ผู้มัวหมองล่อลวงนักบุญทำสามี ถูกครหาเหยียบย่ำจนจมธรณี... “เพื่ออิสรภาพ” เขาขายวิญญาณสามีให้แก่ซาตาน ❝จงฝังร่างเขาใต้ต้นจูนิเปอร์ และเป็นของข้า❞
แฟนตาซี,ชาย-ชาย,ยุคกลาง,ดาร์ค,รัก,พระเอกค่าตัวแพง,พระเอกปากหมา ,พระเอกธงแดง,พระเอกรวย,พระเอกร้าย,พระเอกคลั่งรัก,พระเอกขี้หึง,พระเอกขี้หวง,นายเอกจน,ดยุก,พีเรียดยุโรป,พีเรียดตะวันตก,ลูซิเฟอร์,ซาตาน,ดราม่า,แฟนตาซี,พล็อตสร้างกระแส,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
สถานที่ที่จินดริชมาคือคฤหาสน์บ้านสวนของคุณแรมเบิร์ธ เขาตั้งใจที่จะมาขอโทษอีกฝ่ายเรื่องจักรยานที่ถูกนำไปทิ้งจนไม่สามารถนำกลับคืนมาได้
สภาพคฤหาสน์ทำตกใจเล็กน้อย ปกติแล้วรอบนอกจะสดใสเต็มไปด้วยพืชผักดอกไม้หลากสี แต่ตอนนี้กลับไม่มีสิ่งใดนอกจากเถาวัลย์เหี่ยวเฉา ดูไม่สะอาดตาคล้ายไร้การดูแล คนใช้ภายในบ้านก็ไม่มี จินดริชเดินเข้าไปในตัวบ้านเงียบเหงายามเย็น
“คุณแรมเบิร์ธครับ”
เงียบกริบไร้เสียงขานรับเช่นทุกที
“คุณแรมเบิร์ธ”
ร่างโปร่งวางกระเป๋าสะพายตนเองไว้ที่ขั้นบันไดก่อนจะก้าวขึ้นชั้นบน จินดริชรู้ว่าห้องนอนของแรมเบิร์ธอยู่ตรงไหนเพราะสมัยเด็กเขาเคยเข้ามานั่งเล่นอยู่บ่อย ๆ เปิดประตูเข้าไปก่อนจะนิ่วหน้าเพราะกลิ่นประหลาด เขามองร่างท้วมที่นอนหันข้างบนเตียงใหญ่
“สาวใช้หายไปไหนหมดครับ ทำไมไม่มาทำความสะอาดห้อง?”
“...”
“ด้านนอกก็สกปรก”
กำลังจะบ่นต่อแต่ประโยคก่อนหน้ายังไม่ถูกตอบโต้ ร่างบนเตียงแน่นิ่งเช่นเดิมจนจินดริชเริ่มหวั่นใจ เขาก้าวขาเข้าไปเชื่องช้า เรียกด้วยเสียงที่ดังมากกว่าเดิม “คุณแรมเบิร์ธ?”
ราวกับหัวใจของเขาหยุดเต้นเพราะร่างบนเตียงแน่นิ่ง จินดริชรีบวิ่งไปพลิกร่างนั้นให้นอนหงาย เขาเขย่าตัวอีกฝ่ายแรง
“คุณแรมเบิร์ธ!”
ไม่จริง...
แรงเขย่าเพิ่มมากขึ้น จินดริชกำลังก้มหน้าลงไปเพื่อฟังเสียงหายใจ
“อืม...จินเหรอ?”
เสียงแหบพร่าดังขึ้นก่อนทำจินดริชเข่าทรุดนั่งลงที่ขอบเตียง ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก เขามองดูชายวัยห้าสิบลืมตาขึ้นอย่างยากลำบาก อีกฝ่ายหันมองเขาแล้วส่งยิ้มให้ เอ่ยถามติดตลก
“มาทำอะไรแต่เช้ากันล่ะ...”
