ทันทีที่ลืมตาเธอพบว่าตัวเองได้มาอยู่ในร่าง “นาเซีย” นางร้ายที่กำลังจะพบจุดจบ เพียงแค่อยากมีชีวิตรอดจนกว่าจะหาทางกลับโลกเดิมได้ แต่ทำทุกคนถึงได้มาวุ่นวายกับเธอกันจัง
ตะวันตก,ผจญภัย,แฟนตาซี,ชาย-หญิง,ย้อนยุค,แฟนตาซี,พล็อตสร้างกระแส,ดยุก,สวมร่าง,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ห้องอาหารกว้างหรู เรียงรายด้วยอาหารคาวหวาน ตรงกลางโต๊ะอาหารมีเชิงเทียนสีทองสองฝั่งหัวท้าย ดูเหมือนเธอจะมาช้ากว่า ผู้อื่น
“ขออภัยที่หม่อมฉันมาช้า” นาเซียย่อตัวเล็กน้อยก่อนจะเดินไปนั่งเก้าอี้ด้านข้างเซลีน เธอมองไปยังจานอาหารตรงหน้าช่างดูแตกต่างจากของเซลีนนัก เนื้อสเต็กของเซลีนถูกหั่นเป็นชิ้นพอดีคำ แต่สำหรับจานของเธอนั้นยังคงเป็นชิ้นเนื้อก้อนโต แต่ใช่ว่าเธอจะสนใจ ทันทีที่ทุกคนพร้อมมิกาเอลก็กล่าวเชิญให้รับประทานอาหาร นาเซียกำลังจะหันชิ้นเนื้อในจาย เธอมองไปยังอีกฝากวิลเลี่ยมกำลังยืนนิ่งอยู่ตรงมุมประตูห้องอาหาร
“แล้วเซอร์อาร์เซลละคะ” นาเซียเอ่ยขึ้น สายตาทุกคู่ต่างจับจ้องมายังเธอ ดูเหมือนเธอจะกล่าวอะไรผิดไป นาเซียมองไปยังมิกาเอลที่วางซ้อมลงก่อนจะคว้าแก้วไวท์ยกกระดกรวดเดียว
“ข้าให้สาวใช้จัดอาหารไว้ให้สำหรับเหล่าอัศวินแล้ว เจ้าไม่ต้องเป็นห่วง” มิกาเอลกล่าวก่อนจะนั่งจ้องมายังเธอ นาเซียพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะหันชิ้นเนื้อใส่ปากตนเอง เธอไม่เข้าใจแค่เธอเอ่ยสงสัยเพียงเท่านี้แต่ทำไมทุกคนถึงต้องจ้องมองเธอถึงเพียงนี้กัน
สวนด้านนอกคือสถานที่เดียวที่เธอชอบมากที่สุดสำหรับในปราสาทนี้ แม้จะไม่มีดอกไม้เลยก็ตาม แต่บรรยากาศมันสงบเงียบพอจะให้เธอได้ใช้ความคิดเป็นอย่างดี เธอกำลังคิดว่าหากเป็นหินเวทที่สำคัญแล้ว มิกาเอลนั้นจะนำมันไปเก็บไว้ที่ไหนกัน ‘ห้องใต้ดิน’ นาเซียนึกได้เธอมั่นใจว่าปราสาทแห่งนี้ต้องมีห้องลับหรือห้องใต้ดินเหมือนกับนิยายที่เธอเคยอ่านผ่าน ๆ มาแน่ แต่ทางไหนกันที่จะสามารถรู้ได้ว่ามีบันไดชั้นใต้ดินอยู่ หรือเธอจะลองสอบถามจากอันดู
“อัน...ปราสาทแห่งนี้มีชั้นใต้ดินหรือไม่” นาเซียเอ่ยถามขึ้น แต่ท่าทางอันกับดูตกใจกับคำถาม
“เลดี้!! ท่านเอ่ยถึงคุกใต้ดินทำไมกัน” อันตอบทั้งยังขยับเขามาชิดกลับเธอราวกระซิบบอก นาเซียยิ้มแห้ง ๆ ชั้นใต้ดินของปราสาทแห่งนี้คือคุกอย่างนั้นสินะ
