เรื่องราวความรักสามเส้าระหว่างดาหวัน โนเตอร์ และทะเล เต็มไปด้วยความหวาน ซับซ้อน และอุปสรรคที่รอการคลี่คลาย!
ชาย-หญิง,วัยว้าวุ่น,ไทย,อื่นๆ,รัก,หลงรัก,เดือนวิศวกรรม,ดาวคณะแพทยศาสตร์,เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ,เพื่อนสนิท,รักหวานแหวว,รักข้างเดียว,รักวัยใส,รักสามเศร้า,รักลับมาเฟียร้าย,รักมาเฟีย,รักมหาลัย,พล็อตสร้างกระแส,นิยายชายหญิง,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เรื่องราวความรักสามเส้าระหว่างดาหวัน โนเตอร์ และทะเล เต็มไปด้วยความหวาน ซับซ้อน และอุปสรรคที่รอการคลี่คลาย!
ผู้แต่ง
Charuda Singsathon
เรื่องย่อ
ดาหวัน นักศึกษาสาวปี 2 คณะแพทยศาสตร์เป็นที่หมายปองของหนุ่มๆ หลายคน ด้วยความสวยสะดุดตาของเธอ ทั้งผมยาวดำสลวย
จมูกโด่ง ตาโตคม ผิวขาวออร่าและบุคลิกที่โดดเด่น ทำให้เธอเป็นดาวเด่นของคณะ แม้จะมีคนเข้ามาชอบและจีบเธอไม่ขาดสาย แต่ดาหวันกลับยังไม่เจอใครที่ทำให้หัวใจเธอเต้นแรงจริงๆ
ในอีกมุมหนึ่ง ทะเล หนุ่มเดือนคณะแพทย์ปี 2 เพื่อนที่แสนดีของดาหวัน ตกหลุมรักเธอและคอยอยู่ข้างๆ หวังว่าสักวันเธอจะมองเห็นความดีของเขา ขณะที่ โนเตอร์ เดือนคณะวิศวะปี 4 หนุ่มหล่อสูงโปร่งที่มักจะมีสาวๆ มารุมล้อมอยู่เสมอ แต่ดาหวันกลับไม่ได้สนใจเขาเหมือนที่คนอื่นๆ ทำ ทำให้โนเตอร์รู้สึกสนใจและอยากเอาชนะหัวใจของเธอมากขึ้น
เรื่องราวความรักวุ่นๆ นี้ จะลงเอยอย่างไร ระหว่างทะเลที่คอยอยู่เคียงข้างอย่างอ่อนโยน กับโนเตอร์ที่พยายามจะพิชิตหัวใจของดาหวัน?
ดาหวัน
ดาหวันเป็นนักศึกษาสาวสวยปี 2 ของคณะแพทยศาสตร์ ด้วยความสูงเพียง 163 ซม. และน้ำหนัก 43 กก. เธอดูเล็กแต่มีเสน่ห์อย่างล้นหลาม ผมยาวดำสลวยของเธอไหลลงมาถึงบั้นท้าย ตาโตคมดำ คิ้วหนาแต่ได้รูปสวย จมูกโด่งเป็นสัน และริมฝีปากอวบอิ่มเป็นกระจับเพิ่มความน่ารักและน่าดึงดูด ผิวขาวสะอาดของเธอมีออร่าเปล่งปลั่ง ที่ทำให้ใครๆ ต่างก็หลงใหล ดาหวันเป็นที่จับตามองของหนุ่มๆ แต่เธอยังไม่รู้สึกว่ามีใครที่ทำให้หัวใจเต้นแรง เธอเป็นคนเรียนเก่งและเอาจริงเอาจัง แต่ในขณะเดียวกันเธอก็ต้องเผชิญกับความลำบากใจเมื่อมีคนมาจีบมากมาย
โนเตอร์
