เรื่องราวความรักสามเส้าระหว่างดาหวัน โนเตอร์ และทะเล เต็มไปด้วยความหวาน ซับซ้อน และอุปสรรคที่รอการคลี่คลาย!
ชาย-หญิง,วัยว้าวุ่น,ไทย,อื่นๆ,รัก,หลงรัก,เดือนวิศวกรรม,ดาวคณะแพทยศาสตร์,เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ,เพื่อนสนิท,รักหวานแหวว,รักข้างเดียว,รักวัยใส,รักสามเศร้า,รักลับมาเฟียร้าย,รักมาเฟีย,รักมหาลัย,พล็อตสร้างกระแส,นิยายชายหญิง,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เรื่องราวความรักสามเส้าระหว่างดาหวัน โนเตอร์ และทะเล เต็มไปด้วยความหวาน ซับซ้อน และอุปสรรคที่รอการคลี่คลาย!
ผู้แต่ง
Charuda Singsathon
เรื่องย่อ
ดาหวัน นักศึกษาสาวปี 2 คณะแพทยศาสตร์เป็นที่หมายปองของหนุ่มๆ หลายคน ด้วยความสวยสะดุดตาของเธอ ทั้งผมยาวดำสลวย
จมูกโด่ง ตาโตคม ผิวขาวออร่าและบุคลิกที่โดดเด่น ทำให้เธอเป็นดาวเด่นของคณะ แม้จะมีคนเข้ามาชอบและจีบเธอไม่ขาดสาย แต่ดาหวันกลับยังไม่เจอใครที่ทำให้หัวใจเธอเต้นแรงจริงๆ
ในอีกมุมหนึ่ง ทะเล หนุ่มเดือนคณะแพทย์ปี 2 เพื่อนที่แสนดีของดาหวัน ตกหลุมรักเธอและคอยอยู่ข้างๆ หวังว่าสักวันเธอจะมองเห็นความดีของเขา ขณะที่ โนเตอร์ เดือนคณะวิศวะปี 4 หนุ่มหล่อสูงโปร่งที่มักจะมีสาวๆ มารุมล้อมอยู่เสมอ แต่ดาหวันกลับไม่ได้สนใจเขาเหมือนที่คนอื่นๆ ทำ ทำให้โนเตอร์รู้สึกสนใจและอยากเอาชนะหัวใจของเธอมากขึ้น
เรื่องราวความรักวุ่นๆ นี้ จะลงเอยอย่างไร ระหว่างทะเลที่คอยอยู่เคียงข้างอย่างอ่อนโยน กับโนเตอร์ที่พยายามจะพิชิตหัวใจของดาหวัน?
ดาหวัน
ดาหวันเป็นนักศึกษาสาวสวยปี 2 ของคณะแพทยศาสตร์ ด้วยความสูงเพียง 163 ซม. และน้ำหนัก 43 กก. เธอดูเล็กแต่มีเสน่ห์อย่างล้นหลาม ผมยาวดำสลวยของเธอไหลลงมาถึงบั้นท้าย ตาโตคมดำ คิ้วหนาแต่ได้รูปสวย จมูกโด่งเป็นสัน และริมฝีปากอวบอิ่มเป็นกระจับเพิ่มความน่ารักและน่าดึงดูด ผิวขาวสะอาดของเธอมีออร่าเปล่งปลั่ง ที่ทำให้ใครๆ ต่างก็หลงใหล ดาหวันเป็นที่จับตามองของหนุ่มๆ แต่เธอยังไม่รู้สึกว่ามีใครที่ทำให้หัวใจเต้นแรง เธอเป็นคนเรียนเก่งและเอาจริงเอาจัง แต่ในขณะเดียวกันเธอก็ต้องเผชิญกับความลำบากใจเมื่อมีคนมาจีบมากมาย
