สโรชา สถาปนิกสาว สาวเหนือที่โลกส่วนตัวสูงมาก ไม่ชอบยุ่งวุนวายก้บใคร ตั้งใจทำงาน อยากกลับบ้านเพื่อดูแลพ่อและแม่ โชคชะตาทำให้มาเจอหนุ่มใต้ อัครา นายหัวจากแดนใต้ เขาเจอคนที่ใช่ เขารักเธอ และเขาจะไม่ยอมปล่อยเธอ ให้หลุดมือไปเด็ดขาด
รัก,ชาย-หญิง,ครอบครัว,ยุคปัจจุบัน,ไทย,พล็อตสร้างกระแส,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เล่ห์รักนายหัว(อ่านฟรีจนจบ)
สโรชา สถาปนิกสาว สาวเหนือที่โลกส่วนตัวสูงมาก ไม่ชอบยุ่งวุนวายก้บใคร ตั้งใจทำงาน อยากกลับบ้านเพื่อดูแลพ่อและแม่ โชคชะตาทำให้มาเจอหนุ่มใต้ อัครา นายหัวจากแดนใต้ เขาเจอคนที่ใช่ เขารักเธอ และเขาจะไม่ยอมปล่อยเธอ ให้หลุดมือไปเด็ดขาด
"คุณอาครับ คืนนี้ผมอาสาเฝ้าน้องบัวให้นะครับ ทุกคนจะได้พัก" อัคราบอกกับนายอาทิตย์ และนางจัทรา เพราะเห็นว่า ตั้งแต่หญิงสาวบาดเจ็บ นางจันทราสลับกับองอาจเฝ้าหญิงสาวทุกคืน
"ได้ซินายอาทิตย์ตอบ ดีแล้วแม่จะได้พัก หนูบัวก็ไม่เป็นอะไรมากแล้ว พรุ่งนี้ก็ตัดไหมได้แล้วนี่ เห็นคุณพยาบาลบอก พอดีจะได้หัดเดิน พ่อว่าน่าจะดีขึ้นนะแม่"
นายอาทิตย์หันไปหานางจันทรา "ยังดีนะที่ยังทำงานทางโทรศัพท์ได้ ไม่งั้นแย่แน่เลย วันนี้พ่อจะเข้าไปดูโรงแรมสักหน่อยนะ ลุงบุญไม่ว่าง ไปด้วยกันไหมแม่ เผื่ออยากได้ของใช้ ฝากพ่อเข้มดูหนูบัวดูบ้านสักแป๊ป เย็นค่อยกลับมาทำกับข้าวกินกัน หรือจะซื้อจากข้างนอกเข้ามากินก็ได้"
"ดีเหมือนกันค่ะ ของใช้หมดหลายอย่าง ขากลับได้แวะรับตาบุตรกลับมาด้วย แม่ไปเตรียมของแป๊ปนะคะ นางแวะไปที่ห้องของลูกสาว หนูบัวๆ พ่อจะออกไปดูโรงแรมสักหน่อย แม่จะติดรถไปซื้อของใช้ด้วย ขากลับจะแวะรับบุตรมาพร้อมกัน ข้าวกลางวันแม่เตรียมไว้ให้แล้วนะ พ่อเข้มอยู่ลูก "นางชะโงกหน้าเข้าไปดูลูกสาว เห็นกำลังคุยโทรศัพท์และอธิบายรายละเอียดงานที่อยู่บนโต๊ะเขียนแบบ
"อย่าโหมนักนะลูก เพื่งจะดีขึ้น แล้วทำไมต้องเขียนแบบเพิ่ม ผิดเหรอลูก"
"ทางโน้นต้องการเพิ่มงานอีกนิดหน่อย บัวพอทำได้ค่ะแม่ หญิงสาวหันมาบอกมารดา แม่ขาอย่าลืมก๋วยเตี๋ยวนะคะ บัวอยากกินมากเลย" เธอหันหน้ามาตอบคำถามนางจันทรา และไม่วายทวงก๋วยเตี๋ยว
"อ้าวหนูบัว ทำอะไรลูก" นายอาทิตย์แวะเข้ามาดูลูกสาว
นางจันทราชิงบอกก่อนว่า "ทางภูเก็ตเขาเพิ่มงานอีกนิดหน่อย หนูบัวเลยต้องเขียนแบบเพิ่มค่ะพ่อ"
"อะไรกัน ต้องรีบขนาดนั้นเลยเหรอ นี่ยังไม่หายดีเลยนะลูก" เสียงนายอาทิตย์บ่นลูกสาว
"ไม่ลำบากหรอกค่ะพ่อ บัวเขียนไม่นาน เหนื่อยก็พักค่ะ" หญิงสาวหันมาบอกบิดา ก่อนจะยิ้มประจบ "แม่ขาอย่าลืมก๋วยเตี๋ยวนะคะ บัวอยากทานมากเลยค่ะ" หญิงสาวส่งเสียงตามหลังมารดา
