เรื่องราวความรักสามเส้าระหว่างดาหวัน โนเตอร์ และทะเล เต็มไปด้วยความหวาน ซับซ้อน และอุปสรรคที่รอการคลี่คลาย!
ชาย-หญิง,วัยว้าวุ่น,ไทย,อื่นๆ,รัก,หลงรัก,เดือนวิศวกรรม,ดาวคณะแพทยศาสตร์,เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ,เพื่อนสนิท,รักหวานแหวว,รักข้างเดียว,รักวัยใส,รักสามเศร้า,รักลับมาเฟียร้าย,รักมาเฟีย,รักมหาลัย,พล็อตสร้างกระแส,นิยายชายหญิง,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เรื่องราวความรักสามเส้าระหว่างดาหวัน โนเตอร์ และทะเล เต็มไปด้วยความหวาน ซับซ้อน และอุปสรรคที่รอการคลี่คลาย!
ผู้แต่ง
Charuda Singsathon
เรื่องย่อ
ดาหวัน นักศึกษาสาวปี 2 คณะแพทยศาสตร์เป็นที่หมายปองของหนุ่มๆ หลายคน ด้วยความสวยสะดุดตาของเธอ ทั้งผมยาวดำสลวย
จมูกโด่ง ตาโตคม ผิวขาวออร่าและบุคลิกที่โดดเด่น ทำให้เธอเป็นดาวเด่นของคณะ แม้จะมีคนเข้ามาชอบและจีบเธอไม่ขาดสาย แต่ดาหวันกลับยังไม่เจอใครที่ทำให้หัวใจเธอเต้นแรงจริงๆ
ในอีกมุมหนึ่ง ทะเล หนุ่มเดือนคณะแพทย์ปี 2 เพื่อนที่แสนดีของดาหวัน ตกหลุมรักเธอและคอยอยู่ข้างๆ หวังว่าสักวันเธอจะมองเห็นความดีของเขา ขณะที่ โนเตอร์ เดือนคณะวิศวะปี 4 หนุ่มหล่อสูงโปร่งที่มักจะมีสาวๆ มารุมล้อมอยู่เสมอ แต่ดาหวันกลับไม่ได้สนใจเขาเหมือนที่คนอื่นๆ ทำ ทำให้โนเตอร์รู้สึกสนใจและอยากเอาชนะหัวใจของเธอมากขึ้น
เรื่องราวความรักวุ่นๆ นี้ จะลงเอยอย่างไร ระหว่างทะเลที่คอยอยู่เคียงข้างอย่างอ่อนโยน กับโนเตอร์ที่พยายามจะพิชิตหัวใจของดาหวัน?
ดาหวัน
ดาหวันเป็นนักศึกษาสาวสวยปี 2 ของคณะแพทยศาสตร์ ด้วยความสูงเพียง 163 ซม. และน้ำหนัก 43 กก. เธอดูเล็กแต่มีเสน่ห์อย่างล้นหลาม ผมยาวดำสลวยของเธอไหลลงมาถึงบั้นท้าย ตาโตคมดำ คิ้วหนาแต่ได้รูปสวย จมูกโด่งเป็นสัน และริมฝีปากอวบอิ่มเป็นกระจับเพิ่มความน่ารักและน่าดึงดูด ผิวขาวสะอาดของเธอมีออร่าเปล่งปลั่ง ที่ทำให้ใครๆ ต่างก็หลงใหล ดาหวันเป็นที่จับตามองของหนุ่มๆ แต่เธอยังไม่รู้สึกว่ามีใครที่ทำให้หัวใจเต้นแรง เธอเป็นคนเรียนเก่งและเอาจริงเอาจัง แต่ในขณะเดียวกันเธอก็ต้องเผชิญกับความลำบากใจเมื่อมีคนมาจีบมากมาย
โนเตอร์
