เมื่อความรักระหว่างมนุษย์กับแวมไพร์มันเป็นอะไรที่ยุ่งยาก ถึงอย่างนั้นพวกเขาก็พร้อมที่จะฟันฝ่าและรอคอย การรอคอยกันและกันอย่างไม่มีวันรู้ได้ พวกเขาจะสุขหรือสมหวังหรือไม่ หรือจะกี่ร้อยพันปี ก็ไม่มีใครรู้ !! เมื่อเรื่องราวแห่งการแตกดับและสูญสลาย สุดท้ายต้องวนเวียนกลับมาเจอกันอีกครั้ง รักแรก และรักสุดท้ายของพวกเขาจะลงเอยเช่นไร ….
นิยายเรื่องนี้เป็นโรมานซ์ กึ่งแฟนตาซีนะคะ อิพี่หิวเก่งมากค่ะ ^^
ชาย-หญิง,แฟนตาซี,รัก,ดราม่า,ผู้ใหญ่,ดราม่า,แฟนตาซี,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ฟาซิน่าเดินเข้ามาในห้อง Royal Caribbean อย่าง กล้าๆ กลัวๆ เธอแอบประหม่าไม่น้อยแม้จะมีความมั่นใจในความสามารถในการแจกไพ่ของเธออยู่มากก็ตาม แต่ก็ไม่สามารถสลัดความกังวลเรื่องการพบกับแขกวีไอพีคนนี้ออกไปได้ สายตาที่เขามองเจ้าหล่อนราวกับจะกลืนกิน
เมื่อคนตัวเล็กที่เดินเข้ามายังด้านใน ก็ต้องเจอกับใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาเข้าอย่างจัง นี่ขนาดเขานั่งอยู่นิ่งๆ ยังทำเอาเธอใจเต้นโครมคราม!! เขาดูคุ้นๆ และทำเอาใจเจ้าหล่อนแทบจะมาเต้นตุบตุบอยู่ข้างนอก
“นี่ฉันกลัวบ้าอะไรเนี่ย ใจเจ้ากรรม เต้นแรงอยู่ได้”
เธอพึมพำในใจ
ลูคัสยิ้มเล็กน้อยเมื่อเห็นฟาซิน่าเดินเข้ามา แต่เขาไม่ได้แสดงอาการให้คนตัวเล็กเอวบางนั้นเห็นชัดเจน เขาไม่ต้องการให้เจ้าตัวรู้ ว่าเขาจำเธอได้
“สวัสดีครับคุณ??…” แหมเล่นตามน้ำ ทำเป็นจำหล่อนไม่ได้
“สวัสดีค่ะ ฉะ… ฉัน… ฟาซิน่าค่ะ” เธอยิ้มให้เขาเจื่อนๆ ใจเต้นตุบๆ ตึกตักๆ จนอีกฝ่ายแทบจะรู้
“ผมลูคัสนะครับ” (เขารู้ว่าเธอตื่นเต้น)
“อ๋อ… ค่ะ” อ๋อค่ะคำนี้อีกแล้ว ยิ่งเพิ่มความมั่นใจให้เขาเป็นเท่าตัวว่าจำคนตัวเล็กนี้ได้ไม่ผิดแน่ เมื่อต่างฝ่ายต่างกล่าวแนะนำกันและกันจบลง เธอก็รีบทำหน้าที่ของเธอต่อ