โนเตอร์เป็นหนุ่มปี 4 คณะวิศวกรรมศาสตร์ที่โดดเด่นไม่แพ้ใคร ด้วยความสูงถึง 190 ซม. น้ำหนัก 70 กก. เขาเป็นคนที่หล่อเหลามีเสน่ห์เกินต้าน ท่ามกลางสาวๆ ที่มักจะหลงรักเขา ไม่เพียงเพราะรูปลักษณ์แต่ยังรวมถึงความเท่ของเขาอีกด้วย โนเตอร์ชอบร้องเพลงและเล่นกีฬา โดยเฉพาะฟุตบอล ซึ่งช่วยเสริมภาพลักษณ์ของเขาในสายตาคนอื่นๆ แม้จะมีสาวๆ มารุมล้อม แต่โนเตอร์กลับรู้สึกหวั่นไหวกับดาหวัน เด็กปี 1 ที่ดูเหมือนจะไม่สนใจความหล่อของเขาเลย ซึ่งทำให้เขาตั้งใจจะเอาชนะใจเธอให้ได้
ทะเล
เป็นหนุ่มหล่อคณะแพทยศาสตร์ปี 2 ที่มีนิสัยอ่อนโยนและสุภาพ เป็นคนที่เรียนดีและเป็นที่รักของคนรอบข้าง ด้วยความที่เป็นคนโรแมนติก เขาตกหลุมรักดาหวันอย่างเต็มหัวใจและพยายามจะเอาชนะใจเธออย่างสุขุม ทะเลมักจะทำตัวเป็นเพื่อนที่แสนดี คอยดูแลและอยู่ข้างๆ ดาหวันเสมอ แม้จะรู้ว่ามีคนเข้ามาชอบเธอมากมาย แต่เขายังคงพยายามหาวิธีที่จะให้ดาหวันมอบหัวใจให้เขา
นิยายเรื่องนี้สงวนสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537 และที่แก้ไขเพิ่มเติม ห้ามคัดลอก ทำซ้ำ ดัดแปลงหรือนำส่วนหนึ่งส่วนใดของนิยายไปเผยแพร่หรือกระทำการใด ๆ ก่อนได้รับการอนุญาตจากผู้เป็นเจ้าของ หากฝ่าฝืนจะดำเนินการทางกฎหมายให้ถึงที่สุด
สวัสดีค่ะไรท์ของฝากนิยายเรื่องเดือนร่ายดาว ด้วยนะคะไม่รู้ทุกคนที่เข้ามาจะชอบหรือเปล่าแต่ไรท์พยายามสุดๆให้เนื้อเรื่องออกมาสนุก ขอให้ทุกคนชอบด้วยเถอะสาธุ เนื้อเรื่องเป็นแนวมหาวิทยาลัยนะไรท์ไม่ค่อยรู้เรื่องในมหาลัยเท่าไหร่เลยไม่ได้ใส่ข้อมูลอะไรเยอะ
ฝากกดไลค์ กดติดตาม เพิ่มเข้าชั้นเพื่อเป็นกำลังใจกันด้วยนะคะขอบพระคุณล่วงหน้าค่ะ
ดาหวันยิ้มกว้างเมื่อได้กลิ่นหอมของอาหารที่โชยมาต้อนรับทันทีที่เธอเปิดประตูห้องเข้ามา หลังจากเหน็ดเหนื่อยจากการเรียนทั้งวัน ความหอมของอาหารทำให้ความเหนื่อยล้าคลายลงอย่างรวดเร็ว
"ว้าว...หอมจังเลย!" ดาหวันอุทานออกมาด้วยความตื่นเต้น ก่อนจะหันไปมองที่ครัว เห็นเตอร์ยืนอยู่หน้าหม้อซุปในครัว เขายิ้มกว้างเหมือนรู้ว่าดาหวันต้องชอบ
"อร่อยด้วยนะ พี่ตั้งใจทำสุดฝีมือเลย" เขาพูดพลางตักซุปออกมาชิมรสอีกครั้งเพื่อให้แน่ใจว่าอาหารที่ทำจะสมบูรณ์แบบ
ดาหวันเดินเข้ามาใกล้แล้วหัวเราะเบาๆ "นึกว่าเด็กวิศวะจะเก่งแต่เรื่องเครื่องยนต์เครื่องมืออะไรต่างๆ ซะอีก" เธอแซวอย่างขำๆ
เตอร์ยักคิ้วตอบกลับ "สำหรับหวัน พี่ทำได้ทุกอย่างแหละ ไม่ว่าทำอาหารหรืออะไรก็ตาม"
