ปรายลดา หญิงสาวธรรมดาๆคนหนึ่ง เป็นตัวของตัวเอง รักแรกของเธอ ก็เจอคนเห็นแก่ตัวเสียแล้ว เอายังไงกับรักแรกดี ให้อภัยดีไหม แต่เขาก็ร้ายเหลือเกิน
ผู้แต่ง
พรรณพสา2เรื่องย่อ
ปรายลดา หญิงสาวธรรมดาๆคนหนึ่ง เป็นตัวของตัวเอง รักแรกของเธอ ก็เจอคนเห็นแก่ตัวเสียแล้ว เอายังไงกับรักแรกดี ให้อภัยดีไหม แต่เขาก็ร้ายเหลือเกิน
รัก,ชาย-หญิง,ครอบครัว,ไทย,อื่นๆ,,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
รักของปรายลดา(อ่านฟรีจนจบ)
ปรายลดา หญิงสาวธรรมดาๆคนหนึ่ง เป็นตัวของตัวเอง รักแรกของเธอ ก็เจอคนเห็นแก่ตัวเสียแล้ว เอายังไงกับรักแรกดี ให้อภัยดีไหม แต่เขาก็ร้ายเหลือเกิน
“อีกนานไหมคุณนาย พี่หิวข้าวแล้ว นี่ใกล้เที่ยงแล้วนะ” ประภาษทำหน้าเบื่อ เมื่อเห็นปรายลดากำลังจะรื้อกระสอบผ้าใบใหม่ หลังจากที่รื้อมาแล้วสามกระสอบ “นี่พวกเราหลงกลน้องปรายอีกแล้วเหรอเนี้ย” ประภาษเริ่มบ่น เมื่อเห็นกานดาราเริ่มที่จาม
“พี่ภาษดูซิคะ ผ้าดีๆทั้งนั้น ราคาก็ดีมาก พี่ภาษพาพี่ตะวัน กับกานไปหาอะไรกินก่อนได้เลย ไม่ต้องห่วงปราย ไม่เหนื่อยเลยค่ะ แถวนี้มีร้านกาแฟ ร้านอาหารสะอาด อร่อยด้วย ปรายอยู่ได้ค่ะ กานเธอไม่ต้องห่วงฉัน เหลืออีกไม่มาก รีบไปกินข้าวเลยนะ นั่งให้สบายใจ พี่ภาษฝากพาพี่ตะวันกับกาน ไปดูกระเป๋าด้วยนะคะ ร้านที่ปรายเคยไป ไม่ต้องห่วงค่ะทุกคน” หญิงสาวก้มหน้าก้มตาเลือกผ้าต่อ หลังจากที่เลือกมาแล้ว 3 กระสอบ เธอมีความสุขมาก ฮาวายสวยๆ ทั้งนั้น
ตั้งแต่เข้ามาในตลาด หญิงสาวไม่ไปไหนเลย เธออยู่ที่ร้านนี้ที่เดียว ตั้งใจคัดผ้า ด้วยท่าทางคล่องแคล่ว แนะนำกานดาราบ้าง เมื่อเธอถาม
"เอาไว้กลับบ้านก่อน แล้วจะบอกรายละเอียดทีหลัง แต่ตอนนี้ปรายขอคัดผ้าก่อนนะ"
“ทุกคนไปหาข้าวกินก่อนกันเลยค่ะไม่ต้องห่วงปราย ปรายไม่ไปไหนแล้วจะอยู่คัดผ้าตรงนี้ จนกว่าจะหมด หญิงสาวย้ำกับทุกๆคน อีกครั้ง พี่ภาษพาพี่ตะวัน กับกานเที่ยวเลยนะคะ กานอยู่กับกับปรายจนเสร็จไม่ได้หรอก ภูมิแพ้กำเริบแลัว พี่ตะวันกับ กานด้วย เที่ยวให้สนุกเลยนะคะ มีอะไรก็โทรหาปรายได้เลย”
