ปรายลดา หญิงสาวธรรมดาๆคนหนึ่ง เป็นตัวของตัวเอง รักแรกของเธอ ก็เจอคนเห็นแก่ตัวเสียแล้ว เอายังไงกับรักแรกดี ให้อภัยดีไหม แต่เขาก็ร้ายเหลือเกิน
ผู้แต่ง
พรรณพสา2เรื่องย่อ
ปรายลดา หญิงสาวธรรมดาๆคนหนึ่ง เป็นตัวของตัวเอง รักแรกของเธอ ก็เจอคนเห็นแก่ตัวเสียแล้ว เอายังไงกับรักแรกดี ให้อภัยดีไหม แต่เขาก็ร้ายเหลือเกิน
รัก,ชาย-หญิง,ครอบครัว,ไทย,อื่นๆ,,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
รักของปรายลดา(อ่านฟรีจนจบ)
ปรายลดา หญิงสาวธรรมดาๆคนหนึ่ง เป็นตัวของตัวเอง รักแรกของเธอ ก็เจอคนเห็นแก่ตัวเสียแล้ว เอายังไงกับรักแรกดี ให้อภัยดีไหม แต่เขาก็ร้ายเหลือเกิน
“เด็กๆ เห็นว่าวันมะรืนจะไปเที่ยวที่ไหนกันเหรอลูก น้องปราย จะพาหนูกานไปเที่ยวไหน ไปค้างหรือ ไปแล้วกลับเลยล่ะลูก” นายอลงกตหันมาถามบุตรสาว
“ปรายว่าจะค้างค่ะพ่อ พากานไปเที่ยวอ่างเก็บน้ำที่ปราจีนบุรี แต่จะแวะที่โรงพยาบาลเจ้าพระยาอภัยภูเบศรก่อน ไปโรงเกลือ ขากลับว่าจะแวะวังน้ำเขียวด้วยค่ะ ปรายขออนุญาตพ่อกับแม่เลยนะคะ ปรายขอใช้รถกระบะสี่ประตูด้วยค่ะ” หญิงสาวหันไปบอกผู้เป็นพ่อและแม่
“แล้วจะไปพักยังไง ปลอดภัยไหม ไปกับใครบ้าง ไปกี่วัน ”นางกรกนก ยิงคำถามรัวๆ
“เอ่อ.....ปรายว่า ”
“ผมไปด้วยครับคุณน้า คิดว่าแวะเที่ยวที่โรงพยาบาลเจ้าพระยา อ่างเก็บน้ำนฤบดินทรจินดา ที่โรงเกลือพวกเราอาจใช้เวลานานหน่อย เลยคิดว่าจะพักที่อรัญประเทศสักหนึ่งคืน หลังจากนั้นก็วกกลับมาที่วังน้ำเขียว ถ้าเพลินหน่อยก็อาจพักที่วังน้ำเขียวสักสองคืนครับ” ตะวันชิงตอบคำถาม
ยังไม่ทันที่ปรายลดาจะพูดต่อ ตะวันก็พูดไปหมดแล้ว เอาอีกแล้วนี่มารู้โปรแกรมการท่องเที่ยวของเราได้ยังกันนี่ แต่ก็ช่างเถอะ ไหนๆ เธอก็ว่าเขาไว้เยอะ คราวนี้ถ้าเขาจะไปด้วยก็ไม่เป็นไร
“ใช่คะพ่อ แม่ ตามที่พี่ตะวันพูดเลยค่ะ” หญิงสาวเออออไปกับเขา
“อ้าว...ตกลงตะวันไปด้วยเหรอลูก ดีแล้วๆ จะไปกันยังไงผู้หญิงสองคน ให้พี่เขาไปด้วย แล้วภาษไม่อยากไปกับน้องเหรอลูก” นางกรกนกหันไปถามประภาษ
