เซี่ยเฟยได้รับน้ำยาปรับสภาพยีนที่ไม่ได้ติดฉลากมาโดยบังเอิญและเรื่องราวอันน่าสนใจของเขาก็ได้เริ่มขึ้นนับจากจุดนี้เป็นต้นไป…
ผจญภัย,แฟนตาซี,แอคชั่น,นิยายแปล,พระเอกเก่ง,นักฆ่า,ปรุงยา,เจ้าแผนการ,บ้าฝึกฝน,ไม่ฮาเร็ม,พลังพิเศษ,ผจญภัย,อวกาศ,จับสัตว์,จากจนไปรวย,จากอ่อนไปเก่ง,จากวัยรุ่นเป็นผู้ใหญ่,นางเอกคนเดียว,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ทูรามมีอายุไล่เลี่ยกับฉินหมางแต่ฉินหมางปล่อยเนื้อปล่อยตัวจนมีรูปร่างเหมือนกับลูกบอล แต่ทูรามยังคงรักษารูปร่างของเขาเอาไว้เป็นอย่างดี และถึงแม้ว่าเขาดูจะมีอายุมากกว่า 70 ปีแต่เขาก็ยังคงทำการฝึกฝนอยู่ทุกวัน
ฟุบ!
ทูรามเคลื่อนที่อย่างรวดเร็วราวกับสายฟ้าพร้อมกับกางนิ้วทั้งห้าที่แหลมคมราวกับกรงเล็บนกอินทรี นอกจากนี้จิตสังหารที่เขาปลดปล่อยออกมายังมีความรุนแรงราวกับลมพายุอันน่าสะพรึงกลัว!
ขณะเดียวกันแม้ว่าเซี่ยเฟยจะต้องเผชิญหน้ากับการโจมตีของผู้อำนวยการคนนี้ แต่เขาก็ไม่ได้คิดที่จะหลบหนีแต่พุ่งเข้าหาฝ่ายตรงข้ามแทน!
ผู้ที่มีพลังสายความเร็วเป็นผู้ที่ขึ้นชื่อเรื่องความคล่องแคล่ว แต่การที่เซี่ยเฟยพุ่งเข้าหาศัตรูแบบนี้ไม่ต่างไปจากการเอาจุดอ่อนของตัวเองไปปะทะกับจุดแข็งของคู่ต่อสู้
ชายหนุ่มขมวดคิ้วพร้อมกับใช้ขาถีบพื้นอย่างแรงจนทำให้ร่างของเขาพุ่งตัวเรียบไปกับพื้นราวกับกระสุนปืนใหญ่ โดยมีเป้าหมายคือเข่าของทูราม!
“หือ?” ทูรามอุทานขึ้นมาด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย ก่อนที่ร่างกายท่อนบนของเขาจะเหยียดตรงและทำให้การเคลื่อนไหวของเขาเปลี่ยนไปกลางอากาศ!
ทันใดนั้นการโจมตีของทูรามก็เปลี่ยนไปเป็นแนวเฉียงและถึงแม้ว่าการโจมตีในรูปแบบนี้จะมีพลังทำลายด้อยกว่าการโจมตีในครั้งแรก แต่เซี่ยเฟยก็ไม่สามารถที่จะจู่โจมเข้าใส่เข่าของทูรามอย่างง่าย ๆ ได้เหมือนกัน ซึ่งเห็นได้ชัดเลยว่าวิชาการต่อสู้ของทูรามได้แซงหน้าชายหนุ่มไปไกล
เซี่ยเฟยเป็นผู้ใช้พลังสายความเร็วและได้เรียนรู้เทคนิคเล่ห์กายา ดังนั้นเขาจึงสามารถปรับเปลี่ยนวิธีการโจมตีได้ตลอดเวลา
ขณะเดียวกันทูรามก็ไม่ใช่ผู้ใช้พลังสายความเร็วและเขาก็ไม่เคยเรียนรู้เทคนิคเล่ห์กายามาก่อน แต่ถึงกระนั้นเขาก็ยังสามารถปรับเปลี่ยนการโจมตีกลางอากาศได้ ซึ่งมันแสดงให้เห็นได้อย่างชัดเจนว่าเขาเป็นผู้ที่มีทักษะเหนือกว่านักสู้ทั่ว ๆ ไปที่สามารถทำให้สิ่งที่เป็นไปไม่ได้กลายเป็นสิ่งที่เป็นไปได้ขึ้นมา!
“ทำไมถึงเร็วขนาดนี้” เซี่ยเฟยอุทานขึ้นมาอย่างตกใจก่อนที่เขาจะเร่งความเร็วเพิ่มขึ้นตามไปด้วย
ฟุบ! ฟุบ!
