สโรชา สถาปนิกสาว สาวเหนือที่โลกส่วนตัวสูงมาก ไม่ชอบยุ่งวุนวายก้บใคร ตั้งใจทำงาน อยากกลับบ้านเพื่อดูแลพ่อและแม่ โชคชะตาทำให้มาเจอหนุ่มใต้ อัครา นายหัวจากแดนใต้ เขาเจอคนที่ใช่ เขารักเธอ และเขาจะไม่ยอมปล่อยเธอ ให้หลุดมือไปเด็ดขาด
รัก,ชาย-หญิง,ครอบครัว,ยุคปัจจุบัน,ไทย,พล็อตสร้างกระแส,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เล่ห์รักนายหัว(อ่านฟรีจนจบ)
สโรชา สถาปนิกสาว สาวเหนือที่โลกส่วนตัวสูงมาก ไม่ชอบยุ่งวุนวายก้บใคร ตั้งใจทำงาน อยากกลับบ้านเพื่อดูแลพ่อและแม่ โชคชะตาทำให้มาเจอหนุ่มใต้ อัครา นายหัวจากแดนใต้ เขาเจอคนที่ใช่ เขารักเธอ และเขาจะไม่ยอมปล่อยเธอ ให้หลุดมือไปเด็ดขาด
สโรชามารู้สึกตัวอีกทีเมื่อนางจันทราเดินเข้ามาในห้องนอนของเธอ "หนูบัวเช้าแล้วลูก คุณพยาบาลมาแล้ว วันนี้ตัดไหมที่แขน และลองหัดเดินดูนะลูก ป่ะลุกขึ้นไปล้างหน้าล้างตาเถอะ มาแม่ช่วยพยุง"
"แม่กลับมากี่ทุ่มคะเมื่อคืน บัวเผลอหลับไปค่ะน่าจะเพราะฤทธิ์ยา นี่บัวหลับไปนานมากเลย พยาบาลมาแล้วเหรอคะแม่" สโรชารีบลุกขึ้น วันนี้หญิงสาวรู้สึกสดชื่นร่างกายเธอฟื้นตัวเร็วมาก
"ดีแล้วลูก ร่างกายหนูต้องการพักผ่อน" นางจันทราประคองลูกสาวเข้าห้องน้ำ
กินข้าวเช้าเรียบร้อย พยาบาลตัดไหมที่แขนให้เธอ และเอาผ้าพันข้อเท้าออก หัดให้หญิงสาวลองเดิน ลงน้ำหนักตามที่พยาบาลบอก โชคดีที่ไม่มีปัญหาอะไร ทุกอย่างเรียบร้อยดี สโรชา ยกมือไหว้ขอบคุณพยาบาล ที่คอยดูแลเอาใจใส่ตลอดเวลาที่รักษาตัว จนเธอหายดี
"เอ่อ หนูบัวพ่อเข้ม สงสัยว่าอาทั้งสองจะไม่ได้ไปใต้ด้วยแล้วนะ อาชาติบอกว่าจะอยู่ต่ออีกสักหน่อย เห็นว่าจะขึ้นพร้อมมากับที่หนูภัสราพาพนักงานขึ้นมาพักผ่อน ช่วงนี้ลูกค้าที่โรงแรม ที่รีสอร์ท ร้านกาแฟ เยอะมากๆ พ่อรอให้อาชาติขึ้นมาก่อนแล้วจะตามไปทีหลัง นะลูก ปล่อยลุงบุญคนเดียว เดี๋ยวความดันขึ้น"
นายอาทิตย์พูดแล้วก็หัวเราะ "แบ่งๆกันดู แม่เขาก็เข้าไปช่วยอาโฉมที่รีสอร์ท ตาบุตรอยู่ร้านกาแฟ พ่อกับลุงบุญช่วยกันที่โรงแรม หนูบัวไม่ต้องห่วง หนูไปทำงานของหนูได้เลยลูก ไว้ปีหน้าค่อยเริ่มต้นกันใหม่"
ไเหรอคะพ่อ ไม่เป็นไรคะ เพราะยังไงเดี๋ยวพ่อกันแม่ก็ตามไปอยู่แล้ว จะช้าหรือเร็วก็ไม่เป็นไร งั้นบัวไปวันมะรืนนะคะ บินตรงภูเก็ตเลย บัวไม่แวะคอนโด เจ้าสัวจัดที่พักไว้ให้แล้วในเมือง บัวจะไปตรวจงานที่ภูเก็ตก่อน และจะคุยรายละเอียดงานที่ตรังด้วยเลยค่ะ" สโรชาบอกรายละเอียดกับทุกคน บัวเตรียมกระเป๋าแล้ว
