เรื่องราวความรักสามเส้าระหว่างดาหวัน โนเตอร์ และทะเล เต็มไปด้วยความหวาน ซับซ้อน และอุปสรรคที่รอการคลี่คลาย!
ชาย-หญิง,วัยว้าวุ่น,ไทย,อื่นๆ,รัก,หลงรัก,เดือนวิศวกรรม,ดาวคณะแพทยศาสตร์,เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ,เพื่อนสนิท,รักหวานแหวว,รักข้างเดียว,รักวัยใส,รักสามเศร้า,รักลับมาเฟียร้าย,รักมาเฟีย,รักมหาลัย,พล็อตสร้างกระแส,นิยายชายหญิง,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เรื่องราวความรักสามเส้าระหว่างดาหวัน โนเตอร์ และทะเล เต็มไปด้วยความหวาน ซับซ้อน และอุปสรรคที่รอการคลี่คลาย!
ผู้แต่ง
Charuda Singsathon
เรื่องย่อ
ดาหวัน นักศึกษาสาวปี 2 คณะแพทยศาสตร์เป็นที่หมายปองของหนุ่มๆ หลายคน ด้วยความสวยสะดุดตาของเธอ ทั้งผมยาวดำสลวย
จมูกโด่ง ตาโตคม ผิวขาวออร่าและบุคลิกที่โดดเด่น ทำให้เธอเป็นดาวเด่นของคณะ แม้จะมีคนเข้ามาชอบและจีบเธอไม่ขาดสาย แต่ดาหวันกลับยังไม่เจอใครที่ทำให้หัวใจเธอเต้นแรงจริงๆ
ในอีกมุมหนึ่ง ทะเล หนุ่มเดือนคณะแพทย์ปี 2 เพื่อนที่แสนดีของดาหวัน ตกหลุมรักเธอและคอยอยู่ข้างๆ หวังว่าสักวันเธอจะมองเห็นความดีของเขา ขณะที่ โนเตอร์ เดือนคณะวิศวะปี 4 หนุ่มหล่อสูงโปร่งที่มักจะมีสาวๆ มารุมล้อมอยู่เสมอ แต่ดาหวันกลับไม่ได้สนใจเขาเหมือนที่คนอื่นๆ ทำ ทำให้โนเตอร์รู้สึกสนใจและอยากเอาชนะหัวใจของเธอมากขึ้น
เรื่องราวความรักวุ่นๆ นี้ จะลงเอยอย่างไร ระหว่างทะเลที่คอยอยู่เคียงข้างอย่างอ่อนโยน กับโนเตอร์ที่พยายามจะพิชิตหัวใจของดาหวัน?
ดาหวัน
ดาหวันเป็นนักศึกษาสาวสวยปี 2 ของคณะแพทยศาสตร์ ด้วยความสูงเพียง 163 ซม. และน้ำหนัก 43 กก. เธอดูเล็กแต่มีเสน่ห์อย่างล้นหลาม ผมยาวดำสลวยของเธอไหลลงมาถึงบั้นท้าย ตาโตคมดำ คิ้วหนาแต่ได้รูปสวย จมูกโด่งเป็นสัน และริมฝีปากอวบอิ่มเป็นกระจับเพิ่มความน่ารักและน่าดึงดูด ผิวขาวสะอาดของเธอมีออร่าเปล่งปลั่ง ที่ทำให้ใครๆ ต่างก็หลงใหล ดาหวันเป็นที่จับตามองของหนุ่มๆ แต่เธอยังไม่รู้สึกว่ามีใครที่ทำให้หัวใจเต้นแรง เธอเป็นคนเรียนเก่งและเอาจริงเอาจัง แต่ในขณะเดียวกันเธอก็ต้องเผชิญกับความลำบากใจเมื่อมีคนมาจีบมากมาย
โนเตอร์
