สโรชา สถาปนิกสาว สาวเหนือที่โลกส่วนตัวสูงมาก ไม่ชอบยุ่งวุนวายก้บใคร ตั้งใจทำงาน อยากกลับบ้านเพื่อดูแลพ่อและแม่ โชคชะตาทำให้มาเจอหนุ่มใต้ อัครา นายหัวจากแดนใต้ เขาเจอคนที่ใช่ เขารักเธอ และเขาจะไม่ยอมปล่อยเธอ ให้หลุดมือไปเด็ดขาด
รัก,ชาย-หญิง,ครอบครัว,ยุคปัจจุบัน,ไทย,พล็อตสร้างกระแส,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เล่ห์รักนายหัว(อ่านฟรีจนจบ)
สโรชา สถาปนิกสาว สาวเหนือที่โลกส่วนตัวสูงมาก ไม่ชอบยุ่งวุนวายก้บใคร ตั้งใจทำงาน อยากกลับบ้านเพื่อดูแลพ่อและแม่ โชคชะตาทำให้มาเจอหนุ่มใต้ อัครา นายหัวจากแดนใต้ เขาเจอคนที่ใช่ เขารักเธอ และเขาจะไม่ยอมปล่อยเธอ ให้หลุดมือไปเด็ดขาด
"รถใครนะ ไม่ใช่รถในไร่เรานี่นา รึใครหลงเข้ามา สีนิลไปดูหน่อยซิ" สโรชาขยับปืนที่เอวพร้อมให้สีนิลพาไปตรงที่มีรถจอดอยู่ วันนี้เธอออกมาคนเดียว สโรชาตื่นเช้า ยังไม่มีใครตื่น เธอพาสีนิลออกมาเลย คิดว่าจะออกมาสูดอากาศบริสุทธิ์ตอนเช้า ๆ ก่อนไปใต้สักหน่อย สีนิลก็ทำท่าดีใจมากที่ได้ออกมา สงสารเจ้ามังกรเหมือนกัน น้องชายเธอก็ยังไม่ตื่น
ผู้ชายนี่ใครกัน เข้ามาในไร่ของเธอได้ยังไง แต่ก็คุ้นจัง หญิงสาวและสีนิลเข้าไปดูใกล้ๆ
"บัว บัว นี่กริชเอง กริชมาคนเดียว กริชมาคุยกับบัว รู้ไหมกริชคิดถึงมาก วันนี้เราต้องคุยกันให้รู้เรื่อง ลงมาคุยกับกริชก่อนนะบัว เป็นโชคของกริชเหลือเกินที่บัวมาคนเดียว กริชเฝ้ารอบัวมาหลายวันมากไม่มีโอกาสสักที"
"กริช....มาได้ยังไงเนี้ย นี่ยังไม่กลับกรุงเทพเหรอ ตามบัวทำไม มีอะไรก็พูดมาเลย บัวไม่มีเวลามากนัก บัวก็อยากจะคุยกับกริชให้รู้เรื่องเหมือนกัน สำหรับกริชบัวให้ได้แค่คำว่าเพื่อนเหมือนเดิมนะ แล้วที่บุกมาอาละวาดที่บ้านบัว ทำไมถึงทำแบบนี้ ไม่เกรงใจบัว แถมยังไม่เคารพพ่อกันแม่บัวอีก "
"ก็บัวหนีหน้ากริช กริชรักบัวมากรู้ไหม รักมาตลอด กับพิมพรรณ กริชบอกแล้วว่ากริชไม่ได้รัก กริชแค่พลาด กริชรักบัวคนเดียว บัวก็รู้ ทำไมไม่สงสารกริชบ้าง บัวมีคนใหม่ใช่ไหม ถึงได้ทำแบบนี้กับกริช กริชเห็นนะไอ้ผู้ชายตัวใหญ่หน้าเข้มนั่น"
สโรชาลงจากหลังสีนิล เดินเข้าไปหากริช นี่กริช....."กริชจำไว้นะว่า บัวไม่เคยคิดกับกริชมากกว่าคำว่าเพื่อน ไม่ว่าเวลาจะผ่านมากี่ปี บัวก็คิดแค่เพื่อนเข้าใจไหม บัวให้ได้แค่นี้ และถ้ากริชยังตามบัวไม่เลิก บัวจะไม่นับว่ากริชเป็นเพื่อน"
