ทันทีที่ลืมตาเธอพบว่าตัวเองได้มาอยู่ในร่าง “นาเซีย” นางร้ายที่กำลังจะพบจุดจบ เพียงแค่อยากมีชีวิตรอดจนกว่าจะหาทางกลับโลกเดิมได้ แต่ทำทุกคนถึงได้มาวุ่นวายกับเธอกันจัง
ตะวันตก,ผจญภัย,แฟนตาซี,ชาย-หญิง,ย้อนยุค,แฟนตาซี,พล็อตสร้างกระแส,ดยุก,สวมร่าง,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
อากาศเขตกาบริเอลทำให้นาเซียรู้สึกขี้เกียจเล็กน้อย เธอเอาแต่ขดตัวอยู่บนที่นอน อีกไม่กี่วันเธอก็จะได้เดินทางกลับคฤหาสน์ตัวเองเสียที นาเซียรู้สึกว่าระยะเวลาสิบวันช่างยาวนานเป็นปีเสียเหลือเกิน แม้จะมีอันอยู่เป็นเพื่อนคุยแต่เธอก็ยังรู้สึกเบื่ออยู่ดี นาเซียรอบมองออกไปยังสวนที่เคยนั่งก่อนจะรู้สึกว่ามันดูแปลกไป
“นั่นอะไรนะอัน” นาเซียมองไปยังลานกว้างที่เคยเป็นเพียงสวนที่มีแต่หิมะปกคลุม แต่ในตอนนี้กลับเต็มไปด้วยดอกไม้ อีกทั้งยังมีเรือนกระจกหลังใหญ่คอยปกป้องหิมะที่ตกลงมาใส่ดอกไม้พวกนั้นอีก
“นั่นหรือคะ เมื่อไม่กี่วันก่อนท่านดยุกสั่งให้คนงานนำมันมาจัดไว้ค่ะ” นาเซียยิ่งมองก็ยิ่งไม่เข้าใจ แต่พอเห็นหญิงสาวที่เดินออกมาจากเรือนกระจกเธอก็เข้าใจได้ดี เซลีนเดินถือช่อดอกไม้ช่อโตออกมาจากเรือนกระจกด้วยสีหน้าเบิกบาน จนเธอรีบหมุนตัวเดินกลับไปนอนกลิ้งอยู่บนที่นอนดังเดิม
“อัน..ถึงแม้เราจะชอบเจ้าเพียงใด แต่เราคิดถึงคฤหาสน์ของเราแล้ว เราอยากกลับไปนั่งอยู่ที่สวนคฤหาสน์ของเราจัง...แต่เดี๋ยวนะ!!” นาเซียทำท่าเชิงบ่น แต่พอเอ่ยถึงสวนที่คฤหาสน์ตัวเองทำไมเธอถึงรู้สึกคุ้นขึ้นมา นาเซียวิ่งลงมายังเรือนกระจกก่อนจะเดินเข้าไป ทั้งดอกไม้ทั้งเก้าอี้ล้วนแต่เหมือนสวนที่คฤหาสน์ของเธอราวกับเป็นที่เดียวกัน นาเซียเดินสำรวจดูก่อนจะเดินเข้าไปที่โต๊ะกลางสวน
“เดี๋ยว..นี่มันโต๊ะของเรานี่” นาเซียอุทานออกมาด้วยความตกใจ ทั้งโต๊ะในสวน ทั้งดอกไม้ล้วนแต่เคยอยู่ในสวนของเธอแต่ทำไมถึงมาอยู่ตรงนี้กัน
“เจ้าชอบหรือไม่ เซีย” นาเซียหันไปยังเสียงเรียก
