สโรชา สถาปนิกสาว สาวเหนือที่โลกส่วนตัวสูงมาก ไม่ชอบยุ่งวุนวายก้บใคร ตั้งใจทำงาน อยากกลับบ้านเพื่อดูแลพ่อและแม่ โชคชะตาทำให้มาเจอหนุ่มใต้ อัครา นายหัวจากแดนใต้ เขาเจอคนที่ใช่ เขารักเธอ และเขาจะไม่ยอมปล่อยเธอ ให้หลุดมือไปเด็ดขาด
รัก,ชาย-หญิง,ครอบครัว,ยุคปัจจุบัน,ไทย,พล็อตสร้างกระแส,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เล่ห์รักนายหัว(อ่านฟรีจนจบ)
สโรชา สถาปนิกสาว สาวเหนือที่โลกส่วนตัวสูงมาก ไม่ชอบยุ่งวุนวายก้บใคร ตั้งใจทำงาน อยากกลับบ้านเพื่อดูแลพ่อและแม่ โชคชะตาทำให้มาเจอหนุ่มใต้ อัครา นายหัวจากแดนใต้ เขาเจอคนที่ใช่ เขารักเธอ และเขาจะไม่ยอมปล่อยเธอ ให้หลุดมือไปเด็ดขาด
"หนูบัวตื่นหรือยังแม่" นายอาทิตย์ถามภรรยา "หลายวันแล้ว เท้าดีขึ้นหรือยัง"
"ดีขึ้นแล้วค่ะ ไม่ปวดแล้ว เห็นคุณพยาบาลบอกว่าน่าไม่เกินสองถึงสามวัน ก็เป็นปกติ ดีที่หนูบัวแข็งแรงฟื้นตัวเร็วมาก แผลที่เย็บก็เริ่มดีขึ้นแล้วค่ะ เมื่อเช้าบ่นว่าอยากเดิน เบื่อนั่งๆนอนๆ บอกให้คุณพยาบาลหาไม้เท้ามาให้ค่ะ"
"ไปดูลูกสักหน่อย มันก็น่าเบื่อล่ะ อยู่แต่ในห้องตลอด "สองสามีภรรยาเดินไปที่ห้องของลูกสาว "อ้าวหนูภัส พ่อเข้ม ตาบุตร เลยมาอยู่กันที่นี่หมดเลย เป็นยังไงบ้างล่ะเรา หนูบัวคนเก่งของพ่อ" นายอาทิตย์เข้าไปลูบหัวลูกสาว หญิงสาวนั่งเอนหลังบนที่นอน ทำหน้าเบื่อ อีกฝั่งอัครานั่งเก้าอี้ติดกับเตียงหญิงสาว ปลายเตียงมีภัสรา และองอาจนั่งอยู่
"บัวเบื่อแล้วค่ะพ่อ กำลังคุยกันค่ะว่าอาทิตย์หน้าบัวต้องลงไปภูเก็ต เพิ่งวางสายกับทางโน้น เมื่อกี้นี้เองค่ะ น่าจะดีขึ้นมาก คราวนี้ตาบุตรเปลี่ยนใจนะคะพ่อ น้องจะไปด้วย เกรงใจพี่เข้มกับพี่ภัสค่ะ กลับไปงานต้องเยอะมากแน่ๆ บุตรไปด้วยยังพอได้ช่วยขับรถได้ พ่อกับแม่ยังไม่เปลี่ยนใจนะคะ "
"เปลี่ยนใจได้ยังไงลูก แม่เขาเตรียมกระเป๋าไว้ตั้งนานแล้ว ก็ดีเหมือนกัน ทางนี้ก็ให้ลุงบุญมาเฝ้าบ้านให้ หรือพ่อเข้มกับหนูภัสว่าไงล่ะลูก" นายอาทิตย์หันไปหาอัครา เพราะสังเกตุว่าหน้าเขานิ่งๆ
