เสียใจด้วยนะครับ สายธาร หรือ น้ำที่คุณตามหา เขาตายไปแล้ว เขาได้ตายไปเมื่อห้าปีก่อน ตายไปพร้อมกับคำลวงที่คุณให้ไว้ เขาตายไปแล้วครับ
รัก,ชาย-ชาย,ไทย,ยุคปัจจุบัน,ดราม่า,Mpreg,ผู้ชายท้องได้,แฟนเก่า,รัก,ดราม่า,นิยายวาย,Yaoi,YAOI,นิยายบีแอล,นิยายรัก,นิยายเกย์,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เสียใจด้วยนะครับ สายธาร หรือ น้ำที่คุณตามหา เขาตายไปแล้ว เขาได้ตายไปเมื่อห้าปีก่อน ตายไปพร้อมกับคำลวงที่คุณให้ไว้ เขาตายไปแล้วครับ
ผู้แต่ง
LhongPrauk
เรื่องย่อ
นีน นีนธารา นราธร (25 ปี) ดารานักแสดง
X
ทัพ จอมทัพ ก้องวณิชกุล (30 ปี) นักธุรกิจอสังหาฯ
นีนธารา นราธร ดารานายแบบชื่อดัง ที่มีประวัติลึกลับ น่าค้นหา
แต่ทุกอย่างกำลังจะสั่นคลอน เมื่อ จอมทัพ ก้องวณิชกุล ปรากฏตัวขึ้น เขาเป็นไฮโซหนุ่มผู้นำตระกูลก้องวณิช
การปรากฏตัวของจอมทัพเป็นดั่งเงาตามตัว ความหลังครั้งอดีตที่ดาราดังพยามฝังกลบไว้กำลังตามหลอกหลอนเขาไปในทุกที่ สายตาเกลียดชังที่ต่างฝ่ายต่างมองกันเป็นเรื่องจริงหรือสิ่งที่ทั้งสองคนพยายามแสดงกันแน่ แล้วอดีตของนีนธาราที่พยายามปกปิดไว้คืออะไร?
“คนหลอกลวง! คุณกลับมาทำไม คุณทำแบบนี้กับผมทำไม? ผมเกลียดคุณ ได้ยินไหม? ไปให้พ้นหน้าผม ลงนรกไปเลยยิ่งดี!”
คนตัวเล็กหอบโยนเอ่ยคำด่าที่เคยอยากพูดใส่หน้าคนใจร้ายออกไปจนหมด แต่จอมทัพกลับทำเพียงแสยะยิ้มและหัวเราะเสียงกระด้าง
“จะมากไปแล้ว คุณมีสิทธิ์อะไรมาเกลียดผม มาด่าผมปาวๆ คนที่ควรจะพูดคำเหล่านั้นมันคือผมต่างหาก และคนที่สมควรต้องลงนรกก็คือคุณ คุณนั่นแหละไม่ใช่ผม!”
คุยกับนักเขียน
สวัสดีค่ะทุกโค้นนนนน วันนี้ LhongPrauk มาเปิดเรื่องใหม่ ขอฝากน้องนีนกับพี่จอมทัพด้วยนะคะ เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่ลงในน้องแพนด้าแดง ขอฝากเนื้อฝากตัวกับนักอ่านทุกท่านด้วยนะคะ และหากมีข้อติชมหรือสามารถทักทายกันผ่านคอมเม้นต์ได้เลยนะคะ แล้วจะทยอยอัพนิยายเรื่องอื่นๆ เพิ่มเติมเรื่อยๆ
ขอบพระคุณค่ะ
*** Warming ***
เรื่องนี้เป็นแนว Mpreg คือ ผู้ชายท้องได้ มีการกระทำที่ไม่สามารถทำในชีวิตจริงได้
เรื่องนี้ไม่มีการข่มขืน การกระทำทารุณทางเพศ ใดๆ นะคะสบายใจได้
ย้ำ!!!!
