เซี่ยเฟยได้รับน้ำยาปรับสภาพยีนที่ไม่ได้ติดฉลากมาโดยบังเอิญและเรื่องราวอันน่าสนใจของเขาก็ได้เริ่มขึ้นนับจากจุดนี้เป็นต้นไป…
ผจญภัย,แฟนตาซี,แอคชั่น,นิยายแปล,พระเอกเก่ง,นักฆ่า,ปรุงยา,เจ้าแผนการ,บ้าฝึกฝน,ไม่ฮาเร็ม,พลังพิเศษ,ผจญภัย,อวกาศ,จับสัตว์,จากจนไปรวย,จากอ่อนไปเก่ง,จากวัยรุ่นเป็นผู้ใหญ่,นางเอกคนเดียว,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
“เซี่ยเฟยนี่คุณสามารถอ่านภาษาแอตแลนติสได้อย่างนั้นหรอ?!” อันเดร์อุทานออกมาด้วยความไม่อยากจะเชื่อโดยในปัจจุบันเสียงของเขากำลังสั่นสะท้านอย่างรุนแรง
หลังได้ยินคำถามเซี่ยเฟยก็พยักหน้ารับ เพราะท้ายที่สุดเขาก็เคยได้สัมผัสกับความน่าอัศจรรย์ของไมโครชิพแปลภาษามาหลายครั้งแล้ว แม้แต่ภาษาที่ยากที่สุดในโลกก็ไม่ใช่ปัญหาสำหรับไมโครชิพที่ถูกฝังเอาไว้ในสมองของเขาเลย
แม้ว่าตัวอักษรบนกระดานทองคำอาจจะดูซับซ้อนแต่ภายในจักรวาลก็มีภาษาที่มีความซับซ้อนมากกว่านี้อีกอย่างมากมาย ดังนั้นถ้าหากว่าไมโครชิพแปลภาษาสามารถที่จะแปลภาษาเกือบทุกภาษาภายในจักรวาลได้ มันก็ไม่มีเหตุผลใด ๆ ที่มันจะไม่สามารถอ่านภาษาแอตแลนติสได้
เหตุการณ์นี้ถึงกับทำให้อันเดร์พูดไม่ออก เพราะไม่ว่าจะเป็นผู้เชี่ยวชาญหรือนักวิชาการเป็นจำนวนนับไม่ถ้วนต่างก็ยังไม่สามารถที่จะทำการถอดรหัสภาษาแอตแลนติสได้ แต่เซี่ยเฟยกลับสามารถอ่านภาษาแอตแลนติสออกมาได้อย่างสบาย ๆ ราวกับว่ามันไม่ใช่เรื่องใหญ่สำหรับเขาเลย
“ของสิ่งนี้ได้ถูกค้นพบในสุสานเก่าแก่ใกล้กับประเทศกรีซ ซึ่งโกลเดนสทิงเกอร์ก็ถูกค้นพบที่นั่นเช่นเดียวกัน จากการวิเคราะห์ของซุปเปอร์คอมพิวเตอร์มันได้ระบุว่ากระดานทองคำนี้เป็นแผนที่แบบหยาบ ๆ” อันเดร์กล่าว จากนั้นเขาก็ได้กล่าวต่อไปว่า
“รอที่นี่แป๊บนึง”
หลังจากอันเดร์กล่าวจบเขาก็รีบยกโทรศัพท์ขึ้นมาในทันทีก่อนที่มันจะได้มีชายชราอายุประมาณ 70 ปีเดินเข้ามาภายในห้อง
“ขอแนะนำให้รู้จักศาสตราจารย์หวาง โปซาน เขาเป็นผู้เชี่ยวชาญประวัติศาสตร์แอตแลนติส” อันเดร์กล่าวแนะนำ
หลังจากนั้นเซี่ยเฟยก็ทำการอ่านข้อความบนกระดานทองคำให้ศาสตราจารย์หวางฟังอีกครั้ง ซึ่งมันก็ทำให้ชายชรารู้สึกตื่นเต้นมาก
“คุณไปเรียนภาษานี้มาจากที่ไหน? ภาษาแอตแลนติสมีความซับซ้อนและมีความหลากหลายมาก ถึงแม้ว่าฉันจะใช้เวลาในการค้นคว้ามานานหลายปีแต่มันก็ยังไม่มีนักวิจัยคนไหนสามารถถอดรหัสภาษานี้อย่างถ่องแท้ได้เลย”
เมื่อโดนตั้งคำถามเซี่ยเฟยก็แต่งเรื่องโกหกบ่ายเบี่ยงออกไปก่อนที่เขาจะเปลี่ยนหัวข้อสนทนา
“ศาสตราจารย์หวางลวดลายบนกระดานทองคำคืออะไรอย่างนั้นหรอครับ?”
