เรื่องราวความรักสามเส้าระหว่างดาหวัน โนเตอร์ และทะเล เต็มไปด้วยความหวาน ซับซ้อน และอุปสรรคที่รอการคลี่คลาย!
ชาย-หญิง,วัยว้าวุ่น,ไทย,อื่นๆ,รัก,หลงรัก,เดือนวิศวกรรม,ดาวคณะแพทยศาสตร์,เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ,เพื่อนสนิท,รักหวานแหวว,รักข้างเดียว,รักวัยใส,รักสามเศร้า,รักลับมาเฟียร้าย,รักมาเฟีย,รักมหาลัย,พล็อตสร้างกระแส,นิยายชายหญิง,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เรื่องราวความรักสามเส้าระหว่างดาหวัน โนเตอร์ และทะเล เต็มไปด้วยความหวาน ซับซ้อน และอุปสรรคที่รอการคลี่คลาย!
ผู้แต่ง
Charuda Singsathon
เรื่องย่อ
ดาหวัน นักศึกษาสาวปี 2 คณะแพทยศาสตร์เป็นที่หมายปองของหนุ่มๆ หลายคน ด้วยความสวยสะดุดตาของเธอ ทั้งผมยาวดำสลวย
จมูกโด่ง ตาโตคม ผิวขาวออร่าและบุคลิกที่โดดเด่น ทำให้เธอเป็นดาวเด่นของคณะ แม้จะมีคนเข้ามาชอบและจีบเธอไม่ขาดสาย แต่ดาหวันกลับยังไม่เจอใครที่ทำให้หัวใจเธอเต้นแรงจริงๆ
ในอีกมุมหนึ่ง ทะเล หนุ่มเดือนคณะแพทย์ปี 2 เพื่อนที่แสนดีของดาหวัน ตกหลุมรักเธอและคอยอยู่ข้างๆ หวังว่าสักวันเธอจะมองเห็นความดีของเขา ขณะที่ โนเตอร์ เดือนคณะวิศวะปี 4 หนุ่มหล่อสูงโปร่งที่มักจะมีสาวๆ มารุมล้อมอยู่เสมอ แต่ดาหวันกลับไม่ได้สนใจเขาเหมือนที่คนอื่นๆ ทำ ทำให้โนเตอร์รู้สึกสนใจและอยากเอาชนะหัวใจของเธอมากขึ้น
เรื่องราวความรักวุ่นๆ นี้ จะลงเอยอย่างไร ระหว่างทะเลที่คอยอยู่เคียงข้างอย่างอ่อนโยน กับโนเตอร์ที่พยายามจะพิชิตหัวใจของดาหวัน?
ดาหวัน
ดาหวันเป็นนักศึกษาสาวสวยปี 2 ของคณะแพทยศาสตร์ ด้วยความสูงเพียง 163 ซม. และน้ำหนัก 43 กก. เธอดูเล็กแต่มีเสน่ห์อย่างล้นหลาม ผมยาวดำสลวยของเธอไหลลงมาถึงบั้นท้าย ตาโตคมดำ คิ้วหนาแต่ได้รูปสวย จมูกโด่งเป็นสัน และริมฝีปากอวบอิ่มเป็นกระจับเพิ่มความน่ารักและน่าดึงดูด ผิวขาวสะอาดของเธอมีออร่าเปล่งปลั่ง ที่ทำให้ใครๆ ต่างก็หลงใหล ดาหวันเป็นที่จับตามองของหนุ่มๆ แต่เธอยังไม่รู้สึกว่ามีใครที่ทำให้หัวใจเต้นแรง เธอเป็นคนเรียนเก่งและเอาจริงเอาจัง แต่ในขณะเดียวกันเธอก็ต้องเผชิญกับความลำบากใจเมื่อมีคนมาจีบมากมาย