“ดยุกกาบริเอล” เธอพึมพำเรียกเขา แต่ไม่ เธอต้องหูฟาดแน่ ๆ มิกาเอลเอ่ยเรียกเธอเพียงชื่อเล่น และยังเป็นชื่อที่มีเพียงคนในครอบครัวเท่านั้นที่เอ่ยเรียกชื่อนี้ได้ นาเซียจ้องมองสีหน้าของเขาที่ดูไม่แตกต่างจากทุกครั้ง แววตาดูเย็นชาสีหน้านิ่งเฉย แต่สิ่งที่ดูแปลกคือมุมปากที่ดูเหมือนยกยิ้มนั่น เธอรู้สึกกังวลเสียมากกว่าตื่นเต้น
“ทำไมสวนของฉันถึงมาอยู่ที่นี่กัน” นาเซียรีบถามเพื่อคลายความสงสัย
“เห็นเจ้าบ่นว่าสวนของข้าไม่มีดอกไม้ เช่นนั้นข้าคิดว่าถ้าสวนของตระกูลดาร์เรลอยู่ที่นี่เจ้าคงพึงพอใจไม่น้อย” นี่เธอทำให้เขาเข้าใจผิดอะไรหรือเปล่า ตอนนั้นเธอแค่ต้องการประชดเขาเท่านั้น ไม่คิดเลยว่าคนอย่ามิกาเอลจะทำอะไรได้ถึงเพียงนี้ ไม่แปลกเลยที่เขาลักพาตัวเซลีนมาจากลาฟาซได้ นี่เขาคงใช้หินเวทเคลื่อนย้ายมาสินะ สวนของตระกูลดาร์เรลถึงมาอยู่นี่ได้
“ถ้าถึงกับต้องยกสวนจากคฤหาสน์ฉันมานี้ได้ ไม่สู้ส่งฉันกลับไปยังคฤหาสน์เสียจะดีกว่าหรือคะ” นาเซียเชิดหน้าเอ่ยประชด
“ดูท่าว่าพวกเจ้าจะยังคงไม่ได้กลับง่าย”
“ทำไมคะ”
“สัตว์ปีศาจกำลังพยายามบุกเข้ามายังเขตกาบริเอล ตอนนี้ทหารจาก ราชวังกำลังมาช่วย” แววตามิกาเอลดูกังวลเล็กน้อย ดูเหมือนว่าเธอจะไม่รู้เลยว่าเขตกาบริเอลนี้จะต้องคอยแต่ฟาดฟันอยู่กับเหล่าสัตว์ปีศาจพวกนี้บ่อยแค่ไหน
“แล้วทำไมถึงไม่ใช้หินเวทเคลื่อนย้ายละคะ”
“การเคลื่อนย้ายในตอนนี้ที่ปลอดภัยที่สุดคือการเคลื่อนย้ายสิ่งไม่มีชีวิต หากแต่เป็นสิ่งมีชีวิตแล้วละก็ สัตว์ปีศาจพวกนั้นก็สามารถสัมผัสได้ ไม่แน่พวกเจ้าอาจจะไม่ได้ตกอยู่ทั้งสองอาณาจักรเลย” นาเซียเข้าใจแล้วว่าทำไมมิกาเอลได้ยกสวนของเธอมายังนี่
“เช่นนั้นฉันควรขอบคุณท่านดยุกดีหรือไม่ ที่นำสวนนี้มาให้” นาเซียหมุนตัวกลับไปมองแปลงดอกไม้ แม้จะรู้สึกดีที่ได้เห็นดอกไม้สวยงามพวกนี้ แต่เธอใช่ว่าเธออยากจะให้เขานำมาไว้เช่นนี้
“หากเจ้าชอบข้าสามารถนำมันมาได้หมด แม้แต่สวนด้านหน้าราชวังข้าก็สามารถเอามาให้เจ้าได้ ถ้าเจ้าต้องการ” นาเซียรีบหันหน้ามองเขา แววตาคมยังคงนิ่งเฉย เธอกำลังคิดว่าเขาต้องการจะให้เธอทำสิ่งใดกันแน่ แต่ถ้าใช้ให้เธอต้องลงมือสังหารใครสักคน เขาคงคิดผิดเพราะเธอคงไม่ทำแน่
“ขอบคุณ แต่ฉันไม่ต้องการ รวมถึงสวนนี้ด้วย ข้าชอบที่มันอยู่หน้าคฤหาสน์ดาร์เรล ไม่ใช่เขตปราสาทของท่าน” นาเซียกล่าว ทั้งยังหายใจเข้าออกอย่างใจเย็น เธอต้องไม่ทำตัวประหม่า
