เมื่อความรักระหว่างมนุษย์กับแวมไพร์มันเป็นอะไรที่ยุ่งยาก ถึงอย่างนั้นพวกเขาก็พร้อมที่จะฟันฝ่าและรอคอย การรอคอยกันและกันอย่างไม่มีวันรู้ได้ พวกเขาจะสุขหรือสมหวังหรือไม่ หรือจะกี่ร้อยพันปี ก็ไม่มีใครรู้ !! เมื่อเรื่องราวแห่งการแตกดับและสูญสลาย สุดท้ายต้องวนเวียนกลับมาเจอกันอีกครั้ง รักแรก และรักสุดท้ายของพวกเขาจะลงเอยเช่นไร ….
นิยายเรื่องนี้เป็นโรมานซ์ กึ่งแฟนตาซีนะคะ อิพี่หิวเก่งมากค่ะ ^^
ชาย-หญิง,แฟนตาซี,รัก,ดราม่า,ผู้ใหญ่,ดราม่า,แฟนตาซี,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
คฤหาสน์ veneshy
“ใหญ่เอาการเหมือนกันนะเนี่ย” โซเฟียในชุดเดรสสีแดงรัดรูป กับลิปสติกสีแดงเพลิงแท่งหรูของเธอ ก็ได้เอ่ยขึ้น
“ไหนบอกว่าเคยมา?” คนที่มาด้วยถึงกับถามย้ำ ก็เธอเอาแต่บอกเขาว่าเคยมา อีกอย่างเธอก็เป็นถึงว่าที่คู่หมั้นของลูคัส เขาเลยเชื่อเจ้าหล่อนซะสนิทใจ
“เอาหน่า … ฉันไม่พาคุณมาเชือดหรอก”
ผ่านไปได้สักพัก ร่างสูงของแวมไพร์หนุ่มเจ้าเสน่ห์ผู้เป็นเจ้าของบ้านก็ก้าวออกมายังแขกที่ไม่ได้เชิญทั้งคู่
“มีอะไร?” เขามองด้วยแววตาดุดัน แฝงไปด้วยความโกรธ ปนไม่พอใจ ก็ก่อนหน้าเล่นใหญ่กับของรักของหวงของเขาไปซะนี่
“ฉันมีเรื่องจะคุยกับฟาซิน่า แกเอาเธอไปไว้ที่ไหน?”
“มีอะไรบอกผ่านฉันได้”
“เฮ้!!! งั้นนายช่วยไปถามเธอก่อนได้มั้ย ว่าอยากคุยกับฉันรึเปล่า จากนั้นนายค่อยตัดสินใจ”
“พี่คัสคะ …. ถึงพี่จะนอกใจเฟียไปมีผู้หญิงอื่น แต่เฟียไม่ถือสานะคะ พวกนั้นมันก็แค่ของเล่น เรามาเริ่มต้นกันใหม่ได้มั้ยคะ”
“มันก็แค่ของเล่นใหม่ที่เร้าใจจนตื่นตา” หญิงสาวในชุดเดรสสีแดงกล่าว
นอกจากคนตัวโตจะไม่พูดแล้ว เขายังเพ่งกระแสจิตเพื่ออ่านจิตใจ ภายในภาพที่ผุดขึ้นคือหญิงชราคนหนึ่ง ที่มีส่วนเกี่ยวพันธ์กับฟาซิน่า เขารู้ได้ในทันทีว่าหญิงนั่นคือยายเรียมที่ฟาซิน่าพยายามตามหามาสองปีกว่า เธอเล่าทุกอย่างให้เขาฟังหมดแล้ว
“แกจะมาเล่นขี้โกงอ่านจิตใจคนอื่นไม่ได้นะ หนุ่มหล่ออย่างอาเนี่ยนพูดน้ำเสียงจริงจัง
“ก็ถ้าคนอื่นมันไม่ขี้โกง ฉันจะทำแบบนี้หรอ” เขาพูดเสียงทุ้มต่ำ กัดฟันจนกรามโหนกนูนอย่างเห็นได้ชัด