โนเตอร์
โนเตอร์เป็นหนุ่มปี 4 คณะวิศวกรรมศาสตร์ที่โดดเด่นไม่แพ้ใคร ด้วยความสูงถึง 190 ซม. น้ำหนัก 70 กก. เขาเป็นคนที่หล่อเหลามีเสน่ห์เกินต้าน ท่ามกลางสาวๆ ที่มักจะหลงรักเขา ไม่เพียงเพราะรูปลักษณ์แต่ยังรวมถึงความเท่ของเขาอีกด้วย โนเตอร์ชอบร้องเพลงและเล่นกีฬา โดยเฉพาะฟุตบอล ซึ่งช่วยเสริมภาพลักษณ์ของเขาในสายตาคนอื่นๆ แม้จะมีสาวๆ มารุมล้อม แต่โนเตอร์กลับรู้สึกหวั่นไหวกับดาหวัน เด็กปี 1 ที่ดูเหมือนจะไม่สนใจความหล่อของเขาเลย ซึ่งทำให้เขาตั้งใจจะเอาชนะใจเธอให้ได้
ทะเล
เป็นหนุ่มหล่อคณะแพทยศาสตร์ปี 2 ที่มีนิสัยอ่อนโยนและสุภาพ เป็นคนที่เรียนดีและเป็นที่รักของคนรอบข้าง ด้วยความที่เป็นคนโรแมนติก เขาตกหลุมรักดาหวันอย่างเต็มหัวใจและพยายามจะเอาชนะใจเธออย่างสุขุม ทะเลมักจะทำตัวเป็นเพื่อนที่แสนดี คอยดูแลและอยู่ข้างๆ ดาหวันเสมอ แม้จะรู้ว่ามีคนเข้ามาชอบเธอมากมาย แต่เขายังคงพยายามหาวิธีที่จะให้ดาหวันมอบหัวใจให้เขา
นิยายเรื่องนี้สงวนสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537 และที่แก้ไขเพิ่มเติม ห้ามคัดลอก ทำซ้ำ ดัดแปลงหรือนำส่วนหนึ่งส่วนใดของนิยายไปเผยแพร่หรือกระทำการใด ๆ ก่อนได้รับการอนุญาตจากผู้เป็นเจ้าของ หากฝ่าฝืนจะดำเนินการทางกฎหมายให้ถึงที่สุด
สวัสดีค่ะไรท์ของฝากนิยายเรื่องเดือนร่ายดาว ด้วยนะคะไม่รู้ทุกคนที่เข้ามาจะชอบหรือเปล่าแต่ไรท์พยายามสุดๆให้เนื้อเรื่องออกมาสนุก ขอให้ทุกคนชอบด้วยเถอะสาธุ เนื้อเรื่องเป็นแนวมหาวิทยาลัยนะไรท์ไม่ค่อยรู้เรื่องในมหาลัยเท่าไหร่เลยไม่ได้ใส่ข้อมูลอะไรเยอะ
ฝากกดไลค์ กดติดตาม เพิ่มเข้าชั้นเพื่อเป็นกำลังใจกันด้วยนะคะขอบพระคุณล่วงหน้าค่ะ
ในขณะที่ดาหวันกำลังจะกลับบ้าน เธอเหลือบไปเห็นยางรถของตัวเองแบนราบจนเธอต้องร้องอุทานออกมา
“ห้ะ!! รถยางรั่ว! เป็นไปได้ไงวะ ตอนมายังดีๆ อยู่เลย” ดาหวันบ่นกระปอดกระแปดคนเดียวอย่างหัวเสีย มองซ้ายมองขวาไม่รู้จะทำยังไงต่อ
โชคดีที่เตอร์กับจ๊าบเดินผ่านมาในจังหวะนั้นพอดี
“น้องหวันเป็นอะไรครับ?” จ๊าบถามขึ้นด้วยความสงสัย
เตอร์หันไปมองตามแล้วถามเสริม “มีอะไรให้พี่ช่วยไหม?”