ดาหวันมองเขาด้วยสายตาเอ็นดู ความทุ่มเทของเตอร์ในทุกๆ เรื่องที่เกี่ยวกับเธอ ทำให้หัวใจของเธออ่อนโยนลงทุกครั้งที่ได้เห็น ทั้งสองนั่งลงร่วมโต๊ะกันอย่างอบอุ่น เสียงช้อนกระทบจานผสมกับเสียงหัวเราะที่เกิดขึ้นเป็นระยะ ทำให้บรรยากาศภายในห้องเต็มไปด้วยความสุข
"ไปอาบน้ำซิ เดี๋ยวพี่เตรียมโต๊ะรอ"
"ค่ะ....ที่รัก"
เตอร์หันขวับมามองดาหวันด้วยความตกใจและดีใจในคราวเดียวกัน หลังจากได้ยินคำว่า'ที่รัก' หลุดออกมาจากปากของเธอโดยไม่ทันตั้งตัว ดวงตาของเขาเป็นประกายราวกับไม่เชื่อหูตัวเอง
"เมื่อกี้หวันว่าอะไรนะ?" เขาถามด้วยรอยยิ้มกว้าง รู้สึกเหมือนหัวใจจะพองโตขึ้นทันที
ดาหวันหน้าแดงซ่าน พยายามหลบสายตาเขา "เปล่า...ก็แค่อยากเรียกตามความรู้สึก" เธอตอบเบาๆ ก่อนจะรีบเดินหนีไปที่ห้องน้ำ แต่ไม่วายแอบยิ้มและขำกับท่าทีของเตอร์ที่ดูจะตื่นเต้นเกินปกติ
"ที่รักเหรอ...พี่ชอบนะ!" เขาตะโกนไล่หลังเธอไปพร้อมเสียงหัวเราะอย่างมีความสุข
ดาหวันได้ยินก็ยิ่งหน้าแดงกว่าเดิม แต่ในใจก็อุ่นวาบอย่างบอกไม่ถูก เธอรู้สึกถึงความอบอุ่นและความสบายใจทุกครั้งที่อยู่ใกล้เขา บางทีความสัมพันธ์ของพวกเขาอาจจะมากกว่าแค่ "คนรู้ใจ" แล้วก็ได้..
"กับข้าวมื้อนี้อร่อยมากเลยขอบคุณพี่เตอร์มากนะ"
"ไม่เป็นไรครับพี่เต็มใจ....ขอมือหน่อย"
ดาหวันยื่นมือไปให้เตอร์และเขาก็ให้สร้อยเส้นหนึ่งกับเธอ
ดาหวันมองสร้อยเกียร์ในมือด้วยความตกใจและประหลาดใจ หัวใจเต้นแรงขึ้นอย่างไม่รู้ตัว เธอเคยได้ยินตำนานของคณะวิศวะฯ ว่าสร้อยเกียร์นี้เป็นสัญลักษณ์แทนใจ หากเด็กวิศวะคนใดมอบมันให้ใคร นั่นหมายความว่าคนๆ นั้นสำคัญที่สุดสำหรับเขา
"พี่เตอร์..." ดาหวันเงยหน้ามองเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสับสนและความรู้สึกที่ซ่อนอยู่
"พี่อยากให้หวันเก็บสร้อยนี้ไว้" เขาพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง แต่แฝงไปด้วยความอบอุ่น "มันไม่ได้เป็นแค่สัญลักษณ์ของคณะพี่ แต่มันหมายถึงใจพี่...พี่อยากให้หวันรู้ว่าพี่จริงจังกับหวันมากแค่ไหน"
ดาหวันใจเต้นแรงยิ่งกว่าเดิม เธอรู้สึกเหมือนทุกสิ่งรอบตัวหยุดนิ่งไปชั่วขณะ มีเพียงเสียงหัวใจที่เต้นเป็นจังหวะเร่งรีบอยู่ในอก
"พี่เตอร์..." เธอกล่าวเบาๆ ก่อนจะหันไปมองสร้อยในมือ "หวันรู้สึกเป็นเกียรติมาก แต่..."
