เมื่อความรักระหว่างมนุษย์กับแวมไพร์มันเป็นอะไรที่ยุ่งยาก ถึงอย่างนั้นพวกเขาก็พร้อมที่จะฟันฝ่าและรอคอย การรอคอยกันและกันอย่างไม่มีวันรู้ได้ พวกเขาจะสุขหรือสมหวังหรือไม่ หรือจะกี่ร้อยพันปี ก็ไม่มีใครรู้ !! เมื่อเรื่องราวแห่งการแตกดับและสูญสลาย สุดท้ายต้องวนเวียนกลับมาเจอกันอีกครั้ง รักแรก และรักสุดท้ายของพวกเขาจะลงเอยเช่นไร ….
นิยายเรื่องนี้เป็นโรมานซ์ กึ่งแฟนตาซีนะคะ อิพี่หิวเก่งมากค่ะ ^^
ชาย-หญิง,แฟนตาซี,รัก,ดราม่า,ผู้ใหญ่,ดราม่า,แฟนตาซี,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
คนตัวเล็กที่ตื่นเต้นกับอาหารมากมายตรงหน้า ที่คนตัวโตตั้งใจสั่งแม่บ้านทำพิเศษและนำมาให้ในห้อง ก็สภาพของเธอเดินได้อย่างคนปกติซะที่ไหน ทำเอาแม่บ้านและบอดี้การ์ดของเขาได้รู้กันพอดี ว่าเขากระทำอะไรกับเธอมาบ้าง
“กินเยอะๆ นะ มีอีกเยอะที่จะต้องเรียนรู้” เขาพูดพร้อมยังทำท่าทีทะเล้น ทีเล่นทีจริง!! เดี๋ยวต้องใช้พลังงานเยอะ เขาลอบยิ้มอย่างพึงพอใจ
“จะให้ฟามาทำงานที่นี่หรือคะ??” อุบบบ!!! แต่เธอก็หุบปากอุบบ เมื่อนึกได้ว่าคนตัวใหญ่จะสื่อถึงอะไร
“ทำไมหื่นนักละคะ?” คุยกับเธอเดี๋ยวนี้มีแต่เรื่องอย่างว่า
“ก็ถ้าไม่หื่นกับเมีย จะให้ไปหื่นกับใครที่ไหน” คนตัวโตที่กำลังตักข้าวเข้าปาก พร้อมทั้งยังยียวนเธอได้อีก
เมื่อทานเสร็จคนตัวเล็กก็จัดเก็บจาน เธอกำลังจะนำไปล้าง แต่เขาก็ปรามเจ้าหล่อนไว้
“คุณนอนพักเถอะ เดี๋ยวผมให้แม่บ้านจัดการเอง” ร่างสูงที่กำลังแต่งตัวเพราะวันนี้มีประชุมบอร์ดใหญ่ ภายใต้การประชุมนั้นก็อยู่ในคฤหาสน์นี้นี่เอง เพราะนอกจากจะเป็นคฤหาสน์ใหญ่ที่คนใช้ราวๆ 200 กว่าได้ และยังเป็นที่ทำงานอีกด้วย บ้านใหญ่หรูหรานี่จะเชื่อมห้องติดๆ กันเรียงราย โรมแรมหรู5ดาวยังเทียบไม่ติด
หลังจากที่เหนื่อยติดๆ กันมาสองวัน คนตัวเล็กที่หนังท้องตึง และหนังตาก็หย่อนก็ผล๋อยหลับไป
21:00 น.
เธอลืมตาตื่นด้วยความงัวเงีย
แต่ทว่ากลับมองไม่ห็นคนตัวโต
“ลูคัส …. ลูคัสคะ??” เธอที่รีบด้วยความตื่นตระหนกจึงเอื้อมมือไปเปิดประตู จนลืมเสียสนิทว่า เขามีประชุมบอร์ด.. เมื่อเปิดออกห้องก็ชะงัก กับห้องหรูที่เรียงรายนั้น หลายร้อยกว่าห้อง ทำเอาเจ้าหล่อนงวยงงไม่ทราบว่าห้องไหนเป็นห้องไหน เธอก็ทยอยเปิดห้องนั้นที เปิดห้องนี้ที อย่างถือวิสาสะ แต่ก็ยังไม่มีวี่แววของคนตัวโต
“คฤหาสถ์ใหญ่โอ่อ่าซะขนาดนี้ จะหาเขาเจอยังไงกันนะ!!” พอนึกได้ว่าตัวเองก็มีไลน์ของคนตัวโต จึงหันหลังจะกลับไปยังห้องนอนของตัวเอง .. แต่!! ทว่า!!! สถานที่ใหญ่โตขนาดนี้ซึ่งไม่ต่างจากโรงแรมหรู ที่ประตูทุกห้องที่เรียงรายนั้น เล่นเอาซะเหมือนกันซะหมด เธอได้แต่พึมพำเบาๆ จะเอายังไงดีเนี่ย!! คนตัวเล็กเดินออกมาจากมุมไหน แล้วเมื่อกี้ออกมาจากห้องอะไรกันละเนี่ย!!
