ผู้มัวหมองล่อลวงนักบุญทำสามี ถูกครหาเหยียบย่ำจนจมธรณี... “เพื่ออิสรภาพ” เขาขายวิญญาณสามีให้แก่ซาตาน ❝จงฝังร่างเขาใต้ต้นจูนิเปอร์ และเป็นของข้า❞
แฟนตาซี,ชาย-ชาย,ยุคกลาง,ดาร์ค,รัก,พระเอกค่าตัวแพง,พระเอกปากหมา ,พระเอกธงแดง,พระเอกรวย,พระเอกร้าย,พระเอกคลั่งรัก,พระเอกขี้หึง,พระเอกขี้หวง,นายเอกจน,ดยุก,พีเรียดยุโรป,พีเรียดตะวันตก,ลูซิเฟอร์,ซาตาน,ดราม่า,แฟนตาซี,พล็อตสร้างกระแส,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
FACEBOOK: Juharah
TWITTER X: @juha_rah
Tag: #หลุมศพสามีใต้ต้นจูนิเปอร์
Chapter 6
"Mercenary"
รถม้าดำเงาขับเคลื่อนผ่านกลางเมืองอาร์คาเนียโดยมีชาวบ้านทักทายชายเจ้าของรถตลอดทาง ลูเซียสมอบเพียงรอยยิ้มให้แก่พวกเขา แต่เท่านั้นก็ทำให้เหล่าชาวบ้านปลื้มปีติใจ
“รอยยิ้มของเขาช่างงดงาม”
“ท่านนักบุญเป็นที่รักของพระเจ้าจริง ๆ”
คำพูดเหล่านั้นย่อมเข้าหูของคนที่ถูกให้ชื่อว่าเป็นนักบุญ
ต้องกล่าวว่าลูเซียสได้ยินบ่อยจนชิน ในช่วงแรกที่เริ่มมีคนเรียกขานเช่นนั้น เขาได้เอ่ยขัดออกไปว่ามันไม่ใช่ข้อเท็จจริง แต่ท้ายที่สุดก็ไม่อาจห้ามเหล่าชาวบ้านได้ ลูเซียสจึงทำเพียงแค่ยอมรับไปเช่นนั้น เขาไม่ใช่คนช่างพูด ออกจะขี้เกียจเถียงในสิ่งที่ตนเองไม่อาจได้รับชัยชนะ
เส้นทางกลับสู่คฤหาสน์ของเขาเริ่มเงียบและเต็มไปด้วยป่ารก แต่เมื่อพ้นเขตทางลาดก็พบเข้ากับตัวคฤหาสน์ไม้ขนาดกลางกับพื้นที่การเกษตรสุดลูกหูลูกตา ทั้งที่โล่งสำหรับเป็นสวนดอกไม้ เขตปลูกผักผลไม้ยืนต้นตลอดทั้งแนวเขาลูกเล็ก ทั้งหมดนั้นเพื่อส่งออกไปยังเมืองต่าง ๆ ของประเทศและเพื่อนบ้าน
ลูเซียสไม่เคยคิดว่ามันเป็นคฤหาสน์เมื่อเทียบกับบ้านเกิดของเขา ณ ‘เกรซ’ อันเป็นเมืองหลวงของประเทศ บ้านของเขาในชนบทอาร์คาเนียเป็นเคหสถานสามชั้นทำจากไม้เนื้อแข็งเก่าแก่ บางจุดถูกโบกปูนเป็นการปรับปรุง โทนสีไม้ค่อนข้างทึบและอึมครึม แต่ก็ประดับประดาไปด้วยโคมไฟและถูกทำความสะอาดสม่ำเสมอ ด้านล่างเป็นโถงรับแขกและห้องพักผ่อนดื่มน้ำชา ชั้นสองเป็นห้องทำงาน พื้นที่ส่วนตัวและห้องพักแขก ชั้นสามเป็นห้องนอนของเขาและห้องของบิดามารดากับน้องชายสองคนที่มาเยี่ยมเยือนน้อยครั้ง
