เสียใจด้วยนะครับ สายธาร หรือ น้ำที่คุณตามหา เขาตายไปแล้ว เขาได้ตายไปเมื่อห้าปีก่อน ตายไปพร้อมกับคำลวงที่คุณให้ไว้ เขาตายไปแล้วครับ
รัก,ชาย-ชาย,ไทย,ยุคปัจจุบัน,ดราม่า,Mpreg,ผู้ชายท้องได้,แฟนเก่า,รัก,ดราม่า,นิยายวาย,Yaoi,YAOI,นิยายบีแอล,นิยายรัก,นิยายเกย์,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เสียใจด้วยนะครับ สายธาร หรือ น้ำที่คุณตามหา เขาตายไปแล้ว เขาได้ตายไปเมื่อห้าปีก่อน ตายไปพร้อมกับคำลวงที่คุณให้ไว้ เขาตายไปแล้วครับ
ผู้แต่ง
LhongPrauk
เรื่องย่อ
นีน นีนธารา นราธร (25 ปี) ดารานักแสดง
X
ทัพ จอมทัพ ก้องวณิชกุล (30 ปี) นักธุรกิจอสังหาฯ
นีนธารา นราธร ดารานายแบบชื่อดัง ที่มีประวัติลึกลับ น่าค้นหา
แต่ทุกอย่างกำลังจะสั่นคลอน เมื่อ จอมทัพ ก้องวณิชกุล ปรากฏตัวขึ้น เขาเป็นไฮโซหนุ่มผู้นำตระกูลก้องวณิช
การปรากฏตัวของจอมทัพเป็นดั่งเงาตามตัว ความหลังครั้งอดีตที่ดาราดังพยามฝังกลบไว้กำลังตามหลอกหลอนเขาไปในทุกที่ สายตาเกลียดชังที่ต่างฝ่ายต่างมองกันเป็นเรื่องจริงหรือสิ่งที่ทั้งสองคนพยายามแสดงกันแน่ แล้วอดีตของนีนธาราที่พยายามปกปิดไว้คืออะไร?
“คนหลอกลวง! คุณกลับมาทำไม คุณทำแบบนี้กับผมทำไม? ผมเกลียดคุณ ได้ยินไหม? ไปให้พ้นหน้าผม ลงนรกไปเลยยิ่งดี!”
คนตัวเล็กหอบโยนเอ่ยคำด่าที่เคยอยากพูดใส่หน้าคนใจร้ายออกไปจนหมด แต่จอมทัพกลับทำเพียงแสยะยิ้มและหัวเราะเสียงกระด้าง
“จะมากไปแล้ว คุณมีสิทธิ์อะไรมาเกลียดผม มาด่าผมปาวๆ คนที่ควรจะพูดคำเหล่านั้นมันคือผมต่างหาก และคนที่สมควรต้องลงนรกก็คือคุณ คุณนั่นแหละไม่ใช่ผม!”
คุยกับนักเขียน
สวัสดีค่ะทุกโค้นนนนน วันนี้ LhongPrauk มาเปิดเรื่องใหม่ ขอฝากน้องนีนกับพี่จอมทัพด้วยนะคะ เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่ลงในน้องแพนด้าแดง ขอฝากเนื้อฝากตัวกับนักอ่านทุกท่านด้วยนะคะ และหากมีข้อติชมหรือสามารถทักทายกันผ่านคอมเม้นต์ได้เลยนะคะ แล้วจะทยอยอัพนิยายเรื่องอื่นๆ เพิ่มเติมเรื่อยๆ
ขอบพระคุณค่ะ
*** Warming ***
เรื่องนี้เป็นแนว Mpreg คือ ผู้ชายท้องได้ มีการกระทำที่ไม่สามารถทำในชีวิตจริงได้
เรื่องนี้ไม่มีการข่มขืน การกระทำทารุณทางเพศ ใดๆ นะคะสบายใจได้
ย้ำ!!!!