“มันเป็นแผนที่ แต่พวกเราก็ไม่รู้ว่ามันนำไปสู่ที่ไหน จากความเร็วในการเคลื่อนที่ของพวกเรา ฉันก็คิดว่าพวกเราน่าจะไปถึงเป้าหมายได้ในเช้าวันพรุ่งนี้ ในเวลานั้นความลับทั้งหมดก็จะถูกเปิดเผยออกมาเสียที” ศาสตราจารย์หวางกล่าว
—
เมื่อพระอาทิตย์ค่อย ๆ ลอยขึ้นมาจากขอบฟ้าเซี่ยเฟยกับอันเดร์ก็มายืนรออยู่บนดาดฟ้าของเรือเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
“อ้าวคุณก็อยู่ที่นี่เหมือนกันหรอ อย่าบอกนะว่าคุณก็นอนไม่หลับเหมือนกัน” อันเดร์กล่าวถาม
“ครับ หลังจากคิดว่าพวกเราจะได้พบกับแอตแลนติสในเร็ว ๆ นี้มันก็ค่อนข้างที่จะทำให้ผมรู้สึกตื่นเต้นอยู่เล็กน้อย” เซี่ยเฟยกล่าวพร้อมกับพ่นควันบุหรี่ออกมา
“พวกเราลงไปกินข้าวกันก่อนเถอะ” อันเดร์กล่าวพร้อมกับตบไหล่เซี่ยเฟย
ในปัจจุบันหุ่นยนต์ใต้น้ำทั้งสามตัวกำลังแหวกว่ายอยู่ในทะเล ในขณะที่ทุกคนต่างก็กำลังวุ่นวายอยู่บนดาดฟ้าของเรือโดยพยายามที่จะออกค้นหาแอตแลนติสอย่างคาดหวัง
ภาพจากใต้น้ำได้ถูกส่งขึ้นไปยังห้องควบคุมอย่างต่อเนื่องและมันก็มีดวงตาหลายสิบคู่ที่คอยจ้องมองจอภาพด้วยความตื่นเต้น
“มันมีอะไรบางอย่างอยู่ตรงนั้น!” นักวิจัยผู้สังเกตการณ์คนหนึ่งส่งเสียงตะโกนออกมา
บนพื้นทะเลอันราบเรียบมีวัตถุขนาดใหญ่ที่มีรูปร่างไม่ปกติวางตั้งอยู่ โดยมันได้ถูกปกคลุมไปด้วยสาหร่ายและพื้นทราย แต่ถึงกระนั้นมันก็ยังโดดเด่นเป็นพิเศษอยู่ดี
ทันใดนั้นหุ่นยนต์ดำน้ำก็รีบมุ่งหน้าตรงไปยังวัตถุปริศนาทันที ก่อนที่พวกมันจะได้ใช้ปืนฉีดน้ำที่พกพามาในการทำความสะอาดพื้นผิวของวัตถุปริศนาชิ้นนี้
ประมาณ 10 นาทีต่อมาทุกคนก็ได้เห็นว่าวัตถุชิ้นนี้เป็นเพียงแค่ก้อนหินก้อนหนึ่งที่ถูกฝังเอาไว้ใต้พื้นทราย
อย่างไรก็ตามเหตุการณ์ในครั้งนี้ก็ไม่ได้ทำลายความหวังของทีมสำรวจเลยแม้แต่น้อยและพวกเขาก็ยังคงออกทำการสำรวจก้นทะเลอย่างระมัดระวังต่อไป
ในวันแรกยังไม่มีการค้นพบอะไรแต่ทุกคนก็ตั้งตารอการสำรวจในวันที่ 2 อย่างมีความหวัง
