สโรชา สถาปนิกสาว สาวเหนือที่โลกส่วนตัวสูงมาก ไม่ชอบยุ่งวุนวายก้บใคร ตั้งใจทำงาน อยากกลับบ้านเพื่อดูแลพ่อและแม่ โชคชะตาทำให้มาเจอหนุ่มใต้ อัครา นายหัวจากแดนใต้ เขาเจอคนที่ใช่ เขารักเธอ และเขาจะไม่ยอมปล่อยเธอ ให้หลุดมือไปเด็ดขาด
รัก,ชาย-หญิง,ครอบครัว,ยุคปัจจุบัน,ไทย,พล็อตสร้างกระแส,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เล่ห์รักนายหัว(อ่านฟรีจนจบ)
สโรชา สถาปนิกสาว สาวเหนือที่โลกส่วนตัวสูงมาก ไม่ชอบยุ่งวุนวายก้บใคร ตั้งใจทำงาน อยากกลับบ้านเพื่อดูแลพ่อและแม่ โชคชะตาทำให้มาเจอหนุ่มใต้ อัครา นายหัวจากแดนใต้ เขาเจอคนที่ใช่ เขารักเธอ และเขาจะไม่ยอมปล่อยเธอ ให้หลุดมือไปเด็ดขาด
พิมพรรณแอบตามกริชมาเหนือ โดยที่ไม่บอกให้เขารู้ จะบอกได้ยังไง โทรไปเขาก็ไม่รับสาย บ้านก็ไม่กลับ แล้วจะให้เธอทำยังไง เขาเป็นบ้าไปแล้ว ทำไมเขาต้องมาตามผู้หญิงคนนั้น ทั้งๆที่ก็คุยกันแล้ว ว่าเลิกติดต่อ จะกลับไปอยู่กันเป็นครอบครัวกับเธอ และจะมีลูกกันใหม่ แต่อยู่ ๆกริชก็หนีเธอไปดื้อๆ แบบนี้ เป็นเพราะสโรชาแน่ๆ แต่เท่าที่เธอตามดูสโรชา ก็มีผู้ชายตามตลอด ไปไหนมาไหนด้วยกัน อาจเป็นคนรักของสโรชา ผู้ชายคนนั้นก็หน้าตาดี ดูเป็นผู้ใหญ่ เหมาะสมกันจะตาย แล้วทำไมกริชจะต้องมาตามแม่นั่นอีก เธอไม่เข้าใจเขาเลย เธอจะบ้ามากกว่ากริชแล้ว
พิมพรรณแอบชอบกริชมานานมาก รักมาก ต้องเป็นผู้ชายคนนี้เท่านั้น เธอใช้ทุกวิธีที่ทำให้กริชหันมาหาเธอ จนเธอท้อง และได้แต่งงานกัน ครอบครัวเธอเตือนเธอบ่อยๆ ว่าให้เผื่อใจบ้าง แต่คนอย่างเธอรักแล้วก็รักเลย บ้านเธอมีเงินมากมาย มีกินมีใช้จนวันตายก็ไม่หมด เหลือไว้ให้ลูกหลานด้วยซ้ำ ผู้ชายดีๆ กว่ากริชมีมากมาย แต่เธอก็ไม่เคยสนใจใคร เฝ้าวนเวียนติดตามกริชคนเดียวเท่านั้น
หลังจากที่แท้งลูกคราวนั้น พิมพรรณก็พยายามที่จะมีลูกอีก แต่กริชไม่เอาด้วย ดีที่เธอมีทะเบียนสมรส ทำให้กริชทำอะไรไม่สะดวก แต่ถึงกระนั้นกริชก็ไม่ยอมกลับบ้าน เขาแยกไปอยู่คอนโดต่างหาก กุญแจคอนโด เธอยังต้องแอบปั้มไว้ ที่เธอตัดสินใจตามมาที่นี่เพื่อที่จะมาปรับความเข้าใจกับเขา จะให้เธอทำยังไงก็ยอม ขอให้เขากลับไปอยู่บ้านด้วยกัน เธออยากให้เขาสงสารเธอบ้าง อย่างน้อยเธอก็ไม่เคยคิดที่จะมีใครใหม่
เธอตัดสินใจโทรหาสโรชา พยายามให้ลูกน้องที่บ้านโทรไปขอเบอร์ใหม่ของหญิงสาวที่บริษัท กว่าจะได้มาแสนยากเย็น