หญิงสาวบอกทุกคนและเริ่มก้มหน้าก้มตาคัดผ้าต่ออย่างตั้งใจ
จะให้หนีไปได้ยังไง กำไรมหาศาลกองอยู่ตรงหน้า แล้วชุดก็มีแต่สวยๆ แบบใหม่ๆ มาเยอะมาก หญิงสาวคิดในใจ วันนี้เธอโชคดีมาก พี่เจ้าของร้านอุตสาห์เก็บผ้าไว้ให้เธอ ขนาดไม่ได้มาตั้งหลายเดือน นี่แหละเจอคนดีก็ดี เอาจริงๆ อยากไปฝึกงานให้เสร็จเร็วๆ เธออยากจัดการกับผ้าทั้งหมดแล้ว อยากซัก อยากรีด อยากถ่ายรูป อยากลงขายในเพจ อยากไลฟสดขาย
ทั้งสามคนจำต้องปล่อยให้หญิงสาวคัดผ้าอยู่คนเดียว เพราะดูแล้วหญิงสาวมีความสุขมาก
“เดี๋ยวเรา แวะร้านอาหารข้างหน้านี้ดีกว่านะครับ สะอาดเป็นห้องแอร์ด้วย ร้านกาแฟก็อยู่ใกล้ๆ กัน สะดวกสบายทุกอย่าง” ประภาษบอกกับสองพี่น้อง
“ภาษกับน้องกาน กินข้าวกันไปก่อนนะ เดี๋ยวพี่ซื้อกาแฟไปให้น้องปรายแป๊ปหนึ่ง เห็นมีน้ำเปล่าแค่ขวดเดียว กินข้าวกันไปก่อนได้เลย ไม่ต้องรอพี่นะ”
ชายหนุ่มพูดแค่นั้น แล้วเดินเลยไปที่ร้านกาแฟชื่อดัง สั่งกาแฟ และขนม 1 ชุด ไปให้คนสวยที่กำลังคัดผ้า และสำหรับตัวเองอีก 1 ชุด
ส่วนประภาษและกานดารา ไม่สนใจอะไรแล้ว เพราะหิวและร้อนมาก ทั้งสองสั่งอาหารจานเดียวมากินด้วยกัน
“ของพี่ตะวันไม่ต้องหรอกค่ะพี่ภาษ น่าจะไม่กลับมากินข้าวแล้ว ไปโน้นแล้วค่ะ” กานดารามองเห็นพี่ชายเธอ รีบเดินไปทางร้านที่ปรายลดากำลังคัดผ้า
“พี่มีตัวแทนแล้ว คนนั้นด็คือตะวันนั่นเอง เชื่อเถอะว่าไม่ได้กลับมาง่ายๆ หรอก นี่ดีนะน้องกานเป็นภูมิแพ้ ไม่งั้นคงได้ไปนั่งคัดผ้ากับน้องปรายแน่ๆ นี่พกยามาด้วยไหมครับ แก้แพ้ก็ยังดี” ประภาษถามเด็กสาวเพราะเห็นว่าเธอ จามไม่หยุดเลย จมูกแดงหมดแล้ว
“แค่โดนฝุ่นค่ะเดี๋ยวนั่งสักพักคงดีขึ้น กินยาตอนนี้ไม่ได้ เดี๋ยวง่วงค่ะพี่ภาษ แบบที่กินแล้วไม่ง่วง กานลืมหยิบมาค่ะ"
กานดาราตอบเบาๆ เพราะกำลังจาม หน้าตาแดงไปหมด
“นี่พี่ว่าน้องกานต้องย้ายมาอยู่ต่างจังหวัดถาวรแล้วล่ะ แล้วออกกำลังกายประจำ ไม่นานก็จะหายครับ”