“ผมรอน้องปรายชวนอยู่เลยครับ นี่จะหนีไปเที่ยวกันสองคนเหรอ เอาอีกแล้วนะปราย ถ้าตะวันไปผมก็ต้องไปด้วยซิครับ ไม่มีปัญหาเลย” ไปด้วยกันนะครับพ่อ แม่ ประภาษหันไปหานาย เกริกและนางยุรี “พ่อกับแม่ยังไม่เคยไปอ่างเก็บน้ำนี้ไม่ใช่เหรอครับ”
“โอ้ย...เด็กๆ ไปกันเถอะ พ่อกับแม่ขอตัวดีกว่าขี้เกียจเดินทาง หนุ่มๆ สาวๆ ไปเที่ยวกันเถอะลูก เดี๋ยวพ่อกับแม่อยู่รอที่นี่ล่ะกันนะตาภาษ พ่อกับแม่คุยกันแล้วว่าจะอยู่ค้างที่นี่อีกสักสองสามวัน นานๆ ได้มาเจอกัน พอดีที่ลูกๆ กลับมาจากเที่ยวพอดี รีบเที่ยวซะ เห็นว่าน้องปรายจะไปฝึกงานแล้วนี่ เดี๋ยวจะไม่ได้เที่ยว เอาให้เต็มที่เลยลูก”
สองสามีภรรยา สนับสนุนเต็มที่ ใช้ชีวิตให้เต็มที่
“งั้นเราเลื่อนเป็นไปพรุ่งนี้กันไหมครับ เพราะพ่อกับแม่พี่จะได้ไม่ต้องรอนาน ขยับเข้ามาอีกวัน” ว่าไงน้องปราย ประภาษหันไปหาปรายลดา
“ก็ได้นะคะ ไปพรุ่งนี้ก็ได้ อยากไปเร็วๆ เหมือนกันค่ะ ตกลงตามนี้นะคะ พรุ่งนี้เดินทาง พี่ตะวัน พี่ภาษ ปราย กาน เหมือนเดิม แล้วใครจะเป็นเจ้ามือ” หญิงสาวหันมาหาตะวัน อยากไปดีนักให้เป็นเจ้ามือเลยดีไหม หญิงสาวคิดในใจ
ตะวันเหมือนจะรู้ว่าปรายลดาต้องหันมาหาเขาแน่ๆ “ได้เลยครับ ผมเป็นเจ้ามือเอง คืนนี้เตรียมตัวกันได้เลยครับ น้องปราย น้องกาน ภาษ พรุ่งนี้เรากินข้าวเสร็จก็ออกเดินทางกันเลย” ชายหนุ่มพูดเสียงจริงจัง เหมือนหน้าตาเขาตอนนี้
ไปกันใหญ่แล้ว นี่เธอกันกานดาราคงหนีไม่พ้นพวกพี่ๆ ทั้งสองคนแน่ๆ ตามติดเป็นตังเมเลย จะหวงและห่วงอะไรกันนักหนาเนี้ย พี่ภาษก็พลอยเป็นไปกับเขาด้วย เข้ากับเป็นปี่เป็นขลุ่ย เอาเถอะ ต้องตามน้ำไป เรื่องมาก เดี๋ยวไม่ได้ไปกันพอดี
“แม่ขอให้ทุกคนเที่ยวกันอย่างสนุกสนานนะลูก มีตะวันกับประภาษไปด้วย แม่ก็โล่งใจ สบายใจขึ้นมาก ไม่ต้องห่วงแม่นะ เที่ยวกันให้สนุกเลยลูก” นางดุจเดือนบอกกับทุกคน นางยิ้มอย่างมีความสุข ที่เห็นลูกๆ สามัคคีกัน
เช้าวันใหม่ หลังจากที่กินข้าวเช้ากันเสร็จเรียบร้อย สองหนุ่ม สองสาว รวมกลุ่มออกเดินทางด้วยกันอีกครั้ง ประภาษขออาสาขับรถเอง เพราะเขาชำนาญทางมากกว่าใคร ใช้เวลาไม่นานทั้งหมดก็มาถึง โรงพยาบาลเข้าพระยาอภัยภูเบศร
