คุณเชื่อเรื่องของวิญญาณไหม? ผมเป็นหนึ่งคนที่ไม่เคยเชื่อเรื่องราวของภูตผีหรือวิญญาณเลย จนได้ประจักษ์ชัดแก่สายตานั่นแหละ มันทำให้ผมเริ่มไขว้เขว สับสนว่าที่ผ่านมามันคืออะไร หรือว่าเป็นเพียงการที่เราคิดมากไปเอง?
สืบจากวิญญาน - คืนที่ 2 เสียงเพรียกแห่งบ้านมือสอง โดย กัปตัน ทางช้างเผือก @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์
ระทึกขวัญ,ลึกลับ,เล่าประสบการณ์,เรื่องสั้น,ผี,สยองขวัญ,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
สืบจากวิญญาน
หมวดหมู่ที่เกี่ยวข้อง
แท็คที่เกี่ยวข้อง
รายละเอียด
คุณเชื่อเรื่องของวิญญาณไหม? ผมเป็นหนึ่งคนที่ไม่เคยเชื่อเรื่องราวของภูตผีหรือวิญญาณเลย จนได้ประจักษ์ชัดแก่สายตานั่นแหละ มันทำให้ผมเริ่มไขว้เขว สับสนว่าที่ผ่านมามันคืออะไร หรือว่าเป็นเพียงการที่เราคิดมากไปเอง?
ผู้แต่ง
กัปตัน ทางช้างเผือก
เรื่องย่อ
ด้วยเกียรติของนักเขียน ขอเรียนว่า เรื่องราวลี้ลับนี้ เป็นเรื่องจริง ที่เกิดขึ้นกับตัวของผมเองจริง ๆ
คุณเชื่อเรื่องของวิญญาณไหม ?
ผมเองเป็นหนึ่งคนที่ไม่เชื่อในเรื่องลี้ลับนี้เลยแม้แต่น้อย
คุณอาจจะคิดว่าผมคงเป็นคนรุ่นใหม่ อายุยังน้อย เลยไม่ได้เชื่อในเรื่องราวแห่งศาสตร์มืดนี้
เปล่าเลย ! ผมอายุอานามย่างเข้าสู่วัยกลางคนแล้ว
เพียงแต่ว่า ผมเชื่อมั่นในคุณความดี มีเหตุมีผล เราเองคือคนกำหนดทุกสิ่งอย่าง ไม่ใช่วิญญาณ วิญญาณเลยไม่น่าจะมีอยู่จริง
จนพาผมมาพบเจอกับเหตุการณ์หนึ่ง ซึ่งจะเปลี่ยนแปลงชีวิตผมไปตลอดกาล.
สารบัญ
เนื้อหา
คืนที่ 2 เสียงเพรียกแห่งบ้านมือสอง
"เปาะแปะ ๆ " เสียงเม็ดฝนหล่นกระทบหลังคาสังกะสีหลังคาบ้านแม่ เป็นสัญญาณเตือนว่า ถึงเวลาพักผ่อนได้แล้ว คืนนี้ฝนตกหนัก อากาศเย็นสบาย น่านอนพักผ่อนหย่อนใจยิ่ง
หลังจากทักทายแม่ด้วยความยินดี รับประทานอาหารด้วยกัน ถามไถ่สารทุกข์สุกดิบ ผมจึงขอตัวไปนอน ด้วยความเหนื่อยล้า
นอนหลับไปนานแค่ไหนไม่ทราบได้ ผมรู้สึกตัวสะดุ้งตื่นขึ้นมา จากสาเหตุอะไรก็ไม่แน่ใจ อากาศก็ไม่ได้ร้อนเลย ออกจะเย็นสบายเสียด้วยซ้ำ เพราะสายฝนยังคงโหมกระหน่ำไม่ลดละ อาจจะเป็นเพราะการนอนผิดที่ผิดทางของผมเองก็เป็นได้
ด้วยความเพลียบวกกับความง่วง ส่งผลให้ดวงตาผมลืมได้ไม่เต็มที่มากนัก ม่านตาเบิกกว้างได้เพียงครึ่งเดียวเท่านั้น
ในจังหวะเดียวกันนั้นเอง ผมต้องสะดุ้งสุดตัว ! ตกใจสุดขีด หัวใจแทบหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่ม เมื่อหางตาของผมกวาดไปกระทบเข้ากับสิ่งหนึ่งที่ปลายเตียงเข้าอย่างจัง
เฮ้ย...!!! น่ะ...นั่น...นั่น...อะไรน่ะ...!? ผมระล่ำระลัก พึมพำอยู่ในลำคอ อยากจะพูดแต่ก็พูดไม่ออก ไม่รู้ว่าเสียงหายไปไหนหมด
ภาพที่ปรากฏเบื้องหน้าคือ เงาตะคุ่ม ๆ สีดำทมิฬ สูงใหญ่ ประมาณด้วยสายตาน่าจะมีความสูงอยู่สักราว ๆ 170 เซ็นติเมตร เห็นจะได้