ปรายลดา หญิงสาวธรรมดาๆคนหนึ่ง เป็นตัวของตัวเอง รักแรกของเธอ ก็เจอคนเห็นแก่ตัวเสียแล้ว เอายังไงกับรักแรกดี ให้อภัยดีไหม แต่เขาก็ร้ายเหลือเกิน
ผู้แต่ง
พรรณพสา2เรื่องย่อ
ปรายลดา หญิงสาวธรรมดาๆคนหนึ่ง เป็นตัวของตัวเอง รักแรกของเธอ ก็เจอคนเห็นแก่ตัวเสียแล้ว เอายังไงกับรักแรกดี ให้อภัยดีไหม แต่เขาก็ร้ายเหลือเกิน
รัก,ชาย-หญิง,ครอบครัว,ไทย,อื่นๆ,,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
รักของปรายลดา(อ่านฟรีจนจบ)
ปรายลดา หญิงสาวธรรมดาๆคนหนึ่ง เป็นตัวของตัวเอง รักแรกของเธอ ก็เจอคนเห็นแก่ตัวเสียแล้ว เอายังไงกับรักแรกดี ให้อภัยดีไหม แต่เขาก็ร้ายเหลือเกิน
“น้องปราย น้องกาน ครับ เหลืออีกกี่วันที่จะต้องไปฝึกงาน"อยู่ๆประภาษก็ถามขึ้นระหว่างนั่งรถไปวังน้ำเขียว ของน้องปรายนี่ไปใต้ 3 เดือนใช่ไหม?
“ใช่ค่ะพี่ภาษ อีก 5 วันค่ะ นับวันนี้ด้วย พรุ่งนี้กลับบ้าน วันมะรืนปลายต้องเดินทางแล้วค่ะ จะแวะไปนอนกับพี่ปราณ รุ่งเช้าอีกวันก็เข้าที่หน่วยฝึกงานเลยค่ะ”
“ของกานฝึกงานที่บริษัท พี่ตะวันค่ะ ฝึกแค่ 3 เดือนเหมือนกันกับปราย โชคดีที่อยู่ใกล้บ้านค่ะ”
“น้องกานยังดีกว่า น้องปรายนะครับ ไม่น่าห่วงเท่าไร เพราะพักที่บ้าน ฝึกงานที่บริษัทของตะวัน แต่น้องปรายนี่ซิ ทะลึ่งไปเลือกที่ฝึกเสียไกล มันน่าตีจริงๆ เลย แล้วน้องปรายจะเดินทางยังไง จากบ้านเรา ไปถึงโน้น อย่าบอกนะว่าจะขับรถไปเอง หรือว่าพ่อกับแม่อนุญาตแล้ว” ประภาษมองผ่านกระจกหลัง เมื่อเห็นอีกฝ่ายเงียบ
“พี่นี่สงสัยมากเลยนะว่า ทำไมพ่อกับแม่ยอมให้เรียนสาขานี้ เนี้ยเห็นไหม ไปฝึกงานก็ไกล แถมต้องเข้าไปอยู่ในป่าตั้ง 1 เดือน มันจะไว้ใจใครได้บ้าง เปลี่ยนไม่ได้เหรอน้องปราย นี่พี่เป็นห่วงนะถึงได้บ่น อย่าเพิ่งรำคาญพี่นะ พี่บ่นแทนพ่อกับแม่ปรายนั่นแหละ เขาห่วงมากรู้ไหม แต่เขาห้ามเราไม่ได้” ประภาษพูดเสียยืดยาว กับเรื่องที่ปรายลดาต้องเข้าป่า