ในโลกความจริง ผู้ชายท้องไม่ได้นะคะ ทุกคน ย้ำ!!! ไม่ได้เด็ดขาดนะคะ
*** คำเตือน ***
เหตุการณ์และตัวละครในเรื่องล้วนมาจากจินตนาการของผู้แต่งทั้งสิ้น ไม่ได้จงใจพาดพิง อ้างอิง หรือทำให้เกิดความเสียหายแก่ผู้ใด เนื้อหาบางส่วนมีการใช้ความรุนแรง คำหยาบ โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน หากเนื้อหาทำให้ผู้อ่านไม่พึงใจ ขอความกรุณาช่วยกดปิดนะคะ
การคอมเมนท์ขอเป็นคอมเมนเพื่อให้กำลังใจ ติชมตัวผลงานด้วยถ้อยคำสุภาพ ไม่ขอรับคอมเมนท์ที่ทำร้ายจิตใจกันนะคะ และอาจจะมีการลบหากคอมเม้นนั้นส่งผลต่ออารมณืของคนหมู่มาก หากมีข้อผิดพลาดประการใด นักเขียนก็ต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยนะคะ
บทที่ 1 เผชิญหน้า
“งานฟรีก็งี้แหละครับ พี่นีนเขาไม่ค่อยมีแรงหรอก ให้ผมเดินแทนพี่นีนไหมครับคุณลลิตา”
ยังไม่ทันที่นีนธาราจะตอบ เสียงหวานเนิบของนายเอกรุ่นน้องร่วมวงการที่มักจะเป็นไม้เบื่อไม้เมากับนีนธาราอย่าง ปวินทร์ ปัฐวิกรณ์ ก็แทรกขึ้นมา
เจ้าตัวเพิ่งเดินแบบเสร็จเช่นกัน ถ้าเขาจำไม่ผิดคงเป็นคิวที่สามหลังจากคิวของเขา
“น้องวินคะ คือ...” ลลิตาที่กำลังจะเอ่ยแก้ต่างให้กับนีนธาราต้องหยุดชะงัก เมื่อมือเล็กของเจ้าตัวถูกบีบเบาๆ จากคนข้างตัว
“ไม่เป็นไรหรอกวิน พี่ยังไหวน่ะ”
“ยังไหว หรือว่าไม่อยากให้วินเด่นเกินหน้าเกินตากันแน่”
อีกคนยังไม่วายกระแหนะกระแหน นีนธาราพอจะได้ยินจากผู้จัดการส่วนตัวมาบ้างว่าปวินทร์เจาะจงอยากจะเดินฟีนาเล่ แต่เจ้าของเครื่องเพชรหายากและดีไซเนอร์ชุดอย่างลลิตากลับเลือกเขาแทน
“ไม่หรอก พี่แค่มีความรับผิดชอบ ในเมื่อทั้งเจ้าของเครื่องเพชร ทั้งดีไซเนอร์ชุด เขา ‘เลือกพี่’ พี่ก็ต้องทำให้เต็มที่”
“นี่!!”
ปวินทร์มีท่าทางไม่พอใจ เพราะนีนธาราเน้นที่คำว่า ‘เลือก’อย่างจงใจกดข่ม พร้อมกับดวงตากลมที่ทอประกายท้าทาย
“หึ...ถ้าอย่างนั้นก็ทำให้เต็มที่ อย่าให้ขายหน้านะครับ เดี๋ยวเขาจะนินทากันได้ว่านายเอกเบอร์หนึ่งของวงการ ไม่ได้เรื่อง!!”
“หึ...คำเตือนนี่ เตือนพี่หรือเตือนตัวเราล่ะ” นีนธาราเอ่ยเสียงเรียบ นัยน์ตาหวานเชิดขึ้นมองสบดวงตาของอีกคนผ่านปลายจมูกอย่างไม่ยอม
จิตวิทยาการมองคนให้อีกฝ่ายรู้สึกอึดอัดขั้นแรก ให้เชิดหน้าขึ้นมองผ่านปลายจมูกตัวเองไปยังหว่างคิ้วหรือหน้าผากของอีกฝ่าย
“หมายความว่าไง?”
ได้ผลทันที ปวินทร์ดูกระสับกระส่ายกับท่าทางของอีกฝ่าย
“ไม่ต้องห่วงพี่หรอก ห่วงตัวเราเองเถอะ เรามาถึงงานค่อนข้างสาย เวลาเป็นสิ่งสำคัญนะปวินทร์ ในฐานะรุ่นพี่ก็ขอเตือนไว้หน่อย”
“นั่นเพราะรถมันติดต่างหาก”
จิตวิทยาข้อสอง... ให้ทวนคำพูดของอีกฝ่ายให้เขาได้ฟัง แล้วถามคำถามย้อนกลับให้อีกฝ่ายคิดตาม
“เพราะรถติด นั่นคือเหตุผลที่วินคิดว่าพออย่างนั้นเหรอ?”
