นักเรียนชาวไทยกับครูสอนภาษาสาวชาวเกาหลี จำต้องห่างกันไปเพราะคำสั่งของ ผอ.คิม สุดท้ายเธอทั้งสองจะกลับมารักกันเหมือนเดิมได้ไหมไปลุ้นกัน
รัก,หญิง-หญิง,สะท้อนปัญหาสังคม,เกาหลี,ไทย,วัยทำงาน,หญิง-หญิง,รัก,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
Chapter3
เรื่องคบกันของคนคู่นี้เกิดขึ้นเมื่อหลายปีก่อน ในวันนั้นปรรณรักเป็นนักศึกษาชั้นปีที่ 3 อายุเพียง 22 ก็จริง แต่ในวันนี้เจ้าหมาเด็กของชาฮยอนเรียนจบปริญญาโทแล้ว ได้ทำงานตามสายอาชีพที่เรียนมา และงานที่ทำอยู่ก็ค่อนข้างมั่นคง ที่สำคัญ ณ วันนี้อายุของเจ้าหมาเด็กก็กำลังจะถึงสามแยกแล้วด้วย
“ครูเข้าใจเธอนะปรรณ ถึงบอกไงว่าพวกเธอทั้งสองคนไม่ผิดหรอก…จะผิดก็คือ ‘อคติกับความรู้สึกส่วนตัวของคนที่รื้อฟื้นเรื่องนี้ขึ้นมา’ เป็นผอ. คิม เองที่ไม่ยอมรับความจริง ยุคนี้สมัยนี้แล้ว ความรักมันก็เรื่องของคนสองคน เขาจะรักเพศไหนมันก็เรื่องของเขาสองคน คนนอกอย่างเราควรจะมีแต่คำ ‘ยินดี’ ให้เขาทั้งคู่ที่ได้มาเจอความรักดีๆ คู่ชีวิตดีๆ” อาจารย์พัคพูดพลางย้อนนึกถึงช่วงแรกที่ทั้งเธอและชาฮยอนเริ่มเข้ามาทำงาน ซึ่งก็เป็นช่วงที่ปรรณรักเอง เข้ามาเป็นนักเรียนของโรงเรียนสอนภาษาด้วยเช่นกัน
“อาจารย์ฮยอนครับ กาแฟสำหรับเช้านี้ครับ” ผอ.คิม หรือหัวหน้าคิมในสมัยนั้นเอ่ยพร้อมยื่นแก้วกาแฟยี่ห้อดังให้
“ขอบคุณค่ะหัวหน้าคิม” ชาฮยอนว่าพร้อมยิ้มให้บางๆ
“ทำงานสู้ๆ นะครับ”
ในช่วงปีแรกชีวิตของคนตัวเล็กถูกวนเวียนด้วยหัวหน้าคิมเสมอ เธอรู้ดีว่าหัวหน้าคิมคิดอะไรกับเธอ แต่ด้วยเพราะทำงานที่เดียวกัน เพราะไม่อยากมีปัญหา และเพราะเธอก็เป็นนักศึกษาจบใหม่เพิ่งเริ่มทำงานได้ไม่นาน จึงทำให้คนตัวเล็กอยู่ในสภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออก และไม่กล้าปฏิเสธตรงๆ เพราะกลัวจะเป็นหักหาญน้ำใจอีกฝ่าย
“จีบ!!!” อาจารย์พัคเพื่อนสนิทชาฮยอนพูดด้วยเสียงที่ค่อนข้างมั่นใจว่าผู้ชายคนนี้ซื้อกาแฟและดอกไม้ให้เพื่อนเธอทุกวันด้วยจุดประสงค์อะไร
หัวหน้าคิมมักจะมีข้ออ้างต่างๆ มากมายเพื่อให้ได้ใกล้ชิดกับชาฮยอน ไม่ว่าจะสั่งย้ายชาฮยอนให้มาทำงานในทีมของตัวเอง ชวนไปทานข้าวพร้อมทั้งอ้างเรื่องงานเพื่อชวนคนตัวเล็กออกไปข้างนอกด้วยกัน ชาฮยอนก็พยายามบ่ายเบี่ยงมาตลอด แต่ทุกครั้งที่ไม่สามารถปฏิเสธได้ คนตัวเล็กก็จะต้องรบกวนอาจารย์พัคเพื่อนสนิทของตัวเองไปด้วย หรือหากบางครั้งหากไปพร้อมกันไม่ได้ ก็จะให้เพื่อนตามไปรับเสมอ