"พิมพรรณรักกริชมาก กริชควรหันกลับไปดูแลภรรยา ทำมาหากินได้แล้ว อย่าเอาชีวิตตัวเองมาจมจมปลักกับเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ กริชไม่คิดถึงครอบครัวเลยเหรอ ถ้าไม่คิดถึงพิมพรรณ ก็ให้เห็นแก่ พ่อ แม่ ของกริชบ้าง ท่านจะคิดยังไง ไม่ใช่เด็กแล้วนะ จะสามสิบแล้วทำมาหากินได้แล้ว"
"ชีวิตกริชมีแค่เรื่องนี้เหรอ รักคนที่เขาไม่รัก พอเขาไม่รักก็จะต้องตายเลยเหรอ กว่าจะได้เกิดมามันยากลำบากขนาดไหน พ่อ แม่ รักกริชมากขนาดไหน นี่มันเป็นการกระทำของคนที่เห็นแก่ตัว กริชไม่ได้รักบัวหรอก เป็นความหลงมากกว่า เชื่อบัวเถอะ กลับไปคิดทบทวนให้ดีๆ มีคนอีกมากมายที่ลำบากมากกว่ากริช เขายังอยู่ได้ อยู่กับความเป็นจริงนะกริช ถ้ายังคิดว่าบัวเป็นเพื่อน เชื่อบัว แต่ถ้ากริชไม่เชื่อ แม้แต่คำว่าเพื่อน บัวก็ให้กริชไม่ได้ กลับบ้าน กลับไปคิดให้ดี"
กริชหน้าแดงก่ำ เขาดื่มมาทั้งคืน เฝ้าคอยติดตามหญิงสาวมาตลอด วันนี้เขาตั้งใจพูดกับเธอให้รู้เรื่อง เขาไม่สนใจใครทั้งนั้น เขาต้องการสโรชา ยิ่งเขาเห็นเธอไปไหนมาไหนกับเจ้าหน้าเข้มนั้น มันยิ่งทำให้เขาร้อนรุ่ม แทบจะบ้าตายเสียให้ได้ วันนี้เป็นโชคของเขาที่สโรชาออกมาท้ายไร่คนเดียว เป็นไงเป็นกัน เขาต้องได้ตัวสโรชา สโรชาต้องเป็นของเขาคนเดียว เขาไม่สนใจอะไรทั้งนั้น และเขาจะไม่ฟังเธอพูดอีก
สโรชาถอยหลัง เมื่อกริชก้าวซวนเซเข้ามาหา เธอเพิ่งสังเกตว่ากริชเมามาก หน้าเขาแดงก่ำ ตาลุกวาว "หยุดนะกริช บอกให้หยุด กริชเมามากรู้ตัวไหม คุยกันก็ไม่รู้เรื่องหรอก กลับไปเถอะ"
ยังไม่ทันที่สโรชาจะพูดจบ กริชก็เขามาถึงตัวเธอจับแขนข้างซ้ายเธอไว้ พยายามที่จะดึงเธอเข้าไปกอด สโรชาสะบัดหลุดมาได้ เธอถอยห่างเขาออกมา เขาก็ยังพยายามที่จะเข้ามาหาเธอ สโรชาตกใจมาก จะทำยังไงดี ดูท่าว่ากริชจะพูดไม่รู้เรื่องและไม่ฟังอะไรแล้ว ยังไม่ทันที่เธอจะป้องกันตัว เขาก็เข้ามาถึงตัวเธออีกครั้ง ผลักให้สโรชาล้มลง กดร่างหญิงสาวให้นอนลงกับพื้น จะทำยังไงดีบัว จะเป็นแบบนี้ไม่ได้นะ เธอร้องตะโกนเสียงดัง" ช่วยด้วย ๆๆๆ"
