อาชญาอาถรรพ์ - บทที่ 1. แม่และลูก โดย สตีรอรรถ @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

สวัสดี​ครับ​หลานๆทุกท่าน

น้ามีนิยายเรื่องหนึ่งชื่อว่า

"อาชญา​อาถรรพ์" ซึ่งน้าเองก็ขอฝากนิยายเรื่องนี้ด้วยนะคร้าบ เป็นกำลังใจให้กันด้วยนะครับ​  ช่วยอุดหนุนด้วยนะ​ ขอบคุณครับ และก็

คำเตือน!!

นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายที่สร้างจากจินตนาการ​ทั้งสิ้น​  โดยตัวละคร สถานที่ สิ่งของและบุคคลที่ได้ปรากฏในนิยาย​  ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเหตุการณ์ในโลกจริงและเรื่องใดๆ นิยายเรื่องนี้มีฉากที่ไม่เหมาะกับบุคคลที่มีอายุต่ำกว่า​  เช่น​  เซ็กซ์ในรูปแบบต่างๆ​  การค้ายาค้าสินค้าจากมนุษย์​  การทรมานและการฆาตกรรม การแปรรูปศพเป็นอาหาร​  เพราะเหตุการณ์ในเรื่องเป็นเพียงจินตนาการของผู้เขียนเท่านั้นควรอ่านเพื่อความบันเทิงไม่ควรลอกเลียนแบบ​  ห้ามนำไปเป็นลิขสิทธิ์ของตนโดยไม่ได้รับอนุญาต

หลังจากนี้จะเป็นเรื่องราวของนิยายเรื่องนี้

●

●

●

เธอถูกเหล่าคนร้ายฆ่า​  ลูกของเธอถูกเค้าข่มขืน​  เมื่อเธอฟื้นขึ้นมาพร้อมกับมารร้าย มหันตภัยต่างๆจึงได้เกิดขึ้น เพราะ

"อาชญาอาธรรพ์"

เขียนนิยายโดย

สตีรอรรถ

บ้านนงค์ลักษณ์  

ณ  หมู่บ้านเช่าจัดสรรของบริษัทเคหะยนต์โปรดักช์ชั่น  อำเภอเมือง  จังหวัดสมุทรปราการ  บ้านของเยาวมาลย์  หรือคนในหมู่บ้านจัดสรรของที่นี้จะเรียกหญิงเจ้าของบ้านว่าหนูสมายด์  ซึ่งเป็นเจ้าของบ้านหลังนี้  เยาวมาลย์คนนี้เธอมีอาชีพเป็นพนักงานบริษัทของเคหะยนต์โปรดักช์ชั่นนั่นแหละ  

ในช่วงเช้าของอีกวัน  เยาวมาลย์ได้ตื่นมาในช่วงตีห้าครึ่งซึ่งเป็นช่วงเวลาที่เธอได้ตั้งนาฬิกาปลุกไว้ตั้งแต่เธอยังเป็นสาววัยยี่สิบโน้นแล้ว  จนตอนนี้เธอมีอายุได้สี่สิบหกปีแล้ว  เมื่อเธอตื่นจากเจ้าเครื่องรูปไก่ขันได้เวลาเธอจึงรีบไปเตรียมอาหารในชุดนอนสีฟ้านั่นแหละ  

ผัดผักใส่กุ้ง  ใข่ไก่ต้ม  และน้ำพริกกุ้งเสียบ  คือเมนูอาหารของเธอและลูกของเธอ  เธอมีลูกสาวแสนสวยอยู่คนหนึ่งชื่อว่านาคสุรีย์  คำว่า"เปียโน"ชื่อเล่นของสาวน้อยวัยสิบห้าปีคนนี้  ถึงหนูน้อยคนนี้จะถูกพ่อทิ้งเธอไปเพราะงานต่างๆของแม่เธอ  แต่สาวน้อยคนนี้ก็ได้ตั้งใจไว้แล้วว่า  เมื่อเธอได้เรียนจนจบถึงมหาลัยแล้ว  เธอก็จะหางานทำเพื่อแม่และตัวเอง  ถึงตอนนี้หนูแว่นคนนี้จะทำอะไรไม่ได้มากก็ตาม