“ฉันจะมารับฟาซิน่าไปหายายของเธอ” และแล้วอาเนี่ยนก็โพล่งประโยคขึ้นอย่างเป็นต่อ “แกรู้ได้ยังไงว่ายายของเธออยู่ที่ไหน?” ลูคัสมองข้ามข้อนี้ไปได้อย่างไรนะ หรือพวกมันตั้งใจไว้แต่แรกแล้ว!! เขาพยายามคิดหาเหตุผลที่คนพวกนี้เอายายของคนตัวเล็กไป นึกยังไงก็นึกไม่ออก
“ป้ายอม”
“เจ้าค่ะ” “ไปตามฟาซิน่ามาที่ห้องรับแขก บอกเธอว่าอาเนี่ยนและโซเฟียมา”
“เจ้าค่ะ” หลังจากที่ป้าวัยกลางคนได้ทำตามที่นายสั่ง ร่างเล็กก็ค่อยๆ เดินลงบันได
ตึก
ตึก
เธอเดินมาหาคนทั้ง3 ที่ตอนนี้ต่างรอเธออยู่ คนตัวน้อยสับสนและมึนงงนิดหน่อย ก่อนที่เจ้าตัวจะตัดสินใจถามขึ้น
“มีอะไรกันงั้นหรือคะ??” มาพบฟามีอะไรหรือคะ?
“เล่าไปสิอาเนี่ยน” โซเฟียบอกผู้ชายตัวโตอีกคนที่ยืนอยู่ข้างๆ
“เรามารับเธอไปหาคุณยายเรียม”
“ห๊ะ!! ย…. ยาย” ก่อนที่คนตัวเล็กจะเข่าอ่อน แต่ทว่ามือใหญ่หนาของลูคัสก็เข้ามาประคองไว้
“ใช่!!! แกฟังไม่ผิดหรอก!! แต่ถ้าแกอยากจะเจอยาย อยากจะได้ยายคืน แกก็ต้องทำข้อตกลงกับฉันหน่อย?” คนชุดแดงปากแจ๋วพูดขึ้น
“ข้อตกลงอะไรคะ?”
“ง่ายๆ … แค่เลิกยุ่งกับพี่คัสของฉันซักที” คราวนี้ปากสีแดงเพลิงพูดเสียงสูง
“ว่าไงล่ะ”
“หุบปาก!!” คำพูดนิ่งเรียบแต่แฝงไปด้วยความดุดัน เอาจริงของลูคัส ทำให้บรรยากาศเงียบลง แต่ถึงอย่างไรสาวเอวบางที่แต่งแต้มลิปสติกสีแดงเพลิงก็ยังไม่ยอมว่าง่าย เพราะเธอรู้ว่าถึงยังไงลูคัสก็ไม่กล้าทำอะไรเจ้าหล่อนอยู่ดี
ทางด้านลูคัสนั้นเขาค่อยๆ นึกหาเหตุและผล ด้วยประสบการณ์การผ่านโลกมานับพันปี เรื่องแค่นี้จะมาปั่นเขาให้แตกหักคงไม่ได้ง่ายๆ แต่…. เมื่อมันเป็นการเดิมพันในเรื่องของชีวิตและหัวใจก็ทำเอาคนตัวโตเป็นกังวลอยู่ดี
ฟาซิน่าที่ตอนนี้อึกอัก เธอมองหน้าคนที่ตัวเองรักด้วยแววตาอ้อนวอน
“แล้วฉันจะรู้ได้ยังไงว่าคือยายของฉันจริงๆ พวกคุณไม่ได้มาหลอก?”
ว่าแล้วโซเฟียก็ไม่รอช้า รีบกดวีดีโอคอลไปยังปลายสาย
ตื้ดดดดด…….
“สวัสดีค่ะคุณโซเฟีย” ผู้ช่วยพยาบาลที่คอยดูแลยายเรียมที่อยู่ในห้องกล่าวขึ้น
“เปิดกล้อง? แล้วส่งโทรศัพท์ไปให้ยายเรียม”
“ยายจ๋า” ฟาซิน่าทันทีที่เห็นใบหน้าของคนเป็นยาย จู่ๆ แกก็หายไปซะดื้อๆ นี่ก็ปาไปสองปีกว่าแล้ว เธอคิดว่าชาตินี้คงไม่ได้เจอกับยายอีก น้ำใสๆ ที่ค่อยๆ ไหลรินลงอาบแก้มนวลทั้งสองแก้ม เธอสะอื้นไห้
“ยายหายไปไหนมา” ….
