นักเรียนชาวไทยกับครูสอนภาษาสาวชาวเกาหลี จำต้องห่างกันไปเพราะคำสั่งของ ผอ.คิม สุดท้ายเธอทั้งสองจะกลับมารักกันเหมือนเดิมได้ไหมไปลุ้นกัน
รัก,หญิง-หญิง,สะท้อนปัญหาสังคม,เกาหลี,ไทย,วัยทำงาน,หญิง-หญิง,รัก,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
Chapter2
ตึ๊ด ตึ๊ด ….
“พี่ฮยอนนน เค้ากลับมาแล้วค่าาาา”
เป็นปกติของเจ้าหมาเด็กที่จะตะโกนบอกคนตัวเล็กทันทีที่กลับถึงบ้าน และก็เป็นปกติอีกเช่นกันที่เจ้าของหมาเด็กจะตอบรับการกลับมาด้วยน้ำเสียงและอ้อมกอดที่อบอุ่นเสมอ
แต่วันนี้…เงียบสนิท!!!
ปรรณรักก้าวเท้าไปยังห้องครัวเป็นที่แรกก่อน เพราะปกติคนตัวเล็กของเธอเป็นผู้รับผิดชอบงานในครัวไม่ว่าจะมื้อเช้าหรือมื้อเย็น แต่พอเดินไปถึงก็ไม่เจอใครในนั้น เห็นเพียงถุงจากซุปเปอร์แถวบ้านตั้งอยู่บนเคาน์เตอร์ ปรรณรักเดินต่อไปดูที่ห้องน้ำด้านใน แต่ก็ไม่มีใคร และไฟก็ปิดอยู่…
‘แง้วว…พี่ฮยอนไปไหนอ่ะเนี่ย?!’ เจ้าหมาเด็กสบถกับตัวเอง พร้อมดึงมือถือออกจากกระเป๋ากางเกง เพื่อโทรหาคนตัวเล็ก
‘นอ เอ อิบ ซูล โล มา รึล แฮ จวอ Say Yes, Say Yes’ เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมาจากห้องทำงานของคนพี่ ปรรณรักยกยิ้มก่อนที่จะรีบเดินไปตามเสียงเพลงที่ดังมาจากโทรศัพท์ของคนตัวเล็ก
“หลับอยู่หรอคะ ที่ร…” ปรรณรักเอ่ยขึ้นยังไม่ทันจบประโยคดี “อะ อ่าวว…ไม่อยู่!!!”
จากความสงสัยที่ไม่เห็นคนตัวเล็ก เริ่มเป็นความกังวลใจแทน เพราะชาฮยอนไม่ใช่คนขี้ลืม โดยเฉพาะมือถือที่คนพี่จะใช้สแกนซื้อของแทนเงินสดเสมอ
ตอนแรกปรรณรักว่าจะนั่งเล่นนอนเล่นรออยู่ที่บ้าน เพราะเวลาทุ่มกว่าๆ นี้เป็นเวลาที่คนพี่ใกล้จะกลับจากการออกไปซื้อของกินที่ตลาดใกล้บ้านแล้ว แต่พุงเต่งดันส่งเสียงประท้วงออกมา…เจ้าหมาเด็กเลยคว้ามือถือและกระเป๋าตังค์ออกไปเดินหาของกินที่ตลาดเย็นแถวบ้าน เพื่อไปหาของกินเล่นด้วย เพราะวันนี้เจ้าตัวโหยซุนแดมากเป็นพิเศษ และจะได้ออกไปช่วยชาฮยอนถือของด้วย ปรรณรักเดินหาของกินพร้อมสอดส่องสายตามองหาคนพี่ตามซอยต่างๆ ทั่วตลาดกว่าสามสิบนาที ก็ยังไม่มีวี่แววของคนตัวเล็ก ปรรณรักเลยเดินมาหยุดที่ร้านคาเฟ่เล็กๆ เจ้าประจำที่ท้ายตลาด ก่อนเปิดประตูเข้าไปเพื่อสั่งเครื่องดื่มแก้กระหาย
“ชาเอิร์ลเกรย์เย็นไม่ไซรัปแก้วนึงจ้ามินคยอง” ปรรณรักสั่งเครื่องดื่มสุดโปรดกับน้องพนักงานอย่างคุ้นเคย
“6,000วอนค่ะพี่ปรรณ”
“นี่จ้า” ปรรณยื่นแบงค์หมื่นวอนแก่มินคยอง
“เงินทอนค่ะ รอสักครู่นะคะ”
‘ชี กึม ชอ รอม มัน นัล ซา รัง แฮ จวอ’ เสียงโทรศัพท์ของปรรณรักดังขึ้น เป็นจังหวะเดียวกับที่กำลังเอื้อมมือไปรับเงินทอน ทันทีที่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาได้ ถึงกับต้องขมวดคิ้วเป็นปม เพราะชื่อของคนที่โทรเข้ามานั้นไม่เคยโทรหากันเลย…แต่ปรรณรักก็รีบกดรับสาย
“ค่ะ เดี๋ยวปรรณไปเดี๋ยวนี้ค่ะ”
“มินคยอง ของพี่กินได้เลยนะ พี่มีธุระต้องรีบไป” ปรรณรักบอกน้องพนักงานเสร็จก็รีบสาวเท้าออกจากร้านไปทันที