โนเตอร์เป็นหนุ่มปี 4 คณะวิศวกรรมศาสตร์ที่โดดเด่นไม่แพ้ใคร ด้วยความสูงถึง 190 ซม. น้ำหนัก 70 กก. เขาเป็นคนที่หล่อเหลามีเสน่ห์เกินต้าน ท่ามกลางสาวๆ ที่มักจะหลงรักเขา ไม่เพียงเพราะรูปลักษณ์แต่ยังรวมถึงความเท่ของเขาอีกด้วย โนเตอร์ชอบร้องเพลงและเล่นกีฬา โดยเฉพาะฟุตบอล ซึ่งช่วยเสริมภาพลักษณ์ของเขาในสายตาคนอื่นๆ แม้จะมีสาวๆ มารุมล้อม แต่โนเตอร์กลับรู้สึกหวั่นไหวกับดาหวัน เด็กปี 1 ที่ดูเหมือนจะไม่สนใจความหล่อของเขาเลย ซึ่งทำให้เขาตั้งใจจะเอาชนะใจเธอให้ได้
ทะเล
เป็นหนุ่มหล่อคณะแพทยศาสตร์ปี 2 ที่มีนิสัยอ่อนโยนและสุภาพ เป็นคนที่เรียนดีและเป็นที่รักของคนรอบข้าง ด้วยความที่เป็นคนโรแมนติก เขาตกหลุมรักดาหวันอย่างเต็มหัวใจและพยายามจะเอาชนะใจเธออย่างสุขุม ทะเลมักจะทำตัวเป็นเพื่อนที่แสนดี คอยดูแลและอยู่ข้างๆ ดาหวันเสมอ แม้จะรู้ว่ามีคนเข้ามาชอบเธอมากมาย แต่เขายังคงพยายามหาวิธีที่จะให้ดาหวันมอบหัวใจให้เขา
นิยายเรื่องนี้สงวนสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537 และที่แก้ไขเพิ่มเติม ห้ามคัดลอก ทำซ้ำ ดัดแปลงหรือนำส่วนหนึ่งส่วนใดของนิยายไปเผยแพร่หรือกระทำการใด ๆ ก่อนได้รับการอนุญาตจากผู้เป็นเจ้าของ หากฝ่าฝืนจะดำเนินการทางกฎหมายให้ถึงที่สุด
สวัสดีค่ะไรท์ของฝากนิยายเรื่องเดือนร่ายดาว ด้วยนะคะไม่รู้ทุกคนที่เข้ามาจะชอบหรือเปล่าแต่ไรท์พยายามสุดๆให้เนื้อเรื่องออกมาสนุก ขอให้ทุกคนชอบด้วยเถอะสาธุ เนื้อเรื่องเป็นแนวมหาวิทยาลัยนะไรท์ไม่ค่อยรู้เรื่องในมหาลัยเท่าไหร่เลยไม่ได้ใส่ข้อมูลอะไรเยอะ
ฝากกดไลค์ กดติดตาม เพิ่มเข้าชั้นเพื่อเป็นกำลังใจกันด้วยนะคะขอบพระคุณล่วงหน้าค่ะ
"บรรยากาศยามเช้าโครตดี"
ต้นหอมยืนบิดตัวไปมาพร้อมสูดอากาศบริสุทธิ์เข้าสู่ร่างกาย ดาหวันยืนมองทะเลกว้างที่อยู่เบื้องหน้าลมทะเลตีหน้าทำให้เธอรู้สึกสดชื่น
"กาแฟมาแล้วจร้าาา"
มิเกลถือถาดกาแฟมาเสริฟพร้อมขนมปังปิ้ง
"เออมึง...ทำไมพี่เตอร์ไม่มาด้วยวะ"
มิเกลเอ่ยถามเพื่อนสาว
"เขาต้องเคลียร์งานค้างนะ ..พี่เขาอยากให้กูมาผ่อนคลายกับพวกมึงด้วยแหละ"
ดาหวันพูดพร้อมจิบกาแฟที่เพื่อนรักอุตส่าห์ชงมาให้
"ชงกาแฟใช้ได้นะเนี่ย...เรียนจบไปเปิดร้านขายกาแฟเลยมึง"