“ตอนนี้ห้าโมงเย็นแล้วต่างหาก คุณหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่กันแน่ครับคุณแรมเบิร์ธ”
“จริงเหรอ ก่อนหลับไปยังมืดอยู่เลยนี่นา”
ใบหน้าของเด็กหนุ่มซีดเซียวเมื่อเห็นสภาพชายใจดีของเขา จินรีบลุกขึ้นยืนแล้วเปิดผ้าห่มออก และเขาพบที่มาของกลิ่นแปลกประหลาด
ขาสองข้างช้ำแดงน่ากลัวอย่างมาก มันเริ่มส่งกลิ่นเหม็น
“คุณป่วย”
“อืม ตั้งนานแล้วล่ะนะ”
“ไม่ คุณต้องตัดขา มันเน่าแล้วและต้องตัดเดี๋ยวนี้!” จินดริชพยายามยกร่างท้วมใหญ่ขึ้น แต่เขาไม่อาจทำได้เพราะอีกฝ่ายหนักเกินร้อยกิโลกรัม มือของเขาเริ่มสั่นเทา “พยายามลุกขึ้นได้ไหมครับ”
“อย่าเลยจิน ฉันไม่ไหว...”
“คุณลิลลี่ล่ะ ภรรยาของคุณไปไหน?”
จินดริชไม่พบเจอเธอเลยไม่ว่าจะมากี่ครั้งต่อกี่ครั้ง
“เธอออกไปเที่ยวน่ะ ได้ยินว่าจะกลับสัปดาห์หน้า”
“งั้นผมจะพาคุณไปหาหมอเอง”
“จิน มันไม่มีประโยชน์แล้ว...ไม่ทัน”
“ไม่ครับ มันยังทันสิ พระเจ้าไม่มีทางทอดทิ้งคุณแน่”
มือเหี่ยวเลิกผ้าห่มปิดสองขาตามเดิมเพราะทนกลิ่นต่อไปไม่ไหว เขาขำแผ่วเอ่ยยิ้ม ๆ ไม่ทุกข์ร้อน
“หากเทน้ำเปล่าให้สักแก้ว เธอจะกลายเป็นพระเจ้าของฉัน”
ไม่รีรอที่จะทำตามคำขอนั้น จินดริชรีบรินน้ำจากเหยือกแล้วประคองให้แรมเบิร์ธดื่ม สภาพช่างน่าเวทนา ทั้ง ๆ ที่มีเงินแต่ทำไมถึงปล่อยให้ตนเองเป็นเช่นนี้ “คนใช้ล่ะครับ ไปไหนกันหมด?”
“หือ เขาคงออกไปซื้อของหรือไม่ก็ทำธุระน่ะ อีกไม่นานคงกลับ”
“คุณมีคนดูแลใช่ไหมครับ หากไม่มีผมจะมาเอง”
“ไม่ต้องห่วง นั่นไง...เสียงรถม้า”
จินดริชรีบเดินไปเปิดผ้าม่าน เขาจ้องมองสาวใช้เดินลงจากรถม้าถือของพะรุงพะรัง ร่างโปร่งวางใจและกลับมานั่งข้าง ๆ เตียง จับตามตัวคนป่วยที่ค่อนข้างร้อนระอุ ก่อนที่แรมเบิร์ธจะผลักไส
“อย่าแตะต้องฉันเยอะนัก และอย่าลืมล้างมือ”
“ผมไม่ได้รังเกียจ!”
“จิน ฉันอยากนอนพัก”
“คุณ ไปหาหมอเถอะนะครับ...”
