เสียใจด้วยนะครับ สายธาร หรือ น้ำที่คุณตามหา เขาตายไปแล้ว เขาได้ตายไปเมื่อห้าปีก่อน ตายไปพร้อมกับคำลวงที่คุณให้ไว้ เขาตายไปแล้วครับ
รัก,ชาย-ชาย,ไทย,ยุคปัจจุบัน,ดราม่า,Mpreg,ผู้ชายท้องได้,แฟนเก่า,รัก,ดราม่า,นิยายวาย,Yaoi,YAOI,นิยายบีแอล,นิยายรัก,นิยายเกย์,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เสียใจด้วยนะครับ สายธาร หรือ น้ำที่คุณตามหา เขาตายไปแล้ว เขาได้ตายไปเมื่อห้าปีก่อน ตายไปพร้อมกับคำลวงที่คุณให้ไว้ เขาตายไปแล้วครับ
ผู้แต่ง
LhongPrauk
เรื่องย่อ
นีน นีนธารา นราธร (25 ปี) ดารานักแสดง
X
ทัพ จอมทัพ ก้องวณิชกุล (30 ปี) นักธุรกิจอสังหาฯ
นีนธารา นราธร ดารานายแบบชื่อดัง ที่มีประวัติลึกลับ น่าค้นหา
แต่ทุกอย่างกำลังจะสั่นคลอน เมื่อ จอมทัพ ก้องวณิชกุล ปรากฏตัวขึ้น เขาเป็นไฮโซหนุ่มผู้นำตระกูลก้องวณิช
การปรากฏตัวของจอมทัพเป็นดั่งเงาตามตัว ความหลังครั้งอดีตที่ดาราดังพยามฝังกลบไว้กำลังตามหลอกหลอนเขาไปในทุกที่ สายตาเกลียดชังที่ต่างฝ่ายต่างมองกันเป็นเรื่องจริงหรือสิ่งที่ทั้งสองคนพยายามแสดงกันแน่ แล้วอดีตของนีนธาราที่พยายามปกปิดไว้คืออะไร?
“คนหลอกลวง! คุณกลับมาทำไม คุณทำแบบนี้กับผมทำไม? ผมเกลียดคุณ ได้ยินไหม? ไปให้พ้นหน้าผม ลงนรกไปเลยยิ่งดี!”
คนตัวเล็กหอบโยนเอ่ยคำด่าที่เคยอยากพูดใส่หน้าคนใจร้ายออกไปจนหมด แต่จอมทัพกลับทำเพียงแสยะยิ้มและหัวเราะเสียงกระด้าง
“จะมากไปแล้ว คุณมีสิทธิ์อะไรมาเกลียดผม มาด่าผมปาวๆ คนที่ควรจะพูดคำเหล่านั้นมันคือผมต่างหาก และคนที่สมควรต้องลงนรกก็คือคุณ คุณนั่นแหละไม่ใช่ผม!”
คุยกับนักเขียน
สวัสดีค่ะทุกโค้นนนนน วันนี้ LhongPrauk มาเปิดเรื่องใหม่ ขอฝากน้องนีนกับพี่จอมทัพด้วยนะคะ เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่ลงในน้องแพนด้าแดง ขอฝากเนื้อฝากตัวกับนักอ่านทุกท่านด้วยนะคะ และหากมีข้อติชมหรือสามารถทักทายกันผ่านคอมเม้นต์ได้เลยนะคะ แล้วจะทยอยอัพนิยายเรื่องอื่นๆ เพิ่มเติมเรื่อยๆ
ขอบพระคุณค่ะ
*** Warming ***
เรื่องนี้เป็นแนว Mpreg คือ ผู้ชายท้องได้ มีการกระทำที่ไม่สามารถทำในชีวิตจริงได้
เรื่องนี้ไม่มีการข่มขืน การกระทำทารุณทางเพศ ใดๆ นะคะสบายใจได้
ย้ำ!!!!