“กานก็หวังว่าจะเป็นอย่างนั้นล่ะคะพี่ภาษ เบื่อเหลือเกิน กินยาก็เบื่อเพราะง่วงตลอด” หญิงสาวพูดไปเช็ดน้ำมูกไป
เกือบ30นาที กว่ากานดาราจะหยุดจาม ใช่ว่าจะหยุดไปเลย ยังมีจามต่อบ้างแต่ห่างๆ
“กินข้าวเถอะค่ะพี่ภาษ ดีขึ้นแล้วค่ะ"
หญิงสาวบอกคนตรงหน้า เพราะเห็นว่าเขาไม่ตักข้าวเข้าปากเลย มัวแต่คอยหยิบทิชชู่ให้เธอ ตัวเธอเองก็เริ่มที่จะดีขึ้นแล้ว ทั้งสองกินข้าวด้วยกันต่อเงียบๆ
“น้องกานดื่มกาแฟไหมครับ เดี๋ยวพี่ไปซื้อให้ ”
“กานไปด้วยดีกว่าค่ะ พี่ภาษจะได้ไม่ต้องย้อนไปย้อนมา กานอิ่มแล้ว”
“โอเค ครับไปกัน ที่นี่เจริญขึ้นมาก เมื่อก่อนพี่มา ร้านสะดวกซื้อยังไม่เยอะขนาดนี้ ธนาคารก็มีไม่มาก ตอนนี้สะดวกสบายทุกอย่าง ร้านอาหารยังเป็นห้องแอร์เลย เรานั่งพักที่ร้านกาแฟสักแป๊ปนะครับ แล้วเดี๋ยวพี่พาเดินดูร้านค้า จริงๆ ถ้าเหนื่อยเราเช่าจักรยานปั่นไปเรื่อยๆ ก็ได้ คันเดียวก็พอ น้องกานนั่งซ้อนท้ายพี่ไป เดี๋ยวพี่ปั่นเอง สนใจไหมครับ”
“น่าสนุกจังเลยค่ะพี่ภาษ เดี๋ยวกานขอโทรหาพี่ตะวันก่อนนะคะ” หญิงสาวไม่ลืมที่จะบอกพี่ชาย
“พี่ตะวันอยู่ไหนแล้วค่ะ กานกินข้าวอิ่มแล้วค่ะ ตอนนี้นั่งอยู่ที่ร้านกาแฟ ปรายเป็นยังไงบ้างคะ กานจะบอกว่า พี่ภาษชวนเช่าจักรยานปั่นค่ะ ถ้าเดินไม่ไหว กานหยุดจามแล้ว น่าจะเจอฝุ่นผ้า โอเค.ขอบคุณค่ะพี่ตะวัน ฝากบอกปรายด้วยค่ะ สู้ๆนะคะ”
“พี่ว่าแล้ว ตะวันต้องอยู่กับน้องปราย” ประภาษพูดแล้วหัวเราะเสียงดัง ใครจะไปทิ้งได้ลงคอ น่าสงสารจะตายนั่งคัดผ้ากองท่วมหัว ตะวันคงใจอ่อนแหละ พี่เคยโดนมาแล้ว ตะวันไม่เป็นภูมิแพ้ใช่ไหมครับน้องกาน
“พี่ตะวันแข็งแรงค่ะพี่ภาษ ตอนนี้ช่วยปรายเอาผ้าใส่ถุงอยู่ค่ะ กำลังคัดกระสอบสุดท้าย”
งั้นเราไปกันเลยครับน้องกาน เพราะถ้าสองคนนั้นเสร็จ เราต้องไปเอารถมาขนของ ประภาษเดินนำหน้ากานดาราไปที่ร้านเช่ารถจักรยาน
“พี่ภาษคะ กานว่าเช่าคนละคันดีไหมคะ พี่ภาษก็ตัวใหญ่ ส่วนกานก็ไม่ใช่ตัวเล็ก ไปคันเดียวกันมีหวังพี่ภาษเหนื่อยแย่เลยค่ะ”
