เสียใจด้วยนะครับ สายธาร หรือ น้ำที่คุณตามหา เขาตายไปแล้ว เขาได้ตายไปเมื่อห้าปีก่อน ตายไปพร้อมกับคำลวงที่คุณให้ไว้ เขาตายไปแล้วครับ
รัก,ชาย-ชาย,ไทย,ยุคปัจจุบัน,ดราม่า,Mpreg,ผู้ชายท้องได้,แฟนเก่า,รัก,ดราม่า,นิยายวาย,Yaoi,YAOI,นิยายบีแอล,นิยายรัก,นิยายเกย์,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เสียใจด้วยนะครับ สายธาร หรือ น้ำที่คุณตามหา เขาตายไปแล้ว เขาได้ตายไปเมื่อห้าปีก่อน ตายไปพร้อมกับคำลวงที่คุณให้ไว้ เขาตายไปแล้วครับ
ผู้แต่ง
LhongPrauk
เรื่องย่อ
นีน นีนธารา นราธร (25 ปี) ดารานักแสดง
X
ทัพ จอมทัพ ก้องวณิชกุล (30 ปี) นักธุรกิจอสังหาฯ
นีนธารา นราธร ดารานายแบบชื่อดัง ที่มีประวัติลึกลับ น่าค้นหา
แต่ทุกอย่างกำลังจะสั่นคลอน เมื่อ จอมทัพ ก้องวณิชกุล ปรากฏตัวขึ้น เขาเป็นไฮโซหนุ่มผู้นำตระกูลก้องวณิช
การปรากฏตัวของจอมทัพเป็นดั่งเงาตามตัว ความหลังครั้งอดีตที่ดาราดังพยามฝังกลบไว้กำลังตามหลอกหลอนเขาไปในทุกที่ สายตาเกลียดชังที่ต่างฝ่ายต่างมองกันเป็นเรื่องจริงหรือสิ่งที่ทั้งสองคนพยายามแสดงกันแน่ แล้วอดีตของนีนธาราที่พยายามปกปิดไว้คืออะไร?
“คนหลอกลวง! คุณกลับมาทำไม คุณทำแบบนี้กับผมทำไม? ผมเกลียดคุณ ได้ยินไหม? ไปให้พ้นหน้าผม ลงนรกไปเลยยิ่งดี!”
คนตัวเล็กหอบโยนเอ่ยคำด่าที่เคยอยากพูดใส่หน้าคนใจร้ายออกไปจนหมด แต่จอมทัพกลับทำเพียงแสยะยิ้มและหัวเราะเสียงกระด้าง
“จะมากไปแล้ว คุณมีสิทธิ์อะไรมาเกลียดผม มาด่าผมปาวๆ คนที่ควรจะพูดคำเหล่านั้นมันคือผมต่างหาก และคนที่สมควรต้องลงนรกก็คือคุณ คุณนั่นแหละไม่ใช่ผม!”
คุยกับนักเขียน
สวัสดีค่ะทุกโค้นนนนน วันนี้ LhongPrauk มาเปิดเรื่องใหม่ ขอฝากน้องนีนกับพี่จอมทัพด้วยนะคะ เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่ลงในน้องแพนด้าแดง ขอฝากเนื้อฝากตัวกับนักอ่านทุกท่านด้วยนะคะ และหากมีข้อติชมหรือสามารถทักทายกันผ่านคอมเม้นต์ได้เลยนะคะ แล้วจะทยอยอัพนิยายเรื่องอื่นๆ เพิ่มเติมเรื่อยๆ
ขอบพระคุณค่ะ
*** Warming ***
เรื่องนี้เป็นแนว Mpreg คือ ผู้ชายท้องได้ มีการกระทำที่ไม่สามารถทำในชีวิตจริงได้
เรื่องนี้ไม่มีการข่มขืน การกระทำทารุณทางเพศ ใดๆ นะคะสบายใจได้
ย้ำ!!!!