โนเตอร์
โนเตอร์เป็นหนุ่มปี 4 คณะวิศวกรรมศาสตร์ที่โดดเด่นไม่แพ้ใคร ด้วยความสูงถึง 190 ซม. น้ำหนัก 70 กก. เขาเป็นคนที่หล่อเหลามีเสน่ห์เกินต้าน ท่ามกลางสาวๆ ที่มักจะหลงรักเขา ไม่เพียงเพราะรูปลักษณ์แต่ยังรวมถึงความเท่ของเขาอีกด้วย โนเตอร์ชอบร้องเพลงและเล่นกีฬา โดยเฉพาะฟุตบอล ซึ่งช่วยเสริมภาพลักษณ์ของเขาในสายตาคนอื่นๆ แม้จะมีสาวๆ มารุมล้อม แต่โนเตอร์กลับรู้สึกหวั่นไหวกับดาหวัน เด็กปี 1 ที่ดูเหมือนจะไม่สนใจความหล่อของเขาเลย ซึ่งทำให้เขาตั้งใจจะเอาชนะใจเธอให้ได้
ทะเล
เป็นหนุ่มหล่อคณะแพทยศาสตร์ปี 2 ที่มีนิสัยอ่อนโยนและสุภาพ เป็นคนที่เรียนดีและเป็นที่รักของคนรอบข้าง ด้วยความที่เป็นคนโรแมนติก เขาตกหลุมรักดาหวันอย่างเต็มหัวใจและพยายามจะเอาชนะใจเธออย่างสุขุม ทะเลมักจะทำตัวเป็นเพื่อนที่แสนดี คอยดูแลและอยู่ข้างๆ ดาหวันเสมอ แม้จะรู้ว่ามีคนเข้ามาชอบเธอมากมาย แต่เขายังคงพยายามหาวิธีที่จะให้ดาหวันมอบหัวใจให้เขา
นิยายเรื่องนี้สงวนสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537 และที่แก้ไขเพิ่มเติม ห้ามคัดลอก ทำซ้ำ ดัดแปลงหรือนำส่วนหนึ่งส่วนใดของนิยายไปเผยแพร่หรือกระทำการใด ๆ ก่อนได้รับการอนุญาตจากผู้เป็นเจ้าของ หากฝ่าฝืนจะดำเนินการทางกฎหมายให้ถึงที่สุด
สวัสดีค่ะไรท์ของฝากนิยายเรื่องเดือนร่ายดาว ด้วยนะคะไม่รู้ทุกคนที่เข้ามาจะชอบหรือเปล่าแต่ไรท์พยายามสุดๆให้เนื้อเรื่องออกมาสนุก ขอให้ทุกคนชอบด้วยเถอะสาธุ เนื้อเรื่องเป็นแนวมหาวิทยาลัยนะไรท์ไม่ค่อยรู้เรื่องในมหาลัยเท่าไหร่เลยไม่ได้ใส่ข้อมูลอะไรเยอะ
ฝากกดไลค์ กดติดตาม เพิ่มเข้าชั้นเพื่อเป็นกำลังใจกันด้วยนะคะขอบพระคุณล่วงหน้าค่ะ
"ป้าจงใจจะใส่ร้ายเพื่อนผมเหรอ"
"ไอ้ทะเล..มึงอย่ามาขึ้นเสียงใส่แม่กู"
เตอร์เริ่มไม่พอใจที่ทะเลขึ้นเสียงใส่แม่เขา
"เฮ้ย...ไอ้เตอร์ใจเย็นก่อน"
จ๊าบรีบห้ามเพราะสถานการณ์ตอนนี้เริ่มไม่โอเค มิเกลกับต้นหอมเริ่มรู้สึกไม่ดีแต่ตามจริงก็ไม่ดีตั้งแต่มาแล้วถ้าพวกเขาไม่มาดาหวันจะเป็นยังไง
"มันขึ้นเสียงใส่แม่กู"
เตอร์ยังหันไปว่าทะเลดีที่มีดาหวันคั่นอยู่กลาง