ด้วยพื้นที่ไม่ได้ใหญ่โตอะไรทั้งหลังจึงมีเพียงเขา พ่อบ้านเจสัน สาวใช้และคนงานอีกไม่ถึงห้าคนผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนเข้าออกช่วงกลางวัน ตะวันลับขอบฟ้าก็จะพากันกลับไปที่โรงเรือนสำหรับคนใช้ตามธรรมเนียม เหลือเพียงเขาคนเดียวในคฤหาสน์ ลูเซียสไม่เคยเหงาเพราะเขาชอบความเป็นส่วนตัว ชอบความเงียบสงบ
เมื่อเหยียบเข้า ณ กลางโถง สาวใช้ก็รู้หน้าที่มาปรนนิบัติถอดเครื่องแต่งกายออกให้และนำของไปเก็บ เหลือเพียงเสื้อเชิ้ตที่คลายกระดุมออก เขาถอนหายใจเชื่องช้าอย่างผ่อนคลาย บิดลำคอลดอาการเมื่อยขบจากการนั่งรถม้าถึงหนึ่งชั่วโมง พ่อบ้านเจสันราวกับรู้ใจ
“คุณชายคงชื่นชอบที่จะนั่งรถยนต์มากกว่าสินะครับ”
ลูเซียสเดินไปหยิบเอกสารบนโต๊ะมานั่งอ่านที่โซฟา ยิ้มบางโดยไม่หันไปสบตากับเจสัน “ครับ ใครบ้างไม่ชอบความสบาย”
เขาชะงักกับคำพูดของตนเอง พลันนึกไปถึงคนที่ตัวเองพบเจอเมื่อครู่นี้ เด็กหนุ่มที่อายุน้อยกว่าเกือบสิบปี เจ้าตัวมักจะมีอะไรทำตลอดเวลาที่เขาพบเจอ
ดูเหมือนจะมีคนที่ชอบความลำบากอยู่บ้าง...
“จริงด้วยครับ แต่แย่หน่อยที่ถนนเมืองอาร์คาเนียหลายพื้นที่ไม่เหมาะสำหรับรถยนต์”
“เดี๋ยวความเจริญจะค่อย ๆ ตามมาเองนั่นแหละครับ” ลูเซียสมองสาวใช้ที่เทชาดำใส่ถ้วย เขาหยิบขึ้นมาจิบเชื่องช้าก่อนจะเอ่ยถามตารางงานของตนเองกับพ่อบ้านส่วนตัว “พรุ่งนี้ผมมีนัดอะไรหรือเปล่า?”
“ช่วงบ่ายสามโมงมาร์ควิสวัตสันจะเดินทางมาพบครับ”
“เรื่องงานเลี้ยงสินะครับ”
“ใช่ครับคุณชาย”
เจสันมองผู้เป็นนายที่ยังคงนั่งสงบนิ่งท่วงท่าเป็นสง่า สองขาไขว้กันเพื่อวางเอกสารการเงินบนตัก พ่อบ้านยิ้มอย่างภาคภูมิใจที่บุตรชายคนโตของตระกูลแมทธีโอนีช่างน่านับถือ ทั้งการงานและความเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ ถึงขนาดที่ว่าคนในเมืองรวมเงินกันจัดงานเลี้ยงเป็นการขอบคุณในคุณงามความดี
“ผมคงต้องปฏิเสธอย่างจริงจังซะแล้ว”
แม้ว่าเจ้าตัวจะไม่อยากรับก็ตาม เจสันยิ้มเจื่อน “แล้วแต่คุณชายพิจารณาเลยครับ แต่ผมคิดว่ารับน้ำใจของพวกเขาสักหน่อยก็ย่อมดี”
“อืม”
ราวกับขานตอบโต้อย่างไม่ใส่ใจ นัยน์ตาสีทึบไล่มองตัวอักษร จังหวะหนึ่งเขากลับหวนนึกถึงใบหน้าของเด็กหนุ่มตำหนิใต้ตาซ้าย ใบหน้าเรียบเฉยอมทุกข์นั้นทำให้รู้สึกประหลาดยามจ้องมอง เขามักเห็นเจ้าตัวที่โบสถ์ในทุกครั้งที่มีพิธีมิสซาหรืองานบุญต่าง ๆ เผลอเอ่ยถามเรื่องที่ก่อนหน้านี้ไม่ได้ให้ความสนใจเท่าไหร่ เพียงมอบทรัพย์ให้พ่อบ้านไปจัดการ
“เรื่องโบสถ์ถึงไหนแล้วครับ?”
