ทวงรัก ยัยออแกไนซ์ - EP 16 มองเห็นกันบ้างแล้วหรอ โดย Peach뽀이🍑 @Plotteller

ของที่หายไปจะหาทางคืนสู่เจ้าของด้วยตัวของมันเอง ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง แต่ทว่า.....ถ้าของไม่ยอมกลับ ก็แค่ต้องทวงคืน!!

ทวงรัก ยัยออแกไนซ์ - EP 16 มองเห็นกันบ้างแล้วหรอ โดย Peach뽀이🍑 @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

รัก,ดราม่า,ชาย-หญิง,ไทย,ผู้ใหญ่,หนุ่มแว่น,ฮ็อตเนิร์ด,คลั่งรัก,18+,หึงโหด,เย็นชา,แอบรัก,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย

หมวดหมู่ที่เกี่ยวข้อง

แท็คที่เกี่ยวข้อง

รายละเอียด

ผู้แต่ง

Peach뽀이🍑

เรื่องย่อ

{ ทวงรัก ยัยออแกไนซ์ }

นี่คือเรื่องราวความรักสามเส้า สี่เส้าแสนชุลมุน

ของ

คนที่กำลังจะหมดใจ

(เริ่มต้นความรู้สึกจากร้อย และ ค่อยๆ ถูกทำให้ลดลง โดยคนที่ให้เหตุผลว่าไม่ไม่ได้รัก)

และ

คนที่กำลังเริ่มจะมีใจ

(เริ่มต้นจากศูนย์ และ ค่อยๆ ทวีคูณเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว แต่ทว่า พอเริ่มรู้ใจตัวเองก็เกือบเสียเขาไป เพียงเพราะเคยคิดว่าตัวเองยังลืมรักเก่าไม่ได้ เลยผลักไสเขาสารพัด)

ความรู้สึกที่สวนทาง จะมีทางกลับมาเป็นเหมือนเดิมหรือไม่

.........................................................

ตัวอย่าง

“จูบน้ำแข็งทำไม ไม่ได้รักไม่ได้ชอบกัน.....แล้วมาทำแบบนี้กับน้ำแข็งทำไม!”

“ขอโทษ”

“หึ! เห็นแก่ตัวชะมัด”

.........................................................

“ตอนนี้ภายในใจดวงนี้มันมีแต่ว่างเปล่า.....มันไม่ได้มีพี่อีกต่อไปแล้ว”

“คิดดีๆ แล้วพูดใหม่อีกที”

“ใจของน้ำแข็ง มันไม่มีพี่อยู่แล้...”

ปัง!

“บอกว่าให้คิดดีๆ ก่อนพูดไง รู้รึเปล่า ว่าตอนนี้กำลังทำให้พี่โมโหอยู่!”

.........................................................

ขอเชิญพบกับ

ทวงรัก ยัยออแกไนซ์

โดย

Peach뽀이🍑

สารบัญ

เนื้อหา

EP 16 มองเห็นกันบ้างแล้วหรอ

ทวงรัก ยัยออแกไนซ์

EP 16

มองเห็นกันบ้างแล้วหรอ

............................................................

เพี้ยะ!

เมื่อถูกปล่อยให้เป็นอิสระ ฝ่ามือเล็กก็ฟาดลงบนใบหน้าหล่อทันที ก่อนจะตะโกนอย่างอัดอั้น

"จูบน้ำแข็งทำไม"

"ไม่ได้รักไม่ได้ชอบกันแล้วมาทำแบบนี้กับน้ำแข็งทำไม!"

“ขอโทษ”

“หึ! เห็นแก่ตัวชะมัด”

ปั้กๆๆๆๆ

ร่างบางทั้งทุบทั้งตีคนตัวสูงไม่ยั้ง แต่ทว่าเขากลับปล่อยให้เธอทุบตีตามใจ เพราะในใจก็รู้สึกผิดกับสิ่งที่ได้ทำลงไปไม่น้อย

"พี่เป็นบ้าอะไร พี่เป็นคนไล่น้ำแข็งเอง"

"แล้ววันนี้ พี่มาทำแบบนี้ทำไม มาทำแบบนี้ในวันที่น้ำแข็งลืมพี่ได้แล้ว!"

หมับ!

