล้ว” เขาไม่มีสเปคหรอก แค่รู้สึกสึกว่ามันใช่ มันก็ใช่ ที่เหลือก็ต้องดูที่นิสัยแล้วว่าจะอยู่ด้วยกันได้แล้ว ชาติก่อนไม่ได้แต่งงานหรือคบหาใครเลยตลอดชีวิต เพราะงั้นในชาตินี้จะลองหาดูบ้างแล้วกัน
“ถ้างั้น ถ้ามีคนที่แก่กว่ามาจีบ เธอก็ไม่รังเกียจใช่ไหม” ร่างสูงเผลอถามออกไป โดยไม่ทันคิด
“ครับ” เด็กหนุ่มตอบกลับโดยไม่คิดอะไร
ทาเนียตักแกงกะหรี่เนื้อราดลงบนข้าวร้อน ๆ ก่อนจะนำหมูทงคัตสึวางปิดท้ายที่ด้านบน
“คุณเอ็ดทานก่อนได้เลยนะครับ ผมจะไปเตรียมอาหารให้โคลเอ้ก่อน” ร่างเล็กเดินถือจานอาหารมาวางให้ร่างสูงที่โต๊ะ และกลับไปเตรียมอาหารให้อสูรรับใช้ของตน
“ไม่เป็นไร ฉันจะรอเธอก่อน” เอ็ทเวิร์ดเอ่ยกลับไป
“โคลเอ้ มากินข้าวเร็ว” ร่างเล็กตะโกนเรียกเจ้าเหมียว
โคลเอ้เดินกลับมาหาเจ้านายด้วยท่าทางอารมณ์ดี และลงกินอาหารของตัวเอง เด็กหนุ่มลูบหัวของมันด้วยความเอ็นดู และไปตักอาหารของตัวเองบ้างและไปนั่งทานกับร่างสูงที่โต๊ะ
เอ็มเวิร์ดทานข้าวแกงกะหรี่ในจานของตัวเองหมดอย่างรวดเร็วและดูท่าจะยังไม่อิ่ม เด็กหนุ่มจึงจะลุกไปเติม้าวให้อีกฝ่ายแต่ก็ถูกห้ามไว้
“ไม่ต้องหรอกเดี๋ยวฉันไปตักเพิ่มเอง เธอกินข้าวต่อเถอะ” เอ็ทเวิร์ดเอ่ยขึ้น เพราะเด็กหนุ่มพึ่งจะทานอาหารไปแค่นิดเดียวเอง
และร่างสูงจึงไปตักข้าวแกงกะหรี่เพิ่มและกลับไปนั่งกับเด็กหนุ่ม พอพวกเขาทานมื้อเย็นกันเสร็จ เอ็ทเวิร์ดก็อาสาป็นคนล้างจานและทำความสะอาดห้องครัวแทน และให้ทาเนียไปอาบน้ำ
เอ็ทเวิร์ดมีเวทมนตร์ธาตุน้ำสถิตอยู่ การทำความสะอาดจึงไม่ใช่เรื่องยาก ในเวลาไม่นานตัวเขาก็ทำเสร็จ
“ผมอาบน้ำเสร็จแล้วนะครับ” ทาเนียเดินเข้ามาบอกร่างสูง
เอ็ทเวิร์ดไล่สายตามองเด็กหนุ่มที่อยู่ในชุดนอนสีขาวเนื้อบางอย่างเหม่อลอย ก่อนจะรีบดึงสติหันไปทางอื่น
“ผมกับโคลเอ้นอนที่โซฟาได้ใช่ไหมครับ” ร่างเล็กถามกับเจ้าของบ้าน
“ไม่ต้องหรอก มีห้องว่างอยู่ มาสิ” กล่าวจบเอ็ทเวิร์ดก็เดินนำเด็กหนุ่มไป
เด็กหนุ่มเห็นเจ้าโคลเอ้หลับอยู่ที่โซฟา เขาจึงอุ้มพามันมาด้วย ซึ่งเจ้าแมวขี้เซาก็หลับไม่ตื่น กิลด์มาสเตอร์พาเขาที่ห้องหนึ่งที่มีแค่เตียงเดียวขนาดหกฟุต กับตะเกียงและโต๊ะเขียนหนังสือ นอกนั้นก็ไม่มีอะแล้ว
“เธอพักที่ห้องนี้ได้เลยนะ ฉันทำไว้ให้แขกอยู่แล้ว”
“ขอบคุณมากเลยนะครับ” ทาเนียวางเจ้าเหมียวลงบนเตียง ก้มหัวอบคุณชายสูงวัย