“ที่นี่ที่จอดรถไกลนิดหนึ่ง แถวหน้าโรงพยาบาล ไม่ค่อยเหลือที่จอดเท่าไหร่ เราต้องขับเข้าไปจอดบริเวณข้างหลัง และค่อยเดินมาที่ตึก เดี๋ยวพี่ขอแวะร้านกาแฟสักหน่อยนะครับ ทุกคนเอาอะไรดี สั่งเลยครับ เดินไปอีกหน่อยก็จะถึงตึกแล้วครับ นี่ดีนะที่เรามาแต่เช้า คนไม่เยอะเท่าไร ” ประภาษบอกกับทุกคน
“โห...สวยงามมากเลยค่ะ กานดาราตื่นเต้นที่ได้เห็นตึกทรงสวยสีเหลืองตั้งตระหง่าน ตั้งอยู่ในบริเวณโรงพยาบาล สวยมากเลยค่ะ ทำไมถึงมีตึกโบราณหลังนี้ตั้งอยู่ในโรงพยาลบาลคะพี่ภาษ”
“พี่อยากให้ถามอยู่พอดีเลยครับน้องกาน ปัจจุบันตึกนี้เป็นสถานที่จำหน่ายยาแผนโบราณ และเก็บรักษาตำรายาโบราณ เครื่องมือที่ใช้ทำยาสมัยโบราณ บางทีก็เป็นสถานที่ถ่ายละคร มีละครหลายเรื่องที่มาถ่ายทำที่นี่ นะครับน้องกาน ”เมื่อทุกคนเข้ามาตึก ทั้งหมดเดินชมทั้งชั้นบนและชั้นล่าง โดยมีประภาษอธิบายความเป็นมาต่างๆของตึกนี้ให้ทุกคนฟัง
ประวัติของตึกหลังนี้คร่าวๆนะครับ
ในปี พ.ศ.2452 ตึกเจ้าพระยาอภัยภูเบศร ได้ถูกสร้างขึ้นจากความจงรักภักดี ของเจ้าพระยาอภัยภูเบศร (ชุ่ม อภัยวงศ์) ด้วยประสงค์จะใช้เป็นที่ประทับ รับเสด็จพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว ในวโรกาสที่เสด็จประพาสเมืองปราจีนบุรี แต่สวรรคตเสียก่อน ตึกหลังนี้จึงได้รับใช้รับเสด็จพระบาทสมเด็จ พระมงกุฏเกล้าเจ้าอยู่หัว จากนั้นตึกหลังนี้เป็นมรดกตกทอดมาเป็นของพระยา อภัยวงศ์วรเชษฐ (ช่วง อภัยวงศ์) ต่อมาพระนางเจ้าสุวัทนา พระวรราชเทวี ซึ่งเป็นหลานของพระยาอภัยวงศ์วรเชษฐ ได้กรรมสิทธิ์ในสิ่งเหล่านี้จึงได้ประทานตึกหลังนี้แก่มณฑลทหารบกที่ 2 ตั้งเป็นสถานพยาบาล และต่อมาทางจังหวัดปราจีนบุรีขอโอนมาเปิดใช้เป็นโรงพยาบาลประจำจังหวัดใช้ชื่อว่า “โรงพยาบาลเจ้าพระยาอภัยภูเบศร” เมื่อวันที่ 24 มิถุนายน 2484 เพื่อเกียรติแห่งคุณความดี ของท่านผู้เป็นเจ้าของ หลังจากที่โรงพยาบาลได้รับงบประมาณสิ่งก่อสร้างเป็นอาคารผู้ป่วย ตึกหลังนี้จึงมิได้ใช้เป็นสถานที่บริการผู้ป่วย ได้รับการอนุรักษ์ไว้นับแต่นั้นเป็นต้นมาและได้ขึ้นทะเบียนเป็นโบราณสถานแห่งชาติของกรมศิลปากร เมื่อวันที่ 25 มกราคม 2533 ได้รับรางวัลพระราชทานอาคารอนุรักษ์ดีเด่น ประจำปี 2542 จากสมเด็จพระเทพรัตนราชสุดาฯ สยามบรมราชกุมารี