"เอ่อ....พี่เข้มบอกว่าอย่าเพิ่งรีบค่ะคุณอา น้องบัวยังไม่หายดีเลย อยากให้อยู่รักษาตัวให้หายดีก่อน เพราะถ้าไปหน้างาน น้องบัวไม่ได้อยู่เฉยๆ แน่ค่ะ พวกเรารู้ดี คราวก่อนจะขึ้นมาน้องบัวทำงานทุกวัน กลับดึกดื่นนอนดึกตื่นเช้า พี่เข้มกลัวว่าจะเป็นแบบนั้นอีก เลยอยากให้รักษาตัวให้หายดีก่อนแล้วค่อยลงไปค่ะ" ภัสราตอบแทนพี่ชาย
อัคราแปลกใจ กับบ้านนี้จังเลย มีกิจการมากมาย เงินทองก็เหลือเฟือ ทำไมยังให้ลูกไปเป็นลูกจ้างเขา ตอนที่เกิดเรื่องเหมือนกัน แทนที่จะพาลูกขึ้นรถกลับมาส่งบ้านก่อน ตามใจให้ลูกขี่ม้ากลับ และนี่ลูกสาวยังไม่หายดีเลย ขอเท้ายังไม่หาย แผลก็ยังไม่ได้ตัดไหม จะให้ไปทำงานแล้ว ตามใจกันจังเลย ชายหนุ่มนึกตำหนิ เขานี่แทบจะอุ้มหญิงสาวตลอดเวลา ไม่อยากให้กระทบกระเทือน งงใจจริงๆเลย เขาไม่พอใจที่สโรชา จะรีบไปดูงาน ถ้าเป็นเขาจะยกเลิกไม่ให้รับหรอกงานที่ตรัง ทำแค่ที่ภูเก็ตก็พอ แต่นั้นแหละดูแล้วไม่น่าจะห้ามได้ สโรชาดื้อกว่าที่เขาคิดไว้มาก
"พ่อกับแม่ ก็เห็นด้วยกับพ่อเข้มนะ พักก่อนให้ดีกว่านี้นะลูก เดี๋ยวพ่อคุยกับเจ้าสัวเอง คราวนี้พ่อจะไม่ตามใจลูกนะ ขอขัดสักครั้ง เพื่อสุขภาพนะลูก ถ้าบัวหายดีจะได้ทำงานได้เต็มที่ ถึงเวลานั้น พ่อกับแม่จะไม่ห้ามลูกเลย
"อ้าว....พ่อคะ ก่อนหน้านี้ยังคุยกันดีๆ ทำไมเปลี่ยนเร็วจัง" หญิงสาวทำหน้างง ว่าทำไมนายอาทิตย์เปลี่ยนใจเร็วจังเลยคุยกันเป็นมั่นเป็นเหมาะ หญิงสาวทำหน้างอน และไม่ทันได้เห็นหน้าของอัคราที่ก้มหน้าลงอมยิ้ม ที่ได้ยินนายอาทิตย์คุยกับลูกสาว เขาเชื่อว่าคุณอาทั้งสองเห็นด้วยกับเขา และก็จริงดังที่คิด
"ยัยภัสจะกลับก่อนครับคุณอา ใกล้สิ้นเดือนต้องไปดูเรื่องเงินเดือนพนักงาน จะเดินทางวันมะรืนนี้ ส่วนผมขอเดินทางพร้อมคุณอาและน้องบัวด้วยนะครับ" เสียงเขาพูดจริงจังหนักแน่น เหมือนหน้าตาของเขาตอนนี้
"ได้เลย งั้นก็ตามนั้นนะง่ายๆ ตอนนี้หนูบัวก็รีบรักษาตัว ดูแลตัวเองจะได้หายเร็วๆ ไปๆ กินข้าวเย็นกันเดี๋ยวลุงบุญกับอาชาติจะมากินข้าวเย็นด้วย" นายอาทิตย์บอกทุกคน เดี๋ยวของหนูบัวแม่จัดสำรับเข้ามาให้เหมือนเดิมนะลูก
