เรื่องราวความรักสามเส้าระหว่างดาหวัน โนเตอร์ และทะเล เต็มไปด้วยความหวาน ซับซ้อน และอุปสรรคที่รอการคลี่คลาย!
ชาย-หญิง,วัยว้าวุ่น,ไทย,อื่นๆ,รัก,หลงรัก,เดือนวิศวกรรม,ดาวคณะแพทยศาสตร์,เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ,เพื่อนสนิท,รักหวานแหวว,รักข้างเดียว,รักวัยใส,รักสามเศร้า,รักลับมาเฟียร้าย,รักมาเฟีย,รักมหาลัย,พล็อตสร้างกระแส,นิยายชายหญิง,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เรื่องราวความรักสามเส้าระหว่างดาหวัน โนเตอร์ และทะเล เต็มไปด้วยความหวาน ซับซ้อน และอุปสรรคที่รอการคลี่คลาย!
ผู้แต่ง
Charuda Singsathon
เรื่องย่อ
ดาหวัน นักศึกษาสาวปี 2 คณะแพทยศาสตร์เป็นที่หมายปองของหนุ่มๆ หลายคน ด้วยความสวยสะดุดตาของเธอ ทั้งผมยาวดำสลวย
จมูกโด่ง ตาโตคม ผิวขาวออร่าและบุคลิกที่โดดเด่น ทำให้เธอเป็นดาวเด่นของคณะ แม้จะมีคนเข้ามาชอบและจีบเธอไม่ขาดสาย แต่ดาหวันกลับยังไม่เจอใครที่ทำให้หัวใจเธอเต้นแรงจริงๆ
ในอีกมุมหนึ่ง ทะเล หนุ่มเดือนคณะแพทย์ปี 2 เพื่อนที่แสนดีของดาหวัน ตกหลุมรักเธอและคอยอยู่ข้างๆ หวังว่าสักวันเธอจะมองเห็นความดีของเขา ขณะที่ โนเตอร์ เดือนคณะวิศวะปี 4 หนุ่มหล่อสูงโปร่งที่มักจะมีสาวๆ มารุมล้อมอยู่เสมอ แต่ดาหวันกลับไม่ได้สนใจเขาเหมือนที่คนอื่นๆ ทำ ทำให้โนเตอร์รู้สึกสนใจและอยากเอาชนะหัวใจของเธอมากขึ้น
เรื่องราวความรักวุ่นๆ นี้ จะลงเอยอย่างไร ระหว่างทะเลที่คอยอยู่เคียงข้างอย่างอ่อนโยน กับโนเตอร์ที่พยายามจะพิชิตหัวใจของดาหวัน?
ดาหวัน
ดาหวันเป็นนักศึกษาสาวสวยปี 2 ของคณะแพทยศาสตร์ ด้วยความสูงเพียง 163 ซม. และน้ำหนัก 43 กก. เธอดูเล็กแต่มีเสน่ห์อย่างล้นหลาม ผมยาวดำสลวยของเธอไหลลงมาถึงบั้นท้าย ตาโตคมดำ คิ้วหนาแต่ได้รูปสวย จมูกโด่งเป็นสัน และริมฝีปากอวบอิ่มเป็นกระจับเพิ่มความน่ารักและน่าดึงดูด ผิวขาวสะอาดของเธอมีออร่าเปล่งปลั่ง ที่ทำให้ใครๆ ต่างก็หลงใหล ดาหวันเป็นที่จับตามองของหนุ่มๆ แต่เธอยังไม่รู้สึกว่ามีใครที่ทำให้หัวใจเต้นแรง เธอเป็นคนเรียนเก่งและเอาจริงเอาจัง แต่ในขณะเดียวกันเธอก็ต้องเผชิญกับความลำบากใจเมื่อมีคนมาจีบมากมาย
โนเตอร์