เจสันรีบเล่าความคืบหน้าอย่างกระตือรือร้น “ช่างไม้เริ่มนำส่งเก้าอี้ไปส่งที่โบสถ์แล้วครับ เดี๋ยวช่างจะเข้าไปทาสีผนังในจุดที่เริ่มซีดเก่าครับ”
“ช่วยทำออกมาอย่างดีด้วยครับ”
“ครับ คุณชายช่างใจดีจริง ๆ”
คำชื่นชมจากคนสนิทไม่ได้ทำให้ลูเซียสรู้สึกอะไรเป็นพิเศษ เงียบไปอึดใจหนึ่งเขาก็ถามคำถามที่ตนเองมัวแต่อมพะนำ
“ผมมักเห็นคุณออสวาล์ดอยู่ที่โบสถ์ เขาอาศัยอยู่ละแวกนั้น?”
เจสันนึกทวนนามสกุลไม่คุ้นหูครู่หนึ่ง แต่แล้วก็นึกออกเพราะเคยได้ยินลูเซียสเอ่ยออกมาบ่อยครั้งในช่วงนี้
“ได้ยินมาว่าจินอาศัยอยู่ที่หอนาฬิกาด้านหลังโบสถ์ครับ”
“หอนาฬิกา?”
“เขาไม่มีบ้านอาศัยอยู่เป็นหลักแหล่งครับ น่าสงสารไม่น้อย”
เป็นคำตอบที่น่าตกใจ ไม่คาดคิดว่าเด็กคนนั้นจะมีชีวิตแบบนี้
ดวงตาสีทึบหยุดไล่อ่านตัวหนังสือ ลูเซียสคล้ายไม่อยากจะทำงานของตนเองต่อแม้ว่ามันจะเร่งด่วนก็ตาม นิ้วเขาลูบไล้ขอบคมของกระดาษเบา ๆ อย่างไม่กลัวจะโดนบาด ใบหน้าเรียบนิ่งอยู่ในภวังค์ความคิดของตนเอง
ท่าทางนั้นอยู่ในสายตาของพ่อบ้านวัยกลาง และรับรู้ว่าผู้เป็นนายของเขากำลังนึกสงสาร ลูเซียสเป็นเช่นนี้อยู่เสมอเพราะว่าอีกฝ่ายจิตใจดี
“อย่าได้สนใจเขาเลยครับคุณชาย ผมเกรงว่าคุณผู้ชายกับคุณผู้หญิงจะไม่พอใจเข้า ได้ยินมาว่าจินดริชค่อนข้างมีมลทิน”
ใบหน้าของผู้เป็นนายยังคงนิ่งอยู่หลายนาที แต่ก็หันมาสบตาและยิ้มบาง เอ่ยเสียงทุ้มต่ำโทนเย็น นัยน์ตาเย็นเยียบ
“คุณเจสันไปพักเถอะครับ”
พ่อบ้านคนสนิทย่อมรู้ว่าปฏิกิริยาเช่นนั้นไม่ใช่เรื่องดี เขาคงปากมากจนเกินไป เจสันก้มหัวเคารพก่อนจะเดินออกไปจากห้องโถง มองศีรษะของผู้เป็นนายก่อนลับสายตา คนที่มีจิตใจดีใช่ว่าจะขุ่นเคืองไม่เป็น
เด็กหนุ่มคนขยันมาทำงานที่บาร์เป็นกิจวัตรประจำวัน ทว่ามีบางสิ่งผิดปกติไปจนสาวประเภทสองเจ้าของบาร์ให้ความสนใจ วันนี้เจ้าตัวขาวหน้านิ่งมาทำงานโดยที่เดินกะเผลกเล็กน้อย เชื่องช้าไม่ทะมัดทะแมงเหมือนทุกที ได้ยินมาว่าเพิ่งไปทำสวนให้กับลอร์ดจาเร็ตอันเป็นบุคคลที่ทำบุญทำทาน แต่ความจริงแล้วนิสัยโหดร้าย จูเลียเดินไปลากแขนจินดริชเข้าไปที่ครัว พลางเอ่ยถามเสียงเครียด เด็กหนุ่มดูงุนงง
“จิน คนของลอร์ดจาเร็ตทำร้ายเธอหรือเปล่า?”
