นักเรียนชาวไทยกับครูสอนภาษาสาวชาวเกาหลี จำต้องห่างกันไปเพราะคำสั่งของ ผอ.คิม สุดท้ายเธอทั้งสองจะกลับมารักกันเหมือนเดิมได้ไหมไปลุ้นกัน
รัก,หญิง-หญิง,สะท้อนปัญหาสังคม,เกาหลี,ไทย,วัยทำงาน,หญิง-หญิง,รัก,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
Chapter4
ป๊อง… เสียงกระป๋องเบียร์ถูกเปิด
ปรรณรักนั่งดื่มที่โซฟาหลังเปลี่ยนชุดให้คนตัวเล็กเสร็จ พาลนึกไปถึงวันที่เจ้าตัวเดินหน้าเริ่มภารกิจจีบสาวเกาหลี…
“โอเคค่ะ วันนี้พอแค่นี้ เจอกันพรุ่งนี้นะคะ” คุณครูคนสวยได้กล่าวจบการเรียนการสอนสำหรับวันนี้
“ครับ/ค่ะ”
เสียงตอบรับของเพื่อนที่นั่งข้างๆ ทำให้ปรรณรักหลุดจากภวังค์ ส่วนเพื่อนร่วมห้องเรียนคนอื่นๆ ก็รีบเก็บกระเป๋าเพื่อที่จะไปกินมื้อกลางวัน เพราะตอนนี้เวลาก็ล่วงเลยมาถึงบ่ายโมงแล้ว มีแต่ปรรณรักที่อ้อยอิ่งเก็บของอย่างเชื่องช้า เพียงเพื่อจะออกจากห้องให้ช้าที่สุด เพราะอยากจะคุยกับคุณครูคนสวยที่เจ้าตัวแอบมองด้วยแววตาเสน่ห์หามาตลอดทั้งเทอมนี้
ตอนนี้ปลอดคนแล้ว!!
“อาจารย์ฮยอนคะ”
“คะ”
“เดี๋ยวเสร็จจากนี้แล้ว มีสอนอีกไหมคะ ถ้าไม่มีสอนแล้วเราไปกินข้าวกัน หรือไปดื่มกาแฟกันไหมคะ”
ปรรณรักเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยมีความมั่นใจนัก พร้อมกับรอยยิ้มแห้งๆ ทันทีที่ปรรณรักพูดจบ คุณครูคนสวยมองที่นาฬิกาข้อมือของตัวเอง พลางคิดก่อนเอ่ยคำตอบที่ทำให้ปรรณรักใจฟู
“ได้สิ…แต่รอครูสักสิบนาทีนะ ขอกลับห้องพักครูไปเก็บของก่อน เดี๋ยวเจอกันหน้าตึกค่ะ”
จุดเริ่มต้นของคนสองคน
ในความคิดของปรรณรัก ทุกครั้งที่ได้ไปทานข้าว ไปคาเฟ่ หรือไปดูหนังกับคุณครูคนสวยของเจ้าตัวนั้นคือการเดทและทุกการออกเดทเท่ากับการพัฒนาความสัมพันธ์ ปรรณรักใช้เวลาเรียนภาษาอยู่ที่มหาฯลัยประมาณสองปี ตลอดสองปีนั้นอาจารย์ท่านอื่นมักจะเห็นปรรณรักแวะเวียนมาห้องพักครูอยู่บ่อยครั้ง ทำให้ปรรณรักเป็นที่คุ้นหน้าคุ้นตาของอาจารย์ทุกท่าน แม้บางท่านจะไม่เคยสอนปรรณรักเลยก็ตาม จนวันนึงอาจารย์พัคที่สนิทกับคุณครูคนสวยของปรรณรัก พูดขึ้นทีเล่นทีจริง ทำเอาปรรณรักเลิ่กลั่กและเกิดประหม่าเล็กน้อย
“นี่ๆ พวกเธอสองคน….นับวันเหมือนแฟนกันเลยนะ” อาจาย์พัคเพื่อนสนิทของคุณครูคนสวยเอ่ยแซว
“เหมือนยังไงหรอคะ” ปรรณรักย้อนถามติดตลก
“ก็ดูสิ เดี๋ยวปรรณรักก็มารอรับกลับบ้านพร้อมกัน”
“เดี๋ยวอาจารย์ฮยอนก็บอกว่าจะไปซื้อของกับปรรณรัก”
“เดี๋ยวก็มีนัดกินข้าวกับปรรณรัก”
“พอเสาร์อาทิตย์ก็ไม่ค่อยจะว่างอีก บอกว่าต้องติวให้ปรรณรัก…แล้วอย่างนี้ไม่ให้คิดได้ยังไง หึหึ!!”