"ทำอะไรเหรอค่ะแม่มายด์"

หนูแว่นของเยาวมาลย์ได้เดินลงมาที่โต๊ะกินข้าวแล้วมองมาที่แม่ของเธอที่กำลังใส่ปิ่นโตกับข้าวทั้งของเธอและของลูกเธอ  กางเกงยีนสั้นสักลายการ์ตูนและเสื้อตัวใหญ่ลายสกอตสีขาวแดงแบบยุค90s  คือชุดที่เปียโนใส่นอนในทุกๆคืน

"ว่าไงยัยแว่น"

เยาวมาลย์หันไปเรียกลูกสาวของตนแบบอารมย์ดี  เปียโนดึงเก้าอี้แล้วนั่งลงมองสำรับมื้อเช้าแล้วหันหน้าไปหาแม่ของตน

"  หู้ว!  แม่มายด์ค่ะ  กับข้าวเยอะจังเลยค่ะ"

เปียโนยิ้มอย่างอารมย์ดี  เยาวมาลย์ตักข้าวทั้งของเธอและของลูกยกมาวางไว้บนโต๊ะ  สาวน้อยไม่รีรอรีบตักชิ้นกุ้งพอดีช้อนเข้าปากแล้วตักข้าวไปที่ช้อน  ตักไข่ต้มใส่ข้าว  หยิบซอสฝาเหลืองขวดเล็กเหยาะใส่ไข่แล้วบี้และคลุกข้าวจนข้าวเป็นสีเหลืองดูน่ากิน  ก่อนตักข้าวส่วนสีเหลืองนั้นใส่ปากแล้วกิน  เยาวมาลย์เธอกินข้าวไปแล้วกดดูทีวีเพื่อดูข่าว  เธอดูข่าวไปเรื่อยๆจนเจอกับข่าวๆหนึ่ง  นักข่าวได้พูดบนโต๊ะข่าวของเขาพร้อมอ่านข่าวบนจอว่า

ข่าวในจอโทรทัศน์นั้น  เป็นข่าวของบริษัทที่ภรรยาคนใหม่ของสามีของเธอได้ทำงานอยู่  ถึงแม้ว่าจะอย่าร้างกันแต่ในในความจริงคือเธอได้ไปมาหาสู่กันบ้างก็ได้เจอกัน  และอันที่จริงแล้วเธอกับภรรยาใหม่ของสามีอดีตสามีของเธอก็คือเพื่อนกันนั้นเอง  และเมื่อเธอได้ดูข่าวแล้ว  เธอก็ยิ้มออกมาด้วยที่ว่าบริษัทของเพื่อนเธอได้ก้าวกระโดดอีกครั้ง  ถึงแม้ว่าข้างในมันจะรู้สึกอิจฉาบ้างก็ตาม  เปียโนทานข้าวอยู่เห็นแม่ของเธอได้มองจอโทรทัศน์ไม่วางตาจึงได้ถามว่า

"แม่มายด์ค่ะ"

"..จ..จ้ะเปีย"

สมาย์หันมาหาเปียโนด้วยยังคงจ้องทีวีอยู่  เปียโนก็ได้ถามขึ้นอีกครั้ง

"แม่อิจฉาบริษัทของเจ้านายแม่รินเหรอค่ะ"

เยาวมาลย์เมื่อเห็นลูกของตนได้ถามไว้เช่นนั้นก็ได้ส่ายหน้าแล้วปฏิเสธไปด้วยเสียงนุ่ม

"อะไรกันยัยแว่น  แม่ก็แค่คิดเรื่องในข่าว  ว่าเรานะควรจะเรียนด้านออนไลน์อย่างเดียวเลยดีมั้ย"

"แม่ค่ะ!~..."