"พี่เข้าไปด้วยนะครับน้องบัว เผื่อมีอะไรช่วยได้ ไม่ต้องเกรงใจ เรามาด้วยกันขนาดนี้แล้ว"
แค่เธอเดินเข้ามาร้านอาหาร คนในร้านก็หันมามองกันเป็นแถว แต่หญิงสาวไม่ได้สนใจใคร ตั้งใจมาหาพิมพรรณ เธอเลือกโต๊ะมุนในสุด เป็นส่วนตัวดี ก็ดีเหมือนกัน เธอก็ไม่อยากให้ใครมารับรู้เรื่องไร้สาระแบบนี้หรอก
"สวัสดีค่ะ" สโรชาทักทายพิมพรรณ ผู้หญิงคนนี้ถึงแม้ว่าจะแต่งกายด้วยเสื้อผ้าหรูหรา ท่าทางเป็นผู้ดี แต่แววตาที่ได้เห็นนั้น ช่างเศร้าเหลือเกิน ดูเป็นคนที่ไม่มีความสุขมานานแล้ว เห็นแล้วเธอก็รู้สึกเห็นใจ ยังไงก็เป็นผู้หญิงด้วยกัน
"สวัสดีค่ะคุณสโรชา สวัสดีค่ะคุณ....."พิมพรรณยกมือไหว้อัครา เธอเข้าใจว่าน่าจะเป็นคนรักของสโรชา และดูจากบุคลิกหน้าตา เขาคงอายุมากกว่าเธอ
"ผมอัคราครับ" ชายหนุ่มบอกชื่อตัวเองและรับไหว้หญิงสาว และนั่งลงใกล้ๆ สโรชา โซฟาเดียวกัน
"คุณพิมพรรณมีอะไรเหรอคะ พูดมาได้เลยค่ะฉันสะดวก ถ้ามีอะไรที่พอช่วยได้ก็ยินดี" เธอเปิดทางให้พิมพรรณพูด และหลังจากนั้นทุกสิ่งทุกอย่างก็พรั่งพลูออกมาจากปากของเธอ
หลังจากที่ฟังเรื่องราวต่างๆ จบลงซึ่งใช้เวลานานพอสมควร เพราะพิมพรรณร้องไห้ไปด้วยบางเวลา เห็นได้ว่าผู้หญิงคนนี้รักกริชด้วยความจริงใจ และหวังดีเสมอ เธอเห็นแล้วก็เศร้าใจ ความรักมันทำให้คนเป็นทุกข์ขนาดนี้เลยเหรอ
"คุณพิมพรรณคะ เอางี้นะคะ ตอนนี้เวลานี้บัวยืนยันว่าบัวไม่เคยคิดกับกริชเกินเลยไปมากกว่าเพื่อน ไม่ว่าจะเป็นย้อนหลังหรือปัจจุบัน บัวขอโทษที่บัวไม่เคยพูดคุยให้เด็ดขาดกับกริช นั่นเป็นเพราะว่าบัวคิดว่ากริชเป็นเพื่อน ไม่คิดว่าเรื่องจะเกินเลยมาขนาดนี้ ตั้งแต่ที่กริชมาอาละวาดที่บ้าน บัวตัดสินใจไปลงบันทึกประจำวันที่สภานีตำรวจแล้ว พิมพรรณต้องเข้าใจบัวนะคะ บัวระวังตัวเองมากกับเรื่องแบบนี้ และถ้าไม่สนิทกันจริงๆ บัวจะไม่ให้ไปมาหาสู่ที่บ้าน บัวยืนยันอีกครั้ง ว่าบัวไม่เคยคิดในทางชู้สาวกับกริชเลย จะให้บัวช่วยเรื่องอะไรก็บอก แต่ขอให้อยู่ในกรอบและความถูกต้อง บัวยินดีช่วย"
"บัวเข้าใจนะคะว่าพิมรักกริชมาก แต่พิมต้องคิดถึงตัวเองด้วย แต่บางทีการที่เรารักใครสักคน มันก็ไม่จำเป็นที่จะต้องอยู่ด้วยกันหรอกนะคะ แค่เราเห็นคนที่รักเขามีความสุข สำหรับบัวแค่นี้ก็พอ บัวเชื่อในความรักของพิม จากนี้ต่อไปสมหวัง หรือไม่สมหวัง บัวก็อยากให้พิมเตรียมใจไว้บ้าง อย่างน้อยพิมก็มีคนข้างหลัง คุณพ่อคุณแม่ ไหนจะน้องอีก ทุกคนเป็นห่วง ธุรกิจของพิมอีก พิมอายุแค่นี้เอง ยังต้องเจออะไรอีกมาก บัวอยากให้พิมกลับไปคิด ในฐานะที่เป็นผู้หญิงด้วยกัน บัวเข้าใจทุกอย่าง" หญิงสาวจับมือพิมพรรณมาบีบแสดงความจริงใจ บัวเป็นกำลังใจนะ หญิงสาวดึงพิมพรรณเข้ามากอดปลอบเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเริ่มร้องไห้อีกครั้ง
