ทันทีที่ลืมตาเธอพบว่าตัวเองได้มาอยู่ในร่าง “นาเซีย” นางร้ายที่กำลังจะพบจุดจบ เพียงแค่อยากมีชีวิตรอดจนกว่าจะหาทางกลับโลกเดิมได้ แต่ทำทุกคนถึงได้มาวุ่นวายกับเธอกันจัง
ตะวันตก,ผจญภัย,แฟนตาซี,ชาย-หญิง,ย้อนยุค,แฟนตาซี,พล็อตสร้างกระแส,ดยุก,สวมร่าง,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
แม้เขาจะสั่งห้ามใช่ว่าเธอจะเชื่อฟัง แต่ตอนนี้ตัวเธอแทบไม่อยากขยับไปที่ใด ‘อ่ะ..หลังฉัน’ นาเซียยกจับแผ่นหลังบาง ๆ ของตัวเองก่อนจะกระเพลกตัวเดินไปยังห้องทำงานที่อยู่ติดกัน ดูท่าถึงอย่างไรวันนี้เธอก็คงไม่มีแรงควบม้าอย่างแน่นอน เพราะเมื่อคืนดยุกกาบริเอลเล่นควบเธออย่างไม่หยุดพัก เรียวแรงที่มีก็คงจะไม่ไหว พอคิดถึงท่าทางของเขาเมื่อคืนแก้มทั้งสองข้างของเธอกลับแดงราวผลเชอรี่สุก เพราะเป็นตัวร้ายสินะทำให้เขาไม่ยึดติดเรื่องเช่นนี้ นาเซียหยิบจดหมายที่อานิชโตส่งมาออกมามองดูอีกครั้ง ดยุกกาบริเอลคือผู้ที่ทำตามเพียงคำสั่งจักรพรรดิแคลบอร์น การแต่งงานครั้งนี้ก็เช่นกัน ดูเหมือนเนื้อเรื่องจะไม่เป็นไปตามเดิม คงเพราะการมีอยู่ของนาเซีย นาเซียวางมันกลับที่เดิมก่อนจะหยิบแผ่นกระดาษหนึ่งขึ้นมา ทุกอย่างที่นาเซียทำได้เธอก็ทำได้ไม่ต่างจากนาง นาเซียพับแผ่นกระดาษนั่นลงในซองจดหมายก่อนจะประทับตราประจำตัวส่งให้อัน
“นำจดหมายนี้ส่งให้ถึงมือตระกูลเรา” นาเซียย้ำ เธอควรที่จะทำอะไรสักอย่างระหว่างที่ยังหาวิธีกลับโลกเดิมไม่ได้ ตระกูลดาร์เรลจะถูกกำจัดทิ้งในภายหลัง ถึงแม้ในตอนนี้มิกาเอลจะยังไม่ได้ก่อการกบฏ แต่ดูเหมือนจักรพรรดิแคลบอร์นก็คงกำลังจะหาทางกำจัดตระกูลดาร์เรลอย่างแน่นอน
“เซียข้าบอกให้เจ้าพักผ่อนอยู่ในห้องมิใช่หรือ” ดยุกกาบริเอลเดินเข้ามาก่อนจะส่งมือมาให้เธอราวกำลังเชิญให้เธอลุกขึ้น
“ฉันแค่กำลังตรวจดูตัวเลขบัญชีนี้เองค่ะ” นาเซียตอบพร้อมวางมือลงไปที่มือของเขาก่อนลุกออกจากเก้าอี้
“เซีย ข้าขอถามเจ้าอีกครั้ง เจ้ายังต้องการลาฟาซอยู่หรือไม่” มิกาเอลจ้องอย่างจดจ่อ เขาคงยังสงสัยเธออยู่เช่นเดิม แม้เธอจะเอ่ยสักกี่ครั้งเขาก็ยังคงมั่นใจว่านาเซียยังคงไม่ตัดใจจากลาฟาซอยู่เช่นเดิม
“แล้วท่านดยุกละคะ ยังรักเลดี้เซลีนอยู่หรือไม่” เธอลองเชิงไถ่ถามหัวใจเขาดู นาเซียยกยิ้มมุมปาก เพราะเธอมั่นใจว่าเขาก็คงให้คำตอบเธอไม่ได้เช่นกัน