ในโลกความจริง ผู้ชายท้องไม่ได้นะคะ ทุกคน ย้ำ!!! ไม่ได้เด็ดขาดนะคะ
*** คำเตือน ***
เหตุการณ์และตัวละครในเรื่องล้วนมาจากจินตนาการของผู้แต่งทั้งสิ้น ไม่ได้จงใจพาดพิง อ้างอิง หรือทำให้เกิดความเสียหายแก่ผู้ใด เนื้อหาบางส่วนมีการใช้ความรุนแรง คำหยาบ โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน หากเนื้อหาทำให้ผู้อ่านไม่พึงใจ ขอความกรุณาช่วยกดปิดนะคะ
การคอมเมนท์ขอเป็นคอมเมนเพื่อให้กำลังใจ ติชมตัวผลงานด้วยถ้อยคำสุภาพ ไม่ขอรับคอมเมนท์ที่ทำร้ายจิตใจกันนะคะ และอาจจะมีการลบหากคอมเม้นนั้นส่งผลต่ออารมณืของคนหมู่มาก หากมีข้อผิดพลาดประการใด นักเขียนก็ต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยนะคะ
บทที่ 5 ความสงสัย
“พี่สิทธิ์!!” นีนธาราเรียกผู้จัดการส่วนตัวเสียงสั่น เขาหันไปมองประตูลิฟต์ที่ปิดสนิทไปแล้วด้วยดวงตาเบิกโพลงสลับกับหันมองหน้าผู้จัดการส่วนตัว
“นีน... ใจเย็นๆ ก่อน”
“เขาหมายความว่ายังไงที่บอกว่าเราจะมีโอกาสเจอกันอีก ไหนพี่สิทธิ์บอกว่าเขาจะไม่มีวันจำนีนได้ไงครับ”
“ไม่หรอกเขาจำนีนไม่ได้หรอก เชื่อพี่นะ”
“แต่เขาพูดเหมือนว่า...” นีนธาราสีหน้าไม่ดีนัก ดวงตากลมแดงก่ำเพราะกำลังกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลลงมา
“พูดยังไงกัน ก็ปกติธรรมดาทั่วไปนั่นแหละ ผู้ชายที่ไหนก็อาจจะพูดเหมือนที่คุณจอมทัพพูดได้ทั้งนั้นถ้าเจอคนสวยถูกใจ ยิ่งนีนเป็นดารานายแบบหน้าตาก็สวย หุ่นก็ดี ถึงไม่ใช่คุณจอมทัพเป็นผู้ชายคนอื่นก็ต้องสนใจ ใครมองผ่านเฉยๆ ได้พี่ว่าก็คงประหลาดเต็มที”
คำพูดปลอบของสิทธาเรียกให้ใบหน้าหวานเงยขึ้นมองกัน
“อย่างนั้นเหรอ? พี่สิทธิ์คิดว่าแบบนั้นจริงเหรอ?”
“จริงสิ”
“แต่...นีนเหรอครับสวย?”
“ใช่สิ นีนสวย อย่าให้พี่ต้องพูดว่านีนคือคนที่มีสมองแปรผกผันกับความสวยที่มี เพราะปกตินีนของพี่ออกจะฉลาด ขนาดดาวร้ายหน้าใหม่มาชอบนีนยังมองออก แต่คราวนี้ต้องบอกตรงๆ ว่าตั้งคำถามได้ไม่เข้าท่าที่สุด”
“ก็นีนเป็นผู้ชาย...”
“ทำไม? ผู้ชายจะสวยไม่ได้เลย นีนสวย สวยมากด้วยเอ้า!”
“แต่ก่อนนีนก็ไม่ได้เป็นแบบนี้”
“ก็ช่างหัวแต่ก่อนมันสิ คนเรามันพัฒนาและเปลี่ยนแปลงตัวเองได้ อะไรไม่สวยก็ทำให้สวย อะไรไม่มั่นใจก็ทำให้มั่นใจ ตราบใดที่ไม่ทำให้คนอื่นเดือดร้อนแล้วใครจะทำไม”
“แต่...”