"หวันว่าเราแยกย้ายกันเถอะค่ะ...ต้องขอโทษคุณป้าด้วย"
ดาหวันเห็นท่าไม่ดีไหนจะแม่ของเตอร์ใส่ร้ายไหนจะเพื่อนกับแฟนเริ่มขัดใจกัน
"ออกตัวปกป้องแบบนี้สนิทสนมกันเกินไปค่ะคุณป้า"
"นี่ขนาดคบกับแกอยู่ยังเข้าข้างเพื่อนขนาดนี้เลยเตอร์แม่บอกแกแล้วไม่มีใครรักแกจริงเหมือนเนตรหรอก"
"นี่ป้าที่ผมพูดอยู่คือป้ากำลังใส่ความผมกับเพื่อนอยู่นะ"
"ใส่ร้าย...ตลกแล้วจับมือกันขนาดนะใครใส่ร้ายพวกแกกัน"
"มันไม่ใช่แบบที่แม่พี่พูดเลยนะพี่เตอร์"
ต้นหอมรีบพูดออกมาเพราะเรื่องราวมันชักจะไปกันใหญ่
"เพื่อนกันมันเข้าข้างกันแบบนี้นี่เอง...ที่เราเห็นไม่ใช่แบบนี้เลยใช่ไหมค่ะคุณป้า"
เนตรพยายามพูดให้แม่ของเธอของขึ้น
"หุบปากของเธอเดี๋ยวนี้"
เนตรตกใจกับคำพูดของเตอร์เพราะมันแรงมากตั้งแต่เด็กถึงเธอจะรู้ว่าเตอร์ไม่ชอบเธอแต่เขาก็ไม่เคยพูดกับเธอแรงขนาดนี้
"คุณป้าต้องการอะไรจากหวันค่ะ"
เรื่องมันเริ่มจะบานปลายผู้คนรอบข้างเริ่มหันมาสนในพวกเขาดูสีหน้าของพนักงานที่ร้านก็ดูเป็นกังวลเพราะกลัวการมีเรื่องทะเลาะเบาะแว้ง.
"พอเถอะค่ะ..หวันขอโทษคุณป้าไม่ชอบหวันก็ไม่เป็นไรแต่อย่าดึงเพื่อนหวันมาเกี่ยวเลยค่ะหวันขอร้อง"
"ใช่...ฉันไม่ชอบเธอออกไปจากชีวิตลูกฉันเลยไป"
"แม่!!! หวันเป็นแฟนผมนะ"
"แม่ไม่ชอบมันแกจะต้องรักยายเนตรเท่านั้น"
เนตรมองดาหวันด้วยสายตาเย้ยหยันเหมือนเธอนั้นเป็นผู้ชนะ ดาหวันคิดในใจเดี๋ยวสักวันเจอที่อื่นจะดักตบเข้าให้
"งั้นหวันขอตัวค่ะ..ขอโทษที่ทำให้ไม่ชอบ ..พี่เตอร์เดี๋ยวหวันไปรอที่บ้านพักนะ"
เตอร์น้ำตาคลอเบ้าตาทำไมเขาต้องมาเจอแม่ทำแบบนี้กับแฟนแล้วเรื่องรูปล่ะทำไมแฟนถึงนั่งกุมมือกับคนอื่นแบบนั้น
"ป่ะไปเถอะพวกมึง"
ดาหวันจับกระเป๋าสะพายไหล่เพื่อจะเดินออกจากโต๊ะแต่แล้วสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นใครจะไปรู้ว่ายายป้าจะใจร้ายได้ขนาดนี้เมื่อเธอยกชามแกงจืดร้อนๆสาดใส่ดาหวันดีที่ทะเลเห็นและไหวพริบเขาดีจึงใช้ร่างตัวเองบังเธอจนมิดแต่เขาเองก็เจ็บแทนเธอ เตอร์ก็เห็นแต่ความไวยังเทียบกับทะเลที่ยอมเจ็บเพื่อดาหวันไม่ได้
"โอ๊ยยยย!!!"
"แม่!!"