พอได้ยินหญิงสาวพูดดังนั้นเส้นสติของเขาก็ขาดผึง คว้าแขนของเธอเอาไว้ ราวกับได้ยินคำแสลงหูอย่างไงอย่างงั้น เขาไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร เพียงแค่เธอบอกว่าไม่ได้ชอบเขาอีกต่อไป หรือคำว่า ลืมเขาได้แล้ว มันทำให้เขาโมโห จนแทบจะคุมตัวเองไม่อยู่ ทำไมกัน มันเกิดอะไรขึ้นกับเขา ชายหนุ่มไม่เคยเป็นอย่างนี้มาก่อน ทั้งๆ ที่คิดว่าตัวเองเป็นคนใจเย็นมาตลอดแท้ๆ ทั้งๆ ที่ตัวเขาเองเป็นคนผลักไสเธอมาตลอด แต่พอเอาเข้าจริง พอคิดว่าเธอไม่ได้ชอบเขาอีกต่อไป มันก็แทบทนไม่ไหว ภายในใจมันร้อนรนไปหมด

“อย่าพูดแบบนั้นอีก!” คนตัวสูงประกาศเสียงกร้าว

"ทำไมคะ พี่ก็ต้องการให้มันเป็นแบบนี้อยู่แล้วไม่ใช่หรอ"

"น้ำแข็งก็เลิกยุ่งกับพี่ให้แล้วไง พี่ยังต้องการอะไรอีก"

"ที่น้ำแข็งไปชอบพี่ มันเป็นความรู้สึกของน้ำแข็งเอง น้ำแข็งก็ยอมรับและก็จัดการมันด้วยตัวเอง แล้วยังจะเอาอะไร!”

ร่างบางเอ่ยเสียงสั่นอย่างพยายามสงบอารมณ์แล้ว แต่มันไม่ไหวจริงๆ ความรู้สึกดีๆ ยังคงมีอยู่ มันไม่ใช่ความรู้สึกที่จะลืมกันง่ายๆ เพราะเขาคือ รักแรก ของเธอ น้ำแข็งไม่เคยรู้สึกกับใครแบบนี้มาก่อน มันเป็นความรู้สึกที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว เธอให้ใจเขาไปอย่างง่ายดาย เฝ้าคิดถึงเขา แม้เพียงได้พบกันแค่ครั้งเดียว และ ความรู้สึกมันก็ค่อยๆ เพิ่มพูนขึ้นทุกวัน และในวันที่เธอรู้ ว่าเธอควรตัดใจ เธอก็พยายามทำได้ดีมาตลอด เเต่เขากลับมาทำแบบนี้ มันทำให้ความอดทนของเธอหมดลง

“แต่พี่ยังมาทำแบบนี้หรือว่า.....” ร่างบางเอ่ยเว้นวรรค ก่อนช้อนตามองร่างสูงด้วยแววตาเย้ยหยันและเหยียดยิ้มมุมปาก

“มองเห็นกันบ้างแล้วหรือคะ”

"....................." ชายหนุ่มผงะเล็กน้อย เมื่อได้ยินที่หญิงสาวเอ่ยก่อนจะคลายมือที่จับแขนเรียวลง แต่ก็ยังไม่ได้ปล่อยเธอ แต่ก็ไม่ได้ตอบอะไรหญิงสาวไปเช่นกัน

“หึ!”

น้ำแข็งไสเห็นดังนั้น ก็สะบัดแขนเต็มเเรง จนมันหลุดจากการเกาะกุมของชายหนุ่ม ดวงตากลมโตแลดูวูบไหว นี่เธอกำลังหวังอะไรอยู่กันนะ น้ำตากำลังจะไหลออกมา ได้แต่คิดในใจว่า ฉันจะไม่แพ้

“อย่าได้เจอกันอีกเลยนะคะ ถ้าเจอ ก็กรุณาทำเหมือนคนไม่รู้จักกันอย่างที่ผ่านมา”

"จะเป็นพระคุณอย่างมาก"

พูดจบก็หมุนตัวกลับ ยกแขนขึ้นมาเช็ดที่ริมฝีปากตัวเองแรงๆ เพื่อที่จะลบร่องรอยที่ถูกเขาประทับเอาไว้ ลบมันออกไปให้หมด พร้อมกับปาดน้ำตาทิ้ง และ เดินจากไปด้วยแผ่นหลังที่สั่นไหว

คนตัวสูงยังคงจมอยู่ในความคิดตัวเอง เนิ่นนานกว่าที่จะรู้ตัว ร่างสูงทรุดตัวลงนั่ง ใช้มือทั้งสองข้างปิดหน้าอย่างคนที่กำลังใช้ความคิด จู่ๆ ใบหน้าหล่อที่ไร้แว่นสายตา ก็เผยรอยยิ้มขึ้นมา

“อ่า ชอบเขาแล้วสินะ”

และแล้วเขาก็ได้รู้ความรู้สึกที่ซ่อนอยู่ในใจของเขาแล้ว