เดือนร่ายดาว - ตอนที่ 4 วางแผนจีบเธอ [ 2 ] โดย Charuda Singsathon @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

ชาย-หญิง,วัยว้าวุ่น,ไทย,อื่นๆ,รัก

หลงรัก,เดือนวิศวกรรม,ดาวคณะแพทยศาสตร์,เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ,เพื่อนสนิท,รักหวานแหวว,รักข้างเดียว,รักวัยใส,รักสามเศร้า,รักลับมาเฟียร้าย,รักมาเฟีย,รักมหาลัย,พล็อตสร้างกระแส,นิยายชายหญิง

เรื่องราวความรักสามเส้าระหว่างดาหวัน โนเตอร์ และทะเล เต็มไปด้วยความหวาน ซับซ้อน และอุปสรรคที่รอการคลี่คลาย!

ผู้แต่ง

Charuda Singsathon

เรื่องย่อ

ดาหวัน นักศึกษาสาวปี 2 คณะแพทยศาสตร์เป็นที่หมายปองของหนุ่มๆ หลายคน ด้วยความสวยสะดุดตาของเธอ ทั้งผมยาวดำสลวย

จมูกโด่ง ตาโตคม ผิวขาวออร่าและบุคลิกที่โดดเด่น ทำให้เธอเป็นดาวเด่นของคณะ แม้จะมีคนเข้ามาชอบและจีบเธอไม่ขาดสาย แต่ดาหวันกลับยังไม่เจอใครที่ทำให้หัวใจเธอเต้นแรงจริงๆ 

ในอีกมุมหนึ่ง ทะเล หนุ่มเดือนคณะแพทย์ปี 2 เพื่อนที่แสนดีของดาหวัน ตกหลุมรักเธอและคอยอยู่ข้างๆ  หวังว่าสักวันเธอจะมองเห็นความดีของเขา ขณะที่ โนเตอร์ เดือนคณะวิศวะปี 4 หนุ่มหล่อสูงโปร่งที่มักจะมีสาวๆ มารุมล้อมอยู่เสมอ แต่ดาหวันกลับไม่ได้สนใจเขาเหมือนที่คนอื่นๆ ทำ ทำให้โนเตอร์รู้สึกสนใจและอยากเอาชนะหัวใจของเธอมากขึ้น

เรื่องราวความรักวุ่นๆ นี้ จะลงเอยอย่างไร ระหว่างทะเลที่คอยอยู่เคียงข้างอย่างอ่อนโยน กับโนเตอร์ที่พยายามจะพิชิตหัวใจของดาหวัน?

ดาหวัน

ดาหวันเป็นนักศึกษาสาวสวยปี 2 ของคณะแพทยศาสตร์ ด้วยความสูงเพียง 163 ซม. และน้ำหนัก 43 กก. เธอดูเล็กแต่มีเสน่ห์อย่างล้นหลาม ผมยาวดำสลวยของเธอไหลลงมาถึงบั้นท้าย ตาโตคมดำ คิ้วหนาแต่ได้รูปสวย จมูกโด่งเป็นสัน และริมฝีปากอวบอิ่มเป็นกระจับเพิ่มความน่ารักและน่าดึงดูด ผิวขาวสะอาดของเธอมีออร่าเปล่งปลั่ง ที่ทำให้ใครๆ ต่างก็หลงใหล ดาหวันเป็นที่จับตามองของหนุ่มๆ แต่เธอยังไม่รู้สึกว่ามีใครที่ทำให้หัวใจเต้นแรง เธอเป็นคนเรียนเก่งและเอาจริงเอาจัง แต่ในขณะเดียวกันเธอก็ต้องเผชิญกับความลำบากใจเมื่อมีคนมาจีบมากมาย

โนเตอร์

โนเตอร์เป็นหนุ่มปี 4 คณะวิศวกรรมศาสตร์ที่โดดเด่นไม่แพ้ใคร ด้วยความสูงถึง 190 ซม. น้ำหนัก 70 กก. เขาเป็นคนที่หล่อเหลามีเสน่ห์เกินต้าน ท่ามกลางสาวๆ ที่มักจะหลงรักเขา ไม่เพียงเพราะรูปลักษณ์แต่ยังรวมถึงความเท่ของเขาอีกด้วย โนเตอร์ชอบร้องเพลงและเล่นกีฬา โดยเฉพาะฟุตบอล ซึ่งช่วยเสริมภาพลักษณ์ของเขาในสายตาคนอื่นๆ แม้จะมีสาวๆ มารุมล้อม แต่โนเตอร์กลับรู้สึกหวั่นไหวกับดาหวัน เด็กปี 1 ที่ดูเหมือนจะไม่สนใจความหล่อของเขาเลย ซึ่งทำให้เขาตั้งใจจะเอาชนะใจเธอให้ได้