“อืม” เอ็ทเวิร์ดพยักหน้าให้และเดินออกไปจากห้อง ปล่อยให้เด็กหนุ่มได้พักผ่อน
✣✣✣✣
“อ่าห์” เอ็ทเวิร์ดครางเสียงแหบพร่า นอนร่างเปลือยเปล่าอยู่บนเตียง มือข้างนึ่งของเขากำลังกอบกุมท่อนเนื้ออันเขื่องที่แข็งตั้งตรง และชักมันขึ้นลงอย่างเนิบนาบสลับกับรัวเร็ว ในหัวก็จินตนาการถึงร่างกายที่ไร้สิ่งใดปกปิดของนักผจญภัยหน้าใบที่ตัวเขาพามาพักที่บ้าน
(อึก จุกจังเลยครับ) ภาพของทาเนียในหัวกำลังนั่งอยู่บนตัวของของเขา และกำลังขย่มแก่นกายของเขาด้วยใบหน้าที่ที่แดงก่ำ ตามเนื้อตัวของร่างเล็กก็เต็มไปด้วยรอยรัก
“กดลงมาอีกสิ ที่รัก” ร่างสูงเอ่ย พลางชักท่อนลำ ให้เร็วขึ้น
(คุณเอ็ทครับ อ๊ะ ผมจะ อ๊า) ร่างเล็กครางเรียกชื่อของเขาด้วยเสียงที่หวานเยิ้ม
“พร้อมกันนะ อ๊าก ทาเนีย!!!” เอ็ทเวิร์ดตะโกนเรียกชื่อร่างเล็กเป็นครั้งสุดท้าย พร้อมทั้งชักเจ้าเอ็ทเวิร์ดน้อยลงจนสุด น้ำสีขาวขุ่นพวยพุ่งออกจากส่วนปลายอย่างรุนแรง เลอะไปจนถึงหน้าอกของชายสูงวัย และกระจายอยู่ตามผ้าปูเตียง
“แฮก เฮ้อ” ร่างสูงหายใจหอบ พยายามเอาอากาศเข้าปอดให้มากที่สุด ขณะที่เขาจะเอื้อมมือไปหยิบผ้ามาเช็ดคราบที่ตัวเองทำเอาไว้ ประตูห้องก็ถูกกระแทกเปิดเข้ามาเสียงดัง
“คุณเอ็ท!!! เป็นอะไร….” เสียงของเด็กหนุ่มเงียบหายไป เมื่อเปิดเข้ามาแล้วเห็นร่างกำยำที่ไร้เสื้อผ้าปกคลุมของกิลด์มาสเตอร์ บนร่างกายของอีกฝ่ายมีคราบน้ำสีขาวเปรอะอยู่ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่ามันคืออะไร
ที่มือของทาเนียถือแก้วที่ใส่นมอุ่นเอาไว้ เขาตั้งใจจะเอามาให้ร่างสูง แต่ว่าพอขึ้นบันไดมาก็ได้ยินอีกฝ่ายตะโกนเรียกชื่อเขาเสียงดัง เด็กหนุ่มจึงรีบกระแทกประตูเข้ามาดูด้วยความเป็นห่วง
“เอ่อ….” เอ็ทเวิร์ดพูดไม่ออก ทำได้แค่มองไปที่เด็กหนุ่มจินตนาการเรื่องสัปดนด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง
“ผ ผมวางนมอุ่นเอาไว้ตรงนี้นะครับ” ทาเนียพูดตะกุกตะกัก ก่อนว่าแก้วนมไว้ที่โต๊ะใกล้ ๆ และออกจากห้องไปให้เร็วที่สุด
“เดี๋ยวก่อน!” เอ็ทเวิร์ดเอื้อมมือไปหาเด็กหนุ่ม แต่ก็ไม่ทันเพราะประตูห้องของเขาได้ปิดลงแล้ว
“โธ่ เอ๊ย” ร่างสูงยกมือทั้งสองขึ้นกุมศีรษะที่เริ่มมีผมสีขาวของตัวเองอย่างเครียด ๆ ก่อนจะพยายามหายใจเข้าออกช้า ๆ ให้ใจเย็นลง
"เอาไว้พรุ่งนี้ ค่อยคุยแล้วกัน"เอ็ทเวิร์ดมองไปทางประตูห้องที่คนตัวเล็กพึ่งจะวิ่งออกไป