"ได้ๆ แม่ไม่ลืมหรอกลูก ฝากน้องแป๊ปนะพ่อเข้ม อย่าลืมกินข้าวกลางวันกัน อาเตรียมไว้ให้แล้ว ตักกินได้เลยจ๊ะ" นางจันทราไม่วายห่วง
"ครับคุณอา ไม่ต้องห่วงครับ เดี๋ยวผมจัดการให้ น้องบัวทานเอง เดินทางปลอดภัยนะครับ ชายหนุ่มปิดประตูรั้วหน้าบ้าน" เขากลับเข้าไปหาสโรชาที่ห้องของเธอ "อ้าว...น้องบัว ทำอะไรครับนั่น แล้วลุกมาได้ยังไงครับ แล้วไม้เท้าล่ะ นี่น้องบัวไม่ได้ใช้ไม้เท้าเหรอครับ โธ่...แล้วจะรีบลุกมาทำไม ถ้าเกิดล้มขึ้นมาจะทำยังไงครับเนี้ย แล้วนั้นทำอะไร" เขาเดินเข้าไปใกล้หญิงสาวพร้อมก้มลงดูแบบที่โต๊ะทำงานของเธอ พร้อมส่ายหน้า
"น้องบัวครับ มันใช่เวลาทำงานไหมนี่ ต้องรีบขนาดนั้นเลยเหรอ ไหนว่าไม่รีบ" เขาเสียงเข้มใส่หญิงสาว ก็เธอบอกเขาเองเมื่อเช้า ว่าไม่รีบ เขาฟังเธอคุยกับทีมงานที่ภูเก็ต ดูซิยังนั่งห้อยขาอีก เดี๋ยวก็บวมขึ้นมาหรอก เขาเดินไปยกเก้าอี้ข้างเตียงมาวางไว้ใกล้เธอ และยกเท้าข้างที่พลิกของเธอมาวางบนเก้าอี้ แล้วแขนนี่ก็ยังไม่หายดี มันจะอักเสบนะครับ เขาพูดพร้อมลากเก้าอี้อีกตัวมานั่งข้างๆ หญิงสาวจ้องหน้าเธอ ประหนึ่งว่าทำไมดื้ออย่างนี้
"พี่เข้มคะ บัวก็แค่อยากรีบทำให้มันเสร็จค่ะ บัวเบื่อนั่งๆนอนๆ เธอบ่นออกมาแถมทำหน้างอน ให้บัวได้ขยับตัวบ้างเถอะค่ะ ไม่งั้นบัวจะไม่ได้ลองเดินสักที เมื่อไรจะหายคะ"
"พรุ่งนี้ก็จะตัดไหมแล้วครับ ตัดไหมเสร็จเราก็หัดเดิน น้องบัวใจร้อนแบบนี้ เดี๋ยวมันจะไม่หายนะครับ มาเลย พอแล้วกลับไปที่เตียงเลย แล้วมาได้ยังไงเนี้ยตั้งไกล เฮ้อ...น่าตีจริงๆเลย ดื้อจังเล้ย" เข้าไม่พูดเปล่า เขามาหาหญิงสาว ทำท่าจะอุ้มเธอ กลับไปที่เตียงเหมือนเดิม
"อะไรคะพี่เข้ม ไม่เป็นไรค่ะ บัวค่อยๆ กระโดดไปเองได้ค่ะ ตอนมาบัวก็ค่อยๆกระโดดมา เธอบอกเขา" ไม่ทันแล้วพอเขาได้ยินคำว่ากระโดดมา ชายหนุ่มเข้ามาช้อนตัวหญิงสาวขึ้นมาแล้วอุ้มพาเดินไปที่เตียง เขาวางร่างเธอลงให้นั่งบนเตียง และเอาแขนอีกข้างโอบตัวเธอไว้ ใช้มืออีกข้างหยิบหมอนมาวาง แล้วค่อยๆ ประคองร่างเธอลงให้นอนหนุนหมอน เอาหมอนข้างมาวางใต้ข้อเท้าพี่พลิก จัดระเบียบการนอนให้สบายมากยิ่งขึ้น
หญิงสาวไม่มีทางขัดขืนเลย เธอหน้าร้อนผ่าว มันวูบวาบๆ เธอเองก็ไม่เข้าใจ อธิบายความรู้สึกตัวเองไม่ถูกเลย แก้มใสนั้นแดงระเรื่อ นี่เขาอุ้มเธอเป็นครั้งที่สองแล้ว ครั้งแรกเธอไม่ได้สติ ภัสราเล่าให้เธอฟังว่า เขาวิ่งเข้ามารับร่างของเธอทันก่อนที่จะร่วงลงจากหลังเขาสีนิล วันนั้นเธอไม่ค่อยมีสติ แต่เวลานี้เธอมีสติปกติดี เป็นครั้งแรกที่เธอใกล้ชิดผู้ชายมากขนาดนี้ ใจเต้นแรงมาก อายเขามากด้วย
