ปันนะรัก - ตอนที่1 ยาดม โดย หมีโจรสลัด @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

สนามบินนานาชาติสุวรรณภูมิ ประเทศไทย

“เดินทางปลอดภัยนะพี่ปรรณ” ปนัดดาเอ่ยบอกด้วยความเป็นห่วง

“ไม่ต้องห่วง…เกาหลีก็บ้านพี่เหมือนกัน”

“จ้าๆ แต่จะไม่ให้ห่วงได้ไง…” แป้งว่าแล้วหัวเราะเบาๆ

“ถึงแล้วเดี๋ยวพี่ส่งข้อความหานะแป้ง ฝากดูแลคุณแม่ด้วยนะ” แป้งพยักหน้ารับคำ ก่อนที่ทั้งสองจะแยกกันตรงบรรไดเลื่อน

บรรไดเลื่อนที่หลายๆ คนพูดไว้ว่าเป็น ‘บรรไดเลื่อนแห่งการจากลา’ ซึ่งครั้งนึงปรรณรักก็เคยจากบ้านเกิดไปประมาณ 10 ปี…

ปรรณรักหรือปรรณ หญิงสาวชาวไทย ลุคเท่ห์ รูปร่างสูงโปร่งที่มาพร้อมความสูงกว่า 178 cm ใบหน้าสวยคม เห็นชัดโดดเด่นมาแต่ไกล ปัจจุบันปรรณรักทำงานที่ KOREAN HOME ACADEMY เธอเป็นทั้งเจ้าของสถาบัน และเป็นหนึ่งในทีมผู้สอน ปรรณรักจบการศึกษาระดับปริญญาตรีและปริญญาโท คณะครุศาสตร์ศึกษาศาสตร์ เอกภาษาเกาหลี และเธอเริ่มต้นทำสถาบันสอนภาษาเมื่อ 2 ปีก่อน ตั้งแต่เธอกลับมาประเทศไทย

ปรรณรักมีพี่น้องรวม 3 คน โดยเธอเป็นลูกคนกลางของบ้านที่มีพี่ชายฝาแฝดชื่อโปรดปรานหรือโปรด ปัจจุบันทำงานในตำแหน่งนักปรับปรุงพันธุ์พืช ประจำศูนย์วิจัยวิทยาศาสตร์การเกษตรนานาชาติแห่งประเทศญี่ปุ่น

ส่วน ปนัดดาหรือแป้ง ลูกพี่ลูกน้องน้องของปรรณรักและโปรดปราน แต่จะเรียกว่าเป็นน้องสาวคนเล็กของบ้าน “ก้องวณิชกุล” ก็ไม่ผิดนัก เพราะพ่อแม่ของปรรณรักรับปนัดดามาอยู่ในความดูแลตั้งแต่เธอยังจำความไม่ได้ ทำให้ทั้ง 3 พี่น้องถูกเลี้ยงมาด้วยกันตั้งแต่เล็ก ปัจจุบันปนัดดาเป็นรองผู้อำนวยการโรงเรียนอนุบาลก้องวณิช โดยมีปริศนา คุณแม่ของสามพี่น้องดำรงตำแหน่งผู้อำนวยการคนปัจจุบัน

ย้อนไปเมื่อสองปีก่อน…

14:42 น. วันอังคาร

“ครู กับ นักเรียนมันจะไปคบกันได้ยังไง” ผอ.คิม พูดพลางฟาดแฟ้มลงบนโต๊ะประชุมเล็กในห้องทำงาน ทำเอาชาฮยอนสะดุ้งตัวโยนด้วยความตกใจ

ผอ.คิม ปัจจุบันเป็นผู้อำนวยการโรงเรียนสอนภาษาในมหาฯลัยที่ชาฮยอนทำงานอยู่ กล่าวออกมาด้วยความโมโห หลังได้รับรายงานว่ามีคุณครูบางท่านในโรงเรียนคบหากับลูกศิษย์ของตัวเอง