คำพูดที่จริงใจของสโรชา และอ้อมกอด ทำให้พิมพรรณน้ำตาแตกอีกหน หลังจากที่เช็ดแล้วเช็ดอีกหลายต่อหลายครั้ง เธอกอดตอบหญิงสาว ชอบในความเป็นคนตรงๆ ของสโรชา พิมขอเรียกพี่บัวได้ไหมคะ พิมไม่มีพี่สาว เธอรู้สึกอบอุ่นและมีสติขึ้นมาอย่างประหลาด เธอไม่เคยได้รับความอบอุ่นและคำพูดดีๆ เตือนสติแบบนี้ ถึงบ้านเธอจะมีพ่อ แม่ น้อง แต่ทุกคนต่างก็อยู่เหมือนตัวใครตัวมัน เธอก็ไม่สนิทกับ ครอบครัว พอมาเจอกับกริชเธอก็ติดเขาและรักเขามาก
" แล้วนี้พิมมา กริชรู้เรื่องไหม "สโรชาถามขึ้นมา
"ไม่รู้ค่ะ พิมแอบตามมา พิมพักที่โรงแรมในเมืองค่ะ" พิมพรรณบอกชื่อโรงแรมซึ่งเป็นของชาติชาย
"แต่กริชพักที่รีสอร์ท อีกอำเภอค่ะ เขาไม่กล้าไปพักที่รีสอร์ทบ้านพี่บัว คราวที่แล้วที่มาทำเรื่องเขาไม่รู้ค่ะว่าที่นั่นรีสอร์ทของพี่บัว มารู้อีกทีคุณพ่อกับคุณแม่พี่บัว มาเชิญให้ออก พิมขอโทษแทนกริชด้วยนะคะพี่บัว ถ้ามีโอกาสพิมจะไปกราบขอโทษคุณพ่อและคุณแม่พี่บัวค่ะ" พิมพรรณยกมือไหว้หญิงสาว
"ไม่เป็นไรหรอกเรื่องมันผ่านมาแล้ว กลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว แล้วนี่พิมมายังไง เดี๋ยวพี่ไปส่งที่โรงแรมนะ กลับไปพักผ่อนก่อน ได้ทานอะไรมาบ้างรึยัง เอางี้ดีกว่าไปทานข้าวเย็นที่โรงแรม ทานข้าวแล้วพิมจะได้พักผ่อน พรุ่งนี้ค่อยว่ากันว่าจะเอายังไงต่อไป "
อัครานั่งฟังหญิงสาวทั้งสองคนคุยกัน สโรชาเป็นคนมีเหตุผลมาก มีสติ เขาก็แอบดีใจที่ได้ยินว่า บ้านของหญิงสาวไม่ค่อยมีคนไปมาหาสู่นัก นอกจากคนที่สนิทจริงๆ แค่นี้ก็ทำให้เขาสบายใจมากๆ ที่เขากับภัสราน้องสาวได้รับเกียรตินี้ จริงๆ ฐานะเขากับน้องสามารถที่ไปหารีสอร์ท หรือโรงแรมหรูๆอยู่ได้สบายมาก แต่เขาก็เลือกที่จะมาพักที่บ้านสโรชา
"น้องบัวครับโทรบอกพ่อกับแม่ ก่อนดีไหมครับ พี่คิดว่าน่าจะดึกแน่ ๆ" อัคราเตือนหญิงสาว
"ขอบคุณค่ะพี่เข้ม บัวลืมไปเลยค่ะ ขอบคุณนะคะพี่เข้มที่เตือนบัว งั้นบัวโทรหาแม่เลยดีกว่าค่ะ"
"สวัสดีค่ะแม่ พอดีบัวอยู่ที่โรงแรมค่ะ จะทานขาวเย็นที่นี่เลย พ่อกับแม่ทานไปก่อนเลยนะคะ มีเรื่องนิดหน่อยค่ะ เดี๋ยวกลับไปบัวเล่าให้ฟังนะคะแม่"