อัคราดึงผ้าห่มผืนบางมาห่มให้เธอ เดินไปยกเก้าอี้ที่โต๊ะทำงาน มาวางที่ข้างเตียงนั่งกอดอกนิ่งมองสโรชาที่นอนอยู่บนเตียงแบบไม่ละสายตา ทำไมดื้อจังเลยครับน้องบัว
สุดท้ายเขาก็พูดออกมา "ถ้าไม่เชื่อฟังกัน คราวหน้าพี่จะไม่อุ้มอย่างเดียวแล้วนะ" หน้าเขานิ่งและเข้มสมชื่อ ทำให้หญิงสาวใจหวั่นๆ ถามเขาออกมาโดยที่ไม่ได้คิดอะไร
"คะ..... ทำไมเหรอคะพี่เข้ม" หญิงสาวทำหน้าสงสัย เธอไม่รู้ว่าทำไมเขาต้องโกรธเธอมากขนาดนี้ แค่เธอทำงาน เวลาที่เขาโกรธหน้าตาน่ากลัวเหมือนกัน เธอไม่เสี่ยงอีกแน่ ๆ เผื่อเขาเผลอฟาดเธอเข้า แค่คิดก็น่ากล้วแล้ว สโรชาหลบสายตาของเขาด้วยการนอนตะแคงหันหลังให้
เขาแทบจะอดใจไม่ไหว อยากจะดึงหญิงสาวขึ้นมากอด จูบให้หนำใจที่อยากจะทำ แต่กลัวว่าอีกฝ่ายจะตกใจ แค่นี้ก็คงจะสับสนมากพอแล้ว ดูจากหน้าตา ที่มองเขามีคำถามมากมายในดวงตาคู่นั้น เอาเถอะ เขาจะให้เวลาหญิงสาวอีกไม่นานหรอก อัคราเดินออกไปข้างนอก ถ้าเขายังอยู่สองต่อสอง เขากลัวใจตัวเองเหลือเกิน
ชายหนุ่มออกมานั่งทำงานข้างนอกเกือบชั่วโมง กลับเข้าไปอีกทีเห็นสโรชาหลับไปแล้ว วันนี้อากาศเย็น มีฝนโปรยเล็กน้อย ลมค่อนข้างแรง ถือว่าเข้าฤดูหนาว เขาเห็นคนบนเตียงนอนขดตัวงอ ก็สงสาร ดูนาฬิกาเที่ยงกว่าแล้ว เขาเดินออกมาที่ครัวอีกครั้ง เพื่อเตรียมอาหารกลางวันไปให้คนเจ็บ และของตัวเองด้วย อัครายกสำรับกับข้าวกลับเข้าไปที่ห้องของหญิงสาว
"น้องบัวครับ น้องบัว "เขาแตะ ที่แขนของเธออย่างเบามือ น้องบัวครับตื่นเถอะ ลุกขึ้นมากินข้าวกลางวันนะครับ เลยเวลาแล้ว เดี๋ยวจะได้กินยาหลังอาหาร หญิงสาวลืมตางัวเงีย ดูท่าท่างเหมือนว่าอยากหลับต่อ อากาศดีเหลือเกิน แต่นึกถึงหน้าของอัคราเวลาที่เขาโมโห หญิงสาวจำใจต้องตื่น
"มาครับพี่ช่วย ชายหนุ่มเข้ามาช่วย" แต่เธอบอกว่าไม่เป็นไรค่อยๆ ลุกขึ้น คิดว่าตัวเองจะเดินไปที่โต๊ะยังไง เพราะเธอไม่อยากนั่งกินข้าวบนที่นอน เธอรู้ตัวว่าแข็งแรงดี เพียงแต่เดินไม่ถนัดแค่นั้นเอง โต๊ะกินข้าวก็อยู่ใกล้ ๆ ทำยังไงดี เธอนั่งคิดบนที่นอนเงียบๆ จะค่อยๆ เขย่งไปเหมือนเมื่อเช้าที่เธอไปที่โต๊ะเขียนแบบ เขาคงไม่ยอมแน่ๆ ภัสราก็ไม่อยู่แล้ว ตาบุตรก็ไม่อยู่ แม่ก็ไม่อยู่ เธอต้องฟังเขาซินะ ไม่อยากขัดใจเขาหรอก ไม่รู้ว่าตอนนี้เขาอารมณ์ไหน สโรชาคิด สุดท้ายก็เอ่ยปากถามเขาเบา ๆ "พี่เข้มจะให้บัวกินข้าวที่ไหนคะ"
เขาไม่ตอบ แต่เดินมาหาเธอ และยังไม่ทันที่หญิงสาวจะระวังตัว เขาก็ช้อนตัวเธอขึ้นอุ้มไปนั่งที่เก้าอี้ เอาเท้าที่เจ็บวางลงบนเก้าอี้อีกตัว และเดินไปที่โต๊ะเครื่องแป้ง หยิบโบว์มัดผมมา แล้วเขาก็รวบผมของหญิงสาวมาข้างหลัง มัดให้เรียบร้อย กลับมานั่งตรงข้ามหญิงสาว เขาเริ่มกินข้าวในจานตัวเองเงียบๆ โดยที่ไม่พูดอะไรกับเธอเลย