ปรรณรักกึ่งวิ่งกึ่งเดินจากร้านกาแฟท้ายตลาดไปยังจุดหมายปลายทางที่คนในสายเมื่อสักครู่บอกพิกัดไว้ คนตัวสูงใช้เวลาประมาณสิบห้านาทีก็มาหยุดยืนหอบแฮ่กอยู่ที่หน้าร้านคาเฟ่กึ่งบาร์ขนาดกลาง ที่ตกแต่งอย่างสวยงาม มีดนตรีสดเล่นเคล้าคลอล้อไปกับบรรยากาศยามค่ำคืน ร้านนี้คราคร่ำไปด้วยลูกค้าวัยทำงาน ที่เข้ามานั่งดื่มสังสรรค์กันหลังเลิกงานเพื่อปลดปล่อยความเครียดที่สะสมกันมาตลอดทั้งวัน
“ปรรณปรรณ…” ปรรณรักหันหน้าไปตามเสียง และรีบก้าวเท้าพุ่งตัวไปหาคนที่กำลังโบกมือเรียกทันที
“อาจารย์พัค อินอิน ยัยจีจี้…” ปรรณรักทักทายทั้งสามคนก่อนจะหันไปมองบุคคลที่สี่ ที่นั่งหลับคอพับพิงเรียบไปกับโซฟา
“พี่ฮยอนเป็นอะไร แล้วทำไมพวกแกไม่ส่งข่าวฉัน” ปรรณรักถามอย่างคาดโทษเพื่อนทั้งสองทันทีที่เห็นสภาพคนรักของตัวเองเมาหลับอยู่ข้างอาจารย์พัค ตั้งแต่ยังไม่สามทุ่มดี
“อย่าไปว่าเพื่อนเลย ครูเป็นคนไม่ให้บอกเองแหละ ครูกลัวเราจะไม่เป็นอันทำงานน่ะ” อาจารย์พัคเอ่ย
“วันนี้พี่ฮยอนของแกยกไปกี่ขนานก็ไม่รู้” ยัยจีจี้บ่นพึมพำออกมาเบาๆ ก่อนถูกดาอินหันไปทำหน้าดุใส่ และทำสัญญาณมือให้เงียบๆ ไว้
“วันนี้แฟนเธอโดน ผอ.คิม กดดันหนักเลยน่ะสิ ว่าแต่ชาฮยอนได้บอกปรรณแล้วหรือยัง” อาจารย์พัคเพื่อนสนิทของคนเมาเอ่ยถามขึ้นมา
“ยังค่ะ พอดีเมื่อบ่ายปรรณมีประชุมโพรเจกต์ใหม่” ปรรณรักตอบไปตามตรง
“เฮ้อออ”
อาจารย์พัคถอนหายใจเบาๆ ก่อนที่จะเริ่มเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อบ่ายให้ปรรณรักฟัง ซึ่งเจ้าหมาเด็กของเราก็ได้แต่พยักหน้าให้กับปัญหาที่เกิดขึ้น สีหน้าเคร่งเครียดของทั้งอาจารย์พัค ดาอิน เยจี และปรรณรัก ทำให้บรรยากาศรอบข้างตึงขึ้นอย่างเห็นได้ชัด
“แกรู้เรื่องแล้ว แกจะเอาไงต่อไปอ่ะปรรณปรรณ” ดาอินเอ่ยถามเพื่อนสนิทที่นั่งอยู่ข้างๆ
“ไม่รู้สิ” ปรรณรักเอาแต่ส่ายหน้า
“แกจะตัดสินใจยังไงก็ได้นะปรรณ แต่ขอให้แกคิดให้ดีๆ อย่าตัดสินใจด้วยอารมณ์ชั่ววูบนะ” คราวนี้เป็นเยจีที่เตือนเพื่อนรักด้วยความเป็นห่วงและเพราะรู้นิสัยของเพื่อนสนิทคนนี้เป็นอย่างดี
ปรรณรักพยักหน้ารับคำของเพื่อนพลางมองไปที่ชาฮยอนที่กำลังนั่งหลับอยู่ข้างอาจารย์พัค ด้วยแววตาที่วูบไหวและเต็มไปด้วยความกังวล…
“ถ้าเป็นอาจารย์…อาจารย์คิดจะทำยังไงต่อไปคะ” ปรรณรักเอ่ยถามอาจารย์พัค
“หืม? ก็ไม่รู้สินะ…เอาจริงๆ มันเป็นเรื่องส่วนตัวของพวกเธอ และครูมองว่าก็ไม่ได้ผิดอะไรนะที่ผู้หญิงสองคน ‘รักกัน’ ความรักมันสวยงามนะ ไม่ว่าจะเป็นความรักในรูปแบบไหนก็ตาม”
อาจารย์พัคเป็นเพื่อนสนิทของชาฮยอนที่รับรู้เรื่องราวของปรรณรักกับเพื่อนของเธอเป็นอย่างดี และเธอก็เคยเตือนคนทั้งคู่ตั้งแต่แรกแล้วถึงปัญหาที่จะตามมา
‘การเลือกเดินทางร่วมกันในความสัมพันธ์แบบนี้ มันไม่ผิดแต่มันก็ไม่ได้ง่ายและสวยงามเหมือนในนิยายหรอกนะ เพราะคนในสังคมที่เราอยู่ตอนนี้มันไม่ใช่ทุกคนที่จะใจกว้างพอสำหรับคนรักเพศเดียวกัน!!’
