ปรายลดา หญิงสาวธรรมดาๆคนหนึ่ง เป็นตัวของตัวเอง รักแรกของเธอ ก็เจอคนเห็นแก่ตัวเสียแล้ว เอายังไงกับรักแรกดี ให้อภัยดีไหม แต่เขาก็ร้ายเหลือเกิน
ผู้แต่ง
พรรณพสา2เรื่องย่อ
ปรายลดา หญิงสาวธรรมดาๆคนหนึ่ง เป็นตัวของตัวเอง รักแรกของเธอ ก็เจอคนเห็นแก่ตัวเสียแล้ว เอายังไงกับรักแรกดี ให้อภัยดีไหม แต่เขาก็ร้ายเหลือเกิน
รัก,ชาย-หญิง,ครอบครัว,ไทย,อื่นๆ,,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
รักของปรายลดา(อ่านฟรีจนจบ)
ปรายลดา หญิงสาวธรรมดาๆคนหนึ่ง เป็นตัวของตัวเอง รักแรกของเธอ ก็เจอคนเห็นแก่ตัวเสียแล้ว เอายังไงกับรักแรกดี ให้อภัยดีไหม แต่เขาก็ร้ายเหลือเกิน
“เสี่ยคะ เสร็จแล้วค่ะ ขอโทษนะคะที่ให้รอนานเลย แหม....ก็เมื่อคืนกิ่งแทบไม่ได้นอนเลยนี่คะ เสี่ยใช้งานกิ่งมากเกินไป ช้ำไปทั้งตัวแล้วค่ะ” กิ่งกาลแต่งตัวเสร็จแล้วเดินเข้าไปหาเสี่ยทรงศักดิ์ที่โซฟานั่งลงบนโซฟาเดียวกับเสี่ย ไปทานข้าวเช้ากันเถอะค่ะ เสร็จแล้วเราจะได้เดินทาง
“คุณกิ่งไม่ต้องกลัวนะครับ ผมสัญญาว่าจะตามใจคุณกิ่งทุกอย่าง อยากได้อะไร บอกผมมาเลยนะครับ รู้ไหม คุณทำให้ผมหลงหนักมาก ผมอยากจะพาคุณไปด้วยกันทุกที่เลย ไม่อยากห่างแม้สักนาทีเดียว คุณทำให้ผมติดใจ รู้ไหมครับ”
กิ่งกาลโอบรอบคอเสี่ยทรงศักดิ์ เบียดตัวเข้าไปหาเขา “อย่าว่าแต่เสี่ยเลยค่ะที่อยากอยู่ใกล้ๆ กิ่ง เองก็เหมือนกันค่ะ ไม่อยากห่างเสี่ยเลย เวลาอยู่กับเสื่ยกิ่งรู้สึกได้ว่า กิ่งปลอดภัย และอบอุ่นมากค่ะ” ทั้งน้ำเสียง ท่าทางออดอ้อนขนาดนั้น เป็นใครก็หลงไปกับคำหวานของเธอ
“ไปกันเถอะครับ ผมก็เริ่มหิวแล้วเหมือนกัน ทานข้าวเสร็จเราจะได้เข้ากรุงเทพฯ เตรียมตัวไปเชียงรายกัน”
เสี่ยทรงศักดิ์ประคองกิ่งกาลออกจากห้อง ตรงไปที่ห้องอาหาร หญิงสาวควงแขนเสี่ย ชุดที่เธอใส่เป็นเดรสสีน้ำเข้มแขนกุด คว้านคอลึก เผยให้เห็นทรวงอกอวบที่แทบจะโผล่ออกจากเสื้อ เธอเลือกชุดนี้เพื่องานนี้โดยเฉพาะ
ทั้งสองเดินไปที่โต๊ะอาหาร กว่าจะเดินมาถึงโต๊ะอาหารก็แทบจะอุ้มกันมา กิ่งกาลชอบบรรยากาศแบบนี้ ไปไหนมาไหนมีคนคอยบริการ เธอแทบไม่ต้องทำอะไรเลย คนติดตามเสี่ยจัดการให้หมดทุกอย่าง อย่างที่เพื่อนเธอบอก เธอแค่บริหารเสน่ห์อย่างเดียวเท่านั้น ทำยังไงก็ได้ให้ัมัดใจเขาให้อยู่ แล้วเธอจะสบายทุกอย่าง