คนตัวโตที่ลอบมองดูเธอกำลังแจกไพ่ด้วยความสนใจ ท่าทางกระฉับกระเฉงช่างน่าดูเสียจริง เขาก็ยังคงสงวนท่าทีสุขุมนุ่มลึกเอาไว้
ฟาซิน่าจัดการแจกไพ่ให้กับแขกคนอื่น ๆ ในห้อง โดยมีหนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่ที่คิดจะมาวอแว ทุกคนต่างถูกตาต้องใจในตัวเธอ เพราะเธอเป็นสาวลูกครึ่ง ผิวสวย อกเป็นอก เอวเป็นเอว สัดส่วนน่ามองซะขนาดนั้น
จู่ๆ แป๊ะ!! ชายแก่คราพ่อมาตีที่ก้นเธอเข้าไป 1 แปะ
“นี่คุณทำอะไร??!!” ฟาซิน่าตกใจ พร้อมตาถลนโต
“ฉันจะไปเปลี่ยนคนแจกไพ่เดี๋ยวนี้!!” เธอพูดอย่างเอาเรื่อง พูดเสร็จเธอก็หุนหันจะออกจากห้องทันที ใบหน้าซีดเผือดของคนตัวเล็กที่ตอนนี้กลายเป็นสีแดงก่ำเพราะความโกรธ เธอพยายามข่มอารมณ์เอาไว้ มือกำหมัดแน่นจนตัวสั่นเทา แต่จู่ๆ ร่างบางถึงกับเซขวับ เมื่อมือใหญ่หนาของคนตัวโตมาคว้ามือเจ้าหล่อนไว้
“คุณไม่ต้องไป” พูดจบสายตาอาฆาตก็จ้องมองไปยังตาแก่คราวพ่อคนนั้น
“ขอโทษเธอซะ!!” เขาขึ้นเสียงพูดใส่หน้าชายคนนั้นอย่างเหลืออด แต่อิตาแก่ก็ทำท่าจะไม่ยอม
“นี่ฉันเป็นถึงระดับลูกค้าวีไอพีเชียวนะ แกล่ะอินังน้อย ก็แค่เด็กแจกไพ่ แตะนิดต้องหน่อยทำเป็นหวงตัวไปได้” เขาพูดพร้อมกับฟาดเงินลงมาใส่เจ้าหล่อนอีกปึกหนึ่ง
“สายตาของลูคัสที่ตอนนี้แข็งกร้าว พร้อมจะเอาเรื่อง เขากัดกรามแน่น กัดฟันพูดเสียงดังกรอดลอดไรฟัน”
“จะขอโทษเธอดีๆ หรือว่า…จะขอโทษด้วยเลือด!!” เขาพูดเน้นชัดถ้อยชัดคำ
เมื่อตาแก่คราพ่อคนนั้นแรกๆ ทีท่าก็ว่าจะไม่ยอม แต่เมื่อเห็นท่าทีว่าจะไม่ดี เขาถึงยอมกล่าวขอโทษ
“ขอโทษนะหนู พอดีตาก็แก่ เอ็นดูแบบลูกหลาน เผลอมือไปหน่อย” เขาแสยะยิ้มเบาๆ
“เผลอมือกับบ้าแกหนะสิ” คนตัวเล็กรีบดักทันควัน
“ออกไปจากที่นี่ให้ไว และอย่าได้มายุ่งกับคนของผมอีก” ฟาซิน่าได้ฟังดังนั้นก็ตาโต แกมตกใจ ใจเต้นรัว (คงเพราะเขาอยากช่วยเราเท่านั้นแหละมั้ง)
“คุณโอเครึเปล่า? ยังอยากเปลี่ยนคนมาจ่ายไพ่อยู่ไหม?”