“จิน”
“ที่เกรซมีหมอเก่ง ๆ คุณอดทนเดินทางสักสามวันเท่านั้น”
“ขอให้ฉันได้นอน ได้โปรด”
แรมเบิร์ธดูง่วงซึมมากจนไม่รับฟังจินดริชต่อไปอีก เขาปิดเปลือกตาและเริ่มหายใจเข้าออกอย่างเชื่องช้า เด็กหนุ่มเห็นท่าไม่ดีและเขาคงไม่มีเสียงมากพอที่จะบังคับให้แรมเบิร์ธเข้าเมืองใหญ่ไปรักษาตัว
“คุณจะต้องถูกรักษา”
“ขอบคุณจริง ๆ ที่ออกมาดินเนอร์ด้วยกันกับเราในวันนี้ ทั้ง ๆ ที่เหนื่อยจากการพาโอลิเวียเที่ยวชมสวนทั้งวัน”
ลอร์ดจาเร็ตกล่าวด้วยสีหน้าแช่มชื่น เขายิ้มให้เหล่าคนที่มาทักทายอย่างแปลกใจ น้อยครั้งจะเป็นคนมีชื่อเสียงมานั่งร้านอาหารที่หรูหราที่สุดกลางเมืองอาร์คาเนีย ยิ่งน่าจับตามองเพราะมีนักบุญลูเซียสร่วมโต๊ะด้วย
“ด้วยความยินดีครับ” ลูเซียสเอ่ยเสียงอ่อน
“โอลิเวียชื่นชอบเค้กร้านนี้มากค่ะ ไว้มีโอกาสก็มาด้วยกันอีกนะคะคุณแมทธีโอนี” ฝ่ายมารดากลัวยิ้มหน้าบาน
“ครับคุณผู้หญิง” ลูเซียสยกชาขึ้นจิบเชื่องช้าท่าทางสำรวม
“ร้านนี้ลูกค้าเยอะจริง ๆ เหมือนเห็นคุณผู้หญิงลิลลี่ภรรยาคุณแรมเบิร์ธที่โต๊ะมุมกับบรรดาเพื่อนของเธอ”
บารอนจาเร็ตกวาดตามอง “มีชนชั้นสูงมาดินเนอร์เยอะพอควร”
“เอ๊ะ นั่นจินดริชหรือเปล่าคะ? ทำไมเขาถึงเข้ามาในร้านได้ล่ะ!”
นัยน์ตาสีเข้มไม่ได้แตกตื่น เขาเพียงวางแก้วชากับจานรองและหันหน้าไปมองตามสายตาของคนทั้งร้าน เด็กหนุ่มเสื้อฝ้ายสีดำมอมแมมขัดกับความหรูหราของร้านอย่างมาก เจ้าตัวกวาดตาหาบางสิ่งก่อนจะมุ่งตรงสู่หัวมุมร้าน สีหน้าร้อนรนทุกข์ใจ
จุดหมายของจินดริชคือหญิงสาวในชุดกระโปรงสีเขียว เธอนั่งยิ้มแย้มร่าเริงกับเพื่อนสาวในร้านอาหารหรูจนจินดริชรู้สึกไม่พอใจเพราะสามีของเธอนอนป่วยซมลุกไม่ได้ เดินไปหยุดข้าง ๆ เธอจนกระทั่งรู้ตัวและหันมอง ใบหน้าแต่งแต้มเครื่องสำอางไร้รอยยิ้มอีกต่อไป เธอตกใจที่เห็นเขา
“แก...ทำไมถึงเข้ามาที่-”
“คุณแรมเบิร์ธป่วยหนักลุกขึ้นจากเตียงไม่ได้ ขาของเขาที่เป็นแผลเริ่มเน่าใกล้มีน้ำหนอง มันม่วงและส่งกลิ่นเหม็น”
ผู้คนในร้านที่ได้ยินเริ่มมีสีหน้าไม่สู้ดี พะอืดพะอมอยากจะอาเจียนกับประโยคบอกเล่าที่ทำเอาเห็นภาพชัดเจน ลิลลี่อับอายได้แต่เค้นเสียง
“มาพูดจาเลอะเทอะอะไรที่นี่ หุบปากของแกซะ”
“คุณควรพาเขาไปหาหมอนะครับ หากช้ากว่านี้มันไม่ทันการแน่”
“แล้วแกมายุ่งอะไรกับสามีของฉันจินดริช กลับไปเดี๋ยวนี้”
“นั่นเพราะคุณไม่ดูแลเขา ได้โปรดพาเขาไปหาหมอที่เกรซ ผมได้ยินว่าแพทย์ที่นั่นเก่งและมีเครื่องมือทันสมัย”
“อย่ามาทำเป็นรู้ดี โง่ ๆ อย่างแกจะรู้เรื่องแบบนี้ได้ยังไง”
“เพราะผมอ่านหนังสือ”
“กะ แกจะหาว่าเป็นฉันต่างหากที่โง่งั้นเหรอ!”