โนเตอร์เป็นหนุ่มปี 4 คณะวิศวกรรมศาสตร์ที่โดดเด่นไม่แพ้ใคร ด้วยความสูงถึง 190 ซม. น้ำหนัก 70 กก. เขาเป็นคนที่หล่อเหลามีเสน่ห์เกินต้าน ท่ามกลางสาวๆ ที่มักจะหลงรักเขา ไม่เพียงเพราะรูปลักษณ์แต่ยังรวมถึงความเท่ของเขาอีกด้วย โนเตอร์ชอบร้องเพลงและเล่นกีฬา โดยเฉพาะฟุตบอล ซึ่งช่วยเสริมภาพลักษณ์ของเขาในสายตาคนอื่นๆ แม้จะมีสาวๆ มารุมล้อม แต่โนเตอร์กลับรู้สึกหวั่นไหวกับดาหวัน เด็กปี 1 ที่ดูเหมือนจะไม่สนใจความหล่อของเขาเลย ซึ่งทำให้เขาตั้งใจจะเอาชนะใจเธอให้ได้
ทะเล
เป็นหนุ่มหล่อคณะแพทยศาสตร์ปี 2 ที่มีนิสัยอ่อนโยนและสุภาพ เป็นคนที่เรียนดีและเป็นที่รักของคนรอบข้าง ด้วยความที่เป็นคนโรแมนติก เขาตกหลุมรักดาหวันอย่างเต็มหัวใจและพยายามจะเอาชนะใจเธออย่างสุขุม ทะเลมักจะทำตัวเป็นเพื่อนที่แสนดี คอยดูแลและอยู่ข้างๆ ดาหวันเสมอ แม้จะรู้ว่ามีคนเข้ามาชอบเธอมากมาย แต่เขายังคงพยายามหาวิธีที่จะให้ดาหวันมอบหัวใจให้เขา
นิยายเรื่องนี้สงวนสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537 และที่แก้ไขเพิ่มเติม ห้ามคัดลอก ทำซ้ำ ดัดแปลงหรือนำส่วนหนึ่งส่วนใดของนิยายไปเผยแพร่หรือกระทำการใด ๆ ก่อนได้รับการอนุญาตจากผู้เป็นเจ้าของ หากฝ่าฝืนจะดำเนินการทางกฎหมายให้ถึงที่สุด
สวัสดีค่ะไรท์ของฝากนิยายเรื่องเดือนร่ายดาว ด้วยนะคะไม่รู้ทุกคนที่เข้ามาจะชอบหรือเปล่าแต่ไรท์พยายามสุดๆให้เนื้อเรื่องออกมาสนุก ขอให้ทุกคนชอบด้วยเถอะสาธุ เนื้อเรื่องเป็นแนวมหาวิทยาลัยนะไรท์ไม่ค่อยรู้เรื่องในมหาลัยเท่าไหร่เลยไม่ได้ใส่ข้อมูลอะไรเยอะ
ฝากกดไลค์ กดติดตาม เพิ่มเข้าชั้นเพื่อเป็นกำลังใจกันด้วยนะคะขอบพระคุณล่วงหน้าค่ะ
ทะเลรู้สึกเหมือนหัวใจถูกไฟสุมหลังจากได้ยินข่าวเรื่องโนเตอร์ที่กำลังตามจีบดาหวัน เพื่อนสาวที่เขาแอบรักมาตลอด ความรู้สึกโกรธและน้อยใจถาโถมเข้ามาในหัว เขานั่งเงียบอยู่พักใหญ่ก่อนจะตัดสินใจว่าเรื่องนี้ต้องมีการคุยกันให้ชัดเจน
"ไอ้นี่มันคิดจะจีบคนที่กูรักเหรอ" ทะเลพึมพำอย่างเคืองใจ เส้นเลือดบนมือที่กำหมัดแน่นเริ่มปูดขึ้นมา เขาไม่เคยคิดว่าจะต้องเผชิญหน้ากับคู่แข่งที่ทั้งหล่อและมีเสน่ห์ขนาดนี้ แต่ทะเลก็ไม่ใช่คนที่จะยอมปล่อยให้ใครมาคว้าหัวใจของดาหวันไปง่ายๆ
ทะเลเดินหน้าบึ้งตึงเข้ามาอย่างไม่สนใจสายตาคนอื่น ความรู้สึกของทะเลนั้นปั่นป่วนเต็มไปด้วยความโกรธและความอิจฉา แต่ก็ยังมีความหวาดหวั่นว่าอาจจะสายเกินไปที่จะบอกความในใจ
จ๊าบที่ยืนคุยกับเพื่อนอยู่เห็นทะเลเดินเข้ามาก็แซวเสียงดัง
“ว้าว! เดือนคณะแพทย์เดินมาทำไรคนเดียววะไอ้น้อง!”