น.ส.นาคสุรีย์ทำหยู่หน้ากะเง้ากะงอดเมื่อแม่ของตนได้ตอบคำถามที่ไม่น่าตอบเอาเสียเลย

"จะให้พวกเราสองคนลำบากกันทำไมหละค่ะ  หนูนะเรียนที่โรงเรียนเอกชนของหมู่บ้านก็มีไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ"

เมื่อเห็นลูกสาวได้มาพูดเชิงไม่เห็นด้วยอย่างน่ารัก  คนเป็นแม่ก็ได้ยิ้มเป็นเลาว่าได้แกล้งลูกสาวของตนอย่างชอบใจ  เยาวมาลย์จึงได้พูดเฉลยขึ้นว่า

"แม่ก็พูดไปงั้นเองแหละลูก  แม่ก็แค่อยากให้ลูกได้พักผ่อนอยู่ที่บ้านบ้างก็เท่านั้นเอง"

เมื่อได้พูดถึงตรงนี้แล้ว  คนเป็นแม่ก็ได้ยกโทรศัพท์มือถือของตนมาดูเวลาในมือก็พบว่าเวลาในมือบอกเป็นเลข  06 : 05 แล้ว  เยาวมาลย์จึงได้พูดกับลูกของเธอว่า  

"นี่ไอ้แว่น  รีบกินข้าวได้แล้วนี่หกโมงกว่า  รีบกินเร็วรีบกินๆ"

เมื่อได้ยินเวลาที่แม่ของตนบอกแล้ว  ดูเหมือนว่าเปียโนจะหยิบมือถือของตนเพื่อเช็กความแน่ใจจนเมื่อรู้ตัวว่ามือถือมันได้บอกเป็นเวลาดังกล่าวแล้วจึงได้รีบกินข้าวในจานทันที...

เมื่อแม่และลูกทั้งสองได้ทำธุระของตนเสร็จแล้ว  เยาวมาลย์ที่ได้แต่งตัวเสร็จแล้วจึงได้เข้ามาในรถพร้อมลูกสาวตัวน้อยของเธอที่ตอนนี้เปียโนก็ได้เดินเข้ามาในรถแล้วเช่นกัน  เมื่อเขียนถึงตรงนี้ก็น่าจะบอกได้ว่าตอนนี้พวกเขาทั้งสองกำลังขับรถเพื่อไปในที่ทำงานของตน  เปียโนก็ถูกขับไปส่งที่โรงเรียนสินชัยวิทยาคม  ซึ่งเป็นโรงเรียนเอกชนที่ห่างจากหมู่บ้านไปไม่มากนัก  ส่วนเยาวมาลย์ก็ได้ขับรถไปอีกเส้นทางหนึ่งเมื่อหล่อนไปส่งนักเรียนสายเลือดของตนแล้ว  เธอจึงได้ขับมาเรื่อยๆ  จนไปเจอร้านเสบียงประจำของเธอ  ร้านนั้นชื่อร้านว่าไก่ย่างปางเลไลย์  ซึ่งเป็นร้านส้มตำไก่ย่างรถเข็นแถวๆร้านเซเว่นฯที่ปั้มแห่งหนึ่งในตัวเมืองสมุทรปราการนั้นเอง  เธอมักจะไปเจอพ่อค้าที่เป็นเพื่อนสมัยเรียนของเธอ  นายสถิตหรือตาทิดแห่งร้านรถเข็นไก่ย่างปางเลไลย์ได้เห็นเพื่อนสมัยเด็กของเขาจึงได้พูดอย่างอารมย์ดีว่า

"อ้าว  ยัยมายด์  เป็นไงบ้างได้ข่าวว่าแกไปดูงานที่เมืองจีนใหญ่  เป็นไงบ้างละ"