ร่างของทั้งสองเคลื่อนที่ผ่านกันอย่างรวดเร็ว แต่เนื่องจากความเร็วของเซี่ยเฟยที่เพิ่มขึ้นอย่างกะทันหันเท้าของทูรามจึงสัมผัสแค่เพียงอากาศ แต่ไม่สามารถแตะต้องโดนตัวของเซี่ยเฟยได้
“ฮ่า ๆ ๆ มาสู้กันอีก 300 รอบเถอะ!” หลังลงจอดทูรามก็ส่งเสียงหัวเราะออกมาอย่างเต็มที่พร้อมกับดวงตาที่เปล่งประกายด้วยความตื่นเต้น
เหตุการณ์นี้ทำให้เซี่ยเฟยพูดไม่ออกไปชั่วขณะ เพราะท้ายที่สุดอีกฝ่ายก็เริ่มลงมือตั้งแต่ยังไม่ได้พูดอะไร ยิ่งไปกว่านั้นหลังจากแลกเปลี่ยนการโจมตีกันไปเพียงแค่ครั้งเดียวทูรามกลับชวนให้เขาทำการต่อสู้ต่อ
ด้วยสถานการณ์ในปัจจุบันเซี่ยเฟยยังไม่มีอารมณ์ที่จะต่อสู้ เขาจึงใช้มือทั้งสองมาประสานกันก่อนที่จะก้มตัวลงไปเพื่อทักทายทูราม
“การสู้กันในคราวนี้ยังไม่เหมาะสม ครั้งนี้ผมมาส่งจดหมายให้ผู้อาวุโสแทนคุณตาฉินหมาง หวังว่าถ้าในอนาคตพวกเรามีโอกาสพวกเราคงจะได้ทำการต่อสู้กันอีก”
“เอ่อ…” ทูรามเริ่มทำตัวไม่ถูกเพราะเซี่ยเฟยได้เปลี่ยนท่าทางไปเป็นลูกศิษย์ที่ให้ความเคารพเขาอย่างฉับพลัน และถึงแม้ว่าเขาจะอยากต่อสู้มากแค่ไหนแต่เขาก็ละอายใจเกินกว่าจะกลั่นแกล้งชายหนุ่มที่ทำตัวแบบนี้
ยิ่งไปกว่านั้นสถานะของเซี่ยเฟยก็ไม่ต่างไปจากลูกศิษย์ของเขาจริง ๆ
“นายออกไปก่อน” ทูรามหันไปพูดกับเลขาก่อนที่เขาจะเดินกลับไปยังที่นั่งของตัวเองอย่างไม่พอใจ
การที่เขาได้ต่อสู้กับคนที่น่าสนใจมีอาการคล้ายกับคนติดยา ดังนั้นการที่อีกฝ่ายหยุดการเคลื่อนไหวอย่างกะทันหันมันจึงทำให้ทูรามรู้สึกเหมือนกับตัวเองถูกตัดบทไปดื้อ ๆ
“ฉินหมางสบายดีไหม?” ทูรามหยิบจดหมายของฉินหมางไปวางไว้บนโต๊ะและเริ่มชวนเซี่ยเฟยพูดคุย
“คุณตายังสบายดีครับ แต่เหล่าเฮยกำลังอ่อนแอลงเรื่อย ๆ คุณตาค่อนข้างจะกังวลกับเรื่องนี้มาก” เซี่ยเฟยกล่าวตอบด้วยรอยยิ้ม
“เจ้าแมวดำตัวนั้นเป็นลูกรักของฉินหมางเลย เขาทำเหมือนกับว่ามันเป็นลูกชายของเขาจริง ๆ ว่าแต่ทำไมก่อนหน้านี้นายถึงไม่หลบแต่พุ่งเข้ามาจู่โจมที่เข่าของฉันแทน?” ทูรามถาม
“ถึงการเคลื่อนไหวของคุณในตอนนั้นจะดูทรงพลังแต่จริง ๆ แล้วมันเป็นการเคลื่อนไหวตบตา เพราะการจู่โจมที่แท้จริงยังคงถูกซ่อนเอาไว้ ผมจึงเหลือทางเลือกเดียวคือเคลื่อนไหวให้คุณเปิดเผยการจู่โจมที่แท้จริงออกมา” เซี่ยเฟยตอบกลับอย่างใจเย็น
ดวงตาของทูรามเริ่มเปล่งประกายขึ้นมาด้วยความตื่นเต้น เขาจึงชี้ไปที่เก้าอี้เพื่อให้เซี่ยเฟยนั่งลง
“ใครเป็นคนบอกนายเกี่ยวกับกลอุบายของวิชาอินทรีลวงตาของฉัน ใช่อาจารย์ของนายหรือเปล่า?”