“กรรม!!” เธอสบถพร้อมเกาหัว แกร๊กๆ แล้วห้องของเราคือห้องไหนละทีนี้ เธอหันซ้ายหันขวา น่าจะออกมาจากห้องนี้ละมั้ง ทันทีที่ตัดสินใจแบบนั้น เจ้าหล่อนก็ไม่รอช้า เปิดเข้าไปยังห้องที่ว่าอย่างไม่ลังเล แต่แล้วก็ต้องชะงัก พร้อมกับตาดวงโตที่มีท่าทีตกใจ บวกกับร่างกายที่แข็งทื่อเพราะทำอะไรไม่ถูก เมื่อห้องที่เธอเปิดออกมานั้น ลูคัสและทีมงานของเขากำลังประชุมกันอยู่ เธอหน้าเหวอ รีบเอามือมาทาบอก ด้วยชุดที่ใส่ลงมาช่างบางพริ้ว ใบหน้าเริ่มแดงก่ำเพราะความเขินอาย
เธอตาเบิกโพลงโต พร้อมอึกอักเพราะภาพที่เห็นตรงหน้าคือทุกคนกำลังตั้งใจในการประชุมอยู่นั้น ต่างก็จดจ้องมองมาที่เธอซึ่งเป็นตาเดียวกันหมด!!
“ขะ… ขอโทษนะคะ!!! มาผิดห้อง” แต่ทันใดนั้นเอง คนตัวโตที่เห็นสถานการณ์เช่นนั้นก็รีบลุกขึ้น พร้อมกับเอ่ยขึ้นขัดจังหวะ ขณะที่ทุกคนกำลังประชุมกันอยู่อย่างเสียงเรียบ
“ภรรยาผมเอง ขอตัวสักครู่นะครับ” เขาเดินลอบยิ้มพร้อมส่ายหน้าน้อยๆ อดที่จะขำกับท่าทางของเธอไม่ได้ ท่าทีเก้อๆ กังๆ เหลอๆ หลาๆ ของคนตัวน้อย ที่ตอนนี้เธอเอาแต่นิ่งงันเพราะทำอะไรไม่ถูก เวลาเธอตกใจมันช่างน่ารักชะมัด มันน่านัก เขาหมั่นเขี้ยว
จากนั้นคนตัวโตก็เดินมาพร้อมเสื้อคลุมตัวโคล่งที่พาดอยู่กับเก้าอี้ตัวโปรดของเขา เอื้อมมือมาสวมใส่ให้ร่างบางอย่างแผ่วเบา พร้อมโอบกอดเธอก่อนจะพาคนตัวเล็กที่ยืนแข็งทื่อออกจากห้องประชุมไป
กรึบบ … ติ๊ด!!