ต้นหอมแซว
"มันใช่ที่เรียนมาไหมล่ะ"
"ทำไมจะไม่ได้บางคนจบออกไปทำนายังมีเลยฮ่าๆ" ต้นหอมพูดไปขำไป
"มึงนี่นะ..ดีนะไม่บอกให้กูไปเลี้ยงควาย" มิเกลทำหน้าเบื่อหน่ายเพื่อนสาวแต่ก็รู้ว่าเธอพูดเล่น
"แล้วไอ้ทะเลมันยังไม่ตื่นอีกเหรอ"
ดาหวันถามถึงเพื่อนอีกคนที่มาด้วยแต่ปานนี้ยังไม่ตื่นมารับอากาศบริสุทธิ์กับพวกเธออีก
"มึงไปปลุกมันดิหวัน"
"ใช่ๆ...มึงไปปลุกมันเดี๋ยวพวกกูไปถ่ายรูปแถวชายหาดรอ"
"เออๆ..เดี๋ยวกูตามไป"
ว่าแล้วสองสาวก็ถือกล้องวิ่งตามกันไปที่ชายหาดปล่อยให้ดาหวันทำหน้าที่ปลุกเพื่อนชายอีกคน
"ทะเล ...ทะเลตื่นได้แล้วเขาไปถึงไหนกันแล้วเนี่ย"
ดาหวันใช้มือเขย่าอีกคนให้ตื่นแต่ดูท่าบรรยากาศมันจะดีเกินไปปลุกยังไงเขาก็ไม่ยอมตื่น
"โอ้ยยกูขออีกห้านาที"
ทะเลดึงหมอนข้างมากอดด้วยความสบายแต่ก็โดนดาหวันแหย่ให้ตื่นจนหมดความอดทนต้องลุกมาสบตาคนตัวเล็กที่หน้ามึนคนนี้เสียหน่อย
"โอ้โหกูจะนอนต่ออีกสักหน่อย"
"เรามาเที่ยวกันนะมึงนอนอะไรขนาดนั้น"
ดาหวันทำหน้างอนใส่
"ไหนบอกจะมาเที่ยวเป็นเพื่อนให้กูสบายใจไง"
"เออๆเดี่ยวกูล้างหน้าแป๊บนึง"
ทะเลลุกขึ้นจากที่นอนโดยที่ลืมนึกไปว่าใส่แค่กางเกงบ๊อกเซอร์แล้วดูสายตายัยเพื่อนตัวดีสิจ้องซะเขาอายไปเลยทีเดียว
"มองทำไม..."
"ใครมอง..กูไม่ได้มองเลย" ดาหวันยังไม่ละสายตาแต่ส่ายหน้าน้อยๆแก้มแดงเห่อเป็นลูกตำลึงเชียว ให้ตายทำไมต้องมาเห็นอะไรแบบนี้ด้วยนะเธอบ่นในใจ
"รีบๆไปสิเดี๋ยวกูจะไม่รอละน่ะ"
ดาหวันรีบพูดปัดความเขินทะเลเห็นคนตัวเล็กหน้าแดงเลยจะแกล้งเธอเล่นเสียหน่อย
"อยากเห็นเปล่าละ"
ดาหวันหันขวับมาสบตาอีกคนที่ทำหน้าทะเล้นป่นทะลึ่งอย่างน่าหมั่นเขี้ยว
"ไม่ดูกูไม่อยากดูกูเคยเห็นแหละ"
"เห็นยังไงก่อน..มึงมาเห็นของกูตอนไหน"
"เออน่ามึงไม่ต้องรู้หรอกเร็วพวกนั้นมันรออยู่"
"บอกมาก่อน"
"โอ้ยกูพูดเล่น"
"ไม่...กูไม่เชื่อถ้ามึงไม่ยอมบอกกูจะจูบมึง"
"ไอ้ทะเลมึงกล้าเหรอ"
ยังไม่ทันที่ดาหวันจะพูดจบเธอก็โดนทะเลจูบเข้าให้อยากจังจนหายใจหายคอไม่ทั่วท้อง ทะเลถอนจูบก่อนที่เขาจะบ้าทำอะไรไปมากกว่านี้ เขารักเธอมากแอบชอบมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแต่เขาก็ต้องให้เกียรติเธอเพราะเธอเลือกคบกับคนอื่นแล้ว พอคิดได้ก็รีบวิ่งเข้าห้องน้ำไปจัดการกับความฟุ้งซ่านของตัวเองทันที