จริงๆ มันเหมือนความฝันมากๆ เมื่ออาทิตย์ที่ผ่านมา เธอแทบอยากจะฆ่าตัวตายเสียให้ได้ ธุรกิจส่งออกของเธอ ประสบปัญหาอย่างหนัก ไม่มีใครที่พอจะช่วยเธอได้เลย แม้แต่กับผู้ชายที่เธออยากจะอยู่ด้วย เธอชอบเขามาก แต่เขาทำเหมือนไม่สนใจเธอเลย นึกอยากมาหาก็มา อยู่ๆก็หายไป เขาไม่เคยให้ความหวังอะไรกับเธอเลย เหมือนปล่อยให้เธอพร่ำเพ้ออยู่คนเดียว กิ่งกานตัดสินใจ เมื่อเพื่อนแนะนำเส่ี่ยทรงศักดิ์ให้ และมันก็คุัมมากกับการตัดสินใจสำคัญครั้งนี้
โชคดีที่เพื่อนเธอแนะนำให้รู้จักกับเสี่ยทรงศักดิ์ กิ่งกาลเองก็แปลกใจมากที่เขารับนัด เธอ และตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา เธอแทบจะไม่ต้องทำอะไรเลย เสี่ยจัดการให้เธอทุกอย่าง ทั้งหนี้สิน และเงินทุน ใครจะไม่ชอบล่ะ แบบนี้ ขอให้ธุรกิจของเธอไปได้สวย ชีวิตไม่ต้องทุกข์ แค่นี้เธอก็มีความสุขมากแล้ว เรื่องอื่นไว้ค่อยคิดทีหลัง
............ตะวันตั้งใจนั่งมุมนี้ มองเห็นทุกมุมของห้องอาหาร เป็นอย่างที่เขาคิดไว้ไม่ผิด กิ่งกาล เสี่ยทรงศักดิ์ นั่งอยู่อีกมุม ซึ่งมุมนั้นเป็นมุมส่วนตัวมากๆ ถ้าใครไม่สังเกตจะไม่รู้เลยว่า มุมนั้นมีโต๊ะอาหารตั้งอยู่เป็นส่วนตัวมากๆ
ปรายลดาและกานดาราไปตักอาหารทยอยมาวางที่โต๊ะ สองสาวตักอาหารมาเผื่อผู้ชายด้วย เพราะดูท่าแล้วคงไม่ไปตักเองแน่ๆ ปกติประภาษไม่เน้นมื้อเช้า แค่มีกาแฟ ขนมปัง ไข่ดาว เขาก็อยู่ได้จนถึงเที่ยง ส่วนตะวันเขาชินกับที่แม่ทำอาหารให้ทานทุกเช้า กานดาราเลยตักข้าวต้มมาเผื่อพี่ชาย ส่วนของสองสาวไม่ต้องห่วง จัดเต็มทุกอย่าง ดูทั้งคู่จะมีความสุขมากกับการได้กินนั้นนี่
“อิ่มมากเลยค่ะ ขอบคุณสำหรับอาหารมื้อนี้ เดี๋ยวปรายกับกาน ขอออกไปซื้อกาแฟตรงโน้นแป๊ปนะคะ แล้วเดี๋ยวเราไปรอที่หน้ารีสอร์ทเลย หรือไม่ถ้าไม่เจอเรา ไปที่ร้านผ้าก็ได้นะคะ”
"ได้เลยตามสบาย เดี๋ยวพี่กับพี่ภาษตามไป ขอจิบกาแฟต่ออีกหน่อย" ตะวันบอกกับทั้งสองสาวอย่างใจดี
ประภาษกับตะวัน ชอบคุยกันเรื่องทำมาหากิน เรื่องธุรกิจที่ทำ คุยถูกคอกันมาก ตะวันไม่นึกว่าประภาษอายุขนาดนี้แล้วยังไม่มีครอบครัว เขาไม่ได้มีแค่ร้านกาแฟอย่างเดียว มีกิจกาจอีกหลายอย่าง ซึ่งแทบจะไม่ต้องทำงานเลย เขาก็อยู่ได้สบายๆ ที่ทำร้านกาแฟเพราะเป็นความชอบส่วนตัว
“คุณภาษผมไปห้องน้ำแป๊ปนะครับ เดี๋ยวมา” ตะเอ่ยขึ้น
“ตามสบายครับ ผมขอจัดการกับอาหารตรงนี้ให้เรียบร้อยก่อนคุณตะวันกลับมาก็พอดีหมด”
“ไม่คิดว่าจะเจอคุณที่นี่นะครับกิ่งกาล มากับใครเหรอครับ ดูมีความสุขจังเลย เห็นคุณบอกว่าอยู่เชียงรายนี่นา ทำไมกลับมาเร็วจังเลยครับ ”