ส่วนยายเรียมที่เอาแต่ร้องไห้ไม่ต่างจากหลาน แต่ทว่าครานี้แกไม่ยอมตอบ ได้แต่ทำหนัาหงึกหงัก ชี้นิ้วบุ้ยบ้าย
“ยายเป็นอะไรจ๊ะ?” ยาย…. ย… ยายยย
“ทีนี้จะเชื่อรึยัง?” ข้อตกลง ว่าไง? ห้ามยุ่งเกี่ยวกับพี่ลูคัสอีก!!
“ฉันอยากไปหายาย”
“แกก็ตอบมาก่อนสิ!!”
ลูคัสที่ทนไม่ได้ ก็กู่เข้าชกหน้าอาเนี่ยนรัวๆ ไปหลายที แต่ครานี้อาเนี่ยนไม่โต้ตอบ ตรงกันข้ามเขาเอานิ้วหัวแม่มือ ขึ้นมาปาดเลือดซิบตรงมุมปาก แสยะยิ้มอย่างคนสะใจ
“คุณคะ … ฉันจะไปกับพวกเขา”
ลูคัสที่เอาแต่นิ่งเงียบ ถ้าหากจะรั้งเธอไว้ก็คงจะเห็นแก่ตัวเกินไป แต่ถ้าปล่อยให้ไป ก็ไม่รู้ไอ้คนพวกนี้จะลูกไม้ยังไงกับพวกเขาอีก
“อาเนี่ยน!! ทำไมพวกเราถึงต้องมาเป็นศัตรูกัน” จู่ๆ คนตัวสูงกว่า 192 ก็พูดขึ้น
“แกยังจะกล้าถาม!! ไหนจะไอ้พี่ชายเฮงซวยนั่นที่แกปั่นหัว จนมันเชื่อฟัง ไหนจะคนตัวเล็กนี่ ที่แกมาแย่งเธอไป” ในที่สุดเขาก็หลุดปากในสิ่งที่ค้างคาใจมานาน
“ฉันไม่ได้เอาทุกคนมาจากแก” เขาข่มความโมโหพูดลอดไรฟัน
“ให้ฟาไปนะคะ ฟารับรองจะดูแลตัวเองอย่างดี … นะคะ … เธอพูดทั้งที่น้ำตายังรื้น…
เขาไม่ตอบเพียงแค่พยักหน้าเบาๆ ทว่า.. สายตาที่มองไปยังหัวหน้าการ์ดมือฉมังของเขา เป็นการส่งซิกเป็นนัย หัวหน้าการ์ดก็ก้มหน้าน้อยๆ รับคำ โดยที่ไม่มีใครได้สังเกตุ
… รถคันหรูได้ขับพาเธอออกจากคฤหาสน์ไป ตลอดเส้นทางที่มีแต่ความเงียบงัน … ด้านโซเฟียที่ไม่ไปกับเขาด้วย เพราะโอกาสทองที่จะได้อยู่กับลูคัสนั้นมาถึงแล้ว
Bluvanz Hospital
อี๊ดดด ….. เสียงล้อที่เบรคลงตรงที่จอดวีไอพีของโรงพยาบาลเอกชลหรูในโมนาโก ทันทีที่ขาเรียวเปิดประตูออก เธอก้าวลงรถอย่างเร่งรีบ พลางนึกในใจว่ายายของเธอทำไมถึงได้หายมาอยู่สถานที่ไกลขนาดนี้นี้ พลางสะบัดหัวไล่ความคิดนี้ออก ตอนนี้อย่าพึ่งคิดอะไรเลย ขอให้เธอได้ไปเจอคุณยายเสียก่อน
ก๊อกๆกรึบบ… เอี้ยดด (เสียงเปิดประตู) คนตัวเล็กที่ต้องตกใจตาถลนโต!!!
“ย…. ยายฉันล่ะ!!”