"ไอ้ทะเลบ้า..." ดาหวันจับกลีบปากบางที่โดนลุกล้ำไปเมื่อสักครู่
ผ่านไปกว่าสิบนาทีก็ไม่เห็นเขาออกมาเธอจึงเดินไปเคาะประตูห้องน้ำ
"ทะเลมึงเสร็จยังเนี่ย"
"ยังไม่ทันเอาจะเสร็จได้ไง"
"อย่ามาทะลึ่ง"
"เออๆจะเสร็จแล้ว"
เขาเปิดประตูออกมาโดยที่เธอยังยืนอยู่หน้าห้องน้ำ
'อืมหืมหุ่นมึงมันได้วะไอ้ทะเล หน้าอกหน้าท้อง...ข้างล่าง ..เฮ้ยคิดอะไรของมึงอยู่วะเนี่ยดาหวัน'
ดาหวันมองหุ่นอีกคนพรางคิดในใจ
"เป็นไงแซ่บไหม"
ดาหวันสะดุ้งตกใจ
"อ๊ะ..อะไรของมึง" ทำหน้าเลิกลักเมินหน้าหนีทันที่
"อย่าให้รู้นะว่าคิดอะไร"
ทะเลโน้มตัวมากระซิบข้างหูเพื่อนสาวจนเจ้าตัวถึงกับใจสั่น
"มึงนี่นะเร็วๆห้ามให้เกิน 5 นาทีไม่งั้นมึงเจอดีแน่ไอ้ทะเล"
ทะเลยิ้มกริ่มรีบปรี่ไปใส่เสื้อผ้าและตามกันออกมาไปหาเพื่อนอีกสองคน
"โอ้โห..กว่าพวกมึงจะมาอากาศยามเช้าไปหมดแล้วจร้าาา"
ต้มหอมยืนเท้าสะเอวว่า
"หาอะไรกินกันเถอะกูหิวแล้ว"
มิเกลลูบท้องโชว์ความหิว
"เค..ป่ะหาไรกินกัน"
ในขนาดที่พวกเขากำลังเดินเตร่หาร้านอาหารก็บังเอิญเจอกับเนตรรู้สึกว่าเธอจะมากับครอบครัว บังเอิญจริงเหรอเปล่าก็ไม่อาจทราบได้
"เฮ้ยมึงอีนั่น.." ต้นหอมสะกิดดาหวัน
"อืมกูเห็นแล้วเดี๋ยวเดินเลี่ยงไปอีกทางกันเถอะ" ดาหวันบอกเพื่อนเพราะเธอก็ไม่ได้อยากเจอหน้าผู้หญิงคนนั้นเช่นกัน
ยังไม่ทันที่จะเดินไปไหนเสียงของยายคนนั้นก็ทักลอยมาจากด้านหลัง
"อ้าว!! ดาหวันบังเอิญจัง"
ทำหน้าทำตาจริตน่าหมั่นไส้มากจ๊ะสาว
"ไม่รู้จักมาทักทำไมก่อน"มิเกลว่าอีกคนด้วยความไม่พอใจเพราะกลัวจะมาพูดอะไรไม่ดีกับเพื่อนของเธอ
"ไปกันเถอะพวกมึงอย่าเสียเวลาเลย"
ทะเลพูดขึ้นพร้อมกับจูงมือดาหวันและมิเกลเพื่อจะเดินไปทางอื่นเสียที
"นี่เหรอดาหวันคนที่ลูกชายฉันชอบ"
ในขณะที่พวกเขาหันหลังจะเดินกันไปก็มีเสียงของหญิงวัยกลางคนพูดตามหลังทำให้ดาหวันพอจะเดาออกว่าเธอคนนั้นคนจะเป็นแม่ของคนรักของเธอ
ดาหวันจึงหันกลับมาทันทีและยกมือขึ้นไหว้ท่านอย่างนอบน้อม
"ไม่มีมารยาท"แม่ของโนเตอร์กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงและท่าทีที่ไม่ชอบใจก็ใครมันจะไปรู้ล่ะว่านี้คือแม่ผัวในอนาคตนึกว่าแม่นางเนตรเห็นเกาะแขนกันราวเห็บหมัด