ทะเลหันมาตอบเสียงแข็ง พร้อมแววตาเอาจริง
“มาหาพ่อมึงมัน”
จ๊าบหัวเราะเบาๆ แล้วพูดขึ้น
“อ้าวไอ้สัด...กวนตีนกูเหรอเนี่ย ไอ้เตอร์ๆว้อย หมามาเห่าถึงที่เลยโว้ยจัดการเลยไหม"
ทะเลกำหมัดแน่นด้วยความโกรธ เขาไม่ได้มาที่นี่เพื่อทะเลาะกับจ๊าบ แต่หัวใจที่ร้อนรุ่มทำให้เขาไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ เขารู้ว่าถ้าจะต้องคุยกับใคร ก็ต้องคุยกับโนเตอร์เท่านั้น.
“เออ ไปเรียกไอ้เตอร์มานี่! กูมีเรื่องต้องคุยกับมัน”
ทะเลสูดลมหายใจลึก เดินตรงไปหาโนเตอร์
"ไปคุยกันหน่อย..กูมีเรื่องจะคุยกับมึง"
เตอร์เดินตามทะเลออกไป
"ว่า"
เตอร์ทำสีหน้าท่าทางอย่างกวนตีน
"เลิกตามจีบเพื่อนกูได้แล้ว"
"เพราะอะไรกูต้องเลิก"
"เพราะมึงมันหน้าหม้อ..ใครๆก็รู้ว่ามึงหลายใจผู้หญิงตามเป็นฝูง"
"มึงก็ไม่ต่างจากกูหรอกไอ้ทะเล"
"ต่างสิ...ต่างตรงที่กูมองดาหวันแค่คนเดียว" ทะเลพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น พร้อมกับจ้องตรงไปที่เตอร์อย่างไม่เกรงกลัว
เตอร์ยิ้มมุมปากแบบกวนๆ แล้วตอบกลับ "แล้วมึงคิดว่าดาหวันจะเลือกมึงงั้นเหรอ?"
ทะเลไม่รอช้า ตอบกลับไปทันที "อย่างน้อยกูจริงใจกับเขา ไม่ใช่แค่คิดจะเล่นสนุกเหมือนมึง"
คำพูดนั้นทำให้สีหน้าของเตอร์เปลี่ยนไปเล็กน้อย แต่เขาก็ยังไม่แสดงออกอะไรมากนัก "มึงมั่นใจว่ามึงรู้จักดาหวันดีกว่ากูเหรอ?"