“ข้ามีเรื่องอยากให้เจ้าช่วย” มิกาเอลยกมือจับไหล่บาง นาเซียนิ่งรอฟังสิ่งที่เขาจะเอ่ยขอร้องเธออย่างใจจดใจจ่อ
“ท่านจะให้ฉันช่วยเรื่องอะไรละคะ ท่านดยุกก็เห็นแล้วว่าถึงอย่างไร องค์รัชทายาทก็ไม่ยอมปล่อยเลดี้เซลีนห่างแม้เพียงก้าวเดียว” มันก็จริงอย่างที่เธอบอก เพราะตั้งแต่มายังอาณาเขตกาบริเอล ลาฟาซดูไม่ได้สนใจเธอเลย
“แต่งงานกับข้าซะ ข้าอยากให้เจ้ารักษาอาการป่วยของข้า...เซีย” มิกาเอล กล่าว เธอจ้องหน้าเขาอย่างอดนึกไม่ได้ เธอจะช่วยเขาได้อย่างไรในเมื่อเธอไม่ได้มีพลังเยียวยาเหมือนกับเซลีน แล้วอีกอย่างหากเธอช่วยให้อาการป่วยของเขาหายไม่ได้ เช่นนั้นแล้วเขาจะไม่บีบคอเธอตายเสียก่อนหรอกหรือ
“ข้าช่วยท่านไม่ได้หรอกค่ะท่านดยุก” นาเซียรีบปฏิเสธ เธอไม่อยากเอาชีวิตต้องมาติดอยู่กับตัวร้ายอย่างเขา ถึงอย่างไรแล้วสุดท้ายดยุกกาบริเอลก็ยังคงต้องการเซลีนอยู่ดี
“คืนนั้นเจ้ายังทำให้ข้าหลับได้เลยเซีย”
“นั่นบังเอิญอาการท่านทุเลาแล้วต่างหาก”
“หากเจ้าตกลง เจ้าอยากได้สิ่งใดข้ายินดีมอบให้” เขารีบบอก
“ท่านกล่าวจริงหรือไม่” นาเซียย้ำ
“เจ้าต้องการสิ่งใด” น้ำเสียงเขาดูสงสัยพร้อมจับจ้องมองแววตาเธออย่างตั้งใจ
“หินเวทย์เคลื่อนย้าย ที่มีพลังมากกว่าการเคลื่อนย้ายไปยังเขตอื่น แต่สามารถเคลื่อนย้ายไปยังโลกอื่นได้ท่านมีให้ฉันหรือไม่” นาเซียเอ่ยถึงสิ่งที่เธอต้องการทันทีอย่างไม่ลังเล
“เจ้าต้องการสิ่งนั้นไปเพื่ออะไร” ดยุกกาบริเอลหรี่ตามองอย่างสงสัย เขาไม่คิดว่าสิ่งที่เธอต้องการนั้นจะเป็นเพียงหินเวทเคลื่อนย้าย แม้มันจะเป็นสิ่งล้ำค่าแต่ก็ไม่ได้มากมาย เท่ากับตำแหน่งราชินีในอนาคตอย่างแน่นอน
“สิ่งที่ข้าต้องการ แลกเปลี่ยนกับการรักษาอาการป่วยของท่านดยุก” นาเซียเลี่ยงที่จะไม่ตอบคำถามของเขา เธอจะบอกเขาได้อย่างไรกันว่าเธอต้องการหาวิธีกลับไปยังโลกของเธอ