ทะเล

เป็นหนุ่มหล่อคณะแพทยศาสตร์ปี 2 ที่มีนิสัยอ่อนโยนและสุภาพ เป็นคนที่เรียนดีและเป็นที่รักของคนรอบข้าง ด้วยความที่เป็นคนโรแมนติก เขาตกหลุมรักดาหวันอย่างเต็มหัวใจและพยายามจะเอาชนะใจเธออย่างสุขุม ทะเลมักจะทำตัวเป็นเพื่อนที่แสนดี คอยดูแลและอยู่ข้างๆ ดาหวันเสมอ แม้จะรู้ว่ามีคนเข้ามาชอบเธอมากมาย แต่เขายังคงพยายามหาวิธีที่จะให้ดาหวันมอบหัวใจให้เขา

นิยายเรื่องนี้สงวนสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537 และที่แก้ไขเพิ่มเติม ห้ามคัดลอก ทำซ้ำ ดัดแปลงหรือนำส่วนหนึ่งส่วนใดของนิยายไปเผยแพร่หรือกระทำการใด ๆ ก่อนได้รับการอนุญาตจากผู้เป็นเจ้าของ หากฝ่าฝืนจะดำเนินการทางกฎหมายให้ถึงที่สุด

สวัสดีค่ะไรท์ของฝากนิยายเรื่องเดือนร่ายดาว ด้วยนะคะไม่รู้ทุกคนที่เข้ามาจะชอบหรือเปล่าแต่ไรท์พยายามสุดๆให้เนื้อเรื่องออกมาสนุก ขอให้ทุกคนชอบด้วยเถอะสาธุ เนื้อเรื่องเป็นแนวมหาวิทยาลัยนะไรท์ไม่ค่อยรู้เรื่องในมหาลัยเท่าไหร่เลยไม่ได้ใส่ข้อมูลอะไรเยอะ

ฝากกดไลค์ กดติดตาม เพิ่มเข้าชั้นเพื่อเป็นกำลังใจกันด้วยนะคะขอบพระคุณล่วงหน้าค่ะ

เดือนร่ายดาว-ตอนที่ 1 สวยค่ะแต่ยังโสด [ 1 ],เดือนร่ายดาว-ตอนที่ 1 สวยค่ะแต่ยังโสด [ 2 ],เดือนร่ายดาว-ตอนที่ 2 เพื่อนสนิทอย่างเรา [ 1 ],เดือนร่ายดาว-ตอนที่ 2 เพื่อนสนิทอย่างเรา [ 2 ],เดือนร่ายดาว-ตอนที่ 3 หว่านเสน่ห์ [ 1 ],เดือนร่ายดาว-ตอนที่ 3 หว่านเสน่ห์ [ 2 ],เดือนร่ายดาว-ตอนที่ 4 วางแผนจีบเธอ [ 1 ],เดือนร่ายดาว-ตอนที่ 4 วางแผนจีบเธอ [ 2 ],เดือนร่ายดาว-ตอนที่ 4 วางแผนจีบเธอ [ 3 ],เดือนร่ายดาว-ตอนที่ 5 อย่าหวัง,เดือนร่ายดาว-ตอนที่ 6 คนนี้กูจอง,เดือนร่ายดาว-ตอนที่ 7 ร้านเหล้ามันเล้าใจ,เดือนร่ายดาว-ตอนที่ 8 ว้าวุ่นภายใน [ 18+ ],เดือนร่ายดาว-ตอนที่ 9 เพื่อนชายงอน,เดือนร่ายดาว-ตอนที่ 10 กิจกรรมวันนี้,เดือนร่ายดาว-ตอนที่ 11 เหตุเกิดเพราะความเมา,เดือนร่ายดาว-ตอนที่ 12 เด็กหนีเที่ยว,เดือนร่ายดาว-ตอนที่ 13 ถึงเวลาสารภาพรัก,เดือนร่ายดาว-ตอนที่ 14 อกหักเพราะรักเธอ,เดือนร่ายดาว-ตอนที่ 15 งานกลุ่ม,เดือนร่ายดาว-ตอนที่ 16 เริ่มหึง,เดือนร่ายดาว-ตอนที่ 17 ทำโทษเด็กดื้อ

โนเตอร์สังเกตเห็นดาหวันหิ้วของพะรุงพะลังหลังจากที่เธอเพิ่งลงจากรถมา เขารีบก้าวเท้าเข้าไปช่วยทันทีโดยไม่รอช้า “ให้พี่ช่วยหิ้วไปส่งนะ” เขาพูดด้วยความเป็นกันเอง

ดาหวันเงยหน้ามองแล้วส่งยิ้มให้ “ขอบคุณค่ะพี่เตอร์” เธอยื่นของบางส่วนให้เขาอย่างไม่อาย “แต่ไม่ต้องไปส่งถึงคณะหรอกค่ะ เดี๋ยวสาวๆ ของพี่จะอกหักดังเป๊าะเอา” 

โนเตอร์หัวเราะเบาๆ พร้อมทั้งตอบกลับด้วยท่าทีขี้เล่น “พี่จะอกหักเองมากกว่า ถ้าไม่ให้พี่ช่วยหิ้วของให้คนสวยอย่างเธอ”