คนตัวเล็กก้มหน้าเม้มปากแน่น

“อาจารย์ฮยอน คุณอย่าลืมสิว่าคุณเป็นครู เป็นอาจารย์นะ ที่สำคัญ…คุณเป็นผู้หญิง และนักเรียนคนนั้นก็เป็นผู้หญิง มันจะเป็นไปได้ยังไง!!” ประโยคนี้ไม่ได้ทำให้แค่ชาฮยอนชะงักเพียงเท่านั้น อาจารย์อีกสองท่านที่กำลังนั่งทำงานอยู่ประจำที่ของตัวเองก็ชะงักหันมองหน้ากันเลิ่กลั่กไปด้วยเช่นกัน

“…” ไม่มีคำตอบกลับจากคนตัวเล็ก มีเพียงแววตาสั่นไหวที่กำลังถูกม่านน้ำตาค่อยๆ บดบัง

“ไปจัดการให้เรียบร้อย คุณคงเข้าใจความหมายของผมนะอาจารย์ฮยอน!! ไม่อย่างนั้นผมคงต้องขอตัดสิทธิ์เรื่องทุนเรียนต่อในปีการศึกษาหน้าของคุณ” ผอ.คิมพูดเสร็จก็หันหลังเดินออกจากห้องไปทันที

‘ตัดสิทธิ์ทุน’

คำนี้ยังคงดังกึกก้องอยู่ในโสตประสาทของเธอ ตอนนี้คนตัวเล็กกำลังตกอยู่ในภวังค์กับคำขาดของ ผอ.คิม แม้เพื่อนร่วมงานทั้งสองคนจะเดินเข้ามาจับมือจับแขนเพื่อเรียกสติของเธอให้กลับมา…

ทิ้งเวลาไปร่วม 10 นาที

“ยาดม…ช่วยหยิบในกระเป๋าให้หน่อยค่ะ”

“ขออนุญาตนะคะ” ดาอินพูดพร้อมกับเอื้อมมือไปเปิดกระเป๋าอย่างถือวิสาสะของคนตัวเล็กที่นั่งโต๊ะติดกันเพื่อหยิบยาดม ที่เธอเองก็รู้จักของสิ่งนี้เป็นอย่างดี…

ดาอินน่าจะเริ่มเห็นสิ่งเล็กๆ ที่เรียกว่า ‘ยาดม’ ครั้งแรก ตั้งแต่เธอเรียนมหาฯลัยปีหนึ่งเทอมแรก ในวันนั้นเธอเข้าห้องเรียนสายเนื่องจากหาตึกเรียนไม่เจอ และเพื่อไม่ให้เป็นการรบกวนอาจารย์และเพื่อนร่วมห้องคนอื่นๆ เธอจึงเดินเข้าทางประตูหลังห้อง และได้เลือกนั่งคู่กับนักศึกษาตัวสูงคนหนึ่ง หลังหมดคาบเรียนต่างฝ่ายต่างทำความรู้จักกันจึงได้รู้ว่าเพื่อนตัวสูงชื่อปรรณรักมาจากเมืองไทย และก็เป็นปรรณรักเองที่มักจะยัดยาดมคารูจมูกของตัวเองไว้เกือบตลอดชั่วโมงเรียน และหรือเกือบทุกครั้งที่มีโอกาสหยิบมันขึ้นมาใช้งาน จนเกิดเป็นภาพคุ้นตาของคนในสาขา

‘สดชื่นดีนะ แล้วก็แก้คัดจมูกได้ด้วย’

ปรรณรักมักจะพูดประโยคประมาณนี้เสมอในเวลาที่หยิบขึ้นมาดม จากกลิ่นที่คนในสาขาไม่ชื่นชอบ กลายเป็นของฝากให้เพื่อนร่วมสาขาในทุกๆ ครั้งที่ปรรณรักกลับมาจากบ้านเกิด…จะว่าไปยาดมก็ถือเป็นอีกซอฟท์พาวเวอร์นึงของไทยที่ปรรณรักเอามาหว่านเสน่ห์ทิ้งไว้ตั้งแต่สมัยเรียน และตัวเธอเองก็ยังคงชอบกลิ่นของมันมาจนถึงปัจจุบัน