ในวันที่ 2 มันก็ยังคงไม่มีการค้นพบอะไรอยู่เช่นเดิม แต่ทุกคนก็ยังคงตั้งตารอการสำรวจวันที่ 3 อยู่ดี
ในวันที่ 3 พวกเขาได้ค้นพบซากเรือโบราณแต่มันไม่ได้มีมูลค่ามากเท่าไหร่นักและมันก็เริ่มก่อให้เกิดความรู้สึกสิ้นหวังแพร่กระจายไปทั่วทั้งเรือ
ในวันที่ 4 ก็ยังไม่มีการค้นพบอะไรใหม่ ซึ่งในช่วงเวลาอาหารก็มีบรรยากาศที่เงียบสงัดมากและมันก็มีนักวิจัยบางคนเริ่มดื่มแอลกอฮอล์เพื่อย้อมใจบ้างแล้ว
ในวันที่ 5 ความผิดหวังเริ่มแปรเปลี่ยนกลายเป็นความสิ้นหวัง นอกจากนี้ทุกคนยังเริ่มอารมณ์ไม่ดีจนทำให้มันเริ่มเกิดการทะเลาะกันจากเรื่องเพียงแค่เล็กน้อย
ปัจจุบันเป็นช่วงเวลากลางคืนและเซี่ยเฟยก็กำลังยืนคิดไตร่ตรองสถานการณ์อยู่ที่หัวเรือเงียบ ๆ คนเดียว โดยเขาได้มองขึ้นไปยังพระจันทร์ที่ส่องแสงสว่างเกือบจะเต็มดวงและมันก็ทำให้เขาได้หวนคิดถึงตัวอักษรที่อยู่บนกระดานทองคำ
เมื่อใดก็ตามที่เทพธิดาแห่งดวงจันทร์เผยรอยยิ้ม ประตูที่แตกสลายจะถูกเปิดออก เส้นทางสู่ดินแดนลับจะได้รับการชี้นำจากเทพแห่งการสังหาร
“เทพธิดาแห่งดวงจันทร์เผยรอยยิ้ม? นี่อันธตอนคนยิ้มหน้าของคนจะดูเป็นยังไง?”
“ตอนคนยิ้ม? มันก็ต้องหน้ากลม ๆ ดิ”
“หน้ากลม ๆ ... ทรงกลม!” ทันใดนั้นเองเซี่ยเฟยก็นึกถึงอะไรบางอย่างแล้วเขาก็ส่งเสียงพึมพำออกมาด้วยความตื่นเต้น
“ฉันรู้แล้ว! ฉันรู้แล้วว่าอะไรคือเทพธิดาแห่งดวงจันทร์และอะไรคือเทพแห่งการสังหาร!”
หลังจากนั้นเซี่ยเฟยก็รีบวิ่งไปยังห้องพักของอันเดร์ในพริบตา
ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง!
เซี่ยเฟยเคาะประตูห้องอันเดร์พร้อมกับมีอาการหอบเนื่องมาจากว่าเขารีบวิ่งมาด้วยความเร็วเต็มที่
“นั่นใคร? นี่มันดึกแล้วนะ?”
“ผมเอง ผมเองครับ เซี่ยเฟย”
เมื่อประตูได้เปิดออกมันก็เผยให้เห็นอันเดร์ในชุดนอน แต่เซี่ยเฟยก็รีบวิ่งเข้าไปในห้องด้วยความรวดเร็วพร้อมกับกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงอันหนักแน่นว่า
“คุณช่วยเอากระดานทองคำนั่นออกมาให้ผมหน่อยได้ไหมครับ!”
