เมื่อความรักระหว่างมนุษย์กับแวมไพร์มันเป็นอะไรที่ยุ่งยาก ถึงอย่างนั้นพวกเขาก็พร้อมที่จะฟันฝ่าและรอคอย การรอคอยกันและกันอย่างไม่มีวันรู้ได้ พวกเขาจะสุขหรือสมหวังหรือไม่ หรือจะกี่ร้อยพันปี ก็ไม่มีใครรู้ !! เมื่อเรื่องราวแห่งการแตกดับและสูญสลาย สุดท้ายต้องวนเวียนกลับมาเจอกันอีกครั้ง รักแรก และรักสุดท้ายของพวกเขาจะลงเอยเช่นไร ….
นิยายเรื่องนี้เป็นโรมานซ์ กึ่งแฟนตาซีนะคะ อิพี่หิวเก่งมากค่ะ ^^
ชาย-หญิง,แฟนตาซี,รัก,ดราม่า,ผู้ใหญ่,ดราม่า,แฟนตาซี,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ณ. บ้านไร่
ตึก ตึก ตึก …
ขะลุก ขะลุก …..
เสียงเท้าคนตัวเล็กเดินลากกระเป๋าใบโตกับเส้นทางเข้าบ้านอันขรุขระ นาน 9 เดือนเห็นจะได้ที่เธอไม่ได้กลับบ้านมาหายาย
“ยายจ๊ะ?? ยาย!! คุณยายเรียม?? เงียบ!!!”
เธอเติบโตขึ้นได้ก็เพราะยายเรียม คนที่เป็นแม่นม จากนั้นเมื่อผู้เป็นบิดามารดาของเธอได้หายสาบสูญไป แกก็เลี้ยงของแกมาแบบไข่ในหิน ประคบประหงมเหมือนลูกในไส้
แต่ทว่าครานี้ บ้านไม้สองชั้นที่หลังไม่เล็กและไม่ใหญ่จนเกินไป ถึงจะเก่าแต่ก็ดูสะอาดตา
“แม้แต่หมาไอ้มอมก็ยังไม่อยู่” เธอพึมพำ
ฟาซิน่าเดินตรงไปยังบ้านตรงข้าม ที่อยู่เยื้องๆ ถัดจากบ้านยายเรียมไปไม่กี่หลัง
“ยายมาจ๊ะ เห็นยายเรียมบ้างมั้ยจ้ะ??”
“ไม่มีใครเห็นแกมาพักใหญ่แล้ว ฟาเอ้ย นี่กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ละเนี่ย??” เสียงยายมาถามขึ้น
“พึ่งถึงเลยจ้ะ” เสียงคนตัวเล็กเอ่ย
“นี่นะจ้ะของฝาก เดี๋ยวหนูขอไปถามน้าอารีน้าป้อมก่อนว่าเห็นยายมั้ย”
เพื่อนบ้านในหมู่บ้านเล็กๆ ทว่าก็ไม่มีใครเห็นยายของเธอเลยสักคน “แปลก!!” เฮ้อ…. ช่วงนี้เป็นอะไรไปนะ ว้าวุ่นใจตลอด ยายก็ไม่รู้หายไปไหน ไหนจะเรื่องหัวใจอีก เธอต้องการกลับบ้านมาพักกายพักใจ แต่ก็ไม่วายต้องว้าวุ่นใจอีกอยู่ดี
อืดดดดดด….. อืดดดดดด……
“ว่า??” เมื่อฟาซิน่ารับสายเพื่อนสาว
“แก…. คือ…. !!”
“อึกอักอยู่นั่น!! มีอะไรก็พูด”
แอนนี่เล่าเรื่องของลูคัสกับยัยโซเฟียนั่นให้เพื่อนฟัง เขาควงกันออกงานอย่างเอิกเกริก เหมือนกับเปิดตัวยังไงยังงั้น เพื่อนรักที่คอยคาบข่าวรายงาน
“แต่แก… อิตานั่นของแก ก็นะ”
“ไม่ใช่ของฉัน!!” ฟาซิน่าพูดแทรกเสียงดัง
“อืม ก็นั่นแหละ ท่าทางอิตานั่นยังกะหุ่นยนต์ผีดิบ ดูไม่มีชีวิตชีวาเอาซะเลย” ต่างจากตอนที่เขาอยู่กับแก จริงๆ นะ เธอย้ำ!!