“เลิกแต่สักทีนีน นีนคิดว่า ถ้าเด็กที่ชื่อสายธารไม่สะดุดตาพี่จริงๆ พี่จะคิดปั้นให้ขึ้นมาเป็นดาวแบบทุกวันนี้เหรอ และพี่ก็แน่ใจว่าคุณจอมทัพอะไรนั้นก็มองเห็นสิ่งนี้เหมือนกัน ถ้าวันนี้เขาจะถูกใจนีนก็ไม่แน่ว่าเพราะอาจจะถูกใจความสวยแล้วทำให้นึกถึงสายธารในอดีตก็ได้”
คำพูดของสิทธาทำเอานีนธาราหน้าซีดลงทันหวัน ผู้จัดการหนุ่มแทบอยากจะตบปากตัวเองที่พลั้งเผลอพูดสิ่งที่คิดออกมามากเกินไป
“ขอโทษนีน พี่ไม่ได้คิดจะรื้อฟื้นอดีตขึ้นมาพูดให้ต้องเจ็บช้ำเลยจริงๆ นะ”
“ไม่เป็นไรครับ นีนไม่ได้โกรธพี่สิทธิ์หรอก รู้ว่าพี่สิทธิ์แค่ตั้งใจจะเชียร์อัพนีน นีนคงต้องระวังตัวหน่อยนับจากนี้ พี่สิทธิ์เองก็ช่วยสแกนงานให้นีนหน่อยนะครับ ไม่เจอเขาคงเป็นเรื่องดีที่สุด”
“อืม พี่จะพยายาม”
“ขอบคุณครับ”
สิทธาพานีนธาราไปส่งถึงหน้าประตูห้องพัก ก่อนแยกกันสิทธาก็ยังคงตั้งคำถามที่ทำเอานีนธาราสะดุ้งในใจ
“นีนไม่เคยลืมเขาได้เลยใช่ไหม? ห้าปี ฟังดูอาจจะนาน แต่คงไม่นานพอสำหรับที่จะทำใจลืมผู้ชายคนหนึ่งที่นีนรักมากได้ จนสามารถเปิดรับชายอื่นเข้ามาแทนที่ พี่เข้าใจถูกต้องหรือเปล่า?”
“นีน...” นีนธาราพูดไม่ออกและไม่กล้าที่จะมองสบตาคู่นั้นของผู้จัดการที่ฉายแววอ่อนโยนได้
“ไม่ต้องตอบพี่ก็ได้ ตอบตัวเองก็พอ แต่นี่แน่ะ พี่ขอถามจริงๆ เถอะนะ นีนจะทำยังไงถ้าหากคุณจอมทัพเกิดติดใจนายเอกที่ชื่อนีนธาราเข้าจริงๆ แล้วมาคอยตามตื๊อไม่เลิก?”
“ไม่หรอกครับ เขาคงไม่ทำอย่างนั้นหรอกครับ”
“ทำไมถึงคิดว่าเขาจะไม่ทำอย่างนั้นล่ะ?” สิทธายังคงรุกถาม
“ก็เขาไม่มีทีท่าว่าจะสนใจนีนธาราเป็นพิเศษนี่ครับ”
“นีนคิดอย่างนั้นเหรอ? จะบอกให้นะนีน คุณจอมทัพคนนี้น่ะ พี่ก็พอจะได้ยินข่าวคราวเขามาบ้าง แม้ก่อนหน้านี้เขาจะมีข่าวเจ้าชู้เพลย์บอย แต่พักหลังมานี้เขาเก็บตัวและดูลึกลับมาก ลองว่าเขาไม่สนใจใครเป็นพิเศษมีหรือที่จะแนะนำตัวเองในทันทีที่ได้เจอกันแบบนี้ แล้วก็เจอกันในลิฟต์ด้วย คนทั่วไปใครเขาแนะนำตัวกันกับคนที่มาโดยสารลิฟต์ นีนลองคิดให้ดี”
คำพูดชวนคิดก่อนที่สิทธาจะแยกไปพักในห้องพักส่วนตัวที่อยู่ในตึกเดียวกันแต่คนละชั้น ทำเอานีนธารานอนไม่หลับไปด้วย
ความคิดว้าวุ่นสับสนตีรวนกันในสมองเขาเต็มไปหมด
นีนธาราพยายามถามตัวเองว่า ถ้าสุดท้ายแล้วจอมทัพเป็นอย่างที่สิทธาว่ามา เขาควรทำอย่างไรดี
หลบ...หรือประจันหน้าเสียให้รู้แล้วรู้รอด?
ถ้าหลบคงต้องหลบตลอดไป
แต่หากเลือกประจันหน้า...
โอ๊ยยยยยย ไม่รู้แล้ว
เห็นทีเขาคงบ้าแน่ๆ ถ้าเกิดผู้ชายที่เคยทำร้ายจิตใจกันเมื่อห้าปีก่อน เกิดมาสนใจเขาอีกครั้ง โดยที่ไม่รู้ว่านีนธาราตอนนี้ก็คือสายธารในอดีต คนที่เขาทำร้ายจนหัวใจแตกเป็นเสี่ยงๆ ได้อย่างเลือดเย็น
ไม่มีเรื่องราวไหนที่นีนธาราจะจำไม่ได้เกี่ยวกับคนที่ชื่อจอมทัพ ก้องวณิชกุล
ไม่มีเลย นีนธาราไม่เคยลืมและคงไม่มีวันลืม!!!