“พี่แข็งแรงครับน้องกานดูกล้ามพี่นี่” ชายหนุ่มยกแขนขึ้นเบ่งกล้ามให้หญิงสาวดู
“เชื่อแล้วค่ะพี่ภาษ” กานดาราหัวเราะออกมา กับท่าทางของเขา
“ตกลงว่าเขามีรถจักรยานไฟฟ้าครับน้องกาน โชคดีของพี่ไป ไม่ต้องปั่นให้เหนื่อย มีที่พอให้เราใส่ของด้วย เผื่ออยากได้อะไร มาครับซ้อนหลังพี่เลย ไว้ใจพี่นะ ปลอดภัยชัวร์ เกาะดีๆ นะครับ”
สองหนุ่มสาวเที่ยวชมร้านค้า เข้าร้านนั้นออกร้านนี้ ท่ามกลางบรรยากาศที่ร้อนระอุ แต่เหมือนว่าทั้งสองคนจะไม่รู้สึกตัวเลย ว่าอากาศจะร้อนอบอ้าวมากขนาดไหน
กานดาราตื่นตาตื่นใจไปกับร้านค้ามากมาย เป็นครั้งแรกที่เธอได้มีโอกาสมาเที่ยวที่นี่ แหล่งสินค้ามือสองที่ใหญ่และกว้างขวางมาก ติดชายแดนประเทศไทยและกัมพูชา
“น้องปรายไหวไหมครับ” ตะวันเห็นหน้าตาหญิงสาวแดงไปหมด แถมเหงื่อเม็ดเป้งๆ ก็ไหลตลอดเวลา อากาศค่อนข้างร้อนอบอ้าว ปรายลดาคัดผ้าได้เร็ว และชำนาญมาก เขาต้องคอยช่วยเธอพับเก็บลงถุงใบใหญ่ คงต้องให้ประภาษเอารถมารับที่นี่ คงแบกไปที่รถไม่ไหว
ปรายลดายกข้อมมือเพื่อดูนาฬิกา เกือบสามชั่วโมงที่เธอนั่งคัดผ้า โดยมีตะวันคอยช่วยหยิบจับ จริงๆ เธอทำคนเดียวก็ได้ บอกให้ไปหาข้าวกินก็ไม่ไป เอาเถอะในเมื่อเขาอยากช่วยเธอก็ปล่อย พี่ภาษตัวดี รู้ตัวก่อนรีบชิ่งหนีเลย แต่ถ้าไม่ได้ชายหนุ่ม เธอคงเหนื่อยมากกว่านี้ ยังไงเขาก็มีน้ำใจ ไม่ทิ้งเธอไว้คนเดียว หญิงสาวคิดในใจ
“ตกลงว่าเจ้าของร้านจะไปส่งที่รถเราค่ะพี่ตะวัน ปรายจ่ายเงินแป๊ปนะคะ เรียบร้อยค่ะเดี๋ยวเราไปที่รถเลย แล้วค่อยไปกินข้าวนะคะ พี่ตะวันหิวมากไหม ตอนนี้ปรายหิวมากเลย กระเป๋าเงินก็เบามากด้วยค่ะ” เธอบอกเขาพร้อมยิ้มหวานให้ชายหนุ่ม ไม่รู้ตัวหรอกว่ายิ้มของตัวเอง ทำให้อีกคน ชุ่มฉ่ำใจ หายเหนื่อยหายร้อนไปเลย
“ไม่เป็นไรครับน้องปราย เงินหมดเดี๋ยวพี่เลี้ยงเอง” เขาตอบหญิงสาวกลับมาด้วยเสียงอบอุ่น
“เรียบร้อยแล้ว ไปค่ะพี่ตะวันกินข้าวกัน” หญิงสาวเดินเข้ามาเกาะกระเป๋าสะพายที่เขาใช้สะพายข้างไว้ เดินตามเขาไปที่ร้านอาหาร
