เมื่อความรักระหว่างมนุษย์กับแวมไพร์มันเป็นอะไรที่ยุ่งยาก ถึงอย่างนั้นพวกเขาก็พร้อมที่จะฟันฝ่าและรอคอย การรอคอยกันและกันอย่างไม่มีวันรู้ได้ พวกเขาจะสุขหรือสมหวังหรือไม่ หรือจะกี่ร้อยพันปี ก็ไม่มีใครรู้ !! เมื่อเรื่องราวแห่งการแตกดับและสูญสลาย สุดท้ายต้องวนเวียนกลับมาเจอกันอีกครั้ง รักแรก และรักสุดท้ายของพวกเขาจะลงเอยเช่นไร ….
นิยายเรื่องนี้เป็นโรมานซ์ กึ่งแฟนตาซีนะคะ อิพี่หิวเก่งมากค่ะ ^^
ชาย-หญิง,แฟนตาซี,รัก,ดราม่า,ผู้ใหญ่,ดราม่า,แฟนตาซี,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
“ใครเป็นน้องแกวะ!!” อาเนี่ยนตะคอกใส่ปลายสาย
“ใจเย็นๆ ก่อนได้มั้ยวะ นี่มีอะไรก็มาคุยกันดีๆ แกคิดว่าเอาผู้หญิงของไอ้ลูคัสไปแบบนั้น ทุกอย่างมันจะดีขึ้นรึยังไง” พี่ชายที่พยายามเกลี้ยกล่อม แต่ทว่าไม่เป็นผล
“เสือก!!”
“แล้วมึงมาเสือกอะไรด้วยไอ้เธอร์ ในชีวิตของมึง มึงแทบจะไม่นับกูเป็นน้องซะด้วยซ้ำ” คนตัวสูงราว 190เอ่ยอย่างน้อยใจ
ฟาซิน่าที่ได้ยินเสียงคุยโทรศัพท์ ถึงแม้เธอจะไม่รู้ใจความที่แน่ชัด แต่เธอก็พอจะรู้ว่า อาเนี่ยนคุยกับใคร
“คุณอาเนี่ยนคะ??”
“หุบปาก” เขาตะคอกใส่เจ้าหล่อนอย่างไม่สบอารมณ์ ทันทีที่ว่าเธอเสร็จ เขาก็อดที่จะจ้องมองใบหน้าดวงน้อยนั้นไม่ได้ ตอนนี้ใบหน้างามที่ขาวซีด ปากได้รูปที่สั่นระริกน้อยๆ เธอคงจะตกใจน่าดู
….. ย้อนกลับไป คศ. 2012 …
รร. มัธยมต้นเอ็นท์บลู
สาวน้อยผมดำ ทรงผมสั้นประบ่า ดวงตากลมโต ใบหน้าขาวอมชมพูรูปไข่ ผู้ที่มาใหม่ในชุดนักเรียนน่ารัก กระโปรงยาวเลยเขาลงมาเล็กน้อย เด็กผู้หญิงคนนั้น คนที่เป็นรักแรกของอาเนี่ยน!!!
ถึงแม้ว่าตอนนี้เจ้าหล่อนจะจำเขาไม่ได้แล้วก็ตาม แต่สำหรับเขา เธอคือหนึ่งในความทรงจำ ที่ไม่เคยลบเลือน
….. ตัดมาปัจจุบัน …..
เธอยังสวย สวยขึ้นมาก และดูสุภาพเหมือนเดิม แม้ตอนนี้เธอจะจำเขาไม่ได้ แต่ก็ใช่ว่า เขาจะจำเธอไม่ได้นี่นา ต่อให้เกลียดลูคัสแค่ไหน ถ้าจะทำในสิ่งที่ไม่ถูกต้องหรือบังคับใจใคร อาเนี่ยนก็ไม่ใช่คนเลวร้ายถึงขั้นนั้น
“หิวมั้ย?” อาเนี่ยนถามเสียงเรียบ
“ไม่ค่ะ” แต่ท้องที่ร้องนี่มันช่างสวนทางกันอย่างเห็นได้ชัด ไอ้ท้องเจ้ากรรมเล่นเอาคนตัวเล็กขายขี้หน้า
“ไม่หิวเลยนะ ท้องร้องดังโกร้กซะขนาดนี้”
พูดยังไม่ทันจบ เธอรู้สึกคลับคล้ายคลับคลาว่าใบหน้านี้ ช่างดูคุ้นเคย!!! ยังคิดไม่ทันออก เจ้าคนตัวเล็กก็ถูกกระชากแขนอย่างแรงเข้าไปยังห้องอาหาร
“นั่งนี่!!” คนตัวเล็กตาโตกับอาหารที่เรียงรายตรงหน้า อื้อหืม มีแต่ของน่ากินทั้งนั้น
“แน่ใจหรอว่านี่ฉันคือตัวประกัน??” เธอพูดพลางชี้นิ้วเรียวสวยเข้าหาตัวเอง และทำหน้าแบบงงๆ
“จะกินรึไม่กิน!!