“ผมเปล่า แต่อย่าสนใจเรื่องนั้นเลยครับ”
หญิงสาวลุกขึ้นจากเก้าอี้ เธอเงยหน้ามองจินดริชที่สูงกว่าเล็กน้อย ก่อนจะตะเบ็งเสียงด่าลั่นร้าน
“แล้วเรื่องอะไรที่ฉันต้องฟังคนน่ารังเกียจอย่างแก สามีก็สามีฉัน!”
“หากคุณยังรับรู้ว่าตนเองเป็นภรรยา ได้โปรดกลับไปดูแลเขาเถอะนะครับคุณผู้หญิงลิลลี่ เขาไม่ไหว เขาไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่านอนหลับไปนานขนาดไหน”
เพียะ!
ฮือฮา! คนในร้านตกใจป้องปากกระซิบกระซาบ
นักบุญแห่งอาร์คาเนียจ้องจับจ้องเหตุการณ์นั้นไม่วางตา ใบหน้าของเขาเรียบเฉยไม่ได้ลุกขึ้นไปช่วยเหลือแต่อย่างใด
นัยน์ตาฟ้าขยายเบิกกว้างตกใจ จินดริชไม่ทันตั้งตัวรับฝ่ามือที่ตบลงซีกแก้มซ้าย แรงของเธอทำให้เขารู้สึกชาวาบไร้ความรู้สึก ก่อนที่ศีรษะจะโยกแรงเมื่อปลายนิ้วของเธอจิ้มหัวเขาหลายที ตะโกนเสียงดังให้คนทั้งร้านรับรู้และได้ยิน
“หน้าไม่อาย! เป็นชู้หลอกลวงสามีของฉันแล้วยังมีหน้ามาพูดจาเยาะเย้ยว่าเข้าไปหาสามีฉันถึงห้องนอน ไม่ต้องมาอ้างพูดจามากความอะไรหรอกนะไอ้ตัวน่ารังเกียจ เพราะฉันน่ะจะหย่ากับเขาแล้ว ไม่มีใครรับได้ที่สามีตนเองทำผิดบาปร่วมรักกับผู้ชายโดยเฉพาะเป็นแก! จินดริชน่ารังเกียจ!”
คนถูกกล่าวหาได้แต่อึ้งที่โดนใส่ความมากมาย แต่หากต้องเลือกระหว่างแก้ตัวกับช่วยเหลือผู้มีพระคุณ จินดริชเลือกอย่างหลัง
“ได้โปรดครับคุณลิลลี่ พาคุณแรมเบิร์ธไปหาหมอได้ไหม”
เพราะชายคนนั้นดีกับเขามาตลอด
“ออกไปเจ้าโง่!”
“ได้โปรดล่ะครับ เขาต้องการคุณนะครับ!”
เพราะแรมเบิร์ธเป็นเพื่อนของจินดริช
“ใครก็ได้ลากมันออกไปที!”
“ขอร้องล่ะครับ! คุณลิลลี่!”
แล้วจินดริชก็ถูกคนงานร่างยักษ์สองคนหิ้วแขนโยนออกไปนอกร้าน ตัวเขาล้มคลุกฝุ่นจนชนจักรยานที่จอดอยู่ล้มโครม จินดริชรีบรุดไปยกขึ้น แล้วก็ตามมาด้วยน้ำถังใหญ่ที่สาดใส่เปียกปอน
“ไปซะไอ้ตัวน่ารังเกียจ!”