ในโลกความจริง ผู้ชายท้องไม่ได้นะคะ ทุกคน ย้ำ!!! ไม่ได้เด็ดขาดนะคะ
*** คำเตือน ***
เหตุการณ์และตัวละครในเรื่องล้วนมาจากจินตนาการของผู้แต่งทั้งสิ้น ไม่ได้จงใจพาดพิง อ้างอิง หรือทำให้เกิดความเสียหายแก่ผู้ใด เนื้อหาบางส่วนมีการใช้ความรุนแรง คำหยาบ โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน หากเนื้อหาทำให้ผู้อ่านไม่พึงใจ ขอความกรุณาช่วยกดปิดนะคะ
การคอมเมนท์ขอเป็นคอมเมนเพื่อให้กำลังใจ ติชมตัวผลงานด้วยถ้อยคำสุภาพ ไม่ขอรับคอมเมนท์ที่ทำร้ายจิตใจกันนะคะ และอาจจะมีการลบหากคอมเม้นนั้นส่งผลต่ออารมณืของคนหมู่มาก หากมีข้อผิดพลาดประการใด นักเขียนก็ต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยนะคะ
บทที่ 4 ทักษะการแสดง
นีนธาราเบือนหน้าไปทางสิทธาช้าๆ ไม่ให้ดูเป็นการสะบัดหน้าหนีจนเสียมารยาทมากเกินไป
ใบหน้าคมสันยังคงดูดีไม่สร่าง แต่ภาพที่เขายืนกับชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งพอกัน หน้าตาเข้าขั้นสวยหวาน ปากอิ่ม ตาคม ก็ทำให้ริมฝีปากบางยกยิ้มหยันนิดๆ พลางเชิดขึ้นอย่างถือดี
เมื่อกี้ยังเห็นคุยอยู่กับปวินทร์ ตอนนี้ควงอีกคน...
ช่างสับรางได้เร็วสมกับเป็นจอมทัพ ก้องวณิชกุล ไฮโซหนุ่มเจ้าเสน่ห์ที่เขาร่ำลือกันจริงๆ
คู่ควงชั่วคราว?
คู่หมั้น?
หรือว่าคู่ชีวิตของเขากันล่ะ?
อุปาทานทำให้รู้สึกเหมือนได้กลิ่นที่เคยชินจมูก เป็นกลิ่นเฉพาะตัวของร่างสูงที่นีนธาราทั้งรักทั้งชัง เพราะผู้ชายคนนี้เป็นคนเดียวที่ทำให้นีนธารารู้สึกเหมือนขึ้นสวรรค์ ก่อนจะทิ้งให้จมดิ่งสู่ห้วงนรกในเวลาใกล้เคียงกันเพียงลำพัง
นีนธารายังจำได้แม่น ทั้งที่คิดว่าได้โยนทุกอย่างลงหลุม พร้อมกับกลบฝังดินเทปูนโบกทับไปเรียบร้อยแล้ว นับตั้งแต่ที่คิดจะตั้งต้นใหม่
นีนธารา ฝัง สายธาน มนตรีพรรณ เด็กหนุ่มบ้านนอกโง่เง่าที่เป็นของเล่นของไฮโซหนุ่มหล่อไปพร้อมกับอดีตแสนข่มขืน
แต่เมื่อเจอหน้าคนใจร้ายตอนนี้ ประโยคสุดท้ายที่อีกคนพูดก่อนจากลา หลังจากที่มาส่งเขาที่หอพักในบ่ายแก่ๆ ของอีกวัน หลังจากคืนที่หลงระเริงไปกับความรักจอมปลอมก็กลับมาดังก้องอยู่ในหูอีกครั้ง
“นอนหลับให้สบายนะ ไม่ต้องคิดมาก พรุ่งนี้พี่จะมาหา พี่ว่าถ้าเป็นไปได้ก็ไม่ต้องไปทำงานและก็หยุดเรียนเสียวัน รออยู่ที่นี่ พี่อาจจะมาช้าหน่อยเพราะมีประชุมสำคัญตอนบ่ายโมง แต่ยังไงน้ำก็ต้องรอพี่นะ”