ดาหวันหัวเราะอย่างสดใส ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มที่ทำให้โนเตอร์ใจเต้นแรงกว่าเดิม แม้จะเป็นแค่การพูดเล่น แต่การได้อยู่ใกล้เธอแบบนี้ ทำให้เขารู้สึกว่าทุกอย่างกำลังไปได้สวย

และก็เป็นไปอย่างที่ดาหวันคิดจริงๆ บรรดาสาวๆ ที่หมายตาโนเตอร์ต่างพากันมองเธอเป็นเกลียว สายตาพวกนั้นเต็มไปด้วยความอิจฉาและความสงสัยว่าเธอกับโนเตอร์มีอะไรเกินเลยกันหรือเปล่า แต่ดาหวันกลับยิ้มอย่างไม่ใส่ใจ 

"โน  สน โน แคร์" เธอคิดในใจ ขณะที่ยังคงเดินไปพร้อมกับโนเตอร์อย่างสบายใจ ไม่ได้แคร์สายตาของใครเลยแม้แต่น้อย เพราะสำหรับเธอ โนเตอร์ก็แค่พี่ชายที่มาช่วยหิ้วของเท่านั้น.

พอเดินมาถึงคณะ ต้นหอมกับมิเกล เพื่อนสาวตัวแสบของดาหวันก็รีบเข้ามาแซวทันที “อุ๊ย มีเดือนวิศวะมาส่งด้วย นี่ไฮโซมากเลยนะมึง!” ต้นหอมพูดพร้อมทำหน้าตาตื่นเต้น 

มิเกลไม่รอช้าเสริมต่อด้วยความขี้เล่น “นี่ถ้าไอ้หวันโดนดักตบเพราะแย่งพี่เตอร์ไป พี่เตอร์จะรับผิดชอบเพื่อนหนูยังไงคะ?” เธอพูดพลางทำท่าล้อเลียนเหมือนกำลังหาทางออกให้โนเตอร์

ดาหวันหัวเราะลั่นพร้อมส่ายหัว “พวกมึงนี่นะ... อย่าคิดไปไกล พี่เขาแค่ช่วยถือของให้เฉยๆ ย่ะต่างคนต่างไปจะดีกว่า! ไม่อยากโดนเด็กพี่เตอร์ดักตบ”

แต่ทั้งต้นหอมและมิเกลก็ยังคงหัวเราะคิกคัก ไม่หยุดแซวกันต่อ

ทันทีที่ต้นหอมกับมิเกลแซวเสร็จ โนเตอร์ก็หันมาพูดด้วยสีหน้าที่ยิ้มเจ้าเล่ห์ "ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นพี่จะรับผิดชอบทั้งใจครับ" 

ทั้งสองสาวถึงกับชะงัก หันมามองหน้ากันด้วยความตกใจ แต่ที่ทำให้ดาหวันใจสั่นจริงๆ คือคำพูดต่อมาของเขา 

"ใจทั้งใจ... ให้แค่น้องหวันคนเดียว" 

เสียงของเขาดังชัดเจนและหนักแน่นจนดาหวันถึงกับเผลอชะงักไปครู่หนึ่ง หัวใจเต้นแรงขึ้นโดยไม่ทันตั้งตัว เธอทำได้แค่ยิ้มแก้เขิน พยายามไม่ให้เพื่อนๆ สังเกตเห็นว่ามีอะไรเกิดขึ้นภายในใจของเธอ

"ให้ตาย..."ดาหวันคิดกับตัวเอง ทั้งที่ปกติก็โดน

เตอร์แซวแบบนี้ประจำอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ? แล้วทำไมวันนี้ใจถึงได้เต้นแรงแบบนี้ เธองงกับตัวเองสุดๆ 

หรือว่า... เพราะเขาดูหล่อขึ้น? เธอได้แต่ครุ่นคิดในใจ พยายามหาคำตอบให้กับความรู้สึกแปลกๆ ที่เกิดขึ้นวันนี้ พลางแอบมองหน้าโนเตอร์อย่างไม่ตั้งใจ ขณะที่เขายังคงยิ้มอย่างอารมณ์ดีอยู่ข้างๆ

หมดคาบเรียน ดาหวันยังคงนั่งเหม่อไปคิดถึงเรื่องเมื่อเช้า จนไม่ได้ยินเสียงมิเกลที่เรียกเธออยู่หลายครั้ง

“ไอ้หวัน มึงเป็นอะไร” มิเกลถามซ้ำอีกครั้งด้วยความสงสัย

“ห้ะ! ว่าไงนะ?” ดาหวันสะดุ้งขึ้นมาตอบเสียงหลง

“โอ้โห เรียกตั้งนาน มึงเหม่ออะไรขนาดนั้น?” มิเกลถามพลางมองหน้าเพื่อนอย่างสงสัย

ดาหวันพยายามทำตัวปกติ “เปล่า... ไม่มีอะไรหรอก ว่าไง?”

“ไปหาอะไรกินกันไหม?” มิเกลชวน

พลางจ้องหน้าเหมือนจับผิด ดาหวันได้แต่ยิ้มแหยๆ และลุกขึ้นตามเพื่อนออกไป