"อ่อ..มีอีกเรื่องค่ะ กริชและครอบครัวเขาติดต่อมาว่าอยากเข้ามากราบขอโทษพ่อ กับแม่ แต่บัวปฏิเษสไปค่ะ ไว้ค่อยมา บัวไม่สะดวก หรือพ่อกับแม่ว่าไงคะ"
"จริงๆ พ่อก็ไม่ติดใจอะไรเขามากมาย หนูบัวปลอดภัยพ่อก็ดีใจแล้ว เรื่องมันผ่านมาแล้วก็ช่างมันเถอะ ไว้ให้เราว่างก่อนล่ะกันลูก แล้วนี่หนูบัวเดินได้ดีแล้วใช่ไหม แผลเป็นยังไงบ้าง"
"เรียบร้อยดีค่ะพ่อ แผลที่แขนสวยดี ไม่เป็นรอยมาก หายเจ็บแล้ว ที่ข้อเท้าก็ดีขึ้นมากค่ะ บัวใส่รองเท้าผ้าใบ อาการโดยรวมดีมากค่ะพ่อ" หญิงสาวตอบคำถามบิดา
อัคราดีใจที่สโรชายังพูดคุยกับเขา และยังมีน้ำใจถามเขาเรื่องการเดินทาง เขารู้ว่าเธอยังโกรธเขาอยู่ สองวันมานี่หญิงสาวไม่คุยกับเขาเลย พอเดินได้เธอก็ทำงานออกแบบ เขียนแบบของเธอตลอดวัน จะออกมาก็เวลากินข้าวแค่นั้นเอง กินข้าวเสร็จเธอก็เข้าห้อง ทำงานต่อ ที่สำคัญสโรชาล็อคประตูห้องทุกครั้ง พูดคุยกับเขาแค่เรื่องที่จำเป็น และเวลาอยู่ต่อหน้าทุกคนเท่านั้น
คุณอาทั้งสองก็ออกไปทำงานข้างนอกทุกวัน รวมทั้งองอาจด้วย เขาไม่ชอบบรรยากาศแบบนี้เลย
ทำให้เขาทำตัวไม่ถูก ภัสราก็ไม่อยู่ เขาคิดไม่ออกว่าจะง้อหญิงสาวยังไงดี
"น้องบัวครับ น้องบัว พี่มีเรื่องอยากคุยด้วยครับ เปิดประตูให้พี่หน่อยนะ"
สโรชานั่งนิ่ง จริงๆ เธอไม่ได้โกรธเขาถึงขนาดไม่อยากคุยด้วย เพราะถึงยังไงเขาก็เป็นคนที่ช่วยเธอให้รอดพ้นจากกริช ถ้าไม่ได้เขาไปช่วย เธอไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เธอแค่อยากให้เขารู้ว่าเธอไม่ชอบที่เขา ถือโอกาสมาแตะเนื้อต้องตัวเธอ
"สักครู่นะคะพี่เข้ม หญิงสาวเดินออกมาปลดล็อคประตูห้อง"
"ขอพี่เข้าไปได้ไหมครับ" หน้าเขานิ่งดวงตามีแวววิตกกังวลและรู้สึกผิดอย่างเห็นได้ชัด
สโรชาถอยไปนั่งที่เก้าอี้โต๊ะเขียนแบบ นิ่งเงียบ รอฟังว่าเขาจะพูดอะไร
"น้องบัว พี่ขอโทษกับทุกสิ่งทุกอย่างที่พี่ทำลงไป พี่เป็นห่วงน้องบัวมาก แล้วพี่ก็อยากดูแลน้องบัว เข้าใจพี่เถอะนะครับ ต่อไปพี่จะระมัดระวังให้มากกว่านี้ ตอนนี้พี่รู้แล้วว่าน้องบัวไม่ชอบอะไรแบบไหน ให้โอกาสพี่เถอะนะครับ แต่ถ้าน้องบัวเห็นว่าการกระทำของพี่มันผิดมากจนไม่น่าให้อภัยเลย ก็ไม่เป็นไรนะครับ พี่ยอมรับผิดทุกอย่าง พี่ขอโทษ น้องบัวจะลงโทษพี่ยังไงก็ได้ พี่ยอมทุกอย่าง ขอแค่อย่าโกรธพี่นานเลยนะครับ"