สโรชานั่งมองเขากินข้าว "พี่เข้มโกรธบัวเหรอคะ เธอถามเขาและทำหน้าเครียดๆ บัวขอโทษนะคะที่เอาแต่ใจ ทีหลังบัวไม่ทำแล้วค่ะ ไม่เขียนแบบ ไม่เดิน" สโรชายกมือไหว้เขา แล้วกินข้าวต่อเงียบๆ ต่างคนต่างกิน เธออิ่มก่อนเขา ชายหนุ่มเตรียมยาหลังอาหารมาให้ สโรชารับยาจากเขามากิน ถ้าพ่อกับแม่ยังไม่กลับ หญิงสาวคิดว่าเย็นนี้เธอจะกินข้าวบนที่นอน
เขาเก็บสำรับอาหารไปไว้ที่ห้องครัว ปล่อยให้สโรชานั่งอยู่ที่โต๊ะคนเดียว จนเขากลับเข้ามาเธอก็ยังนั่งอยู่ที่เดิม ท่าเดิม เธอไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่กันแน่ เธออยากลองเดินแล้ว อยากตัดไหม อยากทำงาน สโรชาหยิบโทรศัพท์ของตัวเองมาเขี่ยไปเรื่อยๆ แก้เบื่อ เธอไม่รู้ตัวว่าเขาแอบถ่ายวีดีโอสั้นๆ ช่วงกินข้าว และยาหลังอาหารส่งไปให้นางจันทราดู เพื่อยืนยันว่าเขาดูแลหญิงได้
"น้องบัวอยากเข้าห้องน้ำไหมครับ" เขาเดินมานั่งข้างๆ หญิงสาว
"ไม่ค่ะจริงๆ เธออยากไป" แต่ถ้าไปเข้าห้องน้ำ เขาต้องอุ้มเธออีกแน่ๆ ไม่เข้าดีกว่า
แต่เขาเหมือนจะรู้ทัน "มาครับพี่พาไป"
"ไม่ค่ะ บัวไม่อยากเข้าห้องน้ำค่ะพี่เข้ม ไม่เอาค่ะไม่ต้องอุ้มแล้วค่ะ โอ้ย...".
ไม่ทันแล้วเขาเข้ามาช้อนตัวเธอ อุ้มไปที่ห้องน้ำ หญิงสาวดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมแขนแข็งแรงของเขาจนถึงหน้าห้องน้ำ เขาหมุนตัวดันประตูห้องน้ำเข้าไป ดีที่ห้องนอนของเธอมีห้องน้ำส่วนตัว เขาวางเธอลงที่เก้าอี้ที่พยาบาลมาวางไว้ให้เธอสำหรับเอาไว้นั่งอาบน้ำ น้องบัวทำธุระเลย เดี๋ยวพี่รอหน้าห้องน้ำ หรือจะอาบน้ำเลยก็ได้นะครับ
หญิงสาวทำธุระเสร็จกำลังจะลุกจากเก้าอี้ อัคราก็เปิดประตูเข้ามา อุ้มเธอไปวางไว้ที่เตียงนอนอย่างเบามือ สโรชาทำหน้าไม่ถูก "พี่เข้มคะ บัวอยู่กับพี่ภัส ตาบุตรแค่พยุงให้เดินก็พอแล้วนะคะ ไม่ถึงกับต้องอุ้ม บัวพอที่จะช่วยเหลือตัวเองได้ค่ะ บัวไม่ได้เจ็บมากขนาดนั้น" ยังไม่ทันที่เธอจะพูดจบ
"น้องบัวไหนว่าจะไม่ดื้อกับพี่ พูดเองไม่ใช่เหรอครับ คราวหน้าพี่จะไม่ฟังแล้วนะครับ แล้วถ้าพี่จัดการกับคนดื้อ อย่ามาโกรธพี่นะครับ" หน้าตาบอกว่าเขาเอาจริง สโรชาจึงต้องเงียบ
โทรศัพท์นี่ใช้รหัสเข้าไหมครับ อัคราหยิบโทรศัพท์ของเธอมาถือไว้ "ถ้าพี่ไม่ยึดไว้ น้องบัวก็จะดื้อทำงานเหมือนเดิม ต่อจากนี้ไปพี่จะเก็บไว้ให้ บอกรหัสมาครับ"