“ฉันโอเคค่ะ ไม่เป็นไร เดี๋ยวทำงานต่อ”
หลังจากเหตุการณ์เมื่อครู่ ฟาซิน่าก็ทำการแจกไพ่ต่อ ตอนนี้ลูคัสที่เดินเข้ามาใกล้เธอ และนั่งข้างๆ พร้อมกระซิบกับเธอว่า “ไม่ต้องกลัว จะไม่มีใครมาทำแบบนี้กับคุณอีก ผมรับรอง”
ฟาซิน่าหันมามองเขาแล้วยิ้มเล็กน้อย
ลูคัสดีดนิ้วเสียงดังเปาะ ก่อนจะกระดิกนิ้วเพื่อให้หัวหน้าบอดี้การ์ดของเขาเข้ามารับคำสั่ง เขากระซิบกำชับ ถ้าหากยังมีใครกล้าคิดจะมีเรื่อง
ให้การ์ดจัดการได้ตามเห็นสมควร
ด้วยความประหลาดใจปนปลื้มใจ มันอธิบายอย่างบอกไม่ถูก “ขอบคุณค่ะ” เธอตอบเขาสั้นๆ เบาๆ
ทว่าลูคัสที่คิดไม่ตกว่าจะแก้ปัญหากับคนตัวเล็กข้างหน้าอย่างไร เขาอยากทักทายหล่อน อยากให้เจ้าหล่อนรู้ว่าเขาคือชายในงานคืนนั้นกับเธอ ลูคัสที่เอาแต่แปลกใจตัวเอง เพราะปกติแล้วสาวที่มารับควงออกงาน จ่ายคือจบ เขาแทบไม่รู้ด้วยซ้ำว่าสาวพวกนั้นเป็นใคร แต่กับคนตัวหอมที่อยู่ข้างๆ กลับตรงกันข้าม
“คืนนี้คุณเป็นยังไง? ไปหลบที่ไหน?” สิ้นเสียงคนร่างโตพูดจบ คนตัวเล็กก็ยืนอึ้งตาแข็ง เธอสตั้นไปครู่หนึ่ง นี่เขาคือคนคนนั้นจริงๆ หรือเนี่ย? คนที่เจ้าตัวพยายามตามหาตามสืบซะให้ควัก แต่กลับไม่ได้วี่แววอะไร และจู่ๆ คนตัวสูงยักษ์นี่ก็มาปรากฏตัวหน้าเจ้าหล่อนเอาเสียดื้อๆ
“ที่แท้คือคุณ?” ฟาซิน่าเอ่ย
ลูคัสหัวเราะเบาๆ “ใช่ ผมเอง คืนนั้นคุณโอเคใช่มั้ย? ผมหาคุณทั่วงานแต่ก็ไม่เจอ” ปากหยักหนาเอ่ยขึ้น
“ไม่ค่ะ ฉันไม่เป็นอะไร… นี่คุณรู้แต่แรกแล้วใช่ไหมว่าฉันคือผู้หญิงคืนนั้น?” เธอถามอย่างอายๆ ที่คนตัวโตรู้ตั้งแต่แรก
“ครับ… ผมรู้ตั้งแต่ที่คุณเดินเข้ามา” เขาพูดพร้อมยิ้มที่มุมปาก ท่าทางนี้ช่างมีเสน่ห์เย้ายวน จริงๆ แล้วเขาติดงาน แต่ทว่าก็ให้คนไปตามสืบเรื่องเจ้าหล่อนมาพอประมาณ
“คุณคงอาจจะได้ยินฉายาผมมาบ้าง ถ้าหากว่าคุณได้รู้จักผมมากกว่านี้ คุณอาจจะไม่อยากรู้จักผมเลยก็ได้” เขาหัวเราะเบาๆ
ฟาซิน่ารู้สึกว่าผู้ชายคนนี้น่าค้นหา และรู้ว่าคนตรงหน้านี้ไม่ได้ธรรมดาแน่นอน พอคิดแล้วก็แน่สินะ เจ้าพ่ออสังหานี่นา!! แอนนี่เคยเล่าให้เธอฟังว่าลูคัสคนนี้คืออภิมหาเศรษฐีที่มีสาวๆ รายล้อมไปหมด คนที่เขาควงออกงานนั้นดาราแนวหน้าระดับฮอลลีวูดทั้งนั้น
แต่พอเจ้าหล่อนมานึกเปรียบเทียบใส่ตนเอง ถึงกับลอบถอนหายใจ
ฉายาของคนตัวโตที่ไม่เคยคิดจะจริงจังจริงใจกับใครสักคน คนที่เข้าหาเขาล้วนแล้วแต่ต้องการผลประโยชน์ หรือเขาจะเห็นเธอเป็นคนประเภทนั้นกันนะ!! หลังจากงานนี้แล้ว คงไม่มีเรื่องอะไรให้ต้องได้พบกัน อีกอย่างคนตัวเล็กก็กันดีกว่าแก้ เจ้าตัวรู้ว่าภายในใจเริ่มจะรู้สึกอย่างไรกับเขา ก่อนที่ทุกอย่างจะบานปลาย
“จบงานนี้แล้ว เราคงไม่ได้พบกันอีกสินะคะ” จู่ๆ คนตัวเล็กก็พูดขึ้น
“คุณรีบตัดบทเร็วจังนะครับ รีบตัดจบแบบนี้ ผมก็แย่เลย” ลูคัสพูดไปพร้อมท่าทียียวนไป แววตาที่เขาจ้องมองเธอทำให้คนตัวเล็กสั่นไหวแปลกๆ
เขาก็แปลกใจตัวเองไม่ต่างกัน ทำไมถึงมีท่าทีแบบนี้นะ ไหนจะใจเต้นโครมครามพร้อมกับรู้สึกตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก เขาไม่รู้สึกแบบนี้มานานเท่าไหร่แล้วนะ!!