เสียงนั้นทักนั้น ทำให้คนที่กำลังก้มหน้าล้างมือที่อ่างล้างมือสะดุ้งสุดตัว
กิ่งกาลหันขวับมาตามเสียงนั้น หน้าตาเธอตอนนี้ดูเหวอมาก สายตาที่มองชายหนุ่มนั้น ดูตกใจมาก หล่อนทำหน้าเหมือนเห็นผี และเมื่อยิ่งหันหน้ามาเห็นเจ้าของเสียง กิ่งกาลแทบจะเป็นลม " ตะวัน.....คุณมาได้ยังไงคะ ไหนบอกว่าอยู่นครนายกไงคะ"
“ก็ใช่ไงครับ ผมอยู่นครนายก ซึ่งผมอยากมาเที่ยวเขาใหญ่มันก็ไม่แปลก เพราะเป็นเขตติดต่อกัน ใกล้นิดเดียว แต่คุณนี่ซิครับ เมื่อเช้าคุณยังอยู่เชียงรายอยู่เลย ทำไมมาโผล่ที่เขาใหญ่เร็วจัง นี่ถ้าผมไม่เห็นคนกับตาของผม ผมว่าคุณเป็นผีหายตัวได้แน่นอนเลย”
ตะวันพูดด้วยเสียงนิ่งๆปกติ ตามบุคคลิกของเขา เขาแค่อยากต้อนให้กิ่งกาลยอมรับความจริงเสียที เขาไม่ชอบคนโกหก สำหรับเขากิ่งกาลไม่ได้มีอะไรพิเศษเลย เขาไม่เคยคิดจะแต่งงานหรือใช้ชีวิตครอบครัวกับเธออยู่แล้ว แต่ถ้าจะให้เขามีสัมพันธ์กับผู้หญิงที่มีผู้ชายหลายคน เขาก็ไม่เอา
“เอ่อ...ตะวันคะ กิ่งอธิบายได้นะคะ” หญิงสาวใจเต้นโครมคราม และตีหน้าเศร้า “ทุกอย่างมีเหตุผลนะคะตะวัน”
“ไม่เป็นไรเลยครับกิ่งกาล ไม่ต้องรู้สึกผิด หรืออะไรเลยนะครับ ผมดีใจด้วย ผมไม่มีปัญหาอะไรนะครับ มันเป็นการตัดสินใจของคุณ ยินดีด้วยนะครับกิ่งสบายๆ ผมเห็นคุณตั้งแต่เมื่อวานแล้วบนรถกอล์ฟ แต่ไม่ได้มีโอกาสเข้าไปทักทาย ห้องเราต้องข้ามกันนะครับ บังเอิญน้องกานจองห้องพักที่นี่ ผมชอบมากเลย ได้ไอเดียไปตกแต่งสวนที่บ้านเลย ”
“ รีบกลับไปที่โต๊ะเถอะครับ เดี่ยวเสี่ยทรงศักดิ์จะรอ ไม่คิดว่าเราจะได้มาทักทายกันที่หน้าห้องน้ำ” ชายหนุ่มพูดและยิ้มสบายๆ" ผมขอตัวนะครับ น้องกานกับเพื่อนรออยู่ โชคดีครับกิ่ง"
.................ไปแล้ว เขาไปแล้ว ตะวัน นี่อะไรกันนี่ กิ่งกาล ฉันไม่ได้ฝันไปใช่ไหม ทำไมเป็นแบบนี้ไปได้ แล้วที่เขาบอกว่าเห็นเธอตั้งแต่เมื่อวานบนรถกอล์ฟ ที่ห้องอาหาร งั้นก็แสดงว่าช่วงเวลาที่เธออยู่กับเสี่ยทรงศักดิ์ เขาก็รู้ก็เห็นหมดแล้วซิ โอ้ย……ฉันอยากจะบ้าตาย เกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นได้ยังไง
โธ่.....กิ่งกาล ทำไมเธอไม่ตามใจเสี่ยทรงศักดิ์ เขาบอกว่าจะปิด และเหมารีสอร์ท ถ้าเธอเชียร์เขาสักหน่อย เขาต้องทำตามที่บอกแน่ ๆ และก็จะไม่มีใครรู้เห็นว่าเธอมากับเสี่ย ทำยังไงดีกิ่งกาล หญิงสาวร้อนรน เพื่อนของเธอก็กลับไปแล้ว ปรึกษาใครก็ไม่ได้เรื่องแบบนี้ เธอไม่อยากให้ใครมารู้เห็นมากนัก เพราะผู้หญิงของเสี่ยไม่ได้มีเพียงเธอคนเดียว