โนเตอร์เป็นหนุ่มปี 4 คณะวิศวกรรมศาสตร์ที่โดดเด่นไม่แพ้ใคร ด้วยความสูงถึง 190 ซม. น้ำหนัก 70 กก. เขาเป็นคนที่หล่อเหลามีเสน่ห์เกินต้าน ท่ามกลางสาวๆ ที่มักจะหลงรักเขา ไม่เพียงเพราะรูปลักษณ์แต่ยังรวมถึงความเท่ของเขาอีกด้วย โนเตอร์ชอบร้องเพลงและเล่นกีฬา โดยเฉพาะฟุตบอล ซึ่งช่วยเสริมภาพลักษณ์ของเขาในสายตาคนอื่นๆ แม้จะมีสาวๆ มารุมล้อม แต่โนเตอร์กลับรู้สึกหวั่นไหวกับดาหวัน เด็กปี 1 ที่ดูเหมือนจะไม่สนใจความหล่อของเขาเลย ซึ่งทำให้เขาตั้งใจจะเอาชนะใจเธอให้ได้
ทะเล
เป็นหนุ่มหล่อคณะแพทยศาสตร์ปี 2 ที่มีนิสัยอ่อนโยนและสุภาพ เป็นคนที่เรียนดีและเป็นที่รักของคนรอบข้าง ด้วยความที่เป็นคนโรแมนติก เขาตกหลุมรักดาหวันอย่างเต็มหัวใจและพยายามจะเอาชนะใจเธออย่างสุขุม ทะเลมักจะทำตัวเป็นเพื่อนที่แสนดี คอยดูแลและอยู่ข้างๆ ดาหวันเสมอ แม้จะรู้ว่ามีคนเข้ามาชอบเธอมากมาย แต่เขายังคงพยายามหาวิธีที่จะให้ดาหวันมอบหัวใจให้เขา
นิยายเรื่องนี้สงวนสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537 และที่แก้ไขเพิ่มเติม ห้ามคัดลอก ทำซ้ำ ดัดแปลงหรือนำส่วนหนึ่งส่วนใดของนิยายไปเผยแพร่หรือกระทำการใด ๆ ก่อนได้รับการอนุญาตจากผู้เป็นเจ้าของ หากฝ่าฝืนจะดำเนินการทางกฎหมายให้ถึงที่สุด
สวัสดีค่ะไรท์ของฝากนิยายเรื่องเดือนร่ายดาว ด้วยนะคะไม่รู้ทุกคนที่เข้ามาจะชอบหรือเปล่าแต่ไรท์พยายามสุดๆให้เนื้อเรื่องออกมาสนุก ขอให้ทุกคนชอบด้วยเถอะสาธุ เนื้อเรื่องเป็นแนวมหาวิทยาลัยนะไรท์ไม่ค่อยรู้เรื่องในมหาลัยเท่าไหร่เลยไม่ได้ใส่ข้อมูลอะไรเยอะ
ฝากกดไลค์ กดติดตาม เพิ่มเข้าชั้นเพื่อเป็นกำลังใจกันด้วยนะคะขอบพระคุณล่วงหน้าค่ะ
โนเตอร์รู้ดีว่าเรื่องที่บ้านกำลังจะกลายเป็นปัญหาใหญ่ แต่เขาก็ไม่อยากให้ดาหวันรู้เรื่องนี้ เขาตัดสินใจเก็บเรื่องการหมั้นและความขัดแย้งในครอบครัวไว้เป็นความลับ ด้วยความหวังว่ามันจะคลี่คลายไปเอง
ช่วงเช้าวันหนึ่งที่มหาวิทยาลัย ดาหวันเดินควงแขนโนเตอร์เข้ามาในคณะ พวกเขายังคงหัวเราะพูดคุยกันเหมือนเดิม ดาหวันไม่มีทีท่าจะสงสัยอะไร แต่ในใจของโนเตอร์กลับรู้สึกตึงเครียดทุกครั้ง
"พี่เตอร์เป็นอะไรหรือเปล่าคะ ทำไมดูเงียบ ๆ ไป" ดาหวันถามขึ้นมาขณะที่พวกเขานั่งอยู่ที่ม้านั่งใต้ต้นไม้
โนเตอร์ฝืนยิ้มแล้วพยักหน้า "ไม่เป็นไรหรอกหวัน พี่แค่คิดอะไรนิดหน่อย"