"เรียบร้อยค่ะ เราไปที่โรงแรมกันดีกว่านะคะ ป่ะน้องพิมไปกันเถอะ" ทั้งสามคนเดินทางไปที่โรงแรม ระหว่างทางสโรชาพูดคุยให้กำลังใจพิมพรรณมาตลอดทาง กระทั่งถึงโรงแรม "ไปทานข้าวกันดีกว่าค่ะ พิมอยากทานอะไรเป็นพิเศษไหมจ๊ะ สั่งเลยที่นี่อร่อยทุกอย่าง พี่เข้มลองดูเมนูไหมคะ หรือจะให้บัวสั่งเลย มีอาหารหลากหลายค่ะ"
"น้องบัวสั่งเลยครับ พี่ทานได้ทุกอย่าง อย่าลืมขนมหวานนะครับ" ชายหนุ่มบอกเธอแล้วเขาก็ยิ้มให้หญิงสาว
"สโรชาหันหน้ามามองชายหนุ่มตรงๆ ขอบคุณค่ะพี่เข้ม สนับสนุนให้บัวอ้วนเหรอคะ เธอส่งยิ้มหวานให้เขา"
"สวยเหลือเกิน เวลาที่หญิงสาวยิ้ม" เขาชอบเวลาแบบนี้จังเลย สโรชาดูเป็นกันเองกับเขา ไว้ใจเขา
"พี่บัวคะ พิมขอพาแม่มาทานข้าวด้วยได้ไหมคะ "
"อ้าว...คุณแม่ มาด้วยเหรอคะ อยู่ที่ไหนล่ะ มาเลยค่ะมานั่งทานข้าวด้วยกันเลย"
"ขอบคุณนะคะพี่บัว เดี๋ยวคุณแม่ลงมาค่ะ ท่านรอพิมอยู่ข้างบนห้อง" พิมพรรณพูดเบา
"แม่ขาพิมอยู่ทางนี้ค่ะ "พิมพรรณโบกมือให้หญิงสูงอายุที่แต่งกายในชุดเดรสสีครีม ท่าทางคล่องแคล่ว แต่ใบหน้าและแววตา กลับดูไม่มีความสุขเอาเสียเลย อาจจะกังวลเรื่องของพิมพรรณ
"พี่บัวคะนี่คุณแม่พิมค่ะ เมื่อเช้าพิมออกไปไม่ได้บอกแม่ พิมขอโทษนะคะแม่" พิมพรรณยกมือไหว้ขอโทษแม่ของเธอ นางพรรณรายออกจากแปลกใจไม่น้อยที่จู่ๆ ลูกสาวของนางเปลี่ยนไป นี่ยัยพิมไปเจออะไรมา สโรชาคนนี้ใช่ไหมที่ลูกเขยนางคลั่งหนักหนา แล้วมันยังไงกัน นางงงไปหมดแล้ว
"สวัสดีครับคุณอาผมอัคราครับ" ชายหนุ่มยกมือไหว้นางพรรณราย พร้อมแนะนำตัวเอง
"สวัสดีค่ะคุณอา บัวเองนะคะ" หญิงสาวยกมือไหว้พร้อมยิ้มให้นางพรรณราย
"แม่คะพิมปรับความเข้าใจกับพี่บัวแล้วค่ะ พี่บัวไม่ได้คิดอะไรกับกริชหรอกค่ะแม่ กริชมั่ว พิมก็พลอยเข้าใจพี่บัวผิดไปค่ะ พี่บัวเตือนพิมหลายอย่าง ทำให้พิมมีสติ คิดเป็น พิมตาสว่างแล้วค่ะแม่"
พิมพรรณบอกกับมารดาของเธอ " แต่พิมขอเวลาอยู่ที่นี่อีกสัก สามสี่วันนะคะแม่ ถือเป็นการพักผ่อนไปในตัว"
"แม่ดีใจนะที่พิมคิดได้ เรื่องที่ผ่านก็ช่างมันเถอะเริ่มต้นใหม่กัน ต่อไปขอให้เป็นวันที่ดีนะลูกนะ" นางอ้าแขนโอบกอดลูกสาวเมื่อพิมพรรณโผเข้าสวมกอด สองแม่ลูกเข้าใจกัน
ภาพที่เห็นตรงหน้าทำให้สโรชาหันไปยิ้มกับอัคราอย่างมีความสุข "ทานข้าวกันเถอะค่ะ" หญิงสาวพูดขึ้น