ดาหวันถอนหายใจเล็กน้อย “พอดีรถหวันยางรั่วค่ะ เพื่อนก็กลับกันไปหมดแล้ว ไม่รู้จะทำยังไงดี”
ไม่ทันให้ดาหวันพูดจบ โนเตอร์ก็เสนอทันทีด้วยรอยยิ้ม “เดี๋ยวพี่ไปส่งเองครับ ไม่ต้องห่วง”
ดาหวันมองหน้าเขาอย่างลังเลเล็กน้อย แต่ก็รู้ว่าไม่มีทางเลือกอื่น “ขอบคุณค่ะพี่เตอร์ ไม่เป็นการรบกวนเกินไปใช่ไหมคะ?”
“ไม่เลยครับ พี่เต็มใจ” เตอร์ตอบกลับพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์นิดๆ ที่ทำให้ดาหวันใจสั่นโดยไม่รู้ตัว
"แล้วรถหวันล่ะคะ?" ดาหวันถามด้วยความกังวล
"เดี๋ยวพี่จ๊าบมันจัดการให้" เตอร์ตอบพลางโยนหน้าที่ให้เพื่อนอย่างไม่ลังเล
จ๊าบรับหน้าที่ทันที "ได้เลย ไม่ใช่ปัญหา"
"ขอบคุณมากค่ะพี่" ดาหวันกล่าวขอบคุณอย่างซาบซึ้ง
"งั้นไปทางนี้ รถพี่จอดอยู่ฝั่งตรงข้าม" เตอร์ชี้บอกทางพร้อมเดินนำไป
"เฮ้ย จ๊าบ กูฝากด้วยนะ เดี๋ยวไปส่งน้องเขาก่อน" เตอร์หันมายิ้มส่งให้เพื่อนอย่างรู้ใจ
จ๊าบยักคิ้วให้ "เออ ไม่ต้องห่วง"
จากนั้น เตอร์ก็พาดาหวันไปที่รถของเขาอย่างรวดเร็ว ท่ามกลางบรรยากาศที่ดูเหมือนจะปกติ แต่หัวใจดาหวันกลับเต้นแรงอย่างไม่มีเหตุผล
พอถึงคอนโดหรู ดาหวันก็เตรียมตัวจะลงจากรถพร้อมกล่าวขอบคุณตามมารยาท
"ขอบคุณมากค่ะ พี่เตอร์" เธอพูดพร้อมรอยยิ้ม
แต่ก่อนที่เธอจะลง เตอร์ก็ชิงเอ่ยขึ้นก่อน "ถ้าน้องหวันไม่รังเกียจ คืนนี้ไปกินข้าวด้วยกันไหมครับ? พี่เลี้ยงเอง"
ดาหวันหันมามองเขาแล้วยิ้มบางๆ ก่อนตอบ "หวันต้องเลี้ยงพี่สิคะ ถึงจะถูก วันนี้พี่ช่วยหวันตั้งสองรอบเลยนะ"
"จะดีหรือครับ?" เตอร์ถามด้วยน้ำเสียงแปลกใจ แต่ก็แฝงไปด้วยความยินดี
"ดีค่ะ" ดาหวันตอบอย่างมั่นใจ
"งั้นพี่จะไปตอนไหนเหรอ?" เธอถามต่อ
"สักสองทุ่มครับ ไม่ดึกมาก กินข้าวดึกเดี๋ยวนอนไม่หลับ" เตอร์ตอบพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์เล็กๆ
"ได้ค่ะ เดี๋ยวหวันขึ้นห้องก่อนนะ" ดาหวันยิ้มรับพร้อมเตรียมตัวลงจากรถ
"ครับ" เตอร์ตอบรับอย่างสุภาพ
ก่อนที่เธอจะเดินออก ดาหวันก็ชะงักนิดหนึ่งแล้วถามขึ้น "เอ่อ แล้วพี่เตอร์อยู่ไกลไหมคะ? หวันเกรงใจ เดี๋ยวหวันนั่งแท็กซี่ไปก็ได้ พี่บอกชื่อร้านมาได้เลย"
เตอร์ยิ้มกว้าง ก่อนจะตอบกลับอย่างเป็นกันเอง "ไม่ไกลครับ...คอนโดพี่ก็ที่เดียวกับหวันนี้แหละ"
ดาหวันอ้าปากค้างด้วยความประหลาดใจ เธอไม่เคยสังเกตมาก่อนว่าเตอร์ก็อยู่คอนโดเดียวกับเธอ แถมเขายังอยู่ห้องข้างๆ เธออีกด้วย!