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉัน” ฟาซิน่าสวนทันควัน ก็แค่ผู้ชายเฮงซวย!!
“ว่าแต่แก จะอยู่บ้านรึจะมารับงานต่อที่กรุงเทพกับฉันก่อนล่ะ?”
“ฉันว่าจะยังก่อน ยังอยากอยู่ที่บ้านอยู่เลย”
“อืมๆ ตามใจแกก็แล้วกัน” เพื่อนคนตัวเล็กก็วางสายไป
ระหว่างที่พักเบรกช่วง 2-3 เดือนทำให้ทุกคนต่างว่าง แอนนี่ที่อยากหาจ๊อบพิเศษ แต่ฟาซิน่ากลับต้องการพักผ่อนอยู่บ้านเงียบๆ เธอต้องการพักกาย และ…. พักใจ
เช้าวันรุ่งขึ้น 6:20 น.
ตริดดด…. ตริด…. ตริด….. เสียงโทรศัพท์!!
“แอน??”
“หืมม ว่าไง?? แกมีอะไรหรอ ฟา โทรมาแต่เช้าเนี่ย” พูดพลางหาว
“ฉันว่าจะเลิกทำงานบนเรือแล้วว่ะ!!”
ปลายสายที่ได้ยินจากที่สลึมสลืออยู่ ก็ตาเหลือกทันควัน “จริงดิ!!” แต่ว่า… “เงินดีนะแก หรือเพราะไอ้ผู้ชายเฮงซวยนั่นใช่มั้ย??”
“ปล่าว… ฟาซิน่าลากเสียงยาว มันก็ไม่ใช่ทั้งหมด อีกอย่างฉันต้องการจะตามหายาย และฉันก็หมดแพชชั่นที่จะทำงานบนเรือนั้นแล้วด้วย” เธอย้ำน้ำเสียงหนักแน่นจริงจัง แต่คนที่ได้ฟังก็ต้องรู้สึกแปลกใจก่อนจะถามคนตัวเล็กขึ้นมาว่า…
“แล้วยายแกไปไหน?? ทำไมต้องตามหา??” หรือว่าแกมีเรื่อง นี่ไม่คิดจะบอกฉันเลยใช่มั้ย
“งั้นแกส่งโลเคชั่นมา ฉันจะไปหาแกเดี๋ยวนี้” เพื่อนรักอย่างแอนนี่กระวนกระวายและไม่รอช้าที่จะรีบไปปลอบใจเพื่อน
“อืมมมม…” แกมาถึงตลาด xx แกโทรหาฉันอีกทีนะ เพราะทางเข้าหมู่บ้านค่อนข้างซับซ้อนนิดหน่อยเดี๋ยวจะไปผิดอีก (หมู่บ้านนี้แอนนี่ยังไม่เคยมา)
“ได้ๆ” ตะรึบบบ… (วางสาย)
อะไรที่ได้ง่ายๆ ก็ทิ้งได้ง่ายๆเช่นกันสินะ
แกมันง่ายเองยัยฟา แกจะโทษใครได้หรอ
พูดพลางน้ำตาใสก็ค่อยๆ ไหลลงอาบแก้ม
อีกอย่าง มันก็เป็นความต้องการจากเธอทั้งนั้น นึกแล้วก็ยกมือขึ้นปาดน้ำตา
ที่ว่าการอำเภอบ้านไร่
เธอไปติดต่ออำเภอ แจ้งความตามหาคนหาย ปิดป้ายประกาศ… ตอนนี้เธอได้แต่ภาวนาให้เจอยายโดยไว ระหว่างนี้เธอก็ใช้ชีวิตแบบสมถะอยู่ที่บ้านไร่… ใช่!! ใจนึงมันเบื่อแสงสีเสียง เบื่อความวุ่นวาย สุดท้ายก็มาจบตรงความคิดที่ว่า เบื่อความหลอกลวง!!
….. เรือ Icon of the Seas ชั้น 20 VVIP…..