“มีอะไรหรือเปล่า? ทำไมคุณถึงทำตัวแปลก ๆ” อันเดร์กล่าวถามพร้อมกับรีบเดินไปเปิดตู้เซฟ
“เดี๋ยวคุณก็รู้เองครับ” เซี่ยเฟยกล่าว
เมื่อกระดานทองคำได้ถูกนำมาวางไว้บนโต๊ะมันก็ส่องแสงประกายสีทองออกมาอย่างลึกลับและลวดลายบนพื้นผิวของมันก็เปล่งประกายออกมาอย่างชัดเจนมากยิ่งขึ้น
ทันใดนั้นเซี่ยเฟยก็หยิบโกลเดนสทิงเกอร์ออกมาและค่อย ๆ นำมันไปวางตรงรูปวงกลมที่อยู่ตรงกลางของกระดานทองคำ
พริบตาต่อมาโกลเดนสทิงเกอร์ก็เริ่มมีอาการสั่นเล็กน้อยก่อนที่มันจะหมุนชี้ไปทางทิศตะวันตกเฉียงเหนือราวกับว่ามันเป็นเข็มทิศ!!
เหตุการณ์นี้ทำให้อันเดร์เบิกตากว้างขึ้นมาด้วยความตกใจและในที่สุดเขาก็เข้าใจแล้วว่าทำไมเซี่ยเฟยถึงมีท่าทีที่ตื่นเต้นมากขนาดนี้
“นี่มันหมายความว่ายังไงกันแน่?” อันเดร์กล่าวถามขึ้นมาด้วยน้ำเสียงอันสั่นเครือ
“ความจริงแล้วโกลเดนสทิงเกอร์กับกระดานทองคำชิ้นนี้เคยเป็นเครื่องมือชิ้นเดียวกันมาก่อนและมันก็เป็นเข็มทิศที่มีไว้สำหรับการระบุตำแหน่งโดยเฉพาะครับ” เซี่ยเฟยกล่าว
“เข็มทิศ!” อันเดร์อุทานออกมาพร้อมกับร่างที่สั่นสะท้านและเขาก็พยายามมองหาบุหรี่เพื่อคลายความวิตกกังวล
เมื่อเห็นปฏิกิริยาของชายชราเซี่ยเฟยก็หยิบหงตะชานออกมาพร้อมกับยื่นไปให้อันเดร์ที่รับมันไปสูบด้วยมืออันสั่นเทา
“คุณค้นพบเรื่องนี้ได้ยังไง” อันเดร์กล่าวถามขณะที่ตัวของเขายังคงสั่นอยู่
“ง่ายมาก คำตอบก็เขียนเอาไว้ที่นี่แล้วไงครับ” เซี่ยเฟยกล่าวพร้อมกับชี้ไปยังตัวอักษรบนกระดานทองคำ
“เมื่อใดก็ตามที่เทพธิดาแห่งดวงจันทร์เผยรอยยิ้ม ประตูที่แตกสลายจะถูกเปิดออก เส้นทางสู่ดินแดนลับจะได้รับการชี้นำจากเทพแห่งการสังหาร”
“ความหมายที่แท้จริงของคำพวกนี้ก็คือในทุก ๆ คืนพระจันทร์เต็มดวง มันจะมีสถานที่แห่งหนึ่งทำหน้าที่เป็นประตูลับพาพวกเราไปสู่แอตแลนติส ซึ่งโกลเดนสทิงเกอร์ก็เป็นกุญแจสำคัญสำหรับการนำทางไงล่ะครับ”
“กระดานทองคำนี้กับโกลเดนสทิงเกอร์ถูกค้นพบในที่เดียวกัน ดังนั้นพวกเราจึงสมควรที่จะนำมันมาประกอบเข้าด้วยกันพวกมันจึงจะสามารถแสดงพลังของพวกมันออกมาได้เต็มที่”
“แล้วคุณจะอธิบายเรื่องแผนที่นี้ยังไง” อันเดร์กล่าวถามอย่างประหม่า