เอ่อ....เธอจำต้องบอกรหัสเขาไป แต่สายตาก็ไม่วายมองไปที่โต๊ะทำงาน เพิ่งจะเริ่มก็ไม่ได้ทำซะแล้ว หญิงสาวบ่นเบาๆ พ่อกับแม่จะกลับกี่โมงคะ พี่เข้ม เธอชักไม่อยากอยู่กับเขาสองต่อสองแล้ว สโรชาเริ่มที่จะระวังตัว ถ้าเธอนิ่งเขาก็คงไม่วุ่นวายกับเธอหรอก จะมีอะไรทำนอกจากนอน ว่าแล้วหญิงสาวก็ล้มตัวลงนอนซะดื้อๆ ไม่อยากให้เธอทำอะไร เธอก็จะไม่ทำ อากาศดีๆแบบนี้ ตั้งใจนอนให้หลับ รอพ่อกับแม่กลับมาก่อนดีกว่า พรุ่งนี้ก็จะได้ตัดไหมแล้ว เธอต้องเดินให้ได้เร็วที่สุด ไม่นานหญิงสาวก็หลับอีกรอบ อาจจะเพราะฤทธิ์ยาด้วย
คนนั่งเฝ้าก็งง ว่าอยู่ๆหญิงสาวก็ล้มตัวลงนอน ไม่นานก็หลับไป หลับง่ายจริงๆนะ ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าเธอระมัดระวังตัวเองมากขึ้น เขาถอยออกไปนั่งที่โซฟาตัวใหญ่มุมห้อง พรางเอาโทรศัพท์ของหญิงสาวมาเปิดดูรูป ไล่ดูไปทีละรูป สโรชาเป็นผู้หญิงที่สวย เท่ น่ารัก อยู่ในคนๆเดียว บางมุมสวยมาก บางมุมน่ารัก บางมุมเท่มากๆ ดูไม่เบื่อเลย และเขาก็แอดไลน์เรียบร้อยส่งรูปบางส่วนไปเก็บไว้ที่เครื่องของเขา
เสียงโทรศัพท์ของเขาดังขึ้น อัคราเดินออกไปรับสายข้างนอก เขากลัวว่าสโรชาจะตื่นเพราะเธอเพิ่งหลับไป "ครับคุณอา น้องบัวเพื่งหลับไปเมื่อกี้ครับ ยาคงจะออกฤทธิ์ครับ กับข้าวยังเหลือน่าจะกินรอบเย็นได้อีกครับ ไม่ต้องห่วงครับคุณอา เดี๋ยวน้องตื่น ผมจะหาข้าวให้กินเองไม่ต้องห่วงนะครับ ได้ครับ เดินทางปลอดภัยนะครับ"
นี่ถ้าหญิงสาวรู้ว่าคุณอาทั้งสองติดงานเลี้ยงที่โรงแรม เลื่อนเวลากลับ คงไม่ค่อยพอใจแน่เลยที่ต้องอยู่กับเขาตามลำพัง วันนี้เขายอมรับว่ามีความสุขมากที่ได้ดูแลได้ใกล้ชิดเธอ เขาเดินกลับเข้าไปที่ห้องของหญิงสาว เกือบสี่โมงเย็นแล้วยังไม่ตื่นเลย ขี้เซาจริงๆ เวลาทำงานก็ทำจนไม่มีเวลานอน พอได้นอนก็นอนเยอะมาก น้องบัวครับ น้องบัว เขานั่งลงที่เก้าอี้ข้างเตียง นึกอยากแกล้งคนนอนขี้เซา น้องบัวครับตื่นเถอะ เดี๋ยวคืนนี้นอนไม่หลับนะครับ ตื่นเถอะคนดี เขาใช้ปลายนิ้วชี้ไปเขี่ยที่จมูกโด่งอย่างหมั่นเขี้ยว สโรชาค่อยๆลืมตา และทำท่าจะหลับตาลงนอนต่ออีก อัคราเลยบีบจมูกหญิงสาว ได้ผลสโรชาลืมตาขึ้น
"เฮ้ย...พี่เข้มเล่นอะไรคะเนี้"ย บัวจะนอนค่ะสโรชางัวเงียลืมตาขึ้นมามองเขา นี่เขาคงหายโกรธเธอแล้วแน่ถึงได้มาหยอกแบบนี้ สโรชาพยายามลุกขึ้นนั่ง ชายหนุ่มช่วยพยุงให้เธอนั่งได้ถนัด" จะเข้าห้องน้ำไหมครับ ล้างหน้าล้างตา เดี๋ยวได้เวลากินอาหารเย็นแล้ว "
หญิงสาวนั่งนิ่งๆ บนเตียง เธออยากอาบน้ำทำความสะอาดร่างกาย อยากสระผม ผมเธอเหนียว และเริ่มที่จะคัน เหนียวตัวเต็มที นี่เธอยังอยู่ในชุดนอนตั้งแต่เมื่อคืน เมื่อเช้าก็แค่ล้างหน้าแปรงพัน วันนี้คุณพยาบาลไม่มา เธอติดประชุมในเมือง สโรชาคิดว่าจะให้นางจันทราผู้เป็นแม่ช่วย เวลาที่เข้าห้องน้ำอาบน้ำ แต่นางจันทรา ต้องไปกับนายอาทิตย์และแวะซื้อของใช้ภายในบ้าน เธอคิดว่าเธอรอแม่มาช่วยดีกว่า นี่ก็สี่โมงเย็นแล้วรออีกหน่อยคงไม่เป็นไรหรอก จริงๆเธอคิดว่าเธอทำเองได้ แต่อาจต้องใช้เวลาสักหน่อย เอาน่าพรุ่งนี้ตัดไหมแล้ว เดี๋ยวก็ดี หญิงสาวปลอบใจตัวเอง