ในโลกความจริง ผู้ชายท้องไม่ได้นะคะ ทุกคน ย้ำ!!! ไม่ได้เด็ดขาดนะคะ
*** คำเตือน ***
เหตุการณ์และตัวละครในเรื่องล้วนมาจากจินตนาการของผู้แต่งทั้งสิ้น ไม่ได้จงใจพาดพิง อ้างอิง หรือทำให้เกิดความเสียหายแก่ผู้ใด เนื้อหาบางส่วนมีการใช้ความรุนแรง คำหยาบ โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน หากเนื้อหาทำให้ผู้อ่านไม่พึงใจ ขอความกรุณาช่วยกดปิดนะคะ
การคอมเมนท์ขอเป็นคอมเมนเพื่อให้กำลังใจ ติชมตัวผลงานด้วยถ้อยคำสุภาพ ไม่ขอรับคอมเมนท์ที่ทำร้ายจิตใจกันนะคะ และอาจจะมีการลบหากคอมเม้นนั้นส่งผลต่ออารมณืของคนหมู่มาก หากมีข้อผิดพลาดประการใด นักเขียนก็ต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยนะคะ
บทนำ
ร่างโปร่งบางในชุดสวยหรูที่กำลังยืนอยู่บนเวทีรู้สึกได้ถึงอาการหูอื้อตาพร่าทันทีที่ก้าวเดินไปหยุดยืนปลายสุดของเวทีรูปตัวที
ดวงตากลมขยายวาบ หัวใจร่วงหล่นไปกองที่ตาตุ่ม ก่อนเจ้าตัวจะรีบเปลี่ยนสีหน้าเป็นเยือกเย็นเรียบเฉยเพื่อกลบเกลื่อนทุกอย่าง
ใบหน้าหวานทำเป็นกวาดสายไปรอบๆ ก่อนจะเชิดหน้าขึ้น คอระหงตั้งตรงอวดสร้อยเพชรน้ำดีที่ได้รับมอบหมายให้พรีเซนต์ ขณะพยายามรวบรวมสติและกำลังใจ หมุนตัวแล้วก้าวเดินกลับไปทางเดิมตามความยาวของเวที
ยังดีที่ร่างกายไม่เคยทรยศการฝึกฝน ขาเรียวยาวก้าวฉับเดินไปข้างหน้าราวกับหุ่นยนต์ที่ถูกวางโปรแกรมเอาไว้อย่างดีเยี่ยม ทุกท่วงท่าสง่าและเป็นธรรมชาติอย่างที่เคยเป็นมาไม่มีผิดเพี้ยน
ประกายไฟแฟลชจากกล้องของสื่อมวลชนนับสิบข้างเวทีสว่างวาบขึ้นทางนั้นทีทางนี้ที บางครั้งก็สว่างขึ้นพร้อมกันจากกล้องหลายๆ ตัว ถ้าคนอื่นรู้อาจจะคิดว่านั่นคือสาเหตุ
แต่เจ้าตัวรู้ดีว่านั่น...ไม่ได้เกี่ยวกันเลยสักนิด
สิ่งที่ทำให้เขาตาพร่าคือภาพของบุคคลที่นั่งอยู่ตรงปลายสุดเวทีนั่นต่างหาก
คนที่ไม่คิดว่าในชีวิตนี้จะต้องมาพบเจอกันอีก...
ทันทีที่ร่างสูงระหงของชายหนุ่มในชุดสีแดงเพลิงก้าวสู่ด้านหลังเวที หลังม่านที่ขึงตึงปิดบังความวุ่นวายของเหล่านายแบบนางแบบ ขาเล็กก็อ่อนระทวยจนทรุดลงกับพื้นหน้าแทบคว่ำ
โชคดีที่มีคนมือไวคว้าตัวไว้ได้ ก่อนที่ใบหน้าสุดล้ำค่าที่พระเจ้าตั้งใจปั้นจะปักลงบนพื้นแข็ง
“น้องนีน!! ว๊าย”
เสียงกรีดกราดบอกความตกใจของเพื่อนนางแบบนายแบบและผู้ควบคุมเวทีประสานเซ็งแซ่ขึ้นอย่างพร้อมเพรียงกัน
“นีน! นีน! ตายแล้ว เป็นอะไรไป”
ลลิตา ดีไซเนอร์ชื่อดัง เจ้าของแบรนด์สินค้าหรูอย่าง The LaliTa Design เห็นอาการแข้งขาอ่อนของนายแบบหนุ่มรุ่นน้องที่เธอสนิทก็กรีดร้องขึ้นมาอีกคน ก่อนจะปรี่ตรงเข้ามาช่วยพยุง
นีนธารา นราธร นายแบบหนุ่มเจ้าของรูปร่างบอบบางที่หน้าซีดเผือดยังคงหลับตานิ่ง แต่ก็ยอมให้คนประคองพาไปนั่งที่พื้นกลางห้อง
“พี่นีน! ตายแล้ว! พี่นีนเป็นลม!”