“ทะ...ทำไม? ก็รถมันติดจริงๆ”
“ที่รถมันติดเพราะทุกคนต่างก็เร่งรีบมาร่วมงาน ในเมื่อวินรู้ว่ารถมันจะติด วินก็ควรเผื่อเวลา พี่พูดถูกไหม?”
“...”
“ไม่มีใครพร้อมที่จะรับฟังเหตุผลของวินตลอดไปหรอกนะ การทำงานที่ดีควรมาก่อนเวลา ถึงจะเป็นงานการกุศลก็ต้องรักษาเวลา จะได้ไม่ลำบากคนอื่น ยิ่งเป็นงานละครยิ่งต้องรักษาเวลาให้มาก อย่าเอาเวลาไปรับงานอีเวนต์ทั้งๆ ที่ให้คิวกองถ่ายแล้ว หวังว่าน้องวินจะเข้าใจ”
“พี่นีน!!”
นีนธารายกยิ้ม เขาได้ยินข่าวลือนี้มาจากพวกช่างแต่งหน้าจริงๆ แม้สถานการณ์จะดูเหมือนเขากำลังยอกย้อนอีกฝ่าย แต่ด้วยใจจริง เขาหวังดีกับรุ่นน้องอย่างปวินทร์จริงๆ ในสายตาเขาอีกฝ่ายก็แค่เด็กที่ยังไร้วุฒิภาวะ หากโตขึ้นอีกนิดก็จะนิ่งได้มากกว่านี้ และคงมองการกระทำในอดีตของตนเองว่าไร้สาระ
เวลาที่เสียไปกับการอิจฉาคนอื่น มันไร้สาระมากจริงๆ
“แล้วพี่จะบอกอีกอย่างนะวิน ไม่มีสิ่งไหนแทนกันได้ ต่อให้มันเหมือน แต่ก็ใช่ว่าเหมือนได้ทุกอย่าง เป็นตัวเองดีที่สุด”
สายตารุ่นน้องที่มองมายังนีนธารานั้นมีแต่ความไม่ชอบใจ นีนธาราเคยตั้งคำถามกับตัวเองมาตลอดว่าเหตุใด คนคนนี้ถึงไม่ชอบตน แต่ก็จนใจ คนไม่ชอบก็คือไม่ชอบ
“มันก็ไม่แน่เสมอไปหรอกครับ”
“ถ้าอย่างนั้นก็คงเป็นเรื่องของเราแล้วล่ะ แต่วันนี้เอาไว้ก่อนนะปวินทร์ อย่ามาหาเรื่องพี่เลย วันนี้พี่ไม่มีอารมณ์ นายแยกไปเถอะ ก่อนที่พี่สิทธาจะมา ผู้จัดการนายอยู่ทางโน้น เชิญ!!”
นีนธาราเลือกที่จะใช้ชื่อของผู้จัดการส่วนตัวมาอ้างให้เด็กหนุ่มล่าถอยไป พร้อมกับผายมือไปทางผู้จัดการอีกฝ่ายที่กำลังยืนคอยืดคอยาวมาทางนี้
ไม่บ่อยนักหรอกที่คนอย่างนีนธาราจะทำแบบนี้ ส่วนมากก็จัดการด้วยตัวเองได้ตลอด แต่ตอนนี้เขาไม่มีแรงเหลือสำหรับเรื่องไร้สาระของเด็กคนนี้จริงๆ
“นีน...”
“นีนไหวครับพี่ลิตา นีนสู้ตายอยู่แล้ว”
“อย่าให้ถึงกับตายคาเวทีพี่เลยนะพ่อคุณ พี่เสียดายอนาคตเรา หุ่นขนาดนี้ ความสามารถขนาดนี้หาไม่ได้ง่ายๆ เลยนะ”
“พี่ลิตาก็เว่อร์ ดาราดังออกจะเต็มไปหมด อย่ามาอวยนีนเลย”
“เต็มไปหมดก็จริงแต่ไม่มีใครเหมือนนีน”
“ครับ? ยังไงครับ นีนแปลกจากคนอื่นตรงไหน?”