"พี่จะบอกน้องบัวว่า คุณอาทั้งสองจะกลับดึกนะครับ พอดีที่โรงแรมมีงาน คุณอาต้องรับแขกแทนคุณชาติชายครับ โทรมาบอกพี่เมื่อตอนที่น้องบัวหลับ"
"คะ..".หญิงสาวหันมองนาฬิกาที่ฝาผนัง พร้อมยกมือเกาหัว ผมที่ยุ่งอยู่แล้วยิ่งยุ่งมากกว่าเดิม ทำหน้าแบบขัดใจมาก "ตาบุตรล่ะคะ" เธอถามเขาและทำหน้าทำตาละห้อย
"เหมือนกันครับ คุณอาทั้งสองจะแวะรับน้องที่ร้านกาแฟ ตอนขากลับ เห็นบอกว่าช่วงนี้ที่ร้านขยายเวลาปิดร้านดึกขึ้น เพราะนักท่องเที่ยวมาเยอะมากครับ" เขาตอบคำถามของเธอ ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าสโรชา อยากอาบน้ำ อยากสระผม
"พี่เข้มหายโกรธบัวแล้วเหรอคะ"
"พี่ไม่ได้โกรธน้องบัว ใครบอกว่าพี่โกรธ" เขาถามกลับและยิ้มให้เธออย่างอารมณ์ดี
"อ้าวแล้วที่พี่เข้มไม่พูดจา ไม่ได้โกรธบัวหรอกเหรอคะ"
"ช่างเถอะ มันผ่านไปแล้วสรุปว่าพี่ไม่ได้โกรธน้องบัวล่ะกัน ว่าแต่ตอนนี้อยากสระผม อาบน้ำใช่ไหม พี่ช่วยสระผมให้ไหมครับ แค่สระผมอย่างเดียว น้องบัวคงอาบน้ำเองได้ ตกลงไหมครับ ป่ะ" เขาพูดเสร็จก็ลุกขึ้นก้มลงช้อนตัวหญิงสาวขึ้นเพื่อพาไปที่สระผมที่ห้องน้ำ
"โอ้ย....พี่เข้มคะ บัวยังไม่ตกลงเลย บัวรอได้ค่ะ รอแม่กลับมาก่อนบัวให้แม่ช่วยดีกว่าค่ะ ไม่รบกวนพี่หรอก ไม่เอาค่ะไม่เอา" หญิงสาวดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมแขนเขา ยิ่งดิ้นเขาก็ยิ่งรัดแน่น
"อย่าดื้อเลยนะ พี่แค่อยากช่วยสระผมให้ น้องบัวรอคุณอาเมื่อไหร่จะมา คุณพยาบาลก็ไม่มาหรอกครับเย็นนี้ เขาติดประชุมที่ในเมือง และไม่แน่ว่าพรุ่งนี้จะได้มาตัดไหมที่แขนให้น้องบัวไหม ถ้าน้องบัวรอ น่าจะรอเก้อไ เขาค่อยค่อยๆวางร่างบางของเธอลงที่เก้าอี้ที่ปรับเอนได้ ทำให้สโรชาต้องกึ่งนั่งกึ่งนอน เพื่อรอให้เขาสระผมให้ตามที่เขาอยากจะทำ หนีก็ไม่ได้
"จริงๆ บัวทำเองได้นะคะพี่เข้ม ค่อยทำไปค่ะ น้ำบัวยังอาบเองได้เลยไ เธอไม่วายบ่นกับเขา
"อย่าบ่นเลยน่า น้องบัวจะทำเองได้ยังไงครับ สระผมนะครับ ผมน้องบัวยาวและเยอะแบบนี้ แขนข้างซ้ายก็ใช้ไม่ได้ถนัด แล้วจะสระสะอาดได้ยังไง อยู่นิ่งๆไปเลย เดี๋ยวพี่จัดการเอง หรือถ้าน้องบัวดื้อมากๆ พี่จะจับอาบน้ำด้วยเลย" ดีไหมชายหนุ่มพูด และหัวเราะในลำคอ