ไหนจะบ้านใหญ่ของเสี่ยอีก ใครๆก็รู้ว่าร้ายจะตาย นี่เธอต้องสูญเสียตะวันไปจริงๆ เหรอนี่ กว่าที่เขาจะเปิดใจคบกับเธอ มันช่างยากเย็นจริงๆ ตะวันเป็นผู้ชายในอุดมคติของเธอ กิ่งกาลเฝ้าตาม เฝ้ารอชายหนุ่มมานานมาก แต่เขาก็ไม่เคยให้ความหวังกับเธอเลย ทำเหมือนไม่มีเธอในชีวิตของเขา เวลาที่เธออยากเจอ อยากอยู่กับเขา ก็นานแสนนานกว่าที่เขาจะยอมมาหาเธอ แทบจะนับครั้งได้
ดูเถอะ ขนาดเขารู้เขาเห็นว่าเธอมากับคนอื่น เขาก็ยังเฉย แถมอวยพรให้เธออีกต่างหาก คิดแล้วเธออยากจะบ้าตายเสียให้ได้ เธอคงไม่มีความหมายอะไรกับเขาเลยจริงๆ ขนาดเธอมีปัญหาเรื่องธุรกิจ เขาก็ไม่เคยยื่นมือเข้ามาช่วย ไม่เคยสนใจ เขาห่วงแต่ครอบครัวเขา
ช่างเถอะเอาไว้ก่อน เวลานี้เธอมีแค่เสี่ยทรงศักดิ์เท่านั้น เสี่ยเท่านั้นที่จะช่วยเธอได้ทุกอย่าง กิ่งกาลถอนหายใจ ตั้งสติ แล้วเดินออกไปหาเสี่ยทรงศักดิ์ที่โต๊ะอาหาร เธอรู้สึกอายมากจนหน้าชาทำหน้าไม่ถูก ต้องเดินผ่านโต๊ะที่ตะวันนั่ง นี่แสดงว่า เขารู้เห็น และได้ยินทุกอย่างที่เธอกับเสี่ยคุยกัน เขานั่งคุยกับเพื่อไม่ได้สนใจว่าเธอจะเดินผ่านเขาไป นึกโมโหตัวเองที่ไม่ได้สังเกตุคนรอบข้าง เธอสนใจแค่เพียงเสี่ยคนเดียว นี่ถ้าเธอระมัดระวังตัวหน่อย ก็คงไม่เกิดเหตุการณ์แบบนี้
“ทำไมไปนานจังเลยครับคุณกิ่ง นี่ผมคิดถึงแล้วนะ แทบไม่อยากห่างคุณเลย เรียบร้อยแล้วใช่ไหมครับ เรารีบไปกันเถอะ ผมคิดถึงห้องของเราที่เชียงรายแล้วรู้ไหม” เสี่ยทรงศักดิ์ ลุกขึ้นมือเขาโอบเอวของกิ่งกาล หน้าและจมุูกของเสี่ยอยู่ใกล้ๆ คอขาวอวบของกิ่งกาล เขาพาหล่อนเดินออกไปที่รถตู้คันใหญ่ที่จอดรอหน้าห้องอาหาร
“ไม่ต้องเขินหรอกครับคุณกิ่ง จะเขินทำไมเราก็อยู่ด้วยกันทั้งคืนทั้งวันมาเกือบสัปดาห์แล้วนะครับ นี่คุณยังไม่ชินอีกเหรอ โถ...แบบนี้ต้องมีของปลอบขวัญปลอบใจเสียแล้ว คุณกิ่งเลือกมาเลยนะครับ อยากได้อะไร แบบไหน ขอแค่ให้คุณกิ่งสบายใจ และมีความสุขที่อยู่กับผม ผมทุ่มเต็มที่"
เสี่ยทรงศักดิ์โอบกอดกิ่งกาลแน่นขึ้นคลอเคลียกันไปขึ้นรถ อย่างคนที่มีความสุขมาก
ตะวันรู้สึกโล่ง และสบายใจเหลือเกิน ก่อนหน้าเขารู้สึกหนักใจมากกับเรื่องของกิ่งกาล เขาไม่ต้องจัดการอะไร กิ่งกาลพาตัวเองออกไปจากเขาเอง ชายหนุ่มยิ้ม เขารู้สึกว่าเขามีความสุขมากขึ้น หน้าสวยของใครบางคนแว๊ปเข้ามาในหัวเขาโล่งอก โล่งใจหลายๆ ที่ผ่านมาเขาไม่รู้จะปฏิเสษกิ่งกาลยังไง พอเกิดเหตุแบบนี้ ถูกใจเขายิ่งนัก