คนถูกถามยืนนิ่งกับคำถามนั้น ก่อนจะเบิกตากว้างส่ายหัวพรืด
“เปล่าครับคุณจูเลีย ผมซุ่มซ่ามปั่นจักรยานล้มตอนลงเนิน”
จูเลียถอนหายใจ “เฮ้อ อย่าทำให้ฉันใจหายบ่อยนักสิเด็กนี่ เจ็บอยู่แล้วทำไมไม่พัก?”
“ขอบคุณที่เป็นห่วงครับ แต่ผมทำงานไหวเพราะแค่แผลถลอก”
“มันเกะกะคนอื่นเพราะเธอเงอะงะ!”
เจ้าของบาร์ร่างสูงเมียงมองเด็กหนุ่มอย่างครุ่นคิด นับวันจินดริชยิ่งดูผอม เจ้าตัวไม่ใช่ผู้ชายตัวเล็กผอมบางเหมือนหนุ่มน้อยในความดูแลของเธอ หากจินดริชมีกล้ามเนื้ออุดมสมบูรณ์เจ้าตัวก็เป็นผู้ชายคนหนึ่ง แต่เพราะจินดริชไม่ได้มีมัน เจ้าตัวจึงดูโปร่งระหง
“รับค่าแรงครึ่งหนึ่งและกลับไปพักเถอะ กินอาหารดี ๆ บ้าง อย่าเลี้ยงแต่แมว”
“ไม่เป็นไรจริง ๆ นะครับ”
“กลับไปเลยย่ะ พรุ่งนี้ค่อยมาทำงานเหมือนเดิม” ไม่พูดเปล่า เธอควักถุงเงินมาจากร่องหน้าอกแบนราบแล้วยื่นให้จินดริชสีหน้าจริงจัง
จินมองสีหน้าของเจ้านายแล้วรู้ตัวว่าตนเองคงเถียงไม่ชนะ เขายอมรับเงินมาแต่โดยดีสีหน้างอง้ำ ถอดผ้ากันเปื้อนวางที่โต๊ะเดินออกไปจากครัว หนุ่มน้อยโสเภณีที่รอรับลูกค้าเหยียดสายตามองจินโดยไม่คิดกล่าวล่ำลา
กริ๊ง~
ปึก!