เจ้าสินิลเหมือนรู้ว่าเจ้านายมันได้รับอันตรายมันรีบวิ่งเข้ามาหาเธอ ทำให้กริชชะงัก เงยหน้าไปมองสีนิล สโรชาอาศัยช่วงนั้นยกขาสองข้างถีบเขาเต็มแรง ทำให้เขาหงายหลังกระเด็นออกไป หญิงสาวรีบลุกขึ้น ดึงปืนออกมาจากซองที่เอวเล็งปืนไปที่กริชท่ี่กำลังจะลุกขึ้น หลังจากที่ถูกหญิงสาวถีบกระเด็นออกไป "กริชถอยไป ถ้าไม่ถอยบัวไม่เกรงใจแล้วนะ"
ปัง...ปัง...ปัง....เสียงปืนนี่นา อัครารีบควบเจ้ามังกรให้วิ่งเร็วเต็มที่ แทบจะทยานขึ้นเนิน เขาเอ๊ะใจตั้งแต่ตื่นแล้ว เห็นสโรชาเดินไปที่คอกม้า นึกว่าเธอเข้าไปทักทายสีนิลและมังกรตามปกติที่เขาเห็นทุกเช้า เขาเลยอาบน้ำต่อ ออกมาข้างนอกก็ยังไม่มีใครตื่น ดีที่เขาเดินไปที่คอกม้า และรู้ว่าเจ้าสีนิลไม่อยู่ เขารู้ทันทีว่าสโรชาต้องพาสินิลไปแน่ๆ เขาตัดสินใจพาเจ้ามังกรออกมาที่ไร่ ถามคนงานในไร่ทุกคนบอกว่าเธอพาสีนิลมาทางนี้ เขาก็รีบตามมา สังหรณ์ใจไม่มีผิดเลย ต้องมีเรื่องไม่ดีแน่ๆ
"น้องบัว" ชายหนุ่มตะโกนเมื่อเห็นสโรชากำลังเล็งปืนไปที่ชายคนหนึ่ง ที่เลือดอาบหัวไหล่ข้างขวาทั้งสโรชา และกริชชะงัก อัครากระโดดลงจากหลังเจ้ามังกร วิ่งเข้าไปหากริช ที่กำลังจะเดินเขามหาสโรชา เขาล็อคแขนกริชไว้และเหวี่ยงกระเด็นไปอีกทาง ดีที่กริชเมามาก แต่ก็ยังพยายามดิ้น แต่สู้แรงของอัคราไม่ได้ เขาเหวี่ยงกริชกระเด็นออกไปจากสโรชา และตามเข้าประเคนหมัดใส่กริช ไม่พอเขายังลากกริชเหวี่ยงเต็มแรง ร่างคนเมากระเด็นไปนอนกองข้างรถเก๋งสีขาวของเขาเอง
"พี่เข้มๆ พอแล้วค่ะพอแล้ว กริชเมามากค่ะ บัวไม่เป็นไรพอเถอะค่ะ" สโรชาวิ่งเข้ามาดึงแขนอัคราออกมา หญิงสาวยังตัวสั่นไม่หาย เธอกอดแขนคนตัวใหญ่ไว้แน่น หายใจเหนื่อยหอบ ถ้าเธอไม่ห้ามชายหนุ่ม มีหวังกริชเละมากกว่านี้แน่ๆ
ได้ผลอัคราหยุด เขาหันกลับมามองสโรชา ชายหนุ่มหยิบปืนออกจากมือหญิงสาว สำรวจตามร่างกายแขน ขา เขาแทบจะคลั่ง เมื่อเห็นสภาพเธอ ผมเผ้ากระเจิง หน้าตาตื่นตกใจ เลือดไหลที่แขนข้างซ้าย ดีที่สโรชาใส่กางเกงยีนต์ แขนเสื้อขาดถลอกถึงเนื้อแขนนวล แก้มซ้ายมีรอยเลือด เขารีบดึงตัวหญิงสาวมาโอบกอดไว้ในอ้อมแขนกอดร่างบางไว้แนบอกกว้างนั้น "น้องบัวไม่เป็นอะไรแล้ว ปลอดภัยแล้วนะคนดี ปลอดภัยแล้ว" สองมือของเขาลูบหัวหญิงสาว กอดร่างบางนั้นแน่นกว่าเดิม