นั่นทำให้หญิงสาวหยุดพูด และนิ่งให้เขาสระผมให้ เขาเอาผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่มาห่มให้หญิงสาวบริเวณหน้าอกลงไปถึงช่วงขา เพราะเธอใส่ชุดนอนเป็นกางเกงขาสั้นเหนือเข่า ก็ยังดีที่เขาป้องกันให้เธอไม่โป๊ ถึงแม้จะอยู่กันแค่สองคน เขาก็ยังมีความเป็นสุภาพบุรุษ หญิงสาวหลับตาลง ทำตัวตามสบายให้เขาจัดการผมบนหัวของเธอ เงียบๆ จะได้เสร็จเร็วๆ อยู่ๆก็ได้มานอนให้ผู้ชายสระผมให้ และไม่ได้เป็นญาตพี่น้องกันเลย แล้วเป็นอะไรกัน? เป็นพี่ชายของเพื่อน ที่สนิทมากเหรอ สนิทแบบไหน แล้วทำไมภัสรากลับแล้วเขายังไม่กลับ แถมยังบอกว่าจะเดินทางพร้อมเธออีก สโรชาเริ่มคิดตามการกระทำของอัคราที่ปฏิบัติกับเธอ
"เสร็จแล้วครับน้องบัว" เสียงของเขาทำให้หญิงสาวรู้สึกตัว จะว่าไปมือเขาเบามาก สระดีเสียด้วยเกาและนวด สระ ลงครีมนวดให้เหมือนทำที่ร้านเลย ติดแค่ตรงที่ไม่ใช่เตียงสระ ทำให้น้ำไหลลงมาที่ตัวของเธอ บ่อยๆแค่นั้นเอง หญิงสาวยกมือไหว้ขอบคุณเขา
เขาเอาผ้าเช็ดผมรวบผมเปียกของเธอไว้ แล้วออกไปเอาชุดที่อยู่ในตู้มาให้เธอ ทั้งชุดชั้นในและชุดที่จะใส่ น้องบัวแต่งตัวในห้องน้ำนะครับ ให้พี่ช่วยไหมครับ เขาโน้มตัวยื่นหน้ามาหาหญิงสาว ทำให้เธอต้องหันหน้าหนี ไม่ๆค่ะพี่เข้มออกไปเลยค่ะบัวจะอาบน้ำ ทั้งเขิน ทั้งอาย ที่เขาหยิบชุดชั้นในมาให้ หญิงสาวรีบจัดการตัวเองแบบทุลักทุเล แต่ก็เสร็จเรียบร้อยด้วยดี แต่ก็ช้ามาก จนคนที่อยู่ข้างนอกร้อนใจ มาเคาะประตู
"น้องบัวครับ น้องบัวเรียบร้อยดีไหมมีอะไรให้พี่ช่วยไหม ทำไมเงียบจังนี่ล็อคประตูด้วยเหรอครับเนี้ย น้องบัว ถ้าล้มลงไปจะทำยังไงครับ" เสียงเขาอยู่หน้าห้องน้ำนี่เอง
"เสร็จแล้วค่ะ" หญิงสาวตอบกลับเขาและปลดล็อคประตูห้องน้ำ
"จะล็อคทำไมเนี้ย" ชายหนุ่มก้าวเข้ามา เขาใช้ฝักบัวฉีดไล่น้ำลงท่อ เพื่อกันลื่น
"พี่เข้มคะ ลองประคองบัวได้ไหมคะ ไม่ต้องอุ้มได้ไหม บัวอยากลองเดินค่ะ บัวว่าบัวทำได้ค่ะ "
"ไม่ครับ คุณพยาบาลยังไม่อนุญาต" พูดจบเขาก็เข้ามาช้อนตัวหญิงสาวขึ้น ไปวางลงบนเก้าอี้หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง และหยิบไดร์ค่อยๆ เป่าผมให้เธอ
สโรชานั่งเงียบ เอาเถอะเธอจะให้เขาช่วยวันนี้วันสุดท้าย พรุ่งนี้เธอจะทำเองทุกอย่าง
"พี่เข้มคะ พอได้แล้วมังคะ ผมบัวจะกรอบหมดแล้ว" สโรชาเงยหน้ามองเขาในกระจก เขาก็เป่าผมเธอเพลินเหมือนกัน
เสียงโทรศัพท์เธอดังขึ้น อัคราลุกขึ้นไปหยิบมาให้หญิงสาว" ค่ะแม่ พ่อกับแม่จะกลับตอนไหนคะ ว่าไงนะคะ งานยังไม่เริ่มเหรอ คนเยอะเลยเหรอคะแม่ โห....ดีใจจังเลยค่ะ ไม่เป็นไรค่ะแม่ ขอให้สนุกนะคะ ได้ๆค่ะพี่เข้มอยู่ใกล้ๆบัวนี่ล่ะค่ะแม่ ได้ค่ะ" หญิงสาวยื่นโทรศัพท์ให้อัครา "แม่จะคุยกับพี่เข้มค่ะ"