คำว่า ‘ช้าหน่อย’ ของจอมทัพ กินระยะเวลายาวนานเป็นประวัติศาสตร์
ในตอนนั้นนีนธารายังบ้าพอที่จะรอ แม้เวลาจะผ่านไปเป็นสัปดาห์นีนธาราก็ยังคงเฝ้ารอ คอยเปิดหูเปิดตาเผื่อจะได้ข่าวคราวของอีกคน เฝ้ารอเขาติดต่อกลับมา ก่อนที่ความหวังจะค่อยๆ จางหายไปและยอมรับกับตัวเองว่า
ระหว่างเราสองคน คำว่า ‘พรุ่งนี้’ ไม่มีวันมาถึง
จอมทัพทำตัวเหมือนตายจาก สิ่งที่นีนธาราได้รับกลับมาคือความเงียบและความว่างเปล่า
จนเมื่อตัดสินใจแล้วว่าจะลบเขาออกไปจากหัวใจที่ร้าวราน นีนธาราก็ทำทุกอย่างเต็มที่ ปิดหูปิดตาไม่ยอมรับรู้ข่าวสารใดๆ ที่อาจจะมีชื่อของจอมทัพอีกเลย
หนังสือพิมพ์หน้าข่าวสังคม นิตยสารธุรกิจ และสื่อสิ่งพิมพ์อื่น ที่อาจจะนำเสนอความเคลื่อนไหวของจอมทัพ ก้องวณิชกุล
นีนธาราไม่มีวันแตะ!!
โซเชียลมีเดียหรือแพลตฟอร์มออนไลน์ทุกรูปแบบนีนธาราไม่เล่น เขาให้สิทธาเป็นคนควบคุมแอ็กเคานต์ทั้งหมดที่ใช้สื่อสารกับแฟนคลับ
เมื่อตั้งใจจะตัดขาดจากอดีตที่แสนปวดร้าว สิ่งที่ต้องทำคือต้องตัดเขาให้ขาด
แต่...นาทีนี้ นีนธารารู้แล้วว่า ความพยายามทั้งหมดที่ทำมาไม่มีผลใดๆ เลย
ผู้ชายร่างสูงสมาร์ต ใบหน้าคมสัน นัยน์ตาเข้มสีสวยแปลก ภาพของจอมทัพอาจจะดูเลือนรางโดยความตั้งใจลืมของนีนธาราเอง หากพอต้องเผชิญหน้าอีกครั้ง แม้จะแค่เพียงแวบเดียว เงาอดีตห้าปีที่แล้วกลับชัดยิ่งกว่าชัด
“ถ้าผมจำไม่ผิด คุณคือนายแบบบนเวทีที่สวมชุดฟีนาเล่เมื่อสักครู่นี้ใช่ไหมครับ?” เสียงห้าวทุ้มดังแทรกขึ้นในความเงียบภายในลิฟต์ที่กำลังเลื่อนสู่ชั้นล่าง ทำเอานีนธาราที่ตั้งใจนิ่งเฉยเกือบสะดุ้งเพราะจู่ๆ จอมทัพก็หันมาพูดด้วยอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย
“ชุดที่คุณใส่ดูดีมาก ทั้งชุดสีแดง แล้วก็ชุดนางพญายูงทองชุดสุดท้ายเรียกเสียงฮือฮาจากผู้ชมเสียจนผมได้ยินพิธีกรประกาศชื่อของคุณไม่ถนัดเลย”
อีกคนเผยจุดประสงค์การชวนคุย นีนธารารู้สึกถึงแรงบีบเบาๆ จากมือสิทธา เขาเองก็บีบตอบอย่างต้องการกำลังใจ
“ใช่ครับ เป็นผมเอง” ความฉับไวด้วยสัญชาตญาณนักแสดงโดยแท้ ทำให้นีนธารามีสติในเสี้ยววิ เรียวหน้าสวยหันไปสบตาอย่างกล้าหาญแล้วเอ่ยตอบคำถามเสียงเรียบ แต่ไม่คิดจะแนะนำตัวใดๆ ต่อ
“ผมจอมทัพ ก้องวณิชกุล เรียกผมว่าทัพก็ได้ครับ” ร่างสูงแนะนำตัวเองง่ายๆ พลางยื่นมือมาด้านหน้า
นีนธารามองมือนั้นนิ่ง เขายังไม่เปลี่ยน ยังคงแนะนำตัวเหมือนครั้งหนึ่งเมื่อนานมาแล้วไม่มีผิด
“...”