ติ้ง!!!
เสียงประตูลิฟต์ที่เปิดออกพร้อมชายร่างสูงสองคนที่ก้าวออกมาพร้อมกันยังลานจอดรถของโรงแรมที่จัดงาน ใบหน้าเรียบเฉยของคนเป็นพี่ชายหลังจากได้สนทนากับดาราหนุ่มในลิฟต์ทำเอาจอมพลต้องหันมอง
“ดูเหมือนจะไม่ได้อะไรเลยนะครับ”
“ได้สิ อย่างน้อยก็ได้เห็นว่าเขารักกันแค่ไหน”
“ผมไม่เห็นว่าคุณสิทธาจะแสดงออกอะไรเลย”
“หึ...แค่นี้ก็มากพอแล้ว”
จอมพลส่ายหน้า เขาไม่เห็นด้วยเลยสักนิดกับสิ่งที่พี่ชายตัดสินอีกคนจากการพบกันแค่ครั้งเดียว
“พี่ทัพลองคิดดูนะ เขาแค่พูดแก้สถานการณ์ ช่วยแก้ต่าง ปกป้อง ส่วนเรื่องจับมือถือแขนก็พวกเขาสนิทกัน คุณสิทธาเป็นผู้จัดการส่วนตัวพี่นีน...”
“เขาชื่อนีนธารา เรียกให้เต็มด้วย”
“ก็พี่นีนเขาอนุญาตแล้ว” จอมพลไม่ฟัง แค่นี้ทำเป็นหวง ไม่ได้เป็นอะไรกับเขาสักหน่อย
“อีกอย่างผู้จัดการที่มีข่าวชอบกินเด็กในสังกัดน่ะเหรอที่นายพูดถึง”
“มันก็แค่ข่าว ผมยังไม่เห็นเขาได้กินใครเลย ศิลปินในสังกัดเขาแต่ละคนก็ได้ดีมีอนาคตทั้งนั้น คนที่เคยมีข่าวกับเขาก็มีลูกมีเมียมีผัวกันหมด”
“มันก็ไม่แน่ กินอิ่มก็คายทิ้ง”
“พี่ทัพ! หยาบคายมากไปแล้วนะครับ” จอมพลชักจะไม่ถูกใจ
“พี่แค่พูดตามน้ำ”
“เฮ้อ ผมเหนื่อยจะคุยกับพี่”
“งั้นก็เลิกพูดมากสักที”
จอมทัพพูดนิ่ง ใบหน้าคมยังคงเรียบเฉยไม่แสดงท่าทางใดๆ เป็นจอมพลเองที่ฮึดฮัดจนกระทั่งขึ้นมานั่งบนรถ
“แล้วเครื่องเพชรละครับ ของคุณย่าซะด้วย” จอมพลพูดถึงเครื่องเพชรประจำตระกูลที่พี่ชายสุดรักสุดหวง แต่ยอมให้คุณลลิตานำมาโชว์ในงานนี้ด้วยข้อแลกเปลี่ยนที่เจ้าตัวต้องการ
“เดี๋ยวคุณลลิตาจะส่งคืนให้”
“ลงทุนขนาดนี้แล้วนะพี่ ยังไม่ยอมรับใจตัวเองอีกเหรอว่าลืมเขาไม่ได้”
ไม่มีคำตอบจากพี่ชายอีกตามเคย จอมพลมองใบหน้าด้านข้างของจอมทัพอย่างรู้สึกผิด ทุกอย่างอาจจะไม่มาถึงขั้นนี้
หากไม่ใช่เพราะเรื่องของเขา...
“ไม่ต้องถอนหายใจขนาดนั้น แกแค่ทำให้พี่รู้จักเขาดีขึ้น และเร็วขึ้น”
“ขอโทษนะพี่”
“ไม่เป็นไร กลับกันเถอะ”
จอมพลหมดคำพูดกับพี่ชาย เขาไม่เข้าใจว่าทำไมอยู่ดีๆ พี่ชายถึงบอกว่านีนธาราคือคนรักเก่าของตัวเอง
จอมพลไม่ได้โกหกเลยว่าเขาชอบนีนธารา เขาชื่นชอบผลงานของดาราคนนั้นจริงๆ แต่พี่ชายเขาไม่เคยที่จะสนใจวงการมายาเลยสักนิด
จนกระทั่งที่อีกคนเห็นภาพถ่ายแบบบนปกนิตยสารที่เขาซื้อมาในห้องทำงาน จอมทัพซักถามเขาไม่หยุด และยังหมกหมุ่นกับการหาประวัติของนีนธาราอย่างขะมักเขม้น
“ถ้าเกิดว่าเขาไม่ใช่ล่ะครับ”
จอมพลยังไม่วายถามพี่ชายเมื่อทั้งสองกลับมาถึงบ้าน
“เราคิดแบบนั้นเหรอ?”