“ได้เรื่องยังไง?” เสียงดุจากผู้เป็นนาย
ผู้ชายตัวสูงล่ำบึกในชุดสูทเงามันสีดำในฉบับบอดี้การ์ด แทบจะไม่กล้าสบตาเขา
“ไม่มีใครรู้ที่อยู่ของเธอเลยครับนาย เธอให้แค่ที่อยู่ในลอนดอน แต่ไม่ทิ้งที่อยู่ที่เมืองไทยเอาไว้”
“แล้วที่อยู่แอนนี่ แกตามสืบรึยัง?”
“คุณแอนนี่เธอก็หายไปเช่นกันครับ ไปถึงบ้านแต่ก็ไม่มีคนอยู่ครับนาย”
“แล้วใครเป็นคนรับเธอเข้าทำงาน?? ทำไมไม่ขอข้อมูลให้ครบ??”
“เดี๋ยวผมไปตามให้นะครับ”
“ไม่ต้อง” เขาหน้าเสีย หงุดหงิด แววตาดุเอาเรื่อง
ลูคัสให้คนเสาะสืบหาเธออยู่เรื่อยๆ แทบจะพลิกแผ่นดินก็ว่าได้ แต่เขากลับไม่เจอตัวเจ้าหล่อนไม่มีวี่แวว
“เรื่องเชี้ยอะไรกัน”
เขาสบถอย่างหยาบคายด้วยความเผลอตัว ก็บ้านไร่ที่ฟาซิน่าอยู่ GPS ก็แทบจะจับไม่ได้นี่นะ ใครจะไปรู้ล่ะ ว่าเธอจะหายไปซะดื้อๆ
ตึ๊ด ตึ๊ด ตึ๊ด!!! สายที่โทรไม่ติด
Whatsapp ก็ติดต่อไม่ได้……
เวลาล่วงเลยมานานเท่าไหร่แล้ว ที่เขาพยายามตามหาเธอ แต่ไม่ว่าจะทำยังไงก็ไม่เจอกับเธอสักที โลกนี้มันช่างตลก อยู่มาก็ 1400 ปี อีกอย่างผู้หญิงแทบทุกคนก็พร้อมสิโรราบให้แก่เขา เจ้าพ่อผู้พรั่งพร้อมที่ผู้หญิงทุกคนต่างใฝ่หา
“นี่เธอกล้าหนีฉันไปดื้อๆ งั้นหรือ” อย่าให้เจอเชียว เขาขบกรามแน่นจนเห็นสันโหนกนูน
2 ปีต่อมา
ฟู้ววววววว…… ฟู้ววววววว….. เสียงคลื่นซัดหาดทะเลสวยสีขาว น้ำทะเลสีฟ้า
สองสาวที่สูดเอาอากาศบริสุทธิ์ หายใจเข้าสุดกำลังปอด ฟื้ดดดดดดดด
“ยินดีต้อนรับสู่โมนาโก ประเทศที่มีทั้งทะเล สถาปัตยกรรม และ…. เทคโนโลยีที่ล้ำสมัย” บลาๆ “เสียงแจ๋วใสของคนตัวเล็กดังขึ้นท่ามกลางลูกทัวร์นับสิบ ก็แน่นอนสิ เมืองที่มหาเศรษฐีอยู่กันเยอะสุดในโลกนี่นา
“ยัยฟามาทางนี้” สภาพจิตใจของฟาซิน่าที่ตอนนี้เหมือนจะดูดีขึ้นมาก ต่างจากปีแรกที่แทบไม่เป็นผู้เป็นคน
“ว้าวววว สวยยยย” สองสาวเพื่อนรักที่ผันตัวมาเป็นไกด์ รับงานอิสระ ไปประเทศนั้นที ประเทศนี้ที เหมือนได้เที่ยวรอบโลก ต่างก็สนุกกับความงามของบรรยากาศตรงหน้า
เมื่อมาที่นี่ด้วยงาน ทำให้เธอเลี่ยงไม่ได้…
ใจนึงก็คิดว่า คงไม่มีเรื่องบังเอิญที่ต้องมาเจอกับคนใจร้ายนั้นอีก ทว่าถึงเจ้าหล่อนพยายามทำใจได้แล้ว แต่ลึกๆ ก็ยังทำไม่ได้อยู่ดี อีกอย่างสร้อยของเขา… เธอก็ยังคงสวมใส่มันอยู่!!