“วันนี้วันศุกร์ เราไปดินเนอร์กันไหมครับอาจารย์ฮยอน” หัวหน้าคิมเอ่ยปากชวน
“ขอโทษด้วยนะคะ วันนี้ฉันมีนัดกับปรรณรักแล้วค่ะ” ชาฮยอนกล่าวปฏิเสธอย่างสุภาพ
‘ปรรณรัก’ ไอเด็กนี่อีกแล้วหรอ ปรรณรักก็เข้าเรียนมหาฯลัยไปตั้งนานแล้วนี่ แล้วทำไม…?? ทำให้เขาเองก็อดที่จะสงสัยในความสัมพันธ์ของคนทั้งคู่ไม่ได้ เพราะในช่วงหลังๆ ที่เขาชวนคุณครูคนสวยไปไหน มักจะถูกปฏิเสธและอ้างด้วยชื่อเด็กตัวสูงคนนี้เสมอ มีบ่อยครั้งที่เขาบังเอิญเห็นปรรณรักเดินอยู่กับชาฮยอน ตามสถานที่ต่างๆ รอบๆ มหาฯลัย ทั้งร้านกาแฟ ร้านอาหาร ทั้งอเวนิว และแม้แต่ที่โรงหนัง…
ช่วงแรกหัวหน้าคิมไม่ได้ติดใจหรือสงสัยอะไร เพราะทั้งคู่เป็นผู้หญิงด้วยกัน และคงไม่น่ามีอะไรเกินเลยนอกจากความเป็นลูกศิษย์กับอาจารย์ เพราะตัวเขาเองก็ทราบดีว่า ปรรณรักไม่ชอบสุงสิงกับคนวัยเดียวกันเท่าไหร่ กลับกันลูกศิษย์ของเขาจะชอบพูดชอบคุยกับคนอายุมากกว่าและชอบมาวอแวอยู่ในห้องพักครูเสมอ
หากแต่มีเหตุการณ์นึงที่ตอกย้ำให้หัวหน้าคิมในวันนั้นต้องกลายเป็นผู้แพ้ และที่มันน่าเจ็บใจที่สุดคือ แพ้ให้กับผู้หญิงและผู้หญิงคนนั้นดันเคยเป็นลูกศิษย์ของตัวเอง
วันนั้นปรรณรักนั่งเล่นอยู่ในห้องพักครูของชาฮยอน เพื่อรอเวลาให้คนตัวเล็กเก็บของกลับบ้าน ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่หัวหน้าคิมกำลังเปิดประตูเข้าไป ด้วยวันนี้เขาตั้งใจจะชวนชาฮยอนไปทานมื้อเย็นด้วยกันสองต่อสองอีกครั้ง
“นี่ๆ พวกเธอสองคน….นับวันเหมือนแฟนกันเลยนะ” อาจาย์พัคเพื่อนสนิทของคุณครูคนสวยเอ่ยแซว
“เหมือนยังไงหรอคะ” ปรรณรักย้อนถามติดตลก
“ก็ดูสิ เดี๋ยวปรรณรักก็มารอกลับบ้านพร้อมกัน”
“เดี๋ยวอาจารย์ฮยอนก็บอกว่าจะไปซื้อของกับปรรณรัก”
“เดี๋ยวก็มีนัดกินข้าวกับปรรณรัก”
เสียงบทสนทนาในห้องพักครูของอาจารย์พัค ชาฮยอน และปรรณรักนั้น หัวหน้าคิมได้ยินทั้งหมดและนั่นก็ทำเอาหัวหน้าคิมถึงกับนิ่งไป แต่เขาก็ยังคิดเข้าข้างตัวเองว่าเป็นการแซวเล่นของสาวๆ ไม่ได้จริงจังอะไรมาก แต่จากความแคลงใจสงสัย กลายเป็นการตามหาความจริง เพราะผู้หญิงที่เขากำลังสนใจและตามจีบมาเป็นปีๆ กำลังจะถูกลูกศิษย์ที่เขาภูมิใจมากๆ คนนึงแย่งไป
“รัก…รักคะ” เสียงแหบพร่าจากคนที่นั่งหลับคอพับดังขึ้น ทำให้อาจารย์พัคหลุดจากภวังค์