คงเหนื่อยมาก เขาได้ยินเสียงเจ้าของร้าน แจ้งยอดเงินที่ต้องจ่าย ไม่น่าเชื่อว่าผ้ามือสองแบบนี้ ราคาแรงน่าดู คนจ่ายก็เต็มใจจ่าย เขาเห็นแววตาและใบหน้าที่มุ่งมั่นของหญิงสาวแล้ว รู้เลยว่าผู้หญิงคนนี้มีความมั่นใจในตัวเองมาก มุ่งมั่น เด็ดเดี่ยว เป็นผูใหญ่
“พี่ตะวันคะ พี่ตะวัน มีอะไรเหรอคะ เห็นจ้องปรายอยู่นานแล้ว มีอะไรติดหน้าปรายเหรอคะ” เธอสงสัยว่า เขาจ้องหน้าเธอทำไมตั้งนาน
“ไม่มีอะไรครับแค่สงสัยว่า น้องปรายเหนื่อยไหม คัดผ้าตั้งหลายกระสอบ ไม่เห็นบ่นอะไรเลย”
“ขอบคุณมากค่ะพี่ตะวัน เหนื่อยเหมือนกันค่ะ แต่พอเห็นผ้าแล้วหายเหนื่อย ปรายอยากให้ฝึกงานจบเร็วๆ จังเลยค่ะ อยากจัดการกับผ้าแล้ว อยากขายค่ะ ถ้าทุกอย่างเรียบร้อย ปรายขออนุญาติพี่ตะวัน ให้กานมาช่วยได้ไหมคะ รับรองว่ากานจะไม่แพ้ค่ะ เพราะขั้นตอนการซักผ้า ตากผ้า รีดผ้า ปรายทำเองหมด ”
“ได้ซิครับ กว่าน้องปรายจะฝึกงานเสร็จ พี่ว่า พี่กับแม่คงมาอยู่ที่นครนายกแล้วล่ะ แต่บ้านน่าจะยังไม่เสร็จ น่าจะต้องขอพักที่บ้านน้องปรายก่อน นี่พี่รอให้แม่และน้องกานเลือกแบบบ้านอยู่ครับ”
“ว้าว.....สุดยอดเลยค่ะพี่ตะวัน ปรายดีใจที่สุดเลย” หญิงสาวร้องออกมาอย่างดีใจจริงๆ “แบบนี้ต้องฉลองนะคะพี่ตะวัน เรากลับไปฉลองกันที่บ้านกันนะคะ ชวนครอบครัวพี่ภาษด้วย”
“พี่ตะวันรับกาแฟได้อีกไหมคะ หรือว่าน้ำอย่างอื่นดี ปรายอิ่มแล้ว เดี๋ยวปรายเดินข้ามถนนไปซื้อให้”
“ไม่เป็นไรครับไปพร้อมกันเลย พี่ก็อิ่มแล้ว ระวังนะครับน้องปราย” มีรถวิ่งเร็วมาพอดี "น้องปรายมานี่ครับ ชายหนุ่มรีบดึงมือของปรายลดาไว้ เมื่อเขาเห็นเธอว่าพุ่งตัวออกไป โดยที่ไม่ได้หันมองซ้าย มองขวา เขาจูงมือเธอพาข้ามไปอีกฝั่ง
“ขอบคุณค่ะพี่ตะวัน เกือบไปแล้วไหมล่ะ ใจปรายอยู่ที่ร้านกาแฟแล้ว นี่ถ้าพี่ตะวันไม่ดึงไว้ มีหวังปรายถูกรถคันนั้นชนแน่ๆ เลย”
“ต้องระวังครับน้องปราย เดี๋ยวนี้คนขับรถบางคนก็ไม่ได้ระมัดระวังคนข้ามถนน ยิ่งเราไม่ระวังด้วยแล้วยิ่งอันตรายครับ”