“น้องนีน!”
“น้องนีนเป็นลมเหรอ? น้องนีน...น้องนีนคะ ทำใจดีๆ ค่ะ”
เสียงผู้คนรอบตัวยังคงแว่วอยู่ในโสตประสาท แต่เจ้าตัวก็ไม่พร้อมจะตอบโต้ใดๆ
ร่างบางทำเพียงสูดลมหายใจลึก แต่เหมือนว่ามันจะไม่ค่อยช่วยอะไรเลย เหงื่อเม็ดโตผุดขึ้นตาไรผมและกรอบหน้า ริมฝีปากรูปกระจับแดงก่ำตัดกับผิวที่ซีดลงทุกที
“ถอยไปก่อน อย่ามารุม ไหน...ใครมียาดมบ้าง นอนลงเถอะนีน” ยังคงเป็นลลิตาที่ออกคำสั่งให้ทุกคนถอย ก่อนจะหันมาบอกให้นีนธาราทำตามที่ว่าเสียงเบา มือไม้ก็วุ่นวายช่วยปลดสร้อยคอเพชรออกจากร่างบาง ยื่นให้คนดูแลเพชรประจำคอลเลคชั่นนี้เก็บไป แล้วรีบปลดกระดุมเสื้อผ้าออกเพื่อให้นีนธาราอึดอัดน้อยลง
“มีค่ะ หนูมียาดม”
เสียงใครอีกคนที่ฟังเหมือนห่างออกไปไม่มากพูดบอกรัวเร็ว
ไม่กี่อึดใจ ยาดมชนิดกระปุกยอดนิยมก็ถูกนำมาจ่อที่จมูกรั้น พร้อมกับลมเย็นจากพัดในมือของลลิตา
“ดีขึ้นบ้างไหมนีน? ค่อยหายใจนะ”
นีนธาราสูดลมหายใจเข้าลึกอีกหลายครั้งตามคำบอกของลลิตา พยายามรวบรวมกำลังดึงสติกลับคืนมา กลิ่นหอมเย็นสดชื่นทำให้เขารู้สึกโล่งและปลอดโปร่งมากขึ้น แต่ก็ใช้เวลาเป็นนาที จึงค่อยๆ รู้สึกดีขึ้นตามลำดับ
“นีน...ไม่เป็นไรแล้วครับพี่ลิตา” ร่างบางเอ่ยเสียงเบา แต่หนักแน่น เขาปรือตาขึ้นมองใบหน้าของคนที่เป็นดั่งพี่สาวที่สนิท ก่อนเลื่อนสายตาไปมองรอบๆ นีนธารามองเห็นสายตาห่วงใยของทุกคน รวมถึงลลิตาที่คอยประคองเขาอยู่
ร่างบางค่อยๆ ยันตัวลุกขึ้นนั่ง
“ขอบคุณทุกคนนะครับ แต่นีนไม่เป็นอะไรแล้วจริงๆ” นีนธารายิ้มเซียวๆ ขอบคุณทุกคน
“เฮ้อ... ค่อยยังชั่วนะนีน”
“ดีแล้วล่ะ เป็นห่วงแทบแย่เลย”
ทุกคนล้วนเอ่ยออกมาอย่างโล่งใจ คนอื่นๆ ค่อยๆ ทยอยกันไปทำหน้าที่ของตัวเอง ยกเว้นก็แต่ลลิตา
“ไหวไหมนีน?”