ว่าแล้วคนตัวเล็กก็ถอดสร้อย และเก็บมันใส่ในกระเป๋าอย่างดี
“พรุ่งนี้เราต้องเข้าออฟฟิศนะ” แอนนี่บอกกับเพื่อนรัก
“แล้วไกด์ล่ะ?” คนตัวเล็กถาม
“เดี๋ยวมีทีมไกด์มาเปลี่ยน เราต้องสลับทำงานภาคพื้น เขาว่ากันว่าบอสที่ออฟฟิศที่เราจะไปดุมาก แกไม่ชอบผู้หญิงด้วยนะแก”
“เขาเป็น…..???” ทั้งคู่ยิ้มให้กันจนตาหยี พอนึกถึงเรื่องชายรักชาย แต่นะ สมัยนี้แล้ว
ใครเขาแคร์กันล่ะ ทุกวันนี้สบายๆ แหละ
“ไปหาอะไรกินกัน หิวท้องร้องละเนี่ย”
ว่าแล้วทั้งคู่ก็ไปหาอะไรกินก่อนที่จะกลับที่พักและหลับยาวเพราะความเหนื่อย
“ให้ไวเลยนะ แกเนี่ย ไหนบอกจะเป็นคนตั้งนาฬิกาไง” ทั้งคู่กุลีกุจอด้วยความสาย กึ่งเดินกึ่งวิ่งไปที่ออฟฟิศ
The Veneshy office
“ชื่อนี้มันคุ้นๆ แฮะ!!” เจ้าหล่อนที่นึกขึ้นได้ ก็เอามือมากุมที่คอ แต่ทว่า “ฮื้มม ลืมไป”
ก็เธอเก็บสร้อยไว้แล้วนี่นะ ถ้าจะเป็นตึกของเจ้าพ่อมาเฟียแห่งโมนาโก ก็คงไม่แปลก แต่ถึงอย่างไร โลกคงไม่กลมพอให้ต้องได้เจอเขา เธอพยายามคิดบวก
“ฟา!! ยัยฟา??” เสียงสูงของเพื่อนสาวเรียก เพราะคนตัวเล็กเอาแต่คอยเหม่อ
“แกโอเคปะเนี่ย??” กลัวงั้นหรอ??
“อื้ม โอเคสิ” กลัวที่ไหนกัน ฉันทำใจได้ตั้งนานละย่ะ ฉันโอเค มิวายคนตัวเล็กก็ยักคิ้วทำท่าทะเล้นใส่เพื่อน
ทั้งคู่ก้าวผ่านป้ายอันหรูหราเข้าไปด้านใน
ตึก… กรับบ ….. ตึก…. กรับบ
เสียฝีเท้าของสองคู่รักเพื่อนซี้ที่เดินสลับกัน
“อู้วหูวววว สาบานนะว่านี่คือออฟฟิศ??”
“พระเจ้า โอ้มายก้อดดด”
แอนนี่สบถออกมา ด้วยความตกตะลึง
ทั้งที่อีกคนตรงข้ามก็ตะลึงพอๆ กันแต่กลับเงียบ
มิน่าล่ะ ถึงเห็นผู้หญิงเป็นแค่ของเล่น พวกคนรวยมันก็แบบนี้ ฉายาที่ได้ยินมาก็ไม่ธรรมดา ฟาซิน่าดวงตาหลุบต่ำ พยายามกลั้นใจ แต่เจ้าน้ำใสๆ เจ้ากรรมก็คลอลูกตาจนได้ เธอได้แต่สะอึกอยู่ในใจ
Can you please just fade away, So this pain can stay away always, My heart is a little slow… You’re unforgettable I can’t let go…
“ว้าว เขาฟังเพลงของ ~ เจฟ ซาเตอร์ ~ ด้วยแก เปิดซะดังเชียว ระหว่างทางเชื่อมของตึก จะมีเพลงคอเบาๆ”
“ต้องเป็นคนไทยแน่นอน อย่างนี้หน่อย ฉันขี้เกียจแปล ฮ่าๆ” แอนนี่พูดเสียงร่าเริง
“ยังจะมามีอารมณ์ขำอยู่นะ ยัยแอน”
Only for executive (สำหรับผู้บริหารเท่านั้น!!)
ติ่ง…
ทั้งคู่มองหน้ากัน!! นี่แกพาฉันขึ้นลิฟมาผิดชั้นงั้นหรอ ห้อง Manager อยู่อีกชั้นนึงหนิ
“จะไปยากอะไร ก็แค่เข้าลิฟใหม่แล้วไปอีกชั้น” แอนนี่ตอบกลับทันควัน “แกนิชอบเรื่องยาก”
ติ่ง…….