“เปล่า...เราแค่สงสัย เพราะอย่างคฤหาสน์ของเรายังมีชั้นใต้ดินสำหรับเก็บไวท์ชั้นดี เราเพียงคิดว่าที่ปราสาทแห่งนี้น่าจะมีห้องเก็บไวท์ชั้นเลิศเป็นแน่”
“ถ้าเป็นไวท์ชั้นเลิศแล้วละก็ ในปราสาทนี้มีแน่ ๆ ค่ะ แต่เก็บไว้อีกห้องที่อยู่อีกฝั่ง ส่วนใหญ่แล้วบัตเลอร์จะเป็นผู้นำมันขึ้นมาไว้ให้ท่านดยุกดื่มสำหรับค่ำคืนสำคัญ” อันตอบอย่างเห็นว่าเป็นเรื่องปกติ แต่พอนึกถึงสิ่งที่เธอเห็นเมื่อคืนแล้วว่าคงเพราะอาการป่วยนี่เองที่ทำให้เขาต้องดื่มหนัก ไม่แปลกที่เธอมักจะเห็นแววตาเย็นชานั่นดูโรย
“อย่างนี้นี่เอง” นาเซียพึมพำ ส่วนอันได้แต่มองท่าทางแปลก ๆ ของนาเซียอย่างเงียบ ๆ
วิลเลี่ยมเดินมาทางสวนที่นาเซียกำลังนั่งดื่มชา เขามองดูเธอก่อนจะเดินเข้าไป
“อรุณสวัสดิ์ครับเลดี้” วิลเลี่ยมกล่าวทักทาย แม้เขาจะได้พบเธอแล้วแต่นี่เป็นการพบอย่างเผชิญหน้าเขาจึงกล่าวทักทายอย่างเป็นพิธีการ
“เซอร์อาร์เซล” นาเซียส่งยิ้มให้เขา หลังจากที่เธอได้รู้ว่าวิลเลี่ยมนั้นเป็นเสมือนเพื่อนสมัยเด็กของนาเซีย เธอก็รู้สึกสบายใจที่ได้เจอวิลเลี่ยม
“ผมกำลังจะไปที่ลานฝึกซ้อม เห็นเลดี้อยู่ทางนี้เลยอยากแวะมาทักทายเสียก่อน” วิลเลี่ยมบอกเธอด้วยท่าทางดูเขินอาย
“ลานฝึกซ้อม?”
“ครับ เลดี้อยากไปดูหรือไม่”
“อยากสิคะ ขอฉันไปดูเซอร์ฝึกได้ใช่ไหมคะ” นาเซียรีบถาม อย่างน้อย ๆ ก็ดีกว่าอยู่เฉย ๆ ซึ่งตอนนี้เธอก็เริ่มเบื่อแล้วเหมือนกัน ลาฟาซพาเซลีนไปเที่ยวชมเมือง ส่วนมิกาเอลดูเหมือนเขาจะมีบางอย่างต้องเร่งจัดการ เพราะตั้งแต่เธอมามิกาเอลก็อยู่แต่ในห้องทำงานของเขาแทบไม่ได้ออกไปไหน แต่ถึงอย่างไรเธอก็ไม่ได้อยากที่จะให้พวกเขามาอยู่ใกล้เธออยู่แล้ว นาเซียลุกเดินตามวิลเลี่ยมไปยังด้านหลังของปราสาท ลานกว้างกว่าสนามฟุตบอล มีเหล่าอัศวินกำลังฝึกซ้อม ‘อ่า..ช่างเป็นภาพที่งดงามนัก’ นาเซีย มองเหล่าชายหนุ่มที่มีกล้ามเนื้อหน้าท้องเป็นลูกลอนตรงหน้า พวกเขามีกล้ามเนื้อที่ดีเหมาะสมแก่การเป็นอัศวินของจักรวรรดิ วิลเลี่ยมถอดเสื้อคลุมออกก่อนจะถอดเสื้อด้านในเผยให้เห็นกล้ามเนื้อหน้าท้องที่แน่น ของเขา นาเซียยกมือเท้าคางชมการฝึกซ้อมอย่างเพลิดเพลิน ท่าทางของ วิลเลี่ยมดูว่องไว และเก่งกาจกว่าอัศวินคนอื่น ๆ เธอมองแล้วก็อดที่จะชื่นชมเขาไม่ได้ จนใครบางคนที่เดินเข้ามากลางลาน