“ผมชักจะสนใจคุณขึ้นมาแล้วสิ”
ฟาซิน่ารู้สึกสับสน เธอไม่เคยมีใครที่แสดงความสนใจในตัวเธอแบบนี้มาก่อน คงเพราะเมื่อก่อนชีวิตเธอช่างรันทด วันๆ นอกจากเรียนและทำงานแล้ว เธอแทบไม่มีเวลากับอย่างอื่น
ในขณะเดียวกัน อีกใจก็คิดไปมากมายกับตัวเขา นี่คงเห็นเธอเป็นของเล่นชิ้นใหม่ และเขาคือเจ้าพ่อมาเฟียที่ไม่ว่าต้องการอะไร ใครก็ต่างหามาประเคนให้ มีแต่คนคอยเข้าหา เขาคงนึกว่าเธอคงจะไม่ต่างจากคนอื่นๆ ที่ผ่านมาเป็นแน่
22:00 น.
ณ Icon of the Sea (VIP Room) ดาดฟ้าเรือหรู
เพื่อนร่วมงานของคนตัวเล็กลุกลี้ลุกลน วิ่งตาเหลือกกระเสือกกระสนมาหาเธอ ซ้ำยังพูดตะกุกตะกักฟังแทบไม่ได้เรื่อง แต่ที่คนตัวเล็กจับใจความได้ก็คือ
“ยัย!!!… ยัยยย ยัยแอนนี่ แอนนี่!!!”
“เดี๋ยว!! ยัยแอนนี่เป็นอะไร??!! เธอช่วยใจเย็นๆ ก่อน ยัยแอนเป็นอะไร?? เพื่อนร่วมงานบอกเธอว่าแอนนี่กำลังถูกลักพาตัว ไม่รู้ใครที่พาตัวเธอไป ฟาซิน่าตกใจจนทำอะไรไม่ถูก เธอลุกลี้ลุกลนไปหมด เพราะเพื่อนรักถูกลักพาตัว
“ใครที่ทำเรื่องนี้?” ใคร!!! พวกเขาต้องการอะไร!!! ฟาซิน่าพูดเสียงสั่น พร้อมทั้งมึนงงไปหมด คนพวกนั้นต้องการอะไร ยัยแอนไปทำอะไรให้?
เธอเค้นถามเพื่อนร่วมงานด้วยความกังวล ในชีวิตฟาซิน่านอกจากยายที่เลี้ยงเธอมา ก็มีแต่แอนนี่ เพื่อนรักที่เติบโตมาด้วยกัน ดูแลกันมาตลอด เหมือนพี่น้อง เปรียบแล้วก็ไม่ต่างจากญาติสนิทคนหนึ่งก็ว่าได้ เพื่อนร่วมงานส่ายหน้า
“เราไม่รู้แน่ชัด แต่เห็นกลุ่มคนที่น่าสงสัยเคลื่อนไหวอยู่บริเวณท้ายเรือ” แต่ละคนดูน่ากลัว ฟา… เพื่อนร่วมงานคนนั้นเรียกเธอก่อนจะเล่าต่ออีกว่า
“แกรู้มั้ยว่าพวกเขามีพลังมหาศาล ชะ ชะ ชั้นนน… ชั้นเห็น เขาทุ่มคนลงพื้น ยกสองมือ ทุ่มลงแบบ…”
ฟาซิน่าเข้ามากอดเพื่อน และลูบหลังเพื่อนเบาๆ เธอโอบปลอบขวัญพรางพูดว่า “ใจเย็นๆ นะ เดี๋ยวฉันให้การ์ดเรือมาช่วยจัดการเรื่องนี้” แม้ว่าตอนนี้คนตัวเล็กจะแทบนั่งไม่ติดก็ตาม
คนตัวเล็กรู้ว่าต้องทำอะไรบางอย่างเพื่อช่วยแอนนี่ ตอนนี้เธอนึกถึงลูคัสเป็นคนแรก เพราะเขามีอิทธิพลและกว้างขวาง เขาน่าจะช่วยเธอได้ ไม่รอช้า เธอรีบก้าวย่างอย่างเร่งด่วนไปตามหาเขา เพราะชีวิตเพื่อนรอช้าไม่ได้
เธอวิ่งไปหาลูคัส หาอยู่นานสองนาน ก่อนที่เธอจะเจออามัส เจ้าหล่อนจึงร้องขอความช่วยเหลือ
“ นี่นาย นายจำฉันได้ไหม?”