“นี่ค่ะ อาจารย์ฮยอน” ดาอินว่าพร้อมยื่นสิ่งที่อาจารย์สาวต้องการให้

ดาอินหรือคังดาอินคือหนึ่งในเพื่อนรักเพื่อนสนิทของปรรณรัก เธอมักจะเรียกคนรักของเพื่อนสนิทว่า ‘อาจารย์ฮยอน’ แค่เฉพาะเวลาอยู่ที่ทำงานเท่านั้น นอกเวลางานเธอจะเรียกคนตัวเล็กว่า ‘พี่ฮยอน’ ตามเพื่อนสนิทเสมอ

“ไหวไหมฮยอน” คำถามสั้นๆ จากอาจารย์พัค เพื่อนสนิทของชาฮยอน

“อืมๆ” ชาฮยอนว่าพร้อมพยักหน้า

“บ่ายนี้เราสองคนไม่มีสอนแล้ว ไปหาอะไรกินกันดีไหม แล้วค่อยไปดริ้งค์กันต่อ จะได้ไม่ต้องคิดมาก สักพักก็ยังดี…”

“อืม…ขอเราส่งข้อความหาปรรณแป็บนึงนะ” ชาฮยอนเอ่ยขึ้นทันทีที่ได้ยินเสียงสั่นจากโทรศัพท์ของตัวเอง

ครืด ครืด….

빤나락(ppÄn): เค้ากำลังจะเข้าประชุมโพรเจกต์ใหม่นะคะ ขอกำลังใจดวงโตๆ โหน่ยยยยย

자현(ChaHyeon): สู้ๆ นะคะรัก พี่เป็นกำลังใจให้ค่ะ<3<3

빤나락(ppÄn): ขอบคุณนะค้าาาา ที่รักใครเนี่ยน่ารักที่สุดเลยยย

자현(ChaHyeon): ค่ะ คิดถึงนะคะ

빤나락(ppÄn): คิดถึงเหมือนกันค่ะท่านซังกุงสูงสุด เค้าเข้าประชุมก่อนนะคะ

ชาฮยอนมักจะใจบางกับคำออดอ้อนของปรรณรักเสมอ เธอมองปรรณรักเป็นคนกลุ่ม ‘ไทป์หมาเด็ก’ ด้วยบุคลิกขี้เล่น ขี้อ้อน อารมณ์ดี คุยเก่ง สดใส เข้ากับคนง่าย เป็นคนที่มีพลังบวกตลอดเวลาและที่สำคัญคือ เจ้าหมาเด็กของเธอติดสกินชิพหนักมาก ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนก็ตาม คนจะเยอะมากมายแค่ไหนก็ช่าง หากทำได้เจ้าหมาเด็กจะชอบคว้าคนพี่ไปหอมแก้ม หอมหัว และชอบมานัวเนียอยู่ใกล้ๆ เสมอ ทุกเช้าตอนจะแยกกันไปทำงาน เจ้าหมาเด็กของเธอก็จะงอแง ชอบดึงรั้งกระเป๋า รั้งแขนไว้ เหมือนเด็กน้อยที่จะถูกจับแยกจากแม่ไปเข้าห้องเรียน ส่วนตอนเย็นที่กลับมาเจอกันก็จะส่งยิ้มตาหยีมาให้เสมออย่างกับเด็กน้อยกำลังดีใจที่เห็นแม่มารับกลับบ้าน แต่หากโดนดุเมื่อไหร่ก็จะเปลี่ยนเป็นหมาหงอยทำหน้าเศร้า หูลู่ และเงียบไปราวกับโลกนี้มันช่างมืดมนเสียเหลือเกิน ทำให้คนพี่อดเอ็นดูไม่ได้ ถึงแม้จะมีบ้างบางครั้งที่ไม่เข้าใจในความคิดของเจ้าหมาเด็ก เพราะหลายๆ ครั้ง มักจะมาเหนือความคาดหมายเสมอ แต่ชาฮยอนก็รักและภูมิใจกับทุกย่างก้าวของเจ้าหมาเด็กของเธอมากเช่นกัน

ครืด ครืด…

Group Chat

다인이(Da.iN): นี่ปรรณปรรณ…รู้เรื่องเมียแกหรือยัง??