"คิดอะไรอยู่คะ เล่าให้หวันฟังได้ไหม" เธอถามด้วยความห่วงใย
"แค่เรื่องงานนิดหน่อยน่ะ ไม่มีอะไรใหญ่โต" โนเตอร์พยายามเบี่ยงประเด็น ดาหวันพยักหน้าอย่างเข้าใจ แต่ก็ยังไม่คลายความสงสัยนัก
เมื่อถึงเวลาที่ต้องไปเรียน โนเตอร์รู้สึกโล่งใจที่เขาสามารถเปลี่ยนหัวข้อไปได้ เขาตั้งใจอย่างมากที่จะทำให้ดาหวันรู้สึกว่าทุกอย่างยังคงปกติ แม้ว่าในใจเขาจะรู้สึกไม่มั่นคงก็ตาม
ช่วงเย็นหลังเลิกเรียน ทั้งคู่ก็ออกไปทานข้าวด้วยกันตามปกติ ดาหวันเล่าเรื่องราวในมหาวิทยาลัยอย่างสนุกสนาน ขณะที่โนเตอร์ก็พยายามฟังและตอบกลับอย่างเป็นปกติที่สุด แต่ในใจของเขากลับเต็มไปด้วยความกังวล
ทุกครั้งที่มือถือของโนเตอร์สั่นหรือมีคนโทรเข้ามา เขาก็จะมองมันด้วยความระแวดระวัง กลัวว่ามันจะเป็นข่าวเรื่องการหมั้นจากทางบ้าน แต่เขาก็ทำเป็นเฉยและไม่รับสาย เพื่อไม่ให้ดาหวันสงสัย
"พี่เตอร์... หวันว่าพี่แปลก ๆ ไปนะคะ" ดาหวันมองเขาอย่างตั้งคำถาม "พี่มีอะไรปิดบังอยู่หรือเปล่า มีอะไรที่ไม่อยากให้หวันรู้"
โนเตอร์สะดุ้งเล็กน้อย แต่รีบยิ้มกลบเกลื่อน "พี่จะปิดบังอะไรหวันล่ะ ก็ทุกอย่างยังเหมือนเดิมนี่นา"
ดาหวันยิ้มกลับมา แต่ในใจเธอรู้สึกแปลก ๆ ว่าโนเตอร์อาจจะมีอะไรที่ยังไม่ได้บอกเธอ
"ถ้ามีอะไร พี่บอกหวันได้นะคะ หวันพร้อมจะฟัง" เธอเอ่ยเบา ๆ แล้วเอื้อมมือมาจับมือโนเตอร์อย่างอ่อนโยน
โนเตอร์รู้สึกอึดอัดขึ้นมาในใจ แต่เขาก็พยายามยิ้มและพยักหน้ารับ "พี่รู้แล้ว หวันไม่ต้องห่วงนะ"
พวกเขาทั้งคู่ยังคงใช้ชีวิตด้วยกันอย่างปกติ แต่ใต้ความปกตินั้น โนเตอร์ก็ต้องแบกรับภาระของความลับที่เขาพยายามจะซ่อนไว้จากคนที่เขารักที่สุด.
วันถัดมาโนเตอร์บอกกับดาหวันด้วยท่าทางรีบร้อนว่าเขามีธุระที่ต้องกลับไปจัดการที่บ้าน ทำให้ไม่สามารถกลับคอนโดได้
"หวันพี่มีเรื่องที่บ้านต้องกลับไปเคลียร์หน่อย หวันกลับคอนโดเองได้ไหม?" โนเตอร์พูดด้วยน้ำเสียงหนักใจเล็กน้อย
ดาหวันพยักหน้าเข้าใจ แต่ก็อดรู้สึกแปลกใจไม่ได้ "ได้ค่ะ พี่เตอร์ไม่ต้องห่วงหวันนะ หวันกลับเองได้"
ก็คงต้องหาติดรถเพื่อนกลับแหละเพราะตั้งแต่คบกับเขาดาหวันก็แทบจะไม่ได้ขับรถมามหาลัยเลย
"อ้าว!!ยังไม่กลับเหรอมึง"
ทะเลที่เดินออกมาเจอดาหวันพอดี