“ อ๋อ ครับ คุณมีอะไรหรือครับ?”
“นายช่วยฉันทีนะ ฉันต้องการพบคุณลูคัสด่วน!”
ก่อนที่อามัสจะรับรู้เรืรองทุกอย่างตามที่คนตัวเล็กบอก และเขาก็รีบไปแจ้งนาย
“นายครับ คุณผู้หญิงชุดเขียวคนนั้นคนที่นายควงเธอออกงาน มีท่าทีรีบด่วนต้องการจะพบนายให้ได้” อามัสพูด ยังไม่ทันจบคำ คนตัวโตที่เห็นท่าทางของอามัสรีบแบบนั้นก็รีบถามขึ้นในทันที
“ตอนนี้เธออยู่ที่ไหน?”
“ ทางนี้ครับนาย ”
ร่างหนาของเจ้าพ่อมาเฟียแบบเขาก็เท้าเดินเร็วสับๆ เมื่อเหลือบไปเจอคนตัวเล็กที่อยู่ตรงหน้าทันใดนั่นเองเจ้าหล่อนกไม่รอช้า
ฟาซิน่า วิ่งไปหาลูคัสอย่างเหนื่อยหอบก่อนจะบอกและเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้เขาฟัง คนตัวโตฟังจนจบแล้วบอกกับคนตัวเล็กด้วยน้ำเสียงทุ้มหนักแน่น น่าฟัง
“เชื่อใจผมนะ เพื่อนของคุณจะต้องปลอดภัย”
“ขอบคุณนะคะ” เธอเอ่ยขอบคุณเขาปนเสียงสั่นน้อยๆ
จากนั้นเจ้าพ่อมาเฟียอย่างเขาก็ได้ระดมคนและเรียกลูกน้องที่เขามี พร้อมทั้งบอดี้การ์ดคนอื่นๆ ที่อยู่บนเรือเพื่อช่วยในการค้นหาเพื่อนของธอ ก่อนจะมีบอดี้การ์ดนายหนึ่งเข้ามาแจ้ง
“นายครับ การ์ดคนหนึ่งที่กระซิบคุยกับนาย”
“อามัส เดี๋ยวนายไปจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย”
“ ครับนาย ”
ในที่สุดเมื่อพวกเขาได้เบาะแสที่นำไปสู่สถานที่ซ่อนตัวของแอนนี่และพวกคนร้าย เจ้าพ่ออย่างเขาก็ไม่รอช้าที่จะทำตามแผน
“ผมว่าคุณรอเพื่อนอยู่ที่นี่จะปลอดภัยกว่า”
“ไม่ค่ะ ฉันจะไปด้วย” แม้จะพยายามเกลี้ยกล่อมฟาซิน่าให้รออยู่ที่เดิม แต่คนตัวเล็กก็ยังยืนกรานว่าจะไปด้วยทำให้ลูคัสปล่อยเลยตามเลย
“คุณอย่าอยู่ห่างจากผมเด็ดขาด”
“ ค่ะ ”
ทั้งคู่เดินทางไปยังสถานที่ดังกล่าวพร้อมกับทีมการ์ดของลูคัส เมื่อพวกเขามาถึง พวกเขากลับไม่พบอะไรเลย ไร้วี่แววของแอนนี่
“ฟาซิน่า คุณรอผมที่นี่ ห้ามไปไหน เดี๋ยวให้โจเซฟกับฮอลด์อยู่กับคุณ ผมจะไปตามหาเพื่อนคุณและพาเธอออกมา”
คนตัวน้อยที่เอาแต่ปรายตามองคนตัวโตอย่างเป็นกังวลก่อนเจ้าหล่อนจะพยักหน้าตอบและแววตาก็เต็มไปด้วยความเป็นห่วง