สมายด์พยักหน้า  พลาง

"ก็สนุกดีนะพี่  ได้สนุกหลังไวรัสเอ็นไอทีหายนี้ก็ดีเหมือนกันนะพี่  วันนี้เอาไก่ย่างส้มตำใข่เค็ม  ส้มตำหนึ่งไก่สองค่ะ"

พ่อค้าหัวใสพยักหน้า  แล้วทำตามออเดอร์ทันที

เมื่อสมายด์มาถึงบริษัทขององค์กรเคหะยนต์ฯ  เธอก็รีบไปดูงานที่เธอดูแลอยู่  เธอทำงานเป็นพนักงานชั้นหัวหน้าฝ่ายบัญชีและการตลาดจึงต้องดูงานจนถึงค่ำในทุกๆวันดังเช่นวันนี้

ณ  ที่ประชุมในบริษัท  นายไตรภาส  ภวัสสันติ  ผู้เป็นประธานบริษัท  ได้กล่าวอภิปรายว่า

"ก่อนที่จะได้คุยกันในเรื่องงาน  ผมมีเรื่องอยากจะพูดกับทุกคน"

เมื่อเหล่าผู้บริหารได้ยินเช่นนั้น  จึงได้หันมามองให้นายไตรภาส  รวมถึงเยาวมาลย์ที่ร่วมประชุมด้วย

"ผมจะเข้าสมัครการเมืองในพรรคภาคีรวมไทย  ทีนี้ท่านสุภาพบุรุษ  และสุภาพสตรีที่อยู่ที่นี้  ผมขอถามหน่อยว่า  เมื่อผมได้ลงจากตำแหน่งประธานบริษัทไปเป็นส.ว.ในเรื่องการเมืองแล้ว  บริษัทเราควรที่จะได้ใครเป็นประธานบริษัท"

นายวัยวัฒน์  ปัญจงสิทธ์  ผู้อยู่ในตำแหน่งผู้อำนวยการบริษัท"ดับบิว.พี.อินดักส์ชั่น"ได้ยกมืออนุญาตขึ้น  เมื่อนายไตรภาสเห็นจึงได้กล่าวเชิงอณุญาติให้นายวัยวัฒน์แถลงว่า

"เชิญคุณวัยแถลง"

วัยวัฒน์ได้เอามือลงแล้วกล่าวว่า

"กราบเรียนท่านประธาน  ผมมีเรื่องที่จะขอร้องท่าน"

ไตรภาสพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม  แบมือแล้วกวักเพื่อให้วัยวัฒน์อธิบาย  วัยวัฒน์แถลงอธิบายว่า

"งานเรา  นอกจากการดูแลโครงการหมู่บ้านแล้ว  ยังมีการทำบริการด้านโรงแรมห้าดาว  บริการรับซ่อมรถสร้างรถ  สร้างเครื่องอิเล็กทรอนิกส์  สวนน้ำ  ไนท์คลับและบริการด้านศัลยกรรมและสุขภาพที่ผมดูแลอยู่ด้วย  เรามีไตรมาสการบริการเป็นอันดับต้นๆของประเทศ  และมีรายได้เฉลี่ยมูลค่านับหนึ่งหมื่นห้าพันล้านบาทต่อปี  เมื่อท่านได้สละตำแหน่งแล้ว  ใครกันที่จะเป็นผู้รับตำแหน่งละครับ"

เมื่อวัยวัฒน์ได้แถลงเช่นนั้น  แทนที่พวกผู้บริหารจะมีสีหน้าดีใจที่ประธานจะสละตำแหน่ง  กลับมีสีหน้าไม่สู้ดีนัก  ทางด้านไตรภาสผู้เป็นประธานจึงได้ถามทุกๆคนว่า  

"  อ้าว  นี่ทุกคนไม่ดีใจกันรึยังไง  ที่ผมจะลงจากตำแหน่งแล้วพวกคุณจะได้ทำงานต่อจากผม"