"ครับคุณอา เรียบร้อยดีครับ น้องบัวไม่ดื้อเลย ไม่ต้องห่วงนะครับ เดี๋ยวผมจัดการเอง วางใจได้ครับๆ สวัสดีครับคุณอ"า เขาวางสายจากนางจันทรา และเก็บโทรศัพท์ของหญิงสาวไว้ที่ตนเอง" เย็นนี้เราจะกินอะไรดีครับน้องบัว อยากกินอะไรเป็นพิเศษไหมครับ คุณอาทั้งสองคงกลับดึกมากคืนนี้ ที่ร้านกาแฟก็คงปิดดึกเหมือนกัน คุณอาย้ำว่าห้ามไม่ให้น้องบัวดื้อ ถ้าดื้อให้พี่จัดการเลยครับ" เขาบอกเธอหน้าตาเฉย "ตอนนี้เราออกไปข้างนอกกันดีกว่าไหมครับ พี่จะทำกับข้าวให้น้องบัวกินเอ"ง
"ไม่ค่ะ บัวรอที่นี่ดีกว่า ไว้พี่เข้มทำเสร็จแล้วค่อยยกมาก็ได้ บัวขอแค่ไข่เจียวราดข้าวก็พอค่ะ ง่ายดีพี่เข้มไม่ต้องเหนื่อยด้วย" หญิงสาวบอกเขาพร้อมยิ้มหวานให้ เธอไม่อยากถูกเขาอุ้มอีก
แต่ถึงเธอจะยิ้มหวานให้เขาขนาดไหน ก็ไม่ได้ผล อัคราเข้ามาช้อนตัวหญิงสาวขึ้นไว้ในอ้อมกอด
"โอ้ย...พี่เข้มคะ บัวไม่ใช่เด็กๆแล้วนะคะ อุ้มวาง อุ้มวางอยู่นั่น" เธอดิ้นเต็มแรง
"ก็ได้งั้นพี่ไม่วาง จะอุ้มน้องบัวไว้แบบนี้แหละ" เขาก้มหน้าลงมาพูดเบาๆใกล้หูเธอ นั่งอุ้มทั้งวันยังได้เลยชาย แล้วเขาก็นั่งนิ่งๆ ที่เตียงโดยที่มีหญิงสาวอยู่ในอ้อมแขนแข็งแรงนั้น
สโรชาหยุดดิ้น และนิ่ง เอาเถอะจะทำอะไรก็ทำ นี่เขาเห็นเธอเป็นอะไร นึกอยากจะทำอะไรก็ทำเอาแต่ใจตัวเอง เมื่อเธอหยุดดิ้น หน้าเธอก็นิ่งไปด้วย ความอึดอัด ความน้อยใจหลายๆอย่างทำให้หญิงสาวน้ำตาคลอ
พอสโรชาเงียบนั่นทำให้อัคราก้มหน้าลงมามองคนที่อยู่ในอ้อมแขนเขา เห็นน้ำตา ชายหนุ่มเริ่มรู้สึกตัวเองว่าเขาทำเกินไป เขารักเขาก็อยากจะหยอก อยากใกล้ชิด อยากดูแล น้องบัวครับ พี่ขอโทษไม่เอาครับไม่ร้องไห้นะคนดี
เขารีบวางร่างบางลงที่เตียงอย่างเบามือ สโรชานอนหันหลังให้เขา ร่างบางนั้นสะอื้นหนักกว่าเดิม เธอยอมรับว่าโกรธมาก เขาทำเกินไป เธอคิดว่าเขาก็รู้ว่าไม่เคยมีผู้ชายคนไหนใกล้ชิดเธอมากเท่าเขา แล้วเขายังฉวยโอกาสกับเธออีก สโรชาไม่ชอบผู้ชายแบบนี้เลย คนฉวยโอกาส คิดแล้วก็ยิ่งเจ็บใจ พ่อกับแม่ ตาบุตรก็กลับดึก ไม่มีใครที่พอจะช่วยเธอได้เลย เธอไม่ชอบให้ใครมาต้อนให้จนมุมแบบนี้ พยายามบอกเขาหลายครั้งแล้ว แต่เขาไม่ฟังเธอเลย พรุ่งนี้ถ้าคุณพยาบาลไม่มา เธอจะไปให้หมอที่โรงพยาบาลเพื่อตัดไหมเสียเอง
ห้าทุ่มแล้ว ทุกคนยังไม่กลับมา อัคราพยายามพูดกับหญิงสาวทั้งขอโทษ ทั้งสัญญาว่าจะไม่ทำแบบนี้อีก แต่เธอนอนนิ่งอย่างเดียว ไม่คุยกับเขาเลย เขาออกมาทำไข่เจียวราดข้าว เอาไปให้หญิงสาวก็ไม่กิน นิ่งจนเขาทำตัวไม่ถูก สโรชา นอนหันหลังให้เขาจนเผลอหลับไป ปล่อยให้เขานั่งวิตกกังวลอยู่คนเดียว นึกโทษตัวเองที่เล่นจนได้เรื่อง