“หึหึ เจ็บชิบหาย!!…” ปรรณรักหัวเราะในลำคอพร้อมทุบไปตรงตำแหน่งหน้าอกข้างซ้ายที่มันบีบรัดจนอึดอัดเกินจะทนไหว
ถึงจะไม่ได้เป็นการร้องไห้หนักหนาอะไร แต่น้ำตาที่คลอเบ้าของปรรณรักในตอนนี้ ก็ทำให้ดาอินกับเยจีหันมามองหน้ากันด้วยความตกใจไม่น้อย ทั้งสามสาวเป็นเพื่อนสนิทกันมาจะสิบปีแล้ว มีหรือที่จะไม่รู้นิสัยของเพื่อนสนิทตัวเอง
ปรรณรักที่ตาแดงก่ำกำลังมองทอดไปยังคนรักที่หลับอยู่ข้างอาจารย์พัคตอนนี้ สีหน้า การกระทำและคำพูดของปรรณรัก ทำให้ดาอินนึกย้อนไปสมัยเรียนน่าจะตอนที่ทั้งสามสาวเรียนอยู่ประมาณปีสี่ คุณแม่ของปรรณรักโทรด่วนมาบอกให้รีบกลับไทยในคืนนั้นเลย เนื่องจากคุณพ่อของเพื่อนสนิทอาการไม่สู้ดีเข้าขั้นวิกฤต แต่หลังจากวางสายไปเพื่อนตัวสูงของเธอก็ยังออกไปพรีเซนต์งานหน้าห้อง ทำหน้าที่ของตัวเองได้อย่างสมบูรณ์ และนั่งเรียนจนจบชั่วโมงได้โดยที่ไม่แสดงอาการและน้ำตาให้เห็นสักหยดเลย
แล้ววันนี้ทำไมเพื่อนรักของพวกเธอ…
หลังจากที่นั่งเงียบกันมาสักพัก เป็นปรรณรักที่ทำลายความเงียบนี้
“ผู้หญิงสองคนจะรักจะชอบกัน ทำไมที่ทำงานต้องมาเสือกด้วยวะ!!” คนตัวสูงสบถคำรุนแรงออกมาทำเอาอาจารย์พัคถึงกับอ้าปากค้าง เพราะเธอไม่เคยเห็นลูกศิษย์คนโปรดในเวอร์ชั่นฮาร์ดคอร์เช่นนี้
ส่วนดาอินกับเยจีก็ได้แต่ส่ายหน้าและถอนหายใจให้กับปัญหาของเพื่อนสนิท ซึ่งพวกเธอเองก็เป็นอีกสองคน ที่รับรู้ความสัมพันธ์ของชาฮยอนและเพื่อนสนิทของตัวเองมาตั้งแต่แรกเช่นเดียวกับอาจารย์พัค
“พวกฉันเข้าใจแกนะปรรณ…อย่าเพิ่งคิดอะไรเยอะเลย รอคุยกับพี่ฮยอนก่อน ลองฟังความคิดของพี่เขาก่อนแล้วค่อยตัดสินใจกันอีกทีดีกว่านะ แต่…ไม่ว่าแกจะตัดสินใจยังไง พวกฉันก็อยู่ข้างแกนะปรรณ” ดาอินพูดพร้อมจับมือให้กำลังใจเพื่อนรักของตัวเอง ส่วนเยจีก็พยักหน้าเห็นด้วยในสิ่งที่ดาอินพูด