"เดี๋ยวผมออกไปเอาสำรับมาให้น้องบัวครับคุณอา ทุกท่านจะได้กินข้าวกัน เดี๋ยวผมกินทีหลังได้ครับ ยังไม่หิวเท่าไร ภัสรอพี่แป๊ปนะ" ว่าแล้วเขาก็เดินตามทุกคนออกไป
ภัสราหันมามองหน้าสโรชาก่อนที่จะหัวเราะ "น้องบัวเป็นคนไข้ของหมอเข้มเสียแล้วล่ะค่ะ แหม...ดูแลดีกว่าน้องเสียอีก น้องบัวอย่ารำคาญพี่เข้มนะคะ" เธอบอกกับสโรชา แต่อีกคนทำหน้าแบบ ฉันเบื่อ ฉันอยากเดิน ฉันอยากทำงาน
"อึดอัดจังเลยค่ะพี่ภัส เมื่อไรจะหายสักที บัวเกรงใจพี่เข้มกับพี่ภัสมากเลย จริงๆ บัวพอที่จะช่วยเหลือตัวเองได้แล้วนะคะ ป่านนี้ยังไม่ให้หัดเดินอีก ถ้าไม่ฝึกเดินแล้วเมื่อไหร่จะหายคะพี่ภัส แล้วพี่เข้มไม่ต้องทำงานเหรอคะ มาเฝ้าบัวอยู่แบบนี้" เธอก้มหน้าก้มตา ลูบที่ข้อเท้าข้างที่พลิก ไม่ทันได้ดูว่าภัสราออกไปตอนไหน
"ไม่เป็นไรเลยครับน้องบัว พี่ว่างเสมองานพี่ทำเมื่อไรก็ได้ พี่สั่งงานทางโทรศัพท์ทุกวันครับ"
"คะ...อ้าว แล้วพี่ภัสไปไหนแล้ว ไปตั้งแต่เมื่อไหร่ " หญิงสาวเงยหน้าขึ้น เมื่อได้ยินเสียงของอัครา เธอทำหน้าเบื่อ "กินข้าวอีกแล้วเหรอคะ" เมื่อเห็นอัครายกสำรับกับข้าวมาวาง "จริงๆ บัวว่าบัวเดินได้แล้วนะคะพี่เข้ม"
"ไม่เอาครับน้องบัว ไม่ดื้อนะครับ ไว้ให้คุณพยาบาลอนุญาตก่อน แล้วค่อยว่ากัน แต่ตอนนี้กินข้าวก่อนนะมาครับ" ชายหนุ่มเตรียมตักข้าวพร้อมที่จะป้อนหญิงสาว
"พี่เข้มคะ บัวไม่ได้แขนหัก มือหัก นิ้วหัก ยังจับช้อนได้ค่ะ ไม่ต้องป้อน พี่เข้มนั่นแหละคะ กินเสียด้วยกันเลย บัวกินไม่หมดหรอกค่ะ" เธอรีบบอกเขาเมื่อเห็นว่าชายหนุ่ม ตักข้าวพร้อมกับเตรียมจะป้อนเธอ " แค่นี้บัวก็คิดว่าเป็นภาระของทุกคนมากแล้วค่ะ "หญิงสาวพูดพรางขยับตัว พยายามหันตัวมาทางซ้ายเพื่อที่จะกินข้าวให้ถนัด ยังไม่ทันที่จะยกขา เขาก็เข้ามายกขาขาวยาวเรียวของเธอค่อยๆ วางพาดไว้ที่เก้าอี้อีกตัว เธอทำหน้าเบื่อ แต่ก็ยอมนั่งทานข้าวเงียบ ๆ