“โอย....พี่ภาษคะ เข้าป่าแค่เดือนเดียวเอง อีกอย่าง ไม่ได้มีแต่ปรายคนเดียว แล้วปรายก็เคยไปมาแล้ว ผู้หญิงก็ตั้งหลายคน ไหนจะครู อาจารย์ ใครต่อใครอีกมากมาย ไม่ได้ไปสองต่อสองกับผู้ชายสักหน่อย อีก 2 เดือน ปรายก็ฝึกที่หน่วยนั่นล่ะค่ะ ไม่ได้เข้าป่าทั้ง 3 เดือนสักหน่อย ปรายขับรถไปเองค่ะ บอกพ่อกับแม่แล้ว ปรายขอรถคันนี้ไปค่ะ เพราะต้องขนของบางอย่างไปด้วย อย่าบ่นมากเลยน่าพี่ภาษ ปรายง่วงอีกแล้วเนี้ย” ไม่พูดเปล่าคนพูดยังขยับตัวเตรียมนอน และหลับตาลง ไม่นานก็หลับไป
“นี่ผมห้ามน้องปรายตั้งแต่เริ่มเรียนแล้วนะ แต่ห้ามไม่ได้ เพราะรู้ไง ว่าเรียนสาขานี้ต้องเดินป่า 1 เดือน มันดื้อมากไอ้น้องปรายนี่ บอกยากบอกเย็น” ประภาษยังคงพูดบ่นกับตะวันไปเรื่อยๆ
คำพูดของสองพี่น้อง ที่เหมือนจะเถียงกัน แน่นอนทั้งตะวันและกานดาราก็ได้ยินเต็มสองหู
กานดารานั้นคิดมาก เป็นห่วงเพื่อน เธอติดปรายลดามาก ต้องห่างกันตั้งสามเดือน แล้วก็ติดต่อกันไม่ได้ด้วย แต่เธอก็เคารพการตัดสินใจของเพื่อน ปรายลดาโชคดีมาก ที่ได้ทำอะไรตามใจตัวเองชอบ ครอบครัวเข้าใจและสนับสนุนทุกอย่าง แค่เพียงคอยชี้แนะให้คำปรึกษาในทางที่ถูกที่ควรเท่านั้น
ส่วนอีกคนนั่งรถไป ฟังสองพี่น้องคุยกันไปเรื่องฝึกงานของปรายลดา เขาก็ไม่เห็นด้วยเลยที่หญิงสาวต้องเข้าป่า ถึงจะมีคนมากมายคอยดูแล แต่ก็อดเป็นห่วงไม่ได้
ตะวันสะดุดใจตัวเอง เขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่า จะต้องมาผูกพันกับเด็กผู้หญิงธรรมดาๆ คนนี้ คนต้นเรื่องจะรู้ตัวบ้างไหมนะ ว่ามีคนห่วงหลายคน เหลือเวลาอีกไม่กี่วันเอง ที่หญิงสาวต้องเดินทาง ตะวันมองผ่านกระจกไปที่คนข้างหลัง ซึ่งตอนนี้หลับคอพับไปเรียบร้อยแล้ว ไม่ได้ทุกข์ร้อนอะไรเลย
ใช้เวลาไม่นานทั้งสี่คนก็มาถึงวังน้ำเขียว บรรยากาศไม่เหมือนกับที่อรัญประเทศเลย ต่างกันมาก อาจเป็นเพราะว่าป่าไม้อุดมสมบูรณ์
“ก่อนเข้าที่พัก เดี๋ยวเราขึ้นไปส่องกระทิงกันก่อนไหมครับ พรุ่งนี้เราจะได้ไม่ต้องแวะ ทางผ่านพอดีเลย ประภาษถามทุกคน ”
“ได้นะ ผมไม่มีปัญหาสาวๆ ยังไม่ตื่น คงไม่มีปัญหาหรอก ไปเลยครับ” ตะวันเห็นด้วยกับประภาษ
“นี่สองสาวตื่นกันได้แล้ว ลงมาดูกระทิงดีกว่า โน้นเห็นไหม มีนักท่องเที่ยวกำลังส่องกระทิงเต็มเลย ที่นี่กระทิงจะเยอะมากครับ บ่ายๆ เขาจะออกมากินหญ้ากัน เป็นฝูง ที่นี่เขาจะมีกล้องให้เราส่องกระทิง แต่ถ้าใครมีกล้องเตรียมมาก็สามารถดูได้เลยครับ” ประภาษแนะนำสองพี่น้องที่ยังไม่เคยมา