"อาหารน่าตาน่าทานมากเลยนะคะ หนูบัว อาเพิ่งรู้ว่าโรงแรมนี้เป็นของหนู เห็นพิมบอกว่าหนูบัวทำไร่นี่นา โรงแรมออกแบบได้สวยงามมากนะคะ แต่ละห้องไม่เหมือนกันเลย จ้างบริษัทไหนคะนี่ อาสนใจมาก นี่อาส่งรูปไปให้พ่อหนูพิมดู เขาสนใจ อากำลังมีโครงการจะทำโรงแรมที่จังหวัดตราดค่ะ กะว่าจะให้กริชกับหนูพิมบริหาร หนูบัวพอที่จะติดต่อทีมที่สร้างโรงแรมนี้ได้ไหมคะ"
"เดี๋ยวบัวให้เบอร์ที่บริษัทไปนะคะ งานแบบนี้กริชก็ทำได้นะคะ น่าจะดีกว่าด้วยซ้ำ พิมลองคุยกับกริชดูนะ งานกริชสวยจริง ละเอียดมากด้วย งานภายในของโรงแรมนี้บัวเป็นคนออกแบบเองค่ะ สมัยที่บัวยังเรียนประมาณเทอมหนึ่งปีสาม พ่ออยากให้บัวลองทำ เลยออกมาเป็นแบบนี้ ส่วนงานโครงสร้างอาคารเป็นของบริษัทที่บัวทำงานอยู่ค่ะ ตอนนี้พ่อวางมือแล้วค่ะเปลี่ยนเป็นอามาดูแลแทน พ่อชอบทำไร่มากกว่า แค่ถือหุ้นนิดหน่อยค่ะ หลักๆ คือคุณอาจะเป็นคนดูแลทั้งหมด ทั้งที่นี้และที่พัทยาค่ะ พ่อก็ช่วยบ้างนิดหน่อย" หญิงสาวบอกนางพรรณราย
"อ้าวเหรอ...งั้นดีเลยหนูพิมคุยกับกริชเลยนะลูก ถ้าไม่ทำแม่จะจ้างหนูบัวและบริษัทเขา แต่ถ้ากริชจะทำแม่จะให้พิมกับกริชช่วยกัน เอาตามนี้นะ แม่ให้เวลาถึงสิ้นเดือนนี้" นางพรรณรายพูดพลางตักอาหารเข้าปาก อาหารที่นี่ก็อร่อยมาก สถานที่สะอาดสะอ้าน ประทับใจมากเลย
"แม่ว่าแม่จะอยู่ต่อสักหน่อยนะ สบายใจยังไงก็ไม่รู้ เผื่อดูโน่นนี่ พรุ่งนี้เราไปไหว้พระ ขอพรกันไหมลูก แม่อยากไปนานแล้ว ไม่มีโอกาสสักที" นางหันมาชวนลูกสาว
"ไปค่ะแม่ พิมก็คิดไว้เหมือนกัน แต่ก็ยังไม่มีโอกาส เสียดายนะคะที่พ่อกับน้องไม่ได้มาด้วย ที่โรงแรมมีรถนำเที่ยวไหมคะพี่บัว พิมไม่อยากขับรถ"
" มีค่ะ เดี๋ยวพี่จัดการให้นะคะ" เธอแนะนำให้ไปที่วัดที่เธอพาอัคราไปเมื่อวาน
ไอาว่าคุณอัครากับหนูบัว หน้าละม้ายคล้ายกันมากเลยนะคะ สมแล้วที่เป็นแฟนกัน ขอให้รักกันยาวนาน มีข่าวดีเมื่อไร อย่าลืมบอกอานะคะ" นางพรรณรายพูดพลางยิ้มอย่างมีความสุข
"สโรชาสำลักน้ำแกง" เมื่อได้ยินพรรณรายพูด และจามอยู่แบบนั้นเพราะน้ำแกงขึ้นจมูก อัคราต้องหยิบทิชชู และยกแก้วน้ำให้ดื่ม เขายิ้มตลอดเวลาที่ดูแลหญิงสาว ส่วนสโรชานั้นไม่มีโอกาสได้พูดอะไรเลย
เมื่อชายหนุ่มตอบหญิงสูงอายุว่า ขอบคุณมากครับคุณอาผมไม่ลืมแน่นอนครับ เขาส่งสายตามาว่าอย่าเพิ่งให้เธอพูด และเธอก็ไม่พูด สโรชาก็งงตัวเองเหมือนกัน ทำไมเธอถึงไม่ปฏิเสษ คำพูดของคุณอาพรรณราย