เขาหันไปมองกริชที่นอนนิ่งอยู่กับพื้น น่าอัดอีกสักครั้ง ไนายทำแบบนี้ได้ยังไวว่ะ ไม่เป็นลูกผู้ชายเลย ทำผู้หญิงแบบนี้ได้ยังไง นายมีสิทธิ์อะไรไ เขาอารมณ์ขึ้นอีกครั้ง ผละจากสโรชาเข้าไปหาคนที่นอนนิ่งกับพื้น กระชากแขนที่เจ็บขึ้นมา และต่อยเข้าที่ใบหน้าของกริชเต็มๆ อีกสองสามครั้ง จนกริชตัวอ่อนทรุดลงไปกองกับพื้นอีกครั้ง
สโรชาเองก็ไม่คิดว่าเขาจะทำแบบนี้ ดูเขาโมโหน่ากลัวเหลือเกิน กริชตัวเล็กกว่ามาก ยังไงก็สู้ไม่ได้หรอก ใจหนึ่งเธอก็ไม่อยากห้าม เพราะโกรธกริชมาก แต่ก็ต้องห้ามเพราะกริชเลือดออกเยอะเธอแค่อยากจะยิงขู่เขาเท่านั้นแต่เขาไม่หยุดเธอต้องตัดสินใจป้องกันตัว ตั้งใจให้ถากเฉยๆ ไม่ได้คิดว่าจะยิงให้ตาย โดนเข้าไปสามนัด ยังมีแรงบ้าอีก นี่ถ้าอัคราไม่มาเธอยังไม่รู้อนาคตตัวเองเลยว่าจะเป็นยังไง ผู้ชายถึงจะเมาแรงก็ยังมากกว่าผู้หญิง โชคดีของเธอเหลือเกิน
"พี่เข้มขา พี่เข้มพอแล้วค่ะ พอแล้ว" หญิงสาววิ่งเข้าไปหาอัครา ดึงเขาออกมา เลือดที่แขนของเธอยิ่งไหลมากกว่าเดิม หญิงสาวซวนเซจะล้ม อัครายอมถอยออก ชายหนุ่มรีบว่าเข้ามารับร่างนั้นไว้ได้ก่อนที่จะล้มลงไป เลือดที่แขนเสื้อไหลออกมากกว่าเดิม ที่เข่ามีเลือดไหลซึมออกมา เขาฉีกแขนเสื้อสโรชาที่ขาดออก และมัดทบปิดบาดแผล
"บัวจะโทรหาพ่อก่อนนะคะพี่เข้ม" หญิงสาวหยิบโทรศัทพ์เพื่อโทรหานายอาทิตย์ เขาดึงหญิงสาวมากอดไว้ "พี่คุยเองครับ" สโรชาอยู่ในอ้อมแขนแข็งแรงอีกครั้ง เธอรู้สึกจะเป็นลมเสียให้ได้
"คุณอาครับเกิดเรื่องที่ท้ายไร่ครับ น้องบัวบาดเจ็บไม่มาก แต่กริชเจ็บหนัก น้องบัวยิงไปสามนัดครับ อยากได้รถพยาบาลพาเขาไปหาหมอ น้องบัวปลอดภัย ผมรอครับอา" เขาเก็บโทรศัพท์ไว้กับตัวเอง โอบหญิงสาวไว้ด้วยแขนทั้งสองข้าง และสำรวจตามร่างกายของเธออีกครั้ง
กริชจ้องมาที่เขาและสโรชา หน้าตาบูดเบี้ยวแทบจะหายเมา เขาเจ็บไหล่ เลือดเขาออกเยอะมาก นี่สโรชายิงเขาจริงๆทำไมเป็นแบบนี้ เขาทำอะไรลงไป ทำไมเป็นแบบนี้ เขาคิดแค่ว่าสโรชาต้องเป็นของเขา ถ้าเรื่องเลยเถิด สโรชาอาจยอมอยู่กับเขา และรักเขาบ้าง เขาคิดผิดมหันต์ สโรชาไม่รักเขาเลย เธอแทบจะฆ่าเขาให้ตายคามือ ชายหนุ่มคิดมาถึงตรงนี้ก็ร้องไห้ออกมาอย่างคนเสียสติ ตอนนี้เขาทั้งเจ็บใจ เจ็บตัว และเสียใจมาก ภาพที่ผู้ชายหน้าเข้มรูปร่างสูงใหญ่คนนั้นโอบกอด ถนุถนอมเป็นห่วงสโรชา คอยกอดประคองหญิงสาวเอาไว้อย่างหวงแหน นี่เขาทำบ้าอะไร เขาทำอะไรลงไป บัวๆๆ กริชขอโทษ กริชผิดไปแล้ว พูดได้แค่นั้น หลังจากนั้นก็ร้องไห้ฟูมฟายเหมือนคนเสียสติตลอดเวลา