"กูก็กำลังจะกลับแหละแต่พี่เตอร์อยู่ๆก็รีบกลับบ้านให้กูกลับเองเนี่ย"
พอพูดเรื่องเตอร์ทะเลก็นึกถึงเรื่องที่เขามีคนรักอยู่แล้วแต่ดันมาคบเพื่อนตัวเองอีกนึกแล้วก็เจ็บใจ
"ทะเล ...ทะเล"
ดาหวันส่งเสียงเรียกอีกคน
"อะไรของมึง...เนี่ยกูตกใจหมด"
"มึงเป็นไรอยู่ดีๆก็เหม่อ กูเรียกหลายรอบแหละ"
"เออไปไป..กูไปส่งไอ้สองตัวนั้นมันไปกับผู้ชายแล้ว"
พูดถึงมิเกลกับต้นหอม
"ผู้ชายที่ไหนวะ ...คณะเราเปล่า"
"ไปเถอะเดี๋ยวกูเล่าให้ฟัง"
เมื่อขึ้นรถมาได้สักพักด้วยความรู้สึกอึดอัดใจจึงลองถามเพื่อนสาวเล่นๆว่า
"มึงกูมีเรียกจะถามสมมุติว่า .....สมมุตินะมึงอย่าเอาไปคิดจริง"
"เออ..ว่ามา"
"สมมุติว่าไอ้เตอร์มันมีแฟนอยู่แล้วมึงจะทำยังไง"
เงียบไปเหมือนกำลังนึกอยู่
"ทำใจไง"
"อ้าว...แค่นั้นเหรอแล้วมึงจะไม่เสียใจร้องไห้อะไรแบบนี้บ้างเลยเหรอ"
"เอ่าไอ้ทะเล ...ก็มึงบอกกูว่าแค่สมมุติ"
"ก็นั่นแหละ"
"โอ้ยมึงถ้าเกิดพี่เตอร์มันมีแฟนเขาก็รู้ทั่วมหาลัยแล้วป่ะปานนี้กูคงโดนดักตบเป็นร้อยรอบแล้วมั่ง"
'กูจะบอกมึงยังไงดีวะเนี่ย' ทะเลได้แต่คิดในใจ
"เอ่อช่างเถอะกูบอกแล้วแค่สมมุติ...ถึงพอดี"
"ขอบใจมาก"
"ว่าแต่มึงจะกินอะไรไหม"
"ไม่อ่ะกูไม่แดกข้าวเย็น"
"จะผอมให้ใครดูวะเออๆกูกลับล่ะมีไรก็รีบโทรหากูนะ"
"เค..."
พอแยกกันทะเลก็ไปร้านเหล้าทันทีเขาไปหาเพื่อนเพื่อดื่มและคิดอะไรเรื่อยเปลื่อย
"มึงเป็นอะไรวะไอ้ทะเล"
"เครียดๆวะกูว่ากูจะไปคุยกับไอ้เตอร์หน่อย"
"แล้วรุ่นพี่มีอะไรให้ต้องไปคุยวะ"
"มันกำลังหลอกไอ้หวัน"
"หลอกเรื่องไรกูก็เห็นเหมือนจะรักกันดี ไหนมึงบอกแค่คนที่รักมีความสุขมึงก็ยินดีนี่ไม่ทันไรต่อมอิจฉาเริ่มทำงานแล้วเหรอวะ"
"ไม่ได้อิจฉาว้อยกูเป็นห่วง ..... แดกเหล้าต่อไม่ต้องพูดแล้ว"
'หวันกูขอโทษนะที่กูไม่กล้าบอกความจริงกับมึง กูจะต้องไปเคลียร์เรื่องนี้กับไอ้เตอร์ถ้ามันหลอกมึงกูไม่ปล่อยมันไว้แน่'
ทะเลได้แต่คิดเรื่องนี้อยู่ภายในใจเขาไม่อยากให้ดาหวันรู้เพราะกลัวเธอเสียใจ แต่ก็ไม่อยากให้เธอโดนหลอกด้วยเช่นกัน
สวัสดีค่ะนักอ่านทุกท่านใครก็ได้ช่วยไรท์ทีตอนนี้รู้สึกว่าสมองเริ่มไม่ทำงานอีกแล้วมันหน่ายๆคิดไรไม่ค่อยออกฝากมาอ่านนิยายกันเยอะๆนะคะ เพื่อเป็นกำลังใจให้ไรท์เตอร์คนนี้....🙏🙏🙏