예지짱(Yae-Ji): พี่ฮยอนไม่สบายหรออินอิน??

เยจีหรือซอเยจี เพื่อนรักเพื่อนสนิทอีกคนของปรรณรัก ทั้งปรรณรัก ดาอิน และเยจี รู้จักและสนิทสนมกันมาตั้งแต่เรียนมหาวิทยาลัยจวบจนปัจจุบัน ตอนนี้เยจีก็เป็นคุณครูสอนภาษาเกาหลีที่เดียวกับชาฮยอนและดาอิน หากแต่ห้องพักครูของเยจีกับดาอินอยู่คนละห้องกัน

다인이(Da.iN): เปล่าป่วย แต่พี่ฮยอนโดน ผอ.คิม เล่นงานซะน่วมเลยน่ะสิ กลับบ้านไปสงสัยแกต้องปลอบใจพี่ฮยอนยกใหญ่แล้วล่ะเพื่อน คิคิ

빤나락(ppÄn): ถ้าแซวแบบนี้ได้ ไม่น่าใช่เรื่องซีเรียสใช่ไหมอินอิน??

다인이(Da.iN): เหอะๆ ไม่ใช่แค่ซีเรียสเฉยๆ นะ แต่ซีเรียสมากเลยล่ะ ผอ. คิม เขาจะไม่เซ็นต์อนุมัติทุนเรียน ป.เอกให้พี่ฮยอน

예지짱(Yae-Ji): ทำไมอ่ะ?? ในเมื่อมีรายชื่อติด 3 คนสุดท้ายที่ได้รับทุนออกมาแล้วนะอินอิน

빤나락(ppÄn): นั่นดิ่…เท่าที่คุยกับพี่ฮยอนเมื่อเดือนก่อน เขาก็บอกอยู่ว่าเทอมหน้าจะได้เรียนสักที และบอกให้ฉันเตรียมตัวให้พร้อมแล้วด้วยนะ

다인이(Da.iN): แต่ปีการศึกษาหน้าปรับเหลือ 2 คน/ปี

예지짱(Yae-Ji): ห๊ะะะ!!! พูดแบบนี้…คือแกจะเรียนต่อ ป.เอก อีกหรอปรรณปรรณ พวกฉันยังยอมยกธงขาวไม่เรียนแล้วเลยㅠㅜ

빤나락(ppÄn): อืมม ไม่ได้อยากเรียนหรอก แต่ตั้งใจจะเรียนเป็นเพื่อนพี่ฮยอนน่ะ พวกแกพิมพ์มาไว้นะ หัวหน้าเรียกละ

다인이(Da.iN): จ้าแม่!! แกว่างแล้วโทรมาแล้วกัน บ่ายนี้ฉันไม่มีสอนแล้ว เดี๋ยวไว้ค่อยเล่าให้ฟัง

빤나락(ppÄn): OK แยกย้าย…

예지짱(Yae-Ji): บั้ยยยย

ให้หลังข้อความสุดท้ายที่เพื่อนรักทั้งสามพูดคุยกันราวๆ 3 ชั่วโมง

Group Chat

다인이(Da.iN): ตอนนี้ฉัน ยัยจีจี้ และอาจารย์พัคอยู่กับพี่ฮยอนนะ แกเลิกงานเร็วกว่าปกติสักวันได้ไหมปรรณปรรณ ฉันอยากให้แกรีบมา เมียแกสภาพแย่มากเลยว่ะ

ดาอินตัดสินใจพิมพ์ข้อความเพื่อส่งหาเพื่อนสนิทของตัวเอง

…แต่ข้อความนั้นก็ถูกลบทิ้งไป…