ไม่ถึงสิบนาทีนายอาทิตย์ ลุงบุญก็มาถึง ลุงบุญไม่ฟังใครเลยตรงเข้าที่กริชและกระทืบไปหนึ่ง ตบด้วยด้ามปืนอีกครั้งที่หน้าของกริช ซ้ำรอยเดิมที่อัคราต่อย ทำให้เลือดออกมากกว่าเดิม สโรชาเห็นกริชนิ่งไปเลย ลุงบุญโกรธมาก ถ้าพ่อเธอไม่ห้ามไว้ กริชอาจจมกองเลือดตายตรงอยู่ตรงนั้นแน่ๆ
"พอๆๆ พี่บุญพอก่อน แค่นี้ก็ไม่ไหวแล้วล่ะ เอาตัวขึ้นรถไปส่งที่โรงพยาบาลเลยครับพี่บุญ หนูบัวเป็นยังไงบ้างลูก นายอาทิตย์เข้ามาดูบุตรสาว หญิงสาวโผเข้ากอดผู้เป็นพ่อ" ไม่มีน้ำตาสักหยด "บัวปลอดภัยก็ดีแล้ว เก่งมากลูกสาวพ่อ เข้มอาขอบใจนะที่มาช่วยน้องไว้ได้ทันเวลา ขอบใจมาก" นายอาทิตย์เข้ามาสวมกอดสโรชา "เดี๋ยวอากับลุงบุญจะพากริชไปโรงพยาบาล เข้มกับหนูบัวพาสีนิลกับมังกรกลับบ้านนะ พ่อเรียกพยาบาลมารอที่บ้านแล้ว เดี๋ยวทางโรงพยาบาลพ่อจัดการเอง บัวไหวใช่ไหมลูก บัวพาสีนิลกลับบ้านได้ใช่ไหม" นายอาทิตย์ถามบุตรสาว
"ไหวค่ะ บัวไหว พ่อกับลุงบุญไปเถอะค่ะ กริชน่าจะเสียเลือดมาก บัวไม่แน่ใจว่ากระสุนฝังในไหม"
ลุงบุญกับนายอาทิตย์ ขับรถออกไปอย่างรวดเร็ว ปล่อยรถเก๋งของกริชไว้ที่ท้ายไร่
ชายหนุ่มเข้าไปประคองสโรชา หญิงสาวเดินขากระเผลก เลือดที่แขนยังไหลซึม" น้องบัวไปกับพี่ดีกว่านะครับ เดี๋ยวพี่ค่อยๆจูงสีนิลไปเอง"
"ไม่เป็นไรค่ะพี่เข้มบัวไหวค่ะ พี่เข้มช่วยส่งบัวขึ้นหลังสีนิลทีนะคะ"
"ไหวเหรอครับน้องบัว เลือดเริ่มไหลเยอะแล้วนะครับ" เขาพูดด้วยความเป็นห่วง เมื่อเห็นเลือดที่ขาและที่ไหล่ของเธอซึมออกมาเยอะกว่าเดิม
"เชื่อบัวเถอะค่ะพี่เข้ม ช่วยอุ้มบัวขึ้นหลังสีนิลเถอะค่ะ บัวว่าเร็วกว่าที่จะจูงมันไป นะคะพี่เข้ม" หญิงสาวบอกเขาอีกครั้ง
อัคราควบเจ้ามังกรตามหลังหญิงสาวไป เธอพาสีนิลห้อกลับบ้านอย่างกับเหาะ สงสารจังเลย คงจะเจ็บมาก เขาไม่เห็นน้ำตาของหญิงสาวสักหยด อาการตกใจก็แค่ครั้งแรกเท่านั้น จากนั้นหญิงสาวก็ปกติ เขาห่วงแทบบ้า ถ้าสโรชาเป็นอะไรไปมากกว่านี้ นายกริชนั่นเหลือแต่ชื่อแน่นอน เขาสาบาน สโรชาไม่โวยวายเธอน่ิ่งมาก นี่แหละผู้หญิงของเขาต้องแบบนี้ เขาควบเจ้ามังกรตามหญิงสาวมาติดๆ เวลาไม่นานนักก็ถึงบ้านเธอ