"อาขอบคุณ คุณอัคราและหนูบัวมากนะ ที่ให้คำแนะนำกับหนูพิม คนเป็นแม่เห็นลูกทุกข์ก็ทุกข์ตามลูก ทุกข์ยิ่งกว่า พรุ่งนี้พ่อกับน้องจะบินมาที่นี่เลยนะลูก แม่ว่าเราให้ทางหนูบัวจัดทริปเที่ยวให้" หนูพิมว่าไงลูก
"ดีจังเลยค่ะแม่ จะได้เที่ยวกับพร้อมหน้าครอบครัว พิมดีใจที่สุดเลยค่ะ" พิมพรรณกอดมารดาไว้
"เรื่องโปรแกรมเที่ยว เดี๋ยวบัวจัดการให้นะคะ ยังไงจะเสนออีกทีผ่านทางน้องพิม สำหรับคืนนี้ บัวกับพี่เข้มขอตัวกลับก่อนนะคะ คุณอากับน้องพิมจะได้พักผ่อน พรุ่งนี้พี่ส่งรายละเอียดให้นะคะน้องพิม"
"พิมขอบคุณพี่เข้มและพี่บัวมากเลยนะคะ สำหรับทุกสิ่งทุกอย่างในวันนี้" พิมพรรณยกมือไหว้ทั้งสอง
"ไม่เป็นไรครับ เราสองคนหวังดี มีอะไรพอที่จะช่วยเหลือกันได้ก็ช่วยครับ ลาแล้วนะครับ"
ระหว่างทางกลับบ้าน สโรชามีทีท่าอึดอัด เธออย่างจะขอโทษเขาที่พาเขาไปเที่ยววันนี้แต่กลับต้องมาเจอแต่เรื่องอะไรก็ไม่รู้ แถมยังเกิดการเข้าใจผิดอีก เธอรู้สึกเกรงใจเขามาก
"พี่......เอ่อ...พี่...พี่เข้มคะ" สโรชาเรียกเขาหันหน้าไปทางอัคราที่กำลังขับรถ
"ครับ...มีอะไรครับน้องบัว" อัคราหันมามองหญิงสาว ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าหญิงสาวจะพูดเรื่องอะไร เขารอให้เธอพูด เขาอยากรู้ว่าหญิงสาวจะพูดว่ายังไง
"เอ่อ...เรื่องที่โต๊ะอาหารน่ะคะพี่เข้ม"
"ทำไมเหรอครับ ก็จบด้วยดีนะพี่ว่า ดีไม่ดีน้องบัวอาจได้งานเพิ่มก็ได้ชายหนุ่มพูดแล้วยิ้ม"
"ไม่ใช่ค่ะพี่เข้ม คือที่คุณอาพรรณรายเข้าใจผิดน่ะคะ"
"เรื่องอะไรเหรอครับ?" อัคราแกล้งถามหญิงสาว
"ก็เรื่องที่คุณอาบอกว่าพี่เข้มกับบัวเป็นคนรักกันน่ะคะ บัวขอโทษนะคะที่ปล่อยเลยตามเลย มีโอกาสบัวจะชี้แจงให้คุณอาและน้องพิมเข้าใจใหม่นะคะ บัวขอโทษจริงๆ" หญิงสาวยกมือไหว้ชายหนุ่ม และยังไม่วางมือลง จนชายหนุ่มหันมามองยิ้มถูกใจในทางทางของเธอ
"ไม่เป็นไรครับน้องบัว เอามือลงเถอะ อย่าไปคิดอะไรเลย เรื่องมันผ่านมาแล้ว เออนี่แวะซื้อขนมหวานไหมครับ พี่เห็นร้านขนมไทยอยู่ข้างหน้า ดูหน้าตาน่าทานมากเลย พี่เห็นน้องบัวทานพี่ก็อยากทานบ้าง" ชายหนุ่มพูดแล้วยิ้มให้คนข้างๆ
"แวะๆค่ะ ขอบคุณนะคะพี่เข้ม ทำไมบัวไม่ได้สังเกตเลยว่า แถวนี้มีร้านขนมหวาน" เธอลืมเรื่องที่คุยกันเมื่อกี้ไปเลย
ได้ผล พอถึงเวลาแบบนี้อัคราก็ไปไม่เป็นเหมือนกัน เขาอยากจะพูดหลายอย่างแต่อีกใจก็คิดว่ารออีกนิด เขาไม่อยากได้รับคำปฏิเสษ ไม่อยากได้ยินคำนั้น