เมื่อความรักระหว่างมนุษย์กับแวมไพร์มันเป็นอะไรที่ยุ่งยาก ถึงอย่างนั้นพวกเขาก็พร้อมที่จะฟันฝ่าและรอคอย การรอคอยกันและกันอย่างไม่มีวันรู้ได้ พวกเขาจะสุขหรือสมหวังหรือไม่ หรือจะกี่ร้อยพันปี ก็ไม่มีใครรู้ !! เมื่อเรื่องราวแห่งการแตกดับและสูญสลาย สุดท้ายต้องวนเวียนกลับมาเจอกันอีกครั้ง รักแรก และรักสุดท้ายของพวกเขาจะลงเอยเช่นไร ….
นิยายเรื่องนี้เป็นโรมานซ์ กึ่งแฟนตาซีนะคะ อิพี่หิวเก่งมากค่ะ ^^
ชาย-หญิง,แฟนตาซี,รัก,ดราม่า,ผู้ใหญ่,ดราม่า,แฟนตาซี,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
“ยัยฟาแกจะเป็นอะไรไปไม่ได้นะ” เสียงใสของแอนนี่ เพื่อนรักที่ทราบข่าวจากอาเธอร์ ทำให้เธอรีบตรงดิ่งมาที่โรงพยาบาลทันที
"แล้วเพื่อนฉัน... อีกนานไหมคะกว่าจะฟื้น?" แอนนี่ถามด้วยความกังวล เธอเข้าใจว่าเพื่อนหมดสติไปเพราะพักผ่อนน้อยและภาวะเลือดจาง ตามที่คุณหมอหนุ่มหล่อได้บอกเธอไว้
"ตอนนี้ผมให้เลือดเธอเพิ่มแล้ว สักพักคงฟื้น คุณไม่ต้องเป็นห่วง ผมจะดูแลเพื่อนคุณให้เป็นอย่างดี แต่ตอนนี้คุณเองก็ควรดูแลตัวเองด้วยนะครับ เดี๋ยวผมพาคุณไปหาอะไรรองท้องก่อน จะได้ไม่ป่วยไปอีกคน ผมขี้เกียจรับคนไข้เพิ่ม" อาเธอร์พูดด้วยท่าทางสบายๆ แต่แฝงด้วยความห่วงใย
แอนนี่ปรายตามองเขาอย่างไม่ค่อยเต็มใจ แต่พอเห็นแววตาคมคู่นั้นมองตอบกลับมา หัวใจของเธอก็เริ่มเต้นแรงโดยไม่ทันตั้งตัว จนต้องรีบหลบสายตาเขา
อาเธอร์พาสาวร่างเล็กที่มีความสูงและรูปร่างไม่ต่างจากฟาซิน่าสักเท่าไหร่ไปยังห้องอาหารของโรงพยาบาล
"ว้าว! ถ้าไม่บอก ฉันคงไม่รู้เลยนะเนี่ยว่าที่นี่คือโรงพยาบาล ศูนย์อาหารดูหรูหรามาก!" แอนนี่พูดพร้อมกับหันมายิ้มให้เขาอย่างจริงใจ
"มีอาหารอิตาเลียน เอเชี่ยน ยุโรป คุณเลือกได้ตามใจชอบ" อาเธอร์พูดอย่างภูมิใจ
"นอกจากจะเป็นหมอแล้ว คุณน่าจะเป็นไกด์แนะนำเมนูอาหารได้ด้วยนะเนี่ย!" แอนนี่พูดแซว
"ถ้าคุณอยากให้ผมเป็น ผมก็ลองได้เสมอ" อาเธอร์ยิ้มเย้าแหย่
ไม่นานนัก อาหารที่สั่งก็มาถึง ทั้งคู่ก็นั่งทานไปคุยไป จนกระทั่ง…
"ว่าไงนะ! ฟาซิน่าหายไป!!!" แอนนี่ที่เปิดห้องเข้ามาแทบไม่เชื่อสายตา เพื่อนรักของเธอหายไปจากห้อง
"เธอหายไปได้ยังไง? หรือเปลี่ยนห้อง?" เธอถามอย่างตื่นตกใจ "อาเธอร์! นี่มันอะไรกัน?!"