นาเซียเบิกตากว้างเมื่อเห็นว่ามิกาเอลกำลังถอดเสื้อออกพร้อมคว้าดาบไม้เดินไปยังลานกว้างที่มี วิลเลี่ยมกำลังฝึกซ้อม อยู่ ๆ ทั้งสองก็ฟาดฟันกันเอง เธอมองดูการฝึกซ้อมนั้นราวกับเป็นการแข่งขัน เหล่าอัศวินคนอื่น ๆ ต่างยืนมุงรอบท่าทางที่ฟาดฟันดูน่าหวาดเสียว นาเซียลุกยืนขึ้นด้วยความตกใจเมื่อเห็นว่าดาบนั้นฟาดผ่านใบหน้าของวิลเลี่ยมจนวิลเลี่ยมเซตัวล้มลง นาเซียรีบวิ่งเข้าไปก่อนประคองตัววิลเลี่ยมที่ล้มลงให้ยืนขึ้น
“นี่อะไรกันคะท่านดยุก ทำไมต้องลงมือจริง ๆ ด้วย” นาเซียยกผ้าเช็ดหน้าตัวเองซับเลือดที่เป็นรอยข้างใบหน้าวิลเลี่ยม โชคดีแค่ดาบไม้ไม่เช่นนั้นใบหน้าของวิลเลี่ยมอาจเป็นรอยแผลใหญ่กว่านี้
“ข้าแค่ฝึกซ้อม ไม่คิดว่าอัศวินหลวงจะอ่อนแอเช่นนี้” มิกาเอลโยนดาบทิ้งก่อนจะเดินออกจากสนามฝึกออกไป นาเซียหันกลับมามองวิลเลี่ยมได้แต่เพียงยิ้มเจือน ๆ ให้กับเธอ นาเซียรู้ดีว่าวิลเลี่ยมอาจจะรู้สึกอายเธอก็ได้
“สำหรับฉัน เซอร์แข็งแกร่งที่สุดค่ะ” นาเซียพูดปลอบ วิลเลี่ยมขอตัวไปจัดการกับตัวเองก่อนบอกว่าจะพาเธอไปเที่ยวชมเมือง
นาเซียนั่งรอวิลเลี่ยมที่สวนด้านนอก ยังไม่ทันที่วิลเลี่ยมจะมาเธอก็ถูกบัตเลอร์ตามให้ไปพบมิกาเอล ดูเหมือนเขาคงโกรธเรื่องที่เธอตำหนิเขา แต่ทำไมเธอจะต้องใส่ใจกัน
“ท่านดยุกเรียกดิฉันมามีเรื่องอะไรคะ” นาเซียถามอย่างไม่พอใจ เพราะเขาเรียกเธอมาทำให้เธออดได้เที่ยวชมเมืองกับวิลเลี่ยม นาเซียมองเขาที่นั่งอยู่ที่โต๊ะทำงาน กองเอกสารมากมายแทบจะบดบังตัวเขามิด
“นั่งก่อนซิ” มิกาเอลเงยหน้ามองก่อนเชิญให้เธอนั่งลงที่โซฟา โดยไม่มีการที่จะขยับตัวลุกออกจากเก้าอี้นั้น นาเซียเริ่มเดินดูรอบ ๆ ห้องทำงานเขา ชั้นหนังสือขนาดใหญ่หลายชั้นมีหนังสือมากมายจนเต็มชั้น นาเซียเดินไปยังกระจกบานใหญ่ด้านข้างมันมองเห็นไปยังสวนด้านล่าง และยังสามารถมองเลยไปเห็นลานฝึกซ้อมด้านหลังได้อย่างชัดเจน ไม่แปลกใจเลยที่เขาจะเห็นเธออยู่ที่ลานฝึกซ้อมนั่น นาเซียยืนมองก่อนที่จะเห็นวิลเลี่ยมทำท่าทางราวกับกำลังมองหาเธอ ยังดีที่เธอสั่งให้อันคอยรอเขาอยู่ที่เดิม และฝากบอกเขาว่าเธอถูกดยุกกาบริเอลเรียกพบ ท่าทางดูเศร้าของเขาอดทำให้เธอหัวเราะออกมาไม่ได้ แม้เธอจะกลั้นเสียงนั้นไว้ก็ตาม
“เจ้ากำลังมองสิ่งใด” ร่างสูงยืนอยู่ด้านหลัง นาเซียตกใจเธอไม่คิดว่าเขาจะมายืนอยู่ด้านหลังเธอจนชิดขนาดนี้