“โปรดเชื่อใจผม” เขายิ้มให้เธอแผ่วเบา
คนตัวเล็กพยักหน้ารับและนั่งรออย่างกังวล ขณะที่ลูคัสเข้าไปในห้องที่มืดสนิทและเย็นยะเยือก แต่ความสามารถพิเศษแบบฉบับแวมไพร์นั้น มันทำให้เขาสามารถเห็นสิ่งต่างๆ ท่ามกลางความมืดได้ดี เมื่อมองไปยังมุมห้อง ก็เห็นว่าแอนนี่ถูกมัดมือมัดเท้าและผ้าปิดปากอยู่
“อื้อออ ดื้อออ … ๆๆ (ช่วยด้วย)” ทั้งที่ผ้ายังปิดปากเธออยู่
ลูคัสเดินไปเปิดไฟ พร้อมกับทำมือชู่วส์ ที่ปาก เขาทำปากงึมงำว่าผมกำลังมาช่วย
“ผมเอง … ลูคัส … ผมมาช่วยคุณ”
แอนนี่ดีใจมาก จนเธอต้องร้องไห้ออกมา แต่ก็น่าแปลกที่ตอนนี้คนที่จับตัวแอนนี่มาไม่ทิ้งร่องรอยอะไรเหลือไว้เลย
“ พวกมันต้องการอะไร!!” คนตัวใหญ่อดแปลกใจไม่ได้เล็กน้อย
หลังจากที่เขาพาเพื่อนรักของเธอกลับมาอย่างปลอดภัย ทั้งคู่เมื่อเจอกันแล้วก็โผเข้ากอดกันอย่างแรง ฟาซิน่าดีใจจนน้ำตาคลอ เธอกอดเพื่อนรักร้องไห้ จากนั้นเจ้าหล่อนก็ดันเผลอเข้าไปกอดคนตัวโตด้วยความดีใจ แต่พอนึกขึ้นได้ว่ากำลังกอดใครอยู่ก็…
“ อะ อุ้ย!!” เธอรีบผละตัวเองออก ก่อนจะปาดน้ำตาและถามเพื่อนว่า
“ยัยแอน ฉันนึกว่าเธอจะเป็นอะไรไปแล้ว ฉันกลัว แอน ฉันกลัว!!”
“ยัยฟา ขอบใจแกนะ แกคือเพื่อนที่ดีที่สุดของฉัน” ทั้งคู่ต่างปลอบกันและกัน
“ขอบคุณมากเลยนะคะคุณคนวันนั้น” แอนนี่ที่ยังไม่รู้จักชื่อเขากล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนแรง
“ ลูคัสครับ ยินดีครับ ”
คนตัวเล็กที่ยังคอยพยุงร่างบางของเพื่อนเอาไว้ เจ้าหล่อนรู้สึกโล่งใจและดีใจที่สามารถช่วยแอนนี่ได้
“ขอบใจนะแก” เสียงแอนนี่ขอบคุณเพื่อนสาวอีกครั้ง
“มันเป็นสิ่งที่ฉันต้องทำอยู่แล้วป่ะ นี่เราเป็นเพื่อนกันนะ”
ร่างสูงที่แอบมองเธอและเพื่อนด้วยความเอ็นดูและสงสารก่อนจะพูดแทรกขึ้น
“ดูคุณรักเพื่อนมากเลยนะ ผมละอิจฉาคุณแอนนี่จัง”
ฟาซิน่ากลั้นขำในท่าทีของเขา นี่พวกเธอมีอะไรให้น่าอิจฉากันเชียว เจ้าหล่อนดันเผลอไปสบตากับคนตัวโตอีกรอบเธอรู้สึกอบอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูก แม้จะพยายามเก็บอาการเพียงใด คนตัวโตก็ยังดูออกอยู่ดี
