ของที่หายไปจะหาทางคืนสู่เจ้าของด้วยตัวของมันเอง ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง แต่ทว่า.....ถ้าของไม่ยอมกลับ ก็แค่ต้องทวงคืน!!
รัก,ดราม่า,ชาย-หญิง,ไทย,ผู้ใหญ่,หนุ่มแว่น,ฮ็อตเนิร์ด,คลั่งรัก,18+,หึงโหด,เย็นชา,แอบรัก,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ของที่หายไปจะหาทางคืนสู่เจ้าของด้วยตัวของมันเอง ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง แต่ทว่า.....ถ้าของไม่ยอมกลับ ก็แค่ต้องทวงคืน!!
ผู้แต่ง
Peach뽀이🍑
เรื่องย่อ
{ ทวงรัก ยัยออแกไนซ์ }
นี่คือเรื่องราวความรักสามเส้า สี่เส้าแสนชุลมุน
ของ
คนที่กำลังจะหมดใจ
(เริ่มต้นความรู้สึกจากร้อย และ ค่อยๆ ถูกทำให้ลดลง โดยคนที่ให้เหตุผลว่าไม่ไม่ได้รัก)
และ
คนที่กำลังเริ่มจะมีใจ
(เริ่มต้นจากศูนย์ และ ค่อยๆ ทวีคูณเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว แต่ทว่า พอเริ่มรู้ใจตัวเองก็เกือบเสียเขาไป เพียงเพราะเคยคิดว่าตัวเองยังลืมรักเก่าไม่ได้ เลยผลักไสเขาสารพัด)
ความรู้สึกที่สวนทาง จะมีทางกลับมาเป็นเหมือนเดิมหรือไม่
.........................................................
ตัวอย่าง
“จูบน้ำแข็งทำไม ไม่ได้รักไม่ได้ชอบกัน.....แล้วมาทำแบบนี้กับน้ำแข็งทำไม!”
“ขอโทษ”
“หึ! เห็นแก่ตัวชะมัด”
.........................................................
“ตอนนี้ภายในใจดวงนี้มันมีแต่ว่างเปล่า.....มันไม่ได้มีพี่อีกต่อไปแล้ว”
“คิดดีๆ แล้วพูดใหม่อีกที”
“ใจของน้ำแข็ง มันไม่มีพี่อยู่แล้...”
ปัง!
“บอกว่าให้คิดดีๆ ก่อนพูดไง รู้รึเปล่า ว่าตอนนี้กำลังทำให้พี่โมโหอยู่!”
.........................................................
ขอเชิญพบกับ
ทวงรัก ยัยออแกไนซ์
โดย
Peach뽀이🍑
ทวงรัก ยัยออแกไนซ์
EP 1
ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก
............................................................
Seoul Korea
โรงพยาบาล
ตึกๆๆๆๆๆ
น้ำแข็งไสวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาในห้องพักคนไข้ด้วยท่าทางรีบร้อน เมื่อถึงห้องเป้าหมาย ดวงตาคู่โตก็กวาดตามองไปรอบๆ ห้องทันทีเพื่อมองหาใครบางคน ก่อนที่สายตาจะไปหยุดมองอยู่ที่ร่างของเพื่อนสาวคนสนิทบนเตียงคนไข้
"!" หญิงสาวตาเบิกโพลง หัวใจก็สั่นระรัว เมื่อเห็นร่างบางของเพื่อนสาวยังคงนอนสลบไสลไม่ได้สติอยู่บนเตียงคนไข้ แขนเรียวทั้งสองข้างเต็มไปด้วยสายอะไรก็ไม่รู้ระโยงระยางไปหมด บนหัวเธอก็มีผ้าพันแผลพันเอาไว้ สภาพของเพื่อนในตอนนี้แทบจะทำให้น้ำแข็งไส ร้องไห้ออกมาอีกรอบ ถึงแม้ตอนที่นั่งเครื่องบินมาที่นี่ เธอจะเสียน้ำตาไปหลายครั้งแล้วก็ตาม
ติ๊ดๆๆๆ
คลื่นหัวใจของเพื่อนยังคงเต้นปกติ ร่างของเพื่อนที่คุ้นเคยนอนอยู่บนเตียง แต่ทว่าข้างเตียงคนไข้ กลับมีร่างสูงของชายหนุ่มคนหนึ่งนั่งอยู่ ชายหนุ่มที่เธอไม่คุ้นหน้า
"...................." หญิงสาวมองพิจารณาชายคนนั้นด้วยความสงสัย เพราะว่า เขานั่งอยู่ข้างเตียงไม่ห่างไปไหนไกล และสายตาของเขา เอาแต่เหม่อมองไปที่ร่างบางของคนป่วย ที่นอนอยู่บนเตียงคนไข้ด้วยแววตาวูบไหว
'เขาเป็นใครกัน'
เกิดคำถามขึ้นในใจของน้ำแข็งไส ก่อนที่เธอจะตั้งสติ
ตึก ตึก ตึก.....