"ใจเย็นๆ นะ เพื่อนของคุณน่าจะถูกพยาบาลพาไปตรวจ" อาเธอร์ที่รู้อยู่เต็มอกว่าฟาซิน่าไปไหน แต่ยังไม่สามารถบอกแอนนี่ได้
"คุณกลับไปพักก่อนเถอะครับ เดี๋ยวผมจะจัดการทางนี้เอง"
"แน่ใจนะ?" แอนนี่ถามเพื่อความมั่นใจ แต่ยังแอบกังวล
"ผมสัญญาว่าจะดูแลทุกอย่าง ถ้ามีอะไรเดี๋ยวผมโทรหา"
สุดท้าย แอนนี่ก็ยอมปล่อยให้เขาจัดการ แต่ในใจยังคงกังวลว่าเพื่อนรักจะเป็นอะไรไป
**VIP Operating Room**
การผ่าตัดของลูคัสดำเนินมาเป็นเวลาสี่ชั่วโมงแล้ว อาเนี่ยน แม้จะไม่ชอบลูคัสสักเท่าไหร่ แต่เขาก็ไม่ได้ใจร้ายถึงขั้นอยากให้ใครตาย
"ทีมแพทย์ที่เชี่ยวชาญมีเท่าไหร่ เรียกมาให้หมด" อาเนี่ยนเอ่ยสั่งหัวหน้าแพทย์อย่างเด็ดขาด
ฟาซิน่าที่รู้ว่าลูคัสยังไม่ผ่าตัดเสร็จ ลากเครื่อง Surtron D และอุปกรณ์การแพทย์ต่างๆ มาหาเขา ทั้งที่ยังมีสายน้ำเกลือและถุงเลือดติดอยู่กับตัว เมื่ออาเธอร์มาถึง เธอไม่รอช้าเอ่ยถามด้วยความวิตก
"อาเธอร์... คุณมาแล้วหรือ?" สายตาเธอเต็มไปด้วยความห่วงใย
"เขาจะเป็นอะไรมากไหมคะ?" ฟาซิน่าถามเสียงสั่น แสดงถึงความเป็นห่วงลูคัสอย่างชัดเจน
อาเธอร์นึกสงสารเธออยู่ในใจ แต่ก็อดขำไม่ได้ เพราะเขารู้ดีว่าเจ้าตัวร้ายอย่างลูคัสไม่มีวันตาย ยกเว้นเสียแต่ว่าจะอยากจากไปเอง
"เขาจะดีขึ้นแน่ครับ แค่ต้องใช้เวลาสักหน่อย" อาเธอร์ยิ้มปลอบ
"แต่แพทย์บอกว่าคมมีดพุ่งตรงเข้าเส้นเลือดใหญ่และขั้วหัวใจ! คุณยังคิดว่าไม่อันตรายอีกหรือคะ?" ฟาซิน่าถามเสียงสั่น น้ำตาคลอ
อาเธอร์ยิ้มบางๆ ก่อนจะก้มลงกระซิบข้างหูเธอ "เขาไม่มีวันตายหรอก คุณลืมไปแล้วเหรอ?"
ถึงแม้จะพูดเล่น แต่เขาก็รู้ดีว่าฟาซิน่าคงจะยิ่งกังวลเมื่อได้ยินคำพูดของเขา
"แต่ว่า..." ฟาซิน่าพูดติดขัด
"แต่ว่าอะไรครับ?" อาเธอร์แสร้งถามยิ้มๆ
"ก็... ถ้าฟื้นมาแล้ว เขาจะไม่เป็นอัมพฤกษ์หรืออัมพาตใช่ไหม? แล้วเขาจะจำฉันได้หรือเปล่า?" เจ้าหล่อนถามอย่างตื่นตระหนก
อาเธอร์หันหลังเดินจากไป พร้อมยิ้มบางๆ เหมือนสนุกกับการแกล้งเธอ
"ก็ไม่แน่นะครับ... ใครจะรู้?" เขาหัวเราะเบาๆ พลางฮัมเพลงเดินจากไป ปล่อยให้เธอจมอยู่กับความกังวล
เธอคิดในใจ "เขาจะเดินไม่ได้จริงๆ งั้นเหรอ? แล้วเขาจะจำเราไม่ได้จริงๆ งั้นสิ..." น้ำตาของเธอเริ่มรื้นขึ้นมา แม้จะพยายามกล้ำกลืนเอาไว้
ฟาซิน่าที่รู้สึกทั้งกังวลและเหนื่อยล้า กลับไปนั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆ ห้องผ่าตัด เธอยกมือขึ้นมากุมหน้าผาก ความรู้สึกสับสนปะปนกันไปหมด คำพูดของอาเธอร์ยังดังก้องอยู่ในหัว