โรงพยาบาลเจ้าพระยาอภัยภูเบศรได้รับการยกฐานะขึ้นเป็นโรงพยาบาลศูนย์ เมื่อวันที่ 4 กรกฎาคม 2539 ได้มีการปรับปรุงทั้งด้าน โครงสร้าง อุปกรณ์ เครื่องมือ เครื่องใช้ที่ทันสมัย มีการจัดหาและพัฒนาบุคลากรให้มีคุณภาพในทุกด้าน โดยมุ่งเน้นพัฒนาคุณภาพบริการตั้งแต่ปี 2539 มาอย่างต่อเนื่องจนกระทั่งผ่านการรับรองในปี เท่าที่ศึกษามาก็จะประมาณนี้นะครับ
“กานว่าแล้วค่ะ กานเคยเห็นตึกนี้ในละครด้วย เสียดายนะคะไม่ได้ศึกษามาก่อน ไม่งั้นกานจะแต่งชุดไทยมาถ่ายรูป เนาะปราย สถานที่มันได้จริงๆ ไว้วันหลังเรามากันใหม่นะปราย”
“ได้เลยกาน ปรายก็ลืมไปเลยนะ สมัยที่ปรายเรียนมัธยม ปรายมากับเพื่อนๆ พากันใส่ชุดไทยมาถ่ายรูปที่นี่ ไว้กลับบ้านปรายจะเอาให้ดู สวยมาก พอดีเพื่อนปรายเขามีฝีมือในการถ่ายรูป ทำให้ทุกรูปที่ถ่ายสวยจริงจัง”
“มาครับทุกคนมาถ่ายรูปหมู่กัน” ประภาษเรียกทุกคนให้มารวมตัวกันที่หน้าตึก หลังจากที่เดินชมทั้งตึกและถ่ายรูปกันเยอะมากๆ
"ตะวันขยับมาทางนี้หน่อยครับ น้องกานถอยออกมาหน่อยครับ ขอพี่ถ่ายให้สองคนนี้ก่อน แล้วเดี๋ยวน้องกานไว้ค่อยถ่ายคู่กับพี่ แบบนั้นล่ะครับ น้องปรายยิ้มหน่อย อย่าหน้างอ เดี๋ยวรูปออกมาไม่สวย” น้องกานเข้าไปได้เลยครับ ให้ตะวันยืนกลาง โอเค เยี่ยมมาก
สรุปว่าทั้งสี่คนถ่ายรูปที่ตึกเยอะที่สุดเพราะสวยมาก ก่อนกลับทั้งหมดได้แวะไปซื้อสินค้าของทางโรงพยาบาลหลายอย่าง โดยเฉพาะสองสาวช้อปกันเพลิน คนบางคนก็เหมือนอยากจะแกล้งคนจ่ายเงินด้วย ที่นี่มีผลิตภัณฑ์ และเครื่องสำอางที่ทำมาจากสมุนไพรเยอะมาก หลากหลายอย่างให้เลือก
ปรายลดาเลือกเป็นยาหม่อง สำหรับไปฝากทุกคนที่บ้าน สบู่ ยาสระผม และอีกหลายอย่าง “ปรายว่าเราแวะกินข้าวเที่ยงที่นี่ดีไหมคะ ก่อนไปอ่างเก็บน้ำ จากนี่ไปอ่างเก็บน้ำก็ไกลเหมือนกันนะคะ หรือเอาไงดีคะพี่ภาษ” หญิงสาวหันไปหาประภาษเพื่อขอความเห็น
“ได้เลย กินกลางวันเสียที่นี่ เพราะไม่แน่ใจว่าถึงอ่างเก็บน้ำแล้วจะมีร้านอาหารให้เราแวะหรือเปล่า เห็นว่าเข้าไปลึกเหมือนกันนะ แถวนี้มีร้านอาหารริมน้ำอร่อยๆ หลายร้าน หรือเอาไงดีครับตะวัน น้องกาน” ประภาษไปปรึกษาสองพี่น้อง