“กานมาทางนี้เถอะ เดี๋ยวปรายพาไปดู ทางนี้คนไม่เยอะ เดี๋ยวค่ำกระทิงกลับบ้านจะมองไม่เห็น อุตสาห์มาตั้งไกล” หญิงสาวจูงแขนกานดาราให้เดินตามไปที่กล้องส่องทางไกล ที่เจ้าหน้าที่วางไว้ให้เป็นจุดๆ เพื่อให้นักท่องเที่ยวไปส่องดูกระทิง
“โห....มองไกลๆ ว่าตัวใหญ่แล้ว พอส่องกล้องดูชัดๆ ตัวใหญ่มากเลยนะปราย น่ากลัวเหมือนกัน”
“ใช่ ปรายเคยเห็นสมัยก่อนที่มา ตอนขับรถขึ้นไปบนเขาเขาแผงม้า ต่างคนต่างตกใจกัน เลยหนีไปคนละทาง กระทิงก็วิ่งเข้าป่า ปรายก็เหยียบรถหนีกระทิง นึกแล้วยังเสียวอยู่เลย ขนาดเราอยู่ในรถนะ ตัวสูงใหญ่มากๆ ถ้าเจอแบบยืนปะทะหน้ากัน มีหวังปรายไม่มีชีวิตรอดมาจนเดี๋ยวนี้แน่ๆ”
“ทำไมที่นี่เขาถึงเรียกว่าวังน้ำเขียวอ่ะปราย” กานดาราถามเพื่อน ด้วยความสงสัย
“ตามประวัตินะที่ปรายเคยอ่านมา เท่าที่จำได้ อำเภอวังน้ำเขียว ที่มาของชื่อ วังน้ำเขียว มาจากสภาพภูมิประเทศของที่นี่ พื้นที่ในแถบนี้มีวังน้ำใสที่ใสงดงามมากเป็นธรรมชาติ น้ำใสจนมองเห็นเงาสะท้อนสีเขียวของต้นไม้ จึงเรียกพื้นที่นี้ว่า วังน้ำเขียว เป็นอำเภอหนึ่งของจังหวัดนครราชสีมา รู้จักกันเป็นอย่างดีในฐานะเป็นสถานที่ที่มีโอโซนติดอันดับ 1 ใน 7 ของโลก และมีสมญานามว่า สวิตเซอร์แลนด์แดนอีสาน สมัยก่อนขึ้นอยู่กับอำเภอปักธงชัย ต่อมาได้แยกออกมาตั้งเป็นกิ่งอำเภอวังน้ำเขียว และเมื่อปี พ.ศ.2539 ได้ยกฐานะเป็นอำเภอวังน้ำเขียว ประมาณนี้แหละ สูดเข้าไปเยอะนะอากาศดีๆและบริสุทธ์ แบบนี้ อีกไม่กี่วันกานก็จะได้กลับไปใช้ชีวิตในเมืองหลวงเหมือนเดิมแล้ว” ปรายลดาบอกเพื่อน
ผู้หญิงคนนี้มีความรู้หลากหลายมาก เชื่อเลยว่าเป็นคนชอบอ่านหนังสือ เขาเคยศึกษาพื้นที่นี้มาเหมือนกัน คิดเอาไว้ว่าจะหาซื้อที่ดินแถวนี้ แต่ไปๆมาๆ ก็ไม่ได้ซื้อสักที แม่เขาบอกว่ไกลไป โครงการซื้อที่ดินที่นี่ก็เลยล้มเลิกไป กลับไปนี่เขาต้องไปดูที่ทางให้เรียบร้อย น่าจะดีถ้าได้ที่แถวๆ บ้านปรายลดา จะได้ไม่ต้องห่างกันมาก แม่กับน้องเขา ก็ได้ไปมาหาสู่บ้านปรายลดาได้ เผื่อช่วงไหนที่เขามีงานเยอะ ต้องอยู่ที่กรุงเทพฯ เขาจะได้ไม่ต้องห่วงมาก