เตอร์ยิ้มและเอื้อมมือมาจับมือเธอเบาๆ "ไม่ต้องคิดมากหรอก หวัน พี่แค่อยากให้หวันรู้ว่าพี่จริงใจ และไม่ว่าหวันจะตอบรับหรือไม่ สร้อยนี้ก็ยังเป็นของหวันเสมอพี่ต่างหากที่รู้สึกเป็นเกียรติมากที่ได้ครองใจหวัน"
น้ำตาของดาหวันเริ่มเอ่อล้น เธอรู้สึกอบอุ่นใจอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน "ขอบคุณนะพี่เตอร์...หวันจะเก็บสร้อยนี้ไว้อย่างดี"
วันถัดมาที่มหาลัยโต๊ะเก่ามุมเดิมดาหวันยิ้มเขินเบาๆ เมื่อมิเกลและต้นหอมเห็นสร้อยเกียร์ที่เธอสวมอยู่ ทั้งสองคนต่างมองหน้ากันก่อนจะหันมาส่งเสียงแซว
"มึงนี่โชคดีจริง ๆ ไอ้หวัน ไม่ใช่ว่าใครจะได้สร้อยเกียร์จากหนุ่มวิศวะง่าย ๆ นะเว้ย" มิเกลพูดพลางเอื้อมมือมาแตะสร้อยเกียร์เบา ๆ "แสดงว่าพี่เตอร์เขาจริงจังกับมึงมากเลยนะ"
ต้นหอมพยักหน้าเห็นด้วย "เออจริง พี่เตอร์นี่ถือว่าเป็นตัวท็อปของคณะเลยนะ แล้วยิ่งเขามอบสร้อยให้มึงแบบนี้ ยิ่งชัดเจนเลยว่าเขารักมึงจริง ๆ"
ดาหวันฟังแล้วหัวใจก็พองโต แต่ยังแกล้งทำเป็นไม่สนใจคำพูดของเพื่อน "พวกมึงก็พูดเกินไป มันขนาดนั้นเลยเหรอ"
"เห้ย! ไม่เกินไปหรอก มึงลองคิดดูดิ พี่เตอร์ขนาดหล่อ รวย เรียนเก่ง มีผู้หญิงรุมชอบเป็นแถว แต่เขากลับเลือกมึง มึงไม่รู้เหรอว่ามึงโคตรโชคดี" ต้นหอมพูดต่อ ทำเอาดาหวันเริ่มหน้าแดงขึ้นมา
"อืม...ก็จริงอย่างที่พวกมึงว่าแหละ" ดาหวันยอมรับเบาๆ พร้อมกับยิ้มอายๆ
"เอ้า! ใครจะได้ผัวดีเท่ามึงอีกล่ะไอ้หวัน" มิเกลพูดขำๆ ก่อนจะหัวเราะเสียงดัง
"ผัวเผลอ..อะไรมึงก็ว่าไป"
ดาหวันได้แต่ส่ายหัวเบา ๆ แต่ในใจกลับอบอุ่นและมีความสุขกับทุกคำแซวที่เพื่อน ๆ พูด แซวเรื่อง "ผัว" ก็ได้แต่ยิ้มเขินๆ ไม่กล้าตอบอะไรออกไป ส่วนต้นหอมกับมิเกลยังคงหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน
"แหมๆ มึงนี่นะไอ้หวัน แค่พูดก็หน้าแดงเป็นลูกมะเขือเทศละ" ต้นหอมยิ่งแซวเพิ่มอีก
"พอเลยพวกมึง เดี๋ยวกูจะไม่คุยด้วยแล้ว" ดาหวันทำท่าเป็นฟอร์มแข็งแต่อายจนแทบจะหลบหน้าไม่มิด
ทะเลที่นั่งฟังอยู่ใกล้ๆ ได้แต่ส่ายหัวอย่างอดไม่ได้ เขามองเพื่อนสาวที่ดูสดใสกับความรักครั้งนี้พลางคิดในใจ "ไอ้พวกนี้ คุยกันแต่เรื่องผู้ชายจริงๆ ไม่มีเรื่องอื่นคุยบ้างเลยรึไง"
แม้ทะเลจะยิ้มออกมา แต่ในใจกลับซ่อนความรู้สึกลึก ๆ ไว้ เขามองดาหวันด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรักและความห่วงใย แม้ว่าเขาจะต้องเห็นเธอมีความสุขกับคนอื่นก็ตาม ขอแค่ได้เห็นรอยยิ้มของเธอ เขาก็พอใจแล้ว