น้ำแข็งไสค่อยๆ เดินไปหยุดอยู่ข้างเตียง ดวงตากลมโตกวาดมองร่างของเพื่อนสนิทจนทั่ว ก็พบว่าเนื้อตัวของเธอตอนนี้ มีแต่รอยฟกช้ำ เมื่อเห็นสภาพเพื่อนชัดๆ น้ำตาของหญิงสาวก็รื้นขึ้นมาอีกจนได้ จึงได้แต่ใช้ปลายนิ้วเกลี่ยน้ำตาที่ปริ่มที่ขอบตาเบาๆ
"..................." เนิ่นนานหลายนาที ที่น้ำแข็งไสยืนมองพีชนิ่งๆ ก่อนที่ใครบางคนที่นั่งเฝ้าไข้อยู่จะหันมามองราวกับเพิ่งจะเห็นว่ามีคนมายืนอยู่ตรงนี้ด้วย
ติ๊ก ต๊อก ติ๊ก ต๊อก
ภายในห้องที่เงียบสงบ ได้ยินเพียงแค่เสียงนาฬิกา และ เสียงเครื่องวัดชีพจร
"...................."
ทั้งสองสบตากัน ก่อนที่ชายหนุ่มคนนั้นจะค้อมหัวและยิ้มให้หญิงสาวเล็กน้อยเป็นมารยาท
" (^_^) " ร่างบางยิ้มตอบกลับไป และค้อมหัวให้ตามมารยาทเช่นกัน
หลังจากที่ทั้งสองยิ้มทักทายกันพอเป็นพิธี พวกเขาทั้งสอง ก็ไม่ได้เอ่ย หรือ คุยอะไรกันเลยแม้แต่ประโยคเดียว และถึงแม้น้ำแข็งไสอยากจะสอบถามเรื่องราวจากชายหนุ่มที่เอาแต่ทำหน้าตาอมทุกข์ และนั่งอยู่ข้างเตียงคนไข้ไม่ห่างสักแค่ไหน แต่ทว่าก็ราวกับมีอะไรบางอย่างที่เหมือนกับเป็นกำแพงกั้นเอาไว้ จนเธอไม่กล้าแม้แต่จะเอื้อนเอ่ยคำใดๆ
หลายวันต่อมา
ภายในห้องคนไข้ยังคงถูกปกคลุมด้วยความเงียบ แต่ทว่าน้ำแข็งไสก็ได้คุยกับชายหนุ่มบ้าง เธอตัดสินใจที่จะสอบถามก่อน เพราะดูแล้ว หากให้เขาเป็นฝ่ายชวนเธอคุยก่อน เธอก็คงจะไม่ได้รู้อะไรเลย เพราะเขาทำราวกับ เธอคืออากาศธาตุ เขาแทบจะไม่ได้ใส่ใจการมีอยู่ของเธอเลยสักนิด ทุกวันเขาเอาแต่จ้องมองพีชเงียบๆ ราวกับรอการฟื้นขึ้นมาของเธอ
เมเนเจอร์สาวค่อยๆ ปรือตามองสิ่งรอบตัว หลังฟื้นจากอาการหมดสติไปหลายวัน
"..................." ถึงแม้ว่าจะยังคงมีอาการมึนงงอยู่ แต่ทว่า ดวงตากลมโตทั้งสองข้างกลับกำลังพยายามมองหาใครบางคน คนที่ได้เห็นก่อนที่จะสลบไปครั้งสุดท้าย ทว่าก็ไม่พบแม้แต่เงาของใครคนนั้น พบแต่เพียงหัวหน้าเมเนเจอร์รุ่นพี่ ที่นั่งก้มหน้าอยู่ข้างเตียง และ น้ำแข็งไสเพื่อนสาวของเธอ