“เธอไม่ตอบ แต่กลับตักอาหารเข้าปากแบบมูมมาม” ที่ทานแบบนั้นจริงๆ เจ้าตัวนึกคิดอะไรไม่ออก แต่ในใจก็สัมผัสได้ว่าผู้ชายตรงหน้านี้ไม่ได้ร้ายกาจแบบที่เขาพยายามจะแสดงมันออกมา นึกยังไงก็นึกไม่ออก!! ทำไมรู้สึกคุ้นๆ กับผู้ชายคนนี้จังนะ และแล้วความคิดนั่นก็ได้หยุดชะงักลงเพราะเสียงของคนร่างใหญ่ 190
“กินไป… ถ้านึกไม่ออกก็ไม่ต้องคิด!!” เสียงทุ้มนุ่มนวลแต่แฝงไปด้วยคำสั่ง
“นี่!! คุณรู้งั้นหรอว่าฉันกำลังคิดอะไร??!”
“เปล่า!! ผมเห็นคุณทำหน้าครุ่นคิด ก็พูดลอยๆ ออกไป” ถ้าเขาไม่บอก ยังไงเธอก็จำเขาไม่ได้แน่ ตอนนั้นเขาออกจะเนิร์ท แว่นตาหนาเตอะ จริงๆ แล้วอายุเขาก็ไม่ใช่น้อย แต่ที่ต้องเรียนซ้ำๆ เพราะตามอายุของลูกเสี้ยวแวมไพร์แล้ว ตอนนั้นเขาน่าจะอายุ200กว่าปี
คนตัวเล็กที่หยิบอาหารเข้าปากไป ชำเลืองตามองเขาไป
“นี่ห้องของคุณ” หลังจากรับประทานมื้อค่ำเสร็จ เขาก็พาเธอไปยังห้องพัก
คนตัวน้อยตาโตกับภาพที่เห็นตรงหน้า ศิลปะแกะสลักอย่างปราณีต ห้องที่คุมโทนด้วยสีดำ ขาว และทอง ช่างดูมีมนต์ขลัง ทันทีที่เหลือบไปมองบนเตียงที่ปูด้วยผ้าซาตินแบบยุโรปตะวันตก
“อย่าคิดหนี เพราะที่นี่ เข้ามาแล้วไม่มีใครออกไปได้สักคน นอกจากผมจะอนุญาต” เสียงเข้มแต่ทว่าแฝงด้วยความจริงจัง
จริงๆ แล้วห้องนี้เป็นห้องเก่าของอาเนี่ยน ซึ่งตอนนี้เจ้าตัวยอมให้คนตัวเล็กได้พักห้องใหญ่ที่สะดวก เพราะเครื่องมือและอุปกรณ์ต่างๆ ที่ทันสมัยเขาได้จัดสรรไว้ที่ห้องนี้ทั้งหมด ไม่ว่าจะเป็นอุปกรณ์ล็อค ระบบเซฟตี้ภายนอกภายใน พร้อมทั้งสิ่งอำนวยต่างๆ
คนตัวเล็กที่ดูนั่น ตื่นตานี่ ก็ได้เปิดลิ้นชักไม้ที่แกะสลักลายมังกรอย่างงดงาม เธอค่อยๆ ดึงมันออกมา และก็เห็นรูปเด็กผู้ชายใส่แว่น พร้อมทั้งเด็กหญิงผมสั้นประบ่า ตากลมสวยค่อยๆ เบิกตาโตขึ้น คิ้วที่ขมวดแทบจะผูกเป็นโบว์ได้ นี่เขาคือเด็กผู้ชายคนนั้น!!
มิน่าล่ะเจ้าหล่อนรู้สึกเหมือนคุ้นเคย แต่นึกยังไงก็นึกไม่ออก
กรึบบบ!!! เสียงปิดประตูทำเอาคนตัวเล็กสะดุ้งโหยง
“คุณเข้ามาทำไม?? นี่มันดึกแล้วนะ??”