“ข้าไม่ได้รักนาง”
“หะ..” น้ำเสียงหลุดอุทาน เธอแทบไม่เชื่อหูตนเอง ดยุกกาบริเอลผู้ที่คลั่งรักนางเอกตอบปฏิเสธนาง
“ข้าไม่ได้รักหรือชอบนางแต่อย่างใด”
“แต่ท่านก็ให้ฉันนัดเลดี้มาพบนี่คะ”
“ตอนนั้นเป็นเจ้าที่เอาแต่ขยั้นนขะยอให้ข้าได้พบนาง ข้าแค่เพียงตัดความรำคาญก็เท่านั้น” เขาตอบราวกับบ่น
“แล้วที่ท่านโกรธไวเคาต์แรนิเยร์จนต้องตัดศีรษะ ไม่ใช่เพราะเขากำลังทำร้ายคนที่ท่านรักหรอกหรือคะ” นาเซียยังคงสงสัย
“เรื่องไวเคาต์ข้าอธิบายได้ แต่ข้าไม่ได้ชอบเลดี้เซลีน” น้ำเสียงเขาดูจริงจัง เธอแทบไม่อยากจะเชื่อว่าตัวร้ายเช่นเขาจะไม่ได้ชอบคนอย่างเซลีน สตรีที่งดงามและมีพลังเยียวยาสามารถช่วยรักษาอาการเจ็บป่วยของเขาได้
“แล้วตอนนั้นเกิดอะไรขึ้น ท่านตัดศีรษะไวเคาต์แรนิเยร์ได้อย่างตาไม่กระพริบ ท่านทำเพราะสนุกรึไงกัน”
“ไวเคาต์แรนิเยร์คิดจะก่อการกบฎ เซียเจ้าก็รู้ว่าอาณาเขตแรนิเยร์ไม่ได้มีผลผลิตอะไรมากมาย แต่ชาวเมืองที่เป็นบุรุษกับแข็งแกร่งกว่าอาณาเขต อื่น ๆ ข้ายังหาหลักฐานมาจัดการไวเคาต์ไม่ได้ แต่ข้ามั่นใจว่าเขากำลังจะก่อการกบฏอย่างแน่นอน เพราะเขาได้เอ่ยขอความร่วมมือกับข้า ที่เคยเป็นอดีตรัชทายาทแคลบอร์น” เขาสบถอย่างไม่พอใจเมื่อเอ่ยถึงเรื่องนั้น
“แล้วที่ท่านข่มขู่ข้าเล่า ไม่ใช่เรื่องจริงหรือไงกัน” นาเซียยังคงแย้ง
“เรื่องนั้นข้าเอ่ยก็จริง แต่ข้าแค่เพียงไม่อยากให้เจ้าต้องไปยุ่งกับเลดี้เซลีน”
“ทำไมคะ”
“เจ้าก็รู้ว่าบารอนบอร์นเนอร์เป็นคนเช่นไร ข้าคิดว่าบารอนคงกำลังร่วมมือกับแรนิเยร์เพราะดูจากเส้นทางขนส่งสิ้นค้ามาที่ราชวังบารอนเป็นผู้จัดการทั้งหมด”
“ท่านดยุกกำลังหมายความว่า” เหมือนเธอจะเข้าใจอะไรบางอย่างขึ้นมาซะอย่างนั้น แต่เพื่อความแน่ใจต้องลองฟังจากที่เขาเอ่ยแน่นอนที่สุด มิกาเอลพยักหน้าพร้อมขยับตัวเขามาใกล้ก่อนจะโน้มตัวกระซิบราวไม่อยากให้ใครได้ยิน
“ข้ากำลังสงสัยว่าเลดี้เซลีน คือผู้ที่คอยช่วยเหลือบารอนอยู่” เสียงกระซิบที่เป่ารดใบหูทำให้รู้สึกจั๊กจี้ พอ ๆ กับหัวใจเธอรู้สึกพองโต แต่....เดียวนะ เขาบอกว่ากำลังสงสัยเซลีนอย่างนั้นเหรอ นาเซียหันมองแววตาเขาอย่างไม่เข้าใจ นี่เธอกำลังมึนงงไปหมดแล้ว นางเอกที่คอยช่วยเหลือพระเอกคือผู้ต้องสงสัยในการกบฏ แล้วตัวร้ายที่กำลังช่วยเหลือจักรวรรดิ นี่มันเรื่องอะไรกัน นาเซียรู้สึกเหมือนหัวจะระเบิดเรื่องราวไม่เป็นไปอย่างที่เธออ่าน