"กูรู้จักดีกว่ามึงแน่ เพราะกูไม่เคยคิดจะทำร้ายเพื่อนกู...และกูจะไม่ปล่อยให้มึงมาทำแบบนั้นกับเพื่อนกูด้วย"
เตอร์ยืนนิ่ง มองทะเลอย่างท้าทาย แต่ภายในใจเริ่มมีความสับสนเล็กน้อยกับความมุ่งมั่นของทะเลที่แสดงออกมา เขารู้ว่าทะเลจริงจังกับดาหวัน แต่มันก็ไม่ได้ทำให้เขาถอยกลับไปง่ายๆ
"งั้นเรามาดูกันว่าดาหวันจะเลือกใคร"
ทะเลพูดลอยหน้าตา
"กลับไปอยู่เป็นเพื่อนเจ้าสาวเถอะมึง" เตอร์พูดด้วยน้ำเสียงกวนๆ ขณะที่ดึงคอเสื้อทะเลเข้ามาใกล้
ทะเลมองกลับด้วยสายตาดุดัน ไม่ยอมอ่อนข้อให้ "กูไม่ใช่เพื่อนเจ้าสาวของใครทั้งนั้น โดยเฉพาะกับผู้หญิงที่กูรัก"
คำพูดนั้นทำให้ความตึงเครียดระหว่างทั้งสองเพิ่มขึ้น เตอร์เริ่มขบกรามแน่น แต่ยังคงยิ้มอย่างเยาะเย้ย "แล้วมึงคิดว่าความรักอย่างเดียวจะทำให้มึงชนะกูได้เหรอ?"
ทะเลไม่ลังเลที่จะตอบ "กูไม่สนใจการแข่งขัน แต่กูจะไม่ปล่อยให้มึงเข้ามาทำร้ายคนที่กูรัก...จำไว้นะ คนนี้กูจอง"
เตอร์ปล่อยมือจากคอเสื้อทะเลด้วยสีหน้าหงุดหงิด แต่ก็ยังไม่ถอย "ก็ลองดูสิ มึงจะกันกูออกจากชีวิตดาหวันได้แค่ไหน"
ว่าแล้วทะเลก็เดินจากไป ทิ้งให้เตอร์ยืนจ้องตามด้วยสายตาเข้ม ขณะที่จ๊าบเดินเข้ามาทำท่าจะวิ่งตามทะเล แต่ก็เป็นแค่ท่าทางหยอก เพราะในรั้วมหาวิทยาลัย การมีเรื่องกันเป็นสิ่งที่ไม่ควรเกิดขึ้น
"ฝากไว้ก่อนเถอะมึง ไอ้ทะเล" เตอร์พึมพำกับตัวเองอย่างไม่สบอารมณ์ สายตายังคงมองทะเลที่เดินหายไป ท่าทีเย้ยหยันของเพื่อนรักกลายเป็นแรงกดดันให้เขาต้องเอาชนะในเรื่องนี้
จ๊าบส่ายหัวเบา ๆ "เอาหน่ามึง ไม่ต้องจริงจังขนาดนั้น ใจเย็น ๆ ไว้ก่อน ผู้หญิงนะ ไม่ใช่ศึกสงคราม"
เมื่อมาถึงคณะทะเลก็เปลี่ยนสีหน้าทันที ที่เจอดาหวัน
"ว่าไงมึง..."ทะเลทักดาหวันส่วนเพื่อนที่เหลือก็นั่งอยู่
"ว่าไงอะไรมึง...กูควรจะถามมึงมากกว่าคาบเรียนเมื่อกี้มึงหายไปไหนมา"
ดาหวันถามแบบจริงจัง
"อ๋อ..พอดีกูขี้ไม่ออกนะ"
ทะเลพยายามเปลี่ยนบรรยากาศให้ดูผ่อนคลายด้วยการพูดติดตลก เขาพูดพร้อมกับทำหน้าเจื่อน ๆ แต่ดาหวันไม่ได้หลงกล เธอขมวดคิ้วมองเขาอย่างสงสัย
"จริงเหรอมึงขี้ไม่ออกถึงกับต้องหายไปทั้งคาบเลยเหรอ?" ดาหวันถามกลับพร้อมจ้องเขาอย่างจับผิด ส่วนเพื่อน ๆ ที่เหลือก็นั่งฟังด้วยความสนใจ