เธอทำใจดีสู้เสือ แม้จะกล้าๆ กลัวๆ หรือเธอควรถามเขาไปแบบตรงๆ ดี ว่าเขาคือเด็กผู้ชายนั่น
“ผมลืมของ!!” เขาตอบเสียงเรียบ ตอนนี้ภาพถ่ายของเด็กชายกับเด็กหญิงที่อยู่ในมือของคนตัวเล็ก ทำให้หล่อนรีบซ่อนเอาไว้ด้านหลังอย่างเร็ว
“คุณลืมอะไรหรอ?”
“ของที่คุณซ่อนไว้ข้างหลังนั่นแหละ” พูดเสร็จเขาก็จ้องมองเธอด้วยสายตาที่ตอนนี้ก็บอกไม่ถูก ว่ารู้สึกเหมือนเจอเพื่อนเก่า เด็กหญิงคนนั้นที่เป็นรักแรก หรือว่าเป็นเพราะแค้นเคืองที่คนตรงหน้า เป็นผู้หญิงของลูคัสกันแน่
“เด็กแว่น?!” เธอพึมพำเบาๆ แต่ทว่าเขาก็ได้ยิน
“รู้แล้วสินะ!!” เขาพูดสั้นๆ และไม่อธิบายอะไรต่อ
“เราเคยเป็นเพื่อนกันไม่ใช่หรอ?” แล้วทำไม? ยังไม่ทันที่จะพูดจบประโยค คนตัวสูง190 ก็ได้แทรกขึ้น
“นั่นมันเมื่อก่อน .. คำว่าเพื่อนสำหรับผม มันจอมปลอมทั้งนั้น” พูดจบเขาก็มองด้วยแววตาที่ดุมายังเธออีกรอบ จริงๆ แล้วถ้าเกิดว่าเธอไม่ใช่ผู้หญิงของไอ้ลูคัสนั่น เขาก็อยากจะทำดีกับเจ้าหล่อนให้มากกว่านี้อยู่หรอก แต่!!!
ก๊อกๆ
ก๊อกๆ
“นายครับนาย มีคนบุกจะเข้ามาที่คฤหาสน์ให้ได้ครับ!!” เสียงคนดูแลคฤหาสน์ของอาเนี่ยนรีบแจ้งนาย
เขาแทบไม่ต้องเดาเลยก็ว่าได้ ว่าผู้ที่มาเยือนในค่ำคืนนี้คือใครเมื่อลงไปยังด้านล่าง อาเนี่ยนก็เห็นอาเธอร์ผู้เป็นพี่ชายที่มาพร้อมกับศัตรูตัวฉกาจของเขา
“มากันครบเลยนะ” เสียงเหี้ยมทุ้มกล่าวทักทายผู้มาเยือน
“แกเอาฟาซิน่าไปไว้ไหน?” เสียงลูคัสที่ทุ้มต่ำ บวกกับแววตาที่หยาบกระด้าง ที่พร้อมจะทำลายทุกสิ่งอย่างก็ว่าได้
“ฟาอยู่นี่” อย่าทำร้ายกันเลยนะคะ ได้โปรด
“ได้โปรดอาเนี่ยน จงเห็นแก่มิตรภาพเก่าๆ ของเรา” เธอไม่คิดเลยว่า คำว่ามิตรภาพเก่าๆ ของเรา อีกฝ่ายจะตีความเป็นอย่างอื่น
“นี่รู้จักกันมาก่อนงั้นรึ๊?” เสียงลูคัสถาม
“ใช่ค่ะ … คะ .. คือ…” ยังไม่ทันที่จะตอบคำถาม อาเนี่ยนที่เห็นคนตัวเล็กตะโกนลงมาจากด้านบน ก็รีบเข้าไปกระชากตัวเธอไว้
“บอกพวกมัน ว่าเธอกับฉัน เรา….” เขาเน้นย้ำคำว่าเราและลากเสียงอย่างชัดเจน
ไม่ทันที่ฟาซิน่าจะได้เอ่ยต่อ ครั้งนี้ความอดทนของลูคัสได้หมดลงแล้ว เขากะโจนเข้ากระชากอาเนี่ยน แล้วโยนคนตัวเล็กลงจากด้านบนบ้าน ที่สูงราวๆ ตึก2 ชั้น
“อาเธอร์!! รับ” เสียงทุ้มแข็งตะโกนบอกคนที่อยู่ข้างล่างให้รับเธอ
คนตัวเล็กที่ลอยละล่อง ใจโหวงหวิว แทบจะเป็นลมเพราะแรงเหวี่ยงที่ได้รับ ใจเต้นตึกตักโครมคราม พลันมองดูมัจจุราช ที่เกรี้ยวกราดฟาดฟันกันอย่างไม่ยั้งมือ แต่เมื่อเจ้าหล่อนเห็นท่าทีของอาเนี่ยนว่าจะไม่ไหว
“ลูคัส … หยุ๊ดดด!!!”