น้ำเย็นจัดและมีกลิ่นคาว มันเป็นน้ำล้างเนื้อสัตว์สำหรับประกอบอาหาร จินดริชมองเข้าไปในร้านอีกครั้ง ลิลลี่เริ่มกลับมาอารมณ์ดีและตักชิ้นเนื้อเข้าปาก อาหารที่เธอกินมีสีแดงสดคล้ายกับขาของคุณแรมเบิร์ธที่ใกล้เน่า จินดริชนึกอยากให้เธอลิ้มลองหรือได้กลิ่นเหม็นจากบาดแผลของสามีเธอบ้าง
ทำเพียงคิดในใจและเข็นจักรยานออกไป
หวังมากเกินไปว่าคนเป็นภรรยาจะรักและห่วงใยสามีอยู่บ้างเพราะมันเป็นหน้าที่ แต่จากที่เห็นแล้วลิลลี่ไม่มีความคิดเหล่านั้นต่อสามีที่น่าสงสารสักนิดเดียว ซ้ำยังประกาศหย่าร้างท่ามกลางสายตาหลายสิบคู่ เชื่อว่าพรุ่งนี้เช้าคงได้มีหนังสือพิมพ์ประกาศเรื่องการเลิกราของพวกเขา
ต้องการเพียงแค่ให้เธอพาคุณแรมเบิร์ธไปรักษา หรืออย่างน้อยดูแลให้เขามีกำลังใจที่ดีขึ้น จินดริชรู้ดี...คุณแรมเบิร์ธรักภรรยาของเขามาก จำวันที่อีกฝ่ายโม้ว่าภรรยาคนใหม่อย่างลิลลี่เป็นหญิงสาวที่สวยขนาดไหน เธอหุ่นดี ผิวขาว และพูดจาไพเราะ เธอดูแลเอาใจแรมเบิร์ธอย่างดี และแรมเบิร์ธมอบทุกอย่างให้ลิลลี่ตามที่ใจเธอต้องการ
ทำไมถึงได้ทอดทิ้งในตอนสุดท้าย...
เจ้าของเรือนผมสีขาวจับจ้องร่างโปร่งเดินไหล่ตกตัวเปียกปอนไปตามทางเดินมืดสลัว กระทั่งสุดเสาไฟต้นสุดท้ายเขาก็ไม่เห็นจินดริชอีก
ทำไมถึงมาพูดคุยกับหญิงสาวในหัวข้อสามีของเธอ...
“ช่างหน้าไม่อายเกินรับไหว”
“อย่าได้ไปเข้าใกล้คนแบบนั้นจะดีกว่า”
เสียงกระซิบนินทาไม่หยุดลงเลยสักวินาทีเดียว
“ได้ข่าวว่าคุณไบรอันเองก็กำลังคลุกคลีกับจินดริชในช่วงนี้ เป็นเรื่องจริงหรือเปล่าครับนักบุญลูเซียส หากเป็นเช่นนั้นผมเกรงว่าคุณจะต้องบอกกล่าวน้องชายสักหน่อย”
เสียงซุบซิบยังคงดังเข้ามาในหูจนลูเซียสคร้านจะฟังจนอยากลุกออกไป เขาหันไปยิ้มบางให้กับลอร์ดจาเร็ตและตอบคำถามโดยเริ่มตัดชิ้นเนื้อเล็ก ๆ จิ้มซอสไวน์แดง
“เป็นแค่ข่าวลือน่ะครับ”
“โอ้ ถ้าอย่างนั้นค่อยน่าสบายใจหน่อย”
“ตระกูลแมทธีโอนีจะไปสนิทกับจินดริชได้ยังไง จริงไหมคะคุณแม่”
“จ้ะ โอลิเวีย”
นัยน์ตามืดทึบแฝงสีทับทิมเลื่อนลอย ลูเซียสนึกทวนประโยคสนทนาของคุณออสวาล์ดและภรรยาคุณแรมเบิร์ธที่พอได้ยินในหัวซ้ำไปซ้ำมา โดยเฉพาะสีหน้าทุรนทุรายของจินดริชแทบจะร่ำร้อง
ชายแก่คนนั้นสำคัญขนาดไหนกัน
ถึงขั้นยอมยืนหยัดพูดต่อหลังจากถูกทำร้ายจนหน้าช้ำแดง
โง่เขลาอะไรเพียงนี้ คุณออสวาล์ด...