ชายหนุ่มไม่คิดเลยว่า นักธุรกิจใหญ่โตแบบเขา จะมานั่งง้องอนผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่แสนจะธรรมดา และมีอิทธิพลต่อจิตใจของเขามากขนาดนี้ เพราะความรักที่เขามีต่อเธอ รักที่เขารู้อยู่คนเดียว เขาพยายามที่จะสื่อ แต่อีกคนกลับไม่ได้รู้เรื่องเลย เขาไม่ยอมแพ้หรอก แต่เวลานี้ต้องยอมเธอไปก่อน
"พี่เข้มคะ จริงๆบัวก็ไม่ได้โกรธพี่เข้มมากมายหรอกค่ะ บัวแค่อยากให้พี่เข้มรู้ว่า บัวไม่ชอบที่เวลามีคนมาต้อนให้บัวเหมือนไม่มีทางสู้ ไม่ชอบให้ใครมาทำแบบนี้กับบัว สถานการณ์แบบที่ผ่านมา บัวคิดว่าถ้าเป็นคนอื่นเขาคงไม่ปล่อยบัวแน่ บัวรับรู้ค่ะว่าพี่เข้มหวังดี และห่วงบัวมาก ถ้าไม่ได้พี่เข้มช่วยให้รอดพ้นจากกริช ข้อนี้บัวซาบซึ้งมาก บัวไม่เคยลืมเลยค่ะ สบายใจเถอะนะคะพี่เข้ม บัวไม่โกรธแล้วคะ แต่ตอนนี้บัวขอเร่งงานให้เสร็จก่อนได้ไหมคะ ขอบัวอยู่คนเดียวสักพัก"
แค่นี้แหละที่เขาต้องการ แค่ได้ยินคำพูดของเธอ เขาก็แสนจะดีใจ เขารู้ทันทีว่ากิริยาอาการที่สโรชาแสดงต่อเขา คืออาการของคนที่กำลังสับสน แค่นี้เขาก็ดีใจมากแล้ว เอาเถอะช่วงนี้เขาจะปล่อยให้เธออยู่กับตัวเอง ให้คิดทบทวน
"พี่ขอบคุณน้องบัวนะครับที่เข้าใจพี่ แต่พี่อยากจะให้น้องบัวรับรู้ไว้เลยนะครับว่า พี่หวังดีกับน้องบัวเสมอ พี่จะรอวันที่น้องบัว วางใจและไว้ใจพี่นะครับ เชิญน้องบัวทำงานต่อเถอะ พี่จะออกไปทำงานเหมือนกัน" ร่างสูงใหญ่นั้นลุกขึ้นเดินออกไปข้างนอก เขาไม่ลืมที่จะปิดประตูห้องให้หญิงสาว
ที่สนามบินเชียงราย" บัวไปก่อนนะคะพ่อ แม่ ได้เรื่องยังไงบัวจะส่งข่าวนะคะ" หญิงสาวไหว้ลาพ่อกับแม่ที่มาส่งที่สนามบิน แป๊ปนะคะแม่ มีสายเข้า "น่าจะเป็นทางเจ้าสัวค่ะ"
"ลานะครับคุณอา ขอบคุณมากนะครับที่เข้าใจและให้โอกาสผม ผมสัญญาว่าจะดูแลน้องบัวให้ดีที่สุดครับ ผมไม่เปลี่ยนใจง่ายๆหรอกครับ ขอบคุณอีกครั้งฮะ"
นายอาทิตย์เข้ามาโอบไหล่ชายหนุ่ม "อาเข้าใจพ่อเข้มนะ แต่พ่อเข้มโชคร้ายที่มาเจอลูกสาวอา" นายอาทิตย์พูดแล้วก็หัวเราะเสียงดัง จนสโรชาที่คุยโทรศัพท์อยู่หันมามอง สงสัยว่า พ่อของเธอคุยอะไรกับอัครานักหนา ถึงได้หัวเราะเสียงดังขนาดนั้น แม่ของเธอก็ยิ้มไปกับเขาด้วย
เขาไม่ชอบความห่างเหินแบบนี้เลย ก่อนเครื่องจะขึ้น ก็มีสายเข้ามาอีก น่าจะถามว่าถึงไหนแล้ว เหมือนกับว่ามีคนมารอรับเธอที่สนามบินภูเก็ต คงเป็นคนของเจ้าสัว เขาไม่ชอบใจเลย โทรมาบ่อยเกินไปแลเส