“คุณตาฉินหมางไม่ใช่อาจารย์ของผมครับและเขาก็ไม่เคยบอกอะไรผมเกี่ยวกับวิชาของคุณด้วย” เซี่ยเฟยส่ายหัวพร้อมกับรีบพูดออกไปอย่างตกใจ
“อะไรนะ! ฉินหมางไม่ได้เป็นอาจารย์ของนาย?!” ทูรามใช้มือกระแทกโต๊ะและอุทานออกมาด้วยความประหลาดใจ
“ใช่ครับ คุณตาเป็นคนดูแลห้องสมุด ส่วนผมก็เป็นบรรณารักษ์ ถ้าจะเรียกให้ถูกผมคิดว่าผมควรจะเป็นลูกน้องของคุณตามากกว่า” เซี่ยเฟยกล่าวพร้อมกับพยักหน้า
“นายกำลังจะบอกว่านายอ่านการเคลื่อนไหวของฉันได้เองงั้นหรอ?”
“มันไม่ขนาดนั้นหรอกครับ ผมแค่รู้สึกว่าหากผมหลบผมจะมีอันตรายมากกว่าเดิม ผมเลยต้องเคลื่อนที่ไปข้างหน้าแทน”
“เอิ่ม…นั่นก็จริง” ทูรามเอียงศีรษะพร้อมกับใช้มือลูบเคราสีขาวสั้น ๆ ที่อยู่ตรงคาง จากนั้นเขาก็พึมพำขึ้นมากับตัวเอง
“ถ้าเขาไม่ใช่ลูกศิษย์ของฉินหมาง แล้วทำไมเจ้าแก่นั่นถึงใช้ให้เขามาส่งจดหมาย?”
หลังจากนั้นทูรามก็ยื่นมือออกไปเปิดจดหมายที่อยู่บนโต๊ะ โดยในตอนแรกเขาได้ส่งเสียงหัวเราะในระหว่างอ่านจดหมาย แต่ในตอนจบท่าทางของเขากลับเปลี่ยนไปอย่างจริงจัง
เซี่ยเฟยไม่รู้ว่าเนื้อหาในจดหมายเขียนว่าอะไรบ้าง ดังนั้นเขาจึงนั่งรออยู่อย่างเงียบ ๆ
หลังจากอ่านจดหมายจนจบแล้วทูรามก็เก็บจดหมายเอาไว้ในลิ้นชัก ก่อนที่จะหันไปพูดกับเซี่ยเฟยด้วยสีหน้าอันจริงจังว่า
“นายกำลังจะไปตามหาใครบางคนที่ภูมิภาคดาวมฤตยูใช่ไหม?”
เซี่ยเฟยรู้สึกแปลกใจเล็กน้อยที่ฉินหมางบอกทูรามเรื่องที่เขากำลังจะเดินทางไปยังภูมิภาคดาวมฤตยู ซึ่งเหตุการณ์นี้มันก็ทำให้เขารู้สึกไม่พอใจอยู่บ้าง
“ใช่ครับ ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมขอตัวก่อน…คุณตาบอกว่าคุณก็ชอบดื่มน้ำชาเหมือนกัน ผมก็เลยนำชาจากบ้านเกิดของผมมาให้ชิมครับ” เซี่ยเฟยกล่าวเบา ๆ ก่อนที่เขาจะหยิบกระป๋องชาออกมาจากแหวนมิติและวางไว้บนโต๊ะ
“ชา 3 กระป๋องนี้คือชาเถี่ยกวนอิน, หยุนวู่เหมาเจียนและหมิงเฉียนหลงจิ่ง ถ้าหากคุณชอบคราวหลังผมจะเอามาฝากเพิ่มนะครับ” เซี่ยเฟยกล่าว
หลังจากพูดจบเซี่ยเฟยก็ลุกขึ้นและเตรียมที่จะบอกลา แต่ทูรามกวักมือเป็นสัญญาณให้ชายหนุ่มนั่งลง