“ผมตามใจเจ้าถิ่นเลยครับ เพราะทางนี้ผมก็ไม่คุ้น ตามใจคนพื้นที่ดีกว่า เริ่มหิวแล้วเหมือนกันครับ ”
ทั้งหมดเข้าในเมืองเพื่อหาร้านอาหารที่ต้องการ ก่อนที่จะเดินทางไปอ่างเก็บน้ำนฤบดินทรจินดาต่อ
ประภาษ จำได้ว่า หลังจากที่เขาไปครั้งที่แล้ว ที่นั่นยังไม่มีร้านอาหาร
“สมัยก่อนที่เรามากันใหม่ๆ ทางนี้ยังไม่เป็นราดยางเลยนะปราย จำได้ไหม ที่เราแอบเอารถอากตมาเที่ยวกันกับเพื่อนๆ กลับไปโดนทำโทษ ห้ามออกจากบ้านหนึ่งเดือน ให้ช่วยงานในไร่จนตัวดำปี๋” ประภาษพูดขึ้นระหว่างขับรถไปอ่างเก็บน้ำ
“ปรายลดา หัวเราะขึ้นมาเสียงดัง จำได้ค่ะพี่ภาษ ปรายก็แปลกใจนำว่าทำไมปรายไม่ยอมบอกพ่อกับแม่ ถ้าบอกท่านก็ไม่ว่าอะไร แต่ไม่บอกเลย สงสัยดวงจะโดนทำโทษ พ่อกับแม่บอกทำไมดื้อแบบนี้นะ ต่างกับพี่ปราณมาก รายนั้นเรียบร้อยเหมือนกับผ้าพับไว้ สมกับที่เป็นครูจริงๆ”
“ปรายหนีเที่ยวบ่อยเหรอ” กานดาราถามเพื่อนสาว ชีวิตของปรายลดาช่างมีความสุขเสียจริง
“ไม่บ่อยหรอก สองสามครั้งเอง ถ้าไปก็มีพี่ภาษไปด้วย ส่วนมากเราไปก็มีแต่ผู้หญิง พ่อกับแม่เลยต้องให้พี่ภาษไปคุม แต่ก็คุมได้ไม่ทุกครั้งหรอกนะ มีอยู่ครั้งหนึ่ง พวกเรามอมสาโทพี่ภาษ เพื่อให้นอนเฝ้าเต้นท์ แล้วพวกเราก็ออกไปเที่ยวงานวัดกัน กลับมาพี่ภาษก็ยังไม่ฟื้น หญิงสาวเล่าไปหัวเราะไปอย่างมีความสุข”
“โห....ขนาดนั้นเลยเหรอปราย แล้วพี่ภาษทำยังไงคะ พอรู้ความจริง" กานดาราตาโตเมื่อได้ฟังเพื่อนเล่าวีรกรรมให้ฟัง
“จะทำยังไงได้ครับน้องกาน พี่ก็ไม่ฟื้น มารู้สึกตัวอีกทีก็เช้าแล้ว พวกน้องๆ คุยกัน แล้วมาขอโทษ ก็จบครับ ไปแล้วไม่เป็นอันตรายอะไร เราก็ดีใจ แต่จริงๆ มีปรายไปทุกอย่างก็ไม่มีปัญหาหรอก แค่ไปเที่ยวเฉยๆ ไม่ได้ไปเกเรอะไรครับ สนุกสนานตามประสาเด็กวัยรุ่น”
“แต่ก็แค่ครั้งนั้นครั้งเดียวนะกาน หลังจากนั้นก็ไม่ได้ทำอีก เพราะเพื่อนๆก็แยกย้ายกันไปเรียนมหาวิทยาลัย ค่อยๆ ห่างกันออกไป พี่ภาษอย่าลืมเลี้ยวซ้ายข้างหน้านะคะ ใกล้ถึงแล้ว”