“แน่นอน ถ้าเจ้าต้องการข้าย่อมให้ได้เสมอ” มิกาเอลกล่าว ก่อนจะหันตัวกลับเข้ามายังปราสาทอย่างรวดเร็ว ปล่อยให้เธอยืนงุนงง ดูเหมือนเขาน่าจะรีบไปจัดการบางอย่าง นาเซียทิ้งตัวเองนั่งลงเก้าอี้ประจำของเธอ อันยกชาเข้ามาให้ กลิ่นของมันช่างหอมกว่าทุกครั้ง หรือกลิ่นที่ผสมผสานของดอกลาเวนเดอร์กันทำให้รู้สึกว่าหอมสดชื่น นาเซียชอบกลิ่นของลาเวนเดอร์มากหลังจากที่เธอมาอยู่ในร่างนี้เธอรู้สึกโชคดีอย่างเพราะสวนคฤหาสน์ดาร์เรลนั้นเต็มไปด้วยดอกลาเวนเดอร์ ดอกไม้ที่เธอชอบที่สุด
นาเซียนั่งอ่านหนังสืออยู่ภายในห้องนอนอย่างสบายใจ เมื่อเธอยุติการค้นหาหินเวทเคลื่อนย้าย เพราะอีกไม่นานมิกาเอลก็จะนำมันมาให้เธอ เสียงฝีเท้าที่ดูเร่งรีบหยุดลงด้านหน้าประตูห้องพักเธอ นาเซียรอบมองดูที่ประตูบานใหญ่ก่อนหันไปมองตาสาวใช้ที่นั่งอยู่ไม่ไกล
“นาเซีย...นี่เจ้าตัดสินใจจะแต่งงานกับมิกาเอลจริงรึ” ลาฟาซส่งเสียงโวยวายเมื่อเขารู้ข่าวจากมิกาเอล ว่าจะแต่งงานกับนาเซีย เขารู้สึกโมโหราวกับถูกหักหลัง ลาฟาซหน้าแดงโกรธราวผลแอปเปิลกำลังยืนบึ้งตึงใส่นาเซีย
“ใช่เพคะ ท่านดยุกให้ข้อเสนอหม่อมฉันที่ดี ดังนั้นไม่ยากที่หม่อมฉันจะตัดสินใจได้” นาเซียกล่าวอย่างประชด เธอรู้สึกรำคาญท่าทางราวเจ้าข้าวเจ้าของของเขา มันดูเหมือนเด็กที่กำลังห่วงของเล่นยังไงยังงั้น
“ดีกว่าการได้เป็นราชินีเลยรึไง” ลาฟาซย้ำถึงสิ่งที่นาเซียต้องการมาตลอด
“เป็นราชินีแล้วยังไงกัน ถึงอย่างไรฝ่าบาทก็จะแต่งตั้งเลดี้เซลีนเป็นมเหสี*อยู่ดี” นาเซียเดินตรงไปยังลาฟาซที่ยืนจ้องตาเธอเขม็ง ลาฟาซถอยหลังเล็กน้อยเมื่อเห็นแววตาเดือดดาลของเธอกำลังมุ่งตรงมายังเขาราวกับลูกไฟที่กำลังส่งความร้อนเข้ามา
“ข้า..ข้าบอกแบบนั้นตอนไหนกัน” ลาฟาซยกมือห้ามเมื่อนาเซียยังคงเดินเข้ามาหาเขาไม่หยุด
“แล้วใครกันที่บอก พระองค์ลืมไปแล้วซินะเพคะ”
“ระ....เราไม่ได้”
ปัง!! นาเซียไม่รอให้ลาฟาซเอ่ยต่อเธอปิดประตูทันทีเมื่อเขาก้าวถอยหลังจนพ้นประตูออกไป เธอหันมามองอันก่อนจะถอนหายใจออกมา ทำไมชีวิตเธอดูวุ่นวายนัก ยังดีที่เซลีนตัวเอกของเรื่องไม่มีวุ่นวายเธออีกคนไม่เช่นนั้นแล้วสมองของเธอคงระเบิดออกมา
--------------------------------------------
*มเหสีในที่นี้หมายถึง อนุภรรยา
ภรรยาเอกของราชา หรือจักรพรรดิ คือ ราชินี ส่วน มเหสีคือ อนุภรรยาของราชา