ตลอดทางสองคนหนุ่มสาวไม่ได้พูดคุยกันเลย สโรชาหลับตลอดการเดินทาง
พอถึงภูเก็ตปุ๊ป เขาเดินตามเธอออกมาติดๆ ทั้งสองเดินไปรับกระเป๋า สโรชารับสายอีกครั้ง และเดินนำหน้าเขาออกไปหน้าอาคารผู้โดยสาร
"สวัสดีครับคุณสโรชา ผมทรงศักดิ์ครับ เจ้าสัวให้ผมมารับ ยินดีต้อนรับสู่ภูเก็ตนะครับไ
"สวัสดีค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ ดิฉันเข้าใจว่าทางโรงแรมส่งรถมารับ ไม่คิดว่าคุณทรงศักดิ์จะมาเอง" สโรชายกมือไหว้ทรงศักดิ์ ผู้ชายคนนี้ไม่น่าไว้ใจเลย หญิงสาวรับรู้ได้ด้วยสัญชาติญาณตั้งแต่แรกเห็น
"อ้าว ....สวัสดีครับนายหัวอัครา นี่มาพร้อมคุณสโรชาเหรอครับ ไม่ได้เจอกันนานมาก สบายดีหรือครับ " ทรงศักดิ์ทักทายอัครา นึกในใจต้องสนิทกันขนาดไหนถึงมาพร้อมกัน คราวที่แล้วเขาก็รู้มาว่าสโรชาพักที่บ้านของนายหัวอัครา สองคนนี้เกี่ยวข้องเป็นอะไรกันแน่นะ
อัครายิ้มให้ทรงศักดิ์ตอบเขาด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ "สบายดีครับ"
"แล้วนี้นายหัวกลับยังไงครับ มีรถมารับหรือยัง ไปด้วยกันเลยไหมฮะ เดี๋ยวผมขอไปส่งคุณสโรชาที่โรงแรมก่อน แล้วได้แวะไปส่งนายหัวอัคราเลย ดีไหมครับ"
"ได้เลยฮะ" อัคราตอบรับโดยง่าย เขาตั้งใจอย่างนั้นอยู่แล้ว อยากไปส่งหญิงสาวให้ถึงที่ ได้เห็นว่าที่พักของเธอปลอดภัยดี นี่ถ้าไม่เกิดเรื่องทีี่บ้านของเธอ สโรชาคงได้มาพักที่บ้านเขาเหมือนเดิม ถึงจะห่วงยังไงเขาก็ต้องยอมรับ
ไม่นานทั้งสามคนก็มาถึงโรงแรมที่เจ้าสัวจองให้สโรชาพัก
คุณสโรชารอที่นี่ก่อนนะครับเดี๋ยวผมไปรับคีย์การ์ดให้
"ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวดิฉันจัดการเอง " หญิงสาวพูดพร้อมก้าวขายาวๆเดินไปที่ประชาสัมพันธ์ ติดต่อรับคีย์การ์ดเรียบร้อยแล้วเดินกลับมาหา ชายหนุ่มทั้งสองคน "เรียบร้อยค่ะ ดิฉันขอตัวพักผ่อนเลยนะคะ"
"พรุ่งนี้ผมมารับคุณสโรชาไปที่ไซค์งาน สะดวกให้มารับกี่โมงดีครับ "
"สักเก้าโมงเช้าค่ะ ดิฉันว่าส่งคนรถมารับจะสะดวกกว่า เพราะว่าดิฉะรจะแวะดูงานที่ไซค์งาน อยากเข้าไปคุยงานที่ตรังกับเจ้าสัวเลย ขอตัวนะคะ "สวัสดีค่ะหญิงสาวยกมือไหว้อัครา และหันไปไหว้ทรงศักดิ์ แล้วเดินเข้าลิฟขึ้นไปยังห้องพัก ปล่อยให้ผู้ชายทั้งสองคนหันมามองหน้ากัน ต่างคนต่างอารมณ์
"ไปครับนายหัว เดี๋ยวผมแวะไปส่งที่ฟาร์มนะครับ ทางผ่านผมพอดี"