“ยินดีที่ได้รู้จักครับคุณจอมทัพ ผมสิทธา อรุณฉาย”
เพราะนีนธาราไม่ยื่นมือไปจับกับจอมทัพเสียที สิทธาเลยเลือกที่จะแก้สถานการณ์แทนโดยการยื่นมือไปจับเสียเองและแนะนำตัวกลับ
“ยินดีที่ได้รู้จักครับคุณสิทธา แล้วก็...” แต่ดูเหมือนจอมทัพเองก็จะไม่ยอมแพ้ ชายหนุ่มสบตากับดวงตากลมที่มองมาที่เขานิ่งอย่างท้าทาย
แววตาคมวาววับอย่างต้องการเอาชนะ สีหน้าดูสนุกที่ได้ไล่ต้อนคนตรงหน้า คิ้วคมเลิกขึ้นเมื่อนีนธาราไม่มีทีท่าตอบกลับ
“เอ่อ...น้องชื่อนีนธาราครับ ไม่ทราบว่าคุณจอมทัพพอจะรู้จักไหม ฮ่าๆ แต่คงไม่หรอกเพราะน้องเป็นดาราทั่วไปน่ะครับ” สิทธาอีกตามเคยที่แก้สถานการณ์และพยายามสะกิดด้านหลังร่างบางให้เลิกจ้องอีกฝ่ายเหมือนจะฆ่าให้ตายเสียที
ไหนบอกจะเป็นลม...ลมพายุน่ะสิ
“ครับ ไม่เคย...รู้จักจริงด้วย”
“ดีแล้วล่ะครับ”
สิทธาแทบจะกุมขมับเมื่อคำแรกที่ออกจากปากสวยกลับเป็นคำพูดที่ดูเหมือนจะหาเรื่องอีกฝ่ายเสียอย่างนั้น สิทธาลุ้นจนตัวโก่ง สุดท้ายก็โล่งใจที่ฝ่ายจอมทัพยอมละสายตาแล้วหันไปแนะนำคนข้างกายแทน
“นี่ก็น้องชายผมเอง จอมพล เขาเป็นคนอยากมางานนี้เลยลากผมมาเป็นเพื่อน”
“สวัสดีครับคุณนีนธารา” อีกคนว่าท่าทางดูตื่นเต้นเป็นพิเศษ
“สวัสดีครับ เรียกนีนเฉยๆ ก็ได้นะครับ” นีนธาราแนะนำตัวอย่างเป็นกันเอง แตกต่างจากท่าทีที่มีให้จอมทัพ ริมฝีปากบางยิ้มให้กับจอมพลอย่างจริงใจ
ในตอนนั้น นีนธาราไม่เคยรู้มาก่อนว่าจอมทัพมีน้องชายด้วย แต่ก็นั่นแหละ มีอะไรบ้างล่ะที่เขารู้เกี่ยวกับอีกฝ่าย นอกจากชื่อ นามสกุล และฐานะทางสังคม เนื่องจากปรากฏบ่อยตามหน้าสื่อต่างๆ โดยเฉพาะข่าวแวดวงสังคมและธุรกิจ
“ผมอายุน้อยกว่าพี่นีน ผมขออนุญาตเรียกพี่นีนได้ไหมครับ”
“ได้สิครับ”
“ผมรู้จักพี่มาก่อนครับ” จอมพลพูดกับนีนธาราด้วยเสียงกังวานใส ผิดกับพี่ชายที่มีเสียงห้าวทุ้มลึก
แต่ประโยคนั้นกลับทำรอยยิ้มบางๆ นั้นหายไปอีกครั้ง ม่านตากลมขยายวาบ หวาดวิตกอย่างบอกไม่ถูก
“เอ่อ...อย่างนั้นเหรอครับ?”