สายตาเจ้าเล่ห์ของอาจารย์พัคเพื่อนสนิทของคุณครูคนสวย ทำให้ปรรณรักถึงกับต้องกลืนน้ำลายลงคอและหัวเราะกลบเกลื่อนแทน เพราะที่อาจารย์พูดมามันเป็นเรื่องจริงทั้งหมด
7:44 วันศุกร์
“รัก…เร็วค่ะ วันนี้เราสายมากแล้วนะคะ”
“ค่าาา พี่ฮยอน แป็บเดียวๆ เค้าใส่รองเท้าจะเสร็จแล้ว” ปรรณรักตอบอย่างอารมณ์ดี
“วันนี้พร้อมนะคะ” ชาฮยอนถามพลางจัดระเบียบเสื้อผ้าของคนรักให้เข้าที่และเรียบร้อยก่อนเดินออกจากบ้านไปพร้อมกัน
“ค่าา พร้อมมากค่ะ”
วันนี้ปรรณรักมีพรีเซนต์งานเดี่ยวครั้งแรกซึ่งเป็นโพรเจกต์พิเศษ เลยทำให้เมื่อคืนคนตัวเล็กต้องรับบทติวเตอร์ให้ปรรณรักจนเวลาล่วงเลยเข้าวันใหม่
“พี่ฮยอน…วันนี้พี่ฮยอนก็พร้อมใช่ไหมคะ” คนตัวสูงกระซิบถามที่ข้างหูของคนพี่ที่ยืนอยู่ในรถไฟฟ้าด้วยกัน ด้วยน้ำเสียงที่เป็นกังวลพอสมควร
“พี่ก็พร้อมค่ะ…รักสู้ไปด้วยกันกับพี่นะคะ”
“…ค่ะ” ปรรณรักตอบเบาๆ พร้อมพยักหน้าหงึกๆ
เพราะน้ำเสียงที่ไม่มั่นคงของคนรักหรือเปล่าทำให้ชาฮยอนเงยหน้ามามองเจ้าหมาเด็กของเธอด้วยความกังวลใจ แต่เธอก็เลือกที่จะไม่ซักไซร้หรือถามอะไรต่อ เพราะเธอไม่อยากให้อะไรมารบกวนจิตใจคนรักเนื่องจากเช้านี้เจ้าหมาเด็กมีพรีเซนต์งานสำคัญ
ประชุมเช้าวันนี้สำหรับปรรณรักแล้วนั้นผ่านไปได้ด้วยดี ดีมาก ดีมากที่สุด ทั้งสกิลภาษาเกาหลีที่ไม่ได้ด้อยไปกว่าใคร ทั้งความพร้อมจากการเตรียมตัวมาเป็นอย่างดี ทั้งความช่วยเหลือจากคนรักและเพื่อนร่วมงาน
“คุณปรรณรัก…วันนี้เยี่ยมมากนะครับ ผมดีใจและยินดีด้วยที่โพรเจกต์แรกผ่านไปด้วยดีนะ” หัวหน้าซอได้กล่าวชื่นชมพร้อมตบไหล่ปรรณรักด้วยความภูมิใจ เพราะตลอดเกือบสี่ปีที่ปรรณรักเข้ามาเป็นส่วนนึงของทีม ปรรณรักก็ได้หัวหน้าซอ ผู้เป็นทั้งครูที่คอยสอนงาน เป็นทั้งรุ่นพี่ที่คอยเตือนและให้คำแนะนำอยู่เสมอ จะว่าไป…ดูจากอายุอานามแล้วหัวหน้าซอก็เปรียบเสมือนพ่ออีกคนของเจ้าตัวเลยก็ว่าได้
ครืด ครืด…
자현(ChaHyeon): พรีเซนต์งานเมื่อเช้าเป็นยังไงบ้างคะรัก ผ่านไปได้ด้วยดีไหม ส่งข่าวด้วยนะคะ
빤나락(ppÄn): เสนอโพรเจกต์ผ่านแล้วนะคะ แล้วของที่รักเป็นยังไงบ้าง ได้เข้าไปพบกับ ผอ.คิม หรือยัง??