บรรยากาศที่นี่ยังเหมือนเดิมมาก เงียบสงบ สองข้างเข้าอ่างเก็บน้ำ เป็นสวนยาง มีบ้านเรือนบ้างแต่ไม่เยอะ ไม่นานก็ถึง ดีที่วันนี้อากาศไม่ร้อนมาก มีลมพัดตลอดเวลา
“ถึงแล้วค่ะพี่ตะวัน กานดารา ยินดีต้อนรับสู่อ่างเก็บน้ำนฤบดินทรจินดา อันเนื่องมาจากพระราชดำริ หรืออีกชื่อคือเขื่อนห้วยโสมง ถือว่าเป็นอ่างเก็บน้ำสุดท้ายของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว รัชกาลที่ 9 เลยนะ” ปรายลดาอธิบายให้สองพี่น้องฟัง
เขื่อนนี้นี้อยู่ที่ ตำบลแก่งดินสอ อำเภอนาดี จังหวัดปราจีนบุรี เป็นเขื่อนดินสูง 32 เมตร กว้าง 9 เมตร ยาว 3,967 เมตร เก็บน้ำได้มากถึง 295 ล้านลูกบาศก์ก็เมตเลยทีเดียว นอกจากจะสร้างเพื่อนช่วยบรรเทาปัญหาน้ำท่วม ภัยแล้งแล้วยังช่วยในเรื่องของการรักษาระบบนิเวศ คือการผลักดันน้ำเค็ม น้ำเน่าเสียในแม่น้ำปราจีนบุรี แม่น้ำบางประกง ที่สำคัญนะเป็นแหล่งประมงปลาน้ำจืด เปิดให้ชาวบ้านหาปลาในเขื่อนได้ อีกอย่างคือกานเคยได้ยินไหม อ.กบินทร์บุรี ชุมชนตลาดเก่าที่มีน้ำท่วมหนักทุกปี ปัจจุบันตั้งแต่สร้างเขื่อนนี้ น้ำไม่ท่วมตลาดแล้ว จะมีบ้างก็น้อยมาก
“ดีจังเลยนะ ปรายนี่ก็รู้รายละเอียดเยอะเหมือนกันนะเนี้ย ”ปรายจำได้เวลาหน้าฝน จะได้เห็นข่าวน้ำท่วมชุมชนตลาดเก่ากบินทร์ ทุกปี
“รู้ซิ ต้องรู้ไว้เลยนะ เผื่ออนาคตเรามีลูกหลาน เขาถามจะได้ตอบได้”
“กานเราเดินไปฝั่งโน้นกันไหม ไม่ไกลหรอก เหมือนปรายจำได้ว่าประมาณ 4 กิโล วันนี้อากาศดีเราเดินไปเรื่อยๆ ให้พี่ๆ เขาขับรถตามไป เพราะกว่าจะถึงฝั่งโน้นเราจะเหนื่อยกันเสียก่อน ”
“ได้เลยแต่กานอยากได้รูปสวยๆ เห็นเพื่อนๆเขามาเที่ยวกัน ถ่ายรูปไปสวยมากเลย”
“จะไปยากอะไร พี่ภาษของเรานี่แหละ ตากล้องอันดับหนึ่งเลยนะ มีพี่ภาษเราไม่ต้องห่วงเรื่องรูป ไปๆ รีบเดินเถอะ ข้างบนโน้นจะมีชื่อเขื่อน แต่ปรายว่าเราคงเดินไม่ถึงแน่นอน ใกล้ตาไกลตีน” อุ้ย…หญิงสาวรีบเอามือปิดปากตัวเอง เมื่อรู้สึกตัวว่าพูดไม่เพราะออกมา
“ไม่ทันแล้วมั้งน้องปราย ”เสียงของตะวันดังขึ้น พร้อมกับกดถ่ายรูปเธอทันที ตะวันชอบถ่ายรูปตอนเผลอ เด็กสาวคนนี้ขยันหาความรู้รอบตัว เขาชอบแบบนี้ ไม่ใช่สวยไปวันๆ ยิ่งได้รู้จักก็ยิ่งประทับใจ ในหลายๆ อย่างในตัวของปรายลดา