อนาคตถ้าน้องสาวเขาอยากทำกิจการของตัวเองจริงๆ ที่นครนายก เขาก็จะสนับสนุนให้ทำ ปรายลดาเป็นตัวอย่างที่ดีให้น้องสาวเขา เขาเชื่อว่าน้องเขาจะแข็งแรงจะกายและใจ เมื่อได้ใกล้ชิดกับครอบครัวของปรายลดา เขาชอบการเลี้ยงดูของบ้านนี้ ที่สอนให้ลูกประหยัด อดทน และชอบทำงาน ส่วนตัวเขาก็ไม่แน่ อาจจะมาอยู่ที่นครนายกกับแม่ กับน้องเลยก็ได้ พอได้ออกมาแบบนี้ เขาก็มีความรู้สึกว่า ไม่อยากกลับกรุงเทพฯเหมือนกัน แต่ธุรกิจเขาก็ต้องทำต่อไป
กลับกรุงเทพฯ ครั้งนี้เขาต้องวางแผนงานให้ดี ชายหนุ่มคิดอะไรบางอย่างในใจ ซึ่งเขาเพิ่งตัดสินใจได้เมื่อนั่งมาบนรถวันนี้นี่เองว่า ต้องทำอะไรบางอย่าง เขาจะไม่ยอมทุกข์ใจแน่ๆ
หลังจากที่พากันท่องเที่ยวหลายที่ ก็หมดเวลาทั้งสี่คนกลับเข้าพักที่รีสอร์ทที่ปรายลดา และกานดาราเลือกไว้ อากาศเย็นมากๆ หลังจากกินข้าวเย็นที่ทางรีสอร์ทจัดให้แล้ว สองสาวรีบเข้าห้องพักอาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้า เตรียมตัวจะเข้านอน เพราะรู้สึกว่าเหนื่อยและล้ามาก
น้องกาน ๆ ทำอะไรกันอยู่ เปิดประตูให้พี่หน่อยได้ไหม" เสียงตะวันมาเรียกที่หน้าห้องสองสาว
“แป๊ปนะคะพี่ตะวัน” กานดาราลุกไปเปิดประตูให้พี่ชาย" พี่ตะวันมีอะไรเหรอคะ"
“นอนกันแล้วเหรอ ทำไมนอนเร็วจัง ข้างนอกอากาศดีมาก พี่จะมาชวนให้ไปดูดาว สวยมากเลย พี่ภาษนอนดูดาวบนดาษฟ้าโน้นแล้ว ที่นี่เขาจัดที่ให้ดูดาว ดีมาก พี่ไม่อยากให้น้องพลาดโอกาสดีๆ เลยมาชวน” ปากเขาก็พูดกับน้องสาว แต่สายตาเหล่มองคนบนเตียง
“แต่เราเปลี่ยนชุดนอนแล้วค่ะ ขี้เกียจเปลี่ยน ใส่ชุดนี้ไปได้ไหมคะพี่ตะวัน” กานดาราถามพี่ชายกลับ
“ได้ซิ ชุดอะไรก็ได้ ไม่มีใคร มีแต่เรา เพราะเป็นดาดฟ้าในส่วนของห้องเรา ไม่มีคนอื่นเลย”
“ปรายไปไหม อยากดูดาวเหมือนกัน หรือปรายจะนอนก็ได้นะ กานขอไปดูดาวสักหน่อย ยังไม่เคยนอนดูดาวเลย ในกรุงเทพฯ มองไม่เคยเห็น เห็นแต่แสงไฟ”
คำพูดของกานดารา ทำให้หญิงสาวสงสารคนไม่เคยนอนดูดาว ใจอยากจะนอนเต็มทีแล้ว ต้องรีบลุกขึ้น ไปๆ นานแล้วเหมือนกันที่ปรายไม่ได้นอนดูดาว ข้างนอกอากาศดีเสียด้วย ไปกันเลย