แม้ว่าเซี่ยเฟยอยากจะไปเจอแอวริลแล้วแต่เขาก็ไม่สามารถหักหน้าทูรามได้ เขาจึงจำเป็นที่จะต้องนั่งลงไปอีกครั้ง
“นายรู้ไหมว่าฉินหมางเขียนอะไรในจดหมายฉบับนี้” ทูรามถาม
“ผมไม่รู้ครับ คุณตาไม่เคยบอก” เซี่ยเฟยกล่าวพร้อมกับส่ายหัว
“ฉันรู้จักกับฉินหมางมาหลายสิบปีแล้ว แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นเขาเอ็นดูใครขนาดนี้ นายรู้ไหมว่าตอนหนุ่ม ๆ เจ้าแก่นั่นถูกเรียกว่าอะไร?” ทูรามกล่าวพร้อมกับส่งเสียงหัวเราะออกมาเบา ๆ
“ไม่รู้ครับ” เซี่ยเฟยตอบ
“คุณตาที่นายเรียกเคยมีฉายาว่า ‘ฮาเดส’ ในตอนนั้นถ้าใครทำให้เขาขุ่นเคืองแม้แต่เพียงนิดเดียวเขาคนนั้นจะถูกทรมานจนอยากตาย ฉินหมางเคยถูกเรียกว่าเป็นคนที่ไม่มีเหตุผลและมีนิสัยที่ดุร้าย นายน่าจะเป็นคนแรกที่กล้าเรียกเขาว่าคุณตา หากคนอื่นไปเรียกคำบอกอายุแบบนั้นบ้างพวกเขาก็คงจะถูกถลกหนังทั้งเป็น” ทูรามเล่าเรื่องในอดีตโดยที่ในแววตาแฝงความหวาดกลัวเอาไว้เล็กน้อย เซี่ยเฟยจึงไม่สามารถจับคำโกหกจากคำบอกเล่าพวกนี้ได้เลย
‘ในอดีตฉินหมางเป็นคนที่น่ากลัวขนาดนั้นเลยหรอ?’
เซี่ยเฟยพยายามปฏิเสธความคิดภายในใจ เพราะฉินหมางที่เขาเห็นเป็นเพียงแค่ชายชราตัวอ้วนที่มีนิสัยแปลก ๆ แต่ไม่ว่าเขาจะพยายามคิดยังไงเขาก็ไม่สามารถจินตนาการถึงความโหดร้ายของชายชราคนนี้ได้เลย
“คุณตาไม่เคยเล่าเรื่องในอดีตให้ผมฟังเลยครับ แต่เท่าที่ผมได้สัมผัสมาเขาก็เป็นเพียงแค่คนแก่ใจดีคนหนึ่ง” เซี่ยเฟยกล่าว
“คนแก่ใจดี!!” ทูรามอุทานพร้อมกับเบะปาก จากนั้นเขาก็ถกแขนเสื้อข้างขวาเผยให้เห็นรอยแผลเป็นสีดำที่น่ากลัว
“นายเห็นนี่ไหม? นี่คือรอยแผลเป็นที่คุณตาใจดีของนายทิ้งไว้ให้ นายรู้ไหมว่าตอนนั้นพวกเราทะเลาะเรื่องอะไรกัน”
“ไม่รู้ครับ”
“เราทะเลาะกันเพราะฉันคิดว่ามันเป็นคนน่ารัก!” ทูรามพูดอย่างโกรธจัด
“เมื่อก่อนพวกเราเรียนอยู่ในค่ายฝึกเดียวกัน ฉันคิดว่าฉินหมางเป็นคนน่ารัก หลังจากนั้นพวกเราก็เลยทะเลาะกันมาตลอด ระหว่างที่ฉันกับมันอยู่ค่ายฝึกพวกเราเคยสู้กันมาหลายร้อยครั้งและรอยแผลเป็นมากกว่าครึ่งบนร่างของฉันก็เป็นฝีมือของมันนั่นแหละ!”