자현(ChaHyeon): ของพี่ยังไม่ได้คุยค่ะ น่าจะช่วงใกล้ๆ เลิกงาน
빤나락(ppÄn): โอเคค่ะ ส่งข่าวด้วยน้าา
자현(ChaHyeon): ค่ะ พี่รักนะคะ<3<3
빤나락(ppÄn): เค้าก็รักค่ะ
มีหรือที่เจ้าหมาเด็กจะไม่รู้ว่าตอนนี้คนรักของตัวเองรู้สึกยังไง…หากเมื่อไหร่ที่ชาฮยอนพิมพ์บอกรักแบบไม่มีปี่มีขลุ่ยแบบนี้ บอกได้ถึงความรู้สึกในใจที่กำลังสับสนวุ่นวาย และต้องการกำลังใจอย่างมาก และด้วยลางสังหรณ์บางอย่างทำให้ปรรณรักตัดสินใจออกจากออฟฟิศเร็วกว่าปกติ จริงๆ แล้วหลังประชุมเสร็จ เจ้าตัวก็ขอลางานในช่วงครึ่งวันบ่ายทันที
15:32 ใต้ตึกอินเตอร์
Group Chat
빤나락(ppÄn): อินอิน ยัยจีจี้ ตอนนี้พวกแกทำอะไรกันอยู่??
다인이(Da.iN): นั่งตรวจงานไปเรื่อย ไม่มีสอนแล้ว ว่าไงแม่!! มีอะไรให้รับใช้หรือเจ้าคะ??
예지짱(Yae-Ji): ฮ่าๆ นั่นสิ ทักมาเวลาทำงาน มีอะไรให้พวกฉันช่วยป่ะเนี่ย ปรรณปรรณ
ทั้งสามสาวมักจะเรียกกันแบบนี้เสมอ ดาอิน จะถูกเรียกว่าอินอิน เยจีจะถูกเรียกว่าจีจี้ ส่วนปรรณรักก็จะถูกเรียกว่าปรรณปรรณ ทุกคนต่างอ้างด้วยเหตุผลว่า ‘เรียกชื่อเต็มมันยาว’ ทั้งที่ชื่อของทั้งสามคนก็มีสามพยางค์เท่าๆ กัน เลยไม่รู้จะยกมาเป็นเหตุผลได้ไหม
빤나락(ppÄn): เอ่อ…ตอนนี้ฉันนั่งอยู่ใต้ตึกเนี่ย
…ปรรณรักส่งข้อความไปพร้อมแนบรูปตัวเองที่ถ่ายคู่กับตู้เอทีเอ็มใต้ตึกเป็นหลักฐาน…
다인이(Da.iN): เอ้ย!! เดี๋ยวฉันลงไป แล้วพี่ฮยอนรู้หรือยังว่าแกมา
예지짱(Yae-Ji): เก็บโต๊ะห้านาทีตามไปค่าสาว
빤나락(ppÄn): ยังไม่รู้หรอก ไม่ต้องบอกนะ พวกแกรีบลงมาละกัน
ดาอินรีบลงมาใต้ตึกทันทีที่อ่านข้อความเสร็จ โดยอ้างกับอาจารย์พัค และชาฮยอนว่าจะลงไปซื้อกาแฟ ส่วนเยจีก็ตามลงมาให้หลังไม่นาน
“ยังไงคะคุณปรรณรัก” ดาอินเอ่ยถามเพื่อนรักทันทีที่เห็นหน้า
“วันนี้เป็นเดดไลน์ที่ ผอ.คิม เรียกพี่ฮยอนไปคุยเรื่องทุนไง จำไม่ได้หรอ”
“เออใช่ ลืมไปเลย!!!” ดาอินพูดกับเพื่อนสนิทด้วยน้ำเสียงเป็นกังวล
“อืม…ฉันคุยกับพี่ฮยอนไปแล้วว่าอย่าเอาอนาคตตัวเองมาทิ้งไว้ที่ฉันเลย”
“ทำไมแกพูดอย่างนั้นอ่ะ ไม่สงสารความรู้สึกของพี่ฮยอนบ้างหรอ” เยจีพูดด้วยน้ำเสียงติดหงุดหงิดขึ้นมาเล็กน้อย
“เฮ้อออ ก็แค่แยกกันไปไม่กี่ปี เรียนจบเดี๋ยวก็กลับมาเจอกันได้นี่ และถ้าเป็นเพราะฉันทำให้เขาไม่ได้ทุนนี้…ฉันคงรู้สึกผิดไปจนตาย”
“แต่เรียนปริญญาเอกเกือบ 6 ปีเลยนะแกกกก!!!”
“สมมตินะปรรณปรรณ สมมติว่าถ้าพี่ฮยอนเค้าเลือกแกแล้วไม่เอาทุนอ่ะ”
“ไม่ด้ายยยย!!! ฉันไม่อยากให้เป็นเพราะฉันทำให้เขาต้องทิ้งความฝันของเขาหรอกนะ”
ดาอินและเยจีต่างมองไปที่คนตัวสูงอย่างกับรู้คำตอบว่าการที่เพื่อนลางานมาวันนี้จะมาเพื่อทำอะไร…