“ฉันเพียงแค่มองสวนของท่าน แม้มันจะไม่มีดอกไม้ก็ตาม” นาเซียกล่าวประชดประชันก่อนจะเบี่ยงตัวหลบมานั่งที่โซฟาอีกครั้ง ดยุกกาบริเอลเดินมานั่งอยู่ตรงข้ามเธอก่อนที่จะรินน้ำชาใส่แก้วตัวเองช้า ๆ
“ข้าจะของานแต่งงานสำหรับเลดี้” น้ำเสียงเรียบนิ่งกล่าวบอกเธอราวกับเธอเป็นเรื่องทั่วไป
“แต่งงาน...ใครคะ” นาเซียร้องอุทานออกมา
“หลังจากที่เกิดเรื่องวันนั้น ข้าคิดทบทวนมาตลอดว่าควรจะทำให้มันถูกต้อง”
“ไม่...ท่านไม่ต้องทำสิ่งใดทั้งสิ้น ฉันบอกแล้วไงคะว่าท่านไม่ต้องรับผิดชอบเรื่องวันนั้น” แม้เธอจะกล่าวไปแก้มแดงไป แต่เธอก็ไม่อยากที่จะต้องเอาชีวิตมาผูกพันธ์กับพวกเขาเหล่านี้ อีกอย่างหากตัวละครอย่างเธอที่คิดว่าจะต้องตายไปแล้วกลับมาพันธ์ผูกกับพวกเขาอีกครั้ง เนื้อหาก็คงเปลี่ยนไปเธอไม่อยากให้มันเป็นอย่างนั้น
“เลดี้ดาร์เรล นี่เจ้าไม่ถือศักดิ์ศรีของเจ้าบ้างเลยรึไงกัน”
“ไม่ค่ะ...ฉันไม่ถือ เพราะสิ่งที่ฉันทำลงไปมันสมควรแล้วหากฉันไม่คิดวางยาเลดี้เซลีน เรื่องเช่นนั้นก็คงไม่เกิด” นาเซียลุกยืน เพื่อจะตัดบทสนทนานั้นและออกจากห้องทำงานเขาให้เร็วที่สุด แต่ฝ่ามือหนากลับคว้าดึงแขนเธอไว้แน่น
“นี่เลดี้ยังต้องการตำแหน่งพระชายาอยู่อีกงั้นรึ” เขาตะเบ่งเสียงใส่ คิ้วหนาพลาดขึงด้วยความโกรธ
“ฉันไม่ได้คาดหวัง เพียงแต่ฉันรู้ว่าในใจท่านดยุกมีใครอยู่ ฉันจะไม่แต่งงานค่ะ”
“ใจเรา เจ้าจะรู้ได้ยังไงกัน เป็นเพราะเจ้ามากกว่าที่ยังรัก และลุ่มหลงลาฟาซอยู่ซินะ” มิกาเอลเอ่ยเสียงดัง จนคนที่เพิ่งเปิดประตูเข้ามาถึงกลับหยุดยืนนิ่ง เฮนรี่กำลังจะเข้ามารายงานเรื่องหนังสือที่เขาส่งไปยังราชวัง ส่วนลาฟาซกำลังจะมาคุยกับเขาเรื่องการบุกรุกอาณาเขตกาบริเอลในตอนนี้ ทั้งยังมีเซลีนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ พวกเขาต่างทำสีหน้ามึนงง ก่อนที่นาเซียจะใช้โอกาสนี้เร่งฝีเท้าตัวเองเดินออก แต่ก่อนจะออกจากประตูห้องทำงานเธอหยุดยืนตรงหน้าเซลีนพร้อมเชิดหน้าตอบอย่างชัดเจน
“เลดี้ไม่ต้องห่วงนะคะ ถึงอย่างไรฉันจะไม่ไปขัดขวางความรักพวกท่านแน่นอน เชิญรักกันให้สบายค่ะ” นาเซียทำท่าโบกมือให้ก่อนจะเดินกลับไปยังห้องพักตัวเอง ร่างบางทิ้งตัวเองลงราวกับว่าเรี่ยวแรงทั้งหมดของเธอในวันนี้ถูกใช้ไปเสียจนหมด