คุณพระ!!!
"พี่อยู่ข้างห้องหวันเลยนะ" เตอร์ยิ้มกวนๆ ทิ้งท้าย ทำให้ดาหวันถึงกับใจเต้นแรงโดยไม่รู้ตัว
"อ๋อ...งั้นขึ้นห้องกันเถอะค่ะ" ดาหวันหลุดปากพูดออกมาโดยไม่ทันคิด
ทันใดนั้นเธอก็ตระหนักว่าพูดผิดไป รีบแก้ตัวทันที "เฮ้ย! ไม่ใช่แบบนั้นนะคะ หวันหมายถึงแยกย้ายกันขึ้นห้องเถอะค่ะ!" น้ำเสียงของเธอดูร้อนรนเล็กน้อย
เตอร์หัวเราะเบาๆ ก่อนตอบกลับด้วยน้ำเสียงอบอุ่น "อ่อครับ ไม่เป็นไร"
ทั้งคู่ยิ้มให้กันเบาๆ ขณะที่เดินไปที่ลิฟต์ด้วยกัน บรรยากาศภายในลิฟต์เงียบสงบ แต่แฝงไปด้วยความเขินอายเล็กน้อย พอถึงชั้นของพวกเขา ทั้งสองก็ก้าวออกมา
ก่อนจะเข้าห้องของตัวเอง ดาหวันและเตอร์หันกลับมามองหน้ากันโดยบังเอิญ รอยยิ้มเขินๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของทั้งสอง ราวกับสื่อถึงความรู้สึกบางอย่างที่เริ่มก่อตัวขึ้น แม้แต่พวกเขาเองก็ยังไม่แน่ใจนักว่ามันคืออะไร
ดาหวันกลับเข้าห้องมาและเริ่มทำธุระส่วนตัว เช่น เปลี่ยนเสื้อผ้าและจัดของ หลังจากนั้นเธอก็อาบน้ำเพื่อให้ตัวเองรู้สึกสดชื่นระหว่างที่น้ำไหลผ่านตัว เธอก็เผลอยิ้มกับความรู้สึกที่เกิดขึ้นในใจ
"คงไม่หลงเสน่ห์เขาเข้าให้หรอกน่ะ" ดาหวันพูดกับตัวเองอย่างสงสัย แม้จะรู้ดีว่าคนอย่างเตอร์ที่เป็นเดือนคณะวิศวะนั้นมีเสน่ห์และไม่ธรรมดา
"อย่าคิดว่าหวันจะง่ายเหมือนคนอื่นๆ ที่พี่เคยได้แล้วกัน" เธอพูดต่อ พร้อมรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความมั่นใจ
ดาหวันยิ้มอยู่คนเดียวอย่างพอใจ รู้สึกดีที่สามารถรักษาความมั่นใจของตัวเองได้ แม้ใจเธอจะเต้นแรงกับการกระทำของเตอร์ แต่เธอก็ยังไม่ยอมให้ความรู้สึกนั้นเข้ามามีอิทธิพลเกินไป
เบื้องหลังรถยางรั่ว
ก็จะใครเสียอีกก็ไอ้พี่เตอร์กับไอ้พี่จ๊าบนี่แหละตัวดีอยากไปส่งสาวอยากจีบสาว ก่อนหน้าสาวเมินเจาะยางแม่งเลย
สวัสดีค่ะนักอ่านทุกท่านขอบพระคุณทุกท่านเหลือเกินที่เข้ามาอ่านนิยายของไรท์เยอะน้อยไม่สำคัญ..สำคัญแค่มีคนอ่านก็พอ555