นายปิยะภัส  ผู้เป็นบุตรชายและเป็นหัวหน้าฝ่ายโอทีและประชาสัมพันธ์ได้ยกมือแล้วก็กล่าวว่า

"คุณพ่อครับ  เอออ  พวกเรายังไม่อยากให้คุณพ่อต้องออกจากบริษัทเพื่อไปลงการเมืองมากนัก  ด้วยเพราะว่าตอนนี้เรายังไม่พร้อมที่จะให้คุณพ่อลงจากตำแหน่งเพราะเรายังมีงานอีกมากมายให้สะสาง  ถ้าคุณพ่อลงจากตำแหน่งแล้วความเชื่อถือในองค์กรใครจะรับผิดชอบละครับ  ถึงพวกเราจะเป็นหัวหน้าและผู้อำนวยการบริษัทในเครือแต่ว่า  เรา  เราทั้งหมดยังไม่ได้เตรียมใจไว้เพื่อการนี้นะครับ"

ผู้เป็นบิดาได้คิดแล้วหัวเราะว่า

"  ฮ่าๆ!  โอ้โห้  นี่ทุกท่าน  นี้ผมจะอายุปาไปเลขห้าสิบแปดแล้วนะ  พวกคุณยังมีไฟและยังมีความรู้ที่จะพาองค์กรของเราพัฒนาจนไปถึงระดับโลกได้  แต่พวกคุณกลับรั้งผมซึ่งเป็นตาแก่หมดไฟที่จะทำงานบริษัทได้แล้วรึ  อีกอย่างผมจะอายุที่จะได้เกษียนแล้วพวกคุณยังรั้งผมไว้อีกงั้นรึ"

ถึงภายในจะเงียบ  แต่ชายวัยใกล้เกษียนได้บอกอีกว่า

"เมื่อผมคิดที่จะมีความสุขในการพัฒนาสังคมและครอบครัวแล้ว  มีอย่างรึที่พวกคุณจะรั้งตาแก่อย่างผม  

แต่ก็เอาเถอะ  ผมจะไม่พูดเรื่องนี้ต่อ  เพราะในตอนนี้ผมยังมีกำลังวังชาที่จะทำหน้าที่นี้ต่อไปอีกสองปีเท่านั้น  ที่เหลือ  พวกคุณก็จงเตรียมตัวที่จะถูกจับสลากเลือกตั้งประธานให้ดีเถอะ..."

แล้วนายไตรภาสก็ได้ย้ายการกล่าวถึงอนาคตเป็นปัจจุบันที่ตอนนี้ได้สร้างโปรเจกซ์หนึ่งขึ้นมา  โดยเป็นการร่วมมือระหว่างองค์กรเคหะยนต์โปรดักช์ชั่น  กับบริษัทไชนิสเวิล์ดถังชิงหวู่ซึ่งเป็นบริษัทของจีนที่ทำการด้านรถไฟ  การประชุมในตอนนี้เกี่ยวกับการจ่ายสำปทานของรัฐบาลไทยกับรัฐบาลจีน  ซึ่งมีสองบริษัทเป็นตัวกลางการร่วมมือสร้างรถไฟ  การประชุมนี้ถือว่าเป็นไปอย่างดี

แต่สำหรับเยาวมาลย์แล้ว  เธอกลับไม่สนใจในเรื่องการประชุมนั้นเลย  เพราะเธอมัวแต่ใจหายในประธานที่เธอรักเหมือนพ่อจะลงจากตำแหน่ง  เธอได้พบผู้ชายคนนี้ครั้งแรกเมื่อสิบห้าปีก่อน  ไตรภาสคนนี้ได้รับความรักที่อบอุ่นและความเคารพตั้งแต่เด็กน้อยยันรัฐบุรุษและรัฐมนตรีทุกคน  ร่วมถึงเธอด้วย

¤□¤□¤□¤□¤

¤□¤□¤□¤□¤