เธอกตะโกนร้องพรางร้องไห้ … ถึงใครจะดีหรือชั่วอย่างไร เธอก็ไม่ได้ต้องการเห็นใครมาตายเช่นกัน
ลูคัสที่กำลังห้ำหั่นคนข้างหน้าต้องหยุดชะงัก พร้อมกับจ้องมองมายังเสียงนั่น เธอที่ยืนร้องไห้ตัวสั่น เป็นเพราะอะไรกัน และแล้ว เสียงอาเนี่ยนก็ลอยมา
มิตรภาพเก่าๆ
หรือนั่นมันเพราะอะไร พวกเขาเคยคบกันงั้นหรอ!! เขามองเธอด้วยแววตาผิดหวังระคนเสียใจอย่างบอกไม่ถูก
“แกไปดูน้องแกไป” ลูคัสบอกเพื่อน ให้เขาไปดูแลน้องชาย ก่อนที่เขาจะกระชากคนตัวเล็กเข้ามาในอ้อมกอด ก่อนที่จะอุ้มแล้วขึ้นรถกลับไป
~~ บนรถ ~~
“เคยเป็นอะไรกันกับมันงั้นหรอ??” ดูห่วงใยกันดีนี่
“ไม่..”
ครื้ดดดด …. เขาจอดรถข้างทางและเบรคจนสุดกำลัง
เธอที่กำลังตกใจ และพยายามจะตอบคำถาม
“ไม่…. อื้อออ ….” คนตัวโตสูง 192 ที่ตอนนี้ทั้งโมโห ทั้งคิดถึง ทั้งสับสน โกรธจัด ….
“ไม่ว่ายังไง เธอก็คือเมียของฉัน” เขาเน้นคำนั้น” ไม่ว่าอดีตจะเป็นยังไง แต่ตอนนี้ คุณคือเมียผม”
“อย่านะคะ ….. คุณใจเย็นๆ” คนตัวเล็กที่เห็นว่าที่นี่เป็นถนน และหากเขาคิดจะทำอะไรตรงนี้ คงดูไม่ดีเป็นแน่ … แต่มีหรือที่คนตัวโตจะเชื่อฟัง ….
“หยุดนะคะ ฉันขอร้อง ตอนนี้คุณกำลังโกรธ!!”
เธอกล่าวด้วยน้ำเสียงสั่น เพราะรู้ว่าคนตัวโตข้างหน้ากำลังรู้สึกโกรธขึ้นมาอย่างจริงจัง สายตาที่เขามองเธอตอนนี้ ทำเอาเจ้าหล่อนกระอักกระอ่วนอย่างบอกไม่ถูก เพราะเธออ่านใจจากแววตาตรงหน้านี้ไม่ได้
มันเยือกเย็น มันว่างเปล่า คละกับความผิดหวังปะปน
“ฟังฟาอธิบายก่อนได้ไหมคะ ลูคัส… ได้โปรดหละ” ยิ่งเสียงเย็นของคนตัวเล็กเอื้อนเอ่ย เขากลับยิ่งรู้สึกพลุพล่านมีอารมณ์จากความหึงหวงขึ้นมา
หมับ!!!
“ยะ… อย่า…” แล้วเสียงคนตัวเล็กก็ถูกเขากลืนกินหายไป นอกจากเขาไม่ฟังแล้วเขายังถาโถมตะโปมกดจูบใส่เธออย่างไม่ยั้ง…ทำเอาคนตัวเล็กข้างหน้าที่ตะกุกตะกัก มือพยายามจะเปิดประตูรถ แต่ก็ไม่เป็นผล คนตัวโตที่ดึงเธอเข้ามาจูบบดขยี้ปากเล็กนั่นซ้ำแล้วซ้ำเล่า …