จินเผลอเปิดประตูร้านแล้วชนเข้ากับลูกค้าร่างสูงกำยำ อีกฝ่ายสวมเสื้อโค้ตคลุมตัวยาวสีเข้ม ฝ่ามือใหญ่รวบตัวจินดริชเอาไว้ตามสัญชาตญาณ ขณะนั้นจินดริชเงยหน้ามองอีกฝ่ายอย่างตกใจ คนที่สูงกว่าพ่นคำสบถเบา ๆ พร้อมกลิ่นใบยาสูบ ใบหน้าลูกค้าคนนี้ค่อนข้างดูดีสมอายุที่มากกว่าจินสามปี
“ให้ตาย-”
คำสบถขาดหายเมื่อนัยน์ตาสีดำสนิทสบมองกับจินดริช จ้องค้างเช่นนั้นอยู่ครู่หนึ่งโดยไม่ปริปาก มือที่โอบเอวยังคงอยู่ที่เดิม จินดริชถอยออกมาและหลีกทางให้ลูกค้าเข้าไปก่อน เขาก้มหัวอย่างเคารพและแสดงความรู้สึกผิด
“ขออภัยครับ”
ลูกค้าคนนี้จินดริชรู้จักดี ‘ทิมตัน’ เป็นทหารรับจ้างที่คอยดูแลชนบทอาร์คาเนียเป็นงานหลัก เขามักจะออกมาเที่ยวกลางคืนในวันที่ไม่ได้อยู่เฝ้าเวรตรวจตรา อีกฝ่ายมีรสนิยมชื่นชอบผู้ชายเพราะฉะนั้นจินดริชจึงคุ้นหน้าเพราะทิมตันมาใช้บริการที่บาร์นี้อยู่บ่อยครั้ง ร่วมหลับนอนกับหนุ่มน้อยและปากพล่อยดูหมิ่นพระเจ้าอย่างเปิดเผย
“จะยั่วฉันก็หัดคิดหาวิธีที่เนียนกว่านี้หน่อย จิน”
จินดริชไม่ชื่นชอบทิมตัน เรื่องไม่ศรัทธาพระเจ้าก็ส่วนหนึ่ง แต่อีกฝ่ายมักจะดูหมิ่นและล่วงเกินเขาบ่อยครั้งไม่ต่างจากขี้เมาคนอื่น คำพูดคำจาก็ออกจะหนักกว่า จินดริชไม่คิดเถียงอะไร เขาเบี่ยงตัวเดินออกจากร้านรวดเร็ว ทว่าเสียงฝีเท้าหนัก ๆ ดังตามมา ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าเป็นใคร
“เฮ้! แกเดินหนีฉันเหรอ!”
จินยิ่งสาวเท้าเร็วขึ้นแต่ก็ถูกฉุดแขนให้หันกลับไป แผลถลอกใต้แขนเสื้อถูกบีบทำเอาเขาร้องออกมาเบา ๆ อย่างแสบสัน “อะ”
ทิมตันขมวดคิ้วเล็กน้อย ความจริงเขาสังเกตเห็นถึงท่าเดินของจินแล้ว คงจะบาดเจ็บมา แต่เขาเลือกใช้ประโยคที่ดูถูกเหยียดหยัน
“โดนลูกค้าเอาข้างหลังมาจนเดินไม่ไหวหรือไง?”
จินดริชถอนหายใจแผ่วเบา พยายามบิดแขนออกแต่ไม่สำเร็จเพราะอีกฝ่ายไม่ยอม ตอนนี้จินอยู่ใต้ต้นไม้มืด ใกล้กันเป็นร้านสุราที่เรียงราย แต่ไม่มีใครที่จะสนใจพวกเขา มันทำให้จินดริชสัมผัสได้ถึงความไม่ปลอดภัย เขาตอบอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงราบเรียบ พยายามไม่แตกตื่น
“เกิดอุบัติเหตุขึ้นกับผมครับ มันไม่ใช่อย่างที่คุณพูด”
“คิดว่าน่าเชื่อหรือไง? ทำไม? ขายให้คนอื่นได้แต่ไม่ขายให้ฉันงั้นเหรอจิน ฉันกระเป๋าหนักนะ...หรือแกจับแต่คนรวย ๆ”
“ได้โปรดหยุดพูดจาเหลวไหลสักทีครับ ปล่อย...ผมเจ็บแขน”
“เปิดแขนเสื้อให้ฉันดูหน่อย”
ทิมตันพยายามเลิกแขนเสื้อจินอย่างอุกอาจ ท่าทางนั้นทำจินตกใจและขัดขืน “อย่า!”