“ก็นีนเพอร์เฟกต์น่ะสิ”
“พี่ลิตาครับ อวยเกิ๊น!”
“จริงนะ พี่เคยเจอนายแบบหลายคนที่มองภายนอกหุ่นเหมือนนีนเลย สูง หุ่นผอมเพรียว แต่พอลองฟิตติ้งชุดจริงๆ กลับทำให้ชุดดูหลวมแล้วก็ไม่เป็นทรง หมดสวยไปเลย แต่นีนกลับใส่แล้วสวยทุกชุด ทำเอาพี่ตะลึงไปเลย”
“เว่อร์อีกล่ะ เกินไปแล้วนะครับ”
“จริงจ้ะ พูดจริงก็หาว่าอวย พี่ว่าเป็นเพราะสะโพกกลมๆ กับไหล่กว้างๆ อกแน่นๆ นั่นแน่ๆ”
ไม่ได้พูดลามกหรือออกเชิงลวนลาม แต่ลลิตาคิดว่า ขนาดสะโพกที่รับกับเอวบางเลยขึ้นไปถึงอกหนาและช่วงไหล่ที่ผายของนีนธารานั่นสำคัญมากกับการเป็นนายแบบ
เพราะแม้ว่าร่างเล็กนั่นจะกินน้อยแค่ไหน แต่หุ่นกลับยังคงเป็นทรงนาฬิกาทราย และทำให้ชุดที่สวมใส่ดูสง่าและเลอค่าเสมอจนน่าแปลกใจ
“แหม...ชมกันแบบนี้เลยเหรอครับ? นีนเขินแย่”
“อ้าว เลยเขินจริงเลยหน้าแดงหมดแล้ว ไอ้สะโพกลูกพีชเด้งๆ นั่นนะ พี่เห็นมากี่ครั้งแล้ว เลิกเขินค่ะ” ลลิตาหัวเราะ ขณะมองหน้าที่ขึ้นสีเข้มจัดของรุ่นน้องด้วยสายตาเกือบเป็นเอ็นดู
ยังดีที่วันนี้เป็นงานการกุศลใหญ่ นายแบบนางแบบต่างตบเท้าเข้าร่วมงานมากมาย ทำให้พอมีเวลาให้นีนธาราได้พักฟื้น เมื่อถึงคิวต้องออกหน้าเวทีอีกรอบ นีนธารายืนหลับตาตั้งใจทำสมาธิเป็นพิเศษ เขาใช้เวลามากกว่าครั้งไหนๆ
‘เราต้องทำได้นีน’
นั่นคือคาถาที่นายแบบหนุ่มท่องในใจ ใช้สะกดจิตตัวเองขณะเตรียมตัวก่อนออกสู่หน้าเวทีรูปตัวทีในชุดฟีนาเล่ชุดสุดท้ายของงาน
มันคงเป็นโชคร้ายหรือเวรกรรมแต่หนหลังของเขาโดยแท้ ที่ต้องมาเผชิญหน้าคนที่เคยย่ำยีหัวใจในคืนนี้
คนๆ นั้นใช้เวลาแค่ชั่วข้ามคืนย่ำยีทั้งความรู้สึก ศักดิ์ศรี ความเชื่อ และเกียรติยศของเขาจนแหลกเป็นผุยผง ทั้งที่สามารถหลบเลี่ยงไม่เจอกันมาได้ตั้งห้าปี
สองปีสำหรับการตั้งตัว...
สามปีสำหรับวงการบันเทิง...
นีนธาราลืมตา สูดลมหายใจเข้าลึก ก่อนก้าวเท้าออกไปหยุดยืนกลางแบคดรอปท่ามกลางแสงสปอตไลต์ นีนธารามองตรงไปด้านหน้าเชิดหน้าขึ้น มองข้ามสายตาคมของคนที่นั่งปลายสุดทางรูปตัวที
ใครคนนั้นที่เขาไม่เคยคิดจะอยากเจอ…
จอมทัพ ก้องวณิชกุล...
ผู้ชายใจร้าย จอมหลอกลวงคนนั้น