ทะเลหัวเราะแห้ง ๆ "เออ ๆ ไม่ได้หายไปไหนไกลหรอก แค่อยากหายใจโล่ง ๆ บ้าง"
"พูดจาไม่น่าเชื่อเลยนะมึง..." ดาหวันยังไม่เชื่อสนิทใจ แต่ก็ยิ้มให้ในที่สุด
"ป่ะดิไปหาไรกินกันกูเลี้ยง"
ทะเลหยิบกระเป๋าสะพายดาหวันมาคล้องแขนอย่างที่เคยทำ
"กูก็เห็นมึงเลี้ยงแค่ไอ้หวันนั้นแหละ"
ต้มหอมพูดแซะ
"อันนี้ของมันแน่อยู่แล้วครับ"
เขาทำเป็นหยักคิ้วหยักไหล่
ดาหวันส่ายหน้ายิ้มบาง ๆ กับท่าทีของเพื่อนหนุ่มที่ดูขี้เล่นตลอดเวลา "มึงนี่มันจริง ๆ เลยนะ"
ต้นหอมแซว "อย่ามาหลอกกันเลย"
ทะเลหันไปขยิบตาตอบกลับ "คราวนี้จริงจังนะโว้ย รับรองว่ารอบนี้เต็มที่ ไม่ต้องห่วง"
ทุกคนหัวเราะเบา ๆ กับความขี้เล่นของทะเล และต่างก็พากันเดินไปหาอะไรกินต่อด้วยบรรยากาศที่ผ่อนคลาย
บรรยากาศที่โต๊ะเริ่มเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัดเมื่อโนเตอร์เดินเข้ามาพร้อมรอยยิ้มอันมั่นใจ ทุกคนในโต๊ะรวมถึงดาหวันต่างมองไปที่เขาเป็นตาเดียว ราวกับว่าทุกสายตาจับจ้องมาที่เดือนวิศวะปี 4 ที่เดินตรงมาหาเธออย่างตั้งใจ
"หวัน พี่ขอนั่งข้างๆ หวันได้ไหม?" เขาถามพร้อมรอยยิ้มที่ทำให้สาวๆ รอบข้างเริ่มซุบซิบกันทันที
ดาหวันใจเต้นแรง แต่พยายามเก็บอาการไว้ "เอ่อ... ได้ค่ะ" เธอตอบด้วยท่าทีเกรงใจเล็กน้อย แต่ในใจก็เริ่มรู้สึกแปลกๆ ที่โนเตอร์มานั่งใกล้ขนาดนี้
เพื่อนๆ ในโต๊ะ รวมทั้งคนที่นั่งอยู่รอบๆ ต่างพากันหันมามอง เดือนวิศวะอย่างโนเตอร์ที่มานั่งข้างดาหวัน มันทำให้บรรยากาศที่ดูชิลล์ๆ เมื่อกี้ กลายเป็นอะไรที่ดูตื่นเต้นไปหมด
ดาหวันนั่งกลางระหว่างทะเลและโนเตอร์ เธอได้แต่พึมพำในใจ "วันนี้
ก้าวขาไหนออกจากบ้านวะเนี่ย?"
ทะเลตักกับข้าวใส่จานให้เธอพร้อมพูดด้วยน้ำเสียงชิลล์ๆ "หวัน กินนี่สิ กูรู้ว่ามึงชอบ" เขายังหยักคิ้วให้โนเตอร์ที่นั่งข้างๆ เหมือนจะบอกว่า ‘กูรู้นะเว้ย’
ไม่ยอมน้อยหน้า โนเตอร์ยิ้มแล้วพูดต่อ "อันนี้พี่ซื้อมาครับ หวันต้องชอบแน่ๆ อร่อยมากเลย" เขายื่นอาหารที่เตรียมไว้ให้เธออย่างตั้งใจ
ดาหวันได้แต่ส่งสายตาเรียกความช่วยเหลือไปทางมิเกลกับต้นหอม เพื่อนสาวทั้งสองก็ได้แต่นั่งมองสถานการณ์นี้ด้วยความสนุกสนาน เพราะดูท่าแล้ววันนี้ดาหวันคงเจอศึกหนักจากสองหนุ่มแน่ๆ!
สวัสดีค่ะนักอ่านทุกท่านฝากน้องๆด้วยนะคะเนื้อเรื่องสนุกถูกใจกันไหมเอ่ย