เมื่อประตูลิฟชั้นผู้บริหารเปิดออก แต่แล้ว….!!
แอนนี่กับฟาซิน่าก็ได้แต่ยืนตัวแข็งทื่อ ทำอะไรไม่ถูก สิ่งที่เธอกลัวที่สุด (กลัวใจตัวเองที่สุดก็มาเยือน) ผู้ชายตัวสูง 192 ซม. กับบุคลิคเคร่งขลึมที่คุ้นเคย ครั้งนี้เขาใส่แว่นตาดูดีในชุดสูทสีดำขลับ
ทางด้านลูคัสก็จ้องมองใบหน้าเรียวสวยอย่างไม่กระพริบตาภายใต้แว่นตาสีชาบางๆ ของเขา ตอนนี้เธอดูดีขึ้นมาก สาวสะพรั่งเต็มตัว ดูอวบอิ่มเต่งตึงกับชุดสูทรัดรูป กระโปรงสั้นเกินหัวเข่า นัยน์ตาที่เจ้าหล่อนมองเขา ทำเอาคนตัวโตก็ไม่รู้จะทักทายหรืออะไรยังไงต่อ
ลูคัส: (ตามหาเธอแทบพลิกแผ่นดินมาสองปีกว่า ไม่นึกเลยว่าโชคชะตาจะส่งคืนเธอมาให้เขาอย่างง่ายๆ)
(อย่าร้องไห้นะยัยฟา แกต้องเข้มแข็ง อย่าได้อ่อนแอ หรือแสดงความรู้สึกใดๆ ให้คนใจร้ายนี่ได้เห็นเป็นอันขาด)
เมื่อต่างฝ่ายต่างเลือกที่จะเงียบ
ส่วนแอนนี่ที่เอาแต่จับมือเพื่อนรักไว้แน่น
“แกโอเคป่ะ??” เสียงกระซิบถามเพื่อนอย่างแผ่วเบา
“ไปกัน” เธอรีบดึงมือเพื่อนออกไปจากตรงนั้นอย่างไว แต่ตอนนี้ลูคัสได้แค่นิ่ง เพราะถ้าผลีผลามไป เขาอาจจะไม่เจอเจ้าหล่อนอีก
เขามองดูเธอออกจากลิฟไปอย่างเงียบๆ ไร้ซึ่งคำทักทาย เขาจะทำให้คนตัวเล็กตื่นตระหนกไปไม่ได้ ฉะนั้นแล้วครั้งนี้ เขาต้องจับเธอให้อยู่หมัด
“เรียกหัวหน้าการ์ดเข้ามาพบฉัน”
“ครับนาย”
เมื่อหัวหน้าการ์ดเข้ามาเจอเจ้านายและก็รับคำสั่งงานที่ได้รับมอบหมายทันที
“ให้คนคอยตามอย่างเงียบๆ แล้วรายงานฉันทุกอย่าง” และ!! เขาเน้นย้ำ รายงานเป็นระยะ
“ได้ครับนาย”
ระหว่างนั้นคนตัวเล็กกับเพื่อนของเธอก็ไม่รู้เลยว่ากำลังมีเงาคอยตามตัวอยู่และคอยรายงานคนตัวสูงเป็นระยะๆ
ลูคัสที่เอาแต่คิดไม่ตกว่าควรทำอย่างไรดีเจอเธอครั้งนี้เค้าจะไม่ให้เจ้าหล่อนได้หลุดพ้นเนื้อมือเขาไปอีกเป็นครั้งที่สองแน่ ในใจกระวนกระวายหัวใจที่แห้งแล้งมานานกลับชุ่มชื้นขึ้นมาใหม่อีกครั้ง
เธอเปรียบเหมือนน้ำทิพย์ชโลมหัวใจของเขา แต่ก็เป็นเพราะเขาเองที่ตอนนั้นยังคิดไม่ตก ทั้งที่ยังไม่ได้ปรับความเข้าใจ แต่เจ้าหล่อนก็เล่นหายไปเสียดื้อๆ
…. ครั้งนี้ฉันจะจับเธอให้อยู่หมัด…. ฟา…..