"นี่ป้า..มันจะเกินไปละนะเพื่อนผมอุตส่าห์ไหว้ยังบอกไม่มีมารยาทป้าเอาอะไรพูด"
ทะเลพูดด้วยความไม่พอใจจนดาหวันกับมิเกลและต้นหอมต้องส่งสัญญาณเตือนให้เขาใจเย็นลง
"ขอโทษค่ะหวันไม่ทราบจริงๆว่าคุณป้าเป็นแม่ของพี่เตอร์..ขอโทษด้วยนะคะหากทำให้คุณป้าเคือง"
ดาหวันเอ่ยออกไปเพราะเธอก็ไม่ทราบจริงๆแต่พอมานึกอีกทีก็เหมือนจะเคยเห็นผ่านตาแต่นึกไม่ออก
"เพราะเธอไม่ได้สำคัญขนาดที่เขาต้องพาไปแนะนำตัวกับพ่อแม่ไง"
เนตรพูดลอยหน้าลอยตา
"เสือกค่ะ" ต้นหอมหมดความอดทนต่อความตอแหลของนาง
"งั้นหวันขอตัวก่อนนะคะคุณป้า"
ดาหวันพูดและยกมือไหว้ท่านอีกครั้ง
"ไปเถอะพวกมึง" หันไปบอกเพื่อน
"เลิกยุ่งกับลูกชายฉันซะ..ฉันไม่ชอบเธอแล้วก็ไม่ชอบบรรดาเพื่อนเธอด้วย"
เสียงของมนุษย์ป้าดังมากแต่ดาหวันก็ไม่ได้ตอบกลับแต่อย่างใด
"แก่แล้วแก่เลยนะป้าสงสารไอ้เตอร์ขึ้นมาทันทีเลยที่มีแม่แบบป้าเนี่ยป่ะๆพวกมึงไปกันอย่าไปฟังคนแก่ปากมากแถวนี่เลย"
ทะเลพาเพื่อนสาวเดินออกมาโดยไม่ได้สนใจที่พวกเธอกำลังแหกปากด่าตามหลัง
พอได้ร้านอาหารก็จัดแจงสั่งอาหารตามที่ทุกคนอยากจะกิน
"อารมณ์เสียเลยวะทำไมแม่พี่เตอร์เป็นคนแบบนั้น" มิเกลเอ่ยขึ้น
"ช่างมันเถอะ..มึงก็ไม่ต้องคิดมากนะหวันคบกับลูกไม่ได้คบกับแม่ซะหน่อย"
ต้นหอมพูดปลอบใจเพื่อนสาวที่เงียบสงบตั้งแต่เข้ามานั่ง
"กูต้องขอโทษพวกมึงด้วยนะ.."
"ขอโทษพวกกูเรื่องไร"
"พวกมึงอุตส่าห์พากูมาเที่ยวคลายเครียดแต่กับต้องมาเจอเรื่องแย่ๆตามกูไปอีก"
"มึงอย่าคิดมากดิวะ"
"ใช่..พวกกูเพื่อนมึงนะ"
ทุกคนปลอบใจดาหวันเธอควรได้มาเที่ยวพักผ่อนสมอง เธอควรได้ผ่อนคลายบ้างแต่กับต้องเจอเรื่องแบบนี้
หลังจากคบกับเตอร์เปิดตัวเปิดใจกันไปไม่นานก็มีแต่ปัญหาตามมา
"กูเบื่อว่ะไม่คิดว่าการคบกับพี่เตอร์จะปัญหาเยอะขนาดนี้"
ก็จริงเขาตามจีบเธอตั้งนานหนุ่มหล่อคนนั้นที่ใครๆต่างหมายปองแต่เขาก็เลือกที่จะตามจีบเธอแค่คนเดียว
"อย่าคิดมากกูอยู่ข้างมึงเสมอ..จำไว้"
ทะเลจับมือคู่นั้นมากุมก่อนที่เพื่อนสาวสองคนจะกุมมือเธอตามราวกับจะบอกให้เธอรับรู้ว่ายังมีพวกเขาที่จะอยู่ข้างๆเธอเสมอ