ประภาษ ตะวัน นอนฝั่งตรงข้ามกับสองสาว คืนนี้ดาวดวงใหญ่มาก ที่นี่ไม่มีแสงไฟมาก จึงมองเห็นท้องฟ้าเต็มไปด้วยดวงดาว กลุ่มดาวลูกไก่ยิ่งเห็นชัดมาก ดาวคันไถ และอื่นๆ อีกมากมาย กานดาราตื่นเต้นมากๆ ที่ได้มีโอกาสดีๆ แบบนี้ ไม่คิดไม่ฝันจริงๆ
“ปรายรู้จักดาวอะไรบ้าง กานเคยเรียนสมัยเด็กๆ จำไม่ได้แล้ว จำได้อย่างเดียวคือ ดาวลูกไก่ ที่จำได้เพราะมีแสงระยิบระยับเกาะกลุ่มกันอยู่ และดาวไถ แค่นั้นแหละ ดาวอื่นจำไม่ได้แล้ว”
"พอจำได้คุ้นๆ ว่า มีกลุ่มดาวฤกษ์ คือดาวหลายๆดวง ที่สามารถเชื่อต่อกันเป็นรูปร่างสามมิติ ผ่านจินตนาการของผู้สังเกตุการณ์ กลุ่มดาวฤกษ์ที่ได้รับความนิยม คือกลุ่มดาวฤกษ์ 12 ราศี
1.กลุ่มดาวแกะ ประจำราศีเมษ 2.กลุ่มดาววัว ประจำราศีพฤษก
3.กลุ่มดาวคนคู่ ประจำราศีเมถุน 4.กลุ่มดาวปู ประจำราศีกรกฎ
5.กลุ่มดาวสิงโต ประจำราศีสิงห์ 6.กลุ่มดาวหญิงพรหมจารีย์ ประจำราศีกันย์
7.กลุ่มดาวคันชั่ง ประจำราศีตุล 8.กลุ่มดาวแมงป่อง ประจำราศีพิจิก
9.กลุ่มดาวคนถือธนู ประจำราศีธนู 10.กลุ่มดาวมังกร ประจำราศีมังกร
11.กลุ่มดาวคนถือหม้อน้ำ ประจำราศีกุมภ์ 12.กลุ่มดาวปลา ประจำราศีมีน
“นอกเหนือจากนี้ก็ยังมีกลุ่มดาวฤกษ์ที่สำคัญๆ กลุ่มอื่นอีกนะ ขอตอบพรุ่งนี้ได้ไหม ขอนึกก่อน ปรายกลัวตอบผิด แต่ที่จำได้หมด 12 กลุ่มนี้เพราะว่าปรายชอบอ่านดวงด้วย เลยจำได้” คนตอบคำถามนอนหงายดูดาว เสียงค่อยๆเบาลง
“ปรายเก่งเลย จำได้ไงเนี้ย” กานดาราชมเพื่อนสาว
“ไม่ได้อยากจำหรอก สมัยที่พี่ปราณทำข้อสอบ ปรายถูกบังคับให้อ่านและต้องตั้งคำถามให้พี่ปราณตอบ เพราะฉะนั้นปรายต้องอ่าน แล้วก็ต้องจำให้ได้ เพื่อที่จะได้ตรวจคำตอบของพี่ปราณ บางทีปรายก็คิดนะว่า ถ้าปรายเรียนเหมือนพี่ปราณก็คงสอบได้เหมือนกัน ที่เหลือถ้าพรุ่งนี้จำได้ปรายจะเล่าให้ฟังนะ ดาวดวงนั้นสวยจังเลย สุกสกาวสว่างไสวมาก สวยมากเลยนะกาน หญิงสาวชี้ชวนให้เพื่อนดู”
“ดวงนั้นก็สวยนะปราย เสียดายกล้องเราถ่ายยังไงก็ไม่ชัด เพราะดาวอยู่สูงเกินไป ”
ทิ้งระยะไปนาน เสียงปรายลดาเงียบไป มีแต่เสียงกานดาราพูดอยู่คนเดียวเรื่องดาวบนท้องฟ้า
“ปรายๆ อ้าวหลับซะแล้ว” เสียงกานดาราหัวเราะเบาๆ เธอปล่อยให้เพื่อนหลับไป ตัวเองก็นอนดูดาวต่อ ดีที่นี่ไม่มียุงมากวนเลย ลมพัดมาเอื่อยๆ อากาศดีมาก ทำให้คนที่นอนข้างๆ หลับสนิท