"พีช"
"พีช ฟื้นแล้ว" เมื่อเห็นเพื่อนสาวได้สติ น้ำแข็งก็พึมพำออกมาปากคอสั่นด้วยความดีใจ
"เดี๋ยวไปตามหมอก่อนนะ!" น้ำแข็งไสเอ่ย ก่อนจะวิ่งออกไปจากห้องทันทีด้วยท่าทางดีอกดีใจ
"เป็นยังไงบ้าง"
"พี่เป็นห่วงแทบแย่....." วีเอ่ยถามพีชด้วยความเป็นห่วง แววตาที่วีใช้มองพีชบ่งบอกว่าเขาเป็นห่วงเธอมากเหลือเกิน
"พีชไม่เป็นอะไรแล้วค่ะ แค่กๆ" คนตัวเล็กเอ่ย ก่อนจะส่ายหน้าไปมาเล็กน้อย
"..................." แต่ทว่ารุ่นพี่หนุ่มก็ยังคงจ้องมองเธอด้วยสีหน้าเป็นห่วง
"ไม่เป็นไรแล้วจริงๆ ค่า (^_^) "
"ให้พีชลงไปวิ่งตอนนี้เลยยังได้นะคะ แค่กๆ" เมเนเจอร์สาวเอ่ยด้วยรอยยิ้มอย่างสดใส เพราะไม่อยากให้คนตรงหน้าต้องกังวล ถึงแม้จะยังเจ็บอยู่ไม่น้อยก็ตาม
"จริงๆ เลยนะเราเนี่ย" วีเอ่ยด้วยน้ำเสียงเอ็นดู ก่อนจะเอื้อมมือไปสัมผัสที่หัวของรุ่นน้องสาวเบาๆ เพราะกลัวเธอจะเจ็บ
ตึก
ตึก
ตึก.....
น้ำแข็งไสเดินกลับเข้าห้องมาพร้อมกับหมอที่ไปตามมาเมื่อครู่
"....................." เธอลอบมองภาพความสัมพันธ์ที่ดูสนิทสนมของคนทั้งคู่เล็กน้อย ก่อนจะตามหมอเข้าไปในห้อง
"แข็งจ๋า (^_^) " เมื่อเห็นน้ำแข็งไส พีชก็ฉีกยิ้มกว้างออกมาทันที
ตึก
ตึก
ตึก.....
น้ำแข็งไสเดินมาหยุดอยู่ข้างเตียง ก่อนจะเอื้อมมือไปจับมือเล็กของเพื่อนสาวคนสนิทเบาๆ เมื่อพีชมองหน้าน้ำแข็งไสดีๆ ก็พบว่าตาของเธอดูแดงๆ แสดงให้เห็นว่าผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก
" (ˇ︿ ˇ) " น้ำแข็งไสกลอกตามองบนเล็กน้อย เพราะกลัวน้ำตาจะไหลออกมา ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้ก็เสียน้ำตาไปมากแล้วแท้ๆ แต่ทว่าก็ยังเหมือนจะสามารถร้องได้อีก
"แข็งจ๋า.....พีชไม่เป็นอะไรแล้ว"
"ไม่ต้องร้องนะ" พีชเอ่ยบอกเพื่อนสาวด้วยรอยยิ้มสดใส ก่อนจะลูบมือของเพื่อนสาวที่กุมมือของเธอเอาไว้เบาๆ
"ฮึ่ก (T^T) "
"มะ ไม่เป็นไรได้ไงยัยบ้า!"