เสียงหัวเราะร้ายกาจดังออกมาพร้อมกลิ่นใบยาสูบฉุนจมูก ทิมตันใช้วงแขนกอดรัดรอบเอวของจินเอาไว้ ติดจะเบียดเสียดตัวอย่างลามก คนร่างโปร่งที่ดูไม่มีเรี่ยวแรงผลักทิมตันเสียงดังปึก สีหน้าไม่พอใจทำให้ทิมตันมีน้ำโห เขาบีบแก้มนุ่มของจินแล้วจดจ้องใกล้ ๆ ยื่นใบหน้าเข้าหาหมายจะบดจูบคนดื้อรั้น
“คนน่ารังเกียจอย่างแกมีสิทธิ์อะไรมาปฏิเสธฉัน?”
“อย่า!”
ใบหน้าขาวยิ่งซีดเผือดเมื่อเห็นใบหน้าของทิมตันเข้าใกล้ขึ้นเรื่อย ๆ จนกระทั่งสัมผัสได้ถึงลมหายใจจู่ ๆ บางอย่างก็ตกลงมาจากต้นไม้ใส่หัวของทหารรับจ้างอย่างจัง
ปั๊ก!
“โอ๊ย! อะไรวะ!”
ดวงตาสองคู่มองกิ่งไม้ใหญ่ที่พื้น ทิมตันยกมือสัมผัสของเหลวที่ไหลลงมาจากกลางหัวจนอาบข้างแก้ม หัวของเขาแตกจนชา ทินตันกำลังเอาความหงุดหงิดไปลงใส่คนข้างกาย ทว่ากลับกลายเป็นเห็นแผ่นหลังของจินที่วิ่งหนีไปไกลอย่างร้อนรน
“ต้นไม้เวรเอ๊ย!” ทิมตันหงุดหงิดฟาดเท้าใส่ลำต้นอย่างแรง แต่กิ่งไม้เล็ก ๆ ก็ตกลงมาใส่ศีรษะเขาอีกครั้ง “Fuck!!!”
นัยน์ตาคมปลาบมองแผ่นหลังที่เล็กลงเรื่อย ๆ พลางกัดกรามอย่างเสียอารมณ์ เขาเลียริมฝีปากก่อนจะพึมพำออกมา
“ฝากไว้ก่อนเถอะจินดริช”
ร่างสูงใหญ่เดินกลับไปทางเดิม กิ่งไม้ใหญ่ยังคงวางนิ่งอยู่บนพื้น พ้นร่างทั้งสองคนไม่นานก็มีบางคนเดินล้วงกระเป๋าเสื้อโค้ตมายืนแทนที่เชื่องช้า เงียบงัน เส้นผมสีสว่างคลอเคลียกรอบหน้างดงามราวกับทูตสวรรค์
รองเท้าบู๊ตสีดำเหยียบเข้าที่กิ่งไม้ใหญ่ นัยน์ตาแดงก่ำสว่างวาบมองทหารรับจ้างที่โวยวายกับสาวประเภทสองเจ้าของบาร์เกย์ กล่าวโทษลูกจ้างของร้านที่เพิ่งทำเขาเสียอารมณ์
ฝ่าเท้าบดเหยียบกิ่งไม้อย่างแรง เกิดเพลิงลุกไหม้กิ่งไม้ท่อนนั้นอย่างไม่น่าเชื่อ มอดเป็นเถ้าถ่านในไม่กี่นาที...
ปัง!