“ได้เลยค่ะ ต่อไปปรายจะระมัดระวังให้มากกว่านี้” หญิงสาวรับคำชายหนุ่ม ใจยังสั่นไม่หาย
“พี่ตะวันจะดูอะไรเป็นพิเศษไหมคะ ปรายจะพาไป ยังมีเวลาเหลือค่ะ” หญิงสาวเกรงใจที่เขาอยู่เป็นเพื่อนเธอตลอดเวลา เผื่อเขาอยากดูอย่างอื่นบ้าง" เราโทรหาพี่ภาษ กันดีกว่านะคะ ปรายก็ไม่อยากได้อะไรแล้ว แค่นี้ก็พอแล้วค่ะ" หญิงสาวหันหน้ามายิ้มหวานให้เขาอีกครั้ง
“เดี๋ยวเราเดินดูของไปเรื่อยๆ ก่อนก็ได้ครับ สักพักค่อยโทรหา ภาษกับน้องกาน”
ตะวันพอใจกับการพูด และการกระทำของปรายลดา ถ้าหญิงสาวเป็นแบบนี้ตลอดไปก็คงจะดี
“พี่ภาษกับกานมาโน้นแล้วค่ะพี่ตะวัน หูย....ดีงามขี่จักรยานไฟฟ้าด้วยอ่ะ”
“น้องปรายอยากขี่ไหม ยังพอมีเวลาเหลือ” ชายหนุ่มหันมาถามคนสวย
“ไม่ดีกว่าค่ะพี่ตะวัน เหนื่อยแล้ว ไม่อยากทำอะไรแล้ว เวลานี้อยากอาบน้ำนอนมากกว่า กลับกันดีกว่าค่ะ” หญิงสาวตอบเขาเบาๆ ดูท่าว่าจะเหนื่อยล้าจริงๆ
“เป็นไงกัน สองคนสนุกสนานเลย งวดนี้ได้กี่กระสอบล่ะคุณนาย”
“แหม...พี่ภาษไม่ช่วยก็อย่ามาแซวนะ ไม่เยอะค่ะ แต่เต็มหลังรถ” หญิงสาวตอบและยิ้ม
“กานล่ะเป็นไงบ้าง อาการดีขึ้นไหม ?”
“ดีขึ้นมากเลยปราย พอออกมาข้างนอก ไม่เจอฝุ่นก็ค่อยยังชั่ว โห....ได้เยอะเลยนะปราย สุดยอดมากเลย นี่พี่ตะวันช่วยปรายด้วยตลอดเลยเหรอคะ เยี่ยมมากเลย เก่งจังเลยค่ะ”
“ใช่ ถ้าไม่ได้พี่ตะวัน ปรายแย่แน่เลย เร็วขึ้นเยอะ แต่ก็เหนื่อยมาก ตอนนี้อยากอาบน้ำอยากนอนมากเลย พวก เราจะนอนที่นี่ต่อเลย หรือว่าไปต่อที่วังน้ำเขียวดีคะ” หญิงสาวถามทุกคน
“พี่ว่าเราหาที่พักก่อนอีกคืนดีไหมครับ เพราะน้องปรายเหนื่อยมาก จริงๆ เราเหนื่อยกันทุกคน นอนพักอีกสักคืน ตื่นเช้าค่อยออกเดินทางไปวังน้ำเขียวกันดีกว่านะครับทุกคน”
“ดีเลยครับผมเห็นด้วย สาวๆ ก็จะได้พักผ่อนโดยเฉพาะปราย ไปครับผมมีที่พักแถวๆ สระแก้ว จะได้ใกล้หน่อย พรุ่งนี้เช้าก็ขับรถไม่ไกลมาก” ตามนี้นะครับทุกคนประภาษสรุป ซึ่งทุกคนก็พอใจ