“สุดท้ายมันก็ไม่มีใครสามารถเอาชนะอีกฝ่ายหนึ่งได้ และพวกเราก็เริ่มสนิทกันผ่านการต่อสู้กันมากขึ้นจนพวกเราได้กลายมาเป็นเพื่อนกัน พูดแล้วฉันก็คิดถึงเรื่องในอดีตอยู่เหมือนกันนะ”
ขณะที่ทูรามเล่าเรื่องในอดีตแววตาของเขาดูสับสนไปเล็กน้อยราวกับว่าเขากำลังคิดถึงช่วงเวลาวัยเยาว์ของเขาจริง ๆ
เซี่ยเฟยไม่ได้พูดอะไรกลับไปแต่พยายามคิดในใจถึงฉากที่ฉินหมางทำการต่อสู้กับคนอื่น แต่ไม่ว่าเขาจะพยายามจินตนาการยังไงเขาก็คิดภาพที่ฉินหมางไปต่อสู้กับคนอื่นไม่ออกจริง ๆ
“ถึงนายจะไม่ใช่ลูกศิษย์ของเขาแต่ดูเหมือนว่าเขาจะเอ็นดูนายมากกว่าลูกศิษย์ของเขาจริง ๆ เสียอีก ฉันไม่รู้จริง ๆ ว่านายไปทำอะไรเขาถึงได้เอ็นดูนายมากขนาดนี้” ทูรามกล่าวพร้อมกับถอนหายใจ
คำพูดของชายชราทำให้เซี่ยเฟยพูดไม่ออกไปชั่วขณะ เพราะเขาไม่เคยมีความสัมพันธ์อะไรเป็นพิเศษกับฉินหมางเลย อย่างมากที่สุดเขาก็แค่ช่วยชงชา, ช่วยให้อาหารแมวและนั่งพูดคุยในระหว่างที่ฉินหมางกำลังเหงาเท่านั้น
“อาจจะเป็นเพราะพวกเราเหมือนกันละมั้งครับ” เซี่ยเฟยกล่าวออกไปอย่างคลุมเครือ
คำตอบนี้ทำให้ทูรามจ้องมองไปที่เซี่ยเฟยเป็นเวลานานจนทำให้ชายหนุ่มเริ่มรู้สึกอึดอัด
“ถึงนายจะบอกว่านายคล้ายกับฉินหมาง แต่นายดูมีเหตุผลมากกว่าไอ้แก่นั่นมาก ตอนมันยังเด็กมันเป็นพวกหัวรั้นอย่าบอกใคร”
“เอาล่ะกลับมาเข้าเรื่องกันดีกว่า ฉินหมางขอให้ฉันเตรียมยานอวกาศที่เหมาะสมให้นายใช้เดินทางไปยังภูมิภาคดาวมฤตยู แต่ฉันไม่มีสิทธิ์มอบยานของสมาพันธ์ให้กับนายได้ อย่างมากที่สุดฉันก็ช่วยหาให้ได้แค่ยานปลดระวางแล้วเท่านั้น ถึงยังไงนี่ก็เป็นคำขอร้องจากฉินหมางฉันจะไม่ช่วยก็คงจะไม่ได้” ทูรามกล่าว
คำอธิบายนี้ทำให้เซี่ยเฟยรู้สึกตกใจมาก เพราะเขาไม่คิดเลยว่าฉินหมางจะเขียนจดหมายร้องขอให้เขาได้รับยานอวกาศลำใหม่!
ในความเป็นจริงเซี่ยเฟยไม่ได้ต้องการยานอวกาศลำใหม่ เพราะประสิทธิภาพของแวมไพร์ค่อนข้างจะดีมากอยู่แล้ว เขาจึงคิดที่จะใช้แวมไพร์เดินทางไปยังภูมิภาคดาวมฤตยูหรือฉินหมางจะคิดว่าแวมไพร์ยังมีประสิทธิภาพไม่มากพอ?
ในระหว่างที่เซี่ยเฟยกำลังคิดทูรามก็พูดขึ้นมาอีกครั้ง
“ฉินหมางบอกว่านายมียานรุ่นโคแอกิวเลชั่นใช่ไหม?”
“ใช่ครับ” เซี่ยเฟยตอบพร้อมกับพยักหน้า
“ยานรุ่นนี้มีประสิทธิภาพที่ค่อนข้างดีแต่ถึงยังไงมันก็เป็นเพียงแค่ยานฟริเกต ดังนั้นถึงแม้ว่ามันจะสามารถจัดการกับยานในระดับเดียวกันได้อย่างไม่มีปัญหา แต่เมื่อต้องเผชิญหน้ากับยานที่มีขนาดใหญ่กว่าถึงเวลานั้นนายก็อาจจะตกอยู่ในอันตราย”
“ฉินหมางต้องการให้นายใช้ยานแบทเทิลครุยเซอร์เป็นกำลังหลักและใช้ยานโคแอกิวเลชั่นจอดเอาไว้ในโรงเก็บเพื่อใช้เป็นยานสำรอง”
“ปกติมันเป็นเรื่องยากมากที่ฉินหมางจะขอให้ฉันช่วยเหลือใครแบบนี้ หลังจากที่นายกลับไปนายควรจะต้องไปขอบคุณเขามาก ๆ ล่ะ” ทูรามกล่าว
“ยานแบทเทิลครุยเซอร์!” เซี่ยเฟยอุทานออกมาด้วยความประหลาดใจหลังจากที่ได้ฟังคำพูดของทูราม