"ถ้าไอ้เตอร์มันรักมึงจริง ก็ถือว่าดีแล้วล่ะ อย่างน้อยมึงจะได้ไม่ต้องเจ็บปวดหรือผิดหวัง" ทะเลคิดในใจ แม้หัวใจของเขาจะเจ็บปวดเล็กๆ แต่เขาก็เลือกที่จะยิ้มให้กับความสุขของเพื่อนรัก
"มึงจะนั่งเงียบทำไมไอ้ทะเล พวกกูไม่ได้คุยเรื่องมึงซะหน่อย" มิเกลหันมาถามทะเลแบบขำๆ ทำให้ทะเลต้องยิ้มแหยๆ และตอบกลับไป
"ก็กูฟังพวกมึงแซวไอ้หวันอยู่ พวกมึงนี่กะจะคุยแต่เรื่องผู้ชายจริงๆ ว่างั้น" ทะเลพูดพร้อมส่ายหัวเบาๆ ทำให้เพื่อนๆ ต่างหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน
ดาหวันได้แต่หัวเราะตาม แต่ในใจลึกๆ เธอกลับรู้สึกอบอุ่นกับเพื่อนกลุ่มนี้ที่ทำให้ทุกวันในมหาวิทยาลัยมีความสุข
หมดคาบเรียนช่วงบ่ายทุกคนต่างแยกย้ายกันกลับ มิเกลกำลังเดินไปเอาของที่ลืมไว้ในห้องสมุดก่อนกลับหอพัก เธอหยุดชะงักเมื่อเห็นภาพที่ไม่คาดคิดตรงหน้า ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความสงสัยเมื่อเห็นผู้หญิงคนนึงที่ไม่ได้ใส่ชุดนักศึกษายืนคุยกับเตอร์อยู่ สถานการณ์นี้ยิ่งแปลกขึ้นเมื่อเธอเห็นจ๊าบยืนอยู่ห่างๆ อย่างเงียบๆ ราวกับรออะไรบางอย่าง
"นี่มันอะไรกันเนี่ย?" มิเกลคิดในใจ หัวใจเธอเต้นรัวอย่างไม่สบายใจ เธอพยายามสังเกตดูจากระยะไกล แต่ก็ไม่สามารถได้ยินเสียงของพวกเขา ทั้งสองคนดูเหมือนคุยกันอย่างเคร่งเครียด และผู้หญิงคนนั้นก็ไม่ใช่คนที่เธอเคยเห็นมาก่อน
"ผู้หญิงคนนี้เป็นใคร?" มิเกลสงสัย แต่เธอก็ไม่กล้าที่จะเข้าไปถามตรงๆ เพราะรู้สึกไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับเรื่องส่วนตัวของเตอร์ แต่ในขณะเดียวกันเธอก็รู้สึกได้ถึงความไม่ชอบมาพากล
"ทำไมต้องมาคุยกันที่นี่ ทำไมไม่ใส่ชุดนักศึกษา แล้วทำไมพี่จ๊าบถึงยืนอยู่ห่างๆ แบบนั้น?" คำถามมากมายผุดขึ้นมาในหัวของมิเกล แต่ก็ไม่มีคำตอบใดๆเพราะมันไม่ได้ยินจริงๆ
เธอเลือกที่จะไม่เข้าไปยุ่งและเดินเลี่ยงออกไป แต่ความรู้สึกกังวลยังคงวนเวียนในใจของเธอ "หวังว่าเรื่องนี้จะไม่เป็นปัญหากับไอ้ใครหวันนะ" มิเกลคิดพร้อมกับถอนหายใจเบาๆ ขณะเดินกลับหอพัก
สวัสดีค่ะนักอ่านทุกท่านเดี๋ยวมารอลุ้นกันนะคะว่าอีนางน้องผู้หญิงคนนี้ที่มาหาพระเอกของเราอ่ะเป็นใครกันแน่
แล้วอีพี่เตอร์หลังๆก็มาสิงอยู่แต่ห้องน้องนะอยากให้เขาได้กินฝีมือตัวเองว่างั้นฮ่าๆ