"น้องบัวๆ ระวังครับ" เขารีบลงจากหลังเจ้ามังกรวิ่งเข้าไปรับร่างหญิงสาวที่กำลังโงนเงนบนหลังเจ้าสีนิล โชคดีที่เขาวิ่งมารับร่างบางนั้นได้ทันที
พอดีกับที่ภัสราและพยาบาลออกมารอรับสโรชา "พี่เข้ม....ตายแล้วน้องบัวเร็วค่ะพี่เข้ม" ภัสราเห็นร่างของสโรชากำลังจะหล่นจากหลังม้าดีที่พี่ชายเธอวิ่งเข้าไปรับทัน
"มาทางค่ะพี่เข้มทางนี้ค่ะ อาจันทราขา พี่เข้มกับน้องบัวมาแล้วค่ะ"
"ตายแล้วหนูบัว โอ้ย....เป็นแบบนี้ได้ยังไงลูก วางน้องลงบนเตียงไม้นี่เลยลูก โอ้ย…หนูบัวทำไมเกิดเรื่องแบบนี้ได้นะ"
"คุณบัวแค่เป็นลมเฉยๆ ค่ะทุกคน เธอน่าจะช็อคและตกใจมาก เจ็บแผลที่แขนและขาด้วย ไม่ต้องห่วงนะคะ" พยาบาลบอกทุกคน พรางสำรวจแผลของหญิงสาว
"น้องบัว น้องบัว น้องบัวครับ" ชายหนุ่มเอามือแนบกับแก้มของสโรชาค่อยๆ ลูบผมที่รุงรังนั้นอย่างเบามือ เป็นยังไงบ้างครับคุณพยาบาล เขาสำรวจร่างกายหญิงสาวตั้งแต่หัวไปจนถึงปลายเท้า "น้องบัวน่าจะข้อเท้าพลิกนะครับ มีแผลลึกที่แขนข้างซ้ายด้วย" เขาบอกพยาบาล
"ต้องเปลี่ยนเสื้อผ้าค่ะ ขอชุดมีกระดุมหน้า แขนสั้น ขาสั้น จะได้ใส่สบาย รู้สึกว่าจะมีแผลที่ขาข้างขวาด้วย ข้อเท้าพลิกจริงอย่างที่คุณผู้ชายบอกค่ะ ที่แก้มน่าจะโดนไม้หรือหญ้าบาด แต่ที่แขนนี่มากสุดค่ะ แผลลึก น่าจะต้องเย็บ ตอนนี้ดิฉันขอเปลี่ยนผ้าให้คุณบัวก่อนนะคะ รบกวนคุณภัสราช่วยนิดค่ะ จะได้ดูให้แน่ใจค่ะว่า มีแผลตรงไหนอีก คุณภัสราคนเดียวก็พอค่ะ คุณจันทราพักได้เลยนะคะ อาการไม่น่าเป็นห่วง ดิฉันดูที่ศรีษะแล้วไม่ได้รับการกระทบกระเทือนอะไร" นางพยาบาลหันมาบอกนางจันทราและอัครา
"มาเถอะพ่อเข้ม ให้คุณพยาบาลกับหนูภัสช่วยจะสะดวกกว่า พ่อเข้มก็ไปอาบน้ำได้แล้วลูก มอมเต็มที อ้าวนั้นมีเลือดนี่ เจ็บตรงไหนไหมลูก" นางจันทราถามอย่างเป็นห่วง ผู้ชายคนนี้เป็นคนช่วยลูกสาวของเธอ ถ้าไม่ได้เขาลูกสาวของเธอจะเป็นยังไง เธอไม่อยากคิดเลย ถึงคราวเคราะห์จริงๆ เลยลูกเอ้ยหนูบัวของแม่