"นอนหลับไปตั้งหลายวัน ตัวก็มีแต่สายน้ำเกลือ หัวก็แตก ฮือออ" ทั้งที่น้ำแข็งไสพยายามจะไม่ร้องอยู่แล้ว แต่พอเพื่อนสาวเอ่ยปากออกมา ก็ถึงกับกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ ปล่อยโฮออกมาราวกับเขื่อนแตก
"โอ๋ๆ ไม่ร้องน๊า" พีชค่อยๆ ดึงน้ำแข็งไสมากอด ก่อนจะปลอบลูบหลังไปมาเบาๆ เธอต้องใช้เวลาปลอบเพื่อนสาวอยู่พักใหญ่ น้ำแข็งไสจึงหยุดร้องไห้
"ฮืออออออ (︸︿︸ ) "
ยี่สิบนาทีต่อมา
"ฮึก ฮึก แล้วตกบันไดลงมาได้ไง" น้ำแข็งไสเอ่ยถามเพื่อนทั้งๆ ที่ตัวเองยังสะอื้นไห้อยู่
"เอ่ออ (¯▽¯；) "
"พะ พีชหน้ามืดน่ะ" พีชเอ่ยบอกเพื่อนตัวเองออกไปอย่างนั้น เธอไม่กล้าบอกว่ารู้สึกเหมือนว่ามีคนผลัก เพราะกลัวความหุนหันพลันแล่นของเพื่อนสาว เธอคิดว่าพอออกจากโรงพยาบาลจะไปขอดูกล้องวงจรปิดให้แน่ใจอีกที
" (一_一) " น้ำแข็งไสหรี่ตามองหน้าเพื่อนด้วยสายตา
"จริงๆ นะ (￣３￣) "
"แน่นะ "
"ไม่ได้มีใครแกล้งแกแน่นะ" น้ำแข็งไสถามย้ำด้วยใบหน้าจริงจัง
"จริงสิ"
"แข็งคิดว่าคนอย่างพีชน่ะ จะมีศัตรูที่ไหนหรอ (◕‿◕) "
"ถ้าพีชสู้คน ป่านนี้คงตายไปตั้งแต่อนุบาลแล้ว" พีชเอ่ยอย่างติดตลก
ที่ผ่านมาน้ำแข็งไสคอยดูแลพีชมาตลอด ทั้งสองคนเป็นเพื่อนที่รักกันมาก ไม่ว่าใครมารังแกพีช เพื่อนสาวก็จัดการเอาคืนให้อย่างสาสมทุกครั้งไป ซึ่งพีชไม่อยากให้น้ำแข็งไสต้องทำแบบนั้นอีกแล้ว เธอจะปกป้องตัวเองให้ได้ แต่ก่อนอื่น ก็คงต้องรีบหายและออกจากโรงพยาบาลซะก่อน
"แล้วแข็งมาเกาหลีได้ยังไงเนี่ย" พีชเอ่ยถามเพื่อนสาว
"ก็รุ่นพี่ของแกน่ะสิ โทรไปบอกว่าแกตกบันได"
"ก็เลยรีบเก็บกระเป๋ามาวันนั้นเลย"
".................... " พีช ลอบมองรุ่นพี่หนุ่มเล็กน้อย ก่อนยิ้มและส่ายหน้าไปมา
Namkhangsai Talk
หลายวันต่อมา อาการของพีชก็ดีขึ้นเรื่อยๆ โดยมีรุ่นพี่หนุ่มคอยดูแลไม่ห่าง ดูแลดีซะยิ่งกว่าเธอที่เป็นเพื่อนรักซะอีก
" (◕_◕ ) ( ◕_◕) "
พีชค่อยๆ อาการดีขึ้นเรื่อยๆ กลับมาสดใสร่าเริงเหมือนเดิม แต่ทว่า เธอมักจะลอบมองประตูห้องอยู่บ่อยครั้ง โดยที่มีสายตาของใครอีกคนลอบมองเธอนิ่ง ซึ่งทุกอย่างตกอยู่ในสายตาของน้ำแข็งไสทั้งหมด อาการ ท่าทีการแสดงออกของรุ่นพี่ของเพื่อน มันแสดงออกมาทั้งหมด ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ ไม่ต้องเดาก็รู้ ว่าเขากำลังแอบชอบเพื่อนรักของเธอ แต่เหมือนทางเพื่อนสาวจอมซื่อบื้อ จะไม่รู้ตัวเลยสักนิด ทั้งๆ ที่วีก็แสดงออกชัดเจนขนาดนั้นแท้ๆ
'แววตาวูบไหวแบบนั้น ท่าทางอ่อนโยนและน้ำเสียงแบบนั้น การดูแลเอาใจใส่แบบนั้น'
'ชอบพีชสินะ'
ตึกตัก ตึกตัก
'เอ๊ะ!?'
'หัวใจของฉัน ทะ ทำไมหัวใจมันถึงเต้นแปลกๆ กันนะ'
มือบางยกขึ้นกุมที่หน้าอกข้างซ้ายของตัวเองเพราะมันเกิดความรู้สึกแปลกประหลาดบางอย่างขึ้น
..................................
เพิ่มลงคลัง+คอมเมนต์+ไลค์
= กำลังใจ (◕‿< ❀)