ประตูไม้ในหอนาฬิกาปิดลงอย่างแรง แผ่นไม้หนานำมาวางขวางประตูเพื่อล็อกเอาไว้ ร่างสูงโปร่งเดินไปทิ้งตัวนั่งหอบอยู่ขอบเตียง ขอบตาแดงก่ำจดจ้องประตูที่ยังเงียบสงบไม่ได้มีใครตามมาอย่างที่นึกเกรงกลัว
“เหมียว~”
วงหน้าหันไปมองตามเสียง เขาสบตาเข้ากับอัญมณีสองสีของสัตว์เลี้ยงที่นั่งอยู่บนพื้นข้างเตียง จินดริชไม่รู้ตัวเลยว่าลีโอนาร์ดยังอยู่ที่ห้องในคืนนี้ ถาดอาหารยังคงเหลือทูน่ากระป๋องที่เขาเพิ่งซื้อมาให้ลีโอ เป็นอาหารที่ราคาแพงสุดที่จินดริชจะซื้อให้มันได้ เขาเอื้อมมือไปอุ้มแมวตัวขาวมานั่งบนตัก มันเหมือนจะขืนตัวเล็กน้อยแต่สุดท้ายก็ยินยอม จมูกสีชมพูขยับดมตามตัวเขาเสียงดังฟุดฟิด หูตั้งเกร็งกระดิกอย่างสงสัย
“เหมียว~”
“กลิ่นบุหรี่น่ะ แต่เดี๋ยวฉันจะเปลี่ยนเสื้อผ้าและนอนแล้ว”
จินดริชคุยกับลีโอขณะใช้มือลูบไล้เส้นขนติดสาก ใช้แขนโอบกอดอย่างนึกมันเขี้ยว ก่อนจะขำแผ่วเมื่อมันดิ้นหนีออกจากอ้อมกอด ลีโอยืดตัวยาวนอนลงที่พื้นพรมเช็ดเท้าผืนเก่า แลบลิ้นเลียตามเส้นขนของตนเองที่เพิ่งถูกจินดริชแตะต้องเมื่อครู่นี้ ตามสัญชาตญาณสัตว์นิสัยรักสะอาด
เจ้าของแมวลุกขึ้นไปผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมนอนพักผ่อน ระหว่างที่ผ่านหน้าต่างเปิดแง้ม นัยน์ตาสีฟ้าชะงักมองเงาร่างหนึ่งที่ยืนอยู่ด้านล่างหอนาฬิกา ความมืดมิดทำให้จินดริชไม่อาจมองออกได้ว่าอีกฝ่ายเป็นใคร แต่เขารู้สึกเลยว่าตนเองกำลังถูกจ้องมองกลับมา หน้าต่างถูกปิดอย่างรวดเร็วและลงกลอนแน่นหนา เขารีบยกหีบเสื้อผ้าไปตั้งขวางประตูห้องเอาไว้อย่างระวังตัว
อาจจะเป็นทิมตันที่ตามจินดริชมา
ร่างโปร่งล้มตัวนอนบนเตียงโดยที่สายตามองประตูเก่าด้วยความระแวง เวลาผ่านไปเชื่องช้า หูได้ยินเสียงเข็มนาฬิกาและฟันเฟืองทำงานไปเรื่อย ๆ คล้ายขับกล่อม ในที่สุดเขาก็หลับไปโดยที่รู้สึกไม่ปลอดภัย
แมวพันธุ์เมนคูนนอนบนพื้นพรมนิ่ง ๆ ลูกตาสีฟ้าเหลืองจับจ้องคนเลี้ยงดูที่นอนหลับใหลใต้ผ้าห่มผืนหนา ร่างโปร่งขยับเคลื่อนไหวกายในท่าที่สบายตัว ม่านตาขยายจับจ้องควันดำที่คืบคลานผ่านร่องประตูเข้ามา ก่อร่างขึ้นเป็นเรือนร่างสูงใหญ่จนต้องค้อมตัวไม่ให้หัวชนเพดาน ร่างนั้นทรุดตัวนั่งลงที่ขอบเตียง ใบหน้าหันเหจับจ้องคนที่นอนหลับไม่รู้เรื่องรู้ราว ลีโอมองร่างนั้นนิ่ง ๆ จนม่านตากลับมาปกติ มันไม่แม้แต่จะลุกขึ้นหรือส่งเสียงร้องเตือนภัยราวกับรู้ว่านั่นไม่ใช่ภัย กระทั่งบนเตียงไม่ปรากฏเงานั้นอีกในตอนที่แสงตะวันลอดเข้ามาตามร่องหน้าต่างหอนาฬิกา