"ไม่เป็นไรครับคุณอา อาจติดเลือดจากน้องบัว และเลือดจากนายกริชนั่น คุณอาไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ ผมไปทันพอดี น้องบัวปลอดภัย" ชายหนุ่มบอกกับนางเพื่อให้สบายใจ เขาเดินเข้าห้องของตัวเอง ตรวจดูปืนของสโรชา เหลืออยู่สองนัด เขาเชื่อว่าเธอไม่ได้ตั้งใจฆ่าให้ตาย แค่ยิงขู่เฉยๆ ดูจากวิถีกระสุน เขาเชื่อว่าหญิงสาวยิงปืนแม่น แค่คิดก็ใจหายมาก ดีที่เขาตื่นเช้าและตามไปทัน ถ้าเขาไปไม่ทัน อะไรจะเกิดขึ้นกับสโรชา ต่อไปเขาจะไม่ให้เธอคลาดสายตาเขาอีกเลย
"เจ็บตรงไหนไหมลูก จะได้ให้พยาบาลเขาทำแผลให้" นางจันทราถามชายหนุ่มหลังจากที่เขาอาบน้ำเสร็จเรียบร้อย และตามออกมาดูสโรชานอนให้พยาบาลเย็บแผลที่ต้นแขนซ้าย ที่ข้อเท้าที่พลิกมีผ้าพันไว้ แก้มซ้ายปิดด้วยผ้าก๊อซขาวสะอาด รวมถึงขาข้างขวา มีแผลเหนือเข่าขึ้นมา มีผ้าพันแผลเรียบร้อย ถ้าเขาเจ็บแทนได้เขาอยากจะเจ็บแทนหญิงสาว
"เรียบร้อยแล้วค่ะ อยากให้ช่วยย้ายคุณสโรชาเข้าไปพักในห้องดีกว่า ตรงนี้ลมเย็นมาก ดิฉันให้ทานยาแก้ปวด แก้ไข้แล้ว เดี๋ยวคงจะหลับ สักหน่อยจะมีไข้ เพราะระบมแผลที่เย็บ และแผลตามลำตัวค่ะ ให้เธอได้นอนพักสักหน่อย ต้องขอแรงคุณผู้ชายช่วยอุ้มคุณคุณสโรชาไปที่ห้องพักทีคะ" พยาบาลหันมาบอกอัครา
"ได้เลยครับ ขออนุญาตนะครับคุณอา" ชายหนุ่มหันมาบอกนางจันทรา ตรงเข้าไปหาหญิงสาว "น้องบัวขอโทษนะครับ พี่จะพาไปนอนในห้อง ตรงนี้เย็นเหลือเกิน" เขาช้อนร่างหญิงสาวขึ้นมาแนบอก อุ้มเธอพาเดินไปที่ห้องพัก โดยมีนางจันทราและภัสรา ตามไปจัดที่นอนให้
อัคราค่อย ๆ วางร่างบางลงบนที่นอนขาวสะอาด พยาบาลตามเข้ามาจัดให้เธอนอนแบบสะดวกสบายที่สุด "เรียบร้อยแล้วค่ะ สักพักคุณสโรชาจะหลับ แต่อาจไม่สนิทนัก เพราะช่วงเวลานี้แผลที่เย็บจะระบบ ต้องมีคนเฝ้าตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงนะคะ ดิฉันจะอยู่ดูอาการจนถึงช่วงเย็น คืนนี้จะให้ยาไว้ทาน พรุ่งนี้ช่วงสายๆ ดิฉันจะมาล้างแผลให้ค่ะ" พยาบาลบอกกับทุกคน
"ขอบคุณมากนะคะคุณพยาบาล เราปล่อยในหนูบัวพักก่อนดีไหมคะ ออกไปกินข้าวกลางวันกันก่อน นี่ก็บ่ายสองกว่าแล้ว ทุกคนยังไม่ได้กินกลางวันกันเลย" นางจันทราบอกกับทุกคน
"เชิญทุกคนทานข้าวก่อนได้เลยนะครับ เดี๋ยวผมเฝ้าน้องบัวเอง" อัคราบอกนางจันทรา