"!!!!" ทุกคนตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างไว
"หวันโดนมึง...โดนมึงไหม"
ทั้งที่โดนตัวเองเต็มๆยังจะเป็นห่วงเธออีกมิเกลกับต้นหอมรีบเอาน้ำเย็นจังชโลมหลังให้ทะเลเพื่อไม่ให้ผิวหนังพอง ไม่อยากจะคิดถ้าโดนดาหวันจะทำยังไงมีหวังทะเลได้ต่อยหน้าแม่ของเตอร์แน่
"เจ็บไหมมึง...กูขอโทษ"
ดาหวันน้ำตาคลอเบ้าเธอไม่คิดว่าแม่ของแฟนจะเกลียดตัวเองขนาดนี้ เพราะเธอเพื่อนถึงต้องมาเจ็บตัวเธอมองหน้าแม่เตอร์สลับกับมองเขาสีหน้าแสดงออกได้ว่าเธอผิดหวังมาก
พวกเขาสี่คนเดินออกจากร้านแม้เตอร์จะกล่าวขอโทษดาหวัน ทะเลรวมถึงทุกคนแต่มันก็ไม่ได้ทำให้อะไรดีขึ้นมาเลย เขาไม่กล้าแม้กระทั่งวิ่งตามเธอไปด้วยซ้ำ
และเขาไม่ควรพาเธอมาตั้งแต่แรกเขาควรจะปกป้องเธอให้ดีกว่านี้เขาควรจะคุยและทำให้แม่ชอบเธอเหมือนอย่างที่เขาชอบ
"เฮ้ย..ไอ้เตอร์ไหวไหม"
จ๊าบเห็นเตอร์นั่งร้องไห้ก็ปวดใจแทน
"แม่มึงกับเนตรกับไปแล้ว"
"ทำไมแม่ต้องทำถึงขนาดนั้นวะ"
"อย่าคิดมากเลยมึงพวกน้องๆมันคงเข้าใจแหละ"
"กูแค่รู้สึกผิดที่ทำให้แม่ชอบหวันไม่ได้ และอีกอย่างกูก็ปกป้องน้องเขาไม่ดีพอถ้าไม่มีไอ้ทะเลหวัน..หวันจะต้องเจ็บตัวแน่มึง"
"งั้นเราก็ไปหาน้องๆมันกันเถอะ"
"กูไม่กล้าไปตอนนี้..กูละอายใจ"
พอมาถึงบ้านพักทะเลก็รีบอาบน้ำดีที่ต้นหอมกับมิเกลรีบเอาน้ำเย็นจังมาร้านไม่งั้นพองแน่ดีแค่แดงและแสบร้อน ชามก็เก็บความร้อนดีเสียเหลือเกิน
"กูขอโทษมึงนะทะเล..พวกมึงด้วย"
"ขอโทษทำไมไม่ใช่ความผิดของมึงสักหน่อยผิดที่แม่พี่เตอร์นู่น"
"ใช่...อีเนตรอีกตัว"
"ถ้ากูไม่ไปแต่แรกก็ไม่เป็นแบบนี้อีกอย่างพี่เตอร์เขาก็ไม่ได้บังคับ"
ดาหวันเอาแต่โทษตัวเองถ้าเธอไม่ไปเรื่องก็คงไม่เกิดทะเลก็คงไม่ต้องมาเจ็บตัว
"กูจะเจ็บจะตายก็ไม่เป็นไร..มึงอย่าโทษตัวเองแค่มึงปลอดภัยกูก็อุ่นใจแล้ว"
ทะเลใช่นิ้วมือเช็ดน้ำตาที่เริ่มไหลรินให้อีกคนอย่างทะนุถนอม
"เก็บของเถอะจะได้กลับกัน"
ทุกคนช่วยกันเก็บของจนเสร็จและนั่งรอเตอร์กับจ๊าบแต่ทั้งโทรและส่งข้อความยังไงเขาก็ไม่ยอมรับยอมอ่าน