“ผมคิดว่านี่มันไม่ใช่แผนที่หรอกครับ ผมก็ไม่รู้ว่าทำไมพวกคุณถึงคิดว่ามันเป็นแผนที่ แต่ในความคิดของผมลวดลายบนกระดานนี้มันคล้ายกับลวดลายบนโกลเดนสทิงเกอร์ซึ่งมันเป็นเพียงแค่ลวดลายที่เอาไว้ประดับตกแต่งเท่านั้นแหละครับ” เซี่ยเฟยกล่าว
การค้นพบของเซี่ยเฟยในครั้งนี้ทำให้อันเดร์กุมหัวด้วยความสับสน เพราะสถานการณ์ในปัจจุบันมันได้ทำลายแนวคิดที่เคยมีในก่อนหน้านี้ไปทั้งหมด
“อย่ามัวเสียเวลาเลยครับ พวกเรารีบบอกให้กัปตันเรือมุ่งหน้าไปตามโกลเดนสทิงเกอร์เถอะ เพราะคืนพระจันทร์เต็มดวงคือคืนพรุ่งนี้แล้ว”
“ตกลง!” อันเดร์รีบดับบุหรี่ภายในมือ จากนั้นเขาก็รีบยกโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อติดต่อไปยังกัปตันเรือ
“กัปตันเดวิสรีบหันหัวเรือมุ่งหน้าไปทางทิศตะวันตกเฉียงเหนือเดี๋ยวนี้!!”
—
เมื่อพระจันทร์เริ่มส่องสว่างมันก็เผยให้เห็นท้องทะเลอันสงบสุข
พื้นที่บริเวณนี้เป็นพื้นที่จุดสุดท้ายที่โกลเดนสทิงเกอร์ได้ระบุตำแหน่งเอาไว้ ซึ่งนอกเหนือจากการรอให้ประตูลับได้เปิดออกแล้วพวกเขาก็ไม่สามารถที่จะทำอะไรได้อีก
ปัจจุบันลูกเรือของสตอร์มก็อดเดสทุกคนต่างก็ได้ไปรวมตัวกันบนดาดฟ้าของเรือด้วยความรู้สึกประหม่า โดยพวกเขาทุกคนต่างก็รอช่วงเวลาที่เป็นวินาทีแห่งประวัติศาสตร์
ขณะเดียวกันเซี่ยเฟยกับอู่หลงก็ยืนเคียงข้างกันอยู่ตรงบริเวณหัวเรือ โดยบริเวณปลายเท้าของพวกเขาเต็มไปด้วยก้นบุหรี่ซึ่งมันเห็นได้ชัดเลยว่าทั้งสองคนนี้กำลังรู้สึกประหม่ามากแค่ไหน
“ ‘ประตูที่แตกสลาย’ มันหมายถึงอะไรกันแน่? ประตูมันจะปรากฎขึ้นมาจากใต้ทะเลอย่างนั้นหรอ?” อู่หลงกล่าวถาม
“ผมก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน แต่ผมรู้สึกสังหรณ์ใจแปลก ๆ” เซี่ยเฟยกล่าวพร้อมกับส่ายหัว
“สังหรณ์ใจอะไร?” อู่หลงกล่าวถามอย่างประหม่า
“ผมคิดว่าแอตแลนติสอาจจะไม่ได้อยู่ที่ก้นทะเล” เซี่ยเฟยกระซิบตอบกลับไป
“ถ้ามันไม่ได้จมลงไปสู่ก้นท้องทะเลแล้วมันจะหายไปได้ยังไง” อู่หลงอุทานออกมาด้วยความตกตะลึง แต่ในทันใดนั้นเองมันก็ได้มีความผิดปกติเกิดขึ้นมาอย่างฉับพลัน