“เขาจะจำเราไม่ได้จริงๆ เหรอ?” เธอพึมพำเบาๆ น้ำตาที่กลั้นเอาไว้ค่อยๆ ไหลออกมา
ในขณะเดียวกัน อาเธอร์ที่เดินกลับมาพบเธอก็สังเกตเห็นอาการของเธอ เขาเดินเข้ามาหยุดตรงหน้าเธอโดยไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่ยื่นผ้าเช็ดหน้าให้
"อย่าร้องไห้เลย ผมขอโทษถ้าทำให้คุณคิดมากเกินไป ลูคัสไม่ได้เป็นอะไรร้ายแรงอย่างที่คุณคิดหรอก" เขาพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนผิดจากปกติ
เจ้าหล่อนรับผ้าเช็ดหน้ามาอย่างลังเล แต่ก็เช็ดน้ำตาที่ไหลอยู่ เธอพยายามตั้งสติ
"แล้วทำไมคุณต้องพูดแบบนั้นด้วย? คุณรู้ว่าฉันเป็นห่วงเขาอยู่แล้ว..." เธอพูดเสียงสั่น
"ผมแค่ไม่อยากให้คุณคิดมากเกินไป ลูคัสเป็นพวกที่ถึกและอดทนมากกว่าที่คุณคิด เขาจะผ่านมันไปได้แน่นอน" อาเธอร์พูดแล้วนั่งลงข้างๆ ฟาซิน่า เขาหันมองไปยังไฟสัญญาณห้องผ่าตัดที่ยังไม่ดับลง
เวลาผ่านไปอีกชั่วโมงเต็ม ความกดดันในห้องผ่าตัดเริ่มเพิ่มขึ้น หมอและพยาบาลทุกคนต่างทำงานอย่างหนัก จนกระทั่ง...
"อาการคนไข้เริ่มคงที่แล้วครับ!" หัวหน้าแพทย์ประกาศ ทำให้ทุกคนในทีมผ่าตัดถอนหายใจด้วยความโล่งอก
ด้านนอกห้อง ฟาซิน่าที่นั่งรออยู่นั้นได้ยินข่าวดี เธอรีบลุกขึ้นยืน อาเธอร์หันมามองเธอด้วยรอยยิ้มที่ส่งความหวัง
"เห็นไหม ผมบอกแล้วว่าเขาจะไม่เป็นอะไร"
ฟาซิน่ายิ้มออกมาบางๆ แต่ดวงตายังแฝงไปด้วยความห่วงใย "เขาปลอดภัยจริงๆ ใช่ไหม?"
"ใช่ครับ เขาจะฟื้นตัวในไม่ช้านี้" เขาตอบพร้อมพยักหน้าเบาๆ
ในขณะที่เธอเตรียมใจที่จะเข้าไปพบลูคัส คนตัวเล็กก็รู้สึกโล่งใจขึ้นมาบ้าง แต่ก็ยังคงไม่หายกังวลเต็มที่ เธอพยายามคิดถึงสิ่งที่อาเธอร์พูด ถึงแม้ว่าลูคัสจะเป็นพวกที่อดทนและไม่ง่ายที่จะบาดเจ็บรุนแรง แต่ความรักและความผูกพันของเธอที่มีต่อเขาก็ทำให้ทุกอย่างดูน่ากลัวเกินไปสำหรับเธอ
การผ่าตัดเสร็จสิ้น ลูคัสถูกย้ายไปยังห้องพักฟื้นในช่วงบ่าย ฟาซิน่าตามเข้าไปดูแลข้างเตียง เขานอนนิ่งด้วยสายน้ำเกลือและเครื่องช่วยหายใจที่ยังคงติดอยู่ ดวงตาของเขาปิดสนิท เธอรู้ดีว่าลูคัสต้องใช้เวลาฟื้นตัว แต่เธออยากจะอยู่ข้างๆ เขาในทุกวินาที เธอกุมมือเขาเอาไว้แน่น ก่อนจะก้มลงกระซิบเบาๆ ข้างหูเขา
"ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น... ฉันจะไม่ไปไหน ฉันจะอยู่ข้างๆ คุณเสมอ"