“ผมชอบดูละครที่พี่นีนเล่นมาก ยิ่งพวกคนใช้ที่บ้านนะติดกันงอมแงม ทุกคนลงคะแนนเสียงเป็นเอกฉันท์ว่านอกจากเล่นเก่ง แอคติ้งเนียนแล้วยังสวยถูกใจที่สุดเลยครับ”
“อ้อ...ขอบคุณครับ” นีนธาราแอบผ่อนลมหายใจแล้วยิ้มเหยให้กับคำชมของอีกฝ่ายที่ดูเหมือนจะเกินจริงไปมาก
“นี่ถ้ารู้ว่าผมได้เจอตัวจริงคงพากันกรี๊ดกร๊าดกันใหญ่ รุมถามผมแน่ๆ ว่าตัวจริงพี่เป็นยังไง สวยสง่าเหมือนในทีวีไหม?”
“ไม่ขนาดนั้นหรอกครับ”
“ขนาดนั้นแหละครับ ตัวจริงพี่นีนยิ้มหวานเหมือนยิ้มให้พระเอกในละครเลย”
“เอ่อ...”
“นีนเขาเรียนการแสดงมาหนักครับ ฝึกฝนมากเยอะ แต่เรื่องที่ไม่ต้องปรุงแต่งก็เห็นจะเป็นเรื่องยิ้มนี่แหละครับ ยิ้มหวานเหมือนกันทั้งในจอและนอกจอ ตรึงตาตรึงใจให้คนมองไม่รู้สึกเบื่อ”
สิทธาที่เห็นว่านีนธาราทำท่าจะพูดไม่ออกเสียดื้อๆ ก็เข้ามาช่วย จอมพลหัวเราะคล้ายกับว่าสิทธาพูดถูกใจ แต่ร่างสูงที่ยืนข้างตัวกลับขัดขึ้นมาหน้าตาเฉย สุ้มเสียงฟังไม่ออกว่าต้องการกระเซ้าหรือเหน็บแนม
“คุณสิทธา คงเป็นอีกคนสินะครับที่พลอยถูกตรึงด้วยรอยยิ้มหวานของนายเอก...ของเรา”
ท้ายประโยคเน้นเสียงเสียจนสะดุดหู เรียกสายตาฟาดฟันจากร่างบางได้ทันที
ติ้ง!!!
เสียงลิฟต์ราวกับเสียงระฆังหมดยก สิทธาแทบอยากจะกู่ร้องอย่างยินดี
“ผม...ถึงชั้นที่จะลงแล้วครับ สวัสดีนะครับคุณจอมทัพ คุณจอมพล ยินดีที่ได้รู้จักครับ” สิทธาฉวยโอกาสที่ลิฟต์จอดไม่ต่อความยาว แต่คว้าข้อมือของคนที่ก่อนหน้านี้พูดปาวๆ ว่าจะเป็นลมเพราะเจอจอมทัพ แต่ตอนนี้กลับจ้องหน้าราวกับจะกินเลือดกินเนื้อก็ไม่ปาน
“ไปกันเถอะนีน”
“ผมขอชม...คุณแสดงเก่งจริงๆ นั่นคือคำชมจากใจ”
แต่ดูเหมือนจอมทัพจะไม่สนใจ เพราะเขาก้มลงพูดกับนีนธาราอีกครั้งอย่างตั้งใจ ดวงตาคมที่สบกันพร้อมกับรอยยิ้มหยันที่จุดขึ้นตรงมุมปากทำเอานีนธาราอยากจะกรี๊ดอัดหน้าคมนั้น แต่เขาก็ทำได้เพียง...
“ขอบคุณครับ”
นีนธาราตั้งใจสะบัดหน้าหนีอีกฝ่ายแรงๆ อย่างไม่คิดรักษามารยาท แล้วหันไปยิ้มให้จอมพลอีกครั้ง
“ขอบคุณคุณจอมพลเช่นกันนะครับ”
นีนธาราเดินออกจากลิฟต์นั้น โล่งใจที่ทุกอย่างคงจบลงแค่ตรงนี้ แต่คำพูดของจอมทัพที่ทิ้งเอาไว้ก่อนที่ประตูลิฟต์จะเลื่อนปิดทำเอานีนธาราตัวแข็งทื่อ
“ผมคงมีโอกาสได้พบคุณนีนธาราอีกในวันหน้า หวังว่าจะคงยังจำกันได้ สวัสดีครับ”