“น้องปรายหลับแล้วเหรอน้องกาน” เสียงประภาษถามมาในความมืดสลัว มีเพียงแสงใต้ที่ทางรีสอร์ทจุดไว้ให้เท่านั้น
“หลับแล้วคะพี่ภาษ น่าจะเหนื่อยค่ะ หลับปุ๋ยเลย ไม่มียุงเลยค่ะ เดี๋ยวสักพักกานค่อยปลุก”
“เอาผ้านี่ไปครับ อากาศเย็นเดี๋ยวจะเป็นหวัดไป” ประภาษส่งผ้าขาวม้าผืนใหญ่ให้กานดาราห่ม เขาเห็นว่าเธอใส่เสื้อนอนแขนสั้น ส่วนปรายลดานั้นใส่เสื้อแขนยาวกางเกงขายาว ไม่น่าห่วงมากนัก
“ขอบคุณค่ะพี่ภาษ เดี๋ยวกานห่มด้วยกันกับปรายค่ะ” หญิงสาวยกมือไหว้เขา ก่อนจะรับผ้าขาวม้ามาจากมือชายหนุ่ม ผืนใหญ่พอสมควร ห่มแล้วอุ่นดีจัง
“น้องกาน เอาผืนนี้ไปด้วย จะได้อุ่นมากขึ้น น้องปรายหลับแล้วเหรอ” ตะวันนอนนิ่งๆ ฟังเสียงปรายลดาพูดเรื่องกลุ่มดาวฤกษ์ให้น้องสาวเขาฟัง เกือบหลับเหมือนกัน
“หลับไปสักพักแล้วคะพี่ตะวัน พูดอยู่ดีๆ ก็หลับไปเลย คงจะเหนื่อยมาก กานว่าจะนอนดูดาวอีกสักครึ่งชั่วโมงก็จะไปนอนแล้วค่ะ เริ่มง่วงแล้วเหมือนกัน”
“ถ้าเผลอหลับก็ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวพี่ปลุกเอง” ตะวันบอกน้องสาว เขารู้สึกดีผ่อนคลายที่สุด ยิ่งได้ฟังเสียงปรายลดาเล่าเรื่องราวต่างๆ ยิ่งเพลิน หญิงสาวมีวิธีการเล่าเรื่องได้น่าติดตามมาก เขาชอบฟัง และส่วนมากก็เป็นเรื่องที่เขาไม่เคยรู้ ไม่น่าเชื่อว่าเด็กสาวที่อายุแค่นี้ จะมีความรู้หลากหลายถ้าได้ฟังบ่อยๆ คงจะดีมาก เขาไม่ชอบอ่าน แต่เขาชอบฟัง หลับง่ายแบบนี้ ถ้าเข้าป่าจะทำยังไง จะมีคนปลุกไหม จะมีคนคอยดูแลความปลอดภัยไหม เขาคิดไม่ออกเลยว่า สภาพจะเป็นยังไง ก็คงได้แค่คิด มันไม่สามารถเปลี่ยนอะไรได้แล้ว ก็คงต้องรอให้ครบหนึ่งเดือน ตามหลักสูตร หลังจากนั้นค่อยว่ากันอีกที
ตะวันนอนตะแคงมองคนตรงข้ามที่นอนหลับสนิท แสงสว่างจากไฟส่องมาปะทะที่แก้มคนหลับ ทำให้หน้านวลนั้น น่ามองมาก คนหลับคงจะไม่รู้หรอก ว่ามีคนเป็นห่วงหลายคน อยากรู้จัง เคยคิดกลัวอะไรบ้างไหม ชายหนุ่มคิดไปเรื่อยเปื่อย เผลอถอนหายใจแรง จนคนข้างๆได้ยิน เขาคิดว่าประภาษก็รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ ผู้ชายดูกันออก ไม่ต้องพูดอะไรเยอะ