"หรือพี่เตอร์มันจะเข้าข้างแม่ตัวเองว่ะ"
ต้นหอมพูดเพราะยังไงนั่นก็แม่
"ช่างเถอะ...ไม่ต้องรอแล้วเรากลับกัน"
ดาหวันบอกกลับทุกคนเธอก็ไม่แน่ใจหนักหรอกว่าตอนนี้เตอร์คิดอะไรอยู่อาจจะโกรธเธอที่ทำให้แม่เขากลายเป็นแบบนี้หรือเขาอาจจะเชื่อเรื่องที่แม่เขาบอกอยู่ก็ได้
"มึงจะไม่เข้าไปหาหวันจริงๆเหรอวะ"
"กูทำตัวไม่ถูก"
"จะไปยากอะไรมึงรู้สึกยังไงก็บอกเขาไป...แค่ขอโทษไม่มีอะไรมากหรอก"
"มึงไม่มาเป็นกูมึงไม่รู้หรอกจ๊าบว่ามันลำบากใจแค่ไหน"
"เออๆเรื่องของมึงเถอะงั้นเราก็กลับกัน"
พอพวกดาหวันออกตัวได้ไม่นานเขากับจ๊าบก็ตามไปติดๆ ตอนนี้เขาไม่มีหน้าไปหาดาหวันกับทุกคนขนาดจะเข้าไปขอโทษอีกครั้งยังรู้สึกผิดเลย
'พี่ขอโทษนะหวัน...พี่ขอโทษ'
ดาหวันคงเป็นห่วงความรู้สึกของเขามากเช่นกันเพราะเธอกุมโทรศัพท์ในมือไว้ตลอดเผื่อเขาตอบกลับมาบ้าง เธอไม่ได้โทษเขาเลยและอยากให้เขารู้เอาไว้ด้วย
"ไอ้เตอร์เรื่องที่แม่มึงให้คนถ่ายรูป..มึงคิดว่าไง"
จ๊าบเห็นบรรยากาศระหว่างเขากับเตอร์มันเงียบเกินไปเลยเปิดประเด็นถามถึงเหตุการณ์ที่ทำให้เกิดเรื่องวันนี้
"เนตรน่าจะเป็นคนเอารูปพวกนั้นไปตัดต่อหรือลบอะไรบ้างอย่างออกแหละ"
"อืมมมลบทุกคนออกให้เหลือแค่ไอ้ทะเลกับน้องหวันจะได้เหมือนสองคนนั้นแอบอยู่ด้วยกันตามลำพัง"
"ประมาณนั้นแหละ"
"กูไม่เข้าใจเนตรเลยมึงเย็นชาใส่เขาขนาดนี้ทำไมยังเธอยังไม่ปล่อยว่าง"
"ไอ้จ๊าบ..อันนี้กูไม่ได้เข้าข้างตัวเองหรือพูดแทนยายเนตรนะ"
"อืมหืมว่า"
"การที่เรารักใครไม่ใช่ว่าจะตัดใจรักมันได้ง่ายๆหรอกนะโว้ย มึงเห็นไอ้ทะเลไหมขนาดดาหวันเลือกกูมันยังค่อยเป็นห่วงและปกป้องดูแลแต่กับเนตรรักอยากจะครอบครองจึงทำให้มีเรื่องร้ายๆตามมาแบบนี้"
"แล้วถ้าเกิดเนตรคิดร้ายดาหวันอีกล่ะมึงจะทำยังไง"
"กูจะทำทุกทางเพื่อปกป้องคนที่กูรัก"
"แล้วถ้าเป็นแม่มึงล่ะไอ้เตอร์..เหมือนอย่างวันนี้"
"กูจะพยายามทำให้แม่กูรักดาหวันให้ได้"
"กูเอาใจช่วยมึงเพื่อนสู้ๆ"
"ขอบใจมึงมากไอ้จ๊าบ"
เตอร์ส่งยิ้มให้จ๊าบและขับรถไปเรื่อยๆโดยที่ขับห่างๆจากรถพวกดาหวัน