อัคราเห็นหน้าหญิงสาว ก็อดหัวเราะไม่ได้ เพิ่งจะเคยเห็นเธอ หน้าเบื่อโลกแบบนี้น่ามองมาก "ไม่เอาน่าน้องบัว อย่าเบื่อเลยครับ น้องบัวจะดื้อยังไง พี่ก็จะไม่ตามใจหรอก เชื่อพี่นะครับ ต้องค่อยเป็นค่อยไป จะได้หายเร็วๆ น้องบัวอยากไปทำงานไม่ใช่เหรอครับ ถ้ามัวแต่เกี่ยงนั่นเกี่ยงนี่ ตกลงไม่หายสักที งานก็ไม่ได้ทำ ไม่กินข้าวแล้วจะมีแรงไหม่ พี่พูดถูกไหม พี่พูดถูกไหมอย่าดื้อเลยรีบๆหายนะครับ" เขาพูดด้วยน้ำเสียงเข้ม เชิงบังคับ สงสารเหมือนกันคนเคยทำงาน ต้องมานั่งๆนอนๆ อยู่บนเตียง เป็นเขาก็เบื่อ
"พี่เข้มครับ บุตรมาเปลี่ยน พี่เข้มไปกินข้าวได้เลยนะครับ เดี๋ยวบุตรดูพี่บัวเองครับ"
"ขอบใจมากน้องบุตร เดี๋ยวพี่มานะครับน้องบัว" เขาหันไปบอกเธอ ก่อนที่จะออกไปกินข้าว
"ที่โต๊ะอาหาร พี่ๆ ครับตกลงผมจะไปภูเก็ตพร้อมคุณภัสรานะครับ จะไปรอพี่ทางโน้นเลย อยากดูงานที่ฟาร์มมุก กับโรงงานจิวเวลรี่ ชาติชายบอกทุกคน ต้องกวนพี่บุญให้ช่วยแวะไปดูที่โรงแรมให้ด้วยนะพี่" ชาติชายหันไปทางลุงบุญ
"ได้เลยครับคุณชาติ ไม่มีปัญหา" ลุงบุญรับคำ
ภัสราหันมาทางอัครา เธอทำหน้างง ชาติชายไม่ได้บอกเธอก่อน เอ่อ...".คุณชาติจะบินพร้อมภัสเลยเหรอคะ" หญิงสาวถามเขาเพื่อความแน่ใจอีกครั้ง
"ใช่ครับคุณภัส ผมใจร้อน ไปพร้อมกันเลยดีกว่า กว่าหนูบัวจะเดินได้คล่อง อีกตั้งหลายวัน ผมไม่รอดีกว่าเขาหันไปตอบคำถามภัสรา ผมเตรียมกระเป๋าเรียบร้อยแล้ว ฝากคุณภัสจองตั๋วให้ด้วยเลยนะครับ" ชาติชายยิ้มให้ภัสราอย่างตั้้งใจ
"เอ่อ...คุณอาทั้งสองครับ ผมมีเรื่องที่อยากจะบอก" ทุกคนหันมามองที่อัคราเป็นตาเดียวกัน รอว่าเขาจะพูดอะไร "เรื่องนี้ผมคิดมานานแล้วตั้งแต่ผมเจอน้องบัวที่กรุงเทพครั้งแรก ผมชอบน้องบัวมาก ผมมั่นใจตั้งแต่เห็นน้องบัวครั้งแรก กระทั่งวันนี้ทำให้ผมมั่นใจมากยิ่งขึ้น ผมพร้อมที่จะดูแลน้องบัว แต่น้องบัวอาจจะยังไม่รู้ตัวนะครับ และผมยังไม่ได้บอกความในใจกับน้อง ที่ผ่านมาผมไม่เคยคิดที่จะแต่งงาน แต่เวลานี้ผมอยากสร้างครอบครัวครับ อยากบอกให้ทุกคนทราบ และที่ตัดสินใจอยู่ที่นี่ต่อโดยยังไม่กลับพร้อมยายภัส