“ผมไม่อยากให้พี่กลับไปเป็นแบบนั้นอีก? บอกตรงๆ ว่าผมกลัว”
จอมทัพเดินเข้าไปหาน้องชาย ยกมือขึ้นวางบนศีรษะทุยแล้วขยี้เบาๆ
“ไม่หรอก พี่ไม่มีทางกลับไปเป็นแบบนั้นอีกแน่ๆ”
“สัญญานะครับ ว่าพี่ต้องรักตัวเอง รักจอมพล น้องชายคนนี้ยังอยู่ข้างๆ พี่เสมอ”
“สัญญา” จอมทัพบอกน้ำเสียงมั่นคง “แต่พี่แน่ใจว่านีนธาราคือเขาแน่นอน”
“แล้วพี่ต้องการอะไรจากเขา?”
“ตอนแรกพี่ก็แค่อยากเห็นสีหน้าเขา ถ้าหากเราบังเอิญเจอกัน แต่ตอนนี้พี่กลับสงสัยบางอย่าง”
“อะไรเหรอครับ?”
“ทั้งสายตาและน้ำเสียงของเขามันเหมือนกับเขาไม่ชอบใจ หรือถึงขั้นเกลียดพี่เลย”
“ผมก็รู้สึกได้ครับ เขาไม่คุยกับพี่ ไม่แม้แต่จะแนะนำตัว แต่กับผมเขากลับยิ้มให้ ดูใจดีมากเลย”
“นั่นสิ คนที่ควรโกรธ ควรเกลียดควรเป็นพี่ไม่ใช่หรือไง?”
จอมทัพพูดน้ำเสียงแข็งกระด้างเมื่อคิดถึงอดีต
“ไม่รู้สิ ผมก็งงๆ มันไม่แน่ด้วยว่าเขาจะใช่คนนั้นของพี่หรือเปล่า ถ้าเขาแค่ไม่ชอบหน้าพี่ล่ะ...”
จอมทัพจับใบหน้าของจอมพลไว้ด้วยฝ่ามือทั้งสองข้าง ก่อนจะบี้มันเข้าด้วยกันแล้วดึงให้มาจ้องหน้ากันชัดๆ
“ดูด้วยว่าพี่เราหล่อขนาดไหน ใครจะไม่ชอบหน้าได้ลง”
“อื้อออ ปล่อยผมนะ” จอมพลประท้วงโวยวายเมื่อพี่ชายไม่ออมแรงเลยสักนิด จอมทัพทำท่าจะไม่ยอมปล่อย
“คนหลงตัวเอง ใครจะไปชอบ” จอมพลว่า
“เหรอ! นี่แหนะๆๆๆ” จอมทัพว่าก่อนจะบี้แก้มของน้องชายไปมาราวกับมันคือก้อนแป้งที่เอาไว้ทำขนม
“พี่ทัพ อื้ออออ โอ๊ยเจ็บๆๆๆๆๆ”
“ว่าพี่ดีนัก”
จอมทัพว่าก่อนจะปล่อยมือให้อีกคนถอยกรูดออกห่างแล้วยืนกุมแก้มเอาไว้
“ใจร้ายชะมัด ผมขอให้พี่คนสวยไม่ชอบพี่จริงๆ เพี้ยง!!”
ว่าแล้วจอมพลก็วิ่งเข้าบ้านไปทันทีเพราะเห็นว่าพี่ชายตั้งท่าจะเข้ามาซ้ำกันอีกรอบ
“เดี๋ยวเถอะจอมพล!?”
เสียงเข้มตะโกนไล่หลัง ก่อนที่จะหัวเราะออกมาเบาๆ เมื่อน้องชายวิ่งหนีหายไปแล้ว
จอมทัพถอนหายใจออกมาพลางถอดสูทตัวนอกและคลายปมเนกไทออกหลวมๆ
สายตาของนีนธารายังคงฝั่งอยู่ในความทรงจำ...
เขามั่นใจ ยิ่งกว่ามั่นใจ แต่...
ทำไมกันนะ ทำไมถึงมองกันแบบนั้น...