“ไหวครับ นีนแค่...ตื่นเต้นมากไปหน่อย”
รู้ว่าเป็นการแก้ตัวที่ยากจะเชื่อ ขนาดที่ว่าดีไซเนอร์ชื่อดังยังมองมาเกือบเป็นค้อน
“หมั่นไส้!” ลลิตาตีแขนคนที่เพิ่งดีขึ้นจากการเป็นลมเบาๆ พอให้รู้สึก
“เราน่ะ ไม่ใช่แค่นายแบบเจนเวทีเท่านั้นนะ ยังเป็นนายเอกละครหลังข่าวที่ดังระดับประเทศอีก แสดงละครมาไม่รู้กี่เรื่องต่อกี่เรื่อง ยังมีหน้ามาบอกว่าตื่นเวทีอีกงั้นเหรอ?”
“จะแสดงกี่เรื่อง จะเดินกี่เวที นีนก็ยังตื่นเต้นนะครับพี่ลิตา เนี่ยมือเย็นแล้วก็สั่นไปหมด”
นีนธารายกมือให้อีกคนจับ แต่ตัวเองก็รู้ดีว่าอาการทั้งหมดไม่ได้มาจากเรื่องตื่นเวทีเลยสักนิด
“อย่ามาเล่นลิ้น นี่คงไม่ได้ทานอะไรมาเลยละสิท่า ถึงได้หิวจนลมใส่เอาแบบนี้ พวกดาราก็เป็นเสียอย่างนี่แหละน๊า กลัวหุ่นจะไม่สวย สักวันเถอะ จะได้มาเป็นลมคาเวที”
“ขืนนีนกินเอาๆ พี่ลิตาก็คงเลิกจ้างนีนมาเป็นนายแบบสิ”
“อย่ามาพูดเลย นีนรูปร่างขนาดนี้ เพิ่มอีกสักห้ากิโลก็ยังไหว หรือไม่สิบกิโลพี่ก็ว่าได้”
“ได้ไปใส่ไซซ์เอ็กซ์แอลน่ะสิครับ” นีนธาราว่าพลางยิ้มออดอ้อน
“ก็แล้วยังไง หุ่นพลัสไซซ์ไม่ดีตรงไหนย่ะ อย่ามาบูลลี่?” เจ้าของห้องเสื้อหุ่นอวบอัดถามเอาเรื่องอย่างหยอกเอิน
“ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อยครับ อย่างอนเลยน่าคุณดีไซเนอร์สุดสวย อวบแบบนี้ก็น่ารัก”
“ย่ะ!! เรานี่น๊า แต่จะว่าไปหุ่นเราก็...”
“อะไรกันครับ คนเขาเป็นลมยังมามองแบบนั้นอีก”
สายตาที่มองกราดมาทั่วตัวของพี่สาวคนสนิท ทำเอานีนธาราหน้าแดง ใบหน้าขาวขึ้นสีนิดๆ แต่กลับทำให้ลลิตาถอนหายใจอย่างโล่งอก
“ไม่ต้องมาอายจ้ะ พี่แค่มองว่าไม่ได้เจ็บปวดตรงไหนใช่ไหม? พี่ไม่พิศวาสเราหรอก พี่ชอบหนุ่มใหญ่พุงปลิ้นมากกว่า”
“เชื่อครับ เชื่อสนิทใจเลย”
นีนธารายกยิ้ม ก่อนหลุบตาลง ใช้แผงขนตายาวงอนพรางความรู้สึกลี้ลับอย่างหนึ่งไว้ไม่ให้ใครได้สังเกตเห็น และก็ถือว่าสำเร็จเพราะลลิตาก็เห็นว่าเป็นกิริยากระดากอายธรรมดา ตามประสาคนขี้อายและโลกส่วนตัวสูงอย่างนีนธารา
“นีนต้องโชว์เครื่องเพชรอีกชุดใช่ไหมครับพี่ลิตา”
“จ้ะ ว่าแต่เราเถอะ ฟีนาเล่ด้วยนะ ชุดค่อนข้างหนักด้วย เราไหวไหม?”
“นีนวะ...”
“งานฟรีก็งี้แหละครับ พี่นีนเขาไม่ค่อยมีแรงหรอก ให้ผมเดินแทนพี่นีนไหมครับคุณลลิตา”