เพราะว่าเป็นห่วงน้อง ผมรู้ว่าอยู่ที่นี่น้องไม่ลำบากแน่นอน แต่ผมอยากดูแลครับ ผมไม่รู้ว่าน้องจะรู้สึกแบบไหนกับผม แต่ผมอยากจะบอกทุกคนว่าผมจริงใจ และอยากดูแลน้องบัวไปตลอดชีวิต ผมขออนุญาตคุณอา ทั้งสองด้วยครับ" หลังจากที่พูดไปแล้ว เขาก็ถอนหายใจเสียงดังอย่างโล่งอก
"ไม่ต้องบอก ทุกคนก็รู้หมดแล้วล่ะคุณเข้ม พวกเราก็รอว่าเมื่อไหร่คุณจะพูดออกมา ว่าแต่ว่าหนูบัวรู้ตัวหรือไม่รู้ตัวก็ไม่เป็นไร" ลุงบุญพูดขึ้นพร้อมกับหันไปยิ้มกับนายอาทิตย์ " ในหัวมีแต่งานๆๆๆ "
อัครายิ้มเขินยังเลยครับลุงบุญ "ผมแอบกลัว ถึงน้องจะไม่มีใคร แต่การที่น้องอยู่มาจนบัดนี้ นั่นยิ่งทำให้ผมต้องพยายามให้มากยิ่งขึ้น ชายหนุ่มตอบกลับลุงบุญ"
"เป็นยังไงล่ะแม่ คุณเขาสารภาพว่าชอบลูกสาว เห็นว่ายังไง" นายอาทิตย์หันไปภามภรรยา
"ขอบใจนะพ่อเข้ม ที่เอ็นดูหนูบัวสำหรับอา ก็ไม่ได้รังเกียจอะไรพ่อเข้มเลย แต่ติดตรงที่หนูบัวนั่นแหละ เขารักใครอาก็รักด้วย แล้วแต่เขาเลย" นางจันทราพูดกับชายหนุ่ม "พ่อเข้มก็ไม่ได้เสียหายอะไร"
"อาก็เหมือนกัน นายอาทิตย์พูดบ้าง แล้วแต่เขา แต่อาก็ขอบใจพ่อเข้มนะที่เอ็นดูหนูบัวดีๆ พูดกันตรงๆ แบบนี้อาชอบ มีอะไรก็พูดก็บอกกันตรงๆ ไม่เสียหายหรอก ใช่ไหมชาติ"
"ครับพี่อาทิตย์คนเราอายุก็มากขึ้นทุกวัน มีอะไรก็ให้พูดให้บอกกัน ไม่ต้องเก็บไว้ชาติชายพูดและหันมาทางภัสรา" แล้วยิ้มให้อย่างอบอุ่น "ถือว่าเป็นวันที่ดีมาๆทานข้าวกันต่อเถอะครับ"
"ผมเอาใจช่วยนะคุณเข้ม ชาติชายบอกชายหนุ่ม มันต้องอย่างนี้แหละครับ ลูกผู้ชายแบบเราใช่ก็บอกใช่ ไม่ใช่ก็ไม่ใช่" เขาพูดและหัวเราะเสียงดัง "ถ้าผมชอบผมก็บอกชอบ ถ้าผมรักผมก็บอกว่ารัก อายุมากแล้วครับ ไม่ใช่หนุ่มสาว มีอะไรก็พูดกันตรงๆใช่ไหมครับคุณภัสรา" อยู่ๆชาติชายหันมาถามภัสรา เธอยิ้มแล้วทำหน้าเหวอไปเลย เพราะไม่คิดว่าชาติชายจะหันมาถามเธอ
"เอ่อ...ค่ะ ภัสรากินข้าวอิ่มพอดี ภัสขอตัวไปดูน้องบัวก่อนนะคะ "
ชาติชายมองตามหลังภัสราที่เดินไป และก็ไม่พ้นสายตาของทุกคนที่นั่งบนโต๊ะอาหาร