"งั้นก็ได้ ฝากด้วยนะพ่อเข้ม ไปหนูภัส คุณพยาบาลไปกินข้าวกันเถอะค่ะ" นางจันทราเดินนำทั้งสองออกไปที่ห้องครัว นางจันทราสบายใจ และโล่งอกอย่างน้อยลูกสาวนางก็ปลอดภัยแล้ว
ชายหนุ่มเดินเขาเข้าไปนั่งลงที่โต๊ะข้างเตียงนอนของหญิงสาว เขาสำรวจร่างบางที่นอนอยู่บนเตียง อาการสะลึมสะลือ อาจเป็นเพราะฤทธิ์ยาที่พยาบาลให้ทาน ใบหน้าสวยนั้นค่อนข้างซีด สงสารเหลือเกินคงจะเจ็บมาก เห็นสภาพหญิงสาวแล้วเขาเจ็บใจไม่หาย เขาน่าจะซัดนายนั่นให้สาสมกับที่ทำผู้หญิงของเขาเจ็บ อัครายกมือหญิงสาวมากุมไว้ไม่ปล่อย ถึงสโรชาจะมีรูปร่างสูงกว่าผู้หญิงทั่วไป แต่ถึงเวลาเจ็บแบบนี้ และอยู่กับเขาก็กลายเป็นคนตัวเล็กไปเลยทีเดียว
เธอยังมีอาการสลึมสลือจากยาที่ทาน แต่รับรู้ว่าชายหนุ่มอยู่ใกล้ๆ ทำให้หญิงสาวอุ่นใจว่าปลอดภัยแล้ว "พี่เข้มหรือคะ บัวขอบคุณมากนะคะ" หญิงสาวพยายามจะลืมตาและยกมือขึ้นไหว้ขอบคุณเขา แต่ยกไม่ขึ้นเลย เธอรู้สึกปวดระบบไปทั้งตัว อยากจะหลับแต่ก็เจ็บระบบตามตัวมากๆ
"ไม่ต้องครับน้องบัว ไม่ต้องขอบคุณพี่ นอนพักนะครับคนดี ตอนนี้ปลอดภัยแล้ว สบายใจได้พี่จะเฝ้าน้องบัวเองนะครับ" เขาวางมือที่ศรีษะหญิงสาวแล้วลูบเบาๆ เขาเห็นน้ำตาเธอไหลออกมา "ไม่ต้องร้องนะครับปลอดภัยแล้ว ปลอดภัยทุกอย่างเลย พี่อยู่กับน้องบัวตลอดเวลา พักผ่อนนะครับ" เขาดึงผ้าห่มผืนหนามาคลุมร่างบางไว้จะได้ไม่หนาวมาก ไม่นานหญิงสาวก็หลับสนิท
เขานั่งเฝ้าดูอาการเธออยู่อย่างนั้น สโรชานอนหลับไปนานมากอาจเพราะฤทธิ์ยา เขาเผลองีบฟุบหน้าลงข้างเตียง โดยที่มือของเขายังกุมมือเธอไว้ตลอดเวลา
"พี่เข้มคะ ไปทานข้าวก่อนเถอะ คุณอากับลุงบุญเพิ่งกลับมา เผื่ออยากคุยกันเดี๋ยวภัสเฝ้าน้องให้เองค่ะ ภัสไปงีบมาแล้ว ไม่ต้องห่วงน่าพี่เข้ม ไปเถอะค่ะ น้องปลอดภัยแล้ว" ภัสราย้ำกับพี่ชายเมื่อเห็นท่าทางเขายังอยากจะอยู่ต่อ ทั้งที่ตัวเองก็เหนื่อยล้าเต็มที เขาเริ่มเจ็บที่ข้อมือบ้างแล้ว
"ก็ได้ๆ ฝากด้วยนะยายภัส พี่ไปหาคุณอาก่อน เริ่มหิวแล้วเหมือนกัน" อัคราเดินออกไปไม่วายหันกลับมามองร่างบางที่นอนอยู่บนเตียง เขาสัญญากับตัวเองว่า ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เขาจะไม่มีวันปล่อยให้หญิงสาว ไปไหนมาไหนคนเดียวแน่นอน