“พี่ฮยอน!!! เค้าอยู่นี่ค่ะ เป็นยังไงบ้างเนี่ย พอลุกไหวไหมคะ” ปรรณรักรีบขยับตัวไปยังร่างของคนตัวเล็กพลางลูบหัวลูบหน้าด้วยความเป็นห่วง
“อื้มม ไหวค่ะ”
“ไหวแน่นะ สภาพนี้!!” ปรรณรักพูดกลั้วหัวเราะเบาๆ
“อื้อออ ก็บอกว่าไหวไงคะ”
“ไหวก็ไหวค่ะ…นั้นป่ะ เรากลับบ้านกันดีกว่านะ” ปรรณรักไม่ลืมที่จะกดปุ่มเรียกพนักงานให้มาเก็บค่าเสียหาย
“ไม่เป็นไรปรรณ เดี๋ยวทางนี้พวกครูจัดการเอง รีบพาฮยอนกลับไปพักผ่อนเถอะ”
“ขอบคุณค่ะ” ปรรณรักพูดพลางหันไปหาเพื่อนสนิททั้งสองก่อนพยักหน้าให้เป็นอันรู้กัน
“เออใช่!! ครูไม่แน่ใจว่าได้บอกเธอหรือยัง ทางผอ. คิม ให้เวลาฮยอนถึงวันศุกร์นี้นะ รู้สึกว่าจะเป็นวันสุดท้ายในการอนุมัติทุนนี้พอดีด้วย”
‘ถึงวันศุกร์นี้นะ’ ก็เท่ากับเหลือเวลาอีก 3 วันเองน่ะสิ
ปรรณรักกล่าวลาอาจารย์และเพื่อนสนิททั้งสอง ก่อนประคองคนตัวเล็กให้ลุกขึ้นและพากันเดินออกมาหยุดยืนอยู่ด้านหน้าร้าน…ดูทรงของคนตัวเล็กที่ยืนโงนเงนตอนนี้แล้วคิดว่า
…ไม่น่ารอด…
ชาฮยอนของเจ้าหมาเด็กไม่น่าจะสามารถเดินกลับถึงบ้านได้แน่ ปรรณรักจึงตัดสินใจแบกคนเมาขึ้นหลังพากลับบ้านแทน
“เฮ้อออ…ให้ตายสิ” ปรรณรักถึงกับปาดเหงื่อ หลังพาร่างไร้สตินอนราบไปบนเตียงนุ่ม คนน้องไม่คิดว่าการแบกอีกคนขึ้นหลังแล้วเดินกลับบ้านประมาณยี่สิบนาทีจะทำให้สูญเสียพลังงานมากขนาดนี้
“อื้อออ” เสียงจากคนไร้สติพึมพำออกมาเบาๆ
“พี่ฮยอน รอแป็บนึงนะคะ เดี๋ยวเค้าไปเอาผ้ามาเช็ดตัวให้” ปรรณรักพูดพลางยันตัวลุกจากเตียง
“ร๊ากกกกกก”
“ขาาาาา” คนตัวสูงยิ้มพลางตอบออกมาเบาๆ
“ว่ายังไงคะพี่ฮยอน” ทันทีที่ปรรณรักพูดจบ ก็ถูกคนตัวเล็กจู่โจมเข้ามากอดจากทางด้านหลัง
“เราอยู่ด้วยกันมาเจ็ดปีกว่าแล้วนะคะ…อีกไม่กี่เดือนก็จะถึงวันครบรอบแปดปีแล้ว พี่รักนะคะ อยากอยู่กันแบบนี้ไปนานๆ ”
คำบอกรัก บอกคิดถึง คำพูดเหล่านี้ทั้งปรรณรักและชาฮยอนต่างพูดเพื่อเติมกำลังใจให้กันและกันเสมอ หากแต่วันนี้เจ้าหมาเด็กรู้สึกได้ถึงความไม่มั่นคงในน้ำเสียงของคนด้านหลัง ตอนแรกเจ้าตัวคิดว่าคนด้านหลังเมาเลยทำให้น้ำเสียงฟังดูแปลกไป แต่ทันทีที่ปรรณรักหันมาสบตากับคนตัวเล็ก เจ้าหมาเด็กก็รับรู้ได้ถึงความหวาดกลัวในแววตาที่มองมาคู่นี้