“ข้าบอกแล้วว่าเจ้าควรพักนะเซีย” เขาอุ้มซ้อนตัวเธอไว้ ใบหน้าเรียวซีดขาวดูไร้ชีวิตชีวา นี่เธอกำลังช็อกกับเรื่องราวที่เปลี่ยนไป หรือกำลังงุนงงเรื่องอะไรกัน มิกาเอลเดินอุ้มเธอมาตามทางเดินบันไดชั้นสอง นาเซียมองไปยังสตรีอีกคนที่กำลังจะเดินสวนเข้ามา ก่อนเขาจะหยุดชะงักเล็กน้อย
“เอาอีกแล้วนะมิกาเอล ดูท่านซิ มิน่าคนรับใช้ท่านถึงหันไปเอาใจมาดามหมด” อีวอนหันมายิ้มเยาะเย้ยก่อนจะเดินสวนไปราวกับไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น
“อะไรคะ...หมายความว่ายังไง” นาเซียเอ่ยสงสัย ดูเหมือนนางกำลังล้อเลียนยังไงยังงั้น
“ไม่มีอะไร อีวอนเพียงแค่จะบอกว่าเพราะข้าเอาแต่ใส่ใจเจ้า เลยทำให้คนรับใช้ยิ่งต้องเอาใจเจ้าแข่งกับข้า” นาเซียเบิกตาโพรงไม่คิดว่าเขาจะตอบออกมาเช่นนั้นด้วยสีหน้า และแววตานิ่งเฉยราวกับไม่ใช่เรื่องใหญ่โต
“เดี๋ยว..ทำไมท่านดยุกต้องใส่ใจฉันกันคะ เพราะจักรพรรดิมิใช่หรือคะที่บังคับให้ท่านดยุกต้องแต่งงานกับฉัน” นาเซียเอ่ยถามอย่างร้อนรน เขาวางตัวเธอที่โซฟากลางห้องนอนอีกครั้งหลังก่อนจะโน้มใบหน้ามาใกล้
“อะไรกัน เป็นเจ้าทำให้ทุกค่ำคืนของข้าฝันดีต่างหาก ต่อให้ถูกบังคับแต่ข้าก็ยังขอบพระทัยพระองค์อยู่ดี” ดยุกกาบริเอลไม่พูดเปล่าทั้งยังประทับริมฝีปากลงจูบเธออย่างอ่อนโยน ริมฝีปากอิ่มถูกบดคลึงไปมา สัมผัสนุ่มหยุ่นจากริมฝีปากเขาทำให้เธอรู้สึกอบอุ่น
“ข้าอยากอยู่กับเจ้านะเซีย แต่ตอนนี้ข้าต้องรีบไปจัดการเรื่องเตรียมงานต้อนรับองค์หญิงซายาเสียก่อน” ฝ่ามือหนาลูบเส้นผมเธอก่อนจะจูบมัน เบา ๆ ราวทะนุทะนอม
“องค์หญิงซายา ผู้ที่จะให้หมั้นหมายกับองค์รัชทายาทอย่างนั้นหรือคะ”
“ใช่ แต่ก็ไม่เสมอไป เพราะข้าไม่คิดจะใส่ใจเรื่องนั้นอยู่แล้ว เจ้าก็ห้ามสนใจเช่นกัน เพราะข้าจะไม่ให้เจ้าสนใจใครนอกจากข้า เข้าใจไหมเซีย” มิกาเอลจับปลายคางเธอไว้ และเอ่ยเน้นย้ำ
นาเซียกระพริบตาขับไล่ความสงสัย เธอสับสนไปหมดเพราะทุกอย่างไม่เหมือนเดิม แล้วนี่เธอควรจะดีใจหรือไม่ ‘ไม่อย่าลืมซิว่าคนอย่างนาเซียทำสิ่งใดไว้บ้าง .....โอ๊ย..แย่แล้ว แย่แล้ว ฉันควรตัดสินใจยังไงดี’ นาเซียก้มตัวกุมศีรษะตัวเอง