เสียงประตูห้องที่ถูกปิดลง
“ตามหาผมหรอ?” หืมมม … ที่รัก เข้าพูดเสียงทุ้มสูงชัดเจน เป็นน้ำเสียงที่น่าฟังยิ่งนัก
“ค่ะ อ … เอิ่อ ..” เขาเอามือใหญ่บีบที่ไหล่น้อยเบาๆ ก่อนจะเอ่ยกับเธอว่า เดี๋ยวผมพากลับห้อง หลงทางละสิ พูดพลางยิ้มพลาง กับสีหน้าซีดเผือดระคนตกใจของคนตัวเล็กข้างๆ
“ประชุมเสร็จ ผมจะรีบกลับ ถ้าต้องการอะไรก็สั่งแม่บ้าน ส่วนชุดเดี๋ยวมีคนนำขึ้นไปให้ ผมจัดการให้แล้ว” เขาใส่ใจกับรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ ของคนตัวเล็กเสมอ
ห้องประชุมระดับผู้บริหาร
ติ๊ด… เมื่อประตูปิดลง ทุกอย่างก็สงบอีกครั้งเมื่อเขามาถึง
“ขอโทษทีครับ ภรรยาผมคงหลงทาง และจำผิดห้อง” เดี๋ยวเราประชุมกันต่อ / ครับ / ค่ะ /
ก๊อกๆ
ก๊อกๆ
เธอมองลอดผ่านช่องรูเล็ก ซึ่งก็เห็นเป็นแม่บ้านพร้อมกับจานอะไรสักอย่าง
กรึ่บบบ…
“นายท่านสั่งให้อิฉันนำโจ๊กร้อนๆ กับนมอุ่นๆ มาให้นายหญิงค่ะ” แม่บ้านที่ไม่ต่างจากวัยเกษียณที่ยังคงทำงานรับใช้ตะกูลนี้อยู่ หล่อนเป็นแม่บ้านรุ่นสู่รุ่น ที่ทำงานกับคฤหาสน์นี้มานาน แต่ทว่าครั้งนี้เป็นครั้งแรก ที่นายท่านของบ้านนี้พาผู้หญิงเข้าบ้าน แถมเธอยังดูสุภาพ น่ารัก บวกกับความเป็นกันเองของเธอ
“ขอบคุณนะคะคุณป้า เรียกหนูฟาเฉยๆ ก็ได้ค่ะ” เธอยิ้มอย่างอ่อนน้อมและเป็นกันเอง เพราะคนข้างหน้าอายุอานามน่าจะราวๆ มารดาเธอได้ พอคิดขึ้นมาน้ำตาก็เอาแต่จะรื้นคลอเบ้าเสียได้
“ค่ะคุณหนูฟา อิฉันขอตัวก่อนนะคะ มีอะไรกดกริ่งเรียกได้ตลอดเลยนะคะ”
“ขอบคุณค่ะคุณป้า” เขาใส่ใจทุกอย่างของเธอจริงๆ ก่อนหน้านั้นแม่บ้านอีกคนก็นำชุดเสื้อผ้าใหม่มาให้ เมื่อคนตัวเล็กทานโจ๊กจนหมด เธอทำความสะอาดร่างกายเตรียมจะนอน และถูไถโทรศัพท์ดูนั่นนี่ไปมา จนผล๋อยหลับ
02:15 น.
การประชุมที่แสนยาวนาน ลากยาวมาตั้งแต่ค่อนวันก็ได้จบลง
กรึบ.!! ติ๊ดด!!
คนตัวโตที่สูงราว 192 เข้ามาในห้องอย่างความเงียบ เขาค่อยๆ ลงฝีเท้าเพราะกลัวเจ้าตัวเล็กที่นอนขดอยู่บนเตียงจะตื่น
แต่ทว่า … ก็อดไม่ได้ที่จะเดินมาใกล้ๆ และจ้องเพ่งพิศใบหน้างามนั้น กลิ่นแชมพูอ่อนๆ คละกับแป้งเด็กที่ฟุ้งเตะจมูกคนตัวโต ทำเอาเขาเข้าไปนั่งลงยองๆ มองใบหน้าสวยของคนที่หลับปุ๋ยอยู่ตรงหน้าอย่างเอ็นดู
ฟื้ดดด … เขาหอมแก้มฟื้ดด ไป1 ที ทำให้คนตัวเล็กงัวเงียตื่น
“เสร็จงานแล้วหรอคะ?” เธอถามเสียงอ่อนหวาน เมื่อเขาเห็นเจ้าหล่อน ความเหนื่อยหน่ายจากการทำงาน ก็หายปานปลิดทิ้ง อีกทั้งความพลุ่นพล่านในกายที่ตอนนี้กำลังก่อพายุคลั่งขนาดเล็กขึ้นมา
“เก็บแรงไว้เยอะรึยัง?” เขาพูดเสียงกระเส่า อย่างคนหื่นกระหาย คืนนี้คุณต้องทำหน้าที่ต่อ
อ๊ะ!!! ยังไม่ทันที่เธอจะตอบคำถาม ร่างสูงก็คร่อมคนตัวบางเอาไว้ ผมเหนื่อย ขอเติมพลังให้หายเหนื่อยหน่อย
ว่าแล้วเขาก็ไม่รอช้าที่บรรจงจูบ ปากที่ร้อนผ่าวกับปากเล็ก …. และก็ตามด้วย …..