“ค่ะ เค้ารู้” ปรรณรักตอบกลับด้วยเสียงที่แผ่วเบา เจ้าหมาเด็กค่อยๆ ขยับมือลูบที่ใบหน้าของคนพี่ ก่อนไล้ไปตามสันกรามไล่ลงมาที่แก้มนุ่มนิ่ม และเรียวนิ้วของปรรณรักมาหยุดอยู่ที่ริมฝีปากของคนตรงหน้า เจ้าหมาเด็กค่อยๆ กดจูบไปตรงตำแหน่งเดียวกันอย่างนุ่มนวลในแบบที่คนพี่ชอบ ก่อนจะผละออกมาอย่างอ้อยอิ่ง
ตลอดช่วงสองปีแรกที่คนทั้งสองคบกันปรรณรักยังเป็นนักศึกษาอยู่ ทั้งคู่พยายามอยู่อย่างเงียบๆ ไม่ทำอะไรที่มันประเจิดประเจ้อ เพื่อไม่ให้คนมองมาไม่ดี เวลาไปเดทหรือไปข้างนอกก็ต้องพากันนั่งรถไฟฟ้าหรือเช่ารถขับกันไปเที่ยวนอกเมือง หรือไปที่ไกลๆ เพื่อไม่ให้เจอคนที่ทำงานของคนพี่ บางครั้งก็ต้องรบกวนเพื่อนสนิทอย่างอาจารย์พัค ดาอิน หรือเยจีไปด้วย และเวลาอยู่ที่มหาฯลัย หลายๆ ครั้งที่ทั้งคู่เดินสวนกัน ก็ต้องทำเป็นไม่เห็นกันบ้าง เดินหนีไปทางอื่นแทนบ้าง เพราะกลัวสายตาที่มองมาของคนรัก จะทำให้อดใจไม่ไหวที่จะเดินเข้าไปหากัน และคนทั้งคู่ก็ต้องต่างคนต่างกลับบ้านเพื่อไม่ให้คนอื่นรู้ว่าเราพักอยู่ด้วยกัน
“ตลอดสองปีแรกนั้นมันทรมานใจพี่มากเลยนะ พี่มีความสุขมากนะคะ แต่ในความสุขนั้นมันก็ปะปนไปด้วยความอึดอัดและความทุกข์ใจ แต่พอถึงวันที่รักเรียนจบ วันนั้นสำหรับพี่มันเหมือนการยกภูเขาออกจากอกเลยรักรู้ไหมคะ”
“รู้ค่ะ เค้ารู้สึกขอบคุณเสมอที่เราสองคนผ่านช่วงสองปีแรกมาได้”
“วันนั้นที่รักเรียนจบมันเป็นวันที่พี่ทั้งโล่งใจ ทั้งดีใจ ทั้งภูมิใจ และทั้งสบายใจมากที่สุด เพราะนับจากวันนี้ไป…เราสองคนจะไม่ต้องฝืนแอบซ่อนความรู้สึกอะไรอีกแล้ว”
คนพี่พรั่งพรูทุกความรู้สึกออกมาด้วยความอัดอั้นตันใจและเสียงสะอื้นของเจ้าของหมาเด็ก ทำให้เจ้าตัวรู้สึกหน่วงและเจ็บปวดไม่แพ้กัน
“พี่ฮยอน…ที่รัก ฟังเค้านะ” ปรรณรักพูดพร้อมขยับตัวออกมาเล็กน้อย
“อนาคตของที่รักมันสำคัญมากนะคะ ไหนจะการได้รับทุนเรียนด็อกเตอร์อีก ถ้าที่รักพลาดตรงนี้ไป จะหาโอกาสดีๆ แบบนี้ไม่ได้แล้วนะ” แม้ในใจจะเจ็บปวดไม่ต่างกับคนตัวเล็กที่เจ้าตัวกำลังปลอบประโลมอยู่ แต่ปรรณรักก็ยังเลือกที่จะพูดออกไป
“…อนาคตของพี่ พี่ไปสร้างใหม่ที่อื่นก็ได้นะคะ”
ชาฮยอนร้องไห้อย่างหนักจนผลอยหลับไปคาอ้อมกอดของคนตัวสูง ปรรณรักค่อยๆ ขยับพาคนรักให้นอนราบไปกับเตียงนุ่ม ก่อนเดินไปเอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดตัว และเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ เพื่อให้คนรักได้นอนหลับอย่างสบายตัวที่สุดสำหรับค่ำคืนที่โหดร้ายนี้
